Een zachte windvlaag streek over het gras van de Peacefull Plains. Peacefull.. zo kon je PokéRPG niet zo snel meer noemen. Gelukkig kon je de Peacefull Plains vaak wel zo noemen. Danger zuchtte kort. Hij stond middenin een grasveld, met hier en daar wat witte en gele bloemetjes. Lente, soms betekende dat rust. Op de plek waar Danger stond, was dat het eerste waar je aan zou denken. Er waren bijna geen Pokémon in de buurt, op een paar Shroomish en Butterfree na. Hier en daar zag je nog wat Beautifly, maar dat was het. Rustig, even rustig als de Peacefull Plains, keek Danger rond, in de hoop nóg meer Pokémon te zien, of zelfs een bekende te zien. Maar nee, de Houndoom slaagde daar niet in. Hij begon te lopen. Anders dan in de meeste gebieden van PokéRPG, waren deze Pokémon niet bang voor hem. Of ze kenden hem niet, of ze waren gewoon vriendelijk. Danger merkte dat een Butterfree naar hem toe vloog, en op zijn hoorn landde, maar hij negeerde de Pokémon. Hij kon de Butterfree natuurlijk ook wegjagen, maar dat deed hij niet. De Butterfree ging vanzelf weg, alsof hij de gedachten van Danger had gelezen.

Ietwat vermoeid ging hij op zijn buik liggen in het groene gras. Hij keek voor de tweede keer rond, alsof er nu wel een Pokémon zou komen. In de verte merkte Danger een Pokémon op. Langzaam stond hij op. Stel dat de Pokémon een wannabe-Lustro was, dan was hij tenminste voorbereid op een mogelijke aanval. Maar stel dat de Pokémon even aardig als hem zou zijn. Tenminste, als hij geen gloeiende of rode ogen had. Danger gromde kort, niet dat de Pokémon dat zou horen, aangezien deze nog verderop liep. Was het wel een Pokémon? Vast wel, wat moest het dan zijn? Een hond? Danger wachtte af, nieuwsgierig naar wat de Pokémon zou doen.

(Gromzels.)

(ff lekker posten met Mayumi hoor xD)

Mayumi liep over de Peacefull Plains, die hun naam eer aandeden. De vele vlinder-Pokémon zweefden over de graslanden, opzoek naar bloemen die nectar bevatten. Mayumi negeerde alle vrolijkheid. Ze was er echt niet voor in de stemming. Ze snoof luid toen er op haar zwaard een Butterfree ging zitten. Mayumi gromde geïrriteerd en sloeg woest met haar zwaard heen en weer, waardoor de Butterfree tegen de grond aan klapte. Maar de Butterfree had niks opgelopen, en vloog daarna weer weg. Mayumi snoof. Ze volgde de vlinder met haar ogen. Ze had geen zin om dat beest te laten gaan. Eenmaal aangevallen moest ie gewoon dood. Mayumi zette zich schrap, en sprintte daarna achter de Butterfree aan. Totdat ze zag dat de Butterfree weer landde, deze keer op de horens van een andere Pokémon. ''Hmpf...'' Mayumi stopte met rennen, en vervolgde de achtervolging door nu op een rustig tempo te lopen. Wat zou het voor Pokémon zijn? Ze zag het niet. De zon scheen in haar ogen, waardoor de Pokémon voor haar slechts een zwart gedaante leek. Ze kwam nader, en zag het gedaante langzaam kleuren krijgen. Het was een Houndoom, dat was duidelijk. Toen Mayumi nog enkele meters verwijderd was van Danger, stopte ze met lopen, maar bleef de Houndoom aankijken, omdat ze verwachtte dat hij haar aan zou vallen. Houndoom's zagen er natuurlijk niet al te vriendelijk uit, en met al die vijandigheid tegenwoordig. Wel had hij de Butterfree laten gaan, en had hij hem niet verbrand met zijn vuur-aanvallen. Dat zei misschien wel iets over zijn persoonlijkheid. Maar Mayumi wou alles eerst zeker weten, voordat ze iets zou doen dat roekeloos was. Ze moest testen of hij echt vriendelijk was, of kwaadaardig. Ze moest onaardig tegen hem doen, en kijken hoe hij terug reageerde. ''En wie ben jíj?'' zei ze met een zeer onaardige toon, en keek hem dreigend aan. Haar zwaard glom in de zon, en haar ogen stonden strak op de Houndoom gericht. Nergens was aan te merken dat dit niet echt was, maar maar een test. Zou hij erin trappen, en haar aanvallen, of bleef hij koel?

''En wie ben jij?'' De stem deed Danger verbaasd omkijken. Daar stond ze, de Pokémon van net. Hij wist eerst niet zeker dat het een Absol was, nu wist hij het heel zeker. Hij gromde kort. De toon waarmee de Absol sprak klonk zeer onaardig, alsof ze bij de Lustro zat of wou horen en de opdracht kreeg om iemand te vermoorden. Dan zou deze Absol zeker bij het verkeerde adres zijn. Toch herkende hij de Absol ergens van, maar van waar wist hij niet zeker. Hij kon haar natuurlijk aanvallen, maar het was beter van niet. Als hij de Absol zou aanvallen, kon hij ervanuit gaan dat hij aangevallen zou worden, en dat wou hij liever niet. Het was al zo'n rustige dag, waarom zou hij door een Absol de dag laten verpesten..?

"Ik ben Danger," begon Danger rustig. Hij keek de Absol met een rustige blik aan. Aan hem was niet te zien dat hij de Absol liever had weggejaagd, of iets in die trend. "En wie mag jij dan zijn?" ging hij verder. Er was een kleine grom in zijn stem te horen, wat duidelijk maakte dat de Absol liever niet had gezien. Misschien was dit wel gespeeld, maar dat was onwaarschijnlijk. Danger snoof, maar keek verbaasd omhoog toen hij een paar Pidgey zag wegvliegen. Ze zagen er bang uit, alsof er iets gevaarlijks zou gebeuren. "Luister naar die Absol!" riep een Pideotto naar Danger, voordat hij weer verder vloog. "Maar-" mompelde de Houndoom verbaasd. Hij staakte zijn zin toen hij de grond voelde trillen. Dit werd steeds harder, en uiteindelijk viel Danger op de grond. Hij draaide zich vlug om, zodat hij op zijn buik kwam te liggen. Hij keek naar de Absol voor hem. "Ik denk dat het beter is als je gaat liggen," sprak hij naar de Pokémon. Ze had dan wel onaardig tegen hem gedaan, hij kon haar in ieder geval wel proberen te helpen. Tenminste, voor zover ze geholpen wou worden.

(Ofzo XD)

(Jeeh. Absols zijn de voorspellers van natuurrampen =D )

"Ik ben Danger," antwoordde de Houndoom zeer rustig teggen Mayumi. Een klein grijnsje kwam op haar gezicht. Test geslaagd. Een Pokémon die niet meteen aanviel, kon nooit een totaal verduisterd hart hebben. Het leek er wel ergens op dat hij er een klein beetje moeite mee had om zo rustig te blijven, maar dat was logisch. "En wie mag jij dan zijn?" zei hij daarna met een grom in zijn stem. Mayumi's grijns werd groter. Goed, ze had hem duidelijk wel geïrriteerd met haar niet vriendelijke opmerking. ''Mijn naam is Mayumi.'' zei ze met een vriendelijk klinkende stem terug. Alsof haar humeur in een paar seconden totaal overgeslagen was. De Houndoom snoof, en Mayumi glimlachte triomfantelijk. Haar glimlach verdween echter zeer snel, want ze voelde zich ineens niet zo lekker. Ze wist wat dit betekende. Ze had al eerder dit gevoel gehad, en dat was wanneer er een aardbeving in haar woongebied kwam, ongeveer 5 jaar geleden. Maar toen was ze nog een kleine Absol, en had ze niet geweten wat het inhield. Totdat de rest van de groep Absols ineens totaal in paniek was. ''Aardbeving!'' hoorde ze haar familieleden schreeuwen. Gelukkig waren Absols in staat om het natuurgeweld een tijd voor het gebeuren op te merken, anders waren ze bedolven onder de stenen. Mayumi voelde de grond onder haar trillen. Shit, deze keer was ze we erg laat met het opmerken. Absols waren zo snel, dat ze eerst iedereen konden waarschuwen voordat het begon. Maar nu was het al aan de gang. Ze zette haar poten zo neer dat ze stevig stond, en klauwde haar nagels in de grond. Ze wist dat dit niet de juiste manier was voor een aardbeving, maar ze wou eerst voelen hoe sterk het was. Helaas voelde de bevingen erg sterk, tenminste in de verte. "Luister naar die Absol!" krijste een Pidgeotto, die met een paar soortgenoten in paniek overvloog. Mayumi keek er verbaasd naar. Dus er waren Pokémon die haar specialiteit kenden. "Maar-" Hoorde ze de Houndoom verbaasd mompelen. Mayumi keek hem fel aan. ''Doe het nou maar!'' snauwde ze naar hem. Ze keek om zich heen, en zag de bomen langzaam steeds schuiner staan. ''Aardbeving...'' mompelde ze, alsof het nog niet duidelijk genoeg was dat er een aardbeving aan de gang was. De Houndoom viel neer doordat de bevingen steeds sterker werden. Mayumi kon zichzelf nog net overeind houden, maar met veel moeite.k "Ik denk dat het beter is als je gaat liggen," zei de Houndoom. Mayumi snoof, en keek naar de kleine steentjes die tussen het gras door rolden. ''Nee, dat wist ik nog niet..'' zei ze sarcastisch, en zakte daarna langzaam door haar poten, totdat ze op haar buik lag. Ze strekte haar poten voor zich uit, en klampte zich vast aan de pollen gras. ''Droogkloot..'' snoof ze dom, en keek de Houndoom aan. Waarom moest dit nou weer gebeuren? Ze haatte aardbevingen. En ze wou al helemaal niet dood, nu ze net een partner had gevonden. Satoko.. Hoe zou het nu met hem gaan? Zou hij de bevingen ook al voelen, of zou hij nog op een veilige plek zijn? Mayumi hoopte het laatste. Mayumi keek weer voor zich uit. In de grond kwamen kleine scheurtjes, het gras hield het nog een beetje tegen. Mayumi's gezicht vertrok. ''De grond splijt....'' zei ze pijnzend. Het kon doorgaan tot er een kloof kwam, en dan zouden ze doodvallen. Maar de bevingen konden ook stoppen, en dan zouden ze hier snel weg moeten gaan. Mayumi sloot haar ogen angstig en wachtte tot er iets zou gebeuren of ophouden.

''Nee, dat wist ik nog niet,'' sprak Mayumi sarcastisch op Danger's voorstel, waarna zij ook op haar buik ging liggen. De Houndoom snoof kort. Ach ja, wat maakte het ook uit. Best vreemd, eerst was het heel stil, en nu was er een aardbeving. Het begon ook steeds harder te waaien, maar dat hoefde geen probleem te worden. De bevingen leken maar niet op te houden, en het werd zelfs steeds erger. Er kwamen kleine scheurtjes in de grond. ''De grond splijt,'' hoorde Danger Mayumi pijnzend zeggen. Hij wou iets zeggen, maar hield zich in. Hij voelde de grond onder hem uit elkaar gaan. Gelukkig stopte de aardbeving net op tijd, anders zou hij in een klein kloofje kunnen zakken. Daar zou hij wel uit kunnen komen, maar toch. De aardbeving zou weer kunnen komen, en dan zou het kloofje een kloof kunnen worden waar hij niet zelf uit zou komen. De wind, die al hard waaide, begon nóg harder te waaien.

Danger zuchtte, deels opgelucht. Hij was blij dat de aardbeving voorbij was, maar uit angst voor nog een aardbeving bleef hij liggen. De Houndoom keek even naar Mayumi. Absols konden natuurrampen voorspellen. Hij wou dat hij dat ook kon, dan kon je op tijd vluchten voordat een ramp zou komen. Maar ja, een Houndoom zijn had ook wel zijn voordelen. Hij had alleen geen zin om te bedenken welke voordelen dat nou waren. Een misselijkmakend gesis leek uit de lucht te komen. Danger herkende dat geluid; het was het geluid van een tornado in ontwikkeling. Hij keek omhoog, waar hij de bekende trechterachtige vorm in de lucht zag bewegen. Hij daalde snel, dus het zou niet al te lang duren voordat de tornado de grond zou bereiken, en alles kon verwoesten wat op zijn pad lag. Danger slikte. "Tornado," mompelde hij, nogal onduidelijk. Hij stond op, klaar om weg te rennen. Hij merkte een omvallende boom te laat op. Deze viel recht op zijn rechterachterpoot. De poot deed wel pijn, maar toch voelde hij niet gebroken. Danger gromde, en draaide zich om, proberend om met zijn horens de boom, die niet superzwaar was, weg te duwen. De tornado kwam intussen steeds dichterbij de grond..

(Ofzozeldingesugh! )

Langzaam kwam de Growlithe overeind. Zo'n heftige aardbeving had ze nog nooit meegemaakt. Even dacht ze dat er nog een naschok was, maar dat was haar eigen getril. Zuchtend keek ze rond. Vele pokémon waren al gevlucht, maar waarom? De aardbeving was toch al voorbij? Pas toen ze achter zich een enorme windvlaag voelde keek ze achterom. Daar zag ze de rede om te vluchten. De windvlaag vormde zich langzaam tot een tornado. Hier hoefde Sora geen tweede keer over na te denken en ze zette het op een lopen. Uit angst ging ze steeds sneller lopen, maar merkte dat ze daarvoor veel energie gebruikte. Hijgend stopte ze even. Waar was de tornado eigenlijk? Ze kon hem niet zien, maar wist dat het niet over was. Nadat ze een aantal keer lucht had gehapt maakte ze weer vaart. Niet lang daarna had ze in de gaten dat ze richting Peacefull Plains rende. Helaas zal die niet meer zo Peacefull zijn als ze daar aankwam.
Alweer stopte Sora even om na te hijgen. Opnieuw keek ze om zich heen en zag twee pokémon staan. Vlug liep ze erheen. ''Jullie moeten hier weg, het duurt niet lang of....'' ze stopte. De blik van de Houndoom was al op de tornado gericht. Dus hij had het al gezien. Hij mompelde iets dat in de trend van ''tornado'' was en zette het toen op een lopen. Sora keek de andere pokémon aan, die overigens een Absol bleek te zijn, maar niet voor lang. Ze keek naar de Houndoom die een boom van zijn poot probeerde af te duwen. De Growlithe wilde hem wel helpen, maar wachtte de Absol. Pas als die zou rennen zou zij ook gaan.

(Ofzo xD)

Mayumi opende haar ogen weer toen de bevingen eindelijk begonnen te stoppen. Nou ja, eindelijk? Het had niet zo lang geduurd maar voor Mayumi had het een eeuwigheid geleken. Ze keek over de graslanden, en zag dat op vele plaatsen de grond opengebarsten was. Gelukkig was het niet zo erg, het waren slechts spleten van enkele centimeters wijd. Na een paar flinke regenbuien in het natte seizoen zou de grond weer wat inzakken, en zou het niet meer te zien zijn. Mayumi kon verder geen enkele beving meer voelen, en dus stapte ze langzaam weer overeind. Ze merkte dat haar poten aan het trillen waren van de spanning, maar dat negeerde ze. Wat haar aandacht op dit moment trok was de Houndoom, die nog steeds op de grond lag, en ook opgelucht leek over het feit dat de bevingen gestopt waren. Maar al snel verdween dat opgeluchte gevoel. Een onheilspellend geluid kwam uit de lucht, en Danger wendde zijn kop naar de lucht. Mayumi volgde zijn voorbeeld, en zag de donkergrijze massa door de lucht zweven. ''Jullie moeten hier weg, het duurt niet lang of....'' riep een kleine Growlithe ineens, die uit het niets opdoemde. Tenminste, zo leek het voor Mayumi, want ze was helemaal in gedachten. Ze slikte even. Ze wist al dat dat foute boel was. Aangezien haar familie bestond uit allemaal rampvoorspellende Pokémon werd er vroeger in die groep veel gepraat over verschillende natuurrampen, en zij en al haar vrienden hadden alles over rampen geleerd van de stamoudste. Er waren verschillende soorten tornado's. Je had kleine witte langzame tornado's, vrijwel onschuldig, al moest je er wel voor uitkijken. Daarna had je grotere, sneller draaiende en grijzere tornado's. Hoe donkerder ze waren, hoe meer puin er doorheen vloog, en dus hoe gevaarlijker ze waren. En als laatste had je nog de megatornado's. Grote bijna zwarte dikke vormen in de lucht, die helemaal niet meer op een tornado leken. Die maakten alles tot de grond gelijk. Gelukkig was dit er een van de middelmatige klasse, anders waren ze nu al ten dode opgeschreven. ''Tornado'' mompelde Danger, waardoor Mayumi haar blik weer op hem wendde. Hij stond op, en was klaar om weg te rennen. Een boom die nog geen tien meter van hem verwijderd was, viel echter neer, en hij was te laat om ervoor weg te vluchten. De dikke stam van de boom raakte zijn rechterachterpoot, en Mayumi sloot haar ogen een paar seconden uit schrik. Hij probeerde de stam weg te krijgen. Mayumi twijfelde even, en stond daarna op. Ze rende richting de beknelde Pokémon, en zag dat de Growlithe er ook al stond. Mayumi bedacht dat de Growlithe niet groot of sterk genoeg was om een boomstam in beweging te krijgen, en Danger had er ook vast moeite mee. Maar zijzelf kon wel helpen. Ze was best groot, en haar zwaard was een goed hulpstuk. ''Achteruit...'' mompelde ze tegen de Growlithe, want ze wou niet dat de boomstam over de Pokémon heen zou rollen. Ze keek Danger kort aan, en glimlachte lichtjes, als teken dat ze het goed bedoelde. Daarna strekte ze haar kop, en duwde met haar zwaard tegen de boomstam, en ze gebruikte al haar kracht. Hopelijk zouden ze met z'n tweeën of met z'n allen die boomstam weg kunnen krijgen..

Een Growlithe kwam aanrennen. In de tussentijd was Danger nog steeds bezig met de boom. Gelukkig waren zijn poten niet gebroken, anders was het onmogelijk voor hem geweest om de boom weg te duwen. Hij gromde even bj het merken dat het niet lukte. ''Jullie moeten hier weg, het duurt niet lang of-'' klonk het opeens. Danger wendde zich naar de Growlithe. "Dat waren we allang van plan. Maar dat gaat een beetje moeilijk met een boom op je poot, hè?" Zijn stem klonk geïrriteerd, maar hij was juist geschrokken. Wie was dat nou niet als een boom op je poten was gevallen? Dat deed pijn, en je poten konden breken. Dat was bij Danger gelukkig niet het geval. Hij zuchtte trillerig, waarna hij weer verder ging met de boomstam weg te duwen. ''Achteruit,'' klonk het opeens, maar Danger besefde dat het niet tegen hem was. Hij zag Mayumi, die even naar hem glimlachte. Oke, waarschijnlijk wou ze helpen. Zo zag Danger dat in ieder geval. Zijn vage glimlach, die hij op zijn stuit vormde, liet zien dat hij het begreep. De Absol legde haar zwaard tegen de boomstam aan, waarna ze begon te duwen. De boomstam kwam een beetje in beweging, maar dat was waarschijnlijk niet genoeg om de boomstam weg te halen. De tornado kwam steeds dichterbij de grond, maar het gesis van de tornado werd steeds erger. Opeens verdween het gesis, maar deze maakte plaats voor een luid gedreun. Dat was een slecht teken; de tornado had de grond bereikt, en deze raasde nu recht door de Peacefull Plains, die je nu niet meer zo kon noemen. Danger slikte, waarna hij nóg harder aan de boomstam begon te duwen. De tornado kon de boomstam natuurlijk ook oppakken, maar dan zou hij de drie ook meteen meesleuren. En dat was geen goed idee. De poten van de Houndoom waren inmiddels bijna onder de boomstam vandaan, maar de tornado kwam ook steeds dichterbij..

De Absol kwam ook aangelopen. ''Achteruit,'' sprak ze. Sora besefde dat het tegen haar was en deed dus een paar stappen achteruit. Ze had zelf ook willen helpen, maar er was niet veel dat ze kon doen, zo sterk was ze niet. De Absol lag haar zwaard tegen de boomstam en begon te duwen. Intussen kwam de tornado steeds dichterbij de grond. Opeens hield het gesis op van de tornado, maar nu kon je een leude dreun horen. Geschrokken keek Sora naar de tornado, dat kon niet veel goeds betekenen. Dat ding was nu vast bezig de Peceful Plains op te schrokken.
De Houndoom begon harder aan de boomstam te duwen, het had wel effect, maar zijn poten waren nog niet helemaal verwijderd. Sora kon het niet aan zien. Ze wilde zo graag helpen, maar wat kon ze doen? De boom plat branden? Maar dat had ook niet echt nut. Ze zuchtte. Misschien kon zij beter op de tornado letten, dan konden zij zich daarop concentreren, toch? De Growlithe draaide zich naar de tornado toe en zag vol afschuw dat de tronado snel naderde. Wat als ze niet snel genoeg waren?

(Sorry, ik had niet door dat hier al gepost was xD)

Mayumi deed haar uiterste best, maar het lukte net aan niet om de boomstam helemaal van zijn poten af te bewegen. Mayumi snoof luid toen Danger het nog een keer probeerde. Ze rende van de boomstam weg, maar draaide zichzelf daarna om, en focuste haar blik op de boomstam. Zonder te waarschuwen rende ze weer naar voren, en boog haar kop een eind naar beneden, zodat deze op dezelfde hoogte was als de stronk. Met een enorme klap kwam ze tegen de boomstam aan, waardoor deze eindelijk verder rolde. De klap gaf een zo harde impact dat Mayumi haar evenwicht verloor, en daarom ook een paar passen na de kopstoot haar evenwicht verloor, en op de grond terecht kwam. Ze stond gelukkig al snel weer op, en wreef pijnlijk over haar kop heen. Au.. koppijn.. Maar het was het waard geweest, want ze had Danger ermee geholpen. Nog steeds met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht, schudde ze haar kop heen en weer. Daarna keek ze op, en haar blik viel op hetzelfde als de andere Pokémon al naar keken. De tornado. De snelheid van de spookachtige windkolk nam erg toe, en het zou niet lang meer duren voordat de vernietigende tornado over hen heen zou razen. Haar ogen flitsten naar Danger. ''Danger!'' zei ze gehaast. ''Kan je wel lopen? Of heb je iets gebroken?'' vroeg ze bezorgd. Als hij niet kon lopen, dan wist ze echt niet wat ze moest doen. Hij was ongeveer even groot als haar, en ze zou hem echt niet kunnen dragen.

De druk brandde op zijn poten. Het leek alsof zijn poten gekneld werden, omdat de onderkant van zijn poten gevoelloos aan begonnen te voelen. Danger gromde toen hij dit eenmaal doorhad. Als resultaat begon hij nóg harder tegen de boom te duwen. Hij merkte dat Mayumi wegliep. Hij wou haar vragen waar ze naartoe ging, maar een prop in zijn keel verhinderde hem dat. Hij begon zich af te vragen hoe hij dat gevoel kreeg. Zou het door de schrik zijn? Vast wel. Zijn gedachten begonnen waziger te worden en de wereld werd zwart voor zijn ogen. Toch viel hij niet flauw. Danger merkte dat de boomstam werd weggeduwd, en kon nog vaagjes een Absol-vorm herkennen. Toen merkte hij helemaal niks meer. Voor de anderen zag het er anders uit. De blauwe ogen van de Houndoom kleurden rood, maar dat was toch echt wel het enige. Op een zwakke glimlach na dan, maar die verdween als sneeuw voor de zon. Danger gromde, en krabbelde overeind. Hij snoof op een minachtende manier naar de tornado die in een hoog tempo over het gebied raasde. Hij verwoestte bomen op zijn pad en gras ging de andere kant op liggen, alsof ze de grote tornado zo konden ontwijken.

"Danger!" klonk een gehaaste stem. Danger keek grommend om, in de richting van Mayumi. Aan haar houding te zien merkte hij dat zij diegene was die hem iets had gevraagd. "Kan je wel lopen? Of heb je iets gebroken?" klonk haar stem, die nu bezorgd was. Danger gromde, nurks prevelde hij iets wat op 'Nee, dat niet' leek. Vervolgens wendde hij zich weer naar de tornado. Zijn ogen kleurden weer normaal blauw. De Houndoom leek te schrikken, hij sprong bijna achteruit. Hij keek verbaasd naar de tornado, hoe kwam deze zo snel dichterbij? Opeens besefte hij dat hij weer in zijn trance was. Haastig keek hij naar de twee. Nee, ze hadden geen verwondingen. Hij had ze dus niet aangevallen. Danger slikte kort, nadenkend over zijn volgende zin. Het gebulder van de tornado wekte hem uit zijn gedachten die hem in een halve trance brachten. Het leek alsof hij even weg van de wereld was, afgesloten, dood. Maar toch stond hij met vier poten op de grond. Vlug blikte hij naar de tornado, maar al snel gaf hij zijn blik weer aan de twee. Zou een van hen wegrennen, dan zou hij volgen. Hij wou niet als enige wegrennen en de groep zo achterlaten, maar tegelijkertijd wou hij niet als enige achterblijven. Misschien waren de anderen wel hetzelfde aan het denken.

De boomstronk sleepte over de grond, recht de bulderende en verwoestende tornado in die nu een vieze kleur had gekregen. Dit was toch echt wel het moment dat ze moesten wegrennen, anders dan zouden ze worden opgezogen. Wie weet waar ze dan terecht zouden komen! De wervelwind trok aan het lijf van Danger, die nog maar net houvast kon vinden. Dat zou hij snel kwijtraken. Hij schreeuwde, in de hoop zo meer houvast te krijgen. Dit gebeurde niet en hierom vloekte de Houndoom in zichzelf. Hij keek naar het groepje die nog steeds niks deed. Danger zette met moeite wat passen naar voren, zodat hij uit de greep van de tornado kwam. Hij hijgde zachtjes, terwijl hij de grond stevig vasthield. In die houding wachtte hij op een reactie.

(Ik heb echt heel lang over dit bericht gedaan. Ik was inspiratieloos, en was het een keer kwijtgeraakt.. leuk, overnieuw beginnen..)

De Absol deed een paar stappen achteruit en rende direct erna weer op de boomstam af. Ze boog haar kop wat en knalde met volle vaart tegen de stam aan. Dat moest vast pijn doen... "Danger!" sprak ze haastig, nadat ze haar evenwicht had teruggewonnen. "Kan je wel lopen? Of heb je iets gebroken?" Sora trok een bezorgd gezicht, maar toen hij iets mompelde dat op ''nee, dat niet'' leek betrok haar gezicht. Danger wendde zijn blik naar de tornado, die gevaarlijk dichterbij kwam. Ze gromde kort erna, alsof ze hem wilde zeggen dat hij moest verdwijnen en het liefst zo ver mogelijk. Helaas kon dat niet. Ze zuchtte en keek naar de andere twee. Nu was het perfecte moment om het op een lopen te zetten.
Sora hoorde een schreeuw in de buurt. Het was Danger. Ze draaide de rug naar de tornado toe en deed een paar passen naar voren, zodat ze in de buurt van de Absol en Danger kwam te staan. Ze keek hen kort aan, voordat ze langzaam langs hun liep.