De voetstappen van de Skitty galmden luid in de grot. ondanks dat de ogen gesloten waren was het duidelijk te zien dat ze rondkeek. Hier moest er ergens een liggen.. Deze avond zou ze evolueren. het was al redelijk donker, waardoor de grot ook donkerder werd vanbinnen. Dit maakte voor Julia echter weinig uit; ze was een katachtige, en die kon goed zien in het donker. Overal in de wand glinsterden kleine steentjes, maar geen had die kleur die ze nodig had. Rood.. Blauw.. Geel.. Nee, allemaal verkeerd. Geen had de schitterende kleur van de maan. Geen enkele steen weerspiegelde in het maanlicht dat inmiddels de grot binnenviel.. behalve die ene steen, helemaal achterin. Julia versnelde haar pas en keek vol bewondering naar de gigantische steen. De volle maan scheen van achter haar recht op de steen. Eén keer aanraken zou voldoende zijn.. Tenminste, bij de kleine stenen. Hoe zat het met die grote? Moest ze er eerst een stukje afbreken? Ze herinnerde zich een aanval die ze lang geleden geleerd had; Iron Tail. Zou ze die nog kunnen? Ze concentreerde zich en voelde op een of andere manier dat haar staart licht begon te geven. Ze sprong en maakte een salto, waardoor haar staart met een enorme kracht tegen de grote maansteen aan kwam. net op dat moment scheen de maan volledig op de steen, die licht begon te geven. Ook Julia begon licht te geven. Ze voelde haar lichaam groeien en haar kracht toenemen. haar ogen kon ze eindelijk helemaal open houden. Ze zette extra kracht in haar staart en veerde zo terug, om gewoon op haar langere poten te landen. De maansteen gaf nog steeds licht. Dat licht kon Julia makkelijk gebruiken om zichzelf vlug te bekijken. Al het roze was veranderd in paars, haar poten waren langer en haar staart was.. anders. Met meer elegantie dan ze ooit gekund had schudde ze zich uit. het licht van de maansteen verzwakte. Julia keek om en zag dat de maan niet meer zo mooi voor de opening van de grot zat. Afijn.. het was gelukt, ze was geëvolueerd. Met elegante stappen liep ze richting de opening van de grot. het voelde zelfs nog beter dan ze gehoopt had. Ze glimlachte zelfvoldaan. Ze had de Pokémon bij de ingang nog niet opgemerkt.

Nikki gluurde voorzichtig verder langs de steen. Wauw! Wat was het toch mooi om een pokemon te zien evalueren! Toen de Dalkatty weer uit de grot was, ging Nikki naar de steen toe: "Dit is dus een maansteen." Ze raakte de steen aan. De steen voelde glad en vochtig aan. Zo stond Nikki nog een poosje: ze vreef over de steen terwijl ze diep in gedachten was. Ze werd uit haar gedachte gewekt door een geluid wat dieper uit de grot kwam. Nikki werd een beetje bang want ze kon hier bijna niets zien. Ze besloot om uit de grot te gaan. Evenlater vloog Nikki weer vrolijk door het bos. Ze zach allemaal mooie dingen om haar heen. Ze keek haar ogen uit. Ze keek naar alle kanten: ze wou niks missen. Toen ze een poosje liep meet haar hoofd naar beneden om de grond goed te kunnen zien, knalde ze tegen iemands rug aan. Het was een zachte rug van een grote pokemon. De pokemon waar ze tegenaan was gelopen, had zich woedend omgedraait en naar Nikki's nek gegrepen. Nikki stikte bijna! Het was een stevige greep van een grote hand. Ondanks alle pijn die ze had kon ze met moeite haar hoofd omhoog takelen om te zien wie haar in de greep had. Bang keek ze naar twee woedende ogen. Het was een Ursaring! Nikki gilde het uit van de pijn en de angst. "Help!!! Heleeeep...."