Heerlijk lag ze te rollebollen int zand. Met haar ruggetje lekker schuren tegen de harde maar fijne steentjes aan. Het leek nogal gezeefd zand, waarschijnlijk op een hoop gewaaid door de wind. De lucht was mooi blauw met ondoorzichtige witte wolken. Af en toe zag ze er wel een raar beest in. Er vloog een Noctowl langs. Het was nogal verlaten bij de fabrieken. Ze waren oud en verroest. Nariko was hier wel een aantal keer langsgelopen maar ze heeft nooit gedurfd of er bij nagedacht of ze er wel in zou willen gaan, om te kijken hoe versleten het er van binnen uitzag en of er misschien nog andere levende wezens waren. Het boeide haar ook niet echt, er was toch geen pokémon in de buurt die jou dan in de gaten hield, dus dat was het ook niet spannend. Ze rolde om op haar buik. De wereld was weer normaal. Ze schudde zich uit met haar lichaam en kop en keek schuin naar een afgebrokkeld stukje ijzer wat net voor haar lag. Het was nog glad en niet bekrast. Ze zag zichzelf erin. Met een domme kop begon ze met haar kop te schudden zodat haar flapjes gingen bewegen. Ze stak haar tong uit en trok gekke bekken. Een windvlaag kwam ondertussen weer voorbij met een flinke laag zand.

Een kleine Pikachu zat tegen een muur van één van de fabrieken. Eén knietje had ze omhoog gevouwen, de ander lag op de grond. Met haar kop lag ze tegen de muur aan, terwijl ze met gesloten ogen genoot van de lente. Ze haalde diep adem terwijl ze de lentelucht inademde, luisterend naar het gefluit van de vogel-Pokémon. Ze voelde de volt die dichtbij was. Achter de muur van de fabriek was een enorme lading volt te vinden. Haar instinct probeerde dit weg te duwen, maar tegelijkertijd voelde ze de drang om erheen te gaan. Dus, om beide verlangens te stelpen, bleef ze hier zitten. Dichtbij genoeg om het te voelen, maar te ver weg om een overbelasting te krijgen. Kortom, perfect. Ze sloot haar ogen terwijl ze haar eigen volt door haar lichaam voelde stromen. Het was zo'n vertrouwd, maar perfect gevoel. Ze zou niet weten hoe ze zou reageren als de volt zou stoppen met stromen. Ze zou niet sterven, ze zou alleen al haar kracht verliezen. Ze was benieuwd, ze zou het wel mee willen maken. Maar dan niet te lang. Gewoon, een paar minuten. Om te voelen hoe het zou zijn. Even sloot ze haar ogen. Precies toen kwam er een zachte windvlaag langs. Gelukkig kwam het van de andere kant, de kant waar ze met haar rug naar toe zat, waardoor ze buiten het bereik van het zand zat. Ze grinnikte zacht, opende haar ogen, en stond op. Ze spitste haar oren. Het geluid van een zachte ademhaling drong haar oren binnen. Ze was niet alleen. Daarom liep ze zacht richting het geluid, tot ze een Glaceon zag. Rustig bleef ze staan, wachtend tot deze haar op zou merken.

Door de windvlaag zwierden haar flapjes mee. Er kwamen een heleboel fijne zandkorreltjes in haar ogen terecht. Ze knipperde geirriteerd. Ineens voelde ze iets in haar rug prikkelen. Alsof er iemand naar haar keek, haar in de gaten hield. Daar hield ze van, van dat gevoel. Ze keek sneaky rond en draaide zich constant om, alsof er elk moment iemand tevoorschijn kon springen en haar kon aanvallen. Daar.. Daar in de verte stond een Pikachu. Ze had nog nooit in Pokérpg een Pikachu gezien, dit was de eerste. Met haar korte pootjes liep ze langzaam naar de pokémon toe. Met haar rode geirriteerde ogen bleef ze het in de gaten houden, de buurt en de Pikachu. Het zag er niet kwaad uit, maar toch.. het kan ook maar schijn zijn. Een kleine glimlach toverde ze zich op d'r kop. Nariko was inmiddels nog maar een paar stapjes van d'r vandaan. Ze stopte. Ze wou wel een beetje op een veilige afstand blijven, voor het geval er wel iets gebeurde.

De Glaceon draaide zich om. Een te verwachten beweging, dus Amore reageerde er niet op. Ze rechtte haar rug terwijl de Glaceon langzaam dichterbij kwam, en op zo'n 3 meter afstand bleef staan. Amore zag de geïrriteerde ogen van de Glaceon en grinnikte. Natuurlijk. Die kon niet net als haar alles uit haar ogen laten verbranden door deze op te laten lichten. Als er wat in haar ogen zat, zou ze haar ogen rood op laten lichten, en zou het op de grond vallen. Amore haalde diep adem. Ze stak haar hand uit, als beleefd gebaar. ''Hallo,'' begon ze na een tijdje. Haar stem rustig. ''Mijn naam is Amore. Ik ben de voormalig leidster van Suerte, de 'goede' groep uit PokéRPG,'' sprak ze toen. Ze grijnsde licht, wachtend tot de Glaceon zich voor zou stellen. Voor zover Amore wist was het geen Lustro-lid. Verder zag ze er niet echt angstaanjagend uit. Maar, schijn kon bedriegen, wist Amore. Het perfecte voorbeeld was haar bloedeigen dochter. Vroeger zo schattig.. Nu een Lustro-lid, die de oorlog bijna had gewonnen, als zij er niet aan was gekomen. Amore beet op haar lip bij de gedachte aan haar dochter. Ze moesten haar vermoorden. De volt-explosies konden krachtiger worden. Bij het sterkste leven zou Secret zelf uit elkaar klappen, maar zou ze een heel stuk grond meenemen. Amore rilde zacht, terwijl ze weer naar de Glaceon keek.

Nariko grinnikte. Ze wist zelf niet waarom maar ze vond het wel leuk hoe de pokémon daar zo heel droogjes stond. De Pikachu stak haar hand uit. ''Hallo. Mijn naam is Amore. Ik ben de voormalig leidster van Suerte, de 'goede' groep uit PokéRPG,'' sprak de schattige Pikachu. Hmm.. Amore dus.. had Nariko in gedachten. Ze liet een grijns zien. Ze stak haar kop recht naar voren, naar de poot van Amore, en begon het zachtjes en vriendschappelijk te likken. Toen hield ze haar kop schuin, alsof er iets heel doms uit haar bek kon floepen. ''Mijn naam is Nariko,'' zei ze beleefd terug. ''Hmm.. de Suerte he,'' mompelde ze zachtjes, zodat de tegenoverstaande het niet zou kunnen horen. ''Ik ben neutraal,'' floepte ze er iets te hard uit. Ze begon dom te lachen want ze hoopte dat Amore het niet gehoord had. Veel wist ze eigenlijk niet te zeggen tegen de Pikachu. Zij was nergens lid van. Ze wist trouwens wel dat haar bloed eigen zus de leidster was van de Lustro. Alleen ze wist niet of ze het moest vertellen of dat Amore het al wist. ''Hmm.. Ehhm.. zoals je ziet, ben ik een Glaceon. En ik heb 2 zusjes.. die hebben zich, net zoals mij, ook zich gevestigd in PokéRPG,'' vertelde ze een beetje treurig. ''Eén daarvan is het slechte pad opgegaan en niet meer veranderd sindsdien. Misschien kan je al een klein beetje raden wie het is. Maar het is dus Akira,'' sprak ze ook op een domme toon. Alsof die naam 'Akira' een virus was, die ze niet meer normaal kon zeggen. Ze vroeg zich eigenlijk af waarom ze dit heeft verteld aan Amore. Misschien wel omdat zij de leidster is van de Suerte. Achja, het lucht in elk geval op. Niemand, behalve Nouki, vind haar eigenlijk aardig. Ze heeft zo'n gevoel dat dit komt door Akira, alsof zijzelf ook slecht is...

'Mijn naam is Nariko,' zei de Glaceon na een tijdje gezwegen te hebben. Amore grijnsde. ''Aangenaam, Nariko.'' Ze haalde diep adem. 'Ik ben neutraal,' floepte de Glaceon er ineens uit. Amore grinnikte zacht. ''Ik ook,'' mompelde ze droogjes. 'Hmm.. Ehhm.. zoals je ziet, ben ik een Glaceon. En ik heb 2 zusjes.. die hebben zich, net zoals mij, ook zich gevestigd in PokéRPG,' sprak de Glaceon. Amore knikte en haalde diep adem. Twee zusjes. Het was altijd fijn om familie bij je te hebben. Zijzelf had hier haar moeder, dochter, drie zoons, en Shadow en Yezlin, die geen bloedverwanten waren, maar wel tot de familie behoorden. 'Eén daarvan is het slechte pad opgegaan en niet meer veranderd sindsdien. Misschien kan je al een klein beetje raden wie het is. Maar het is dus Akira,' vervolgde de Glaceon. Amore fronste bij het horen van Akira's naam. Meteen bestudeerde ze de Glaceon. Ze hadden niks gelijk. Akira was een moordenaar. Nariko niet. Maarja.. Dat hoefde niks te betekenen. Force en Secret waren ook tegenpolen. ''Mijn moeder en dochter zitten beiden bij de Lustro,'' besloot Amore maar te zeggen. ''Achja.. Je leert ermee leven..'' mompelde ze hierna, terwijl ze een zwakke grijns op haar kop zette, waarbij de ene mondhoek verder omhoog stond dan de ander.

-Fluttigheid..-

''Mijn moeder en dochter zitten beiden bij de Lustro. Achja.. Je leert ermee leven,'' hoorde ze de Pikachu mompelen. Ze had wel het idee dat de pokémon haar aardig vond. Maar het is ook logisch dat ze aardig doet, want ze was tenslotte de leidster van de Suerte. Ze zette nog een paar stappen naar voren, zodat ze wat dichter bij Amore kwam. Niet om haar wat aan te doen maar om haar gewoon een beetje beter te kunnen verstaan. Al was er hier toch niets wat het gesprek kon verstoren. Nu Amore er ook was, was ze niet alleen. Ze keek rond. Iets verder weg stond een oude fabriek, helemaal verroest en versleten, alsof het elk moment in kon storten. Toch zou ze daar eens een keer in willen kijken. Ze draaide haar kop weer om naar Amore. Een grote grijns kwam op d'r kop. ''Wat zou jij d'r van vinden om in die fabriek te gaan samen met mij? Ik zou wel eens willen zien hoe het er van binnen uitziet,'' vroeg ze zachtjes, zodat niemand anders het zou kunnen horen.

'Wat zou jij d'r van vinden om in die fabriek te gaan samen met mij? Ik zou wel eens willen zien hoe het er van binnen uitziet,' sprak Nariko. Amore keek de Glaceon rustig aan. ''Ja, ik vind het goed,'' sprak ze kalm. ''Ik heb het natuurlijk wel eerder gezien, maar toch,'' mompelde ze zacht, waarschijnlijk onverstaanbaar voor Nariko. Ze keek even om zich heen en haalde diep adem. Ze knipperde wat met haar ogen, tot deze rood licht gaven. Wanneer ze haar volt op deze hoogte had staan, kon er niks gebeuren in de fabriek. Haar volt was nu namelijk al hoog. Wat er ook zou gebeuren, hij kon niet hoger dan hoog. Ze kon de controle over zichzelf dan niet verliezen. Als haar volt op de normale hoogte zat, zou ze een overbelaste volt niet aan kunnen zien komen, en zou ze misschien de controle verliezen. En, dat wilde niemand meemaken. Want, wanneer dit gebeurde, was er een kans dat er een explosie van volt zou ontstaan. En, die konden fataal zijn. Een rilling gleed over Amore's rug. Het zag er misschien angstaanjagend uit, die ogen, maar Nariko wist nu vast wel dat Amore haar geen kwaad zou doen. Rustig keek ze om zich heen. ''Zullen we dan maar?''

-Fluttigheid.-

''Zullen we dan maar?'' Zei Amore. Nariko zag dat Amore's ogen rood waren gekleurd. Het schrok haar niet af maar ze kreeg wel ijskoude rillingen over d'r lijf. Ze probeerde er niet teveel op te letten, het zou vast wel iets zijn wat Amore nodig had. Want ze wist dat Amore nooit iets kwaads zou doen. Tenminste, dat hoopte ze.

Ze keek rond waar ze binnen konden komen. Er waren een aantal openingen, maar die waren te klein voor haar. Alleen een rattata kon binnenkruipen door dat gat. ''Wacht eventjes,'' riep ze naar Amore, terwijl ze al onderweg was naar de andere kant van het gebouw te lopen. Ze keek onderzoekend rond of er misschien nog een grotere opening was. Daar.. Daar boven. Maar daar konden ze onmogelijk bij komen. Misschien Amore wel, met haar behendige lichaam. Maar zij? Zij was daar veel te stijf voor. Tenminste, dat vond ze zelf. Er prikte wat in haar rug. Alsof er iemand heel duister naar d'r keek. Dat gevoel had ze al dagen. Achter haar klonk een krassend geluid, alsof iemand met scherpe klauwen tegen een schoolbord aan het krassen was. Geschrokken draaide ze zich vliegensvlug om.
Er was niks te bekennen. Alleen een groot brok ijzer wat daar in het zand lag, maar dat lag er overal rond de fabrieken. Afgebrokkelde stukken.

(Flutpost )

'Wacht eventjes,' had Nariko gezegd. Amore knikte, maar verroerde zich verder niet. Ze zag dat Nariko om het gebouw liep. Toen Nariko uiteindelijk een tijdje uit het zicht verdwenen was, werd Amore toch nieuwsgierig. Ze zette zich op vier poten en begon te rennen. Ze gebruikte haar neus en oren. Haar neus om Nariko's spoor te volgen, en haar oren om haar te kunnen horen. Want, als ze Nariko eenmaal had gehoord, kon ze haar neus van de grond halen. En, dat was wel zo makkelijk. Na een tijdje werd Nariko's geur sterker. Amore haalde haar neus van de grond en zag Nariko. Ze stond bij een opening, die te hoog zat om er makkelijk in te kunnen. Amore keek Nariko even aan. ''Ik kijk wel even,'' sprak ze kalm. Ze schakelde haar Agility, Behendigheid, aan, en sprong tegen de muur op. Ze zette zich er nog een keer tegen af, en sprong zo de opening in. Ze knipperde even met haar rode ogen. Ze kleurden weer normaal. Ze schudde haar kop even heen en weer, tot haar volt weer omhoog sprong. Hmmn, vreemd. Toen haar ogen weer licht gaven, kon ze alles goed zien. ''Ik zie daar een deur,'' sprak ze. Nariko zou haar waarschijnlijk wel horen. ''Ik open hem!'' riep ze vrolijk. Dat was altijd leuk. Ze sprong naar beneden, en landde op de stoffige grond van de oude fabriek. Ze rende door, tot ze aankwam bij de deur. Ze zette haar hand op een vreemd vierkant ding waar de mensen altijd een code op intikten zodat ze de deur konden openen. Zij hoefde dat niet. De volt in haar en die in het apparaatje voegden zich samen. Het werd het apparaatje te veel, en het explodeerde. De deur opende zich toen al snel, maar met veel lawaai. Amore wachtte rustig af tot Nariko zou komen.

Met een behendige beweging klom Amore in het gat, waar zijzelf natuurlijk nooit bij kon. ''Ik zie daar een deur, ik open hem!'' hoorde ze van binnen echoën. Haar stem galmde een stuk of 5 keer door de hele fabriek heen. Nariko grinnikte, het was een grappig geluid. Alsof Amore een helium stem had. Ze liep nog een keer onderzoekend langs de fabriek, om de deur te zoeken. Ze verwachtte een grote deur. Toen ze verder liep zag een stukje van kapotte scharnieren. Wanneer ze er recht voor stond zag ze dat het gebouw ingezakt was in het zand. De deur knalde open met veel lawaai, wat niet zo slim was want nu kwamen er kilo's met zand naar binnen stromen. Ze hoopte dat Amore niet bedolven zou raken. Aangezien ze best wel klein is. Langzaam liep ze naar voren. Met haar pootjes voelde ze of het zand niet inzakte. Ze bukte haar kop om het niet te stoten tegen de bovenkant van de deuropening. ''Amore, ben je d'r nog?'' Vroeg ze, terwijl ze probeerde om niet te grinniken.

Wat Amore niet had verwacht, was wat er gebeurde toen de deur eenmaal open was. Het zand kwam haar kant op. Tijd om weg te rennen had ze niet, dus deed ze iets anders..
Het lawaai was voorbij. 'Amore, ben je er nog?' hoorde ze Nariko vragen. Ze haalde diep adem. Oke, dit moest lukken. Ze haalde haar staart, die wit gekleurd was, voor haar gezicht weg en schoot met een dig (graaf) omhoog. Met haar staart had ze ondergronds een gat gemaakt, zodat ze adem kon blijven halen. Ze grijnsde toen ze boven het zand kwam. Ze schoot de lucht in en landde sierlijk op de grond. Met een grijns op haar gele kop keek ze Nariko aan. Haar ogen waren weer rood. Ze kon hier niet rustig lopen zonder dat. Ze zou het zichzelf nooit vergeven als ze Nariko, of iemand anders, pijn zou doen omdat ze te dom was om het op de veilige manier te doen. Ze grijnsde. ''Laten we gaan,'' mompelde ze. Ze schudde haar vacht uit en liep de fabriek in. Ze zag hoe de machines op haar reageerden. Sommigen schoten aan doordat er een vonkje van haar naar de machine vloog. Soms crashten ze hier zelfs door. Amore besteedde er geen aandacht aan, maar hield haar blik strak naar voren gericht.

Met een blije kop keek ze rond. Het was best wel bijzonder, dat er mensen waren geweest in PokéRPG. Dat had ze eigenlijk niet verwacht. Sommige machines bewogen nog, door de electriciteit van Amore. Ze schrok er soms wel eens van, hoe hard ze geluid maakten als er een vonkje op ze terecht kwam. Het was een grote toren, waarvan de twee pokémon ongeveer op de helft waren. Een grote kapotte trap stak recht naar beneden, het was van z'n normale plek afgeschoven. Het leek wel alsof er hier een enorme explosie was geweest. Misschien wist Amore er meer van. ''Hmm.. Amore? Zou jij misschien weten waarom het er hier allemaal zo kapot en versleten uit ziet? Is d'r hier toevallig een explosie geweest, van een mislukte experiment misschien?'' vroeg ze beleefd aan de Pikachu. ''Komt het misschien door de Lustro? Heeft Akira dit gedaan?'' Nariko had niet door dat ze teveel vragen vroeg tegelijkertijd. Haar wangetjes bloosten. Dat ze hier eigenlijk liep met één van de Suerte leidsters. Daar had ze alleen maar van kunnen dromen, dat ze ooit een wandeling kon maken met één van die twee. Bij elke stap hoorde ze wel iets kraken. Elke kraak echode naar boven.

'Hmm, Amore?' vroeg Nariko. Amore keek om. 'Zou jij misschien weten waarom het er hier allemaal zo kapot en versleten uit ziet? Is d'r hier toevallig een explosie geweest, van een mislukte experiment misschien? Komt het misschien door de Lustro? Heeft Akira dit gedaan?' Amore grinnikte bij de vele vragen die de Glaceon stelde. ''Ten eerste, ja. Ik denk dat die reden wel voor de hand liggend is. Ten tweede, er zullen vast en zeker wat explosies geweest zijn. Als de mensen die niet hebben veroorzaakt, zullen de pokémon het wel gedaan hebben. Kijk.'' Amore liep naar een machine toe en legde haar hand erop. Ze voelde de electriciteit door haar lichaam stromen. Het verliet haar lichaam bij haar hand, maar daar kwam het later ook weer terug. De machine begon vreemd te doen en te roken. Amore haalde haar hand er net op tijd af, anders zou hij exploderen. Ze grijnsde. ''En, nee. Het komt niet door de Lustro, en al helemaal niet door Akira. Akira is nog niet lang genoeg leider. Toen zij er nog niet was, was dit al zo.'' Amore grijnsde licht. ''De fabrieken zijn verlaten, vandaar die naam. Pokémon hebben zich hierin gevestigd, maar houden niet altijd alles heel. Pokémon die hun volt niet onder controle hebben kunnen hier de macht over zichzelf verliezen, en misschien kan daardoor een explosie van volt ontstaan. Een hele fabriek kan erdoor kapot knallen,'' grijnsde Amore, terwijl ze Nariko aankeek. ''Genoeg informatie?''

Amore antwoordde op al haar vragen, waar ze best wel om moest lachen. ''Ja, ik heb genoeg informatie,'' zei ze met een grote grijns op d'r koppie. Ze hield haar kop een tikkie dommig schuin. Ze zag daar iets liggen. Een of ander rood rond dingetje. Het zat op een groot machine, wat nogal leek op een toetsenbord. Het had heel veel knoppen waar die rode er het meest uit stak. Ze liep er naartoe en bekeek het eens goed van dichtbij. Met haar poot begon ze het zachtjes aan te raken. Het voelde zacht en glimmend aan.

(korte post, ofzo)

'Ja, ik heb genoeg informatie,' sprak de Glaceon. Amore keek toe hoe een grote grijns op haar koppie verscheen. Hierna scheen ze naar iets te kijken, want ze zette haar kop ineens schuin. Amore volgde haar blik. Een rode knop? Je zag zoveel knoppen hier. Waarom zou ze die knop op merken? Amore zag hoe Nariko er heen liep en het aanraakte. ''Nee, afblijven!'' riep ze, voor ze richting Nariko rende en haar probeerde aan de kant te beuken. Hierna stond ze weer op en snoof ze. ''Nooit knopjes aanraken,'' mompelde ze droog. ''Als zo'n ding aan gaat, terwijl ik te dicht bij sta, kunnen er.. Dingen gebeuren,'' sprak Amore. Nariko zou haar waarschijnlijk niet begrijpen. Niemand kon begrijpen hoe haar volt in elkaar zat. Maar, als haar volt in contact stond met een machine die zelf al volt produceerde, zou het te veel worden, wat voor een explosie zou kunnen zorgen. Er zou een grote elektrische laag vrij komen, wat niet goed was voor de Pokémon in en rondom de fabriek. Bij sommige andere elektrische Pokémon zou het zorgen voor een volt-overbelasting. Ze zouden flippen en zouden alles kunnen vernielen. Een rilling gleed over Amore's rug. Nee, dat mocht niet gebeuren. Nooit, maar dan ook nooit meer wilde ze een onschuldige Pokémon pijn doen. Nooit meer wilde zij de reden zijn van de blik die in de ogen van de bange Pokémon stond..

-.. Flutheid.-

Nariko voelde nog steeds aan het rode knopje. Het voelde zacht aan, en het zag er verleidelijk uit om in te drukken. Al deed ze het niet, je wist maar nooit wat er kon gebeuren, vooral Nariko niet. Bovenaan op het 'toetsenbord, hoe zij het noemde' stonden er nog een paar woorden. 'Gevaarlijk! Explosiegevaar.' Maar dat begreep ze niet. Ze kon geen mensentaal lezen. Ineens zag ze naast haar dat Amore zo'n beetje in paniek raakte.
''Nee, afblijven!'' riep Amore tegen haar. Ze werd keihard aan de kant gebeukt, gleed keihard door richting de andere kant van de hal en ze viel pijnlijk met haar kop tegen een andere keiharde machine aan. ''Nooit knopjes aanraken, Als zo'n ding aan gaat, terwijl ik te dicht bij sta, kunnen er.. Dingen gebeuren,'' hoorde ze Amore praten. Maar de helft hoorde ze al niet eens meer zo goed. Ze begreep het niet, en ze dacht er niet goed bij na. Ze zag al snel zwart voor d'r ogen. Als laatste voelde ze haar kop keihard bonken en uit haar pootje voelde ze iets stromen, dat was het enige.