Het geluid van rennende voetstappen weerkaatsten tussen de hoge muren van de Canyon. Ze waren afkomstig van een grote Luxray, genaamd Rowan. Hij was zelfs groot voor zijn soort. Zijn vacht knetterde van de statisch electrisiteit en hij hijgde zwaar. Hij had ver gereist naar deze plek. Naar Pokerpg, weg van de mensen wereld en weg van zijn verleden. Hij had gehoord over de Lustro, een duistere groep die het hier wilde overnemen. Hij zou hun gaan helpen. Rowan wilde zijn eigen plek, maar wel op zijn manier. Hij wilde macht, hij was er krachtig genoeg voor. Hij zou zich bij de groep voegen, zich naar boven vechten en uiteindelijk, de groep leiden. Dat was zijn doel. Maar hij zou zich moeten bewijzen. Dat was geen probleem voor hem. Na alles wat hem was aan gedaan, had hij geen geweten meer.
De pokémon stopte op een uitstekende rots. Daar brulde hij, een verdragend geluid, honderden keren versterkt door de rotswanden. Rowan zakte door zijn poten en ging liggen. Nu zou hij wachten, wachten op iemand die zijn roep, zijn uitnodiging beantwoorde.

OOC: Graag iemand van hoge positie bij de Lustro groep.

Met een vrolijkachtig gehuppel sprong Houndoom behendig over de vele stenen die in haar weg stonden. Alhoewel haar gehuppel vrolijk leek, was er geen vrolijke glimlach op haar gezicht. Nee, haar gezicht had een geïrriteerde uitdrukking. Ze was geïrriteerd omdat ze nooit iemand zag, en daardoor nooit met iemand praatte. Ze wilde zich ergens op afreageren. Een aanval afvuren zou zinloos zijn; het gaf haar niet genoeg voldoening. Gefrustreerd sprong ze verder. Een harde brul was hoorbaar, en degene die gebruld had was duidelijk dichtbij. Houndoom fronste, en keek moeilijk rond. Het was voor de Lustro bestemd, dat was duidelijk. Was er niet iemand anders in de buurt aanwezig die eropaf zou kunnen gaan? Ze stak haar neus kort in de lucht om de verschillende geuren op te nemen. Nee. Tenminste, niemand die echt in de buurt was. Vaagjes ving ze de geur op van de pokémon die had gebruld. Ze liet een zucht horen. Goed dan. Het was haar plicht als tweede leider om de roep te beantwoorden, niet? Ze zette de pas er weer in, de steeds duidelijker wordende geur volgend. De wanden om haar heen werden steeds groter, en zorgden ervoor dat het zonlicht de grond niet kon bereiken. Ach ja, dat was prima. Ze kon even goed zien als het iets donkerder was dan normaal. Een Luxray werd langzaam zichtbaar. Had hij gebruld? Houndoom trok haar wenkbrauwen lichtjes op, alsof ze verwachtte dat er iets zou gebeuren. “Hallo, Luxray,” zei Houndoom op zo’n formeel mogelijke manier. Ze gaf een klein knikje als teken van begroeting. “Jij had gebruld, neem ik aan?” vroeg ze. Houndoom knipperde een paar keer met haar ogen, en hield haar kop lichtjes scheef.

Met een ruk hief Rowan zijn kop en snoof luid. Een pokémon kwam. Hij richte zich iets op. Als het een verkeerde pokémon was zou die ervan lusten. Hij was niet in de stemming. De Luxray luisterde gespannen en hoorde de geluiden die door de canyon versterkt werden. Het was een hondachtige, op vierpoten. Al snel zagen zijn scherpe ogen de omtrek van en Houndoom. “Hallo, Luxray,” zei de Houndoom en ze knikte ter bergroeten. Ook Rowan neeg zijn hoofd en stond op. Doordat hij op een rots stond keek hij neer op de Houndoom. “Jij had gebruld, neem ik aan?” De grote Luxray sprong van de rots en keek schattend naar de pokémon tegenover hem. “Dat is correct.” Antwoorde hij, ook formeel. Geamuseerd merkte Rowan op dat hij zelfs iets groter was dan de Houndoom. “Ik zou graag lid willen worden van de duistere orgenisatie die hier de dienst uit maakt. Ik ben ervan overtuigd dat ik een waardevolle aanvulling zal zijn.” Opnieuw neeg hij zijn hoofd, om zijn respect tegenover zijn meerdere te tonen. Vastberaden keek hij de Houndoom aan. Als hij zich moest bewijzen, zou hij dat maar wat graag doen. Hij was niet bang voor gevaar, hij lachtte het uit.

Lichtjes snuivend keek Houndoom de Luxray aan. Hij was van de rots gesprongen waar hij zojuist op had gezeten, en stond nu tegenover haar. Hij had zich wat groter had gemaakt, alsof hij er de spot mee wilde drijven dat hij groter was dan haar. “Dat is correct,” was zijn antwoord. Fijn, dat was tenminste één zorg minder… “Ik zou graag lid willen worden van de duistere organisatie die hier de dienst uit maakt. Ik ben ervan overtuigd dat ik een waardevolle aanvulling zal zijn,” zei de Luxray vervolgens. De Luxray keek haar vastberaden aan, en Houndoom hief enkel haar wenkbrauwen lichtjes op. Dus hij wilde een Lustro lid worden? Ze liet haar blik kort over hem heen glijden. Hij zou inderdaad een waardevolle aanvulling kunnen zijn. Maar was zij wel bevoegd genoeg om hem een zogenaamde opdracht te geven, zodat hij zich kon bewijzen? Akira was immers de werkelijke leider, en zij was slechts een tweede leider… Ach ja, het zou vast wel goed zijn. Misschien zou dit juist een prima test zijn om te kijken of zíj wel geschikt was. “Goed dan,” zei ze uiteindelijk. “Alleen is er wel een voorwaarde. Je zult eerst een opdracht moeten voltooien,” voegde Houndoom er aan toe. Wat zou ze eens verzinnen als opdracht? Iemand vermoorden? Nee, dat zou zinloos zijn. Iemand kidnappen? Nee, dat zou ook al behoorlijk zinloos zijn. Wat zou ze dan wel verzinnen? Ze zuchtte onhoorbaar. “Voordat ik je de opdracht geef… Wat is precies de reden waarom je graag bij de Lustro wilt?” vroeg Houndoom. Ze keek de Luxray aan, wachtend op een antwoord.

De Houndoom nam hem schattend op en dacht na. Geduldig wachtte Rowan, want geduld was nu eenmaal nodig bij zulke gelegenheden. “Goed dan,” antwoorde de pokémon uiteindelijk. “Alleen is er wel een voorwaarde. Je zult eerst een opdracht moeten voltooien,” Rowan knikte enkel. Dit had hij verwacht. Het zou dom zijn iedereen zomaar in te laten bij zo’n groep. Opnieuw viel de Houndoom stil en opnieuw wachtte Rowan geduldig. Plotseling sprak ze weer en de vraag overdonderde hem enigszins. “Voordat ik je de opdracht geef… Wat is precies de reden waarom je graag bij de Lustro wilt?” Een wilde storm stak op in zijn hoofd, maar zijn uiterlijk bleef onbewogen. Razendsnel woog hij zijn kansen af, verwierp een heleboel ideeën en antwoorde toen rustig: “Ik sta achter jullie zaak. Mijn ziel is beschadigd, gebroken. En dat is hun schuld.” Hij fronsde zijn wenkbrauwen en keek langs de Houndoom. “Lang geleden vertrouwde ik ze, de mensen. Maar die hebben ze beschaamd. Toch heb ik me opnieuw met ze ingelaten, alleen om opnieuw gekwetst te worden. Pokémon zijn niks beter.” Zijn blik richtte zich nu op de Houndoom. “Begrijp me goed, ik probeer hier geen zielig verhaal op te hangen en ik wil ook zeker niet zeggen dat ik alle pokémon haat. Ik denk alleen dat het nodig is dat een suprieure groep de massa in het gareel houdt en zonodig de rotte vruchten eruit haald.” Rowan zweeg, hopend dat hij zijn punt duidelijk had gemaakt en dat de Houndoom hem wat meer vertrouwde.

De mensen. Dat was de reden waarom de Luxray bij de Lustro wou komen. Houndoom hief haar wenkbrauwen verbaasd op. De Lustro was geen groep die tegen mensen optrad. Laat staan dat ze ooit bij mensen in de buurt kwamen. “Goed dan,” snoof Houndoom. “Dan zal ik je nu je opdracht geven. Ik wil dat je een willekeurige pokémon zoekt die even sterk is als jij. Win van die pokémon in een gevecht,” zei Houndoom. De opdracht was simpel, maar zou in haar ogen goed genoeg zijn. “Als je de pokémon hebt verslagen roep je mij, of Akira, de eerste leider van Lustro, om te laten zien dat je de opdracht hebt voltooid,” sprak ze vervolgens. Ze keek de Luxray kort aan, voordat ze haar blik weer afwendde. Zou hij een geschikt Lustro lid zijn? Als hij dat niet was, dan had ze een behoorlijk grote fout begaan. Haar eerste klus als tweede leider van de Lustro, en ze had het gelijk verpest… Nee, dat zou haar naam geen eer aandoen. “Voordat je gaat… Wat is je naam eigenlijk?” vroeg Houndoom. De toon waarop ze praatte was luchtig, alsof ze een naam maar een onbenullig ding vond, wat ook zo was. Vooral haar eigen naam haatte ze. Hij was zo… standaard. Ze keek de Luxray opnieuw aan, wachtend op een antwoord.

Nog altijd leek de Houndoom wantrouwig, afstandelijk. Ook niet zo raar, dus accepteerde Rowan het stilletjes. “Goed dan,” snoof Houndoom. Rowan richtte zich iets op, in zijn ogen straalde strijdlust. “Dan zal ik je nu je opdracht geven. Ik wil dat je een willekeurige pokémon zoekt die even sterk is als jij. Win van die pokémon in een gevecht,” De Luxray grijnsde. Zijn statische vacht begon hevig te vonken. Dat was een goede opdracht, hoewel het een opgave zou zijn om zo’n iemand te vinden. “Als je de pokémon hebt verslagen roep je mij, of Akira, de eerste leider van Lustro, om te laten zien dat je de opdracht hebt voltooid,” Vervolgde de pokémon. Rowan knikte ter bevestiging. Hij kneedde even mijn zijn klauwen in de grond waardoor kleine vonken electrisiteit van zijn benen af sloegen. Daarna kwam hij in beweging. Toen hij naast de Houndoom stond sprak ze weer. “Voordat je gaat… Wat is je naam eigenlijk?” Rowan hield halt, glimlachend om de nonchalante toon. “Men noemt mij Rowan. We zullen elkaar spoedig weer zien.” Toen begon hij te rennen. Met grote, lenige sprongen racete hij door de canyon, op zoek naar een uitdager.