Een zacht briesje waaide over het strand, en aan de kust keken twee Pokemons naar de zee. Heat de Flareon, en Kenta de Vaporeon. Heat keek naar Kenta. Hij was een van de weinige Pokemon die ze echt aardig vond. Heat voelde haarzelf veilig bij hem. En ze voelde wel iets voor hem, alleen durfde ze het niet te zeggen... Heat wist alleen niets van Kenta's verleden, en daar wou hij ook niet over praten. Maar Heat had wel het gevoel dat Kenta een moeilijk verleden heeft. Nouja, Heat vertelde ook liever niet dat ze haar bloedeigen zusje had vermoord... Een zonde. Ze schaamde haarzelf er ook heel veel voor.

Kenta tuurde over de eindeloze zee, er leek geen einde aan te komen. Hij had ooit gehoord, liefde is ondeloos. Volgens hem uit een liedje. Zal liefde op de zee lijken, zou het dezelde zoute geur hebben, zo het opkomen en afdruipen. Kenta wist het niet, hij wist niks van liefde. Hij had het dan ook nog nooit gevoelt, misschien voor zijn moeder. Maar was dat niet omdat het hoorde. Het hoorde toch dat een pup van zijn moeder hielt? Kenta knipeerde eenmaal met zijn ogen. Liefde, ging het door zijn hoofd. Was dat wat hij voelde voor Heat? Hij voelde zich prettig en gelukkig bij haar. Iets wat hij nog nooit bij een andere pokémon gevoelt had. Misschien was het alleen omdat ze een vrouwtje was, of was het meer? Zoveel vragen zonder antwoorden. Vragen die je ook over de zee kon stellen. Bij de zee voelde hij zich ook altijd op zijn gemak en toch wist hij er zo weinig vanaf. Hij is er enkele keren in geweest, nog nooit in deze, maar in een ander ver hier vandaan. Daar zag alles er zo mooi uit, net een kleurrijk bos onderwater. Geen wonder dat pokémon van de zee hielden, vooral waterpokémon, waar hij zelf ook deel van uitmaakte. Hij had zlef niet voor de water kant gekozen, dat deed een ander. Misschien zou hij daarmee ooit vreden moeten sluiten, we kunnen immers niet terug, alleen maar verder. Kenta keek even naar Heat die zwijgend naast hem zat. Alleen het geluid van de zee was hoorbaar, voor de rest was het doodstil. Het was vloet, en het water kwam bij elke golf hogen tot het hun poten raakte. Kenta keek verbaast naar beneden toen de witte schuimkop zijn poten aanraakte en lachte.

Heat haalde snel haar poten weg toen de zee ze bijna aanraakte. Ze kon wel zwemmen, alleen vond ze water niet zo prettig. Ze was immers een Vuurpokemon. Ze liep een stukje naar achter. De zee neemt en de zee geeft, zeggen mensen altijd. De zee gaf haar zin om te zingen. Ze wist alleen geen tekst, dus ze ging neurien. Een deuntje dat van hoog naar laag ging, en andersom. Net als golven. Een mooie blauwe steen spoelde aan, en Heat pakte het op. Ze liep weer naar Kenta. "Kenta... Een watersteen..." In de zee zag ze haarzelf; Een Flareon die nooit liefde had gekend, een Flareon die niet eens van haar moeder en vader hield...

Kenta glimlachte bij het horen van zijn naam en het zien van de watersteen. Maar nog het meest door de stem die sprak. De zachte, lieve tonen van Heat haar stem klonken nog lang door in zijn oren. Hij legde zijn poot op de hare waarbij ze beide de steen aan de kust schoven. De blauwe steen maar een diepe, langwerpige schuif kuil die zorgde dat het water er door heen stroomde. De waterstroom ging tussen beide door en eindigde bij de steen. Hij lacht opnieuw als hij ziet dat Heat in het water keek. Ze staat nu iets voor hem zodat Kenta haar goed kan zien. Haar gouden bondkraag die zich rond haar hals bevond kriebelt even tegen zijn neus. Hij niest stilletjes waarbij deze over gaat in een korte grinnik. Dan staat hij op en komt naast haar staan. Hij kijkt met haar mee naar hun spiegelbeeld. Het water blijft op en af komen, steeds iets dichterbij. Iederekeer raakt het weer hun poten wat Kenta niet erg vond. Heat blijkbaar wel, maar dat was logisch. Hun donkere ogen tuurde in de zee wat er grappig uit zag. Het water vervormde hun gezichten wat soms erg geestig overkwam. Dan neemt Kenta de eeste zet. Zijn ruwe tong strijkt over haar wang waarna hij haar charmant aankijkt. Zijn vinnen/oren gingen iets wat verlegen naar achteren waarop hij opgelucht adem hielt.

Heat vond het fijn dat Kenta zijn poot op de hare legde. Het voelde warm. Heat keek naar de donkere ogen van Kenta, en hij naar de hare. Heat wist het zeker: Ze hield van Kenta en hij van haar. Water en vuur. Meestal geen goede combinatie, maar bij hun twee wel. Toen Kenta haar een likje gaf, blooste Heat. Boven haar neus werd het nog roder dan het al was. Kenta keek haar charmant aan. Heat gaf Kenta ook een likje, en fluisterde daarna lief in zijn oor: "Daisuki...*" Ze gaf Kenta ook nog een liefdevol kopje.

*Daisuki is Japans voor ik hou van je.

[weet ik^^]

"Daisuki dayo", sprak hij naar haar zachte woorden en kwam iets dichterbij. Hij legde zijn kop in haar dikke bondkraag waardoor hij bij het buigen van zijn kop haar dichter tegen zich aan kan drukken -wat hij dan natuurlijk ook deed-. Ook legde hij één van zijn voorpoten over haar heen, zo had het 't effect van een knuffel. Hij gaf haar nog een aantal likjes over haar grote oren waarna er een brede glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij wist dat het nu echt was. Dit was liefde, dit was hetgene wat in zijn leven miste. Het voelde weer compleet. Alles wat hij kwijt was, is nu weer naar hem terug gekomen!

Heat voelde zich gelukkiger dan ze ooit in haar rampzalige leven had gevoeld. Alle slechte dingen die ooit in haar leven waren gebeurd, voelde nu alsof ze weer goedgemaakt waren. Ze keek naar Kenta's donkere ogen, en daarna tuurde ze naar de avondzon. De lucht was een beetje oranje achtig gekleurd, wat er mooi uitzag. Daarna keek ze voor de tweede keer naar Kenta. En raapte al haar moed bij elkaar. Na een tijdje kwamen deze woorden uit haar bek: ''Kenta... Wil... Wil je met me?'' Ze blooste, maar probeerde dat zo weinig mogelijk te laten zien.

Na haar verlegen woorden legde zijn zijn poot oner haar kin en duwde haar hoof verzichtig naar hem toe zodat hij goed in haar ogen kon kijken. Zoekend naar haar ogen gingen zijn oren weer naar achteren. Nu ze elkaar strak aankeken liet hij zijn poot weer zakken. Hij duwde zijn neus tegen de hare waardoor ook zijn voorhoofd die van haar raakte. Haar zachte vacht viel tegen zijn kraagvin aan. Hij legde zijn ene poot weer op die van haar. Hij drukte er niet op, alleen een zachte aanraking, meer was niet nodig.
"Ja, heel graag", zei hij met de warme toon die hij weer snel wist optezetten. Hij had nooit een partner gehad, mar hij wist dat dit goed zat en nog eeuwig zou duren. Hij was misschien een vreemde combinatie, maar dat maakte Kenta niks uit. Haar had zijn ogen gesloten tijdens zijn zinnen. Nu hij ze weer opend an zijn kop iets terug trekt kijkt hij even naar de ondergaande zon achter de zo. Net als zee en zon vormen zij een schitterend geheel. En zonder elkaar, ja, dan de zee niet, dat is dan gewoon een grote plas. De zon zal zonder of met altijd een oranje parel zijn in Kenta's ogen. Hierbij keek hij weer naar Heat en lachte.

Bij de lieve woorden van Kenta begon Heat te kwispelen. Kenta was nu haar partner! Eindelijk iemand die voor haar opkwam. Eindelijk iemand die haar hielp. Eindelijk iemand die haar lief had. Heat gaf Kenta weer een lief likje, en keek daarna weer in zijn mooie, donkere ogen. ''Kenta...'' Fluisterde ze. Ze had neits tegen hem te zeggen, maar ze wou gewoon zijn naam uitspreken. Het voelde goed om zijn naam uit te spreken. Ze legde haar poot op die van Kenta. Als een soort van handen vasthouden. Ze draaide daarna haar kop om en keek zwijgend naar de zon die onderging. Het hele strand was nu gevuld met rozeachtig licht.

Kenta keek met haar mee. Hierbij duwde hij zijn eigen kop zachtjes tegen de hare. Om zo met kop en poot in contact te zijn voelde goed. Hij keek met haar mee naar de laatste stralen van de zon. Het had iets weg van een regenboog, vond Kenta zelf. De zon zelf was rood, oranje, geel en ook roze. Maar in de weerspiegeling van de zee zag je blauw, groen en veel geel. De lijn tussen beide in had een paarse gloed. En zo alles bij elkaar, waren alle kleuren compleet. Het moment was perfect, net een film, maar dan echt! Kenta had nooit de tijd genomen om naar een zonsondergang te kijken, dit kwam omdat hij nooit iemand had om het mee te delen. Maar nu het eindelijk zover was, mocht het eeuwig duren.
"With you, with you, with you, with you, with you... Oh girl", zong hij stilletjes met een zachte ondertoon. Hiermee verbrak hij de stilte die tussen beide was gevallen. Het liedje kwam plots in zijn hoofd en moest er op dit moment even uit.
"I don't want nobody else, without you there's no one left", ging hij nog een stukje verder waarna hij stopte en zijn mond sloot.

Heat glimlachte naar Kenta. ''Je zingt mooi...'' Zei ze lief. Dit was het mooiste moment van haar hele leven. Ze had een partner. Iemand die van haar hield. Ze pakte een witte schelp en legde hem voor Kenta. ''Voor jou... Er is trouwens ng iets wat ik je wil vragen.'' Ze keek recht in Kenta's donkere ogen. ''Ik wil meer van je verleden weten.'' Ze wist helemaal niets van Kenta's verleden. Hij deed er altijd zo geheimzinnig over... ''Dan vertel ik jou over mijn verleden.'' Zei ze daarna lief. Mischien kwam ze vandaag te meer te weten over Kenta. Je moet natuurlijk je partner wel kunnen begrijpen.