Vier poten raasden in een regelmaat langs de grote scheur. Het einde van de kloof was nog niet in zicht. het wezen wat zich voortbewoog op haar pas geëvolueerde poten staarde diep de kloof in. Hoewel ze de bodem niet zag had ze het gevoel dat hij dichterbij kwam. Niet lang geleden had ze een gerucht gehoord over deze plek. Er was een kloof ontstaan en Julia wilde kijken of het waar was. En het was waar.. Dit was waarschijnlijk een geweldige plek voor een beetje training. maar, zolang de bodem niet in zicht was zou ze er niet in springen. Was er misschien een aanval waarmee ze de bodem zichtbaar kon maken? Haar pas vertraagde en al snel stond ze stil, starend naar wat een eindeloze diepte leek. Er was een aanval.. maar ze wist niet of ze die goed kon. Ze besloot zich goed te concentreren. Dat kon het beste met gesloten ogen. Zo bleef ze een tijdje staan. Ze leek bijna op een standbeeld. De minuten gingen langzaam voorbij.. 3.. 4.. 5.. Opeens opende ze krachtig haar ogen. Ze maakte een miauwend geluid. Een witte bol licht verscheen voor haar mond. Ze 'gooide' hem naar beneden. De wanden van de kloof werden even verlicht, voor de bol verdween. Opeens leek hij ergens te exploderen; een groot licht verscheen helemaal onderin de kloof. Het was duidelijk te diep om te springen. Dus.. wat dan? Vliegen konden Delcatty niet. De rotswanden waren te steil om omlaag te klimmen. Wat dan? Opeens wist ze het. Hetzelfde als ze zonet deed; een aanval gebruiken! Ze dacht diep na over een aanval en merkte dat het licht vervaagde. Ach.. Ze zou het toch wel vinden.. Maar, als ze beneden was, hoe moest ze dan weer omhoog? Ook met een aanval? Ja.. Nu ze alles had uitgedacht besloot Julia dat ze maar naar beneden moest gaan. Ze opende haar mond en schoot een Ice Beam af. Perfect was anders, maar het kon ermee door.. Julia zette zich sierlijk af. Met een salto landde ze op het stuk ijs dat ze aan de wand gecreëerd had. Vervolgens creëerde ze nog een stuk ijs waar ze op sprong, en zo voorts. Dieper in de kloof werd het donkerder. Dit was echt een goede plek om te trainen.. of om je verborgen te houden. het duurde niet lang voor een ijsklont een vreemde hoekige vorm kreeg. De bodem was bereikt.. Nu moest Julia nog maar wat Pokémon vinden om tegen te trainen. Ze laadde opnieuw een lichtbol, maar hield hem deze keer bij zich. Zo kon ze om zich heen kijken terwijl ze door de gangen liep. Zo viel ze echter ook op voor vijandige Pokémon. Maar.. die wilde ze toch juist tegenkomen? Daarvoor was ze hier; training. Haar staart zwaaide elegant heen en weer terwijl ze langzaam door de donkere gangen stapte..

Zachte voetstappen klonken, terwijl Music langs de diepe kloof liep. Ze liep gracieus, alsof ze probeerde op te scheppen. Elke stap werd sierlijk, maar slim gezet. Ze lette goed op waar ze stond. De lange zwarte cape, die vastgeknoopt zat bij haar keel, had een capuchon, die over haar hoofd heen zat. Haar twee rode ogen waren net zichtbaar, maar verder was ze onzichtbaar door de cape. Ze haalde haar lippen op als een Pokémon haar nieuwsgierig aankeek, of zelfs dichterbij kwam. Wanneer het licht op haar ontblootte tanden scheen, deinsden vele pokémon instinctief terug. Ze haalde diep adem, genietend van alle ophef die de pokémon maakten over haar verschijning. Ze liep door, alsof ze de pokémon niet opmerkte, en ging op gegeven moment op een steen zitten. De ruimte om haar heen werd verstoord. Beelden werden zichtbaar, waarin de pokémon de toekomst kon zien. Ze hief een wenkbrauw op toen haar visioen over was en de ruimte normaal werd. De Canyon was eigendom van de Lustro. Ze had niet kunnen zien wie het had veroverd, maar diegene had het respect gekregen wat hij, of zij, verdiende. Nogmaals sloot ze haar ogen. Deze keer niet om in de toekomst te kijken, maar om uit te rusten. Het geluid van voetstappen deed Music opkijken. Ze zag verderop een Delcatty, die de kloof in ging doormiddel van een ijsstraal. Interessant. Ze stond op en gaapte zacht. De Delcatty had haar niet opgemerkt. Met een grijns op haar kop liep ze naar de rand van de diepe kloof. Haar ogen kleurden felblauw, zoals altijd wanneer ze haar psychische krachten gebruikte. Ze keek moeizaam rond. haar ogen waren niet goed genoeg om te kunnen zien waar de Delcatty zich bevond. Maar, haar 'horens' vingen een bepaalde emotie op. Vreemd. Er was maar één pokémon daar beneden, op het moment. De anderen zaten dieper in de grotten. Maar, dat betekende dat de emotie die ze had gevoeld van de Delcatty was. Ze leek niet bang. Eerder vastberaden, wat zeker vreemd was. Een normale pokémon hield toch niet van de duisternis? Ze fronste, maar besloot er toen maar op af te gaan. Ze sloot haar ogen en teleporteerde zich naar beneden.
Eenmaal beneden aangekomen keek ze nieuwsgierig om zich heen. Haar ogen waren niet goed in het donker, maar ze had goede ogen en wist het wanneer er iemand in de buurt was. Oke. Ze kon een Flash gebruiken, maar dat was te opvallend. Ze liep niet in een cape om herkend te worden. Daarom besloot ze maar op haar abilities te vertrouwen en liep ze door. Even later zag ze verderop een zwak licht. Ze kneep haar ogen half dicht. Het was de Delcatty. Een geamuseerd snuifje klonk uit Music's neus. Met grote passen liep ze op de Delcatty af. Nog steeds waren alleen haar ogen zwak zichtbaar onder de cape. ''Hallo,'' zei ze duister, maar toch melodieus.

het geluid van voetstappen klonk, al was het heel zacht. Hierom dacht Julia dat het verbeelding was en liet ze het met rust. Pas toen ze een stem hoorde draaide ze zich om. ''Hallo.'' De stem klonk melodieus en toch duister. Julia draaide zich om en liet het licht op het wezen schijnen. Het had een cape om, maar door de lichtbol werd een bleek gezicht verlicht. Hoewel het een andere Pokémon vast de kriebels gaf, fascineerde de Pokémon Julia. ''Hallo,'' sprak ze op haar beurt, terwijl ze de gedaante nogmaals goed bekeek. Aan de stem had ze kunnen horen dat het een Pokémon van het vrouwelijke geslacht was. Verder was het nergens aan te zien; de duisternis en de cape verhulden alles. Het viel Julia op dat de ogen glanzend rood waren. Bijna angstaanjagend.. Julia grijnsde lichtjes. De manier waarop deze Pokémon zich stil voortbewoog en hoe ze zich onherkenbaar maakte waren twee dingen die Julia fascineerden. Julia vroeg zich af welke Pokémon er achter - of beter gezegd onder - de cape zat. Maar, ze had die cape niet voor niets. Waarschijnlijk moest Julia eerst het vertrouwen van haar winnen voor ze mocht zien wie het nou werkelijk was. Ze wilde nog wel wat zeggen, maar wist niet wat ze zou moeten zeggen. Misschien wist de gedaante in de cape wel iets om te zeggen.

Blijkbaar had Music gelijk. Het wezen was een Delcatty. Ze had een lichtbol bij zich. Hoe dom en opvallend. 'Hallo,' sprak de Delcatty. Music vroeg niet om haar naam. Het kon haar niks schelen. De twee horens op haar kop bewogen heel snel en zacht heen en weer. Zo'n vijf seconden lang, voor ze weer tot stilstand kwamen. De bewegingen waren voor de Delcatty onzichtbaar, door de Cape. In die seconden had Music haar emoties gebestudeerd. De Delcatty was niet bang. Eerder nieuwsgierig. Dit irriteerde haar. Ze kon geen Pokémon gebruiken wiens instinct niet werkte zoals het hoorde te werken. Want, tjah.. Als je niet terugdeinsde voor een karakter dat zichzelf leek te verbergen door middel van een cape, dan klopte er iets niet. Je hoefde niet bang te zijn, maar sowieso zou je erover na moeten denken. Music schudde haar kop zacht heen en weer. Ze haatte het dat ze niet in de toekomst kon kijken als er een ander bij was. Die zou zo merken wat, of wie, ze was. Ze zouden er zo achter komen als ze de ruimte om zich heen veranderde in een beeld van de toekomst. Ze onderdrukte een grom, zich irriterend aan het feit dat ze niet wist wat de Delcatty van plan was, wíe ze was, en of ze bij de Suerte had gehoord. Even keek Music om zich heen, maar richtte haar blik al snel weer op de Delcatty, zwijgend.

Helaas, ook de onbekende Pokémon leek niet erg spraakzaam te zijn. Ze leek zelf geïrriteerd ze zijn door Julia. Waarom zou dat zijn? Misschien omdat Julia niet bang was voor deze Pokémon. Ze was juist benieuwd naar wat er onder school. Toen ze nog een Skitty was was ze ook al nieuwsgierig, maar op een andere manier. Toen was ze over-hyper, nu niet. Dat maakte toch een groot verschil. De andere Pokémon keek even om zich heen. Alsof ze ergens op wachtte..? Julia snoof zachtjes. Zo kwam er niks van de training die ze gepland had. En, aangezien deze Pokémon niet erg spraakzaam was had ze weinig redenen om te blijven. ''Het spijt me, maar ik was van plan om hier te trainen en ga dat nu dus ook doen,'' sprak Julia koeltjes. Vervolgens draaide ze zich om en liep ze bij de gedaante weg.
Hoe ver ze ook weg was van de gedaante, ze bleef steeds maar door haar hoofd spoken. Waarom had ze die cape? Welke Pokémon school er onder? Iets in Julia wilde zich omdraaien, maar ze liep stug door. Het geluid van bewegende rotsen liet haar haar oren spitsen. Ze richtte haar licht omhoog en zag een Graveler die zich verplaatste. Julia haalde diep adem en vuurde een Ice Beam af, maar deze mislukte. De Graveler had wel door dat hij was aangevallen en liet zich van de muur vallen. Kwaad keek hij richting Julia. ''Had je wat?'' gromde zij naar hem. Ze liet haar scherpe tandjes zien, die fel verlicht werden door de lichtbol. De Graveler raapte een rots op en wierp deze naar Julia. Zij sprong opzij en haalde uit met haar staart. De rots werd nu richting Graveler gesmeten. Hij wist deze echter met één simpele slag te breken en kwam nu met diezelfde aanval op Julia af. Opnieuw probeerde Julia haar Ice Beam. Het was net genoeg om de rechter voet van de Graveler aan de grond vast te maken. Hij viel voorover. Julia greep haar kans. Ze sprong, liet haar staart gloeien en sloeg zo hard mogelijk toe met een Iron Tail. De Graveler kwam los en schoof tegen de rotswand aan. Ergens hoog boven de Pokémon klonk een krakend geluid en er vielen rotsen naar beneden. Julia sprintte weg, voor het geval ze anders begraven zou worden onder de rotsen. En inderdaad; er vielen een hoop rotsen naar beneden die de Graveler begroeven. Ach, die kon wel weer los komen.. Julia snoof en nam een sierlijke houding aan. Haar tevreden blik maakte duidelijk dat ze wel tevreden was over dit gevecht. Het had beter gekund, maarja. Dit was goed genoeg. Ze draaide zich om en liep verder door de gang, nog steeds met haar lichtbol voor zich. De gedaante onder de cape was ze nu even vergeten.

Het was een lange tijd stil. Music was niet van plan de stilte zelf te breken door iets zinloos te zeggen. Uiteindelijk zei de Delcatty iets. 'Het spijt me, maar ik was van plan om hier te trainen en ga dat nu dus ook doen.' Music hief een wenkbrauw op. Trainen. Oke. Ze knikte. ''Ga vooral je gang,'' mompelde ze. Ze wachtte tot de Delcatty zich omdraaide, en liep toen zelf ook de andere kant op.
Na zo'n tien meter ging Music de hoek om, zodat ze uit het zicht van de Delcatty was. Ze ging op een steen zitten. De onderkant van haar cape lag over de steen heen verspreid. Ze wriemelde even aan haar capuchon, maar schoof deze toen iets naar voren. Ze verplaatste zich een beetje zodat ze in een kleermakerszit kon zitten, en haalde diep adem. Ze veranderde de ruimte om zich heen, om een blik in de toekomst van de Delcatty te werpen. Ze zag hoe de Delcatty zichzelf aan iemand voorstelde. Helaas was het beeld van de Kirlia nooit helemaal scherp, zonder een lange training. Ze keek met half dichtgeknepen ogen naar het toekomstbeeld van de Delcatty. Ze had zich voorgesteld als Julia. Music haalde diep adem en doorzocht de toekomst van Amore en de Delcatty, om te zien of die iets met elkaar te maken hadden. Maar, met de keuzes die er nu gemaakt zouden worden, zouden die twee in de toekomst niks met elkaar te maken krijgen. Gelukkig. Toen veranderde het beeld en zag ze een aantal rotsblokken vallen, met twee wazige Pokémon. Eén daarvan moest die Julia zijn. Ze sprong op. Als ze er snel was, zouden de stenen de Delcatty niet raken, en zou die niet denken dat ze een of andere moordenaar was. Zelfs in haar cape mocht ze geen vijanden krijgen. Die zouden het zo doorvertellen, en dan kon ze haar cape niet meer gebruiken. Haar ogen lichtten blauw op en ze teleporteerde zich naar de Delcatty, Julia.
Ze kwam een paar meter achter de Delcatty terecht. De Delcatty had haar teleportatie zo nooit op kunnen merken. Ze keek even snel om zich heen. Onder de rotsen bevond zich een Pokémon, maar Music leek er niet op te letten. Ze richtte haar blik op een Graveler die verderop stond. Music's ogen werden groot toen hij een aanval afvuurde op een stel rotsen boven Julia. Met een snelle beweging sprong Music naar Julia toe. Ze zette zich nog een keer af en kwam tussen Julia en de vallende rotsen in, in de lucht. Een groen veld kwam boven haar. De rotsen vielen erop en landden om haar en Julia heen, maar geen enkele rots kon door haar bescherming heen. Toen ze eindelijk klaar was, teleporteerde ze zich naar de Graveler. Haar twee blauwe ogen lichtten op. Een groot aantal gloeiende bladeren schoten op de Graveler af. Hij werd geraakt, schoot tegen een muur aan, en vluchtte zodra hij de kracht had om weer op zijn twee poten te staan. Music haalde een keer diep adem en draaide zich toen om, waarbij ze de Delcatty recht in haar ogen aankeek. Als deze slim was, zou die té veel doorhebben. Teleport, Protect, Magical Leaf.. Niet veel Pokémon konden alle drie die aanvallen.

Opnieuw klonk het geluid van afbrekende rotsen en Julia keek omhoog. Een stel grote rotsen was zomaar afgebroken en viel richting haar. Ze zou niet op tijd weg kunnen springen. Ze sloot haar ogen en wachtte tot de rotsen haar raakten, maar.. ze bleven weg. De aarde trilde lichtjes en Julia opende haar ogen een beetje. De rotsen vielen naast haar in plaats van op haar. Het was duidelijk dat ze van baan waren veranderd. Opnieuw keek ze omhoog, waar nu de gedaante in de cape hing. Alle rotsen waren gevallen en de Pokémon richtte nu haar aandacht op een Graveler. De ogen van de Pokémon lichtten op en een stel bladeren die in alle kleuren van de regenboog glinsterden raakten de Graveler. Die werd achteruit geschoven en kon een tijdje niet meer staan. Zodra hij dat wel weer kon rende hij op zijn hoogste tempo weg. pas toen de gedaante zich omdraaide richtte Julia haar blik weer op haar. Ze keek de Pokémon aandachtig aan. Magical Leaf.. Dat was een gras aanval, maar ook andere Pokémon konden die aanval leren. maar deze Pokémon had ook iets gebruikt wat zeer veel op een Protect geleken had. Welke Pokémon konden die twee aanvallen..? En.. Waar was ze vandaan gekomen? Ze was er zomaar opeens, klaar om haar Julia te redden. Nu ze er toch over na dacht, ze had de Pokémon nog niet bedankt. ''Dank je,'' sprak ze vriendelijk. Ze grijnsde lichtjes terwijl ze een wat meer ontspannen houding aannam. ''Mijn naam is Julia.'' Haar staart ging langzaam heen en weer. De vragen keerden terug in Julia's kop. Ze wist het antwoord, maar kon er gewoon niet bij.. Tot het haar plots binnen schoot. het was de enige Pokémon met zo'n formaat die die aanvallen kon die ze zich kon bedenken. ''Jij bent een Kirlia, of niet?'' Ze flapte de vraag er zomaar uit. het was niet haar bedoeling geweest, maar helaas. Ze kon het niet terugnemen. En als het geen Kirlia was.. Wat dan wel? Julia kende verder geen Pokémon die aan de eisen voldeed, of ze was het even vergeten. er waren ook zoveel verschillende Pokémon. Die kon je onmogelijk uit je hoofd kennen. Ze had de neiging te gaan zitten, maar voor de zekerheid bleef ze maar even staan.

'Dankje,' wist de Delcatty na een tijd uit te brengen. Music knikte. 'Mijn naam is Julia,' sprak ze. Music grijnsde. ''Weet ik,'' mompelde ze zacht. Ze merkte het geluid van Julia's bewegende staart op en zuchtte. 'Jij bent een Kirlia, of niet?' Music fronste. De Delcatty was slim. Dit zag ze niet aankomen. Met een voorzichtige beweging bracht Music haar handen naar haar capuchon en deed hem voorzichtig af. De capuchon viel tegen haar rug aan en bleef hier hangen. Music grijnsde licht. ''Aangenaam, Julia,'' sprak zij. ''Mijn naam is Music,'' stelde ze zichzelf voor. Een grijns ontstond op haar gezicht. Julia vormde geen gevaar. ''Je dacht slim na. Misschien was het van mij niet al te slim om dat magische blad te gebruiken. Het maakte het wat voorspelbaar,'' grijnsde ze. ''Ik hoop dat je mij niet zult verraden. Ik ben hier niet zomaar,'' sprak Music kalm. ''Ik zal je niet vertellen waarom ik hier ben. Dat zal niet al te best zijn. Maar, beloof me dat je niks zegt.'' Haar ogen stonden kalm. Julia zou nooit kunnen denken dat ze bij de Lustro hoorde. Oke, ze was in een cape hierheen gekomen. Maar, wat ze net had gezegd maakte dit goed. Bovendien, Julia zou toch niet denken dat ze een Lustro-lid was, terwijl ze haar net gered had? De meeste Lustro-leden deden dat niet, toch?

De Pokémon fronste. Blijkbaar had ze niet verwacht dat Julia zo snel er achter zou komen welke Pokémon ze was. Ze pakte haar capuchon vast en deed hem langzaam af. Het gezicht van een Kirla werd onthuld. Julia grijnsde tevreden. ''Aangenaam, Julia,'' sprak de Kirlia met een lichte grijns. ''Mijn naam is Music.'' Music, dus. Een mooie naam, vond Julia. Eén simpel Engels woordje, maar toch mooi. De lichte grijns werd groter. ''Je dacht slim na. Misschien was het van mij niet al te slim om dat magische blad te gebruiken. Het maakte het wat voorspelbaar,'' sprak Music. Julia schudde haar kop lichtjes. Dat viel wel mee. Als je de aanvallen van een Pokémon niet kende kon je ook onmogelijk weten dat het die Pokémon was. ''Ik hoop dat je mij niet zult verraden. Ik ben hier niet zomaar,'' ging de Kirlia kalm verder. ''Ik zal je niet vertellen waarom ik hier ben. Dat zal niet al te best zijn. Maar, beloof me dat je niks zegt.'' De woorden verwarden Julia lichtjes, maar ze begreep het. Ze had die cape niet voor niks gehad. Ze knikte duidelijk naar de Kirlia. Slecht zag ze er niet uit. Ze had haar immers gered. Maar, 'slechte' Pokémon konden toch ook wel vrienden hebben? Of deden ze echt gemeen tegen iedereen? Dat kon Julia zich niet voorstellen. Ze was niet van plan te vragen of Music bij de Lustro hoorde. Dat was gewoon.. vreemd. Julia wist eigenlijk vrij weinig van de Lustro. Ze wist alleen dat ze de vijanden waren van de Suerte, maar die was nu uit elkaar. Maar, wat maakte het ook uit? Julia had ooit bij de Suerte groep gezeten en was toen tot de conclusie gekomen dat ze niet geschikt was om in een groep te leven. Natuurlijk was ze toen heel anders, maar dat betekende nog niet dat ze nu wel opeens geschikt zou zijn voor een groep. Nee, solitair leven was prima..
Opeens vinden Julia's grote oren een geluid op. Het geluid van.. waarvan eigenlijk? Het was te ver weg om het te onderscheiden. Maar, het kwam dichterbij. Nog geen tien seconden later wist ze het; vleugels. Zo'n diepe, donkere plek was natuurlijk geweldig voor Pokémon als Zubat. Waarschijnlijk was het gewoon een Zubat die wakker was geworden en een beetje door de grotten vloog.. Niks aan de hand.

Julia gaf geen antwoord op Music, maar ze wist dat Julia haar begreep en niks zou zeggen. Dat was beter. Ze sloot haar ogen even. De twee rode horens op haar kop begonnen heel zacht te trillen. Opnieuw verstoorde ze de ruimte om zich heen en kon ze een blik werpen in de toekomst. Dit ging allemaal heel snel. Julia zou haar niet zomaar verraden. Misschien ooit als er een reden toe was, maarja. Snel liet Music alles weer normaal worden, zodat Julia niet zou merken dat Music haar niet helemaal kon vertrouwen. Plots voelde Music een andere emotie bij Julia. Julia had iets gehoord of gezien. Music's ogen kleurden blauw en ze keek door de ruimte heen. Ze voelde de emotie van de andere Pokémon. Hij was kalm, slaperig. Snel kleurden haar ogen weer normaal. ''Het is geen gevaar. Gewoon een Zubat, denk ik, die wil gaan slapen,'' mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Julia. Ze deed haar capuchon weer op en keek Julia met haar doordringende rode ogen aan. ''Geef me een momentje,'' sprak ze, voor ze haar handpalmen tegen elkaar legde, waardoor haar armen een soort horizontale lijn vormden. Ze teleporteerde zich naar de plek waar vele Zubats lagen te slapen. Ze rolde met haar ogen. Oke, er was verder niemand te bekennen. Dus, dat betekende dat ze rustig haar cape af kon. Snel teleporteerde ze zich terug en deed ze haar cape af. ''Beter,'' mompelde ze zacht. Een cape was best irritant.

-Nutteloosheid, maar anders was hij nóg korter..-

''Het is geen gevaar. Gewoon een Zubat, denk ik, die wil gaan slapen,'' mompelde Music. Dat had Julia ook wel verwacht, dus ze knikte. Ze had niet de behoefte om iets te zeggen. Julia zag dat Music haar capuchon weer op deed. ''Geef me een momentje,'' klonk haar stem, voor ze haar handen tegen elkaar legde en teleporteerde. Niet veel later kwam ze terug en deed ze haar cape af. Julia wist niet precies wat dit te betekenen had, maar het maakte ook niks uit. ''Beter,'' mompelde de Kirlia, bijna te zacht om te horen, maar de grote oren van de Delcatty hoorden meer dan verwacht. Julia wilde meer trainen, maar ook meer weten van deze Kirlia, genaamd Music. Julia wist niet veel van Kirlia's, maar wist wel dat ze emoties konden voelen. Iets wat Julia ook wel wilde kunnen. Maar helaas, zij was maar een Delcatty, en geen Kirlia. Hmmn.. Wat zou een Kirlia nog meer kunnen? Teleporteren was simpelweg een aanval die ook buiten de gevechten gebruikt konden worden. Dat was niet echt iets speciaals. Wat konden Delcatty's eigenlijk voor speciaals? Julia was nog maar kort geëvolueerd, dus wist ze het niet. Misschien kwam ze ooit nog wel iemand tegen die het wist.. Een paar aanvallen had ze op zijn minst al ontdekt. En ze kon er zeker weten nog meer. Ze hield haar kop scheef terwijl ze nadacht. Ze had Music drie aanvallen zien gebruiken; Magical leaf, Protect en Teleport. Zij kon er natuurlijk nog veel meer. Het was natuurlijk onbeleefd om te vragen of ze wat voor wilde doen. Alles wat Julia wilde vragen leek onbeleefd. Daarom bleef ze maar staan, met haar kop een beetje vragend scheef, wachtend tot Music iets zei of deed.

- Flut, geen inspi, enzo. D= -

Zoals altijd stond Music op haar tenen, te wachten tot er iets zou gebeuren. Ze herinnerde zich dat een Pokémon ooit aan haar had gevraagd of haar tenen pijn deden. Ze had gelachen. Maar, best een vreemd idee. Ze had geen idee hoe ze op haar voeten zou moeten staan. Veel tijd had ze niet om hier over na te denken, want een rode flash verlichtte het gebied. Verbaasd knipperde Music met haar ogen. Ze zag overal rode dingetjes. ''Verdomme,'' mompelde ze. Ze wreef even in haar ogen. Haar zicht werd weer normaal. ''Hehe,'' gromde ze toen. Plots hoorde ze voetstappen. Met een gigantische snelheid kwam een Golem aanrollen. Hij was waarschijnlijk geschrokken door de Flash, en op hol geslagen. Hij kwam haar kant op. Ze hield haar handpalmen voor zich en creëerde een Protect. De Golem kreeg hierdoor een harde klap en werd naar achteren geschoten. De Protect verdween. De Golem stond op en keek Music met verwilderde ogen aan. ''Fijn,'' mompelde Music zacht. De Golem begon aan te vallen. Eerst kwam hij op haar af met een Rollout. Ze teleporteerde zich voordat hij haar kon raken. Ze kwam terecht naast de plek waar de Golem tot stilstand kwam en deed een Hypnosis. De Golem viel in slaap. Met een grijns op haar kop keek ze Julia aan. ''Wat was dat?'' Ze fronste. Natuurlijk wist ze wat het was. Shiny en Secret gingen de Canyon veroveren. Maar, ze moest schijnheilig doen. Julia mocht niet weten dat zij wist wat er gebeurde.

Het stilstaan en denken werd plots verstoord door een fel, rood licht. Julia kneep haar ogen met een kreet dicht en deed automatisch een stap naar achteren. Ze was zulke flitsen niet gewend, en al helemaal niet rode. Ze dacht even dat ze gek zou worden. Langzaam deed ze haar ogen weer een beetje over. Er zaten dingetjes in haar beeld, maar meer niet, gelukkig. Julia gromde en hoorde dat Music ''Verdomme,'' zei, maar meer niet. Het geluid van een Rollout klonk opeens. Julia zag een Golem hun kant op komen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen die toch een beetje pijn deden, en toen ze weer gewoon kon zien had Music de Golem al in slaap gebracht. ''Wat was dat?'' vroeg Music, maar Julia had geen tijd om te antwoorden. Vrijwel direct hierna hoorde Julia opnieuw het geluid van een naderende Pokémon. Een Rhyhorn kwam aangestampt met een rotgang. Julia reageerde door een Ice Beam te gebruiken. De straal was gericht op zijn voeten die al snel aan de grond vast zaten. Ze dacht vlug na of ze nog een aanval kende, eentje die hem in slaap kon brengen. De Rhyhorn had kracht en als hij niet snel in slaap viel zou hij losbreken. Ja, er was een move! Dat die niet meteen te binnen schoot! Julia wierp een blik op Music. Zou ze haar oren dicht moeten doen? Uh.. Welke oren? En toch moest ze Music even waarschuwen. ''zorg dat je niet in slaap valt,'' zei ze, al vond ze dat het zelf erg onduidelijk klonk. Ze ging wat dichterbij de Rhyhorn staan en begon de aanval; Sing. Ze zong zachtjes, zodat het niet door alle gangen zou galmen. Alleen de Rhyhorn moest in slaap vallen, de andere Pokémon mochten van haar wakker blijven. het duurde niet lang voor haar liedje effect had en de Rhyhorn sliep. Zodra ze er zeker van was dat de Rhyhorn sliep keerde Julia hem de rug toe en wierp ze een fronsende blik op Music. Wat had dit te betekenen?

Vrijwel direct nadat Music haar vraag gesteld had, klonk er een geluid. Haar ogen kleurden blauw. Ze ving een emotie op. Geschrokken, verwilderd. ''Geschrokken,'' mompelde ze zacht. Er kwam een Rhyhorn aan. Julia reageerde als eerste met een ice Beam. 'Zorg dat je niet in slaap valt,' sprak Julia. Music hief haar wenkbrauw op, maar reageerde hierna al snel. Ze kleurde turqoise en hierna groen. Deze move genaamd Safeguard zou haar beschermen tegen statusproblemen. Wat Julia nu ook van plan was, Music was veilig. Julia gebruikte een Sing. De Rhyhorn viel in slaap. ''Goed zo,'' mompelde Music. ''Wacht even,'' grinnikte ze. De Safeguard verdween. Ze raakte hierna de Rhyhorn aan met haar hand en teleporteerde zichzelf met de Rhyhorn weg. Hierna kwam ze terug, zonder de Rhyhorn. Hetzelfde deed ze bij de Golem. ''Voor als ze wakker worden. Ze zullen ons dan niet graag levend houden,'' grinnikte ze. Ze gromde zacht. Zou ze weg moeten gaan? Als ze Secret en Shiny tegenkwamen, zouden die haar misschien nog wel verraden. Nee, wacht. Music grinnikte. Shiny had haar natuurlijk nog nooit gezien, dus hij wist niet wie ze was. Secret wel. Ze was nog jong, en zou haar dan snel kunnen verraden. En, dat risico mocht ze niet nemen..

''Goed zo,'' mompelde Music. ''Wacht even.'' Ze liep naar de Rhyhorn toe en raakte hem aan, om vervolgens samen met hem te teleporteren. Eerst vroeg Julia zich af waarom, maar ze bedacht zich al snel dat ze nog wel eens in de problemen konden raken als ze wakker werden. Music kwam terug en deed hetzelfde met de Golem die zij had uitgeschakeld. ''Voor als ze wakker worden. Ze zullen ons dan niet graag levend houden,'' grinnikte Music toen ze teruggekomen was. ''Dat dacht ik al,'' antwoordde Julia kalm. ze zag dat Music een beetje in haar gedachten wegzonk. Begrijpelijk, met die mysterieuze, rode Flash. Welke Pokémon kon er nou een rode Flash maken? Die van Julia was gewoon wit. En, voor zover Julia wist, waren die van andere Pokémon ook wit. Opeens drong de gedachte binnen dat het met de Lustro te maken kon hebben, maar ze bedacht zich al snel dat dat waarschijnlijk flauwekul was. Want, dat loste het mysterie van de rode Flash niet op. Toch? Julia zuchtte. zou Music van Lustro af weten? Waarschijnlijk had ze er wel eens van gehoord. Julia verwachtte niet dat ze er lid van was. Maar, wie weet.. ''Zeg, ooit gehoord van Lustro?'' flapte Julia er nonchalant uit. Ze voegde er niks aan toe; ze zou eerst wachten op Musics antwoord.

- Flut, mja. D= -

Met gebalde vuisten kneep Music haar ogen dicht, proberend zich te concentreren. Secret en Shiny waren dus echt begonnen. Ze moest hier weg, of in ieder geval zorgen dat Secret haar niet zou zien. Maar, hoe kon ze dat voor elkaar krijgen? Hoe kon ze zorgen dat de kleine Pikachu haar niet zou verraden? Julia mocht niet weten dat ze bij hen hoorde. 'Zeg, ooit gehoord van de Lustro?' Meteen schrok Music wakker. Ze keek Julia aan. ''Ehm,'' begon ze haar verhaal. Ze schraapte haar keel, bijgekomen van de schrik. ''Ja zeker. Maar, dat had je kunnen verwachten. Voor ik dit gebied in kwam, heb ik wat rond zitten neuzen in de toekomst. Ik weet nu genoeg over die Lustro en de Ch..'' Verdomme ''Suerte,'' verbeterde ze zichzelf. Niemand wist nog van de Chiave, en niemand mocht weten dat zij het wel wist. Ze besloot het op een andere manier aan te pakken. ''Als ik een Lustro-lid tegenkom, is mijn plan geruïneerd.'' Ze keek Julia doordringend aan. ''Die twee die daar zijn, zijn absoluut Lustro-leden. De rode flash was een aanval om de Pokémon weg te jagen, of juist naar hun toe te lokken,'' sprak ze. ''Ze zullen dit gebied overnemen. Helaas. We kunnen er niks meer aan doen. Ze zijn met twee, maar beiden schijnen ze iets te hebben waardoor ze dit gebied zonder problemen moeten kunnen veroveren,'' sprak ze hierna. Ze haalde diep adem. ''Als ze dichterbij komen, vrees ik dat ik zal moeten vertrekken.''

Music keek Julia aan, en zij hield haar kop een beetje scheef. Had ze iets verkeerds gevraagd? ''Ehm,'' begon Music, voor ze haar keel schraapte en verder ging. ''Ja zeker. Maar, dat had je kunnen verwachten. Voor ik dit gebied in kwam, heb ik wat rond zitten neuzen in de toekomst. Ik weet nu genoeg over die Lustro en de Ch.. Suerte.'' Julia besteedde geen aandacht aan de verbetering. Iedereen kon fouten maken, toch? Julia wilde iets vragen, maar Music ging al verder. ''Als ik een Lustro-lid tegenkom, is mijn plan geruïneerd.'' Ze keek Julia doordringend aan. ''Die twee die daar zijn, zijn absoluut Lustro-leden. De rode flash was een aanval om de Pokémon weg te jagen, of juist naar hun toe te lokken. Ze zullen dit gebied overnemen. Helaas. We kunnen er niks meer aan doen. Ze zijn met twee, maar beiden schijnen ze iets te hebben waardoor ze dit gebied zonder problemen moeten kunnen veroveren,'' sprak ze hierna. Ze haalde diep adem. ''Als ze dichterbij komen, vrees ik dat ik zal moeten vertrekken.'' Julia had zwijgend geluisterd. Ze wilde vragen wat voor plan Music had, maar liet dat uit haar hoofd. het deed haar vrij weinig dat de Lustro de kloof over zou nemen. Het was een perfecte schuilplaats, natuurlijk. Maar er waren genoeg andere gebieden waar ze heen kon als de Lustro zich hier verschool. Ze vroeg zich af of ze een 'voorsprong' had, nu zij ook wist dat dit gebied veroverd werd. Er waren vast niet veel Pokémon die dat wisten. ''Nou,'' sprak ze plots, ''dan denk ik dat het beter is als we gaan.'' Ze had er niet heel erg over nagedacht, maar als Music's plan anders geruïneerd was leek haar dat het beste. Er waren genoeg andere plekken waar zijzelf kon gaan trainen, als ze dat wilde. ''Misschien moet je je cape ook weer omdoen?'' stelde ze nog voor, al was dat vrij voorspelbaar. Het kon natuurlijk ook zijn dat ze zich dan juist verraadde, omdat de Lustro haar met cape om kende, of zoiets. Julia kon even niks anders dan met scheef hoofd afwachten wat Music zou antwoorden.

'Nou,' begon Julia na een tijdje. 'Dan denk ik dat het beter is als we gaan.' We. Waarom we? Waarom? Was er iets mis met deze Delcatty, waardoor deze niet bij de foute personen uit de buurt kon blijven? Music zuchtte diep. Blijkbaar niet. Nu maar hopen dat ze de Delcatty hierna nooit meer tegen zou komen. Het was te gevaarlijk. 'Misschien moet je je cape ook weer omdoen?' vroeg Julia plots. Music schudde haar kop. ''Wacht,'' sprak ze. Ze pakte de cape en zuchtte. Ze legde hem onder een steen. ''Als mijn meesteres mij in mijn cape ziet, met jou erbij, zullen ze denken dat ik ons geheim verraden heb aan jou. Ze zullen mij niet in leven houden, maar jou ook niet. Alleen zonder cape mag ik met buitenstaanders spreken.'' Ze zette een lichte grijns op haar kop en zuchtte diep. ''Het zijn nou eenmaal de regels,'' mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Julia. Ze haalde diep adem. Ze sloot haar ogen, maar Secret en Shiny schenen nog niet deze kant op te komen. Goed zo. Dat mocht niet gebeuren als ze bij Julia was. Secret zou het misschien aan Akira vertellen, en die zou denken dat zij de Lustro verraadde. Julia zou een geheim weten, en Akira zou dit niet echt waarderen. Beiden zouden gehaat worden door de Lustro. Music kneep even pijnlijk haar ogen dicht, maar zweeg.

Als reactie op Julia's vraag schudde Music haar kop. ''Wacht,'' klonk haar stem, waarna ze de cape pakte en zuchtte. Tot Julia's verbazing deed ze hem niet om maar legde ze hem onder een steen. ''Als mijn meesteres mij in mijn cape ziet, met jou erbij, zullen ze denken dat ik ons geheim verraden heb aan jou. Ze zullen mij niet in leven houden, maar jou ook niet. Alleen zonder cape mag ik met buitenstaanders spreken.'' Julia knikte, al begreep ze het niet helemaal. Ze besloot geen vragen te stellen. Music mompelde nog wat, maar Julia luisterde niet echt. ''Nou, gaan dan maar?'' vroeg ze droogjes. Ze laadde een Ice beam en schoot hem af op de rotswand. Vervolgens zette ze zich af en landde ze met een sierlijke beweging op het stuk ijs. Ze wist niet of ze Music echt aardig vond, maar ze haatte haar in ieder geval niet. Toch hing er iets te veel mysterie rond haar waardoor Julia haar niet durfde te vertrouwen. Ze creëerde opnieuw een stuk ijs aan een stuk van de rotswand en sprong er op. Ze keek even naar beneden of Music er al aan kwam, maar onder haar was het bijzonder donker. Daarom ging ze maar verder met ijs creëren en omhoog springen, tot ze uiteindelijk bij de rand van de kloof was. Ze vroeg zich af of ze op Music moest wachten of dat die daar beneden bleef. Misschien teleporteerde ze zich wel. Julia zuchtte diep. Nu moest ze maar wachten, toch?

'Nou, gaan dan maar?' had Julia gevraagd. Music had niet gereageerd. Ze keek toe hoe de Delcatty een ijsstraal gebruikte op de rotswand, en zo een ijsstuk creëerde, om hier op te springen. Het was een handige manier, maar zij had het niet nodig. Music keek rustig toe hoe Julia omhoog klom. Het ging niet super snel, maar het was waarschijnlijk de beste manier die Julia kon gebruiken. Music schudde grinnikend haar kop. Ze had geen zin om haar Teleport te gebruiken. Ze deed wat passen naar achteren en rende op de rotswand af. Ze zette zich net voor de wand af, en sprong omhoog. Ze landde met haar witte tenen op een grote rots, die begon af te brokkelen. Sierlijk sprong ze door. Ze landde niet helemaal recht op een andere rots, maar wist zich op tijd af te zetten. Zo sprong ze van rots naar rots. Nooit bleef ze langer dan een fractie van een seconde op dezelfde rots staan.
Eenmaal boven aangekomen keek ze Julia met een grijnsje aan. ''Zo,'' sprak ze zelfvoldaan. Het altijd op de makkelijke manier doen was niet goed. Vooral niet voor een spion. Ze mocht niet altijd haar teleport gebruiken. Dat trok aandacht. Als ze de wand nam, zouden ze weten dat ze behendig was, maar dat zou nog niets zeggen over wie of wat ze was. Wanneer ze haar teleport gebruikte, vielen vele pokémon af, en wisten sommigen wie ze was.

Het duurde niet lang voor Music ook naar boven kwam. Zij was gewoon gaan springen, met sierlijke bewegingen. Julia was steeds meer onder de indruk van de Kirlia. In de toekomst kijken, en al die andere trucjes.. Geweldig. Maar, ook gevaarlijk, zoals ze zelf had laten merken. Als die twee die de canyon overnamen haar vonden zou ze er geweest zijn, of zoiets. En toch maakte het veel indruk op Julia.

''Zo,'' sprak Music zelfvoldaan met een klein grijnsje. Julia knikte en deed een stapje naar achteren. ''En nu?'' vroeg ze. ''Moet jij nog ergens heen of ga je met mij mee?'' Julia wist zelf niet waar ze heen wilde. Althans, nog niet. Ze was er diep over aan het nadenken. Er waren veel gebieden in PokéRPG, en een hoop waren meer dan perfect om te trainen. Nee, ze zou de canyon als trainingsplaats niet missen. ''Ik ben van plan naar de bergen te gaan.'' Het idee kwam gewoon zomaar in Julia's kop. Dit was een soort omgekeerde canyon, niet de diepte in maar omhoog. Het leek Julia wel een geschikte plek om te gaan trainen. Misschien moest Music wel iets anders doen en kon ze niet mee, of ze wilde niet. Music had het over een opdracht gehad, toch? Het was mogelijk dat ze daarvoor nog iets moest doen en daarom niet mee kon naar de bergen. Dat vond Julia wel goed. Niet iedereen had vrijwel niets te doen. Dat was één an de weinige slechte dingen aan solitair leven. Je kreeg zelden tot nooit een opdracht..

'En nu?' vroeg de Delcatty, Julia. 'Moet jij nog ergens heen of ga je met mij mee? Ik ben van plan naar de bergen te gaan.' Music hief een wenkbrauw op. ''Even kijken,'' grijnsde ze. Ze had bepaald geen zin om met Julia mee te gaan. Ze voelde zich te lief als ze bij deze Delcatty was. En, ze haatte lieflijk gedoe. Ze zuchtte eventjes en sloot haar ogen. Ze wierp een blik in de toekomst. Ze zag iets vreemds. Zij stond in het Timerise Forest, samen met een gedaante. Jammer genoeg kon ze de gedaante niet helemaal goed zien. Het was onscherp. Wel merkte ze dat zij zelf niet blij was bij het zien van deze Pokémon. Ze kende het dus. 'Wat doe jij hier?' had ze zichzelf horen vragen. Music opende haar ogen en fronste. Vervolgens schudde ze haar kop, alsof ze het visioen uit haar kop schudde. Dit was genoeg informatie. Ze keek even naar de lucht en dacht aan haar visioen. Het was ongeveer even laat bij het visioen als nu, dus zou ze nu weg moeten gaan, op zoek naar de gedaante. ''Ik denk dat ik weg moet,'' sprak ze kalm tegen Julia. ''Ik heb net iets verontrustends gezien, en ik denk dat ik er op af moet..'' ging ze door. Ze grijnsde licht naar Julia. ''Ik hoop dat ik op je kan vertrouwen, wat mijn geheim betreft.'' Even keek ze om zich heen, alsof ze wilde benadrukken hoe geheim het was. ''Nou, dag,'' sprak ze, voor ze zich omdraaide en richting het bos rende.

''Ik denk dat ik weg moet,'' sprak Music kalm tegen Julia. Ze knikte, en luisterde naar wat Music nog te zeggen had. ''Ik heb net iets verontrustends gezien, en ik denk dat ik er op af moet..'' Julia zag een lichte grijns op haar gezicht. ''Ik hoop dat ik op je kan vertrouwen, wat mijn geheim betreft.'' Ze keek even om zich heen, en Julia benutte die tijd vlug. ''Natuurlijk,'' sprak ze vriendelijk. ''Nou, dag,'' waren de woorden die Music sprak voor ze zich omdraaide, en wegging. Julia zelf dacht nog eens goed na over haar besluit. Waren de bergen echt de beste plek om heen te gaan? Ze staarde even anar de plek waar Music heen gerend was. Waarom teleporteerde ze eigenlijk niet? Dat ging veel sneller. Maar, ze had zich ook niet omhoog geteleporteert. Ach, het was haar keuze. En ze was te ver weg om haar na te roepen. Dus ging Julia maar naar waar ze heen wilde; de bergen. Ze zette zich af en rende snel langs de scheur in de grond. Ze kon misschien een Quick Attack gebruiken, maar vond het ook wel eens fijn om gewoon te rennen. Misschien had Music dat ook. Dat ze gewoon een keertje niet door middel van haar aanval ergens wilde komen. De makkelijke manier was sneller, maar misschien niet goed als je het altijd maar gebruikte. Ja, zoiets zou het vast zijn.. Julia was zo diep in gedachten dat ze nauwelijks door had dat ze de kloof al achter zich gelaten had en nu West-PokéRPG betreedde.