De vieze geur van olie was sterk te ruiken in dit ontruimde gebouw. Lang de trap kon Katsu het zo naar beneden zien druipen. Rustig stapt hij verder omhoog. Daar leek het rustig de zijn. De geur zal blijven. Maar opdat meerdere pokémons hier niet durven te komen, was dit een perfecte rustplaats voor deze Arcanine. Hij was hier nieuw, en kende dus niemand. Om hier te komen, had hij een lange reis gemaakt. Hij was kapot! Het eerste wat hij tegen kwam was dan ook deze fabriek. Hij had zochzelf beleeft: Bij de eerste de beste schuilplaats gaan we rusten. Terwijl hij dit denkt, herhaalt hij het op fluistertoon.
Bovenaan de trap kan hij over aan machine's heen turen. Hij vraagt zich af wat hier gaande was. Het rook ten eerste naar olie, maar ook naar verf en inkt. De smerige geuren maakte hem draaierig en gaven hem koppijn. Geïrriteerd stapt hij verder. Hij ziet een volgende trap, en besluit ook deze op te gaan. Katsu vond het fijn als alles overzichtelijk was, vandaar dat hij de trappen opging. Terwijl hij dit deed, vroeg hij zich af of hier een verschil was tussen goed en slecht. Of er groepen waren warbij je je kon aansluiten. Dat zou hij dan zeker doen.
Nu hij de laatste tree opklimpt zucht hij tevreden. Hij is aan de top, geen enkele trap kan hem hoger brengen dan dit. Of hij moest op het dak gaan liggen! Maar nee, het regende. Hier lag hij verscholen en kon hij op zijn gemak zijn rust nemen. Slapen deed hij niet, nee, hij zo hierna verder gaan. Tenzijn hij hier iemand tegen komt, dan heeft hij er niks tegen om te blijven. Een beetje gezelschap kon hij ook wel gebruiken. De kille stilte die rond ging in de fabriek, vond hij maar niks. Dan laat hij een luide geeuw horen, die door het hele gebouw heen galmpt. Zijn flijnscherpe tanden laten zich nog enkele seconden zien voordat zijn bek dichtklapt en de 'hond' languit op de grond neer ploft. Hij laat zijn kop op zijn voorpoten rusten waarbij zijn oren spits overeind blijven staan. Zij houden alles in de gaten, zo kan hij met gemak zijn ogen sluiten.

Mayumi was nog een Pokémon die door de fabriek sloop. Ze vond het er ook stinken, en ze moest moeite doen om het vet en het stof niet aan te raken, anders zou haar vacht vies worden. Ze stapte in een plas van dik, vies en plakkerig bruinzwart gekleurde vloeistof, en walgend trok ze haar poot snel weer uit het goedje. Ze rende naar de muur, en veegde haar klauw er aan af, zodat er een zwarte streep op de muur verscheen. Mayumi wou het overgebleven spul van haar pootje aflikken, maar trok haar tong snel weer terug in haar bek nadat ze het goedje had geproefd.

Hé gatver, wat was dat nou weer? Waarom was het hier zo walgelijk en smerig? En bovendien saai, want geen enkele machine werkte meer. Ze was hier naartoe gegaan omdat ze zich verveelde. Maar hier was het niet veel avontuurlijker dan in de regen buiten. Mayumi zuchtte, en klom enkele keren een trap op, hopend dat ze iets tegen zou komen. Het was hier erg donker, en Mayumi kneep haar ogen tot spleetjes om nergens tegenaan te hoeven botsen. Maar dat gebeurde wel. Bam! Mayumi lag verslagen op de grond. Ze schudde verdwaasd haar kop en stond weer op, en voelde om haar heen, tot ze hetgene aanraakte waar ze net tegenaan gebotst was.

Het was glad, rond , en het maakte een geïrriteerd sissend geluid. Mayumi kon niet meer tegen het donker, en deed een Flash-aanval, waardoor de ruimte enkele seconden fel verlicht werd. Ze zag al wat voor haar lag... Het was een voltorb. Zo'n Pokéball vormige irritante ontploffende Pokémon.. Mayumi stapte zwijgend naar achteren, en hoopte dat ze de Pokémon niet boos had gemaakt. Ze keek naar de Pokémon, en zag tot haar grote schrik dat de Voltorb woedend keek en zijn ogen al gesloten had om zich te laten ontploffen.


Mayumi keerde zich en wou wegrennen, maar ze had niet genoeg tijd meer om weg te komen. De Voltorb ontplofte met een overweldigende knal die door de hele fabriek te horen was. Ze kon nog een flits zien voordat ze door de klap wegvloog en uiteindelijk weer tegen de keiharde stalen grond aan kwam. Een ondraaglijke pijnsteek ging door haar lichaam, en beweging was voor haar nu onmogelijk. Ze kon niet alleen weg, er moest een Pokémon haar komen helpen.. Maar was er wel iemand hier in deze verlaten fabrieken die haar kon helpen?

Op het moment dat hij zijn ogen sloot. Doemde het felle licht door de hele fabriek heen. teminste, door de tweede verdieping waar hij zich bevond. Met een suffe kop kijkt hij de omgeving rond. Hij was het donker gewend, en wist na de flits alles goed te bekijken. Geïrriteerd was hij, daardat iemand hem stoorde. En nog wel zo onbeleefd! Het deed zijn kop schudde waarna hij vermoeid opstond. Hij schudde zijn gehele vacht wild uit waarna hij nogmaasl rond keek. Dan, een oorverdovende knal gaat door het gebouw heen. De ijzere platen aan de muur trillen ervan. De enorme windvlaag die het met zich mee neemt doet verschillende voorwerpen opwaaien. Katsu haalt zijn poot als bescherming voor zijn kolosale kop. Nieuwschierig kijkt hij op naar wat het was. Wat zou het zijn. Was het één van de machine's. Nee, het leek iets anders. De machine's hier waren alle kapot. Verward ging hij op onderzoek uit.
Tot grote irritatie van Katsu neemt de hoeveelheid stof gelukkig af. De lucht in de fabriek word weer helder. Het enige nadeel is, is dat de stank van de olie en alles nu wel weer terug komt. Ongefreest stapt Katsu over de metalen platen heen. Hij stapt in de richting waarvan het geluid vandaan kwam. Het leek dichtbij, aangezien hij de explosie goed heeft bijgeleeft.
Dan ziet hij tot zijn grote verbazing een witte schim tevoorschijn komen. Het lijkt op een pokémon die hierbij betrokken was. Zou hij of zijn gewond zijn. Twijfelend blijft Katsu staan. Hij heft zijn kop en recht zijn poten. Met zijn 1 meter en 80 centimeter kan hij alles zo veel beter zien. Ook ziet hij nu wat de witte schim. Het is een jongen Absol, ze lijkt bewusteloos door de klap. Gewond niet, en is verder geen wond te zien. Of deze moet aan de andere kant zitten, dat kan ook. Een ander gedaante is niet te zien, ze zijn met z'n tweetjes. Een geur van een andere pokémon valt er ook niet te ruiken, duidelijk dus. Katsu stapt rustig op haar af. Met brede stappen nadert hij haar. Voor haar blijft hij kalm staan. Katsu brengt zijn kop naar beneden en snuift gevolgt door een nies. Hij duwt zijn natte neus in haar buik, wachtend op een reactie.
"Hey", brengt hij vragend uit waarbij zijn ogen schitteren.

Haar poten kon ze gelukkig wel een beetje bewegen. Na de klap dat al zo'n oorverdovend geluid gaf, hoorde ze allerlei dingen op de grond vallen. Haar poten hield ze krampachtig voor haar gezicht, hopend dat er niks tegen haar aan zou vallen. Na eindelijk geen gekling meer te horen van vallende stukken staal, ijzer of glas, liet ze haar poot weer zakken. Ze hoorde gestap. Oh, geweldig, dat was vast nog een Pokémon die er wel de lol in zag om haar eens flink pijn te doen. Ze kon toch niks terugdoen. Ze had wel eens moeten vechten tegen een Electabuzz. Wat haatte ze die Pokémon. Ze waren lelijk, dom, maar daarbij ook nog eens gevaarlijk. Ze snoof lichtjes, en zag daar een gedaante opdoemen. Ze zag alleen de vorm, aangezien er nog een stofwolk door de ruimte zweefde. Maar het werd al snel weer helderder, en nu kon Mayumi zien wat voor Pokémon het was. Het was geen irritante Electabuzz, nee, het was iets heel anders. Het was een grote gespierde Arcanine. Mayumi hief haar hoofd blijverbaasd op. Wat een geluk.. Het was ook nog eens een supermooie stoere maar toch vriendelijk uitziende Arcanine. Hij duwde zijn snuit in haar buik, waardoor ze zou zijn opgesprongen, als ze dat kon. ''Hey'' zei hij rustig, en met een glimmende blik in zijn heldere ogen. Hij keek rustig en koel waardoor Mayumi zich meteen minder ongerust ging maken. Misschien viel het wel mee met haar verwondingen. Ze schudde haar kop even, en stond daarna ietwat moeizaam op, maar het lukte in ieder geval. Ze voelde wat stijver aan, en ze zat vast onder de blauwe plekken, die gelukkig onzichtbaar bleven door haar dikke witte vacht. Verder ging het wel, dacht ze. Ze keek in de ogen van de grote Arcanine die voor haar stond en glimlachte kort maar vriendelijk. ''Hallo..'' antwoordde ze zachtjes.

Hij keek afwachtend hoe ze opstond. Ze had daar zo te zien wat moeite mee. Daarom kwam hij onmiddelijk naast haar staan. Met de ondersteuning van zijn stevige poten tegen haar romp aan, zou het voldoende moeten zijn. Hij ging zitten zonder zijn poot weg te trekken. Ondertussen bekeek hij haar gehele lichaam. Hij kon op het eerste gezicht geen verwondingen zien. Met een geruststellende blik liet hij een zachte zucht klinken. Nu ze ook nog tegen hem begint te praten, is hij tevreden. Haar stem klinkt vriendelijk, maar toch wat verlegen. Zelf is hij dit na zijn eerste bezoek met een pokémon, verleerd. Dat beest was zo onaardig. Terwijl hij alles goed bedoelde. Nee! Daar doet hij niet meer aan. Het heeft besloten eerst dominantie te tonen, pas als blijkt dat de pokémon waarmee je te maken hebt vriendelijk is, dan is hij dat ook. Deze...hij kon even niet op de naam komen....Absol, ja dat was het, leek geen bedreiging. Toch bleef Katsu op zijn hoeden. Hij kleemde zijn staart rond zijn achterhand waarbij hij zijn kop iets liet zakken. Zo konden beide pokémon beter oogcontact maken. Hij wist niet of zij dit prettig vond, de meeste wel. Ze keek immers al eerder in zijn ogen. Vele pokémons vonden het fijn om op gelijke hoogte te zijn. Hij keek kort in haar diep rode ogen. Zijn blik was serieus. Net of hij haar gedachte wilde lezen. Natuurlijk was dit niet zo. Hij wist zich gewoon niet zo goed optestellen tegen over dit witte verschijnsel. Haar witte manen trokken hem het moest. Ondanks dat het stoffig was, glommen die van haar door het minste licht dat naar binnen viel. Een kleine, onzekere lach vormde om zijn snoet.
"Gaat het", vroeg hij op een warme toon waarbij zijn pluizige oren naar voren slaan.

Eerst leek de Arcanine hoogst vriendelijk te zijn. Nu hield hij zich wat meer terug leek wel, alsof hij het niet zeker wist of hij wel zo aardig tegen haar moest doen. Hij was onzeker, dus kon Mayumi hem makkelijk misleiden over hoe ze was. Ze hief haar kop op, zodat ze hoger dan zijn kop stond, en snoof. Maar toch bedacht ze zich. Ze had er laatst over nagedacht hoe ze tegen anderen deed. als ze niet genoeg vrienden zou maken, dan zou ze geen kans hebben als ze ooit problemen had, ofzo. En misschien wou ze ooit eindelijk eens een partner. Dat was wel een van haar Droomwensen. Maarja, dan moest ze dus wat vriendelijker doen. Ze had natuurlijk de andere Absol, Satoko al tegengekomen, die ook erg leuk was. Maar zeker was ze nog niet. Ze was jong, en er kon nog van alles veranderen. Ze liet haar kop weer zakken en keek de Arcanine ietwat onderdanig aan. Hij keek haar strak aan, maar dat deed haar echter niks. De leider van de groep waar ze ooit inzat had haar zo vaak vuil aangekeken dat ze wel ergere blikken gewend was. Blikken die konden doden. Letterlijk en figuurlijk. Gelukkig had ze ervan weg kunnen komen. En hier in pokérpg kon ze een nieuw leven beginnen. hmpf.. Wat was het toch ingewikkeld allemaal. Oké, gewoon normaal doen dan, en dan keek ze wel wat er zou gebeuren. ''Gaat het?'' vroeg de Arcanine uiteindelijk met een onzekere maar lieve lach, en met een warme toon in zijn stem waar Mayumi zowat van smolt. ''Ja, het gaat wel weer.. Dankjewel..'' antwoordde Mayumi op een erg verlegen toon en ook op haar gezicht verscheen een kleine onzekere glimlach. Ze keek hem even goed aan. Ze zag hier niet zo vaak Arcanines. Ze had er volgens haar één keer eentje gezien toen ze door het bos wandelde. Met een Mightyena en een Growlithe, waarschijnlijk hun kind. Ze keek eventjes naar de grond, en schoof met haar poot door het stof heen. Daarna schudde ze haar poot meteen weer uit, en klopte wat stof van haar puurwitte vacht af, want ze zou er niet tegen kunnen als die stoffig en vies werd. Daarna wendde ze haar blik weer in de ogen van de Arcanine. ''Euhm..'' begon ze zacht. ''Wat is je naam?..'' vroeg ze snel en kort.

Nu de Absol in gedachte lijkt, nam Katsu even de vrije loop. Hij liet zijn kop afbuigen en de fabriek door gaan. Het stof was nu geheel weggetrokken. Dit maakte plaats voor een goed overzicht boven de vele machines. Geen van hen werkte. Het was echt een verlaten fabriek. Op hem, en deze Absol na, was er niemand te zien. Hij had ook gehoord dan pokémon bang waren hier te komen. Hij zag het gewoon als een schuilplaats. Zolang er een dak boven zit, is hij tevreden. De stilte tussen beide bracht hem tot zijn gewoonte. Dingen tellen! In gedachte bogon hij dan ook rustig te nummeren. Hij telde de machines die om het platform heen stonden. Tellen was zijn persoonlijke 'tik'. Zo noemde hijzelf het teminste. Uit zijn consentratie geslagen, begon de Absol te praten. Haar zachte stem zei dat het ging, en ze bedankte hem. De kleine lach verscheen hierbij weer op zijn snoet. Ze was een prima pokémon. Niet zoals die teef, schoot er door zijn kop waarbij hij vies weg keek. Aan zijn houding was te merken dat dit niet aan de Absol was gericht.
"Graag gedaan", antwoordde hij dan terug, kijkende naar de Absol. Ze leek hierna nogsteeds in gedachte. Katsu vroeg zich af waar ze aan zou hebben gedacht. Ging het over hem. Nee, waarschijnlijk niet. Bij deze woorden in zijn kop keek hij opnieuw weg. Hij wist niet wat er in werkelijkheid gebeurt was, maar dat boeide hem ook niet meer. Hij was nu belangrijker dat zij oké was. Katsu liet zijn blik naar beneden glijden waar hij naar beide poten keek. Haar witte poten tegenover zijn bruine. Hij tuurde even naar zijn slechte poot die ook iets van de grond af hing. Zo zou hij 't niet te veel belasten. Met lopen deed hij dit al meer dan genoeg.
Weer klonk haar stem in zijn oren. Hij keek op en luisterde. Ze vroeg om zijn naam waarop hij breed glimlachte.
"Dames eerst", stelde hij op een charmante toon waarbij de lach niet verdween. Nee, in tegendeel, hij werd alleen maar groter.

Tijdens de stilte was de Arcanine weggelopen, en inspecteerde alle machines. Toen ze begon te praten keerde hij zich echter weer tot haar, met een glimlach op zijn gezicht. ''Graag gedaan'' antwoordde hij, en keek naar haar. Maar ze zag het niet, ze dacht na. Nadat ze vroeg wat zijn naam was werd zijn lach groter en zei hij dat dames eerst gingen. Mayumi grijnsde lichtjes. ''Mayumi'' zei ze fel, en keek hem diep aan, alsof daardoor haar naam beter tot hem zou doordringen. Ze had wel eens Pokémon ontmoet die elke keer als ze ze zag, ze wéér haar naam vroegen. Daarom wou ze nu elke keer dat ze het gewoon in een keer onthielden. Misschien kon ze nog meer over haar naam vertellen, dat hij het interessanter vond en uiteindelijk beter zou onthouden, handig voor bij een volgende ontmoeting. ''Mayumi is een naam uit Japan..'' begon ze, en stak een lieve glimlach op. ''Het kan verschillende betekenissen hebben, het ligt eraan welke versie van de taal je gebruikt..'' Mayumi ging rustig zitten en keek Katsu ietwat mysterieus aan. ''Het kan waarheid betekenen.. of leven..'' ze keek daarna weer normaal, en stond op, en liep in een rustig tempo naar hem toe. ''Schoonheid'' zei ze vertederend, en keek naar Katsu's dikke vacht. ''Of.. tederheid'' ze reikte met haar kop naar hem toe, en gaf hem een zacht likje op zijn wang. Ze glimlachte na zijn warme vacht gevoeld te hebben, en maakte daarna weer een paar stappen achterwaards. ''En vertel mij nu eens.. wat is jouw naam, grote Arcanine?'' vroeg ze, en hief een wenkbrauw op, nog steeds met een glimlach op haar snoet.