Langzaam sjokte Houndoom langs een zijstroom van de Untamed Rivers. Ze voelde zich lusteloos. Een gevoel dat haar de laatste tijd steeds meer kwelde. Ze had wat ze wilde, maar kon zichzelf er niet toe brengen om er volop van te genieten. Langzaam liet ze haar blik ronddwalen. Ze zocht iets interessants. Iets dat haar boeide, en haar lusteloze gevoel wegnam. Ze zocht er naar, maar kon het niet vinden. Eigenlijk was het enige waar ze naar opzoek was, iemand om mee te praten. En vreemd genoeg scheen het haar nog minder uit te maken wié het dan zou zijn. Ze fronste. Nee, het ging duidelijk niet goed met haar gevoel voor vrienden en vijanden. Als het aan haar lag, zou ze op het moment zelfs over koetjes en kalfjes kunnen praten met haar ergste vijand. Of wat meer het geval was, iemand die haar als een vijand beschouwde. De enige die haar, dacht ze, niet als vijanden zagen, waren de andere Lustro leden. Was er eigenlijk wel een niet Lustro lid dat haar nog beschouwde als dezelfde Houndoom die ze eerst was? Ze beet zachtjes op haar onderlip. Ze verwachtte van niet. Waarom zouden ze eigenlijk? Als zij vonden dat ze het niet waard was om ‘dezelfde Houndoom’ genoemd te worden, dan vonden ze maar. Ze grijnsde zwakjes. Ach ja, hetzelfde… Lustelozer, dat wel.
Opnieuw keek Houndoom hoopvol rond, alsof ze verwachtte dat er plotseling iemand uit de struiken zou springen, en haar dag weer wat op zou fleuren. Ze liet haar achterste wat naar beneden zakken, en ging zitten. Haar mondhoeken krulden lichtjes naar boven. Als het medicijn tegen haar sleur niet zomaar langs zou komen, waarom zou ze hem dan niet roepen? Ze legde haar nek achterover, en liet een lange huil horen. Geen trieste huil, en al helemaal geen huil naar een specifiek persoon. Langzaam stierf haar huil weg, tot dat hij niet meer hoorbaar was. Houndoom liet nu ook haar voorpoten wat zakken, en ging deze keer liggen. Nu was het alleen nog afwachten of er iemand op haar huil zou reageren.

Ayelinn was dicht in de buurt toen er een huil geslaakt werd. Haar oren stonden meteen recht overeind. Het klonk niet als een huil naar iemand persoonlijk. Gewoon een huil om gezelschap. Ayelinn twijfelde. Ze was zo lang weg geweest, vijanden had ze niet echt. Maar zou de persoon bij wie de huil hoorde hààr wel willen zien. Take it or leave it snauwde een stemmetje in haar hoofd. Dat was wat Ayelinn uiteindelijk overhaalde toch maar te gaan kijken. Als het haar niet beviel kon ze altijd nog omdraaien en weglopen. Trouwens, ze had tegen zichzelf gezegd dat ze weer andere pokémon moest ontmoeten, en niet als een kluizenaar door heel de vallei zwerven en af en toe alleen Guardian zien. Voor Ayelinn het zelf echt door had, waren haar poten in beweging gekomen om op de plek af te lopen waar de huil vandaan kwam. De rivier naast haar raasde met veel lawaai langs als een onzichtbare gids die haar moest leiden. Naarmate ze dichterbij kwam begon ze langzamer te lopen. In de verte zag ze de veroorzaker van de huil, een Houndoom. Ayelinns groene ogen namen haar even kort in zich op maar ze zweeg nog altijd. Eigenlijk meer omdat ze niet goed wist wat ze moest zeggen. Ze was vergeten hoe je sociaal moest zijn. Ze moest het weer helemaal opnieuw leren. En dit leek haar een mooie gelegenheid daarvoor.

Langzaam krulden Houndoom’s mondhoeken omhoog. Precies zoals ze had gehoopt, was er iemand op haar huil afgekomen. Een grijze Pikachu was erop afgekomen. De Pikachu scheen haar in zich op te nemen, en Houndoom trok haar gezicht met moeite weer in zijn plooi. Ze volgde het voorbeeld van de Pikachu, en liet haar blik kort over de onbekende pokémon heen glijden. De Pikachu zweeg, waardoor er opnieuw een lichte grijns verscheen bij Houndoom. Dan zou ze zelf maar het gesprek openen. Haar hoofd ging langzaam scheef staan, en in haar ogen was nieuwsgierigheid af te lezen. Was de Pikachu eigenlijk wel op haar huil afgekomen? Ze moest hem gehoord hebben, dat was zeker. “Hallo,” deed ze een poging tot een normale begroeting. Haar staart zwiepte langzaam heen en weer, alsof ze een puppy was die niet precies wist waar ze precies vrolijk om moest zijn. “Ben je eigenlijk op mijn huil afgekomen…?” vroeg ze. Houndoom fronste, waardoor er twee dikke rimpels op haar voorhoofd waren ontstaan. Ze was verbaasd dat er überhaupt iemand in haar richting was gekomen. Ze had het gevoel alsof iedereen haar probeerde te ontwijken. “Of… ben je gewoon een of andere vage reiziger?” voegde ze er aan toe. Houndoom glimlachte flauwtjes, maar haar ogen deden niet mee met haar glimlach. Ze stonden twijfelend, iets wat haar helemaal niet aanstond. Ze haatte het om te twijfelen over haar eigen beslissingen. Ze knipperde een aantal keer, en veegde daardoor de twijfel uit haar ogen, met moeite, weer weg. De nieuwsgierigheid die aan het begin in haar ogen had gestaan, was weer terug. Ze was nieuwsgierig naar de Pikachu; ze kende deze niet.

- Flutpost, sorry -

Ayelinn bleef de Houndoom aankijken terwijl ze nog steeds naar woorden zocht om een gesprek mee te beginnen. Het lukte haar gewoonweg niet om een simpele hallo uit haar strot te krijgen. Ze was opgelucht toen de Houndoom daarna maar begon met een gesprek al liet Ayelinn die emotie niet zien. ''Hallo'' zei ze kalm terug. Misschien klonk het ergens zelfs een beetje dromerig. ''Je kunt me beide noemen'' zei Ayelinn daarna op de vragen van de Houndoom. ''Ik was eigenlijk gewoon in de buurt toen ik je huil hoorde. Ik was geloof ik gewoon nieuwsgierig naar wie die huil had geslaakt'' zei ze op rustige toon. Ze zocht immers geen ruzie met de Houndoom. ''Hoe heet je?'' vroeg Ayelinn na een korte pauze. Eigenlijk was het beleefder om jezelf eerst voor te stellen voor je naar de namen van anderen zou vragen maar het was er te snel uit geweest. Nog voor ze er erg in had gehad. ''Ik heet trouwens Ayelinn'' stelde ze zichzelf daarna toch maar voor. In andere omstandigheden had ze het waarschijnlijk zo gelaten maar misschien moest ze eens anders beginnen. Daarvoor was ze toch terug gekomen? Om opnieuw te beginnen. In het moment van stilte dat volgde luisterde Ayelinn naar het razen van de rivier achter haar. Maar haar aandacht bleef gericht op de Houdoom die voor haar zat. Wie weet had zij ook alleen maar behoefte aan wat gezelschap.

De Pikachu praatte op een kalme toon, terwijl ze een redelijk antwoord gaf op Houndoom’s vraag. Ze toverde een vage glimlach tevoorschijn. ''Hoe heet je?'' vroeg de Pikachu vervolgens. Met moeite onderdrukte Houndoom een geïrriteerde zucht. Op het moment haatte ze haar naam. Hij was zo… zo… standaard. Té standaard. Voordat ze antwoord gaf, praatte de Pikachu opnieuw. Ze stelde zich voor als Ayelinn. Geluidloos mompelde ze de naam van de Pikachu een paar keer, om zeker te weten dat ze die zou onthouden. “Mijn naam is Houndoom,” beantwoordde ze de net gestelde vraag. “Aangenaam, Ayelinn,” zei ze met een lichte glimlach. Houndoom leit haar blik kort ronddwalen. Ze stopte met glimlachen, en keek vervolgens weer naar Ayelinn. “Ben jij eigenlijk al lang in Pokerpg?” vroeg ze. Ze zette haar kop weer recht, en grijnsde op een manier die tussen verontschuldigend en nieuwsgierig in zat. “Ik kan me niet herinneren dat ik jou ooit eerder in dit gebied heb gezien, bedoel ik,” voegde ze er aan toe. Ze snoof lichtjes, en probeerde zich te herinneren wanneer ze voor het laatst zich aan iemand had voorgesteld. Ook toen had ze nog een redelijk gesprek op gang weten te houden. Misschien zou ze iets vaker onbekenden moeten zoeken. Daar praatte ze tegenwoordig meer mee dan met de pokémon die ze wél kende. Maar wat als de onbekenden op zouden zijn? Zou dat kunnen? Nee, vast niet. Toch? Ze knipperde een paar keer met haar ogen, en richtte zich weer op Ayelinn.

Ayelinn glimlachte licht toen de Houndoom zich voorstelde als...hoe toepasselijk: Houndoom. ''Wederzijds Houndoom'' zei Ayelinn kalm. De volgende vraag van Houdoom liet Ayelinns glimlach weer verdwijnen. Eigenlijk net zo snel als hij was verschenen. ''Ik woonde hier, lang geleden. Maar ik ben lang weg geweest. Te lang naar mijn smaak. Ik ben alles hier vergeten en bijna iedereen is mij vergeten. Maar ach. Dat geeft je de kans om opnieuw te beginnen'' zei ze zachtjes, haast fluisterend. Even leek er iets in de ogen van Ayelinn te veranderen. Er lag iets kwaadaardigs in die smaragdgroene ogen. Iets kils maar bovenal iets vals. Ayelinn sloot haar ogen voor een moment. Ze moest niet aan het verleden denken, maar aan het heden. Opnieuw beginnen, daar kwam ze hier voor terug. Toen ze haar ogen weer opende keek ze weer rustig alsof ze de kalmte zelf was. ''En hou lang ben jij hier eigenlijk al?'' vroeg ze maar om het gesprek ook een beetje op gang te houden. Anders zou het zo stil vallen. Zo'n ongemakkelijke stilte. Niet dat die er nu niet was. Op het ruisen van de rivier was er verder helemaal niks te horen.

''Wederzijds Houndoom,'' was het antwoord van Ayelinn. Houndoom toverde een spottende grijns op haar gezicht tevoorschijn, om te onderstrepen dat ze haar naam haatte. ''Ik woonde hier, lang geleden. Maar ik ben lang weg geweest. Te lang naar mijn smaak. Ik ben alles hier vergeten en bijna iedereen is mij vergeten. Maar ach. Dat geeft je de kans om opnieuw te beginnen,'' zei Ayelinn. Haar zit was op normaal volume begonnen, maar geëindigd in gefluister. Houndoom snoof lichtjes bij het zien van de blik in Ayelinn’s ogen. Ze herkende er woede in. Was er de vorige keer dat Ayelinn in Pokérpg was soms iets gebeurd? Het moest wel. Waarom zou ze anders op deze manier reageren? De Pikachu sloot haar ogen, en scheen weer gekalmeerd te zijn toen ze deze weer opende. 'En hou lang ben jij hier eigenlijk al?'' vroeg Ayelinn vervolgens. Twee denkrimpels verschenen op het voorhoofd van Houndoom. Ja, hoe oud was ze eigenlijk geweest toen ze het eerst in Pokérpg aankwam? Een jaar of dertien, gokte ze? Als ze het goed had was ze dan al… acht jaar in Pokérpg? Dat was langer dan ze had gedacht. Alles leek als een waas aan haar voorbij te gaan, en het scheen pas een paar maanden geleden te zijn geweest dat ze voor het eerst in Pokérpg was gekomen. “Ik ben hier nu acht jaar, als ik me niet vergis,” Houndoom stopte kort om het opnieuw uit te rekenen, “ja, acht jaar.” Ze glimlachte. “Ik had gedacht dat het veel korter was geweest…” zuchtte ze. “Natuurlijk snap ik ook wel dat ik inmiddels wat ouder ben dan toen ik hier voor het eerst aankwam. Maar het lijkt nog steeds of er niets is verandert… Op vele onderbrekingen na, dan.” Houndoom fronste. Hoe lang zou Ayelinn eigenlijk weg zijn geweest uit Pokérpg? Het moest zeker meer dan een paar maanden zijn, anders had zij waarschijnlijk wel geweten wie Houndoom was. Of liever gezegd wát ze was. Ach ja, het kon nooit kwaad om daar nog even stil over te blijven. Het zou tenslotte het gesprek verpesten als ze opeens zou aankondigen dat ze bij de Lustro hoorde. Bovendien zou dat alleen maar een slechte indruk wekken. “Niet om onbeleefd te willen zijn… Maar zou ik mogen vragen hoe lang je ongeveer weg bent geweest uit Pokérpg?” vroeg Houndoom nieuwsgierig. “Niet dat ik alles hoef te weten maar…” voegde Houndoom er aan toe. Ze zette een glimlach op die zelfs als vriendelijk beschouwd zou kunnen worden, en ze keek Ayelinn met een scheve kop aan.

Ayelinn luisterde naar Houndoom zonder haar te onderbreken. Maar in haar gedachte deed ze niet anders. Acht jaar. Ayelinn kon zich niet eens meer herinneren of ze toen nog in PokéRPG was geweest of net. Over alles leek een vage mist te hangen. Een wazig iets wat haar haar geheugen benam. En daarna dan het volgende wat Houdoom zei. Niets veranderd...
Er was inderdaad weinig veranderd en Ayelinn was toch zeker een flinke tijd weggeweest. Maar wat Houdoom met onderbrekingen had bedoeld. Als ze eerlijk was, was Ayelinn daar behoorlijk nieuwsgierig naar. Ayelinns blik was afgedwaald terwijl ze over deze vraagstukken nadacht. Ze keek daarom weer op naar Houndoom toen ze haar vragen hoorde. ''Je mag het best vragen hoor. Zo'n groot geheim is het nou ook weer niet'' zei ze met een klein geforceerd glimlachje. Maar terwijl ze dat zei, gingen haar hersenen aan het werk. Hoe lang was ze nou al weg? En daar had je die vervloekte mist weer die als een dikke deken alles bedekte wat Ayelinn ook maar enigszins had kunnen helpen een antwoord te geven op de vraag. ''Ik gok op z'n minst een paar jaar. Ik ben heel lang weggeweest. Maar ook ik had een aantal tegenslagen op mijn weg terug. Toen ik besloten had dat het maar eens tijd werd om terug te keren'' zei ze uiteindelijk. Het leek even of Ayelinn nog iets wou vertellen maar zich op het laatste moment bedacht en haar mond hield.