Een kleine Shinx kwam aangewandeld, hij had al veel energie verspild en wilde graag even rusten. Hij had gehoord dat Crystal Lake een heel rustige plek was, dat was wel handig want nu kon hij nadenken. Nog een paar passen en dan..... Luxor zag het grote meer dat voor hem lag. Het had wel een mooi gezicht. Het water dat fonkelde, de pokémon die daar rustig lagen, sommige waren zelfs aan het slapen. Dit keer keek hij niet ernaar, hij had wel wat beters te doen dan zielige pokémon de stuipen op het lijf te jagen, of iets anders.
Luxor ging rustig zitten en liet zijn kop langzaam naar het water zakken. Nauwlettend hield hij de rest in de gaten terwijl hij rustig zijn dorst lestte. Als er iets stond te gebeuren dan zag hij het meteen. Het water dat hij dronk was koel, verfrissend zelfs. Het had een heerlijke smaak ookal was het maar water. Hij hief zijn kop weer op. Luxor had genoeg gedronken. Hij stond op en ging even verderop weer liggen. Vervolgens begon hij na te denken over zijn volgende zet. Wat zou hij nu doen? Wat is zijn volgende doel?

Zwijgend staarde Houndoom naar haar het water, waar haar spiegelbeeld haar verwijtend aanstaarde. Verwijtend… “Hmpf,” snoof ze. Zachtjes grijnzend boog ze zich voorover, en begon vervolgens gulzig van het koele water te drinken. Ze hief haar kop weer op, om een tweede keer naar haar spiegelbeeld te kijken. Dikke waterdruppels dropen uit haar bek, en plonsden in het water. Ze keek recht in de twee rode ogen, die niet meer verwijtend keken. Eerst kalmerend, en gerust stellend. Een zachte glimlach verscheen op haar gezicht. Prima, precies zoals ze het wilde… Ze begon weer verder te drinken, tot haar dorst verdween was. Wat was het eigenlijk heerlijk om niets te doen, besefte ze zich plotseling. Ze zette een paar stappen, en verwijderde zich een paar kleine meters van het meer. Ze stak haar kop in de lucht, kijkend welke pokémon zich allemaal om het meer hadden verzameld. “Niks interessants, zo te zien,” zuchtte ze. Ze had gehoopt om iemand om mee te praten, al was het maar een klein en nutteloos gesprek. Ze liet haar kop weer zakken, en keek weer naar het zachtjes fonkelende water. De nog steeds warme namiddag zonnestralen schenen erop, en gaven het een prachtig effect. “Ik ben benieuwd of dit meer altijd zo prachtig zal blijven…” mompelde ze. Langzaam liet ze zich zakken. Ze had ruim de tijd, dus waarom zou ze niet blijven zitten om naar het meer te kijken?

Luxor keek over het hele meer. Zijn blik bleef hangen op een Houndoom die omhoog keek en iets mompelde. Vervolgens liet ze haar kop weer zakken. Ze zei nog iets onverstaanbaars. Dit had Luxors aandacht getrokken, maar het werd al snel ergens anders op gericht. De staart van een Girafarig was hem mateloos aan het irriteren. ''Hé!'' riep hij tegen het beest dat naast hem lag. ''Kun je effe ophouden, dat irriteert ja!'' Luxor verwachtte een antwoordt, maar de pokémon zei niets en ging gewoon vrolijk dorr. ''Hmpf,'' snoof hij en wende zijn hoofd weg.
Plots beet de staart in zijn oor,'' AUW!'' schreeuwde hij hard. Van de rust in Crystal Lake was bijna niks meer over. Luxor stond op en deed vervolgens een Bite op de staart. Die kreeg ie terug. Hij grijnsde en dacht dat de Girafarig weg zou gaan, maar deze stond op en rende op hem af. De Girafarig hief zijn poot op toen hij eenmaal dicht bij genoeg was en knalde met zijn ''hoef'' tegen Luxor aan. Een rode afdruk verscheen op z'n gezicht, maar dat maakte hem alleen nog kwaaier.
Eerst deed hij een Charge om zich op te laden en vervolgens kwam er een donker wolk uit het niets. Een lichtgele flits verscheen om de Girafarig heen. ''Ik zal je...!'' riep Luxor weer uit. Een enorme knal verscheen en de Girafarig viel achterover. Het beest bleef roerloos liggen, maar Luxor wachtte af. Toen het niet bewoog na een tijdje, zelfs niet zijn buik voor het ademhalen, constateerde Luxor dat hij dood was. Tevreden liep hij korter naar het meer toe en ging liggen. Had hij dat maar niet moeten doen. en er verscheen weer een grijns op zijn gezicht.

Een harde kreet die slechts een paar meter van haar vandaan had geklonken, had Houndoom’s aandacht getrokken. Het o zo bekende woord ‘auw’ was gevallen. Alhoewel het woord niet erg vaak meer werd gebruikt, klonk het bekend in de oren. De staart van een Girafarig scheen een kleine Shinx aan te vallen, en hem in zijn oor te hebben gebeten. Met lichtjes opgetrokken wenkbrauwen bekeek ze het gevecht. De kleine Shinx scheen behoorlijk kwaad te zijn door de plotselinge aanval, en deed zijn uiterste best om, blijkbaar, de Girafarig een kopje kleiner te maken. 'Ik zal je...!' krijste de Shinx, en hij doodde de Girafarig met een laatste genadeslag. “Hmpf,”snoof Houndoom. Ze stond langzaam op, en maakte een afkeurend geluid. Ze liep een paar stappen op de Shinx af, haar borst lichtjes vooruit gestoken. “Goed hoor, je hebt de Girafarig gedood,” ze maakte een verveelde indruk. “Dus nu is mijn vraag, kleine Shinx, wat je ermee wilde bereiken,” zei Houndoom nu een stuk zachter. Ze liep nog steeds op de Shinx af, hem op een lichtelijk hooghartige manier aankijkend. Ze was nog niet officieel een Lustro lid, dat wist ze maar al te goed. Maar de Shinx was overduidelijk een stuk jonger dan haar. Ze vond hem onverstandig, alleen maar omdat hij de Girafarig had gedood. Ze gaf toe dat het een redelijk gevecht was geweest, dat wel. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht. Ze zou ooit ook moeten doden, van dat feit was ze zich bewust. Maar waarom zou ze doden zonder er een doel bij te hebben? Waarom vechten, als je de tegenstander net zo goed kon intimideren? Kleine pretlichtjes glansden in haar rood gekleurde ogen. Ze staarde de Shinx aan, alsof ze van plan was hem met alleen haar blik te doorboren. Wat zou het leuk zijn als zoiets kon…

Luxor hoorde opeens een afkeurend geluid achter zich. Hij draaide zich om en zag dat de Houndoom op hem afliep. “Goed hoor, je hebt de Girafarig gedood,” zei ze. “Dus nu is mijn vraag, kleine Shinx, wat je ermee wilde bereiken?” Ze klonk een beetje verveeld.
Luxor snoof en zuchtte toen diep. ''Wat ik ermee wilde bereiken? Ik wilde de rest laten zien dat met mij niet te spotten valt. Ik moet trouwens toch pokémon doden, aangzien ik bijna Lustro-lid ben.'' Hij klonk licht-geïrriteerd, maar hij zei niet veel. De Houndoom's houding maakte hem nerveus. Het was duidelijk dat deze ouder was. ''Waarom vraag je dat?'' Dat was een domme opmerking. Waarschijnlijk was dat gewoon omdat hij veel aandacht had getrokken. Vol afkeer keek hij naar de rest, die waren nieuwsgierig gaan staan bij de Girafirag of bij hun. Hij gromde kort naar diegene die het gesprek wilde meeluisteren. Waarom bemoeien ze zich niet met hun eigen zaken.

'Wat ik ermee wilde bereiken? Ik wilde de rest laten zien dat met mij niet te spotten valt. Ik moet trouwens toch pokémon doden, aangzien ik bijna Lustro-lid ben.' antwoorde de Shinx. Houndoom snoof opnieuw afkeurend. Was doden het enige waar Lustro leden tegenwoordig nog aan dachten? 'Waarom vraag je dat?' vroeg de Shinx plotseling. Houndoom grijnsde. “Omdat het simpel is,” antwoordde ze. “Waarom zou je een nutteloos iemand doden zonder dat je er iets aan hebt, terwijl je beter je krachten kunt sparen voor wanneer je ze nodig hebt?” vroeg ze. “Zover ik weet, zul je heus niet zomaar bij Lustro worden aangenomen als je random pokémon gaat doden,” zei ze met dezelfde ietwat verveelde toon. “Tenzij het natuurlijk een belangrijke pokémon is…” voegde ze eraan toe. Ze sloeg haar ogen neer. “En als doden werkelijk is wat je wil, waarom heb je mij dan inmiddels niet aangevlogen? Of is het alleen leuk om pokémon te doden die zwakker zijn?” vroeg Houndoom. “Of je wilt natuurlijk beweren dat je me zó zwak vind dat je zogenaamd medelijden met me hebt…” Ze opende haar ogen weer, en keek de kleine Shinx streng aan. Ze opende haar bek al om meer te zeggen, maar besloot op het laatste moment om te zwijgen. Als hij zijn opdracht ook daadwerkelijk zou volbrengen en bij Lustro zou komen, kon ze maar beter wat over hem te weten komen. Ze liet haar kont zakken alsof het een zoutzak was, en ging zitten.

“Omdat het simpel is,” antwoordde de Houndoom. “Waarom zou je een nutteloos iemand doden zonder dat je er iets aan hebt, terwijl je beter je krachten kunt sparen voor wanneer je ze nodig hebt?” vroeg ze. Luxor wilde zijn mond opentrekken, maar de Houndoom sprak verder. “Zover ik weet, zul je heus niet zomaar bij Lustro worden aangenomen als je random pokémon gaat doden. Tenzij het natuurlijk een belangrijke pokémon is…” De Houndoom had wel gelijk. Maarja Luxor was een beetje opvliegend, ookal kon je dat gemakkelijk beheersen. “En als doden werkelijk is wat je wil, waarom heb je mij dan inmiddels niet aangevlogen? Of is het alleen leuk om pokémon te doden die zwakker zijn?” ging ze verder.
Luxor sloeg zijn ogen neer, ze had alweer gelijk, af en toe was hij gewoon dom bezig. Nadenken was nooit zijn sterkste punt geweest. “Of je wilt natuurlijk beweren dat je me zó zwak vind dat je zogenaamd medelijden met me hebt…” Hij bekeek de Houndoom eens goed. Zwak was ze zeker niet, vooral niet hoe zelfverzekerd ze daar stond. Ze was ook een stuk ouder dan hem, schatte hij, maar dat zal ook wel. ''Het was niet mijn bedoeling om....'' verder kwam hij niet. Hij kon geen woord uitbrengen, vanwege de woorden die zijn oren hadden gehoord. Hij dacht diep na. Luxor ha de laatste weken alleen maar aan trainen gedacht, hij wilde sterker worden en evolueren zodat hij een eigen groep kon krijgen net als zijn pa, maar bij trainen komt meer om de hoek kijken dan sterker worden van buiten. Hij wist nu dat hij ook van binnen sterker moest worden. Goed dan, ik zal ook wel werken aan m'n opvliegers. dacht hij en trok een raar gezicht. Vervolgens keek hij op naar de Houndoom, maar die was al gaan zitten.

'Het was niet mijn bedoeling om....' probeerde de Shinx zich te verdedigen. Hij zweeg weer. Een grijns van voldoening verscheen op Houndoom’s gezicht. “Wat vreemd zeg… Het lijkt er bijna op dat ik je al hebt verslagen zonder een enkele aanval…” snoof Houndoom. Ze liet een zachte grinnik horen. “Hoe dan ook, ik stelde je zojuist een vraag,” vervolgde ze. “En ik ben zeer benieuwd wat daarop jouw antwoord zou kunnen zijn…” Ze was nieuwsgierig naar de kleine Shinx. Hij had verder niet gereageerd op wat ze had gezegd. Ze beschouwde dat half als een belediging, en half als een uitdaging om verder te blijven vragen Misschien was deze kleine Shinx gewoon niet zo’n prater… Maar ach, waarom zou dat haar in de weg staan om door te blijven praten? Haar staart zwiepte langzaam heen en weer. Elke keer dat hij op de grond neer plofte, vloog er een wolk van stof omhoog. “Dus, wat word je antwoord?” vroeg Houndoom. Ze liet haar blik opnieuw op de Shinx rusten. Minder door hem heen borend, maar nog steeds op een doordringend aanstarende manier.

Er verscheen een grijns op de Houndoom haar gezicht. “Wat vreemd zeg… Het lijkt er bijna op dat ik je al hebt verslagen zonder een enkele aanval…” De Houndoom snoof, terwijl Luxor zacht gromde, het was bijna niet hoorbaar. De Houndoom liet een grinnik horen, maar Luxor lette er niet op. “Hoe dan ook, ik stelde je zojuist een vraag. En ik ben zeer benieuwd wat daarop jouw antwoord zou kunnen zijn…” ging de Houndoom verder. Luxor keek haar droog aan.
''Omdat jij me niet irriteerde,'' antwoorde hij en snoof kort. ''Of probeer je dat nu wel te doen? Waarschijnlijk ben je gewoon nieuwsgierig. Vind ik niet erg, maar dan wil ik nu jou wat vragen.'' Luxor keek haar indringend aan. ''Waarom wil je dat allemaal weten? Zie ik er zo openhartig uit? Ik ben geen blaaskaak hoor.'' Vastberaden keek hij haar opnieuw aan. Vervolgens inspecteerde hij de omgeving. Er was niet veel meer te zien. Jammer.

''Omdat jij me niet irriteerde,'' was het antwoord van de Shinx. Hij snoof, wat op Houndoom overkwam alsof hij geïrriteerd was. Mooi, precies wat ze wilde. ''Of probeer je dat nu wel te doen? Waarschijnlijk ben je gewoon nieuwsgierig. Vind ik niet erg, maar dan wil ik nu jou wat vragen.'' De Shinx scheen haar doordringend aan te kijken. Houndoom’s mondhoeken krulden om tot een glimlach, en ze staarde doordringend terug. ''Waarom wil je dat allemaal weten? Zie ik er zo openhartig uit? Ik ben geen blaaskaak hoor,'' zei de Shinx vervolgens. Hij keek haar vastberaden aan, alsof hij daarmee een statement wou maken. “Dat beweer ik ook niet. Maar dit uitgebreide antwoord van jou laat mij dat wel denken,” antwoordde Houndoom. “Ik wilde alleen weten wat je wilde bereiken met het doden van die Girafarig, meer niet,” sprak Houndoom. Ze maakte een vage schouderophalende beweging. Eigenlijk had ze willen verder vragen, had hem willen drijven tot het uiterste. Nee, dat zou wreed zijn. Ze kon hem beter nog wat langer blijven aanstaren, alsof hij een prooi was waar ze mee speelde. Haar glimlach bleef op haar gezicht geplakt, en er was minachting van af te lezen.

“Dat beweer ik ook niet. Maar dit uitgebreide antwoord van jou laat mij dat wel denken,” zei de Houndoom tegen hem. “Ik wilde alleen weten wat je wilde bereiken met het doden van die Girafarig, meer niet,” ging ze verder.
Luxor zuchtte. Hij had gedacht hier vrij te kunnen zijn, maar dat had hij mis. Op alles werd blijkbaar gelet. In dat geval had hij beter bij de groep van z'n pa kunnen blijven, maarja, hij moest wel weg. Vervolgens wilde hij opstaan en weglopen, maar hij kwam niet verder dan staan. Iets liet hem van top tot teen verstenen. De blik van de Houndoom bleef op hem hangen en er was geen teken te zien dat deze wegging. De flauwe glimlach en de gezichtsuitdrukking die van haar gezicht was af te lezen waren een griezeilge combinatie.
Alsof ze het hem beval ging hij weer zitten. Eerlijk gezegt werd hij nu een beetje bang. Dit gevoel had hij nog nooit van zijn leven gehad, het bekroop hem zomaar, alsof het een giftige slang was die om je heen wikkelde. Stokstijf bleef hij zitten, hij durfde bijna niet te ademen. Opeens werd het stil, doodstil. De Houndoom zou nu vast en zeker tevreden zijn. Maar Luxor niet, die bleef daar gewoon zitten.