Koude wind. Vallende sneeuw. Het was lente, maar nog steeds koud. Door de witte vlokken heen kon je nog net een Dragonair herkennen, Swift. Ze wou Silverbreeze vertellen hoe ze ziich voelde toen ze in de steek was gelaten. Hij had niet eens de moeite genomen haar mee te nemen! De wind raasde langs haar, en haar lichaam kreeg de zelfde temperatuur. Swift rilde, maar hief haar kop en riep: "Silverbreeze! You leaved me alone!" Het galmde door de hele omgeving, en een paar Linoons renden angstig weg van het geluid. Swift wachtte.

Kortheid, ouders.

[Dit speelt zich af na het topic met blitzy xD]


Nadat hij van het strand was afgekomen, en weer over het gebied vloog om enige Pokémon te kunnen helpen, hoorde hij en roep die duidelijk voor hem was. Hij vloog hoog, en ging lager vliegen om een beter zicht te krijgen. Het kwam van de Freezing Ruins.. Wie zou het zijn?
Hij vloog steeds lager en lager, totdat hij het figuur in vizier had en voor de Dragonair landde waardoor er allemaal sneeuw opstoof waardoor het zicht verminderd werd. Wanneer de sneeuw weer was gaan liggen keek Silverbreeze de Dragonair die hij enkele keren ontmoet had in de ogen. ''Wat is er?'' vroeg hij nogal bot, aangezien hij deze Pokémon niet echt kende, maar toch wou ze van alles van hem. Hij had daarbij de rest van de roep niet gehoord, alleen het deel waarin ze zijn naam had geroepen. Een windvlaag kwam, en liet de flappen op zijn rug heen en weer wapperen, waardoor hij ze uiteindelijk weer inklapte, want het voelde niet erg prettig. Hij keek de Pokémon fel aan. ''Nou?'' zei hij geïrriteerd. Hij had wel betere dingen te doen dan hier een beetje staan, en het was nog koud ook. Hij schudde zijn kop, en keek naar de sneeuw die net op zijn hoofd had gelegen, en nu langzaam neerviel. Het was meer zweven, omdat de vlokken zo licht waren. Daarna keek hij weer naar de Dragonite, wachtend op antwoord.

De geïrriteerde gezichtsuitdrukking maakte Swift bang. Ze was eigenlijk veel te verlegen om Silverbreeze te vertellen hoe kwaad ze op hem was. Een bange uitdrukking kwam op haar gezicht. Als Suerte lid moest je respect tonen tegen de Amici, en Silverbreeze was er een. ''Silverbreeze, ik...'' Een verdrietige uitdrukking kwam op Swift haar gezicht, en daarna vloog ze snel plots weg. Toen ze een rots zag kronkelde ze haar slangachtige lichaam om de rots. Een traan gleed over haar wang. Was dit wel de juiste keuze geweest? Was dit niet respectloos? Nog meer tranen gleden over haar wangen en werden donkere plekken in het schaarse hoopje sneeuw dat op de rots lag. Zachtjes begon ze te huilen, maar langzamerhand werd het harder. Swift merkte het niet.

Silverbreeze zag dat er een bange uitdrukking op het gezicht van de Dragonair verscheen. Maar dat leek hem niks te boeien in zijn chagrijnige bui. Goed dat er een keer iemand bang voor hem had. Dan toonden ze tenminste respect. ''Silverbreeze, ik...'' zei Swift, en haar bange uitdrukking veranderde in een verdrietige. Daarna vloog ze snel weg. Silverbreeze bleef even zwijgend staan, waarna het even zwart voor zijn ogen werd, waardoor hij bijna neerviel. Gelukkig was het ook net zo snel weer weg, maar hij voelde zich niet helemaal goed meer. Hij keek verdwaasd om zich heen , met een uitdrukking op zijn gezicht alsof ie niet wist waarom hij hier eigenlijk was. Hij liep naar de richting waar nu een huilend geluid vandaan kwam, die steeds luider werd. Misschien kwam dat omdat ie dichterbij kwam. Of misschien huilde ze gewoon steeds harder. Hij moest langs een paar rotsen toen hij uiteindelijk de huilende Swift zag. Maar voor hem zag het er anders uit. Hij zag niet Swift, de Dragonair, maar in plaats daar van zag hij een zachtjes huilende Dustfire. Hij knipperde geforceerd met zijn ogen, maar liep toen door. Dustfire keek niet naar hem om, zat op een rots en huilde zo verdrietig dat Silverbreeze er spontaan kippenvel van kreeg. 'Dustfire?...'' zei hij zachtjes. Het klonk echter niet heel geloofwaardig meer, aangezien hij al eerder hallucinaties had gehad. Maar dat boeide hem niet. Als hij Dustfire zag, al was ze nep, hij moest er altijd naartoe. Er was altijd een kans dat ze het wel was, toch? Hij hopte naar de rots toe. Nog steeds geen reactie, maar het huilen werd al minder. Silverbreeze glimlachte, en omhelsde Dustfire, ook al was dat eigenlijk gewoon Swift. Anders dan bij zijn andere hallucinaties voelde dit veel echter. De vorige keer omhelsde hij een harde koude boom. Maar dit voelde voor hem echt. Hij sloot zijn ogen, en hield de Pokémon stevig vast.

Swift zag Silverbreeze steeds dichter bij haar komen. Ze zag nog dat Silverbreeze glimlachte. Maar... Silverbreeze kwam nog dichterbij, totdat hij haar opeens omhelsde. Swift had niet het gevoel alsof het echt voor haar bedoeld was, maar het voelde wel warm in de ijzige kou. Mischien dacht Silverbreeze dat ze Dustfire was? Als dat zo was moest Swift dat zeggen. ''Silverbreeze, ik ben Dustfire niet... Je moet het accepteren dat ze... Er niet meer is. Maar ze zal vast nog steeds van je houden en bij je blijven... En ooit zul je haar weer ontmoeten... Ooit.'' Swift kon niet wegkomen. Silverbreeze hield haar stevig vast. Het maakte haar niet uit. Ze wou Silverbreeze bijstaan, nadat hij zo'n moeilijke tijd achter de rug had. Ze wou hem helpen. En vooral geen ruzie met hem. Ze begreep wel dat Silverbreeze er erg verdrietig over was. Dat was zij immers ook toen haar ouders stierven.

Silverbreeze concentreerde zich op de heerlijke warmte, op deze intens koude plek. Maar door Swift's woorden werd hij al snel herinnerd aan de realiteit. ''Silverbreeze, ik ben Dustfire niet... Je moet het accepteren dat ze... Er niet meer is.'' Silverbreeze antwoordde niet, en liet haar zwijgend los, en keek haar aan alsof hij zich ervoor schaamde, en dat deed hij dan ook. Wat ze had gezegd deed pijn in zijn hart, en liet zich voelen als een of andere idioot. Hij keek naar beneden, naar de rots waar hij nu op stond. ''Maar ze zal vast nog steeds van je houden en bij je blijven... En ooit zul je haar weer ontmoeten... Ooit.'' Silverbreeze slikte, maar gromde daarna. Bij hem blijven? Van hem blijven houden? Hij keerde zijn kop naar Swift toe, en keek haar fel aan, maar met tranen in zijn ogen. ''Hoe kan ze nou van mij blijven houden??!'' riep hij overstuur tegen haar uit. ''Bij me blijven??! Ze is dood, verdwenen, en zal nooit meer terug kunnen komen!!'' Hij nam even een hap adem, en ging daarna maar weer verder met zijn woedebui. ''Ze kán niet terugkomen, ze kán niet herrijzen als een soort feniks!...'' Zijn woedende uitdrukking verdween meteen. Dustfire wás een feniks. Hij draaide zijn kop beschaamd de andere kant op. Hoe kon hij zo stom geweest zijn?? Dustfire was er gewoon nog, maar nu op de plek waar de as uiteindelijk neergekomen was! Dit veranderde meteen alles voor hem. Hij voelde geen verdriet meer, geen woede. Hij zou geen woedeaanvallen of hallucinaties krijgen. Want hij was haar niet voor eeuwig kwijt. Een paar minuten stond hij daar, met zijn hoofd weggekeerd van de Dragonair, zwijgend nadenkend over wat zijn volgende stappen zouden zijn. Na een tijdje keek hij weer om naar Swift. Eerst maar goedmaken, voordat hij zomaar weg zou gaan. hij was de overgebleven beschermer, en zo moest hij zich ook gedragen. ''Het spijt me zeer voor mijn gedrag de laatste tijd'' zei hij tegen haar. ''Ik kon het gewoon niet aan zonder haar.. ik heb mijn hele leven met haar doorgebracht, het was een te grote en te zware verandering..'' Hij keek even over de koude sneeuwvlakten, en schudde wat sneeuw van zijn kop. ''Maar nu ik weet dat ze er nog is, ergens op deze wereld.. moet ik proberen haar te vinden..'' Hij keek haar aan, terwijl de laatste tranen van zijn kop vielen, en onzichtbaar werden in de sneeuw. ''Ik moet nu gaan, het spijt me..'' zei hij, en maakte zich klaar om weg te vliegen.

''Hoe kan ze nou van mij blijven houden??!'' riep Silverbreeze overstuur tegen Swift uit. ''Bij me blijven??! Ze is dood, verdwenen, en zal nooit meer terug kunnen komen!!'' Hij nam even een hap adem, en ging daarna maar weer verder met zijn woedebui. ''Ze kán niet terugkomen, ze kán niet herrijzen als een soort feniks!...'' De woedeaanval van Silverbreeze maakte Swift erg bang. Van bangheid kroop ze in elkaar, waarbij ze herhaaldelijk iets fluisterde wat klonk als: "Please, vermoord me niet!" Ze sloot haar ogen, wachtend op het einde. Maar ze hoorde geen boos geluid meer, en de trillingen waren ookal niet zo erg meer. Ze opende haar ene oog, en daarna ook haar andere, omdat Silverbreeze zijn hoofd weggekeerd was. Zachtjes aan ging ze weer in haar normale houding staan, maar ze had de neiging weer in elkaar te zakken toen Silverbreeze weer naar haar keek. ''Het spijt me zeer voor mijn gedrag de laatste tijd'' zei hij tegen haar. ''Ik kon het gewoon niet aan zonder haar.. ik heb mijn hele leven met haar doorgebracht, het was een te grote en te zware verandering..'' Hij keek even over de koude sneeuwvlakten, en schudde wat sneeuw van zijn kop. ''Maar nu ik weet dat ze er nog is, ergens op deze wereld.. moet ik proberen haar te vinden..'' Hij keek haar aan, terwijl de laatste tranen van zijn kop vielen, en onzichtbaar werden in de sneeuw. ''Ik moet nu gaan, het spijt me..''_________________

[Jezus Swift, je post is op een zin na gewoon een kopie van mijn post. O,o]

De Dragonair zei niks om op hem te antwoorden. Om hem tegen te houden om te gaan zoeken naar iemand die waarschijnlijk niet eens in het gebied was, niet om hem aan te moedigen omdat ze hoopte dat hij haar zou vinden, geen boze reactie, omdat hij weer van haar wegvloog, ook al nam hij dit keer wel netjes afscheid. Helemaal niks. Silverbreeze snoof licht beledigd, en keek daarna naar de grauwe lucht die altijd gevuld waren met wolken die de sneeuw en hagel in dit gebied veroorzaakten. De sneeuw stopte enigszins, maar dat was alleen omdat het nu rustig begon te hagelen. Silverbreeze keek nog een keer naar de Dragonair, maar ook nu bleef ze stil. Zonder iets als laatste woorden te zeggen, draaide hij zijn kop weer terug naar de richting waar hij zo naartoe zou vliegen en begon hij zijn grote vleugels te bewegen. ''Adieu..'' dacht hij, maar hij zei het niet, uit disrespect voor de Dragonair omdat ze ook niks tegen hem had gezegd. Hij gaf een extra harde klap met zijn vleugels, waardoor hij naar boven werd geduwd, en daardoor in de lucht kon blijven zweven. Daarna vloog hij weg. De hagel leek steeds sneller te gaan, ook al zou dat ook kunnen zijn omdat hij steeds sneller ging vliegen. Hij was vastberaden, en hij zou zijn volgende doel hoe dan ook voltooien; het vinden van zijn partner. De zoektocht naar Dustfire.