Een donkere deken was gevallen over heel PokeRPG, waardoor de meest veilige en vrolijke plekken een luchuber uiterlijk hadden gekregen. Het hele veld was uitgestorven, op één kleine pokémon na. Het was Mystic, die na een tijdje buiten het gebied naar haar ouders gezocht te hebben weer teruggekomen was naar het gemakkelijke leven hier. Haar buik ging rustig op en neer, en haar levenloze lichaam toonde aan dat ze in een lichte slaap was. Haar innerlijk was iets mínder rustig, aangezien ze de laatste paar maanden elke nacht weer dezelfde vreselijke nachtmerrie kreeg. Ze leek er maar niet van te kunnen ontsnappen, en dit alles was begonnen toen Thoorn op een mystieuse wijze was verdwenen. Gaf hij eigenlijk wel wat om haar, dat hij haar alleen en zonder zorg had achtergelaten..? Ze kwam op het punt van haar enge droom die als keerpunt beschreven kon worden, want zodra het gruwelijke zwarte monster -de dood hemzelf- haar in zijn lange klauwen te pakken had gekregen schrok Mystic wakker.
Een koude rilling liep over haar rug toen ze merkte in wat voor een plek de Peacefull plains veranderd waren, waardoor ze haar ogen stevig dicht kneep. Dit hielp er echter niet tegen dat ze werkelijk élk geluidje in de omgeving hoorde, waardoor het haar niet meer lukte om weer in slaap te vallen. Een kleine hoeveelheid waterdruppels had zich op haar vacht verzameld, die ze er met een korte beweging weer afschudde. Kort hierna was het kraken van een takje overduidelijk te horen, waardoor Mystic overheind sprong en oplettend om zich heen keek.
"W-wie is daar..?" vroeg ze haastig, terwijl ze angst in haar stem doorklonk.