Zoals altijd was het lentebriesje verfrissend. Af en toe een zachte windvlaag maakte het perfect samen met de schijnende zon. De meeste vliegsoorten maakte hier gebruik van om lekker rond te vliegen. Andere pokémon zaten lekker te zonnebaden en de kleintjes maakte hier gebruik van om door het dolle heen te gaan. Een paar waren iets aan het spelen dat op tikkertje leek. Kortom het was weer eens een perfecte dag.
Helaas voor één pokémon was het niet zo'n perfecte dag. Normaal gesproken zou ze blij door het bos huppelen en weer ruiken aan bloemen, maar daar had deze echter geen zin in. Haar training had geen zin gehad. Misschien wel een klein beetje, ze had een nieuwe aanval geleerd, maar toch. Blijkbaar was ze nog niet klaar geweest om te vechten. En al zeker niet tegen een geëvolueerde pokémon. Ze was te brutaal geweest en heeft nu ''geboet'' daarvoor. Eigenlijk vond ze het raar van zichzelf dat ze brutaal was. Haar rechtervoorpoot was waarschijnlijk verstuikt en haar staart durft ze niet meer te bewegen.
Chiara stopte met hinken. Opnieuw probeerde ze op haar rechtervoorpoot te staan. Langzaam liet ze hem zakken naar de grond. Daarna probeerde ze wat gewicht erop te zetten, maar weer verscheen er een pijnlijke steek in haar poot. Dat was niet zo'n goed idee geweest. Grommend ging ze zitten. Hoe kon ze zo stom zijn geweest. ''Misschien moet ik meer trainen....'' mompelde ze in zichzelf. Maar dan moest ze wel eerst beter worden en dat duurt nog wel even.
Intussen waren de spelende Rattata al dichterbij gekomen. Omdat ze jong waren, waren ze nieuwsgierig geworden. Ze kwamen steeds korterbij de Eevee en waren op een gegeven moment zo kortbij haar dat ze aan haar begonnen te snuffelen. ''Ga weg...'' mompelde ze, maar het had geen effect. ''Maak dat je weg komt!'' schreeuwde ze geďrriteerd. Bang vluchtte de kleintjes weg. Chiara wist niet wat haar overkwam. Nog nooit was ze zo geďrriteerd geweest als nu. Toch bleef ze gewoon op haar plek zitten, wachtend op iets waarvan ze zelf niet eens wist wat.
