Nog steeds naar de grond starend, merkte Houndoom bijna te laat dat ze de hoek om gingen. Ze stuurde snel bij, zodat het alleen leek of ze met een grote bocht de hoek om wilde gaan. "Is er iets?" vroeg Katsu. Houndoom keek verbaasd op van haar gestaar. Katsu’s stem klonk, vreemd genoeg, warm. Houndoom toverde een zachte glimlach tevoorschijn. “Nee, er is niets,” antwoordde ze. Houndoom wendde haar blik weer af, en besloot om recht vooruit te kijken. Wat als een Lustro lid haar zo zou zien? Zou dat uitmaken? Met moeite onderdrukte ze een moeilijke frons. Nee, ze wilde niet fronsen. Dat zou alleen maar ervoor zorgen dat Katsu dacht dat er wél iets was. Ze was verbaasd over zijn plotseling vriendelijke houding. Zou het komen omdat haar eigen houding ook wat veranderd was? Misschien was dat haar zwakte. Ze kon geen masker opzetten, en daardoor niet doen alsof ze zich constant boven anderen verheven voelde. Natuurlijk voelde ze dat ergens nog steeds, maar het was anders. Houndoom grijnsde vaagjes. “Ik denk… dat ik zometeen weer moet gaan,” zei ze langzaam. Shiny had misschien wel iets in gedachten dat ze zou kunnen doen… Ja, dat zou vast een stuk belangrijker zijn. Twijfelend keek ze Katsu aan, niet precies wetend wat ze moest zeggen.

Nu ze de hoek om gingen, werd alles stiller. De stilte van het bos aan de linkerkant vulde de gehele omgeving. Van het dorp van niks meer in de oren de horen. Katsu keek hierdoor tevreden op. Als Houndoom haar zinnen zegt, luisterd hij. Ze onkende dat er wat was, hij geloofde er niks van. Aan haar houding te zien was er nog altijd was. Hij ging ervan uit dat ze in haar normale doen en laten, nooit zo was. Ze had zich aangepast. Eerst gedroeg ze zich als een kreng, nu is ze een stuk vriendelijker en open. Hijzelf has zich er ook weer naar aanepast. Hij was eigenlijk onderdanig, maar Houndoom had hem er naar gemaakt, zich normaal te gedragen. Naja, normaal, beter als voorheen. De straat waaraan ze liep was ook al zo lang, viel hem op. Zijn blik was daarom ook naar voren gericht in de hoop dat hij het einde kon vinden. Maar nee, het enige wat hij kon zien, waren punten van bomen, dat was het. Als Houndoom op een kalme toon opnieuw begon te praten, keek hij haar weer aan. Ze had een twijfelende blik in haar ogen, wat hem tot de conclusie bracht, dat er echt wat was. Ze zat echt ergens mee. Met een vriendelijke glimlach kijkt hij haar aan. Ergens wist hij zijn ogen nu ook warm te doen lijken. Hij vond het vervelend als andere ergens mee zaten, maar hij ze er niet mee kon helpen. Vandaar dat hij zo vriendelijk mogelijk probeerde over tekomen.
"Oké", antwoorde hij dan ook instemmend. Dan hoefde ze zich daar verder geen zorgen over te maken. Ze moest het zelf weten als ze weg wilde. Hij vond het in ieder geval fijn iemand ontmoet te hebben. Hij had zich ook vreselijk in haar vergist, ze was echt anders als wat hij dacht. Vandaar dat hij zeer tevreden was.
"Dan ga ik ook maar....het was prettig kennis met je te maken", sprak hij nog steeds met de warme toon die hij automatisch wist aan te houden.