Amestigon liep door het te vredige dorpje waar vandaag niks gebeurde. Zijn oog viel op een klein huisje waar veel pokemons bij zaten. Hij kon het niet laten om te gaan kijken. Toen hij bij de andere pokemons zat zag hij dat er pokebrokken werden uitgedeelt. wat lief dacht hij. Hij sprong naar voreen en pakte een pak,daarna renden met een gigantische vaart weg. Hij sprong de bosjes in en wachtte tot hij niets meer hoorden. Van roven kreeg je honger. Hij begon uitgebreid te eten. Hij voelde zich best schuldig, maar zijn honger was even belangrijker dan die andere pokemons.

Ook Evening liep langs het huisje waar aan enkele Pokémon pokébrokken werden uitgedeeld. Evening keek er zonder emotie naar. De Pokémon schrokten de buit op alsof ze nog nooit iets gegeten hadden. Evening had hier gen behoefte aan, en liep er met een wijde boog omheen. Pokémon die zich lieten voeren.. kon je dan nog dieper zakken? Een paar kilometer verderop was er een mooi bos, met eten in overvloed deze lente. Hij zou het alleen begrijpen als er kleine verlaten Pokémon kwamen eten, maar blijkbaar waren het niet allemaal Pokémon die niet hun eigen voer konden regelen. In zijn ooghoeken zag hij een grijszwarte Pokémon wegspringen met een zak Pokémonvoer. Meteen keerde Evening zichzelf om, en ging achter die Pokémon aan. Hij zag dat de Mightyena de bosjes invloog, en ging er stilletjes sluipend naartoe. Eenmaal bij de bosjes aangekomen keek hij dom naar de Mightyena. ''Hoe kan je....'' siste hij met een lichte teleurstelling in zijn stem. Hij liep verder, totdat hij recht voor de etende Mightyena stond. Hij keek enkele seconden naar het voer, en daarna weer naar de grote hondachtige Pokémon. ''Er zijn zoveel Pokémon die honger lijden, die zelf niet voor hun voer kunnen zorgen..'' hij gromde licht geïrriteerd. ''Maar moet je jezelf eens kijken.. Een grote sterke Mightyena die zelfs zou kunnen jagen.. en toch verlaag je je tot dit niveau, tot het stelen van voedsel?..'' Even was Evening stil, en keek Amestigon onverschrokken aan. ''Breng dat voer terug of ik láát je dat voer terugbrengen..'' zei hij een tikje streng. Normaal deed hij nooit zo tegen Pokémon, maar hij kon echt niet tegen stelende Pokémon. En hij was nu ook niet bang meer. Hij had gevochten tegen Darksiders, tegen een Darkrai, en het overleefd. Oké, hij moest pijnlijk toegeven dat hij nog overal in zijn lijfje pijn had, maar dat kwam door een grote ontploffing die iedereen raakte, en die onmogelijk te ontwijken was voor Evening. Toch was hij, ondanks zijn kleinheid vergeleken met Amestigon, niet bang voor hem.

Amestigon zag de pokemon. Hij keek hem dom aan. "wat wil je nou? een koekje?'' zei hij lacherig. Hij keek hem toen grijnsend aan. ''Sorry sorry het spijt me kan je me nu vergeven?'' zei hij sarcastisch. hij hield niet van bemoeiende pokemon. Vroeger toen hij nog klein was, had hij ook moeten bedelen maar er waren altijd pokemon die het van hem afpakten. Hij was eigenlijk uit op wraak. En waar deed deze pokemon het om, Hem het voer laten terugbrengen. En deze pokemon waren heus niet zo heilig als ze eruit zagen. Hij vertrouwede geen pokemon meer, die fout had hij al een eerder gemaakt. ''Waar bemoei je je eigenlijk mee? Dacht je soms: Laat ik deze ongelukkige mighteyena gaan pesten want zo lijk ik hoger'' Zei hij kwaad.

(wtf, vage posten van Amestigon?)

Een grote grijns stond op z'n gezicht. Hij had zelf geen idee waarom, maar hij vond het prachtig dat het zonnetje weer eens een keertje scheen. Bij elke stap die hij zette hoorde je een ping-geluidje tegen de stenen aan ketsen. Hij had net z'n nagels en z'n tanden geslepen.
En natuurlijk niet te vergeten z'n zwaard ook. Hij had zin om z'n zwaard uit te testen op iemand. Verderop stond een groep boze pokemon rond te zoeken naar iets. Waarschijnlijk eten, wat hem toch niet boeide. Hij ging niet zoeken voor eten in Pokémon City. Er waren heus wel betere plekken waar je kon zoeken voor voedsel. Zoals het Timerise Forest, allemaal soorten bessen. Of de Untamed Rivers, waar je ook gemakkelijk een vis kan vangen. Naja, hij ging zich er niet mee bemoeien, ze zochten het zelf maar uit. Dan moesten ze maar niet zo rond blijven hangen in dit stadje en gewoon verder op onderzoek gaan. Dan hoefde je ook niet meer te bedelen en ook niet zoveel honger te lijden. Hij ging ze geen advies geven, vroeg of laat komen ze er zelf wel achter. Iets verder zag hij een Quilava geïrriteerd kijken naar de bosjes. Misschien was hij z'n prooi verloren? Satoko grinnikte bij de gedachte. Het boeide hem niet veel vandaag, maar toch liep hij er even naar toe. Hij had het gevoel dat het hoorde bij de groep boze pokémon. Je kon Satoko horen aankomen, vanwege z'n nagels die tikte op de stenen. Toen hij dichterbij kwam zag hij een Mightyena zitten met een vieze laag kruimels langs en in z'n bek. Satoko keek met een vuil gezicht naar de pokémon. ''Zo, jij hebt hier gezellig een theekransje gehouden en toen later maar gezellig de koekjes voor jezelf gehouden?'' Zei hij met een grijns op z'n kop. Hij trok verbaasd z'n wenkbrauwen omhoog. Hij had niet verwacht dat Mightyena's zichzelf zo konden verlagen tot zo'n niveau. Hij barstte in lachen uit. ''Zo geweldig, hoe jij jezelf zo kan verlagen, ik bedoel moet je kijken hoe je erbij zit. Als er hier spiegels waren dan had je jezelf vierkant uitgelachen, dat weet ik haast zeker. Tenminste, als je jezelf kan zien hoe je bent,'' zei hij er nog beledigend bij. Hij keek naar z'n nagels, hij had zin om een flinke haal door de Mightyena's vacht te halen. Dat zou vast goed voelen, door dat vacht en vlees heen gaan met z'n klauwen. Alleen zonde dat ze daarna weer vies zijn. Ze moeten eens Absols fokken die dan ruitenwissertjes op hun nagels hebben. Satoko draaide z'n kop een klein tikje om naar de Quilava. Volgens mij had hij hem eerder gezien. Ach, het maakte hem niet uit. Hij stond bij Evening in het krijt, dat was zeker. Anders had hij naast de Mightyena gelegen met ook zo'n kruimelbek.

(jaa ik was te moe xD)
Amestigon zag dat er nog een pokemon beest aankwam. Hij zuchte geïriteerd. Nog iemand die hem kwam storen. Hij pakte het pak op en liep een stuk verder. Daar ging hij weer liggen en begon te eten. Hij had echt geen zin in dat gezeur. In het begin dat hij hier was, was hij een enorm liefe pokemon vond hij zelf, maar nu was hij best humeurig en vals. Hij keek weer naar de pokemons. ''Weetje, dit moeten jullie ook proberen,het is gemakkelijk en je kan strax lekker een schoonheidsslaapje doen, zo te zien kunnen jullie dat wel gebruiken'' zei hij vals. Hij schrok best van zichzelf. Waarom was hij zo vals geworden?
''Wie zijn jullie eigenlijk? De bewakers van dit bos ofzo?'' zei hij bijna onverstaanbaar omdat hij soveel eten aan het binnen te schrokken was. het eten was trouwends bijna op.
Hij was bezig de zak aan het leeg likken. ''zo dat was best lekker, mischien ga ik nog een zak halen'' zei hij lachend en stond op het punt weer naar de plaats te lopen waar hij het eten had gejat. Hij draaide zich oppeens weer om. ''Wat wou je eigenlijk doen, want ik heb de zak nog steeds niet teruggegeven, tenzij ik hem nu voor je neus uitkots'' zei hij lachend

''Weetje, dit moeten jullie ook proberen, het is gemakkelijk en je kan straks lekker een schoonheidsslaapje doen, zo te zien kunnen jullie dat wel gebruiken,'' zei de Mightyena. Satoko zuchtte. Waarom moesten ze allemaal zo stoer mogelijk proberen te doen. Hij zou er niet op reageren, het had toch geen zin. ''Wie zijn jullie eigenlijk? De bewakers van dit bos ofzo?'' Kon Satoko net verstaan omdat de bek van de pokémon helemaal volgepropt zat met grote brokken voedsel. Daar kon hij wel leuk op reageren. Een grote grijns kwam weer op z'n kop te staan. ''Nee, ik ben je oma,'' grinnikte hij. En hij keek de Mightyena met een arrogante blik aan. Voor Satoko's ogen was de pokémon de zak aan het leeglikken. ''Zo dat was best lekker, misschien ga ik nog een zak halen,'' zei het lachend en stond waarschijnlijk weer op om nog een zak te halen. Het liep net langs hem en de Quilava en draaide zich om. ''Wat wou je eigenlijk doen, want ik heb de zak nog steeds niet teruggegeven, tenzij ik hem nu voor je neus uitkots,'' zei hij lachend. Satoko draaide z'n kop charmant om, alsof het hem niet boeide dat hij nog een zak ging halen. Hij wachtte tot de Mightyena z'n kop weer omdraaien om zich te concentreren op de volgende zak voedsel. Hij draaide z'n kop weer normaal en richtte zich op de staart van de pokémon, die erg aantrekkelijk heen en weer zwaaide. Hij zette zich af op de stenen en rende als een speer achter hem aan, maakte een grote zwiep met z'n zwaard en sneed een stuk van de staart af. Zo, daar had hij even zin in. In tijden had hij z'n zwaard lang niet meer zo scherp gevoeld. Weer kwam er een grote grijns op z'n kop te staan. Met een ruk draaide hij zich snel om en liep met z'n kop omhoog terug naar de plek waar de Quilava nog steeds stond.

De Mightyena keek Evening aan alsof hij een mongool was. "wat wil je nou? een koekje?'' Zei hij lachend en grijnzend tegelijk. Evening snoof. ''Nee dank je, ik eet alleen voedsel uit de natuur..'' antwoordde hij koeltjes terug. Koekjes? Hij moest er niet aan denken om die zoete kruimelige dingen op te eten. ''Sorry sorry het spijt me kan je me nu vergeven?'' Evening trok zijn wenkbrauw op. Het was duidelijk sarcastisch gezegd. De Mightyena zei later nog iets. ''Waar bemoei je je eigenlijk mee? Dacht je soms: Laat ik deze ongelukkige mighteyena gaan pesten want zo lijk ik hoger'' Evening zuchtte. Jeetje, wat was deze Pokémon ontzettend kinderachtig. Zou hij toch maar reageren? Ach, hij was wel in een bijdehante bui vandaag. ''Ik dacht eigenlijk, laat ik eens kijken of ik de zieligste Pokémon van heel PokéRPG kan vinden. Hij keek dom om zich heen, totdat hij zijn blik vestigde op Amestigon. ''Oh!'' zei hij kinderachtig. ''Gevonden!'' zei hij dommig. Hij had er wel lol in om net zo dom te doen als de Mightyena. Wel was het zo dat hij zich nu verlaagde tot zijn niveau. Ach, boeiend. Hij moest zijn opgekropte kinderachtigheid er maar uitgooien nu dat kon. Het was even stil, tot er weer nieuwe voetstappen klonken. Grote, stevige voetstappen. Evening keek om en keek recht in de ogen van Satoko, de mannelijke Absol. Die naar de Mightyena keek. Ook hij begon bijna hetzelfde te zeggen als Evening. Aan de ene kant irritant, het was net of hij alles van hem na zegde. Aan de andere kant weer leuk, omdat hij niet meer de enige was die de Pokémon zielig vond. De Absol keek hem aan, en Evening glimlachte terug. Amestigon probeerde als antwoord weer een kinderachtige poging om hen die hem toegesproken hadden, te beledigen. Evening reageerde hier niet op, aangezien het nergens op sloeg. De Mightyena ging echter door, duidelijk vermaakt van zijn eigen grappen. Hij was de enige. ''Wie zijn jullie eigenlijk? De bewakers van dit bos ofzo?'' zei hij, terwijl hij z'n mond niet eens leeg had. Evening kuchte. Iedereen wist toch dat de bewaker Celebi was? De Mightyena kende het gebied klaarblijkelijk niet echt goed. Ook op deze opmerking ging Evening niet in. ''zo dat was best lekker, mischien ga ik nog een zak halen'' Evening gromde, en begon in aanvalspositie te staan. ''Oh nee, dat doe je niet!'' gromde hij dreigend naar de Mightyena. Hij keek even naar de Absol. Die sprong achter Amestigon aan, en hakte met zijn machtige en scherpe zwaard een klein stukje van Amestigon's staart af. De plukken haar vielen op de grond, maar eigenlijk hoopte Evening ergens dat het niet alleen haar was dat Satoko afgehakt had. Die actie van Satoko activeerde Evening om ook achter Amestigon aan de gaan. Hij deed een snelle aanval, en sprong op de Mightyena's rug. Toen hij zich eenmaal vastgeklampt had deed hij een woeste vuuraanval, die hem en de Mightyena raakte. Hij had er enkel helemaal geen last van, aangezien hij zelf een vuur-pokemon was.

Inmiddels zag hij de Quilava ook in de aanval gaan. Hij rende met een snelle aanval naar de Mightyena toe, sprong op z'n rug en deed een woeste vuuraanval wat erg effectief leek. Zo te zien, hoe de Quilava die vuuraanval deed, hoefde de Mightyena volgens mij geen koekjes meer. En trouwens, wat moest hij met koekjes. De natuur zorgt toch voor eten? Of was hij nou gek? Naja. Het kon hem niet zoveel schelen, hij zou toch nooit zoetigheid zoals koekjes eten. Liever de bessen van het Timerise Forest of een Rattata opjagen, alsof het een prooi is, maar dit niet. Deftig liep hij richting de twee pokémon. Hij draaide z'n kop een tikkie schuin en likte z'n lippen af. Het voelde trouwens erg goed hoe hij een stukje van de Mightyena's staart afhakte. Een moordlustig gevoel kwam weer in hem opborrelen. Maar hij liet het niet door stromen naar z'n hersenen. Straks moordde hij de Mightyena nog echt uit, en dan kreeg hij weer wat op z'n dak. Ach wat boeide hem dat toch. Hij wachtte eerst maar af wanneer de Quilava klaar was met z'n slachtoffer.

(Korte post, inspiloos)

Amestigon keek naar zijn staart. ''Wat denk jij?!'' schreeuwde hij kwaad en begon te grommen. Hij wou hier eigenlijk weg. Mischien ging hij ergends anders dan wel wat plunderen. Mischien vond hij wel overheerlijke bessen. dat was zijn enige verslavind dat in de natuur groeide. Hij was veel met mensen opgegeroeid dus eigenlijk wist hij niete beter. Net zoals het jatten van voer, het was gewoon het recht van de sterkste vond hij. Hij voelde dat hij gerooster werd. Zijn rug deed pijn. Hij ging op de grond liggen met nog altijd evening op zijn rug. Zijn haren werden verschroeid. Mischien was het wel beter dat hij doodging. Niemand mocht hem hier dacht hij. En ze hadden vast wel een overolle voraad koekjes daarboven.

Voor hem vielen Amestigon en Evening op de grond. Amestigon's rug zag er verschroeid uit. Het zag er erg pijnlijk uit. Amestigon had de woorden ''Wat denk jij?!'' kwaad naar hem geschreeuwd. Het boeide hem niet. Hij luisterde er niet eens naar, zo ongelofelijk niet boeiend was het. Wat wel boeide was dat het kwade gevoel sterker werd. Nu de Mightyena daar zo hopeloos 'zielig' op de grond lag gaf dat hem moordlustige gedachtes. Hoe zou hij dat doen? Pijnlijk en langzaam.. Of een snelle hak met z'n zwaard. Of zou Evening dat ook wel leuk vinden, dat hakken en zagen? Hij verloor even z'n evenwicht van het lachen. Met een charmante blik draaide hij z'n kop naar Evening. ''Zo, wat zou jij er van vinden om deze Mightyena in mootjes te hakken?'' En hij keek naar de Mightyena en zette een 'medelijden' stem op. ''Ach.. voel je je nu zo zielig? Moet mama je eventjes naar bedje dragen? Ben je nu al moe. Agossie,'' zei hij zachtjes, zodat alleen de Quilava en Amestigon dit te horen zouden krijgen. Satoko trok een pruillipje naar de Mightyena. ''Ach goss. Mama? Mama? Waar ben je?! Ik heb je nodig!'' Riep hij nog steeds plagerig in het rond. Het was nu wel genoeg geweest met pesten. Het was tijd voor actie, alleen had hij nog geen antwoord gehoord van Evening. Hij wachtte eerst maar antwoord af voordat hij misschien straks een verkeerde stap maakte.

Evening’s vlammenwiel had blijkbaar goed gewerkt, want na een paar seconden viel de Mightyena neer van de pijn. Evening sprong net voordat hij op de grond neer zou ploffen van hem af, en landde makkelijk naast hem op de grond, op zijn vier poten. Evening keek naar de Mightyena. Zijn vacht was verschroeid, en misschien had het ook tot zijn huid gereikt. Evening snoof afkeurend naar Amestigon. Eigen schuld. Hij had het verdiend, vond hij. Hij keek daarna om naar Satoko, zijn ‘vechtpartner’, die hem had geholpen om Amestigon een lesje te leren. Nou ja, geholpen? De Absol deed het vast ook voor zichzelf, omdat hij zich net als Evening dood geïrriteerd had aan de brutale en kinderachtige opmerkingen van de Mightyena. De Absol keerde zijn blik naar Evening toe, en begon te spreken. ''Zo, wat zou jij er van vinden om deze Mightyena in mootjes te hakken?'' Evening keek de Absol raar aan, maar reageerde niet, omdat de Absol zijn kop weer naar Amestigon draaide, en hij zag ook dat de Absol door zou gaan met praten. ''Ach.. voel je je nu zo zielig? Moet mama je eventjes naar bedje dragen? Ben je nu al moe. Agossie, Ach goss. Mama? Mama? Waar ben je?! Ik heb je nodig!'' Zei hij luid met een kinderachtige en neppe stem tegen de Mightyena, die nog steeds gewond op de grond lag. Evening richtte zijn felle rode ogen naar Satoko. ‘’Waar ben jij nou mee bezig?’’ zei hij streng tegen hem. ‘’Met dit gedrag dat je nu vertoond doe je hetzelfde als die Mightyena deed. Je verlaagd jezelf tot zijn zielige niveau…’’ gromde Evening geïrriteerd naar de Absol. Daarna draaide hij zijn kop met een snelle ruk om, en keek naar de Mightyena. ‘’En daarbij is hij het niet waard. Het zou zonde zijn om nog meer aanvallen aan hem te verspillen..’’ zei Evening, terwijl hij om de Mightyena heen liep, en rustig zijn wonden bekeek. Hij stopte toen hij voor zijn snuit stond. ‘’Is het nu uit met dat kinderachtige gedrag, Mightyena? Eerder laat ik je niet gaan…’’ Evening’s stem klonk uitermate rustig, bijna zonder emotie. Hij snoof even, en wachtte op antwoord. Als Amestigon ten minste nog antwoord kon geven.

Amestigon lag nog steeds op de grond. Veel zin had hij niet om op te staan. Zijn ogen voelden zwaar aan. Hij had zoveel stress dat hij het niet meer aankon. Zijn ogen sloot hij en viel in een diepe slaap. Zij ademhaling verzwakten. Hij leek wel dood. Maar nu had hij even rust en kon hij eindelijk uitrusten van deze zware tijd en boven alles had hij geen pijn meer. Voor even dan want het leek erop dat deze pokemons hem voorlopig nog niet met rust gingen laten. Wat ze zeiden hoorden hij niet eens meer. Mischien als hij wakker werd, hij minder chagerijnig was.

De Mightyena reageerde niet. Hij sloot zijn ogen nu helemaal, en zijn ademhaling begon te verzwakken. Evening keek even licht bezorgd, omdat hij dacht dat de Mightyena dood zou gaan, maar na een paar minuten was voor hem duidelijk geworden dat hij in slaap was gevallen. Evening trok stomverbaasd zijn beide wenkbrauwen op. ''Ik wist niet dat mijn aanvallen zo slaapwekkend waren...'' grapte hij, maar zijn gezicht stond helemaal niet blij, maar doodserieus. Hij tilde een van zijn voorpoten op, en poerde daarmee in Amestigon's zij, maar die reageerde niet. Weer snoof hij, en keek daarna om naar Satoko. ''Nou, zo te zien zijn we hier klaar..'' zei hij licht chagrijnig, en veegde een paar verbrande haren van zijn poot af. Hij ging rechtop staan, op twee poten, en keek daarna rond. Verder was hier echt niks meer voor hem te doen, hij moest maar weer eens gaan. Hij keek nog een keer naar Satoko, zonder iets te zeggen, en liep daarna zwijgend weg.

[suckend xD]