Een kleine Pikachu stond aan de donkere kant van Mt. Solare. Ze vuurde een rode donder af, de lucht in. Voor Comet.. Ze keek met haar bijna zwarte ogen omhoog en sprong met een Agility omhoog. Steen voor steen klom ze omhoog, tot ze een geschikte vond.. Ze ging op een uitstekende rots zitten, zo'n 20 meter boven de grond. Ze deed haar knietjes omhoog en sloeg haar armen erom heen. Zacht zong ze een bekend nummer. ''I gotta say what's on my mind 'cause something about us doesn't seem right these days. Life keeps getting in the way whenever we try somehow the plan is always rearranged. It's so hard to say, but I gotta do what's best for me.. You'll be okay. I've got to move on and be who I am. I just don't belong here,'' zong ze. Ze keek om zich heen. De duisternis. ''I hope you understand. We might find our place in this world someday. But at least for now.. I gotta go my own way. Don't wanna leave it all behind. But I keep my hopes up. And I watch them fall everytime.. Another colour fades to grey. And it's just so hard to watch it all slowly fade away. I'm leaving today 'cause I gotta do what's best for me.. You'll be okay,'' ging ze zacht door. Ze had geen idee wat ze anders moest doen tijdens het wachten. Dit was de beste optie. Sinds dat ze die drie moordenaars had aangepakt, had ze besloten dat ze moest.. Veranderen. Ze begon zichzelf te veel te verliezen. Dat was ook de reden waarom ze de drie niet vermoord had, maar naar de poképolitie had gebracht. Maar.. Nu ze zelf wilde veranderen, kwam ze achter nog iets. Ze was twee persoonlijkheden gaan krijgen. De één haatte de moordenaars, wilde ze stoppen. De ander.. Die was het zelf geworden. Amore balde haar vuist. Ze moest hier zo snel mogelijk mee op houden. Tora, Secret en Comet waren vijanden. Dat was de enige waarheid. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Rustig wachtte ze op Comet.

Amore & Comet.

De rode flits die de lucht in schoot trok meteen Comet's aandacht. Hij staarde een tijdje naar de plek waar hij hem gezien had. Mount Solare.. Meteen wilde hij weten of er iets aan de hand was, al wist hij niet of hij er meteen zo hard mogelijk op af moest rennen. Hij haalde eerst diep adem voor hij besloot dat het misschien heel belangrijk was. Hij zette zijn handen op de grond en zette zijn Quick Attack in om naar Mount Solare te gaan.

Het duurde niet al te kang voor hij bij de berg was aangekomen. Hij zag Amore echter niet meteen; hij moest eerst even rondkijken. Amore zat zo'n 20 meter boven de grond, maar was voor een behendige Pikachu zoals Comet makkelijk te bereiken. Hij sprong op een aantal uitstekende rotsen en kwam al snel hoger en hoger, tot hij Amore had bereikt. ''Hallo Amore,'' zei hij met een glimlach, terwijl hij op een rots redelijk dicht bij die van haar ging zitten. Hij bekeek haar eens goed. echt heel vrolijk zag ze er niet uit. Had het te maken met de val van Suerte? Vast, dacht Comet. Het was immers haar groep geweest, en dus ook wel haar verantwoordelijkheid. Die oorlog kwam net op het verkeerde moment. Hijzelf had Amore beloofd geen Suerte leden te verwonden, en had dus ook niet meegevochten. Hij was benieuwd of Akira en Shiny daar boos over waren.. Ach, misschien kon hij een goede leugen verzinnen. Dat hij ergens anders druk was, of zoiets. Die leugen zou hij later nog wel verzinnen, hij zou nu luisteren naar Amore.

'Hallo Amore,' klonk de oh-zo bekende stem. Amore opende langzaam haar ogen. Het deed pijn om hem te zien. Haar ene kant wilde overstappen. Zich aansluiten bij Lustro. Dan zou ze bij haar moeder, dochter en (voormalig) partner zijn. Maar ze kon het niet. Ze moest zichzelf onder controle houden. Ze moest zich blijven herinneren wie en.. Wát ze was. Ze was geen moordenaar. Niet meer. En dat zou ze ook nooit meer worden. Ze haalde diep adem. ''Comet,'' begon ze. Ze hoefde misschien niet eens iets te zeggen. Het schuldgevoel in haar stem en in haar ogen was goed te horen/zien. Toch besloot ze de woorden uit te spreken. Ze moest wel. Zij en Comet zouden hierna vijanden zijn. En ze zou daar nooit meer problemen mee willen hebben. Ze zou Secret, Comet en Tora achter zich laten, even als die ene kant van zichzelf. Ze haalde even diep adem en kneep haar ogen dicht. ''Zo kunnen we niet verder,'' begon ze haar verhaal. ''Ík zal niet zo verder kunnen, bedoel ik,'' verbeterde ze zichzelf. ''Hoe langer ik jou, Secret en Tora probeer te verbeteren, hoe erger de veranderingen bij mij zijn. Ik begin steeds meer als jullie te worden.'' Ze gromde zacht. De walging was hoorbaar in haar stem. Ze stond op en keek Comet aan alsof hij een vage bekende was. ''Het spijt me Comet. Maar, nu Suerte er niet meer is, zal dat niet betekenen dat de oorlog over is. De volgende keer dat ik jou, Secret of Tora tegen kom.. Zal ik reageren zoals ik dat hoor te doen. Ik zal zorgen dat ik niet langzaam zelf verander in.. Zo iemand als jullie. Het spijt me, Comet.'' Ze hief haar wenkbrauwen op en draaide zich om. Met een sierlijke sprong sprong ze naar beneden. Via een paar andere stenen klom ze door tot ze op de grond was. Hier haalde ze diep adem. Ze wilde niet meer met Comet praten. Ze wilde niet meer achterom kijken. Het zou zijn alsof ze niet alleen hem, maar ook een deel van zichzelf hier achterliet, even als Secret en Tora. Van nu af aan waren dat vreemdelingen. Vijanden. Pokémon die anderen vermoordden voor de lol. Pokémon die dood moesten. Met rustige stappen liep ze weg, zonder ook nog maar over iets na te denken.

Nogal een snel vertrek, mja.. Amore ligt in een ander topic bewusteloos op de grond.. Bovendien is het logisch dat ze weg gaat. x)