Er gingen al zeer lang geruchten de rondte. Al sinds een kleine eevee werd geboren. Misschien daar voor al. Een prachtig meer, met een heldere blauwe kleur. Het water zou magische krachten moeten hebben. Terwijl de eevee opgroeide werd haar nieuwsgierigheid steeds groter naar het meer. En toen ze eenmaal was geëvolueerd naar een Umbreon kon niemand haar meer tegenhouden. Alleen... Trainers. Tientallen trainers hadden het gebied ingenomen, haar hele familie werd gevangen. De geruchten van het meer verdwenen als sneeuw voor de zon. Alleen de umbreon had het overleeft. Zij was nog vrij, en zwierf door het gebied. Misschien zou ze het meer ooit vinden. Misschien.

Een middelmatige umbreon liep langzaam door het bos heen. Haar zwarte pels was smerig, en de geur van water trok haar mee. Ze liep rustig, maar hielt alles in de gate. De maan die boven haar scheen liet haar vacht glimmen. Ze was zeker geen gewone umbreon. Nee, ze was een shiny. Ze pronkte er niet mee, maar vond het wel leuk om andere pokemons er zo verbaast over te zien. Herinneringen van vroeger schoten voorbij. De trainers die waren gekomen, haar familie die verdween in de pokeballs. Ze zuchten. Haar ogen schoten naar de bomen. Woede, als een grote zwarte ballon, vormde zich. Ze gromde zacht en deed een Schaduw Klauw aanval op een van de bomen. Ze sprong snel weg voordat de boom op haar viel. Ze was een kort lontje, snel op haar tenen getrapt en snel beledigd. Ze zuchten en stopte even. Het geluid van water klonk dichtbij. Ze moest er dus bijna zijn. Een paar pokemons zaten haar nieuwsgierig aan te kijken. Ze gromde zacht en liep teruggetrokken verder. Ze was het zat, telkens kwam ze over als een zacht, klein, lief pokemonetje. Maar ze was veel meer dan dat. Ze was goed getraind en nog helemaal niet zo oud. Ze voelde weer de woede omhoog komen. Toch deed ze nu niets, ze moest zich leren inhouden. Ze zuchten en kwam uiteindelijk aan bij het meer. Vage herinneringen van verhalen die haar moeder haar had gezegd kwamen terug. Maar ze had nu geen zin meer om na te denken. Ze boog haar nek en dronk rustig van het water. Eindelijk. Verkoeling.

Zwijgend keek Houndoom omhoog. De helder schijnende maan scheen in haar ogen, en had een bijna hypnotiserend effect op haar. Ze hield er van om naar de maan te kijken, alhoewel ze het de laatste tijd maar weinig deed. Had ze het te druk om s’ avonds te gaan zitten en omhoog te kijken? Of was ze bang dat de maan terug zou kijken, en haar zou wijzen op alle fouten die ze had gemaakt? Ze glimlachte zachtjes bij de gedachte. Waarom zou er überhaupt zo’n gedachte bij haar omhoog zjin gekomen? Ze maakte geen fouten. En alle fouten die ze wel had gemaakt, waren niet haar schuld. Het waren dan slechts vergissingen die ze had begaan door de schuld van anderen. Alles wat ze deed was om zichzelf te bewijzen naar anderen. Om geen schaduw meer te zijn. Ze had van zichzelf geen schaduw gemaakt, wel soms? Ze keek omlaag naar het water, waar de maan haar opnieuw aanstaarde. Langzaam stond Houndoom op. Ze had genoeg naar de maan gestaard. Hij bracht haar op vreemde ideeën, en dat wilde ze niet hebben.
Ze begon te lopen, en zag al snel een aantal pokémon staan. Ze schenen haar niet op te merken, of haar gewoon te negeren. Het was niet vreemd dat ze haar niet schenen op te merken. Ze liep in de schaduwen, zoals ze wel vaker deed, waardoor alleen haar snuit nog zichtbaar was als een wazige oranje vlek. Eigenlijk was dat precies zoals ze wilde. Geen pokémon die haar aanstaarden en zich afvroegen waarom zij naar hen keek. Ze wilde zich net wegdraaien om verder te lopen, toen iets haar aandacht trok. De pokémon keken naar een Umbreon, die als reactie naar ze gromde. Nee, eht was geen gewone Umbreon. Een shiny Umbreon. Vreemd genoeg was het niet de Shiny Umbreon die zij kende. Was er een tweede shiny Umbreon in het gebied? Ze trok haar wenkbrauwen geïnteresseerd omhoog. De Umbreon was voorovergebogen om wat te drinken. Een lichte glimlach verscheen op het gezicht van Houndoom. Ze begon weer te lopen, en kwam deze keer uit de schaduwen van de boom. De pokémon keken geschrokken naar haar, alsof ze een geest zagen. Houndoom negeerde ze. Ze waren niet interessant genoeg om haar aandacht te kunnen krijgen. “Goedeavond,” begroette ze de Umbreon. Ze draaide zich nu zelf ook naar het meer toe, en begon met kleine slokken te drinken. Ze hield niet van water. Helaas zou ze niet elke dag opzoek kunnen gaan naar gigantische bessen en kokosnoten om open te slijten, en was het veel simpeler om water te drinken.

Maan Schaduw, Maan Schaduw. Haar schaduw vormde een zwarte vlek in het donkere meer. Maan Schaduw. Enkele pokemons hadden haar zo genoemd. Waarom wist ze nog steeds niet. Ze vroeg zich af waarom ze zo zou worden genoemd? Ze hielt van de maan, alsof zij de enige was die haar begreep. Maar goed. 'Tsuki no kage.' Dacht ze. Dat was de Japanse vertaling van, Maan Schaduw. Ze zuchten en dronk nog een paar slokken. Haar oren gingen achterover staan, ze hoorde nog een pokemon aankomen. Toch deed ze niets, ze wilde nu geen aandacht gaan trekken. Pas toen ze een stem hoorde keek ze om en zag de Houndoom staan. “Goedeavond,” Werd er tegen haar gezegd. Even vroeg ze zich af hoe ze moest antwoorden. 'Konbanwa' Zei ze, maar ze bedacht zich dat hier waarschijnlijk geen Japans werd gesproken. 'Goedeavond. Sorry. Ik spreek beter Japans.' Zei ze daarna met een klein glimlachje. Ze wist niet eens waarom ze zo aardig deed. Waarschijnlijk omdat de Houndoom vertrouwelijk leek. Meer haar soort 'type'. Nou ja. Wat het ook zou mogen zijn, ze moest zich er zo snel mogelijk vanaf halen. 'Wanneer kwam je tot het idee om mij te volgen.' Vroeg ze daarna. Ondanks haar poging om het als een snauw te produceren, wilde het niet echt lukken. Ze gromde zacht en keek naar haar spiegelbeeld. 'Nani ga watashi to issho ni machigatte iru?' Vroeg ze zacht tegen zichzelf. De Houndoom zou er waarschijnlijk toch geen antwoord op geven, waarschijnlijk verstond die haar niet eens. Dus kon ze zeggen wat ze wilde zonder dat iemand haar er mee zou belaste. Haar gele ogen keken omhoog. Naar de maan. 'Tsuki no kage.' Dacht ze weer. Waarom, waarom, was zij de Maan Schaduw?

'Konbanwa,' was het antwoord geweest van de Umbreon. Houndoom fronste lichtjes. Konbanwa? Nee, dat woord kende ze niet. 'Goedeavond. Sorry. Ik spreek beter Japans.' zei de Umbreon vervolgens. Houndoom stopte met drinken, en hief haar kop omhoog. Een klein straaltje water druppelde van haar kin af. Japans, eh? Ze wist dat het een taal was, natuurlijk. Het enige wat ze niet wist, was de betekenis van de vele Japanse woorden die er bestonden. Voor zover zij ooit Japans had gehoord, klonken de woorden meer als verschillende klanken die te pas en te onpas aan elkaar waren geplakt. Het klonk mooi in haar oren, maar verwarrend. 'Wanneer kwam je tot het idee om mij te volgen.' vroeg de Umbreon plotseling. Haar stem klonk half snauwend. Alsof ze een poging deed om Houndoom te beschuldigen van iets, maar zelf niet wist of de beschuldiging wel terecht was. Met moeite onderdrukte Houndoom een grinnik. De Umbreon sprak haar tenminste aan met ‘je’ en niet met ‘u’. Precies zoals zij dit het prettigst vond. De Umbreon zei nog een aantal dingen in het Japans, die Houndoom maar negeerde. Ze wist niet wat het betekende, en voelde er maar weinig voor om er achter te komen. Als iemand haar iets wilde vertellen, dan zou dat persoon in een taal moeten praten die zij kon verstaan. Houndoom glimlachte zachtjes. “Waarom zou ik je hebben gevolgd?” vroeg ze. “Of denk je omdat ik hier kom staan om wat water te drinken, en je vervolgens begroet, dat ik je achtervolg?” vroeg Houndoom. Zonder te wachten op een antwoord op haar vraag, sprak ze verder. “Als dat het geval is, dan denk ik dat ik zo’n 2 minuten geleden op dat idee kwam,” zei Houndoom. Ze boog haar kop weer naar het meer toe, en begon voorzichtig weer met water drinken. Vanuit haar ooghoeken keek ze nog steeds naar de Umbreon. Ze was nieuwsgierig, maar op haar hoede.

Steeds verder in gedachten verzonken staarde de Umbreon naar haar spiegelbeeld. Herinneringen aan vroeger schoten voorbij. De trainers die aankwamen en haar familie gevangen namen. Ze gromde zacht, vergeten dat er nog iemand bij haar was. Waarom. Waarom moest haar oma haar net die woorden toewerpen. 'tsuki no kage no furaito, furaito.' Dat was de eerste keer dat de Maan Schaduw werd genoemd. Door haar eigen oma nog wel. Ze had nooit een antwoord op haar vragen gekregen. Waarom Maan Schaduw? Vele pokemons die ze kende hadden bijnamen. Maar ze had de hare nog nooit gehoord. “Waarom zou ik je hebben gevolgd?” Ze keek even verward op toen de Houndoom was gaan praten. Ze was haar aanwezigheid lichtelijk vergeten. “Of denk je omdat ik hier kom staan om wat water te drinken, en je vervolgens begroet, dat ik je achtervolg?” Ze schudde haar kop en wilde antwoord geven, maar haar mond werd gesnoerd. “Als dat het geval is, dan denk ik dat ik zo’n 2 minuten geleden op dat idee kwam,” Ze gromde zacht. 'Mag ik dan nu?' Vroeg ze lichtelijk geïrriteerd. 'Ik dacht inderdaad dat je me achtervolgde ja. Iedereen kan een fout ondergaan.' Ze stopte even. 'Al heb ik er veel ondergaan.'Mompelde ze met een klein stemmetje.

[Fluttigheid --']

De Umbreon gromde zacht toen Houndoom eindelijk was uitgesproken. Met moeite onderdrukte ze een vermakelijke glimlach. Ze deed een poging om zich op het water te concentreren, zodat het leek alsof ze weer wat dronk. 'Mag ik dan nu?' vroeg de Umbreon. Haar stem klonk geïrriteerd, en haar vraag kwam eerder over als een bevel. Houndoom stopte met drinken en hief haar kop weer omhoog. 'Ik dacht inderdaad dat je me achtervolgde ja. Iedereen kan een fout ondergaan,' zei de Umbreon. Houndoom snoof geamuseerd, en hoorde daardoor niet wat de Umbreon er achteraan mompelde. “Ja… daar heb je geloof ik gelijk in,” zei Houndoom op een afwezige manier. Ze had eerst gedacht dat de Umbreon haar aandacht op de een of andere manier zou kunnen afleiden. Maar waar had ze haar aandacht eigenlijk op gericht? Dat was juist het probleem. Ze scheen haar aandacht slechts met grote moeite op een bepaald iets te kunnen richten. De Umbreon was interessant geweest, vooral door de voor haar onbekende taal die ze sprak. Houndoom liet een zucht horen, en keek vervolgens weer naar het water. Ze had bereikt waar ze vaagjes van gedroomd had, maar nog steeds scheen ze lusteloos te zijn. Waarom kon ze zich niet blijer voelen? Een koude rilling liep over haar rug heen. Houndoom keek weer naar de Umbreon, terwijl ze een poging deed wat opgewekter te kijken. “De maan is vanavond prachtig, niet?” vroeg ze. Ze hield haar kop op een vragende manier scheef. Alsof ze verwachtte dat ze sneller een antwoord kreeg als ze op die manier keek.

- Sorry, flutpost -