Naam: Melodie
Geslacht: Vrouwelijk
Pokémon: Gardevoir
Leeftijd: 34
Uiterlijk:
Melodie is een Shiny Gardevoir, dus in plaatst van groen is ze blauw.
Karakter:
Melodie is een wat dromerig typje die om alles geeft wat leeft. Zo ook bomen en planten, maar zeker pokémon en mensen.
Overig: Melodie is de oudere zus van Music.

Geschiedenis:
Melodie is de dochter van een Gardevoir en een Lucario. De twee waren altijd heel lief voor Melodie en voedde haar op met goede normen en waarden. Haar moeder leerde haar te geven om alles wat leefde en leerde haar genezende technieken. Melodie groeide gelukkig op en toen ze tien was evolueerde ze naar een Kirlia. In diezelfde periode zag ze een verandering in haar ouders. Haar vader was de beschermer van hun gebied en haar moeder genas gewonde pokémon. Vaak kwamen pokémon bij hun huis om hulp of advies te vragen. Al deze onderdanigheid en hun macht over de pokémon steeg hun echter naar het hoofd. Ze begonnen zichzelf als heersers te zien. Het druiste tegen alles in dat Melodie had geleerd en voor het eerst in haar leven begon ze zich tegen haar ouders te verzetten. Uiteindelijk kon ze er niet meer tegen en liep ze weg.

Melodie kon prima voor zichzelf zorgen en reisde heel wat af. Ze ontmoette veel pokémon en hielp er ook vele. Na tien jaar kwam ze ook in aanraking met mensen. Sommigen probeerden haar te vangen, sommigen waren al blij als ze haar zagen. In die periode evolueerde Melodie en werd ze een Gardevoir. Wanneer ze naar haar spiegelbeeld keek was ze trots op haar mooie kleur, maar ze werd nooit verwaand. Als Shiny Gardevoir was het echter wel erg gevaarlijk om in mensengebied te blijven, dus reisde ze verder. Ze bezocht Kanto, Johto, Hoen en Sinnoh, maar na vele jaren verlangde ze naar huis. Bovendien had ze bericht gekregen dat ze een zusje had. Ze besloot terug te keren naar haar geboorteplaats om haar ouders op te zoeken.

Daar aan gekomen wachtte haar echter een grote schok. Haar ouders waren dood, haar zusje spoorloos verdwenen. Ze ondervroeg de pokémon uit de buurt, ook daar waren verliezen geleden. Ze vertelden over een pokémon in een zwarte cape die, gewoon voor de lol, Gardevoir en Lucario had gedood, samen met nog wat anderen. Melodie was zeer geschokt door dit bericht, want ondanks hun slechte gedrag had ze haar ouders niet gehaat. De Gardevoir had zich terug getrokken in het bos en keek in de toekomst. Ze concentreerde zich op haar zusje, een Kirlia, hadden de pokémon verteld. Al gauw kreeg ze een visioen, dode mensen lagen op de grond, er was een Pikachu met rode ogen en een pokémon in een zwarte cape die wegvluchtte. Het was haar zusje en ze vertrok naar een land genaamd Pokerpg. Melodie stond resoluut op en vertrok ook naar Pokerpg.

Het duurde niet lang of ze kwam aan in het nieuwe land. Tot haar verrassing was het niet moeilijk om haar zusje te vinden, want de Kirlia vond haar. Het kwam tot een gevecht, wat eindigde in een gelijkspel Ze konden elkaar niet raken, dus probeerden ze dit met woorden. Melodie kreeg haar wraak niet, maar wel een plan om dit te kunnen doen. Ze raakt een tijdje afgeleid door een nieuwe vriend, een Grovyle genaamd Byukayu. Om hem te helpen zijn geheugen terug te krijgen reizen ze af naar Timerise Forest, waar ze zijn dorp vinden. Na afscheid te hebben genomen van deze nieuwe vriend, keert ze terug naar de rivier. De timing is slecht, een overstroming dreigt. Samen met Douza, Force en Blitzy behoed ze het gebied van een overstroming door een afvoer geul te graven. Kort daarna ontmoet ze de leider van de Chiave, Amore. De Pikachu vraagt of Melodie zich bij de groep aan wil sluiten, wat ze accepteert.

Ze traint, voor het eerst sinds tijden. De oorlog dreigt en ze weet dat ze Music op het slagveld zal vinden. Dan is het zover, in Groudons Canyon. Melodie vecht, net als iedereen. Tot het moment dat Music verscheen met Senna. In een poging de Chiave leden te beschermen tegen Amore's Voltexplosie, trok ze iedereen onder haar schild. Alleen was ze daarna zwak, te zwak. Toch gebruikte ze haar laatste restje energie om Riolu te genezen. Voor ze dit af kon maken, werd ze bij haar keel gegrepen. Rowan, een grote Luxray van de Guerra, klemde haar keel dicht. Bloed droop over haar nek en haar ogen sloten.

Ik zweefde. Het was hier wit, licht en schoon. Ik bestudeerde mijn handen en rok, maar er was geen bloed meer te bekennen. Ik bewoog ook. Ik liep niet, maar zweefde naar voren. Ik keek op, voor me was een fel, wit licht te zien. Ik kon het niet helpen, maar ik voelde me intens gelukkig. Er was geen pijn, geen strijd, geen twijfel.
Twee zwarte gedaantes verschenen voor het licht en terwijl ik dichterbij zweefde herkende ik ze. “Papa, mama?” Een glimlach ontstond op mijn gezicht terwijl de Gardevoir en Lucario dichterbij kwamen en allebei een hand naar me uitstrekten. Ik pakte ze vast, ze voelde warm en vertrouwd aan. Met z’n drieën liepen we het licht in, om nooit weer terug te keren.