Nature stond op een middelhoge rots, wat uitkeek op een groot stuk bos. Hij had geen idee hoe het heette. Maar een bult energie borrelde in z'n kleine lijfje. Van de week had hij nog een ander leuk liedje gehoord, wat hem wel aansprak. Al had hij geen idee wat het betekende. ''hey, hey, you, you, I don't like your girlfriend,'' begon hij hard te zingen. Hij draaide zich om en sprong van de middelhoge rots af, zodat hij veilig stond op een groot stuk grond. ''No way, no way, I think you need a new one. Hey, hey, you, you, I could be your girlfriend!'' Hij begon haastig te springen met z'n oogjes dicht en hij maakte een aantal rondjes. Zijn bekkie stond open van blijdschap en hij maakte af en toe een olifant-roepje tussen het liedje door. ''Hey, hey, you, you, I know that you like me. No way, no way, you know it's not a secret. Hey, hey, you, you, I want to be your girlfriend.'' De pokémon die rondom hem zaten, gewoon voor te relaxen, die keken hem allemaal aan. De blik in hun ogen was bekend. Iets in hun verlangden weer om ook kind te zijn. ''You're so fine, I want you mine, you're so delicious. I think about you all the time, you're so addictive. Don't you know what I can do to make you feel alright? Alright, alright, alright.'' Hij nam een hap adem en begon weer wild te springen. ''Don't pretend, I think you know I'm precious. And hell yeah, i'm a motherfucking princess,'' Oeps, wat zong hij nou. Hij hoorde steeds vaker ook het woordje 'fucking' maar wat het betekende wist hij niet. Achja. ''I can tell you like me too and you know I'm right. I'm right, I'm right, I'm right.'' Pfoe, wat kostte dat veel moeite. Iets zingen en dansen tegelijk. En hij sprak het steeds beroerder uit. Maar dat maakte niet uit, hij gooide z'n energie ter tenminste lekker vrolijk uit. Hij had trouwens inmiddels wel al een betere spelling, in het nederlands dan, engels totaal niet. De zon was inmiddels al aan het ondergaan. Het werd steeds donkerder, wat Nature best wel jammer vond. Hij stond te hijgen op de plek waar hij had gedanst. De pokémon rond hem keken al niet meer, al wist hij best dat ze nog wel meer wouden horen. Uitgeput liep hij terug naar de middelhoge rots en ging erop zitten. Hij keek uit naar een heel mooi gebied, alleen hij moest uitkijken dat hij z'n evenwicht niet verloor of er niet afgeduwd werd.

(Dat zou wel lullig zijn als er nu iemand post en die duwt hem eraf )

Kleine stampende voetstappen echoden door de bergdalen. Een woedende grom kwam er achteraan. Het was Sunset, die weer eens de bokkenpruik ophad en chagrijnig rond stampte op zoek naar dingen die makkelijk waren om te slopen. In de bergen stonden vaak dorre en dode bomen, die ze makkelijk met een van haar elektrische aanvallen kon vellen. Maar nee, ze vond deze keer alleen dikke en lange gezonde bomen, die trots op de bergwand groeiden, en vol met bladeren zaten. De dode bomen waren vast al omgevallen en opgegeten door insect Pokémon ofzo. Sunset sloopte geen levende bomen. Ze snoof hard, toen ze aan de Lustro moest denken. Ze sloopten gebieden, zetten ze in brand. En ze had nog meegedaan ook. Tijdens een van haar chagrijnige buien liep ze door de grotten, maar werd ze tegengehouden door een Kabutops. Ze was koppig geweest, en probeerde de Kabutops aan te vallen. Maar haar elektrische aanvallen deden hem weinig, en de rest van haar aanvallen hadden helemaal geen effect. Voordat ze uitgeschakeld zou worden, liet de Kabutops haar gaan. Het was namelijk een goede Kabutops. Sunset had verder niet tegengestribbeld. Ze was nog gewond van het gevecht, en de Kabutops zou haar op dat moment in één keer aan zijn lange scherpe klauwen kunnen spiesen. De Kabutops was erg oud, en ook wijs. Hij had geglimlacht toen hij zag dat Sunset opgaf, en begon toen te vertellen over zijn verleden. Sunset had maar de helft gehoord, de rest hoorde ze niet door haar gehijg. Daarna had ze verteld over haar laatste tijd in PokéRPG en haar tijd in de Lustro, wat ze allemaal meegemaakt had, en had gedaan. De Kabutops had naar het plafond gestaard toen ze aan het vertellen was, maar Sunset wist zeker dat hij luisterde. De Kabutops leefde met haar mee, en begreep haar ook, dat ze bij een groep hoorde, en dat moorden en paniek zaaien heerlijk was. Wel had hij verteld dat ze verkeerd handelden, want als je het gebied verbrandde, waar heerste je dan over? Over een stuk grond met verbrandde bomen en verwelkt gras. Je had er dan niks meer aan. Sunset had geknikt. Ja, dat was waar. Stom. En daarom lette ze nu voortaan op met wat ze vernielde. Ze was afhankelijk van de natuur, dus moest ze het beschermen. Dat betekende echter niet dat ze meteen goed was geworden. Nee, ze hield nog van dood en verderf zaaien. Sunset schudde haar kop wild, waarmee ze uit haar flashback geschud werd. Ze keek om zich heen. Tijdens het denken was ze gewoon doorgelopen, en ze was al bijna bij de rand van de berg. Als ze niet eerder uit haar droom gekomen was, was ze van de berg afgevallen. Sunset grijnsde. Daarna liep ze niet zoekend door, want ze zag een kleine Pokémon boven op een rots staan. De grijns op haar koppie werd groter, en ze sloop dichtbij. Op vier pootjes, en met haar staart laag boven de grond. Vlak voordat ze bij de rots was, had ze haar pootjes klaar om de Phanpy een flinke duw te geven. Maar iets hield haar tegen. Twijfelend trok ze haar armen weer terug, en wachtte op een reactie van de kleine Pokémon.

Nature begon druk met z'n staartje heen en weer te schudden. Zijn slurfje ging omhoog en er kwam een blij babylachje uit z'n bek vandaan. Hij bleef kijken naar het prachtige uitzicht, het bos was zo mooi en af en toe vlogen er Pidgey's en Spearow's in de lucht over naar een ander nest. Het was zo stil, alleen af en toe het geluid dat er een appel uit een boom viel. Een aantal Aipom's slingerden over van boom naar boom. Nature genoot van de natuur die op dit moment zo ongelofelijk stil was dat je een naald kon horen vallen. Achter hem klonken harde voetstappen. Hij draaide zich om en zag dat de Flaaffy net terug haar armen terugtrok om hem een flinke duw te kunnen geven. Zijn kop vertrok bij het zien van een schaap en barstte in lachen uit. Dit had hij nog nooit gezien, al wist hij toevallig wel wat een schaap was. Het was wollig en lief.. En wollig! Nature liep naar voren en wou Sunset een knuffel geven, totdat hij bedacht dat de Flaaffy dat misschien wel helemaal niet leuk zou vinden en deed weer een paar pasjes terug. Hij bekeek de schaap van top tot teen. ''Jij skaappie sijn!'' Zei hij met een foute spelling. In die twee weken had hij nog helemaal niet goed Nederlands geleerd. Al was dat best logisch want zijn ouders hadden hem al verlaten voordat hij uit het ei kwam. Een pruillipje ontstond op z'n kop omdat hij terugdacht aan zijn geboorte. Hij kon er niet veel van herinneren, maar wat hij kon herinneren is dat hij uit het ei kwam, zonder ouders en zonder verzorgers. De pokémon rond hem staarden hem aan alsof hij één of andere debiel was zonder leven en gaapte hem alleen maar aan. Het eerste wat hij toen deed was vluchten, wegvluchten uit het gebied. Hij was bang voor die pokémon die hem raar aankeken. Maar inmiddels had hij geleerd dat zo'n beetje iedereen dat deed, maar hij had geen idee waarom. Even had bedacht hij zich dat hij nog steeds bij de Flaaffy stond. Z'n glimlach op z'n kop was weg. Een enkel recht streepje verscheen op z'n kop. Een schel geluid kwam uit het niets achter hem. Een grote Fearow vloog kwaad achter hem, net voor het uitsteeksel van de rots. Geschrokken keek hij achterom en zag het grote ding daar vliegen. Het keek behoorlijk kwaad, alsof Nature hem iets verkeerds had aangedaan. Bang draaide hij z'n kop weer om en rende verschrikt zo snel als hij kon om achter de wollige Flaaffy. Hij piepte hard en kneep z'n oogjes van angst dicht.

De olifantachtige Pokémon draaide zich om en keek verbaasd naar Sunset. Daarna verscheen er een rare emotie op zijn kop, waardoor deze vertrok. Daarna begon hij ineens hard te lachen. Sunset voelde zichzelf natuurlijk meteen beledigd, en gromde luid. Ze keek naar hoe de Phanphy ineens een paar stappen achteruit deed, alsof hij bang voor haar was. Hmpf.. Maar goed ook. Hij moest te weten komen dat hij niet met Sunset moest dollen. Ze was door het uitlachen al erg geïrriteerd, en als er nog zo iets dergelijks zou gebeuren, zou ze haar woede kwijt moeten raken, in de vorm van een pijnlijke bliksemaanval. ''Jij skaappie sijn!'' zei de Phanphy toen hij uitgelachen was, op een hele foute manier. Sunset snoof, en kruiste haar armen over elkaar. Ze wachtte echter met iets doen, want ze zag dat het gezicht van de Phanphy weer vertrok. Deze keer op een andere manier. Op zijn kopje kwam een pruillipje terwijl hij voor zich uit staarde. Hierdoor zag hij er best belachelijk uit, met zo'n pruillip onder een klein slurfje. Sunset grijnsde. Nu zou hij tenminste zijn brutale kop wel een tijdje houden. Maar wat zou er nu door zijn kop gaan? Hij keek niet blij, dus waarschijnlijk had hij een dagmerrie of zo iets, of had hij een trauma aan iets en moest hij daar de hele tijd aan terugdenken. Sunset gniffelde. Komisch! Ineens klonk er een hard krassend vogelachtig geluid. Sunset liet haar armen weer los hangen, en keek verbaasd op. Wat zou dat zijn? Het klonk als een grote vogel. Ach, erg kon het niet zijn, want Dustfire was toch al dood, had ze gehoord toen ze Pokémon in de stad hoorde roddelen over allerlei dingen die zich in PokéRPG afspeelden. Best handig, zo'n gesprek afluisteren. Je wist meteen weer de belangrijke dingen. Nog eens klonk er een hard krassend geluid, en er kwam een grote Fearow tevoorschijn van achter de rots vandaan. Hij steeg nog iets op, en zijn grote lichaam leek de zon te verduisteren. Sunset keek naar zijn kop, die geïrriteerd en kwaad stond. Hmm.. Had de Phanphy hem boos gemaakt? Of was zijn boze blik op haar gericht? De Phanphy draaide zich om, en rende bang piepend achter Sunset. ''Jij slappeling!'' gromde Sunset naar de Pokémon. Ze keek weer terug naar de Fearow, die zijn vleugels al bijeen vouwde om straks een aanval op hen te kunnen doen. Sunset keek eerst nog om naar Nature. Hmpf.. Ze had geen zin om door zíjn schuld aan te worden gevallen. Sunset bedacht zich iets. Ineens gaf ze Nature een rotschop tegen zijn aars waardoor hij ongeveer een meter opzij vloog. Zo. Áls de Fearow hem aan wou vallen, zou hij afwenden en alleen Nature aanvallen, had Sunset meteen weer iets leuks om naar te kijken. Weer wendde ze haar kop naar de Fearow, die met een grote snelheid op haar af kwam. Ah, hij had het dus gericht op haar, en niet op Nature. Sunset grijnsde arrogant. Ach, ze was dik in het voordeel. De Fearow opende zijn bek en liet een strijdkreet horen, en dook daarna richting Sunset. Sunset was echter snel, want daar had ze op getraind, en ontweek de scherpe snavel. De Fearow zag het optijd, en klapte niet tegen de grond aan, maar steeg weer wat op. Daarna besloot hij snel weer aan te vallen. Maar Sunset had haar aanval al opgeladen. Ze spande haar lichaam, en haar wol kreeg een veel grotere omvang van al de elektriciteit die er door heen ging. Niet eens een seconde later vuurde ze een gigantische bliksemstraal af, een Donder. Deze raakte de Fearow. Hier was Sunset erg blij mee, want Thunder raakte niet zo makkelijk als andere elektrische aanvallen. De aanval was erg effectief, en het was teveel voor de Fearow. Hij was uitgeschakeld, en viel neer op de grond, terwijl zijn veren nog rookten. Met een tevreden blik keek Sunset ernaar, en draaide daarna haar kop in een ruk naar de Phanphy. ''En nu jij, flapdrol!'' siste ze vertoornd, en stapte langzaam en dreigend richting de kleine Nature.

''Jij slappeling!'' Had Sunset gezegd toen hij achter de Pokémon dook van angst. Hij had zoals gewoonlijk weer geen idee waar ze het over had. Het zou vast wel een compliment zijn. Maar zoveel tijd had hij er niet om over na te denken want een harde schapenpoot voelde hij onder z'n kont. Hij werd met een harde trap tegen z'n kont weggeschopt. Het duurde maar eventjes wanneer hij vloog en voelde al snel de grond weer. Alleen hij knalde met z'n kop tegen een steen aan, die iets verder op de berg stond. In het begin voelde hij nog niks, maar nog geen seconde later voelde hij de brandende pijn en z'n hart in z'n kop bonken. Zijn ogen waren gesloten, wat geen goed teken was. Veel van het 'gevecht' hoorde hij niet meer. Hij leek wel in een zwarte waas te zitten. Heel langzaam vervaagde de stemmen en de aanvallen, tenminste als die er waren. Het duurde maar heel eventjes en Nature voelde al snel iets over z'n kop stromen. Even snel hees hij z'n pootje op naar z'n kop en voelde of het echt was wat hij dacht. Hij ging rustig met z'n poot over z'n kop heen en weer, tot hij hem snel weer terugtrok vanwege de pijn. Nature hield z'n ogen snel open gericht op z'n teruggetrokken pootje. Het was toch niet hij dacht dat het was.. En voor hij het wist zag hij zelfs dat al geen eens meer. Het laatste wat hij hoorde was het afschuwelijke lange gekrijs van de kwade Fearow, die waarschijnlijk een slechte dag had vandaag. (Gewoon een slechte 'haardag' XD)

Duister.. Duisternis.. Dat was het enige wat Nature zag. Zwart.. Geen hand voor ogen. Een Flaaffy kwam ineens op uit het niets. Het leek Sunset wel, die een enorm lieve glimlach op d'r koppie had. Het zag er zo schattig uit. Haar lieve glimlach naar Nature vertrok naar een vette dikke grijns. Eventjes keek Nature achterom of er niemand achter hem stond en draaide z'n kop weer terug naar de Flaaffy. Tenminste, de schaap hoorde daar te staan, maar was plots verdwenen. Er klonk een duister gelach, een vrouwelijke enge schaaplach. Snel keerde hij z'n kont weer en zag daar een enorme Flaaffy staan. Wel ongeveer evenhoog als de Eiffeltoren. En dan zag hij alleen de bovenkant, tot net onder de armen van de schaap. De grijns was groter geworden, van oor tot oor. Bang deinsde de Phanpy achteruit. Boven op de schaap zag hij grote duiveltjesoren. Nature z'n bek ging van verbazing open en zijn hart bonkte ongelofelijk hard, zo hard dat het niet te tellen was. Het leek wel alsof z'n hart er elk moment eruit kon springen of kon stoppen, zo hard. Nature z'n ogen begonnen te tranen. Het water begon eruit te stromen. En voor hij het wist voelde hij een stoot tegen z'n kop aan, gevolgd door een trap tegen z'n kont. Het duurde maar even en hij voelde een enorme hoeveelheid liter water over zich heen stromen, alsof Sunset aan het spugen was op hem met enorm veel kwijl erbij. Langzaam sloten zijn ogen weer, bang voor wat er nog meer komen zal.

Het voelde seconden.. Nee, uren.. Nee, het voelde dagen voordat Nature langzaam z'n oogjes weer opende. Het bloed op z'n kop was gestold. Hij kon het zich niet herinneren wat er was gebeurd. Een verschrikkelijke koppijn overheerste zijn pijn. Het laatste wat hij had gehoord was een afschuwelijk gekrijs van een Fearow, dat was het enige. Nature durfde niet zo goed op te staan, stel dat het weer begon met bloeden. Zijn kop bonkte enorm hard. Brandend maagzuur borrelde op in z'n lijfje. Het duurde maar even en hij voelde zich heel misselijk worden. Snel stond hij op en rende naar een uiteinde van de berg, zodat hij niet zou overgeven op de berg zelf. Het duurde niet lang en hij voelde alles omhoog komen. Nature kon het niet laten om over te geven en spuugde het uit over de bossen. Hij hoopte maar dat niemand daar stond of liep ofzo. Het zag er erg ranzig uit, hij zou maar geen details opnoemen.

;D