Nogsteeds deed alles pijn. Maar het belangrijkste was dat hij zo snel mogelijk weg was uit het Lustro gebied. Hij lette helemaal niet op het gebied waar hij langs kwam. Nee, hij bleef vooruit kijken en gebruikte een snelle aanval op extra snel te zijn. Hij kwam langs verschillende landschappen. Eerst door de Skull Forest. Snel daarna rende hij door de Timerise Forest. Hij bleef doorrennen toen hij van een heuvel af viel. Je hoorde een luide plof gevolgd door een luide gil. Het enige wat hij kon zien was dat hij in de Sunny Garden was gevallen, daarna sloot zijn ogen. Hij kon niet meer... Hij lag roerloos op de grond. Hij bewoog helemaal niet. De pokemon die hem zouden zien zouden denken dat hij dood was. Dat was zeker..

Riolu opende geschrokken zijn ogen. Wat was dat? Zijn blauwe oren hadden een gil opgevangen, niet ver hiervandaan. De Pokemon, waar de gil afkomstig van was geweest, leed duidelijk pijn. Snel stond Riolu op en zette hij zich af. Zonder er verder nog bij na te denken rende hij naar de plek waar hij dacht dat de gil vandaan was gekomen. De omgeving onder hem werd kleurrijker. Bomen, talrijk met bessen en vele bloemen met hun heerlijke aroma's verschenen in het zicht. Hieruit maakte hij op dat hij zich in de Sunny garden bevond. Langzaam kwam Riolu tot stilstand. Met zijn vuurrode ogen keek hij rond, waar zou hij of zij zijn? Daar.. Niet ver van hem verwijderd, lag een Pikachu. Even leek het alsof Riolu's hart stilstond. Amore? Nee, deze pikachu was kleiner, waarschijnlijk ook jonger. Snel rende Riolu ernaar toe en knielde hij voor het wezentje neer op de grond. Hij lag daar maar, bewegingloos. Was hij ... dood? Voorzichtig legde Riolu zijn blauwe handje op de pikachu zijn buik. Hij voelde warm aan en, tot Riolu's opluchting, nam hij een zwakke ademhaling waar. De Pikachu leefde nog. Snel ging hij weer staan en bracht hij zichzelf naar een beekje. Hij wist een gevorkte tak van een boom af te breken en bond vervolgens aan de uiteindes een aantal bladeren, totdat deze een mooi rond gevormd kommetje voorstelden. Zo kon hij het water uit het beekje scheppen. Nadat Riolu dit had gedaan, liep hij weer voorzichtig terug naar de Pikachu. "Hier, dit zal je goed doen," zei hij met zijn zachte stem terwijl hij weer voor de Pikachu neerknielde. Met zijn vrije hand tilde hij rustig het hoofdje op en bracht hij het met water gevulde kommetje naar zijn lippen. Nu was het hopen of de Pikachu kon drinken...

Nog met ogen gesloten lag de Pikachu op de grond. Hij bleef stil. Hij hoorde voetstappen in de verte, maar het deed teveel pijn om op te staan. Hij voelde dat iemand zijn poot op zijn buikje legde. Hij kreunde even maar bleef daarna weer stil. Iets later hoorde hij de pokemon weg gaan. Liet de pokemon hem zomaar in de steek? Hij opende zijn ogen heel even, maar sloot ze al snel. De pokemon had hem in de steek gelaten.. ''Ewhh..'' Kreunde hij weer. Al snel hoorde hij weer dezelfde voetstappen als daarvoor. Het kon een andere pokemon zijn van dezelfde soort. Maar misschien was het de pokemon die hem ervoor had gevonden. En was hij alleen weg gegaan om hulp te gaan halen. 'Hier, dit zal je goed doen,' hoorde hij de pokemon zeggen. De kleine Pikachu opende zijn ogen, hij keek naar het kommetje dat zich voor zijn mond bevond. Het was duidelijk dat er water in zat. Hij opende zijn bek en begon het water op te drinken. Weer knipperde hij, hij bekeek de Riolu die hem hielp van top tot teen. Was dat niet de ex-partner van zijn moeder?

De Pikachu opende zijn ogen, Riolu meende er een lichte rode gloed in te zien. Wacht eens, zou dit één van de kinderen van Amore zijn? Terwijl hij zich dit afvroeg zorgde hij ervoor dat hij het kommetje zo schuin hield dat de Pikachu zich niet zou versliken, maar ook niet te weinig binnen kreeg. Nadat het water op was, legde Riolu het kommetje naast zich neer en wende hij zijn blik weer naar de Pikachu. Zijn lippen vormde zich tot een vriendelijke glimlach. "Je bent uitgeput, zie ik. Wat is er gebeurd?" vroeg hij met een ongeruste toon in zijn stem. Riolu hoopte dat het slechts een training was geweest. Maar, dit was hoogst onwaarschijnlijk. Zijn vermoeden was dat iets slechts hier mee te maken had. Een grom verliet zijn mond. Lustro.. Wie anders zou een kleine Pikachu zo durven toe takelen?

Force bleef even voor zich uit staren. Het water was al op. Het bleef even stil tot de Riolu hem wat vroeg, 'Je bent uitgeput, zie ik. Wat is er gebeurd?' Het lukte Force om op zijn billen te zitten. Hij keek de Riolu even aan maar wende zijn blik al snel af. ''Het was Lustro,'' bracht Force, de Pikachu met moeite uit. Zijn kil was weer droog, ook al had hij enkele seconde terug een heel kommetje leeg gedronken. ''Een Houndoom had me aangevallen in de Marble Mountains tijdens mijn training, daarna werd ik naar de grot gebracht. Ik werd 1 week gevangen, en ik kwam erachter dat mijn bloedeigen vader bij Lustro zat. Ook mijn zus,'' Hij hapte even naar adem. Alles wat hij zei bracht hij met moeite uit. Maar hij moet de verhaal toch aan iemand vertellen. ''Uiteindelijk lukte het me om de kooi deur open te breken, maar natuurlijk is het niet zo makkelijk om uit de lustro grot te ontsnappen.'' Hij stopte met praten. Wachtend of de Riolu vragen had.

[Dit is allemaal gebeurt in het Lustro gebied..]

De pikachu kwam overeind en Riolu hielp hem zodat hij kon gaan zitten. Zelf ging hij ook zitten, aangezien hij aan de Pikachu's blik zag dat hij wat ging vertellen. Zodra het woord 'Lustro' viel voelde Riolu een enorme woede opkomen. Hij sloot zijn ogen en wist de woede te ondrukken. Wel kon hij het niet helpen dat een grom zijn borstkas verliet. De Pikachu ging weer verder met vertellen en Riolu opende opnieuw zijn ogen. Hij luisterde geduldig en onderbrak hem geen één keer. 'Een Houndoom had me aangevallen in de Marble Mountains tijdens mijn training, daarna werd ik naar de grot gebracht.' Een houndoom? welke Houndoom? Danger of Houndoom? Nee, dat kon niet. Zij waren goeie vrienden. Het moest een Houndoom zijn die Riolu niet kende. 'Ik werd 1 week gevangen, en ik kwam erachter dat mijn bloedeigen vader bij Lustro zat. Ook mijn zus,' Riolu schrok hier best wel van. Als het werkelijk waar was en deze pikachu de zoon was van Amore, zou het betekenen dat Comet en een van zijn dochters bij de Lustro zaten. Secret, hoogstwaarschijnlijk. Maar, Riolu besloot er niks over te zeggen. Amore en Comet waren partners, ze zouden dit vast wel van elkaar weten. En zowiezo, had Amore hem niet al zoiets verteld? Tenminste, iets in die richting? De Pikachu begon weer te spreken, wat Riolu uit zijn gedachtes deed opschrikken. 'Uiteindelijk lukte het me om de kooi deur open te breken, maar natuurlijk is het niet zo makkelijk om uit de lustro grot te ontsnappen.' Nee, dat was volkomen begrijpelijk. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. "Ik vind het heel dapper van je dat je hebt weten te ontsnappen. Veel Pokemon doen je dat niet na. Je kan zeker trots op jezelf zijn," sprak hij vriendelijk. Verder, vroeg Riolu er niks over. Het ging hier om een privéleven, waar hij zich niet mee hoefde te bemoeien. Even wende hij zijn blik naar de hemel, maar al snel keerde hij zich weer tot de Pikachu. "Wat is je naam eigenlijk? De mijne is Riolu, gewoon Riolu." Het was best wel een simpele naam, Riolu. Het zei enkel de soort Pokemon wie hij was. Maar, hij had nou eenmaal nooit de kans gehad om een echte naam te krijgen. Zijn ouders had hij al verloren, lang voordat ze hiervoor de kans hadden gekregen.

Hij was maar net klaar met praten. Toen de Riolu begon te praten. 'Ik vind het heel dapper van je dat je hebt weten te ontsnappen. Veel Pokemon doen je dat niet na. Je kan zeker trots op jezelf zijn,' had de Riolu hem gezegd. Maar hij was er niet trots op, helemaal omdat hij een gevecht had verloren. Een gevecht tegen zijn zus. Wat had ze eigenlijk gedaan? Het leek op een explosie.. Hij keek Riolu even aan. Misschien zou hij weten wat het was. Hij had hoogstwaarschijnlijk meer levenservaring. En had de explosie, of wat het ook was al eens gezien. 'Wat is je naam eigenlijk? De mijne is Riolu, gewoon Riolu,' had de Riolu gezegd. ''Force,'' Mompelde hij maar rustig. ''Mijn naam is Force.'' Hij had geen zin om erbij te zeggen dat hij de zoon van Amore was. Bij de pokemon die hij ervoor had gezien, zei hij het meteen. Maar nu wist hij dat het niks uit maakte wie zijn moeder was. Het was zijn leven, niet die van zijn moeder. ''Ik heb eigenlijk een vraag,'' Zei hij rustig. ''Weet je iets over een explosie van volt? Mijn zus gebruikte het namelijk toen ik wou ontsnappen.''

De Pikachu stelde zich voor, Force was zijn naam. Riolu maakte een glimlachend knikkend gebaar. Iets wat hij wel vaker deed. Vervolgens luisterde hij geduldig naar wat Force nog meer te zeggen had. Hij had een vraag. Een vraag waar Riolu antwoord op kon geven. Een explosie van volt.. Het was niet iets wat Riolu wist, meer iets wat hij had meegemaakt. Een zucht verliet zijn mond terwijl de herrinering zijn gedachtestroom binnen viel. Hij en Amore stonden op de Mt.Solare. Riolu was radeloos, de dood van Dustfire had hem compleet van slag gemaakt. Hij was totaal de controle over zichzelf verloren. Hij was zelfs zo ver van de wereld, dat hij Amore bijna had vermoord. Als zij geen voltexplosie had afgevuurd..
"Ja dat weet ik zeker," begon Riolu na een tijdje te spreken. "Deze ... voltexplosie is iets wat je moeder Amore en je overgrootoma, Amor geloof ik, ook beheerste." Dit had Amore hem verteld toen die keer in de Abondoned Castle, vlak nadat ze Clio hadden bevrijd. Dat Riolu wist dat Force een zoon was van haar had hij nu ook verraden. Maar, wat maakte het uit? Even nam hij een hap lucht en ging toen weer verder met spreken. "Het is een sterke aanval, waarbij alle elektriciteit in één keer word verzameld en vervolgens met een enorme kracht word afgevuurd. Een explosie dus, bij wijze van spreken. Het vergt veel kracht en het is dan ook moeilijk om een aanval zoals deze te beheersen. Secret heeft dit al jong onder controle. Iets wat gevaarlijk uit de hand kan lopen. Zoals je vast al gemerkt hebt." Het was zeker gevaarlijk. Riolu kon zich de enorme verwoesting nog goed herrineren. Secret, toen nog een kleine pichu, had in haar eentje een totale grot weten neer te halen. Net als Amore de bergtop flink had weten te verwoesten. Een voltexplosie was zeker iets waarmee je moest oppassen.

Riolu was even stil gebleven toen Force vroeg over de volt explosie. Maar hij begon al snel met praten. 'Ja dat weet ik zeker,' Begon Riolu zijn verhaal. 'Deze ... voltexplosie is iets wat je moeder Amore en je overgrootoma, Amor geloof ik, ook beheerste.' Force vouwde zijn armpjes op zijn poten. Zijn overgrootoma was wel speciaal zeg. Ze had veel. Volt Explosie, rode bliksem. En hij had ook gehoord dat ze haar ogen kon laten gloeien, net als hij kon. ' Het is een sterke aanval, waarbij alle elektriciteit in één keer word verzameld en vervolgens met een enorme kracht word afgevuurd. Een explosie dus, bij wijze van spreken. Het vergt veel kracht en het is dan ook moeilijk om een aanval zoals deze te beheersen. Secret heeft dit al jong onder controle. Iets wat gevaarlijk uit de hand kan lopen. Zoals je vast al gemerkt hebt,' had Riolu hem daarna gezegd. ''Oke,'' Mompelde hij even. ''Maar ik ga naar het kasteel, daar kan ik misschien beten uitrusten. Hij stond op, maar door een pijnscheut in zijn benen viel hij al snel op de grond. ''Of ik blijf even zitten.''

Force maakte duidelijk dat hij het had begrepen en zei vervolgens dat hij naar het kasteel wou gaan. Echt veel kwam hier niet van. Toen hij was opgestaan zakte hij al snel weer op de grond. Hij had duidelijk pijn. Snel was Riolu overeind gekomen om Force een handje te helpen. "Ik breng je wel, ik bedoel maar, zo groot ben je niet," een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn hand uitstak. "Wat zeg je ervan? Wil je hier blijven of moet ik je brengen naar het kasteel?" Riolu vond het totaal geen probleem om hem te brengen, hij was vast niet zo zwaar. Want, hoe oud zou Force ongeveer zijn? Riolu schatte hem rond een halfjaar. Hem op zijn rug dragen zou vast niet zwaar zijn, als hij een beetje stil zou zitten. En als Force dit wou natuurlijk. Het zou ook best kunnen dat hij het liever zelf wou doen, op eigen benen.

-flutpost, sorry o.O-

'Ik breng je wel, ik bedoel maar, zo groot ben je niet,' had de Riolu hem gezegd. Force had hem alleen beledigd aangekeken. Hij was best groot voor zijn leeftijd. Toch? 'Wat zeg je ervan? Wil je hier blijven of moet ik je brengen naar het kasteel?' ''Ehh..'' Force staarde even voor zich uit. Hij had vast geen keus. Anders moest hij hier alleen zitten. Tot hij weer kon lopen. En hij had een gevoel dat dat nog heel lang zou duren. ''Breng me maar,'' was Force zijn antwoord dan ook. Hij ging op 4 poten staan en probeerde overeind te blijven. Dit lukte ook een beetje, omdat hij op alle 4 de poten leunde. ''Kan dat naar het kasteel brengen iets sneller?'' Het lukte hem om te blijven staan, maar na elke beweging zou hij neervallen. En dat wist hij bijna zeker. Hij probeerde een stapje te zette. Maar zijn gedachten werden bevestigd. Hij viel gelijk neer, dit keer viel hij minder pijnlijk dan de keer daarvoor. Dit keer zag hij het namelijk aankomen. En kon hij zichzelf dus een beetje opvangen in plaats van op zijn gezicht te vallen..

-Srry, me2-

Force kwam uiteindelijk tot het besluit dat hij beter gebracht kon worden. Riolu maakte een knikkend gebaar en keek even toe hoe Force zijn best deed te blijven staan. Al snel zag hij dat hij het niet lang kon volhouden dus pakte hij hem voorzichtig beet. "Oke, houd je goed vast," sprak hij vriendelijk toen hij Force op zijn rug tilde en hem met zijn armen ondersteunde. Normaal zou Riolu in een Snelle aanval richting the Abandoned Castle zijn gerend, maar dit keer leek hem dat niet slim. Force zou dan misschien van zijn rug af kunnen vallen. Na nog een blik op de omgeving te hebben geworpen zette Riolu zichzelf in beweging. Gelukkig was het niet zo heel erg ver naar het kasteel, maar om Force niet ongeduldig te maken zette Riolu er toch een stevige looppas in. Al snel verlieten ze de Sunny garden, op weg naar het kasteel.