Met kleine sprongetjes dribbelde Houndoom over het zand in de Sandtomb Desert heen. Als ze stil zou blijven staan, zouden haar poten in het zand zakken. Zand tussen haar tenen? Nee, dat was niet precies haar idee van een klein uitje. Ze had haar kop lichtjes de lucht in geheven, alsof ze wilde zien wat er op het zand voor haar gebeurde. Zand was het enige wat ze zag. Ze deed niet eens moeite om haar andere zintuigen te gebruiken. Waarom zou ze iemand überhaupt tegenkomen op zo’n verlaten plek? Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog tot een glimlach. Het vreemde was dat ze niet eens wist of ze weg liep voor anderen, of juist verwachtte dat ze wél iemand zou tegenkomen. Wat zou ze eigenlijk doen als ze iemand tegenkwam? Als het een Lustro lid was, kon het natuurlijk nooit kwaad, toch? Maar wat als het een oud-suerte lid zou zijn? Ze fronste geïrriteerd. Eigenlijk was het een betere vraag wat de andere pokémon zou doen. Zou die haar proberen te ontlopen? Haar aanvallen? Of zou deze haar alleen een veel te lange preek willen geven waar ze niks aan had? Zachtjes grinnikend schudde ze met haar hoofd. Eigenlijk hoopte ze op geen van allen. Of de tweede optie. Dan had ze tenminste iets te doen. De Sandtomb Desert was niet bijzonder in haar ogen. Alleen maar zand, daar zat toch niemand op te wachten? Maar ach, het was altijd fijn om te weten hoe je omgeving eruit zag. In dit geval… alleen maar zand. En grotere hopen zand. Natuurlijk had je ook nog kuilen in het zand… En niet te vergeten de zandstormen die zo nu en dan langs kwamen. Ja, het zou erg moeilijk zijn om dit landschap te onthouden… Ze liet een vermoeide zucht horen. Gebeurde er maar eens iets…

In de woestijn leek alles hetzelfde. Over zand, zand, en nog eens zand. Soms zag je een Hippowdon in het zand liggen luieren, of een Hippopotas door het zand schuifelen. Opeens werd alle rust verstoord door een donder die naar boven geschoten werd door een zekere Raichu genaamd Spark. Een grijnsje verscheen op zijn bezweette gezicht toen het een overvliegende Starly raakte, die blijkbaar op doorreis was. De Starly viel morsdood naar beneden, maar Spark had geen medelijden. Hij gaapte even, en sjokte verder door het hete zand, dat kriebelde tussen zijn tenen. Zijn staart liet een lijn achter in het zand, alsof er een dunne slang was geweest. In de verte stond iets zwarts, een Houndoom... Was dat verbeelding? Spark beet in zijn voorpoot. Nee, het was echt. Op vier poten rende hij ernaartoe. Het was Houndoom, sinds kort de second leader van Lustro. Toen hij bij Houndoom aankwam, grijnsde hij en zei: ''Gegroet, leider.'' tegen de zwarte hondachtige Pokemon, Houndoom.

Een gele schim kwam op Houndoom afgerend. Een Raichu, als ze het niet verkeerd had. Ze trok haar wenkbrauwen lichtjes geïnteresseerd op. Ze kende in totaal 3 Raichu’s. Een daarvan was zwart, dus die kon ze in ieder geval van het lijstje afhalen. ''Gegroet, leider,'' zei de Raichu. Zijn stem was zwaarder dan die van een vrouwelijke. Hij was de mannelijke Raichu die bij de Lustro zat. “Leider?” herhaalde ze spottend. Houndoom grinnikte. Ze vond het al erg genoeg om mevrouw te worden genoemd door iemand. Maar leider? Goed, ze was technisch gezien wel zijn leider, maar ze haatte de titel. Ze stopte met grinniken. Wat was de naam van deze Raichu ook weer? Spark… toch? “Noem mij voortaan alstjeblieft bij mijn naam, Spark,” zei ze. Ze grijnsde nog steeds geamuseerd. “Als je me nog eens ‘leider’ noemt, of iets wat in de richting komt van ‘mevrouw’, ben ik bang dat ik je daar voor moet straffen, of zoiets,” ze glimlachte, alhoewel ze alles behalve vrolijk was. Ze snoof lichtjes. Ze haatte het als iemand haar formeel aansprak. Ze was nog steeds Houndoom, en wilde dat ook blijven. Ze hield haar kop lichtjes scheef, en keek Spark aan. “Maar… is er iets waarover je me wilt spreken?” vroeg ze lichtjes fronsend. Waarom zou hij anders op haar af zijn gekomen? Hopelijk niet zonder een reden...

Luxor sjokte door de hete woestijn. Hij had geen idee hoe hij hier terecht was gekomen, maar dat maakte nu niet veel meer uit. Zijn gele ogen staarde voor zich uit, toen hij verderop uit het niets een donder zag verschijnen. Het had iets geraakt, maar Luxor stond er te ver vanaf om te zien wat. Die donder had hem nieuwsgierig gemaakt, dus besloot hij erop af te gaan. Langzaam kwam hij dichterbij, maar hij zag voor zover niemand daar staan. Luxor hield zijn kop scheef ten teken van verbazing. Was dat soms een verbeelding geweest? De Shinx schudde zijn hoofd. Nee, dat kon niet. Zolang was hij nog niet in deze woestijn. Hij draaide zich om en zag daar een dooie Starly liggen. ''Zie je wel,'' mompelde hij kort. Ergens aan een kant leek hij opgelucht te zijn. Als diegene iemand had vermoord was het vast geen ''goedzak''. Luxor draaide zich opnieuw om en zag toen twee schimmen staan. De een was veel groter dan de ander. Luxor liep er verder op af en herkende beide pokémon. De grote was een Houndoom, maar niet zomaar één. Deze was sinds kort de second leader van de Lustro en hij had haar al eerder ontmoet. De ander was een Raichu, deze had hij ontmoet in de fabriek samen met een Gengar. Luxor begon na te denken. Spark was het, toch?
“Noem mij voortaan alstjeblieft bij mijn naam, Spark,” zei de Houndoom. Luxor was op een klein afstandje van hun verwijderd. “Als je me nog eens ‘leider’ noemt, of iets wat in de richting komt van ‘mevrouw’, ben ik bang dat ik je daar voor moet straffen, of zoiets.” Luxor grijnsde. Dat was zeker de Houndoom bij het meer. ''Euhm, hallo,'' begon Luxor aarzelend toen hij uiteindelijk bij de twee was aangekomen. Om eerlijk te zijn was hij nooit goed geweest met een gesprek te beginnen. Hij trainde veel liever dan praten. Volgens zichzelf had hij een bloedhekel aan praten, maar ja, soms was het nodig.

Vanuit haar ooghoeken zag Houndoom een klein stipje in de richting van haar en Spark komen. Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes om te zien wie het was, maar het persoon was nog te ver weg. Ze liet een zachte zucht horen, en stak haar neus wat hoger in de lucht, in een poging om de geur van het wezen op te vangen. Ze kende de geur ergens van. Ze had hem eerder geroken. Maar wanneer? Ze liet haar kop weer wat zakken. Ze liet haar blik kort op Spark rusten, en trok de conclusie dat hij haar niks te melden had. Ach, ze had haar verwachtingen ook niet zo hoog moeten leggen… Niemand was ooit naar haar toe gekomen om iets ‘belangrijks’ te vertellen. Als iemand al naar haar toe kwam, was het puur toeval. Houndoom sloeg haar ogen kort neer, voordat ze weer in de richting van het stipje keek. ''Euhm, hallo,'' zei de pokémon, toen deze eenmaal dichtbij genoeg was. Houndoom grijnsde lichtjes. Haar neus had haar niet bedrogen. Deze pokémon, een Shinx, had ze inderdaad al eerder gezien. Het was al weer even geleden, nu ze er aan dacht. Had deze Shinx toen zijn naam gezegd? Ze kon het zich in ieder geval niet herinneren… Ach ja, dat zou vast nog wel komen. Ze herinnerde zich de rest van hun gesprek, en glimlachte zachtjes. De Shinx had toen een Girafarig gedood, omdat hij bij de Lustro wilde. Zijn droom was dus toch nog uitgekomen… “Ook hoi, Shinx,” zei ze. Haar mondhoeken krulden iets verder omhoog, naar iets wat tussen een beleefde glimlach en een vrolijke grijns in zat.