Bij iedere stap voelde hij een pijnscheut door zijn lichaam gaan. Met moeite wist hij bij Cristal lake te komen. Hij hield zijn linker achterpoot boven de grond en hinkte richting de glinstering tussen de bomen. De zon was al bijna verdwenen, vannacht was er geen maan. Zodra het donker was zou hij het meer niet meer kunnen zien. Alsof datnog niet genoeg was was hij bijna aan het einde van zijn uithoudingsvermogen "Ik hoop dat die geruchten waar zijn" gromde hij. Voor hem lag een omgevallen boom. Hij nam een sprong maar zijn gewonde achterpoot en uitgeputte toestand maakte dat hij niet hoog kwam en viel. De bosgrond brak zijn val maar hielp hem niet overijnd. Zacht grommend bleef hij liggen, pijn gutste door zijn lichaam. Stomme grotpokémon, ik kon toch niet weten dat het hun grot was? Met z'n allen tegen een hij bleef wat op de pokémon die hem dit hadden aangedaan vloeken terwijl hij daar lag, overgoten van de pijn. Hij moest bij het meer komen... Zodra hij bewoog schoot de pijn in golven door zijn lichaam, bewegen werd een hel. Uiteindelijk bleef hij daar liggen, nog zo'n duizend meter van het meer af. Zwaar gewond en uitgeput.

Evening was zoals hij vaak deed aan het rondslenteren langs het meer. Het meer was een hele mooie plek, en rond het meer groeiden struiken met allerlei lekkere bessen, waar Evening elke keer weer van smulde. En het water was zo helder dat hij bijna elke dag naar het meer ging, alleen maar om er een paar slokken van te proeven. Hij liep naar de waterkant, en liet zijn kopje naar het water buigen. Hij nam rustig een paar slokjes, en hield daarna luidruchtig adem. Ah, lekker, zoals altijd. Met een tevreden glimlach liep hij weer weg van het meer, om verder die dag nog wat boeiendere dingen te gaan doen. Maar na een paar minuten rook hij ineens een onbekende geur. Een geur die hij nog nooit eerder had geroken. Evening stak zijn neus in de lucht, en rook links, rechts, alle kanten op. Hij liep de kant op waarvan de geur vandaan kwam, en hij begon met zijn neus bijna aan de grond te sluipen. Ja, de geur werd sterker nu hij deze kant op liep. Hij was niet ver meer van de onbekende Pokémon af. Het duurde niet lang voordat het geurpad ophield. Evening hief zijn kop op en keek rond, en merkte de gewonde Espeon op. Meteen rende Evening op volle snelheid naar de Pokémon toe. Eenmaal bij de Pokémon aangekomen zag hij dat hij zijn ogen dicht had. Zou hij nog leven? Evening wist hoe je dat kon controleren. Hij hield een van zijn voorpootjes voor de bek van de Espeon. Ja, de Espeon ademde nog. Het was wel zwakjes, maar het ging erom dat hij nog leefde. Evening gaf Ghost een klein duwtje tegen zijn zij, om te kijken of hij zou reageren. ''Gaat het?..'' vroeg hij snel. Hij keek even om. Als die Espeon nou iets dichter bij het meer was neergevallen, dan had hij hem daar makkelijk naar toe kunnen slepen. Nu zou het een hele klus worden. Ach, het maakte hem niet uit. Maar het beste was natuurlijk als de Espeon gewoon reageerde. Of nog beter, kon opstaan. Dan kon hij hem ondersteunen. Tsja, en dan maar hopen dat het meer echt genezende krachten had. Hij keek weer terug naar de Espeon. Maar eerst wachten op antwoord...

De horizon schommelde, alles werd wazig. Hij liet zijn kop vallen, zijn ogen rolden weg achter zijn oogleden toen hij zijn bewustzijn verloor. Hij wist zeker dat als iemand hem nu niet heel snel zou vinden het zijn einde was. Misschien was dat wel niet zo slecht...Hij kreunde toen iets tegen zijn gekneusde ribben duuwde. Hij kwam terug bij de werkelijkheid door de terugkerende pijn die hem even afgenomen was tijdens zijn bewusteloosheid. "Wie..." hij voelde zich geproken, ieder geluid, iedere beweging, iedere aanraking, deed pijn. Toch bracht hij de woorden over zijn lippen "Wie... H... Help" hij kromp ineen van de pijn, hij grouwde bij de beweging. Met moeite kreeg hij een poot onder zijn lichaam maar hij had de kracht niet om zichzelf omhoog te krijgen. Hij ademde zacht en licht, zouden zijn ribben moeten wijken voor zijn longen zou de pijn door zijn lichaam gaan. Praten werd daarmee ook moeilijk en vooral pijnlijk. Vanuit de bergen was hij hierheen gekomen, al vanaf de bergen was hij uitgeput en zwaar gewond. Nu was hij kapot, van binnen en van buiten.

(inspiloos)

In deze post komen twee accounts voor die bespeeld worden, Mayumi en Evening. Mayumi is ook van mij, dus vrees niet, ik speel niet ineens op iemand anders' account, ofzo.


Evening snoof. Het duurde wel lang voordat hij antwoord gaf. Was hij dan toch dood gegaan, waar hij zelf bij stond? Maar nee, er kwam al antwoord van de zwaargewonde Espeon. "Wie... H... Help" De vraag naar wie er was, had hij herhaald. Daarna zag Evening hem krampachtige bewegingen maken. Oei, het ging echt niet goed met deze Pokémon. Maar wat moest hij doen? Hier in de bosjes kon je zo aangevallen worden, dus hij moest hier in ieder geval weg. Maar Evening was daar niet sterk genoeg voor en daarbij zou hij de Espeon dan pijn doen. Maar hem hier verplegen kon hij ook niet, hij had nog niet genoeg wijsheid en ervaring over het verplegen van Pokémon. Evening beet op zijn lip. De Espeon naar het Crystal lake krijgen was het beste nu, dat was genezend. Hij zag dat de Espeon een poot onder zijn lichaam probeerde te krijgen. Evening deed een stap naar voren. ''Nee.. Blijf liggen..'' sprak hij langzaam en duidelijk tegen Ghost. Blijven liggen was wel belangrijk, anders kon je nog spieren verrekken, of iets kneuzen. Hij keek om zich heen. Oh, wat moest hij nou doen? Was hij nou maar groter geweest, of had hij maar iemand die groot genoeg was om te helpen. En een draagding maken, daar was geen tijd meer voor want het duurde veels te lang in zijn eentje. Evening peinsde. Toch maar optillen dan? Twijfelend liep hij naar de Espeon, en strekte zijn armen uit om hem op te tillen. Hij kreeg nu al een spijtgevoel... ''Wacht!'' bulderde een stem, niet ver van Evening en Ghost vandaan. Het klonk streng en dreigend. Evening trok snel zijn poten weer terug. Hij had nog niks verkeerds gedaan.. Een rennend geluid was nu te horen, en al snel kwam er een wit gedaante met een donker gezicht uit de bosjes. Het was Mayumi, een grote Absol die vaak door de bossen liep, en net wat was gaan drinken bij de waterkant van het meer. Ze rende totdat ze net voorbij Evening was, en maakte daarna een scherpe draai, waardoor ze tussen Evening en Ghost in stond. Want Evening was achteruit gedeinsd, want hij wou echt niet onder die scherpe klauwen komen. Evening snoof. Wat had die er nou weer mee te maken? Mayumi hoorde dat hij snoof, en keerde haar kop naar hem toe, waarbij ze hem fel aankeek. ''Als je hem zo optilt, dan breekt hij zeker al zijn botten..'' zei ze, en snoof minachtend. Ze hief haar kop arrogant op. Hmm.. Had ze die knakker niet eerder gezien? Ach, vast wel. Mayumi keek naar de Espeon, en zakte naast haar neer, en zweeg daarna. Evening keek er dom naar. Waarom ging ze nou weer liggen? Alsof Mayumi zijn gedachten kon lezen keek ze hem weer met dezelfde felle en hatelijke blik aan. ''Til hem voorzichtig op mijn rug..'' gromde ze geïrriteerd. Evening gromde waarschuwend terug. Hij had geen zin om de hele tijd gecommandeerd te worden. Hier zou hij nog wel aan meehelpen, aangezien hij de Espeon wou helpen. Hij tilde hem heel voorzichtig op Mayumi's rug. Mayumi stond op, en liep richting het meer. Evening sjokte er koppig achteraan. Hij deed een snelle aanval, maar toen hij bij het meer aankwam zag hij dat Mayumi er al stond. Ze stond op de rand van het meertje, en keek op haar rug, naar de Espeon. Daarna bewoog ze haar rug richting het water, zodat de Espeon er gewoon in viel. ''He!..'' schreeuwde Evening kwaad. Hij rende richting Mayumi. ''Je kan hem niet zomaar laten vallen, Dwaas! Zo raakt hij juist gewond!!'' Mayumi snoof lichtjes, en keek hem arrogant aan. ''Wees blij dat ik er nog moeite aan gedaan heb om hem hier te brengen. Ach, had ik beter niet kunnen doen, het gaat toch wel dood..'' Ze gaapte, en keerde om om weer weg te lopen. ''Stop!'' riep Evening tegen haar. Mayumi stopte abrupt en draaide zich naar Evening. ''Wat moet je, kleine?'' Evening snoof. ''Pak aan..'' gromde hij. Hij spande al zijn spieren en liet een vlammenwerper uit zijn bek komen, en liet die richting Mayumi gaan. Dat zou haar een lesje leren. Mayumi leek het echter niet zo erg te vinden. Ze ging niet eens aan de kant voor de aanval. Vlak voordat de vlammenwerper bij haar kwam, vuurde ze er zelf een af, waardoor de twee vlammenslierten tegen elkaar aankwamen en in de lucht verdwenen. ''Waag het niet om dat nog eens te doen..'' siste Mayumi dreigend. Daarna keerde ze zich gewoon weer om, en sprintte weg. Evening keek haar een beetje raar na. Nou ja, Ghost was nu in ieder geval in het water. Hij rende bezorgd naar de kant, en zorgde dat Ghost met zijn kop boven het water bleef. Hopelijk werkte het water echt genezend..

Stemmen klonken, de geluiden werden steend zachter alsof hij bij hem wegvloog ofzoiets. Ghost maakte geen geluid toen hij op de rug van de Absol werd getild. Hij had zijn bewustzijn bijna verloren en voelde alleen nog maar een constante doffe pijn die als een stekelige deken over hem heen lag. Ver weg had hij stemmen gehoord. Hij voelde beweging, hielp iemand hem? Toen voelde hij de wereld draaien, hij gleed weg, probeerde grip te vinden maar was te zwak om echt te kunnen bewegen. Alles werd oppeens koud om hem heen, het water kleurde vaag rood rond hem. Hij kreeg niet de tijd om adem te halen. Bewegen deed te veel pijn, dat maakte dat hij niet bewoog en zonk. Water sloot hem in. Hij dacht dat dit het einde was, ver weg diep in een meer gezonken. Het meer was op deze plek nog niet erg diep en hij raakte de bodem snel. Moeilijk opende hij zijn ogen, hij was vlak onder het wateroppervlak. Door het water heen zag hij de sterren en een dunne streep maan. Om hem heen waren lichtblauwe kristallen. Het leek of hij kracht terug kreeg, zijn wonden gewoonweg van hem af spoelde. Een vage beweging naast hem, zijn adem was op. Iemand haalde zijn kop boven water. Ghost knipperde met zijn ogen. Hij voelde zich nog verkrampt maar het gevoel vloeide langzaam weg. Het voelde alsof hij leegliep. Hij keek in de ogen van een Qulava. Zijn oren gingen eerst in zijn nek maar toen omhoog. Hij maakte zich los uit de poten van zijn redder en ging in he ondiepe water staan. Hij zei een tijd lang niets. Tot hij de stilte verbrak met woorden "Jij hebt me gered nietwaar?" hij had een kalme, lage stem "Bedankt" met rustige passen waadde hij het water uit langs de Qulava. Eemaal op de kant schudde hij zich uit. Hij zwiepte met zijn staart en bekeek zijnlichaam, geen wond meer te zien. Hadden de cristallen hem geheeld? Of was er een pokémon geweest die hem vanuit de diepte had aangezien en geholpen?

Het met bloed vermengde water trok Evening's aandacht. Met een bezorgde blik keek hij er naar, en daarna weer naar de gewonde Espeon. Maar zijn wonden leken raar genoeg steeds meer te vervagen. Was... was het Crystal Lake echt een genezingsbron? Iedereen vertelde van wel, maar Evening had het eerlijk gezegd nooit geloofd. Genezend water, dat klonk als een hoop onzin voor hem. Maar het leek er op dat de verhalen wel waar waren. Een enorme doorbraak, voor hem dan. Veel Pokémon zouden het vast wel weten. De Espeon opende eindelijk zijn ogen en keek zijn redder aan. Hij leek echter te twijfelen, want zijn oren gingen eerst bedenkelijk naar achter, voor ze weer naar voren gingen. Daarna maakte hij zich los uit Evening's poten, en stond daarna in het water. Zwijgend. Evening trok een van zijn wenkbrauwen op, terwijl hij raar naar de Espeon keek. Wat was hij nou mysterieus aan het doen? "Jij hebt me gered nietwaar?" zei hij na een tijdje stil te zijn geweest, en met een lage stem. Evening moest zich erg inhouden. Een lage stem bij een Espeon. Hij had eerder een piepstemmetje verwacht voor zo'n kleine Pokémon. Evening hield een paar keer diep adem, waarna zijn gezicht weer serieus stond. ''ja...'' antwoordde hij, zonder ook maar iets over de Absol te gaan beginnen. Ze had geholpen ja, maar door haar gedrag verdiende ze geen respect van hem. "Bedankt" De Espeon liep het water uit, en schudde zijn vacht uit. Evening knikte als antwoord, en stapte zelf ook het water uit, waarna hij naar zijn natte achterpootjes keek. Uitschudden hoefde voor hem niet. Hij was een vuur Pokémon. Hij verhitte daarna zijn lijf zo hoog, dat het water op zijn poten verdampte. Hij glimlachte even. Hij was er zeker wel blij mij dat hij een vuur-Pokémon was. Het had erg veel voordelen. Daarna keek hij weer terug naar de Espeon. Was hij hier nieuw in het gebied? Evening aarzelde even, maar begon daarna te spreken. ''Ik ben Evening... Ben jij soms nieuw hier?'' vroeg hij aan de Pokémon, want hij had nog nooit een Espeon gezien in dit gebied.

Ghost schudde zijn kop "Ik ben hier al zo'n twee jaar" legde hij rustig uit. Hij keek naar zijn achterpoot waar de grootste wond gezeten had. Hij ging zitten en likte zijn vacht veder droog en in model. Hij had nog geen partner en moest eigelijk op vanalles voorberijd zijn "Mijn naam is Ghost" zei hij toen de Qulava zich voorstelde als 'Evening'. Toen hij klaar was stond hij op en rekte hij zich eens uit, geen centje pijn behalve eenlichte steek vaneen bot dat op zijn plaats schoot met een zacht, knakkend geluid. Hij had de ingehouden lach van Avening gezien maar had het genegeert. Hij was hoogstwaarschijnlijk niet gewend aan zijn soort eventueel in combinatie met zijn persoonlijkheid.

De Espeon schudde zijn kop, waarna hij Evening vertelde dat hij hier al twee jaren had geleefd. Evening trok verbaasd een wenkbrauw op. Al twee jaar? Dat was veel langer dan dat hij hier had gezeten. Hij was hier een jaar, ongeveer. Hoe kon het dan dat hij de Espeon nog nooit gezien of opgemerkt had? Evening keek even weg, naar zijn eigen verre spiegelbeeld in het water. Hij hoorde het gras bewegen en wanneer hij zijn kop omdraaide zag hij dat het Ghost was, die was gaan zitten in het zachte gras. "Mijn naam is Ghost" zei de Espeon. Evening beet wat op zijn lip. Ghost betekende geest. Hij had niet echt goede herinneringen over geesten of spook-Pokémon. Maar ondanks deze Espeon zo mysterieus deed, leek hij Evening wel aardig. Ghost stond weer op, en rekte zich uit. Hij leek geen pijn meer te hebben want Evening zag geen greintje pijn op zijn gezicht staan. Evening glimlachte even, blij dat het allemaal goed was gekomen met de Espeon. Net lag hij nog zwaargewond en uitgeput op de grond, en nu stond hij gezond en wel in het gras. Maar het jammere was dat de Espeon niet echt meer interesse voor Evening liet merken. Een goed gesprek met de Espeon verwachtte Evening dan ook niet. Hij zuchtte zacht en onopmerkelijk, en liep daarna wat verder weg. ''Veel succes verder.. geloof ik.'' sprak Evening tegen de Espeon, en liep daarna verder. Als de Espeon hem nog wou spreken, zou hij wel weer stil gaan staan, maar anders zou hij al snel uit het zicht verdwijnen.

PokéRPG was groot, het was niet vreemd dat hij Evening niet kende. Hij kende hem nu daarover hoefde hij dus niet meer over na te denken. Hij herkende het gedrag van de Qulava wel: weglopend in de hoop dat hij hem terugriep. Dit keer had hij er een heel goede reden voor. Hij ging staat "Wacht even" hij liep naar de Qulava toe "Je hebt mijn leven gered, daarvoor kan ik je niet genoeg bedanken. Als je mijn hulp nodig hebt hoef je maar te roepen" een zeldzaam glimlachje krulde zijn ene mondhoek om. Hij lachte niet vaak, dat wist Evening waarschijnlijk niet maar dat boeide niet zo. Hij zwiepte met zijn staart, voor sommige pokémon leek het vaak alsof hij er altijd was omdat hij snel kon opdagen als ze zijn hulp nodig hadden. Ghost had geen voorkeur naar goed of slecht en dat maakte dat hij de pokémon die hij zijn hulp waardig vond gewoon hielp, goed of slecht.

Het had blijkbaar gewerkt, want de Espeon stond op en riep naar Evening toe. "Wacht even" hoorde Evening. Hij draaide zich volledig om en keek naar Ghost die naar hem toe liep. Eenmaal bij hem aangekomen begon die weer te spreken. "Je hebt mijn leven gered, daarvoor kan ik je niet genoeg bedanken. Als je mijn hulp nodig hebt hoef je maar te roepen" een klein glimlachje krulde een van zijn mondhoeken naar boven om. Evening hief zijn oren op en glimlachte gulhartig terug. Dat was zeer aardig van de Espeon. Nog nooit had iemand zoiets tegen Evening gezegd. Dat kwam omdat hij in zijn vorige leefgebied door iedereen gepest en verstoten werd, waardoor hij de Pokémon begon te argwanen. Hij had daarna niet echt meer Pokémon geholpen, omdat hij eerder verwachtte dat hij uitgescholden of aangevallen werd, dan dat die Pokémon hem eerlijk bedankte. Nu deze Espeon dat gedaan had, leek er iets zwaars van hem af te vallen. ''Hmm..'' mompelde Evening met een tevreden glimlach op zijn gezicht, waarna hij naar de Espeon knikte. Hij deed dat omdat hij verder niks wist uit te brengen, dus dan maar zonder woorden. Daarna besloot hij toch maar weg te gaan, omdat hij hier in dit gebied verder niet veel te doen was. Na nog een vriendelijke blik nam hij de benen en verdween hij in de verte.

Ghost richtte zijn kop op zodat zijn borst daar voren kwam en knikte terug. Hij keek Evening na, weinige hielpen hem en Evening had hem zonder twijfel geholpen. Toch? Ghost ging zitten - nog steeds met geheven kop - en krulde zijn gespleten staart rond zijn onderlichaam. Hij wist niet wat er veder was gebeurd maar Evening had hem boven water gehouden toen hij erin lag en dat telde voor hem. Hij wierp een blik op het meer, hoe kon water je helen? Misschien had er wel een een of andere pokémon hem genezen. Wie zegd dat het het water of de kristallen waren? Ghost stond op, er stond een grijns op zijn snuit. Wat maakt het uit? Ik leef! Met zwiepende staart liep hij langs het water om even later uit de weerspiegeling van het meer te verdwijnen en op te gaan in de schaduwen tussen de bomen.

(PB even als je naar me roept anders weet ik het misschien niet)