Het gras danste heen en weer op het briesje van de koele wind. Het was lekker warm en de zon scheen volop. Op een paar wolkjes na was de lucht hemels blauw. Niets zou deze dag kunnen verpesten, op een regenwolk na dan. Sibby genoot van het weer. Ze lag op haar rug in de schaduw van een boom terwijl ze op een grashalm kauwde. Voor haar schitterde de crystal lake. Sibby keek naar de wolkjes, waar ze figuurtjes in probeerde te zien, maar verder deed ze niets. Het zou vandaag een echte luier-dag worden. Als het weer tenminste niet plotseling zou omslaan. Sibby hoopte maar dat dit niet het geval zou worden.
Plotseling zag Sibby een beedrill voorbij vliegen. Die kwam op haar af met zijn angel gevaarlijk ver naar voren stekend. Sibby schrok. Gauw sprong ze op en rende ze richting het meer. Ze had geen flauw idee waarom de beedrill haar aanviel. Er was ook geen tijd om daar over na te denken. Ze nam een grote hap adem en sprong het water in. Dat was verfrissend koud. Ze keek om zich heen. Overal zwommen pokémon. Ze zag schollen met feebas, finneon, luvdisc, en goldeen. Op de rotsen zaten clamperl en zwommen omanyte. De bodem stond vol met duizenden kristallen. Het was fantastisch om te zien, vond Sibby. Maar ze kon niet voor eeuwig onderwater blijven om dit beeld in zich op te nemen.
Gauw zwom ze weer naar boven en hapte naar adem. De beedrill was nergens meer te bekennen. Toch bleef Sibby liever in het water. Hier was het heerlijk koel. Ze zwom wat rond en ging uiteindelijk op haar rug liggen. Zo dreef ze over het meer, terwijl ze opnieuw van haar luier-dag genoot.

"Kom hier stomme snertbij!" Riep Nouki kwaad. Zo snel als ze kon rende ze achter de beedrill aan, die een behoorlijke voorpsrong had. Nouki had het woord 'snert' nog maar pas geleden geleerd van Akira en vond het een hele toepasselijke naam voor de Beedril. Hij was tenslotte degene die haar lunch had opgegeten.

Het was nog maar kort geleden gebeurd. Net toen Nouki een hap wou nemen van haar speciaal gevonden Magost Bes, vloog er plotseling een Beedril op haar af die de bes onder haar snuit vandaan griste. Vol teleurstelling moest ze toekijken hoe de Beedril haar bes opat, terwijl die vanuit de lucht, ver buiten bereik van Nouki, haar zat uit te lachen. En ze had nog wel zo'n trek in die bes gehad.. Van boosheid had ze de Beedril willen aanvallen met een vlammenwerper, maar het enige wat uit haar bek was gekomen was een beetje rook. Dit leidde ertoe dat de Beedrill alleen maar meer moest lachen en uiteindelijk zelfs rollend op de grond lag. Dat Nouki toen kwaad naar voren was gesprongen en hem wou grijpen, had ook niet veel effect. De Beedril was, nog steeds hikkend van het lachen, omhoog gevlogen en zorgde ervoor dat hij net iedere keer buiten bereik van de kwaad roepende en happende growlithe bleef. Het was duidelijk een Pokemon die het heerlijk vond om andere te pesten.

'Kijk uit!' wilde Nouki schreeuwen, maar het enige wat uit haar bek kwam was gehijg van het vele rennen. De Beedrill begon het 'achtervolg spelletjes' te vervelen en had een nieuw slachtoffer uit gekozen. Een kleine teddiursa, liggend in de schaduw van een boom. Met grote ogen zag Nouki hoe de Beedril op de teddiursa af vloog en zijn scherpe angel naar voren stak. Tot Nouki's opluchting wist de teddiursa de Beedrill te ontwijken en sprong ze vlug het meer in. De Beedril bleef even boven het water cirkelen, maar gaf het uiteindelijk op en vloog weg. Een diepe zucht verliet Nouki's bek en met haar oortjes bezorgd naar achter, liep ze richting het meer. De Teddiursa leek gelukking niks te mankeren, ze dobberde rustig in het water en leek te genieten van de rust. Toch besloot Nouki het voor de zekerheid te vragen, je wist maar nooit. "A-alles oke?" vroeg ze met haar nu uitgeput klinkende stemmetje.

De kleine Teddiursa lag te genieten in het zonnetje op het water. Ze had niets vermoedend naar de lucht zitten staren, toen plotseling een stem vanaf de kant met een hijgende stem riep: "A-alles oke?" Sibby schrok hier zo van dat ze spartelde en bijna verdronk. Toen ze was bijgekomen en weer normaal zwom, keek ze naar de kant om te zien wie haar geroepen had. Ze zag een kleine growlithe staan. "Eerst ging alles goed, toen kwam er een beedrill, toen ging het slecht, toen sprong ik in het water, toen ging alles goed, toen schrok ik van je stem, toen ging alles slecht, maar nu gaat alles weer goed!" antwoordde Sibby. Zij wist niet dat de growlithe van de beedrill wist en zeker niet dat ze die ook achterna had gezeten. "En hoe gaat het met jou?" vroeg ze toen dom.
Sibby zwom naar de kant. Ze schudde haar vacht uit en ging naast de growlithe zitten. "Wie ben jij? Ik ben Sibby!" De growlithe was nog vrij jong en Sibby was bijna zeker dat ze zin had om met haar te spelen. Sibby zou wel iets leuks verzinnen. Zij was daar altijd heel goed in en bedacht de vreemdste dingen om zichzelf maar te vermaken. Sibby was altijd blij en trots op haar grote fantasie en creativiteit, al vond haar vader daar in tegendeel niets aan. Hij vond haar een dromer en zei continu dat ze op moest letten, wanneer hij haar wat probeerde te leren. Concentratie was ook iets waar Sibby niets van had. Zij leefde van de lol en meer had zij niet nodig. Sibby dacht ook zelden aan het verleden of de toekomst, hooguit voor leuke spelletjes.
"wil je met me spelen?" vroeg ze enthousiast. In haar stem klonk geen spoortje onzekerheid. Ze was alles behalve verlegen. Ze zat al diep na te denken wat voor spelletjes ze zou kunnen doen.
Maar voor ze iets kon bedenken, kwam de beedrill terug om de pret te bederven. Hij kwam aangevlogen met het irritante geklapper van zijn vleugels. Sibby schrok en wilde gauw wegrennen. Het meer in, daar waren ze veilig, want beedrills hielden niet van water.

Rustig liet Nouki zich door haar achterpoten zakken en nam ze plaats op de oever. Met een scheve kop luisterde ze naar het geratel van de Teddiursa. Eerst ging het goed, toen niet goed, toen weer goed, toen weer niet goed. Nouki kon het amper bij houden, maar uiteindelijk wist ze uit haar woorden op te maken dat het op dit moment goed ging. Ze grinnikte, wat een grappig vrolijk wezentje was dat. 'En hoe gaat het met jou?' had de Teddiursa uiteindelijk gevraagd. Nouki ging weer overeind staan en begon te kwispelen. "Nou.." zei ze vrolijk, "ik had een hele lekkere bes gevonden!" Maar, wacht eens, ze had de bes helemaal niet op kunnen eten. Nouki's staart hield op met kwispelen bij de gedachte aan de Beedrill. Ook haar uitdruking werd plotseling een stuk minder vrolijker, "En toen kwam die stomme snertbij en die steelde zo me bes. En hij begon me ook uit te lachen. En toen ik hem uiteindelijk wou grijpen, vloog hij weg, naar jou toe," vertelde ze. "Maar," zei ze terwijl haar staart weer begon te kwispelen, "Nu is hij weg!"

Uiteindelijk was de Teddiursa op de kant geklommen en nadat ze zichzelf had voorgesteld, vroeg ze hoe Nouki heette. "Mijn naam is Nouki," sprak ze vrolijk. Er verscheen een brede grijns op haar gezicht waarbij haar witte scherpe tandjes begonnen te schitteren in het zonlicht. Ze vond Sibby erg aardig, misschien konden ze wel vriendjes zijn! 'Wil je met me spelen?' vroeg ze. Lang hoefde Nouki hier niet over na te denken. "Ja leuk!" riep ze blij en ze draaide een rondje om haar as. Vervolgens zakte ze een beetje door haar voorpoten en stak ze haar kont in de lucht, die druk heen en weer schudde van het kwispelen. Nouki ging altijd in deze houding staan als ze ergens plezier in had. "Oke, wat gaan we-" verder kwam ze niet. Een bekend gezoem weerklonk in haar pluizige oortjes en ze wist zich net optijd plat op de grond te drukken, voordat de Beedril haar zou steken met zijn angel. Met een enorme vaart vloog hij over haar heen en begon hij zijn tweede slachtoffer te achtervolgen, Sibby die geschrokken de richting van het meer op rende. "Nu is het genoeg," gromde Nouki boos. Ze stond op, zette zich af en rende de richting op waar de Beedrill zich bevond. De Beedrill kreeg dit door en dook Nouki's richting op, om voor de tweede keer een poging te doen haar te steken. Snel hield Nouki halt, nam ze een grote hap lucht en blies toen met al haar kracht een vlammenwerper uit haar bek. Hij was niet groot, hoogstens 20 centimeter breed, maar toch goed genoeg om de Beedrill te roosteren. Pikzwart viel hij op de grond. Toen hij overeind krabbelde en kuchte, ontsnapte er een rookwolkje uit zijn mond. Nouki grinnikte, dat zou hem leren, snertbij. Met snelle trotse passen keerde Nouki zich om en trippelde ze naar Sibby toe. Dit was de eerste keer dat het haar gelukt was een vlammenwerper te creeëren, en ze had het helemaal zelf gedaan! Blijer kon je Nouki niet krijgen.

Sibby was naar het meer gerend, maar keek even vluchtig achterom voordat ze in het water sprong. Ze zag dat Nouki op de beedrill afrende en een vlammenwerper op hem deed. De beedrill lag zwart geroosterd op de grond. Sibby stond nog net voor de rand stil. Het scheelde een haartje en ze lag erin. Ze keek naar de beedrill. Hij lag daar zo zielig op de grond. "Ach... Best zielig eigenlijk... Volgens mij heb je hem iets te zwart gemaakt. Laten we hem helpen. In het water wordt die vast schoon!" terwijl Sibby dat zei, lachte ze heel gemeen. Een beedrill hield natuurlijk niet van water, dan werden zijn vleugels nat en kon die niet meer vliegen. "Ik was je wel even..." zei ze op haar allerliefst tegen de beedrill. Ze pakte hem als grofvuil bij een poot en smeet hem in het water. Een valse grijns verscheen op haar snoetje, terwijl ze geniepig in haar klauwtjes wreef.
Lief keek de kleine teddiursa naar Nouki. Haar valse grijns en wrijvende handjes waren opslag weer verdwenen. "Zullen we dan nu gaan spelen?" Ze keek naar de beedrill. Met veel moeite vloog hij naar de kant. Daar kroop hij hoog in een boom, van hem hadden ze voorlopig geen last. Hij zal eerst op moet opdrogen en dan nog zou hij het waarschijnlijk vertikken om hen nog eens lastig te vallen. "Waar heb jij zin in?" vroeg Sibby. Ze liet vaak eerst haar speelkameraadjes kiezen. Dan bedacht ze daar een variatie op. Anders begon ze dingen te verzinnen die ze helemaal niet leuk vonden. "Ik wil liever niet een t wild spelletje. Dan krijg ik het vast te warm... Ik stik nu al zowat," zei ze er voor de duidelijkheid achteraan. Ze lachte even. Natuurlijk stikte ze niet echt. 'Kun je eigenlijk wel stikken van de hitte?' vroeg ze zich toen af. Dit was natuurlijk een domme vraag... Wie weet het antwoord daarop nou niet? Daar kwam Sibby gelukkig wel achter. En net op tijd ook, want zo kon ze een leuke variatie bedenken.

Toen Sibby begon te spreken trok Nouki eerst een vragend gezicht. Vond ze de Beedril echt zielig? Maar al snel bleek uit haar gemene lach dat ze het sarcastisch bedoelde. Nouki begon lachend over de grond te rollen terwijl ze naar de actie keek van de nu best gemeen uitziende Teddiursa. Ze had de Beedrill bij zijn poot vastgepakt en hem zo het water in gesmeten. Deze was uiteindelijk weer met moeite de oever op geklauterd en kroop toen met een kwaad gezicht een boom in. Het was zo'n grappig gezicht. Met een grinnik wende Nouki haar blik naar Sibby die vroeg waar zij zin in had om te spelen. "umm.." ze zette een bedenkelijk gezicht op terwijl ze weer normaal ging zitten. Ze dacht diep na, wat zouden ze eens gaan doen? Ze hoorde Sibby zeggen dat ze liever geen al te wild spelletje wilde doen vanwege de hitte. Nouki knikte begrijpelijk, daar had zij ook niet zo'n zin in. Ze was dan wel een vuurpokemon en dus een voorstander van de zon, maar ook had ze een dikke vacht die soms behoorlijk warm kon zijn. "We kunnen verstoppertje doen?" Sprak Nouki uiteindelijk. Haar witte pluizige staart begon te kwispelen. Verstoppertje was een leuk spannend spel en je hoefde je er niet al teveel bij in te spannen. Met een twinkeling in haar oogjes keek ze ondeugend naar Sibby.

Sibby zag hoe Nouki begon te lachen. Ze had de beedrill in het water gesmeten. Haar angstwekkende en gemene grijns was verdwenen. Ze keek even een beetje vaag voor zich uit. Zo iets was maar een paar keer eerder voorgekomen. Ineens kwam dan de duivel in haar naar boven en dan had iedereen een groot probleem die niet aardig tegen haar deed of haar irriteerde. Dan kon ze zich niet meer in controle houden en veranderde haar schattige lachje in een valse grijns. Daar was verder niets aan te doen.
Nouki wilde graag verstoppertje doen. Sibby keek haar een beetje verontwaardigd aan. De ogen van de growlithe glinsterden en haar staart kwispelde, zij vond verstoppertje kennelijk een heel leuk spel. Sibby daarin tegen haatte zulk soort spelletjes. Ze waren veels te oud en standaard. Iedereen deed tikkertje of verstoppertje. Dat wordt toch saai! Sibby vond dat in ieder geval wel. "Kunnen we niets anders spelen?" vroeg ze met verveelde stem. Ze snapte niet wat andere leuk aan die spelletjes vonden na ze al honderd keer gespeeld te hebben. "Verstoppertje is zóóó standaard!" zei ze er voor de duidelijkheid maar achteraan. Anders werd het weer zo'n geval van miscommunicatie.
Ze dacht even na. "Heb je zin in een rollenspel?" vroeg ze toen. Dat had veel meer variatie en fantasie in zich. Je kon je een personage zelf uitkiezen en dan in je verbeelding een avontuur beleven. Dat was toch veel leuker en spannender dan verstoppertje?

Sibby maakte duidelijk dat ze geen verstoppertje wilde doen. Nouki's staart hield echter niet op met kwispelen. 'Heb je zin in een rollenspel?' vroeg Sibby, waarop Nouki vrolijk antwoorde met de woorden, "Is ook goed!". Nog steeds had ze pretlichtjes in haar ogen. Het maakte Nouki niet echt uit wat ze gingen spelen, ze was al blij genoeg dat ze er een nieuw speelvriendje bij had. Elk spel was leuk, als je maar lol had met zijn tweeën. Ze rolde op haar ruggetje en hield nog steeds haar blik op Sibby gericht. Nu zag ze haar op haar kop. Een grinnik verliet haar bek, dat zag er grappig uit. "Oke, wat ben jij?" vroeg ze nieuwschierig. Zelf dacht ze aan een dappere Pokemon, die slechte schurken verjaagde, zielige pokemon hielp en het moest opnemen tegenover grote monsters. Dit deed ze wel eens vaker, als ze alleen was. Dan was bijvoorbeeld een grote puntige tak het monster en dan moest Nouki die met allerlei hindernissen te zien overmeesteren en verslaan met haar aanvallen. Dit was tegerlijkertijd ook een goede training, al ging het Nouki natuurlijk vooral om het spelen.

Kennelijk vond Nouki dat idee ook leuk, want ze begon over de grond te rollen. Sibby glimlachte. Ze was blij met haar nieuwe speel kameraad. Ze had er hier weinig. Dat waren er vroeger veel meer, voordat ze hier kwam. Ze dacht aan die gelukkige tijd. Zoveel vrienden, zoveel plezier. Er was altijd wel iemand waar je op kon rekenen. Nooit was sibby toen alleen geweest. Soms miste sibby dat wel, maar ze kon daar ook niet langer blijven. Ze had geen keus en moest daar weg. Als ze die wel had gehad, was ze daar gebleven. Ze zuchtte. "Oké, wat ben jij?" vroeg Nouki toen. Sibby hoefde hier niet lang over na te denken: "Ik ben een prinses met een prachtige jurk en mooie sieraden. Ik woon in een schitterend paleis en heb heel veel schatten." Ze zweeg even en keek naar Nouki. Vervolgens vertelde ze verder: "Maar ik verveelde me en besloot mijn vader en moeder, de koning en koningin te verlaten en op reis te gaan. Zo begint mijn avontuur. En het jouwe, hoe gaat die? En hoe komen we elkaar dan tegen?"
Sibby vond het nu al leuk. Ze keek rond en zocht naar wat bruikbare dingetjes. Ze sprong in het water en plukte een vreemd gevormd stukje koraal. Zo'n kroon had geen enkele andere prinses! Op de bodem lagen ook veel losse stukjes kristal. Die pakte Sibby en reeg ze aan elkaar. Zo had ze een prachtige ketting van kristal die om haar hals hing. Ze maakte van lange slierten zeewier een rok. Zo was ze net een echte prinses. Ze liet het aan Nouki zien en vroeg: "Wat vindt je ervan?" Zelf vond ze het erg goed verzameld en in elkaar geknutseld. Het was niet haar beste werk, maar het zag er goed uit voor de tijd die ze eraan besteden had. Even draaide ze wat heen en weer om zo de waterdruppels van het zeewier te slingeren. Nu was het pas echt perfect!

Al snel kreeg Nouki antwoord. Geboeid luisterde ze naar wat Sibby te vertellen had. Ze wou dus een prinses zijn. Ook had ze er een verhaaltje bij bedacht. 'En het jouwe, hoe gaat die? En hoe komen we elkaar dan tegen?' had ze uiteindelijk gevraagd. Nouki zelf wachtte even met antwoorden, aangezien Sibby wegrende en het meer indook. Met een vragende scheve kop keek ze naar de bubbeltjes die omhoog borrelde. Wat was ze toch aan het doen? Al snel werd dit duidelijk. Sibby kwam boven met een stuk koraal, kristallen en zeewier en toverde deze om tot een mooi prinsessen kostuum. 'Wat vindt je ervan?' vroeg ze. Nouki begon weer spontaan te kwispelen, wat genoeg zei. Het zag er erg leuk uit. Sibby was zeker een creatieve Teddiursa. "Leuk gedaan!" blafte ze vrolijk. Zelf besloot Nouki niet echt een kostuum te maken. Dit ging vrij moeilijk met haar bouw. En bovendien, ze wilde een dappere Pokemon spelen, die hadden niet echt een kostuum nodig, vond ze. Dit deed haar eraan herinneren dat ze Sibby nog niet had verteld wat zij in gedachte had. "Ik ben een uhmm.. hoe noem je dat?" even zette ze een bedenkelijk gezicht op terwijl ze weer op haar buik rolde. Plotseling schoot het woord haar te binnen "Een heldin! Ja dat ben ik! Ik red pokemon in nood en vecht tegen slechte monsters." Vrolijk stond ze op, schudde ze de grasprieten uit haar vacht en ging ze in een vastberaden houding staan. "Grr.. pas maar op schurken!" zei ze stoer.

De growlithe vertelde haar verhaal. Sibby luisterde nu ook even geboeid naar Nouki als zij naar haar luisterde. "Wow, jij hebt echt een stoer personage, hoor!" riep ze vrolijk uit. Ze dacht even na hoe ze de twee karakters zou kunnen laten samen vloeien. "Dan... Dan ontmoeten ze elkaar als de prinses in gevaar komt door een reusachtige beedrill. Ze probeert hem te verslaan, maar daar is die te sterk voor. Dan komt de heldin en samen verslaan ze het beest! Zo worden ze vrienden en verslaan nog veel meer gevaarlijke pokémon." Sibby keek Nouki vrolijk vragend aan. Ze vond haar verhaal best een goed idee. Het leek een beetje op wat er net was gebeurt, maar dan overdreven en dat vond Sibby leuk.
Sibby begon met spelen van het verhaal. Ze deed net of ze een briefje schreef, de onzichtbare tekst las ze voor zodat het duidelijk was voor Nouki wat ze deed: "Lieve vader en moeder. Het spijt me echt, maar ik vertrek. Ik ga opzoek naar het geluk. Ik verlaat jullie niet voorgoed, ik zal terugkomen, maar de tijd is nu nog niet rijp. Als het me lukt stuur ik soms een brief. Probeer me niet te zoeken, dat is zinloos. Uw dochter, prinses Sibbiëna." Sibby deed net of ze de brief dicht vouwde en ergens neerlegde. Daarna sloop ze weg, deed een aantal deuren open en rende uiteindelijk weg.
Bij de boom waar de beedrill zat, bleef ze staan en riep: "O nee, de gigantische beedrill wil mij vermoorden, vlees en beenderen verscheuren en mij opeten. Maar, O wee, beedrill. Ik zal mezelf verdedigen tot het noodlot mij van het leven schijt!" Sibby pakte een tak. "Voel de kracht van de heilige eik!" riep ze uit. Alles wat ze zei klonk ontzettend hoffelijk. Alsof ze écht die prinses was. Alleen haar zelfgemaakte kleding lieten zien dat dat niet waar zou zijn. Nu moest Nouki in het spel komen. Anders zou het helemaal verkeerd met haar aflopen. Dan zou zij de dood te vroeg ondervinden, volgens het verhaal dan...

Rustig ging Nouki weer in normale houding staan en luisterde ze met haar pluizige oortjes naar het verhaal dat Sibby zojuist verzonnen had. Met een nog steeds druk heen en weer kwispelende staart maakte Nouki een vrolijk knikkend gebaar. Het was een leuk verhaal, ze had er nu al zin in. Met glinsterende ogen keek ze naar hoe Sibby net deed alsof ze iets op een briefje schreef. Ze was een goede actrice, het leek net echt. Uiteindelijk begon ze 'het briefje' voor te lezen. 'Lieve vader en moeder. Het spijt me echt, maar ik vertrek. Ik ga opzoek naar het geluk. Ik verlaat jullie niet voorgoed, ik zal terugkomen, maar de tijd is nu nog niet rijp. Als het me lukt stuur ik soms een brief. Probeer me niet te zoeken, dat is zinloos. Uw dochter, prinses Sibbiëna.' Nouki had moeite niet te gaan lachen. Niet omdat Sibby uit te lachen, maar gewoon van opwinding. Ze moest zichzelf een beetje inhouden, ze was tenslotte een heldin. Nog steeds bleef ze naar Sibby kijken, hoe deze deed alsof ze wegrende en hoe ze uiteindelijk bij de boom ging staan en deed alsof een reuzachtige Beedrill haar wou aanvallen. Ze gebruikte nette woorden, woorden die precies bij een prinses zouden passen. Het was erg grappig om naar te kijken. Nadat Sibby was uitgesproken en de reuzachtige Beedrill te lijf ging met de grote heilige tak, realiseerde Nouki zich dat het nu haar beurt was. Ze zette zich af met haar achterpootjes en rende een heuvel op, niet ver van Sibby vandaan. Ze tilde haar voorpootje op en zette een stoere blik op. "Geen zorgen prinses eh.." wat was haar naam nou ook alweer? Naja, dan bleef het maar bij prinses. Nouki grinnikte, maar ging al snel weer verder met haar rol. "Ik zal je helpen." sprak ze. Een stevige windvlaag kwam opzetten en deed Nouki's vacht een bepaalde kant op wapperen, wat een nog stoerder effect gaf. Een brede grijns verscheen op haar gezicht, waarbij haar scherpe witte tandjes schitterde in het zonlicht. Voor een tweede keer zette ze zich af en rende ze de heuvel af. De echte Beedrill zat er niet meer. Maar, dat gaf niks, het ging om verbeelding en de boom was dan ook een prima slachtoffer. Nouki sprong en zette haar scherpe tanden in een grote tak, wat één van de poten van de reuzachtige Beedrill moest voorstellen. "Grr.. hebbes." gromde Nouki. Weer kwam er een stevige wind opzetten, wat de boom flink heen en weer deed schudden. Nouki liet los en kwam naast de prinses neer op de grond. Hm.. Het zag er naar uit dat de reuzachtige Beedrill zich niet zo snel zou overgeven. Even draaide ze haar kop richting Sibby "Ben je gewond?" vroeg ze. Natuurlijk was ze dit niet, maar misschien wel in verbeelding. Alles was mogelijk in een verhaal zoals deze.

Prinses Sibbiëna zag hoe een onbevreesde heldin haar te hulp schoot. "Geen zorgen prinses eh.." zei ze. Sibbiëna keek hoe de heldin het monster aanviel, maar ook zij kon hem niet aan. De prinses antwoordde op de vraag: "Ben je gewond?" "Nee, dat ben ik niet, maar misschien kunnen we onze krachten bundelen." Ze ging in een houding staan alsof ze al wilde aanvallen. Haar staf stak ze recht vooruit. "Help mij, oh goden van de natuur!" Vier stralen van rood, groen, blauw en wit, draaide om een gouden straal heen. Dit trof de beedrill in het hart, maar door de enorme kracht, die Sibbiëna overigens nog niet helemaal onder controle had, vloog ze naar achteren en kwam tegen een boom aan. Daar lag ze dan. Haar kracht was uitgeput door de machtige straal die ze gebruikt had om de beedrill te verzakken, zodat de heldin de laatste klap kon uitdelen. Met moeite kroop ze overeind en ademde moeilijk. Ze keek naar wat de heldin nu zou doen.
Sibby pakte de tak en stak hem vooruit. Ze schreeuwde: "Help mij, oh goden van de natuur!" en deed net of er een enorme kracht uit de staf kwam die haar naar achteren drukte. Ze sprong naar achter en ging liggen bij een boom. Daar haalde ze diep adem, het klonk best vreemd, maar dat moest haar uitputting voorstellen. Nouki zou nu verder moeten vechten tegen de boom, want zij was zogenaamd erg uitgeput. Steunend ging ze zitten en keek naar wat Nouki deed. Ondertussen bedacht ze al wat dingetjes voor later in het verhaal. Zodat het één vloeiend stuk was, zonder dat ze dicht zou klappen.

Nouki luisterde naar het antwoord van de prinses en knikte. Ja, dat was een goed idee. Sibby pakte haar stok en riep dat de goden van de natuur haar moesten helpen. Even keek Nouki haar vragend aan, wat waren goden? Maar al snel besloot ze het maar mee te spelen.
Prinses Sibbiëna werd naar achteren geduwd vanwege de kracht die uit de heilige tak kwam, maar de Beedrill werd wel geraakt, recht op zijn hartstreek. Nu is het mijn beurt.. Dacht Nouki. Ze zette zich weer af en sprong naar voren. "Vrees, reuzachtige Beedrill, voor de oeroude kracht van de vuurpokemon!" riep ze terwijl ze een vlamwiel creeërde. Met haar scherpe tanden greep ze een poot en begon ze hier razendsnel om heen te draaien. Toen ze weer op de grond lande, brak de nu brandende tak af en kletterde hij op de grond. Nouki had zijn poot weten af te bijten. De Beedrill krijste en stormde woest op haar af. Net op tijd wist ze zijn maaiend klauwen te ontwijken en viel ze voor de tweede keer aan, dit keer met een Tackel. De beedril zakte door zijn poten en viel om, uitgeput en verslagen.

Met een sierlijke boog sprong Nouki over een omgevallen boomstam, waarbij ze net deed alsof dit de verslagen Beedrill was, en lande vervolgens naast Sibby neer op de grond. Trots keek ze haar aan "Dat hebben we goed gedaan he!" zei ze blij.

Sibby keek hoe Nouki de reusachtige beedrill aanviel. Bijna leek het alsof de beedrill zich had herstelt en achter haar aankwam, maar gelukkig moest hij daarvoor zijn laatste krachten gebruiken. Na een paar stappen en nog een aanval bezweek hij en viel neer op de grond. Daar lag het levenloze lichaam van de beedrill.
De heldin sprong sierlijk en heldhaftig over de beedrill heen naar prinses Sibbiëna. Oftewel, Nouki sprong over de boom heen naar Sibby. Ze keek haar trots aan en zei: "Dat hebben we goed gedaan he!" De prinses stond op. Daar had ze moeite mee, door de uitputting van haar kracht en de wonden die ze had opgelopen. "Edele heldin, Ik wil u duizendmaal bedanken voor het redden van mijn leven, maar nu heb ik mijn paleis verlaten, niet bewust van de gevaren die ik zou tegen komen. Ik heb geen kostbare schatten meegenomen, die ik als blijk van dank kan geven." zei Sibby terwijl ze haar rok beet pakte en door haar knieën boog als een echte prinses ook zou doen. "Wel kan ik u mijn eeuwige dank geven, u als een vrind van het mijne zien en ik wil u graag vergezellen in uw reis, waar u ook heen moge gaan." Sibby sprak dit zo hoffelijk en vloeiend uit dat je de echte Sibby nauwelijks meer herkennen kon. Het was of alleen Sibbiëna er nog maar was, want de echte Sibby zou nooit zo vreemd en netjes praten en bewegen. Ze leefde zich helemaal in in het verhaal.

Sibby begon weer hoffelijk te spreken en dit deed Nouki eraan herinneren dat ze nog met het verhaal bezig waren. 'Dat hebben we goed gedaan he!' was niet echt een zin die een heldin zou zeggen. Ze moest zich wat meer in haar rol inleven en Sibby was daar een goed voorbeeld van. Nouki bewonderde de manier waarop ze een kostuum maakte, acteerde en zo hoffelijk kon spreken. Dit inspireerde haar nog beter haar best te doen.
Nadat Sibby een sierlijke buiging had gemaakt, tilde Nouki haar voorpoot naar achter en maakte ze zo ook een buiging. "Geen dank Prinses. Het helpen van Pokemon is mijn doel en de dankbare blikken is als beloning al goed genoeg voor mij," sprak ze. Nouki ging zitten en keek Sibbiëna met een serieuze blik aan. "Ik zou u hulp zeer waarderen, maar weet wel wat voor gevaren dit met zich mee brengt. Ik toon geen genade als het neer komt op Pokemon redden en mijn missies kunnen dan ook zeer gevaarlijk zijn." Nouki was er best trots op dat het haar al aardig lukte zich in haar persnage in te leven. Ze was van speelse vrolijke growlithe omgetoverd tot een heldhaftige heldin.

"Ik zou u hulp zeer waarderen, maar weet wel wat voor gevaren dit met zich mee brengt. Ik toon geen genade als het neer komt op pokémon redden en mijn missies kunnen dan ook zeer gevaarlijk zijn." zei Nouki. Sibby antwoordde weer als een echte prinses: "Ik weet welke gevaren zich buiten mijn koningshof bevinden. Daarom heb ik het ook verlaten. Ik wilde het gevaar onder van de wereld onder ogen kunnen zien en het leven van mezelf en anderen beteren. Dat is mijn doel en daar strijd ík voor!" Ze lachte de heldin vriendelijk toe. "Wat is dan nu onze taak?" vroeg ze. Zo bevestigde ze meteen dat ze echt meewilde en niet bevreesd was voor de gevaren onderweg tijdens hun lange, avontuurlijke reis door een fantastische wereld. Ze zuchtte van blijdschap. Ze was haar eerste avontuur levend doorgekomen en had meteen een vriendin erbij. Zo begon haar reis al goed.
De prinses wilde opstaan, maar dat ging nog niet goed. Ze ging steunend weer zitten. "Ach, maar ik kan echt niet ver lopen met zulke verwondingen. Wij zullen hier moeten overnachten. Het spijt me zeer als ik u hiermee verhinder." In werkelijkheid begon het ook al een beetje te schemeren. Sibby wilde hier best overnachten. Zeker met Nouki, maar de vraag was nu of zij dat ook wilde. Misschien had ze zelf wel een huis en hield ze er niet van om in de open lucht te slapen. Sibby besloot het maar even te vragen: "Even time out van het spel... Zullen we hier samen echt gaan slapen?" De time out gebruikte ze altijd tijdens een spel, pas dan stopte ze, eerder niet. Anders werd het zo'n raar verhaal en kon ze zich er niet goed genoeg bij inleven.

'Ik weet welke gevaren zich buiten mijn koningshof bevinden. Daarom heb ik het ook verlaten. Ik wilde het gevaar onder van de wereld onder ogen kunnen zien en het leven van mezelf en anderen beteren. Dat is mijn doel en daar strijd ík voor!' zei de prinses. Nouki maakte een knikkend gebaar "Goed dan," sprak ze. Ze ging ermee akkoord. De prinses had duidelijk gemaakt dat zij en Nouki het zelfde doel hadden. Dus, waarom zou ze haar dan verhinderen niet mee te mogen? 'Wat is dan nu onze taak?' Vroeg Sibbiëna even later. Nouki glimlachte "Zoals ik al zei, het redden van Pokemon in nood. Vaak onstaan er hieruit weer verdere avonturen," begon ze te vertellen "We moeten onze instincten op scherp zetten, zodat we elk teken van gevaar, of een kreet om hulp, kunnen opvangen." Terwijl ze dit zei wende ze haar blik naar de reuzachtige Beedrill, die bewegingloos op de grond lag. Die zou geen enkele Pokemon meer kunnen lastigvallen...
Toen Nouki zich weer richting Sibbiëna had gedraaid, zag ze dat ze moeite had met opstaan. Snel liep Nouki naar haar toe en ondersteunde ze haar met haar voorpoot. 'Ach, maar ik kan echt niet ver lopen met zulke verwondingen. Wij zullen hier moeten overnachten. Het spijt me zeer als ik u hiermee verhinder,' sprak de prinses. Nouki schudde haar hoofd terwijl ze ervoor zorgde dat Sibby weer comfortabel kon zitten. "Nee, het spijt me prinses, maar hier kunnen we niet overnachten. De Beedrill kan ieder moment weer bijkomen en dan verkeren wij in groot gevaar. Het is misschien beter als we een andere locatie zoeken om te slapen. Ik kan u op mijn rug dragen zodat u niet hoeft te lopen," zei ze terwijl ze rustig door haar poten zakte zodat de Prinses op haar rug kon klimmen.

'Even time out van het spel... Zullen we hier samen echt gaan slapen?' zei Sibby. Nouki grinnikte, "Ja ik vind het goed, maar misschien kunnen we, om het verhaal nog een beetje realistisch te houden, een andere plek zoeken? Aan de overkant van het meer is vast wel een mooi plekje. Ik ben daar vaker geweest. Er is veel hoog gras en er staan ook veel bomen voor beschutting," zei ze. Even wende ze haar blik naar de hemel, de lucht begon al oranjeachtig te kleuren. De zon zakte langzaam weg achter de bergen en het zou niet lang meer duren voordat de maan zou verschijnen. Met een zacht heen en weer zwiepende staart wende Nouki haar blik weer richting Sibby. "Oh, je mag nog steeds op me rug hoor, als je dat wilt." zei ze vrolijk terwijl haar glimlach veranderde in een brede grijns.

Nouki vroeg of Sibby op haar rug wilde zitten. Dat leek Sibby best leuk, maar toch zei ze: "Even time out van het spel... Zullen we hier samen echt gaan slapen?" Toen Nouki naar de hemel keek, nam Sibby daar ook een korte blik op. Ze zag de prachtig gekleurde horizon die nimmer hetzelfde was als de dag daarvoor. Ze keek de andere kant op en schrok een beetje. Daar kwamen dikke grijze wolken aan drijven. "Ik denk dat we beter een droge plek kunnen zoeken," zei ze terwijl ze naar de wolken wees. Ze zuchtte. "Weet jij een goede plek waar we echt kunnen schuilen, een grot ofzo? Het duurt nog wel even voor het hier gaat regenen, dus we zouden nog een flink eind kunnen lopen," vertelde ze Nouki. "O ja, we houden het even time out, goed? Dit echte avontuur is ook leuk en iets belangrijker..." Sibby grijnsde even.
Ze trok haar rok van zeewier uit en deed haar kristallen ketting af. Ook haar kroon legde ze erbij neer. Ze groef een diepe kuil en stopte haar spulletjes daarin. Daarna gooide ze de kuil weer dicht. Sibby telde het aantal stappen vanaf een grote boom naar de kuil. Nu wist ze waar haar spulletjes lagen en kon ze ze later weer gebruiken als ze dat wilde. "Zullen we dan maar gaan?" vroeg ze. "Het is beter als we er voor het donker zijn, anders wordt de weg vinden een klein beetje lastiger..." Sibby klopte de aarde van haar vacht af en was nu klaar om te gaan.

[Maak jij een nieuw topic aan?]

Nadat Sibby had gezegd dat ze beter een droge plek konden zoeken volgden Nouki haar bik ricting de hemel. Grote grijze wolken kwamen aandrijven, Sibby had gelijk, er kwam een regenbui aan. Nouki vond regen best leuk, lekker naar de lucht happen en door de modder stampen. Maar, nu was het al vrij laat en was Nouki te moe om nog drukke spelletjes te gaan doen. Ze moesten inderdaad een droge plek zien te vinden. "Uhm.." Ze zette een bedenkelijk gezicht op terwijl ze nadacht over een plek waar ze konden schuilen. De suflur caves? Nee, te ver weg. Het Timerise forest dan? Dat was hier vlak dichtbij. Sterker nog, het Crystal lake bevond zich midden in het bos. "We kunnen als we goed zoeken misschien wel in het bos een grot vinden," zei Nouki na een tijdje. Sibby had ondertussen haar spulletjes begraven, slimme actie. Je moest alleen het aantal passen goed onthouden. 'Zullen we dan maar gaan? Het is beter als we er voor het donker zijn, anders wordt de weg vinden een klein beetje lastiger.' zei ze. Nouki knikte "Is goed." Ze ging weer normaal staan, aangezien ze in de Time-out bleven, en schudde haar vacht uit. Vervolgens zette ze zich af en liep ze samen met Sibby richting het bos, terwijl de grote grijze wolken steeds meer hemel in beslag namen.