Op een heel rustig tempo landde Silverbreeze voorzichtig langs het meer, en keek toen hij geland was naar de bladeren en takken die opvlogen door de wind die zijn vleugelgeklapper had veroorzaakt. Hij snoof zwakjes, en richtte zijn kop toen richting het helderblauwe water van het meer. Het Crystal lake. Het meer met de kristallen op de bodem, en vele Pokémon geloofden dat het water een genezende werking had. Silverbreeze trok bij die gedachte een wenkbrauw op, en keek daarna naar de vele schrammen op zijn lichaam. Het bloedde niet meer. Nee, in plaats daarvan zat het vol met van die irritante korstjes. Weer keek hij naar het meer. Waarom zou hij het niet eens proberen? Rustig stapte hij naar het water, en stapte er met een voet in, en snel daarna ook met de andere. De zee was rond deze tijd in het jaar nog aardig koud, maar het meer was klein en werd gauw opgewarmd door de zon, en dus had het water in dit meer al een aardige aangename temperatuur. En daarom sprong Silverbreeze er daarna in één keer in, maakte een sierlijk boogje onder water en kwam weer boven. Ja, dat voelde in ieder geval frisser aan.. Het zou wel een tijdje duren voordat het je echt genas, dus Silverbreeze ontspande zich, en liet langzaam zijn oogleden naar beneden zakken, tot hij met beide ogen dicht in het water stond. Lekker relaxed, maar zo zag hij het ook niet als er iemand aankwam.

Een jong uitziende dratini was in de tussentijd onderwater in het meer aan het zwemmen. Ze zwemde rondjes rond de kristallen en joeg voor de grap achter magikarps aan. Na een tijdje was ze moe dus keek ze maar naar de magikarps. Na een tijdje te staan kijken, zag ze een gouden voorbij zwemmen. Ze wist dat dat dus een shiny moest zijn. Shiny dratini's waren roze. Ze was blij dat zij niet shiny was, want roze stond zo tuttig. Na nog een tijdje te blijven kijken had ze geen adem meer. Snel zwom ze naarboven. Toen ze naarboven aan het zwemmen was zag ze twee poten van een Lugia. Dat moest ze gaan onderzoeken. Wat deed een Lugia hier? Ze kwam boven water en zwom naar de kop van de lugia. Zijn ogen waren gesloten. 'Hallo.' Sprak ze.

Een tijdje zat Silverbreeze zo met zijn ogen gesloten en concentreerde hij zich alleen op de geluiden om zich heen en de zachte bewegingen in het water. Doordat Swift door het water zwom, voelde hij grotere rimpels in het water tegen zich aankomen. Silverbreeze glimlachte kort. Hij was vaak in het water geweest, en was er dan ook erg in het voordeel doordat hij er zoveel over wist. Snel opende hij zijn ogen, en zag daar een Dratini zwemmen. Zie je wel, hij had het al lang van tevoren aangevoeld. Hij was daar best wel blij mee, ook al begreep hij niet hoe hij op zon moment als deze blij kon zijn. Misschien was het toch het water, die hem opfriste en zijn wonden langzaam liet verdwijnen. Maar alleen de wonden aan de buitenkant, want aan de binnenkant waren de wonden nog groot. De Dratini kwam dichterbij. ''Hallo'' zei die tegen Silverbreeze. Silverbreeze zweeg heel eventjes, en boog daarna zijn kop naar de Dratini. ''Hallo...'' antwoordde hij kortjes terug, en snoof heel zachtjes. Hij schudde even de resterende druppels van zijn kop en keek de Dratini toen weer aan. Tja, wat moest hij zeggen tegen een Dratini?

Swift zag dat de Lugia zijn ogen opende. Hij merkte Swift op en boog zijn kop naar haar, waarbij hij hallo zij. Hij snoofde en bleef Swift aankijken. Ze zag dat hij niet wist wat hij moest zeggen tegen zon kleine Dratini. Nouja, zij gaat natuurlijk ook niet met een Magikarp kletsen. 'Wat doet U eigenlijk hier? Lugia's leven toch in zee?' Dit meer was best klein. Toch was het altijd rustgevend en onderwater leek het enorm. Met al die mooi waterpokemon... Ookal was Swift een pokemon die in het water leefde, was ze toch een drakentype. Dat was raar. Zou de Lugia een drakentype zijn? Hij leek wel op een draak.

Een heel klein tijdje was het stil, waarna de Dratini iets begon te zeggen. Ze vroeg wat hij hier deed, omdat Lugia's in de zee leven. Silverbreeze glimlachte een heel klein beetje, en bijna onzichtbaar. ''Tja, Lugia's horen inderdaad in de zee, dat weet je goed, kleine..'' antwoordde Silverbreeze niet onbeleefd bedoeld. ''Maar ik heb wat wonden opgelopen.. En ze zeggen dat het water van dit meer een genezende werking heeft.. en bovendien is het een van mijn favoriete plekken hier in Pokérpg.'' vertelde Silverbreeze tegen de Dratini. Ja, hier was het altijd mooi, dicht begroeid en bovenal rustig. Echt een plek voor hem. En voor Dustfire. Zijn kleine glimlach verdween nu echt.

[omg kleine post. inspiloos, sorry.]

Swift trok een chagijnig gezicht omdat Silverbreeze 'kleintje' zei. Nouja, ze was ook klein. Ze keek weer normaal. 'Het water is volgens mij niet genezend, maar het stilt de pijn.... Het is ook een mooie plek. Onderwater is het nog mooier.' Ze merkte op dat de Lugia lichtjes glimlachte. Een seconde later verdween zijn glimlach en hij trok een niet zo'n vrolijk gezicht. Opeens kwam er iets in haar op. De Lugia moest Silverbreeze zijn! De partner van Dustfire! Dustfire was de gestorven beschermer van pokeRPG... Ze snikte. Wie beschermt PokeRPG in hemelsnaam dan? Ze keek weer naar Silverbreeze. 'Mis je Dustfire?' Zei ze plots.

De Dratini had even chagrijnig gekeken wanneer Silverbreeze haar klein genoemd had. Silverbreeze grijnsde eventjes. Die grijns liet hij weer snel verdwijnen, uit beleefdheid. 'Het water is volgens mij niet genezend, maar het stilt de pijn.... Het is ook een mooie plek. Onderwater is het nog mooier.' Silverbreeze snoof eventjes. ''Ach.. we weten nog steeds niet alles over dit gebied..'' antwoordde hij stug en keek de Dratini eventjes aan. Onderwater was het mooier had ze gezegd. Ja natuurlijk. Onderwater zag je alles wat er in leefde. Al die rondzwemmende waterpokémon, dat was altijd een prachtig zicht dat altijd in zijn herinneringen bleef staan. Silverbreeze was even diep in gedachten verzonken, maar werd weer wakker geschud door het geluid van snikken. Het was de Dratini. Wat nou weer? Had hij iets verkeerds gedaan of gezegd? Maar hij begreep waarom ze dat deed toen ze een vraag stelde. ''Mis je Dustfire?'' zei de Dratini ineens. De woorden die net uit die Dratini's mond kwamen, sneden nu door zijn hart. Hij richtte zijn ogen op het water, en keek even naar zijn eigen spiegelbeeld. Niet alleen hij kon hij zien in het water, maar ook Dustfire, die glimlachend naast hem stond. Hé? Silverbreeze schudde zijn kop en keek nog eens, maar dat beeld was verdwenen. Hij zag weer alleen zichzelf in het water, rimpelend. Hij keek Swift strak aan. ''Ja..'' antwoordde hij hard en kort.

Swift zag dat Silverbreeze naar het water staarde, en zijn kop schudde. Ze had het beter niet kunnen zeggen. Daarna stond Silverbreeze haar strak aan te staren. Het zag er eng uit. 'Ja...' zei Silverbreeze daarna. 'Snap ik....' Sprak Swift meelevend. 'Ik treur er ook om... Ik treur nogsteeds om de dood van mijn ouders.' Ze zuchte. 'Ze waren voedsel aan het zoeken en ik moest in de grot blijven bij mijn grotere broer Pearl en mijn kleine zusje Suki. We hadden al erg lang gewacht dus waren we op zoek gegaan. Na een tijdje vonden we as in de vorm van twee Dragonite die elkaars poot vasthadden...' Een traan gleed over haar wang. 'Mijn ouders waren door en door slecht maar ze waren goed voor me en verzorgden me. Ik weet niet of Pearl en Suki nog leven... Maar hoe ik ze kwijtgeraakt ben is weer een heel ander verhaal.'

'Het water is volgens mij niet genezend, maar het stilt de pijn,' Drong een Pokemon te binnen. Suicune bleef aandachtig luisteren. De Dratini had het mooi mis, het water genas wel. Ze begonnen verder te praten, over Dustfire. Ze was blijkbaar dood. Maar Suicune was niet boos, en ook niet verdrietig. Hijzelf was gekreërd door Dustfire. Dus hij kende ook haar geheim. Maar daar moesten de andere Pokemon maar zelf achter komen. Hij opende zijn lichtblauwe ogen. En hij keek naar de 2 andere Wit/Blauwe pokemon. De Dratini & de Lugia. Ze praatte beide over wat er gebeurd was. Zou hij ook maar verschijnen? Suicune begon rustig over het water te lopen. Bij elke stap werd de water wat zuiverder. ''Gegroet,'' Sprak de Suicune. Hij keek even naar Swift, en toen naar Silverbreeze.

''Snap ik.'' prak de Dratini. Silverbreeze snoof geïrriteerd. Hoe kon die Dratini nou weten, begrijpen hoe hij zich voelde, wat hij had meegemaakt? Hij keek even naar de Dratini, en besloot er verder geen lullige opmerkingen over te maken. Daarna begon de Pokémon een eigen zielig verhaal, over haar ouders en zusjes. Maar Silverbreeze had zijn blik al weer afgewend, en hij hoorde het verhaal niet eens. Zijn gedachten zaten nog te veel bij zijn problemen, en er was geen plaats meer in zijn hoofd voor problemen van anderen. Begreep de Dratini dat nou niet? Waarom ging die vertellen over zielige dingen, terwijl een vriendelijke Pokémon juist had geprobeerd om Silverbreeze misschien een beetje op te vrolijken? Silverbreeze keek weer even terug, en zag een traan over de Dratini's wang lopen. ''Ik vind het erg voor je, wat er ook gebeurd is..'' sprak Silverbreeze. De Dratini zou nu weten dat Silverbreeze niet geluisterd had, maar dat maakte hem niet uit. Ze moest het maar begrijpen, en anders had ze pech. ''Maar ik heb geen zin in nog meer verdrietige verhalen, sorry'' zei hij daarna, toch nog als uitleg waarom hij niet opgelet had. Silverbreeze keek naar het water, en zag dat er steeds nieuwe rimpels in ontstonden, maar hij en de Dratini bewogen beiden niet. Hij keek op, en zag daar Suicune aanlopen. Suicune, de Legend die ook net als hij en Dustfire opgesloten had gezeten, maar verder had Silverbreeze hem eigenlijk nooit veel gezien. Jammer, vond hij en daarom was hij ook op een rare manier blij dat Suicune aangelopen kwam. een andere legendarische pokemon zien was altijd leuk. Je wist dat de Pokémon een goed hart was, en daarbij had de Pokémon dezelfde taak als jou; het gebied beschermen met zijn leven. Het voelde vertrouwd, ookal kende hij Suicune niet. ''Gegroet'' zei Suicune, die eerst zijn blik richtte naar de Dratini, en daarna naar Silverbreeze. Silverbreeze nam een hap lucht, en glimlachtte naar hem. ''Hallo, Suicune.'' zei hij vriendelijk tegen hem, en keek hem even aan. ''Hoe gaat het met jou? Hoe gaat het met het beschermen van het gebied? nog rare figuren tegengekomen?'' vroeg Silverbreeze, want je wist maar nooit. Nu Dustfire er niet was zou de Lustro zeker gaan proberen om het gebied te veroveren.