'Wut?' riep Shadow vanachter de rots. Ze hoorde hem twee keer snuiven. 'laten we iets doen waar we vrolijk van worden.' zei ze. Blitzy rolde met zijn ogen. Het enige wat hem blij kon maken was Dustfire zelf. 'Blitzy...' zei Evenings stem. In een flits draaide Blitzy zijn kop naar Evening. 'Wat..?' zei hij kort. Evening was even stil.. alsof hij heel voorzichtig wou zijn. 'Ik weet dat je het moeilijk hebt maar..' opnieuw werd het stil 'Ik denk dat je ex-partner zou willen dat je doorging.' Na die woorden keerde Evening zich om en liep hij terug naar Shadow. 'De geluksvogel..' zei Blitzy zacht. Zijn partner leefde tenminste nog wel. Blitzy sprong vanachter de rots en keek naar Evening en Shadow. Hij keerde zich om zonder een woord te zeggen. Hij ging richting de waterval en sprong op een rots die vlak naaste de waterval hing. Blitzy plofte neer op de rots en keek naar het landschap. Dustfire zou nu we voortleven in een betere wereld zonder pijn of moeilijke keuzes.. Blitzy zuchtte. 'I have to learn, have to cry, have to see, have to know that I can by myself. Blitzy's stem was nauwlijks hoorbaar door de waterval, maar dat vond hij niet erg. ' And if I would stay. And if they're not, not in my way. I'll stare here in the distance.' Blitzy keek naar het landschap. Sommige uitzichten waren onvergetelijk en zouden voor altijd in zijn geheugen blijven.

''Verdomme!'' riep Shadow kwaad toen ze Blitzy weer op de rots zag gaan zitten. Zo zouden ze nóóit eens opschieten. ''Blitz, zij zou willen dat je vrolijk was. Dat willen alle doden. Ze willen niet dat je dagenlang op een rotsje gaat zitten huilen. Je moet doorgaan, niet achteromkijken!'' Ze gromde zachtjes na. ''Natuurlijk wil je niet harteloos lijken, maar dat betekent nog niet dat je altijd maar moet huilen. Ik vind het ook erg, vreselijk zelfs. Natuurlijk is het voor jou wat erger omdat ze blijkbaar je ex-partner was, maar daarom hoef je nog niet in een depressie te vallen!'' Shadow keerde haar rug naar Blitzy toe en kreeg meteen het gevoel dat ze weer te streng was. Toch voelde ze er niks voor om haar woorden terug te nemen. Het was waar; als zij dood ging wilde ze ook niet dat iedereen alleen maar bleef janken. Gebeurd was gebeurd. Natuurlijk wilde ze dat het niet gebeurd was, maar helaas.. Shadow hield haar ogen een tijdje gesloten en haar armen over elkaar. Ergens wachtte ze tot Blitzy haar zou uitschelden en naar haar zou schreeuwen, al wilde ze liever dat hij dat niet deed. Ze hoefde nog niet doof.. na een tijdje stil te zijn geweest ademde ze diep in en uit, wachtend tot iemand besloot de stilte te verbreken..

'De geluksvogel..' zei Blitzy daarna zacht, maar wel net hard genoeg om hoorbaar te zijn voor Evening, die vervolgens snoof. Hij keek hoe de Monferno van rots naar rots sprong, en uiteindelijk op eentje ging zitten om daarna droevig te gaan zingen. Net toen hij een opmerking naar hem wou maken, was Shadow hem voor.''Verdomme!'' riep Shadow kwaad, een reactie die Evening totaal niet verwacht had, waardoor hij lichtjes achteruit sprong van verbazing. ''Blitz, zij zou willen dat je vrolijk was. Dat willen alle doden. Ze willen niet dat je dagenlang op een rotsje gaat zitten huilen. Je moet doorgaan, niet achteromkijken!' Evening knikte. Dat was precies wat ook hij Blitzy net duidelijk wou maken. Als je dood was wou je het beste voor je vrienden, en je wou niet dat ze nog weken, laat staan maanden nog om je bleven treuren, je kwam toch niet terug. Ook al begreep Evening het ergens wel. Wat als Shadow dood ging? Dan zou hij er ook een hele tijd kapot van zijn. Maar toch.. ''Natuurlijk wil je niet harteloos lijken, maar dat betekent nog niet dat je altijd maar moet huilen. Ik vind het ook erg, vreselijk zelfs. Natuurlijk is het voor jou wat erger omdat ze blijkbaar je ex-partner was, maar daarom hoef je nog niet in een depressie te vallen!'' Evening dacht even na. Een Monferno met een Ho-Oh, dat zag je niet veel. Maar toch, juist daarom vond hij het wel een leuk koppeltje. Een grote machtige vogel, met op haar rug een kleine blije aap, terwijl ze door de lucht vliegen.. Evening grijnsde, maar dacht toen aan die dag dat diezelfde Dustfire nog leefde, en samen met een Lugia vertelde dat ze naar Mt. Solare gingen. Hij had haar nog gezien voordat ze naar de plek ging die uiteindelijk haar ondergang zou worden. Evening zuchtte. Hij had haar niet gekend, en toch voelde hij zich rot en droevig. Het was een tijdje stil, waarschijnlijk omdat ze alledrie in gedachten waren. Shadow snoof, en Evening schrok daarom wakker uit zijn gedachten. ''Hmmm??'' zei hij vaagjes, en keek naar Shadow, die bij hem stond, en Blitzy die nog steeds op de rots zat. Zo lang in gedachten, maar er was niks veranderd. Hij zuchtte. Hij wou wel iets zeggen, maar wat? Hij had geen idee van waar ze naartoe konden gaan, of wat ze zouden doen. Het enige wat hij op dit moment kon was zwijgen.