Nog een aantal uren geleden sliep Satoko nog. Het was inmiddels avond geworden, wat langzaam richting de pure nacht liep. Hij was wakker geworden door een Noctowl. Net vlak boven hem vloog er één en maakte een irritante schelle krijs, wat hem z'n ogen open deed. Z'n hart bonkte in een rustig tempo. Dat was het enige geluid wat hij ook maar hoorde, behalve de zee dan.. die rustig tegen de rotsen aanklotste met niet zoveel kabaal. Satoko lag veilig op een stuk rots waar gras op gegroeid was. Dit was zijn rust plekje, niemand had het waarschijnlijk nog gevonden, dus was het zijn plekje geworden. Hier kon hij alleen zijn, als hij dat wou. Of tenslotte aan Mayumi denken. Dit deed hem aan een liedje denken.. ''You know I feel it in my heartbeat'' fluisterde hij langzaam en richtte z'n kop naar de witte schijnende maan.

Zwemmen was niet haar favoriete bezigheid en zeker niet in een wilde rivier. Ze was dan wel geen waterpokémon en daarom niet zo goed bestand tegen het trekkende water aan haar poten maar ze kon tenminste zwemmen. Waarom wou ze ook oversteken? Eindelijk na een schuine oversteek dankzij de stroming voelde ze grond onder haar poten. Eemaal uit het water schudde Muray zich uit. Het was een heldere nacht, de maan was halfvol en daardoor waren de sterren goed zichtbaar. Een Noctowl vloog geruisloos over, aangezien ze zich liet leiden door alles waarvan zij de bestemming niet wist besloot ze hem te volgen. Na een tijdje verloor ze hem uit het oog. Ze keek om zich heen, de rivier lag achter haar voor haar was een uitgebrijd landschap. Ze was nog niet veel pokémon in het gebied tegengekomen die ook werkelijk iets tegen haar zeiden. Dat boeide haar ook niet zoveel. Ze ging zitten en keek naar de sterren. Ze dacht na over haar bestemming - die ze niet echt had. Een zachte bries maakte dat ze een kant op keek die ze daarnet nog niet opgekeken had. Toen pas merkte ze de Absol op.

Satoko keek verlangend naar de schitterende maan. Hij mistte Mayumi zo ongelofelijk veel, al was het maar één avond. Hij wist gewoon dat dat de liefde van zijn leven was. Al irriteerde hij zich er soms wel aan dat hij er maar niet mee kon stoppen met aan haar te denken. Snel was Satoko weer afgeleid vanwege het water. Vanuit z'n ooghoek zag hij een Electrike zwemmen, hij besloot er geen aandacht aan te besteden. Dit was zijn plekje en niemand anders zou ooit dit plekje jatten. En als het wel moest dat er een pokémon wou gaan vechten dan zorgde hij er wel voor dat hij zou winnen, hoe dan ook. Een koud briesje vloog langs hem. Het begon koud te worden, het werd ook steeds donkerder. Hoelaat zou het zijn? Elf uur, twaalf uur.. Hij had geen idee. Langzaam ging hij van de lig naar de zitstand. Zo kon hij het gebied het een beetje in de gaten houden en kon hij beter op z'n hoede zijn. Hij wist maar nooit wat die Electrike zou gaan kunnen uitvreten.

De bries bleef aanhouden en het water dat haar nog bevochtigde koelde snel af. Helaas kon ze met elektriciteit geen water verdampen. Ze schudde zich opnieuw uit. De Absol leek niet geïnteresseerd te zijn in gezelschap. Het enige wat hij deed was haar in de gaten houden. Muray was nog steeds op doorreis, een reis zonder bestemming. Uiteindelijk zou ze de zee bereiken en niet veder kunnen. Ze had geen vaste verblijfplaats, nooit gehad ook. Ze was dan ook niet geïnteresseerd in het plekje van de Absol ook al was het een mooie plek: het was te open.


(schrijf ik het goed? :silent: )

Spellingsfouten zijn in deze kleur verbeterd. =3

(Een lichte bump, maar ach. xD)

De volle maan scheen glorieus over het gebied. Het water reflecteerde de grote witte bol, die op deze plek slechts een kleine bal leek. Maar toch groot, als je het vergeleek met de sterren. De maan gaf het meeste licht van alles wat in de lucht hing, en viel daarom ook erg op voor Mayumi. Ze hield van de maan. Van de vorm, de kleur, het licht dat eraf kwam. De maan maakte de nacht mooi. Op alle dingen scheen een beetje zilver licht, wat er prachtig uitzag. Tevreden draaide ze haar kop naar de hemel. Daarna staarde ze even naar het plukje haar dat naast haar kop hing. Bij alle Absol's, trouwens. Normaal was ze om dit tijdstip al in een diepe slaap, maar iets hield haar deze nacht wakker. Ze voelde dat er iemand in de buurt was, en dat ze diegene moest vinden. Ze snoof even, en keek rond. Ze hoorde iemand fluisteren, heel zacht. Het kon ver weg zijn, maar ook dicht bij. Ze hoorde zowat alles in de buurt, want haar gehoor was heel scherp. Ze had er vaak op getraind vroeger, omdat ze altijd oplettend moest zijn, altijd diegene die het eerste een vijand moest opmerken. Het liefste nog voordat de vijand haar in het vizier kreeg. Mayumi bleef ineens staan. Ze stak haar neus in de lucht, en rook een paar keer, waarna ze zweeg. Herkende ze die geur niet? Ze rook nog eens. Maar dat was de geur van...! Mayumi liep stevig door, en zag na een tijdje Satoko zitten vlak bij de rivier. Op haar gezicht vormde zich een lieve glimlach. Ze kwam dichterbij, en zag toen pas de Electrike, aangezien die veel kleiner was. Ze gromde lichtjes. Was dat Zakura, een Electrike die ze eerder ontmoet had? Nee, deze Electrike was groter, en zag er ook iets anders uit. ''Hmm..'' mompelde ze, en knikte lichtjes. ''Hallo..'' zei ze tegen de Electrike. Daarna keek ze weer om naar Satoko. ''Satoko..'' zei ze warm, en glimlachte weer. Voorzichtig liep ze verder, en keek daarna naar de grond, of er geen stenen of andere scherpe dingen lagen. Daarna ging ze zachtjes neerzitten in het gras. Ze wendde haar blik echter van Satoko af toen ze voelde dat ze bloosde.

(oh *** niet gezien dat er gepost was! Sorrie!!! En als het bump is 2x sorrie XD)

Helaas kon ze de geur van de tweede Absol niet vangen zoals deze de geur van de eerste Absol had opgevangen: de wind stond richting Absol twee. Ze ging zitten en keek even naar de lucht toen ze zachte passen door het gras hoorde. Een tweede Absol verscheen op haar netvlies. Toen deze zachtjes gromde stond ze op en zette bijna een pas achteruit, een simpele 'hallo' weerhield haar hiervan. Met een hoofdknik beatwoordde ze de groet. De stem van de tweede Absol was anders toen deze de naam van de eerste Absol uitsprak: Satoko. De kou die zich van haar meester maakte herrinerde haar eraan dat ze in beweging moest blijven, ook besloot ze dat ze deze twee maar beter alleen kon laten. Ze wierp een korte blik op de twee andere pokémon voor ze zich nogmaals uitschudde en een lichte draf inzette. Al snel had ze vaart en sprongen er vonken van haar geladen vacht. De kou uit haar lichaam verdrijvend erdween ze uit het zicht.

(verwarrend, al die absols XD)

Daar.. Daar in de verte kwam er iets aanlopen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een witte pokémon, natuurlijk ook vanwege de schittering die van de maan afkwam, maar deze was puur wit. Heel even snel draaide hij zich om, zonder de Electrike uit het oog te verliezen, en zag daar een Absol lopen. Satoko kneep z'n ogen fijn en keek daardoor wat scherper. Het was toch niet.. Nee! Het was haar echt. Het was Mayumi! Dan had toch al dat gehoop van hem niet voor niks geweest. Binnen in hem was hij superblij, maar van buiten liet hij het niet merken. Het enige wat er gebeurde was dat z'n hart keihard bonkte. Snel draaide hij z'n kop weer terug naar het water. De Electrike bleek niet van plek veranderd te zijn. Het duurde effies maar in z'n ooghoek bleek dat Mayumi hem nu ook rook en zag. Een grom verliet haar bek naar de kleine electrisch-achtige pokémon en daarna vervolgde er een zachte 'hallo,'' van Mayumi. Voordat hij het wist was ze al naast hem komen zitten. 'Satoko,'' klonk er een warme, lieve stem. Satoko liet z'n oogleden zakken, hij had er al zo lang niet meer gezien. Zou ze veranderd zijn? Niet op het eerste gezicht en ook niet qua stem(ming). Een kleine zorgzame glimlach kwam op z'n kop en hij draaide zich om naar Mayumi. Hij keek haar recht in de ogen aan. ''Mayumi,'' begon hij. ''Ik heb je al zo lang niet meer gezien.. Waar was je al die tijd? Ik miste je zo erg, al was het maar één nacht dat we elkaar hebben leren kennen. Ik.. Ik.. Ik.. Ik weet niet waarom ik je miste, ik denk gewoon dat,'' en hij stopte even. Zou hij het haar zeggen? Of zou hij het hierbij laten. Hij wist het niet. Maar er was maar één ding wat z'n hart zei. Satoko twijfelde geen moment en viel snel aan, hij pakte haar op d'r bek en sloot z'n ogen. Hij had zijn warme bekkie tegen die van Mayumi aangedrukt. Al wist hij niet wat hierna zou komen, zou ze heftig reageren of het gewoon accepteren? Maar daar dacht hij nog niet aan, daar was dit moment te mooi voor.

Mayumi keek weer naar de Electrike wanneer ze ging zitten. Maar die gaf niet eens antwoord op haar begroeting. Zonder ook maar iets beleefd terug te zeggen draafde ze ineens weg. Mayumi ontblootte haar tanden en gromde. Hoe durfde ie.. hoe durfde hij haar de rug toe te keren. Mayumi was een heel arrogant en trots type, die graag respect wou. En als ze dat niet kreeg zou ze er wel voor zorgen dat ze het kreeg. Maar ze zou niet achter de Electrike aanrennen. Want dan zou ze Satoko weer uit het oog verliezen. En ze was net zo blij dat ze hem weer gevonden had. Mayumi likte aan haar vampier-achtige hoektanden en sloot haar bek daarna weer. Daarna keerde ze haar blik naar Satoko toe. Deze keek haar recht in haar ogen aan, waardoor ze zich van binnen ineens zo slap als een pudding voelde. Ze verstijfde door die blik, die glinstering in zijn grote rode heldere ogen. ''Mayumi,'' zei hij. Mayumi knipperde even met haar ogen. Bij de les blijven, niet dromen. Aandachtig luisterde ze verder. ''Ik heb je al zo lang niet meer gezien.. Waar was je al die tijd? Ik miste je zo erg, al was het maar één nacht dat we elkaar hebben leren kennen. Ik.. Ik.. Ik.. Ik weet niet waarom ik je miste, ik denk gewoon dat,'' Mayumi keek hem hoopvol aan. Had hij haar gemist, terwijl ze elkaar maar een nacht hadden gezien? Dat was zo lief! Maar wat bedoelde hij met het laatste deel? Met de zin die hij niet af maakte? ''Dat wat?....'' vroeg Mayumi op verbaasde toon aan Satoko. Maar ineens sprong hij naar haar toe, sloot zijn ogen en kuste haar vol op haar mond. Daardoor viel Mayumi neer in het gras samen met Satoko. Haar ogen sloten ook door de klap, maar daarna opende ze ze en keek naar die mooie Satoko. Ze haalde haar lippen van de zijne af om adem te halen. Op haar mond verscheen een tedere en verlegen glimlach. Het zweet brak haar uit toen ze aan iets dacht. Moest ze het vragen of niet? Ze wou al heel lang een partner, waardoor ze de laatste tijd had gesjanst met zowat alle mannelijke Pokémon die ze tegenkwam. Maar bij geen enkele Pokémon voelde ze wat ze bij Satoko voelde. Die vlinders in haar buik, verstijven als hij haar aankeek.. En natuurlijk die kus die zo warm en lief aanvoelde dat ze het kon laten om zich helemaal bloot te geven aan Satoko. ''Humm.. Satoko..'' zei ze met een fluweelzachte stem, terwijl ze haar lippen aflikte. Ja, ze wist het deze keer echt zeker. Als hij het maar met haar eens was... Want wat zou er gebeuren als hij het niet wou? ze besloot toch maar haar zin af te maken. ''Wil... wil je mijn partner zijn?'' vroeg ze, nog zachter zodat het bijna onverstaanbaar was. De zenuwen en verlegenheid knepen haar keel dicht, waardoor het moeilijk was die paar woorden uit te brengen. Gespannen wachtte ze op de reactie van Satoko.

''Dat wat?....'' zei Mayumi voordat hij haar kuste. Hij had het wel gehoord maar was te snel met zijn reactie. Samen vielen ze om omdat hij te hard drukte. Toen de kus voorbij was, en Mayumi zich blijkbaar losrukte van zijn lippen, begon hij weer adem te halen. De lieve Absol die voor hem op de grond lag bleek van hem verlegen te glimlachen. Het duurde even voordat diezelfde glimlach ook op zijn bekkie terecht kwam. Hij dacht aan de tijd dat ze samen lagen in de Sandtomb Desert, het was bloedje heet maar het werd toen langzamerhand steeds kouder. Maar daar had hij niks van gevoeld, die verliefde hitte die van zijn lichaam af kwam die maakte hem warm. Ineens kwam er een liedje in hem op, wat hem hyper maakte van binnen. Het was dan nu niet de tijd om te zingen maar in z'n gedachten begon de tekst op te borrelen. 'When we're together, baby, I'm feeling all right,
you got me all night long!' Zijn liedje werd afgebroken door de zachte stem van Mayumi. Nog steeds lag hij op de grond, inmiddels had hij het heet gekregen en begon hij te zweten. Dat zweet zag je niet omdat het onder zijn vacht was, gelukkig maar, anders was hij helemaal vies door en door nat. ''Humm.. Satoko..'' klonk ze heel zachtjes en lief. Langzaam sloten zijn oogleden een klein stukje, net dat je z'n pupillen nog zag. Een zacht adembriesje verliet z'n neusgaten. Wat was ze toch mooi.. ''Ja.. schat?'' Nadat hij dat zei bloosde hij weer erg, dit keer wel door z'n vacht heen. Een hoop vlinders voelde hij weer vliegen in z'n buik. ''Wil... wil je mijn partner zijn?'' vroeg Mayumi bijna onverstaanbaar, maar hij hoorde het net. Dat kwam omdat het klonk alsof de keel van haar was dichtgeknepen. Eventjes voelde Satoko zijn hart stilstaan. Was dat nou.. Serieus.. Was dat nou de vraag waar hij sinds die avond op heeft gewacht? Hij likte van ongeloof z'n droge lippen af met z'n tong. Hij kon het niet geloven, serieus niet. Vroeg ze nou net of hij haar partner wou worden? Nee, dat kon toch niet? Er moest iemand achter hem staan.. Maar dat kan niet.. want Mayumi zei zíjn naam! Satoko z'n ogen begonnen in het rond te kijken alsof er paniek in de tent was. Maar nee, hij zag echt niemand staan. Het drong tot hem door wat ze had gevraagd en hij voelde nog steeds het gras onder hem. Heel rustig stond hij op en ging boven Mayumi d'r kop staan met zijn kop. ''Ja... Ja... Ja! Ik wil!'' Satoko wist niks anders uit te brengen en hij gebruikte de woorden alsof hij nu zou gaan trouwen. Een liefdevolle blik schoot in z'n ogen en hij keek zijn partner recht in de ogen aan. Die verbintenis duurde niet lang omdat Satoko z'n kop al meer naar Mayumi hees. Dat ene moment maakte hij gebruik van en duwde zijn bek weer tegen die van de Absol aan. Maar deze keer voelde het anders, warmer dan de eerste kus. Omdat ze natuurlijk elkaar al gekust hadden, maar toch.. het voelde nu echt verbonden, partner en partner. Van binnen kon hij wel gillen van geluk! Langzaam, van lekkerheid, sloot Satoko z'n ogen en genoot van het moment van haar zachte lippen.

Als eerste likte Satoko zijn lippen af, maar hij bleef stil. Ondertussen steeg voor Mayumi de spanning, want als ze niet meteen antwoordden, dan twijfelden ze. Zenuwachtig beet Mayumi met haar scherpe tandjes op haar onderlip. Al snel had ze er een klein gaatje in gebeten, dat bloedde. Maar het was binnen in haar mond, dus Satoko kon het gelukkig niet zien. Ze keek in zijn ogen, die zich van haar af wendden, want hij keek om zich heen, alsof er nog iemand bij betrokken was. Daarna stond hij ineens op en ging van haar af, waarna hij zijn kop boven de hare liet hangen. ''Ja... Ja... Ja! Ik wil!'' zei hij enthousiast met een liefdevolle blik in zijn ogen. Voor Mayumi voelde het of alle spanning in één keer uit haar was verdwenen. Een lieve glimlach die steeds groter werd verscheen op haar gezicht. ''Oh Satoko...'' zei ze met een zachte stem. Het was echt waar, het was geen droom. Ze had eindelijk voor het eerst in haar leven een partner! Ze wist niet goed hoe ze ermee om moest gaan, maar dat maakte op dit moment niet uit. Het enige wat nu uitmaakte is dat ze samen was met Satoko, en dat ze wou dat dit moment voor eeuwig duurde. Dat ze voor altijd dit gelukzalige gevoel kon houden. Satoko bracht zijn kop dichter bij de hare en gaf haar een nog lekkerdere kus dan die van net. Mayumi schrok wel weer even, en schokte. Maar daarna liet ze alle warmte van Satoko's lippen in de hare stromen. Ze kuste volop terug, want nu was ze er zeker van dat ze het niet meer kon verpesten, ze waren nu partners. En niets kon ze meer scheiden, toch? Een donderend geluid weerklonk boven de bossen. Mayumi draaide haar kop verbaasd naar boven. Onweer? Maar het was de laatste tijd zo'n mooi weer. Nog een donder klonk, en echode door de bossen. En daarna een felle lichtflits, die half geblokkeerd werd door de bladeren, maar toch goed zichtbaar was. Daarna hoorde Mayumi een gigantische klap. Het was zo hard dat je oren ervan dichtklapten, en dat de grond begon te trillen. Mayumi stond op en keek paniekerig om haar heen. Nu hoorde ze iets kraken. Een boom viel om, en niet ver van Mayumi en Satoko vandaan. Weer een flits, en weer een. Steeds meer bomen die omvielen. En vreselijk kabaal waardoor je niks meer kon horen. Mayumi draaide haar kop naar Satoko. ''Satoko! We moeten wegwezen!'' gilde ze in paniek. Een bliksemschicht sloeg nu in bij een boom die maar enkele meters van Satoko en Mayumi afstond. Mayumi rende van de boom weg, maar rende precies de verkeerde kant op. De boom viel om, en viel op Mayumi's achterlichaam. Haar achterpoten zaten nu volledig klem tussen de boomstam en de grond. De tranen sprongen in haar ogen toen de pijn door haar benen heen schoot. ''Satoko!!!'' gilde ze huilend. De pijn, het was zo sterk... Mayumi beet met haar tanden op haar eigen onderlip, zodat ze zich op die pijn kon gaan concentreren. Maar dat werkte helemaal niet. De pijn in haar benen overheerste alle andere pijn in haar lichaam. Ze schreeuwde het nog een keer uit toen de boom nog iets verder rolde, en ze haar eigen botten kon voelen breken. Ze sloot haar ogen. Waarom moest het nou weer met haar gebeuren? Waarom niet een of andere domme kleine irritante Pokémon? Waarom zij, nu ze net het geluk in haar leven had gevonden? En hoe zou Satoko haar gaan redden?

Een hevige donder kwam uit het niets uit de verte. Satoko schrok en opende snel z'n ogen, blijkbaar Mayumi ook, want ze draaide snel haar kop om. Er volgde en flits en nog een hevige donderschok. Het echode door de bossen. Hierna volgde nog een felle lichtflits die door de bladeren erg fel was. In die ene seconde zag je alle naden in de bladeren doorschijnen. Daarna hoorde hij iets zwaars omvallen, wat dichtbij was. Het klonk bekend en het geluid was zo hard dat zijn oren er heel snel van dichtklapten en daarna weer open sprongen. Vlak daarna volgde het geluid van een boom die uit elkaar scheurde, van de boomstam af. Het was vlak bij. Mayumi bleek ervan in paniek te raken. Nog een boom viel om, en nog een, en nog een. Het was zo angstaanjagend en de flitsen en de donders bleven zich maar herhalen, en steeds meer dichterbij. Zijn partner draaide haar kop om naar hem. ''Satoko! We moeten wegwezen!'' gilde ze in paniek tegen hem. Hij stemde toe. Nogmaals sloeg er een bliksemschicht in bij een boom, maar deze stond nog niet eens een paar meters van de twee Absols af. Mayumi rende snel van de boom weg, maar ze rende precies de verkeerde kant op zag Satoko. Hij zag het gebeuren, maar het ging allemaal in slowmotion. De boom viel knetterend van de houtsplinters om boven op het achterlichaam van Mayumi. Haar achterpoten zaten klem tussen de boom en de grond. ''Satoko!!!'' gilde ze naar hem toe. Hij stond nog steeds stom op dezelfde plek. Een volle wind kwam achter hem vandaan en blies z'n haren naar voren. De wind liet de boom een klein stukje verder rollen waardoor de boom iets verder rolde op Mayumi's lichaam. Nogmaals schreeuwde ze het uit van de pijn. Zachtjes knakjes hoorde Satoko uit haar lichaam komen, alsof er satéstokjes door midden werden gebroken. De tranen schoten in Satoko's ogen. Daar lag ze, hulpeloos. Snel rende hij er met volle kracht naartoe. Hij ademde hard door z'n neus heen, alsof hij hyperventileerde. Z'n ogen rolden alle kanten op, over het lichaam van Mayumi. Uit de poten van haar bleek al kleine straaltjes bloed te komen. Als hij niet opschoot met het verplaatsen van de boom dan zou ze voor eeuwig verlamd zijn. Maar dat kon hij niet, de boom was daar veel te zwaar voor. En z'n zwaard zou dat ook niet redden, door midden hakken. En hij was bang om Mayumi te raken. Ondertussen was het al keihard gaan regenen. Mayumi en Satoko waren daar niet veilig, op de plek waar ze nu waren. Er konnen steeds meer bomen omvallen. Satoko voelde de pijn die Mayumi op dit moment meemaakte. Hij voelde de hartverscheurende pijn. Ze waren net partners, zijn avond kon niet meer stuk.. En toen gebeurde dit.. Deze verschrikkelijke gebeurtenis. De beelden schoten door z'n hoofd dat hij z'n partner zou verliezen. Dat kon hij niet laten gebeuren, niet nu.. Daar waren ze allebei nog veel te jong voor, en Mayumi was daar zeker te jong voor om te sterven. Het water liep uit z'n neus. Z'n vacht was al snel nat en doorweekt. Maar dat kon hem geen ene moer schelen. Hij draaide z'n kont om naar Mayumi en duwde met z'n kop tegen de boom aan. Hij schreeuwde van pijn, de keiharde boom die tegen z'n schedel aanbonkte. Maar die pijn voelde hij na een enkele seconden al niet meer. Hij moest haar zien te redden, hoe dan ook. Al offerde hij zichzelf op, dat kon hem niks schelen. Zolang Mayumi maar veilig was. De boom verroerde zich niet, hij bleef liggen op dezelfde plek. Alsof hij niet wou meewerken. Satoko hief z'n kop weer omhoog en keek in het wild rond, er moest hier iets liggen. Er moest hier toch iets zijn wat hem kon helpen? Van pijn begon Satoko te schreeuwen, te smeken naar hulp. ''HELP! HELP!!'' Riep hij keihard, al was het bijna niet te horen vanwege de donder. ''IS DAAR IEMAND? ASTJEBLIEFT HELP!'' Het had geen zin. Iedereen was waarschijnlijk die in dit gebied waren al ondergedoken. Maar Satoko had z'n hoop niet verloren. Hij draaide zich om en keek naar de rivier, dat was inmiddels woest geworden en de golven kletsten tegen z'n eigen stenen rotsje aan. Dat was mazzel, dat het water niet overstroomde naar hun toe. Dan zou Mayumi verdrinken, dat was een van de laatste dingen wat hij wou wat er zal gebeuren met haar. Snel draaide hij z'n kop weer om en zag een klein bloedplasje rondcirkelen om de pooteinden van zijn vriendin. De tranen die nog steeds in z'n ogen zaten schoten uit z'n ogen. Het moest zoveel pijn doen, dacht hij bij zichzelf. Maar daar moest hij op dit moment niet aan denken, hij moest medelijden kregen maar niet teveel dat hij z'n hoop opgaf. ''HELP!'' Schreeuwde hij voor de laatste keer. En daar was zijn hoop. Een wilde Tauros rende voorbij, net voor de boom die op Mayumi was gevallen. ''HE!'' Schreeuwde hij. De Tauros keek om en zag de twee Absols. ''KAN JE ME HELPEN?'' Het was nauwelijks te verstaan. Het leek wel alsof de goden van de bliksem en de donder op hol waren geslagen. Blijkbaar had de stier-Pokémon zijn zin toch verstaan en sprintte al snel naar hun toe. Met een grote sprong vloog hij over de boom heen en stond al gauw aan de andere kant van Mayumi. Zijn kop duwde hij op zo'n manier tegen de boom aan, zodat z'n hoorns ook kracht zette. De boom rolde beetje bij beetje terug richting de achterpoten van Mayumi. Dat zou vast pijn doen, dat er een boom over haar achterpoten heen rolde maar dat zou vast al verlamd zijn. En tenslotte was ze nu gered, voor zover de boom weg is. De Tauros beukte de boom nog verder in het water zodat het niet meer terug kon rollen. ''DANKJEWEL!!'' Schreeuwde hij nogmaals naar de Tauros, die zijn woorden hoorde. Keurig boog Satoko voor de stier-Pokémon en daarna rende het weg. Trots keek hij hem nog achterna. Daarna keek hij weer naar Mayumi. Die van onderen helemaal bebloed was. Snel maakte hij een klein hupje en was bij de achterpoten van de Absol beland. Heel voorzichtig likte hij de vacht van Mayumi. Dat zou vast fijner voelen dan die enorme boom.