Een grote draakachtige Pokémon zweefde door de lucht, met op zijn rug een Monferno. Het had niet lang geduurd voordat ze bij het strand kwamen. De snelheid van Silverbreeze had ze er binnen een paar minuten gebracht. Silverbreeze richtte zijn ogen op het zand, en zocht de kustlijn af naar andere Pokémon. Maar die waren er niet. En dat was nou juist de bedoeling. Silverbreeze besloot daardoor maar te landen. Hij dook naar beneden, en een paar tientallen meters voordat ze de grond zouden raken, hield hij zijn vleugels gekromd zodat ze afgeremd zouden worden.

Uiteindelijk kwamen Silverbreeze met een klein onschuldig plofje op de grond terecht, alsof hij de hele reis langzaam en rustig had gevlogen. Silverbreeze klapte zijn vleugels in, en keek achterom naar Blitzy. Hij had hard gevlogen, maar daarbij wel voorzichtig. Blitzy zou er vast geen last van gehad hebben. Silverbreeze bukte ietsjes, zodat Blitzy makkelijk van hem af kon stappen. Daarna klapte hij de flapjes op zijn rug weer uit, zodat ze in ruststand zaten. Hij klapte ze als bijna alle Lugia's in tijdens het vliegen. Daarna keek hij eerst om zich heen, en daarna naar Blitzy. Er waren hier geen Pokémon, maar toch wou hij niet blijven staan.

''Laten we gaan lopen...'' zei hij kort, en keek Blitzy aan alsof hij al wist dat wat Blitzy tegen hem wou gaan zeggen, niet erg leuk was. Maar dat lag voor de hand. Anders had Blitzy het wel kunnen zeggen met de andere Pokémon erbij. Zonder op antwoord te wachten liep Silverbreeze door, want hij wist dat Blitzy achter hem aan zou komen, hoe hard hij ook liep. Na een tijdje flink doorgelopen te hebben, stopte Silverbreeze ineens, en ging in het zand zitten. Terwijl hij keek naar hoe de zon langzaam onder ging, wachtte hij op Blitzy die waarschijnlijk over een paar minuten wel bij hem zou zijn.

De wind raasde luid in Blitzy's ogen, zodat het moeilijk was om ze nog open te houden. Maar toch hield hij ze open. Hij mocht geen moment missen van de vlucht, want ieder moment kon er een schokkende landing volgen, met het feit dat Blitzy de zoute zeelucht in zijn ogen voelde prikken. Zonder enige waarschuwing vloog Silverbreeze steeds lager en lager... Dat was de landing. Blitzy klemde zich vast aan Silverbreeze. Maar direct werd hij afgeleid... De rit op Silverbreeze's rug voelde bekend aan... Het verschilde niet veel van die keer dat hij op de rug van een Ho-Oh lag. Opeens werd Blitzy naar voren gerukt. Silverbreeze remde af en door die gedachte had Blitzy zijn handen niet meer geklemd. Toen Silverbreeze neerplofte, kon hij het niet meer houden en proefde daarna avondzand.. Toen Blitzy al het zand uit zijn ogen had gekregen, zag hij net de flapjes van Silverbreeze rechtstaan. Silverbreeze's nek fliste over de omgeving, dat was zeker om zeker te zijn dat er geen vijandelijke Pokémon in de buurt waren.. Zijn blik keek nogal haastig in Blitzy's ogen. 'Laten we gaan lopen...' zei hij kort. Silverbreeze begon- nadat hij even met een blik van afschuw in zijn ogen gekeken had- te lopen. Blitzy leek even aan de grond genageld maar sprintte daarna Silverbreeze achterna. Hij was makkelijk te volgen vanwege het feit dat hij nogal groot was, zijn nek was vanop een grote afstand te zien. Toen hij Silverbreeze bijna ingehaald had, stopte hij en ging zitten. Dat gebeurde zo onverwachts dat Blitzy bijna tegen hem opbotste. Silverbreeze's heldere ogen weerkaatsten de ondergaande zon.. Het was een mooi zicht, om de zon te zien ondergaan, maar Blitzy moest iets zeggen.. de stilte werd te pijnlijk.. 'Ik weet dat ze er altijd zal zijn, Silverbreeze..' zei Blitzy zacht.

Het duurde echter maar enkele seconden voordat de Monferno bij Silverbreeze kwam, en naast hem ging zitten. Silverbreeze staarde naar de ondergaande zon, die de rand van de horizon bijna bereikt had, en straks zou gaan verdwijnen uit hun gezichtsveld. Het zand dat opstoof wanneer Blitzy ging zitten viel tegen Silverbeeze aan, die zijn hoofd naar Blitzy wendde. Die had nog niks gezegd, en Silverbreeze keek weer naar het water, dat donkerder en mysterieuzer leek dan wanneer de zon er met zijn volle kracht op scheen.

'Ik weet dat ze er altijd zal zijn, Silverbreeze..' zei de Monferno zacht. Silverbreeze zijn hoofd begon te bonken, en hij voelde die lege plek in zijn hart steeds duidelijker. Hij sloot langzaam zijn ogen. ''Ja..'' zei hij kort. ''Waar ze ook is, levend of dood, ze zal ons kracht blijven geven, en hoop...'' zei Silverbreeze met veel moeite, en hij voelde tranen branden in zijn ogen. Hij keek weer naar Blitzy, en kreeg het voor elkaar om een kleine glimlach te laten zien, al was die snel weer weg wanneer er een traan over zijn wang liep en uiteindelijk bij zijn kin terecht kwam, waarna hij in het zand viel, en meteen weer verdween.

Hij probeerde zijn tranen weg te vegen, maar ze bleven komen waardoor hij het wegkrijgen van zijn tranen weer snel op gaf. ''Zeg eens Blitzy..'' zei hij met een trillende stem. ''Wat wou je me vertellen?..'' vroeg hij en snoof daarna, waarna er een stilte viel. De zon was nu nog maar half zichtbaar, en de andere helft die nog licht gaf, wel veel zwakker dan met de hulp van de andere helft, kleurde de hemel er omheen oranje met rode maar ook gele tinten er doorheen. Door zijn tranen heen zag het er vaag uit, maar het was vast prachtig..

[flutpost, weet niks xD]

'Ja..' zei Silverbreeze. 'Waar ze ook is, levend of dood.. ze zal ons blijven kracht geven en hoop.' Er kwam water in zijn helderblauwe ogen. en toen verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht, die binnen een paar seconden alweer verdween. Blitzy zuchtte, zelf voelde hij tranen in zijn ogen komen. Het zou nooit meer zijn zoals het was. 'Waarom moest juist zij gedood worden?' zei Blitzy zacht. 'Van alle Pokémon die leven, moet juist zij gedood worden..' Er viel een pijnlijke stilte.. 'zeg eens Blitzy..' zei Silverbreeze's trillende stem. 'Wat wou je me vertellen?' Blitzy kreeg het gevoel dat zijn binnenste versteende.. Hij moest het vertellen, er was geen weg maar terug. Blitzy wou juist zijn mond opendoen om het te vertellen maar toen werd hij verblind door de zon. Het bleef altijd prachtig om de zon te zien ondergaan. Het was een echte waas van kleuren. Blitzy keek naar Silverbreeze die ook naar de zon keek. 'Ik..' stamelde Blitzy. 'In die tijd dat je "dood" was verklaard.. ze was er kapot van.' hij kon beter niet Dustfire's naam noemen, Silverbreeze's hart was al genoeg kapot. 'Ze was wel streng, ja, maar.. iets té vriendelijk.. ik kreeg het gevoel dat ik altijd maar closer werd. En.. toen ik haar op een dag zag..' Blitzy slikte en hij zou beter de details overslaan. 'Dustfire en ik waren deze zomer een tijdje partners..' zei hij zacht. 'Maar het werd niets.. ze kon nietverder leven zonder jouw..'

'Waarom moest juist zij gedood worden?' zei Blitzy. 'Van alle Pokémon die leven, moet juist zij gedood worden..' Silverbreeze knikte. Hij had dat ook gedacht in het begin. Natuurlijk was het logisch. Als beschermer van PokéRPG leek ze samen met de Suerte leiders een van de groote obstakels voor de Lustro, maar waarom hadden ze haar nou gedood? Het had gewoon niet mogen gebeuren. Het had niet alleen persoonlijk allerlei Pokémon geraakt, maar ook had het Pokémon geraakt die haar niet gekend hadden.

Dat had je niet vaak. Dat kwam omdat ze normaal was geworden hier. Iedereen was gewend haar soms te zien overvliegen, of Pokémon helpen in het gebied. En dat deed ze altijd met een glimlach. Dat vond Silverbreeze nog een van de meest bijzondere dingen van haar. Ze had nooit eens geen zin om te helpen, nooit weigerde ze je verzoek om te helpen. Maar nu was ze ineens verdwenen, en was diegene die altijd een glimlach op je gezicht kon toveren, weg. Het was een tijdje stil op het strand, doordat ze beiden in gedachten verzonken waren. Alleen het geluid van een matige zeewind zorgde ervoor dat het niet doodstil was.

'Ik..' hoorde Silverbreeze ineens. Hij schudde zijn kop en richtte zijn aandacht op Blitzy. 'In die tijd dat je "dood" was verklaard.. ze was er kapot van.' Silverbreeze slikte. Haar naam werd niet genoemd, maar het was wel duidelijk over wie Blitzy aan het vertellen was. 'Ze was wel streng, ja, maar.. iets té vriendelijk.. ik kreeg het gevoel dat ik altijd maar closer werd. En.. toen ik haar op een dag zag..' Silverbreeze zijn gezichtsuitdrukking leek een beetje te vertrekken. Closer? Waar had hij het over? Was hij verliefd geweest op Dustfire? Hij snoof, maar luisterde toch verder.

'Dustfire en ik waren deze zomer een tijdje partners..' zei Blitzy zacht, maar ook al klonk het zacht, het drong wel goed door voor Silverbreeze. Hij keek even ongelovig, maar wist dat Blitzy nooit tegen hem zou liegen. Hij stond met een ruk op, en keek Blitzy fel aan. Hij voelde een mengsel van woede en verdriet in hem opborrelen, maar Blitzy voegde er nog iets aan toe. 'Maar het werd niets.. ze kon nietverder leven zonder jouw..' zei hij nog. Wat er voor zorgde dat Silverbreeze weer neer plofte, en niet meer wist hoe hij zich moest voelen.

Aan de ene kant was hij natuurlijk woedend. Hij was wel maanden weggeweest, maar ze had beloofd hem altijd trouw te blijven, en die belofte had ze nu verbroken. Daardoor voelde hij ook verdriet opborrelen. Maar aan de andere kant had ze niet lang partners kunnen wezen met Blitzy, omdat ze niet zonder hem kon leven. Dat klonk lief, vertederend, en best wel zielig. Echt iets voor Dustfire om dat te zeggen. Maar de woede overheerste een beetje, zodat het verdriet over Dustfire een beetje wegvaagde. Hij snoof weer, en staarde daarbij nors naar het zand.

Silverbreeze's lichaam rees op. Hij kon het verstaan dat hij razend was op hem.. zijn ogen leken dwars door zijn lichaam te boren. Hij plofte redelijk snel weer neer. 'Het spijt me,Silverbreeze!' zei hij bijna huilend. 'Je had het recht om dit te weten.. Ik weet het ik was fout.. maar het gebeurde vanzelf. Ik wist niet wie ik was, of wat ik deed, ik had maar een gedacchte in mijn hoofd; Dustfire.' Blitzy's hoofd viel in het zand en voelde het zand in zijn mond vliegen. Dat kon hem geen barst meer schelen. Het zand werd vermengd met zijn tranen. De zon was bijna helemaal verdwenen, weldra zou het enige lichtpuntje het zwakke vlammetje van zijn staart en de maan zijn. Blitzy hijsde met moeite zijn hoofd omhoog, zijn hoofd voelde zwaar, nat en vol met zand, alsof zijn hoofd in een ton met water zat en het er daarna door het zand was gesleept. Hij vond die tijd met Dustfire echt fantastisch... maar hij zou het geen tweede keer willen meemaken. Silverbreeze staarde nors naar het zand. Blitzy slikte. 'Je hebt haar de laatste tijd van haar leven echt gelukkig gemaakt..' bracht hij er moeizaam uit. 'Bij mij was ze niet echt gelukkig.'

'Het spijt me,Silverbreeze!' zei Blitzy bijna huilend. Silverbreeze zijn gezicht vertrok ietsjes. Zo had hij het niet bedoeld.. hij maakte Pokémon de laatste tijd zo snel van streek.. Hij had gedacht dat wanneer hij zichzelf snel weer verbeterde door zijn boze gezicht te veranderen in neutraal en neer te ploffen, dat Blitzy dan minder zou gaan schrikken. Niet gelukt, blijkbaar. 'Je had het recht om dit te weten.. Ik weet het ik was fout.. maar het gebeurde vanzelf. Ik wist niet wie ik was, of wat ik deed, ik had maar een gedacchte in mijn hoofd; Dustfire.' Hij liet zich vallen in het zand. Silverbreeze zuchtte enkel even. ''Het geeft niet Blitzy.. Het is juist goed dat je de waarheid verteld, ik had niet meteen zo moeten reageren. Al is dat erg moeilijk voor me.'' Hij keek weer even naar de zee, die nu zwart gekleurd leek nu de zon helemaal weg was. Dat had hij trouwens nu pas door. Het vuur aan het puntje van Blitzy's staart liet de plek waar hun zaten echter genoeg oplichten. Hij dacht even na, en begon daarna weer te praten, deze keer echter iets zachter. ''Dustfire had beloofd mij eeuwig trouw te zijn.. ik dacht dat ze volledig te vertrouwen was, maar blijkbaar dus niet.. Ik weet nu niet meer wie ik moet geloven of vertrouwen.. dus in plaats van anderen mijn geheimen toe te vertrouwen snauw ik ze eerder af, hou ze op een afstandje..'' Silverbreeze zuchtte lang en diep. 'Je hebt haar de laatste tijd van haar leven echt gelukkig gemaakt.. ' hoorde hij Blitzy zeggen. Weer werd die lege plek duidelijker voelbaar. Hij had haar gelukkig gemaakt.. Er kwam een kleine onbetekenende glimlach op zijn gezicht, maar hij had meer het gevoel alsof hij elk moment in huilen kon uitbarsten. Blitzy zei ook nog dat ze bij hem niet gelukkig was. ''Misschien voelde ze niet genoeg voor je..'' zei Silverbreeze pijnzend. ''Maar ik weet zeker dat ze wel gelukkig was bij jou.'' Silverbreeze zakte ietsjes in, en voelde het zand over zijn huid schuren. Best wel lekker zo, s'avonds op het strand..

Silverbreeze's zware lichaam plofte neer in het zand. 'Het geeft niet, Blitzy.' zei Silverbreeze's stem. 'Het is juist goed dat jij de waarheid vertelt, ik had niet zo moeten reageren. Al is dat erg moeilijk voor me.' 'Ik zou ook zo reageren.' zei Blitzy vlug. 'erger zelfs.. ik zou denk ik een half bos in de fik steken.' een lichte grijns kwam op zijn gezicht. 'Dustfire had beloofd mij eeuwig trouw te zijn.. ik dacht dat ze volledig te vertrouwen was, maar blijkbaar dus niet. Ik weet nu niet meer wie ik moet geloven of vertrouwen.. dus in plaats van anderen mijn geheimen toe te vertrouwen snauw ik ze eerder af, hou ze op een afstandje.' Blitzy schudde zijn kop. 'Ze was je wél altijd trouw gebleven. ze was nog iedere dag triestig over jou..' zei hij protesterend. Silverbreeze begon een beetje te glimlachen. 'misschien voelde ze niet genoeg voor je..' zei hij. 'Misschien.' antwoordde Blitzy. 'Maar ik weet zeker dat ze wel gelukkig was bij jou.' Silverbreeze zakte nog ietsje in. Blitzy's ogen staarden nu naar de inktzwarte zee. De enige lichtpuntjes waren de maan, de sterren en zijn eigen staart. Blitzy ging net zoals Silverbreeze in het zand liggen. Het strand 's nachts voelde anders aan dan het zand overdag. Blitzy staarde naar de maan en voelde zich slaperig worden. Als de stemming niet zo bedrukt was, zou het op een paradijselijke avond lijken..

''Ik zou ook zo reageren'' had Blitzy snel gezegd. Silverbreeze zuchtte, ietwat opgelucht. Hij had tenminste niet weer iets raars gedaan. ''Ergers zelfs.. '' vervolgde de Monferno. ''Ik zou denk ik een half bos in de fik gestoken hebben'' en hij zette een grijns op. Silverbreeze gniffelde even dom. Hijzelf heeft ook wel eens iets verwoest. Hij was zo boos, maar dat leek nu zo onbelangrijk dat hij niet meer wist waarom hij zo boos was. Blitzy schudde zijn kop na zijn volgende opmerking. 'Ze was je wél altijd trouw gebleven. ze was nog iedere dag triestig over jou..' Silverbreeze snoof luid. Ze had wel triest gedaan ja, maar ze had wel mooi een andere partner genomen. Maar die gedachte hield hij maar voor zich. De sfeer begon eindelijk een beetje meer ontspannen te worden, en dat wou hij graag zo houden. Blitzy ging net zoals hem zitten. De maan was nu duidelijk zichtbaar, en net als Blitzy viel zijn blik ook op de felle maan. En natuurlijk keek hij ook naar de sterren. De duizenden lichtpuntjes. Vroeger was hem verteld dat elk lichtpuntje een gestorven iemand was, die daarboven tevreden en gelukkig waren na hun dood. Zou Dustfire daar ook tussen zitten? Hij keek even over alle sterren heen, maar ze waren allemaal niet zo fel. En als Dustfire er tussen zou zitten, zou ze de grootste en felste van allemaal zijn, vond Silverbreeze. Hij glimlachte droevig, en zakte daarna helemaal in elkaar. Hij gaapte, en staarde naar de pikzwarte lucht, afgezien van de sterren. Het was erg laat. Maar het feit dat Blitzy hier naast hem zat hield hem uit zijn slaap. Misschien, als die ook wou slapen, zouden ze dat gaan doen. Nu maar afwachten op een reactie van Blitzy.

Silverbreeze gniffelde even en even later plofte hij zijn hele lichaam tegen het zand. Het was inderdaad al laat. Silverbreeze's ogen zakten toe. Misschien wou hij ook slapen. Blitzy grijnsde. 'Ik zie aan je ogen dat je ook wilt slapen..?' vroeg hij. Blitzy staarde naar de hemel. Miljoenen, misschien zelfs miljarden verschillende sterren. Blitzy had ooit een legende gehoord van dat als een persoon sterft, er een ster zou bijkomen. 'Hoe zou dat zijn..?' dacht Blitzy. 'Waar zou je voortleven als je dood bent..?' Enkel degenen die dood waren wisten dat, maar die konden niets meer vertellen. Blitzy voelde zijn hele lichaam zwaarder worden. 'Slaapwel Silverbreeze..' zei hij nog zacht voordat zijn kop in het zand viel. Hij voelde zijn ogen dichtvallen. Het was een vermoeidende dag geweest.. Morgen zou hij weer een hoop enegie nodig hebben. Nog even voelde en hoorde hij het geruis van de zee, maar al vlug was alles al verdwenen, in een diepe slaap.

Silverbreeze staarde uitgeput richting de zee, die hij niet kon zien. ''Ik zie aan je ogen dat je ook wilt slapen..?'' vroeg Blitzy, tot zijn opluchting. Silverbreeze glimlachte, als vaag teken dat hij toestemde. Hij keek naar Blitzy, die net als hij net deed, naar de hemel keek. Hij zag hem nadenken, ook al zei hij niks. Silverbreeze snoof, en keek weer voor zich uit. Misschien dacht hij wel hetzelfde als hij net had gedacht. Over de doden die nu ergens daarboven waren. ''Slaapwel, Silverbreeze'' zei Blitzy, en daarna was een klein plofje te horen van iemand die zich in het zand liet vallen. Silverbreeze keerde zich richting de Monferno om hem nog iets te zeggen, maar hij zag dat die inmiddels al in een snelle diepe slaap was gevallen. Hij grijnsde lichtjes. ''Welterusten, Blitzy..'' zei hij zacht, zodat hij Blitzy er niet wakker mee kon maken. Ach, in je slaap hoorde je amper iets. Nog een keer keek hij naar de lucht. ''Welterusten, Dust..'' zei hij nog zachter dan bijna dezelfde zin die hij net tegen Blitzy zei. Hij legde daarna zijn kop neer in het zachte strandzand en sloot zijn ogen. Met het geluid van een lichte zeebries in zijn oren viel hij rustig in slaap.

Die nacht sliep Blitzy zalig. Hij was blij dat hij eindelijk gepraat had over Dustfire met iemand. Blitzy hoorde het geruis van de zee en voelde het zand en het geronk van een grote Pokémon. Blitzy opende zijn ogen en zag de blauwe ochtendhemel. Hij bleef liever wat liggen, maar toch hees hij zich recht. Eenmaal hij rechtstond voelde hij een zacht ochtendbriesje door zich heen waaien. Blitzy's blik flitste over het strand. Een paar Krabby's liepen haastig over het strand. en een paar Shelderschelpen klapten open waar er twee ogen uit staarden. Er liep een baby Azurill gevolgd door een Azumarril. Ongelofelijk hoe vredevol het was. En misschien zou binnen een paar dagen alles weg zijn. Hij zette dat gruwlijke tafereel uit zijn kop. Grijnzend keek Blitzy naar Silverbreeze, die nog sliep. Blitzy keek naar zijn kop. Het viel hem op dat Silverbreeze echter geen "oren" had. Hij had waarschijnlijk wat gehoorbeentjes binnen zijn kop. 'Silver..' zei hij. 'Word wakker.. het is ochtend.'

De laatste tijd had Silverbreeze slecht geslapen, door enkel dromen te hebben, of eerder gezegd nachtmerries van die vreselijke gebeurtenis van maanden geleden. Maar op een of andere manier had hij vannacht geen nachtmerries gehad, maar hij had gewoon heerlijk gedroomd. Waarover kon hij zich niet herinneren, wanneer hij wakker werd gemaakt. ''Silver..'' hoorde hij, niet al te hard maar wel verstaanbaar. Langzaam werd hij zich weer bewust van waar hij was, en ontwaakte hij uit zijn droom. ''Hmpf..'' zei hij lui, en deed verder geen moeite om op te staan, maar hij draaide zich weer om. ''Word wakker.. Het is ochtend.'' Silverbreeze snoof vermoeid, maar deed deze keer toch zijn ogen open. De Monferno zou toch wel doorgaan totdat hij uiteindelijk op zou staan. Hij draaide zich weer terug, en had enige moeite om zijn enorme lichaam op te tillen van de grond. Maar na het gelukt was keek hij even glimlachend over het strand heen. De lucht had een frisse, blauwe ochtendkleur en de Pokémon ontwaakten langzaam van hun slaap. Silverbreeze rekte zijn vleugels uit waarbij hij luid geeuwde, waardoor er een pak zand opwaaide. Doordat de wind vanuit zee kwam, zoals bijna altijd, waaide het gelukkig niet in zijn gezicht. Hij gaapte nog eens, dit keer voorzichtiger en dus ook zachter. Hij keerde zijn kop naar Blitzy toe. ''Goedemorgen Blitzy..'' zei hij met een vermoeid maar vrolijk gezicht, en klapte zijn vleugels met een langzaam tempo in. Bij hem ging S'ochtends altijd alles langzaam.

'Hmpf..' kreunde Silverbreeze. Er klonk een zuigend geluid uit zijn neusgaten, en toen flitsten zijn ogen open. Met moeite tilde het gigantische lichaam van Silverbreeze van de grond. Blitzy volgde de meterslange schaduw, die over de grond gleed. Silverbreeze's mond viel open en een gigantisch gapend geluid galmde over de hele vlakte, dat Blitzy's rugharen overreind gingen staan. Silverbreeze klape zijn vleugels uit, dat voor wind zorgde en zijn ruharen weer normaal lieten waaien. Pas toen leek Silverbreeze aandacht voor Blitzy te hebben. 'Goedemorgen, Blitzy..' sprak hij traag en hij klapte zijn vleugels langzaam toe, als een paraplu die langzaam dichtgevouwd werd. Blitzy knikte en keek dan naar de duinen. 'Ik ga dan..' zei hij zacht. 'Ik heb vertelt wat ik wou vertellen.. dus tot een volgende keer?' Na die woorden draaide hij zich om en liep hij traag naar de duinen, wierp nog een laatste blik op Silverbreeze en sprong daarna achter de duinen.