Op een relaxed stukje, naast een boom en in de schaduw lag Aleran lekker te genieten. Het was al bijna aan het einde van de middag, de zon kon ieder moment langzaam wegzakken. Net zoals hij, hij was zo moe. Hij had dit weekend veel getraind en gerend aangezien hij toch niks te doen had. Ook had hij z'n tanden geslepen aan een vers bot wat hij ergens bij het Magma Terrain had gevonden. Tenslotte waren ook z'n klauwen weer op scherp gesteld. Aleran snurkte haast niet, z'n ogen waren gesloten maar hij was niet echt in een droom beland. Hij was op z'n hoede aangezien hij een voorgevoel had dat best wel slecht aanvoelde. Alsof er iets kwam, wat al een keer geweest was. Zoiets als een Deja-vu. Aleran lag met z'n rug tegen de boom aan, hij lag namelijk op z'n zijkant. Rustig zag je z'n buikje heen en weer bewegen. Er was ook niks vreemds aan Aleran, behalve dat hij dan af en toe even z'n oogjes half open deed om te kijken of er nog iets bijzonders aan de hand was. Er was namelijk ook geen geluid, de pokémon die daar zaten keken een beetje rond naar andere pokémon, zaten te eten of juist te slapen. Het was namelijk ook zo'n mooie dag, te mooi om het te verpesten.

"Baf!" klonk het erg luid over het gebied genaamd Peacefull Plains. Een paar Pidgeys vlogen luid kwetterend uit hun boom. Blitzy sloop tussen een dicht begroeid gedeelte door. Zijn hart klopte wild, alsof iedere zenuw wilde vertellen dat hij dichterbij sloop bij iets dat hij haatte. Blitzy keek rond. Er was niemand zichtbaar die hij echt haatte, misschien omdat het zo dicht begroeid was? ''Er is niemand..'' hield Blitzy zichzelf voor. Hij tegen een stevige tak van een redelijk hoge boom. Hij strekte zijn linkerarm en greep een andere tak. Zo klom hij tot op de top van de boom. Hij keek rond, niemand. Een paar Pokémon die nietsvermoedand zaten te eten. Blitzy zuchtte. ''Misschien ben ik gewoon te argwanend geworden..'' Hij zette zijn voeten af van de tak waar hij stond, en sprong zo naar beneden. Een struik brak zijn val. Hoofdschuddend, om bladeren en takjes uit zijn vacht te krijgen, stond hij waar recht. ''Hu?'' zei Blitzy zacht toen hij een zwarte gedaante bij een boom zag liggen. Een oude, vertrouwde haat borrelde in zijn luchtpijp op, als bijtend zuur. Zachtjes liep hij dichter en dichter bij de gedaante. Met iedere stap die hij dichter zette, voelde hij meer haat in zijn lichaam komen. Toen hij nog maar drie meter van de gedaante afstond, viel zijn mond open. ''Aleran..?'' zei hij zacht en sissend, die enkel Aleran zou moeten horen. Aleran had een deel van zijn leven geterrosiseerd.. Hij haatte hem.

''Aleran..? Siste zachtjes een bekende stem. Een voor een opende hij z'n ogen. In de verte stond een vuur-achtige pokémon. Hij herkende het, maar niet duidelijk genoeg. Zijn ogen waren namelijk nog wazig, omdat hij ze een hele tijd dicht had gehad. Langzaam stelde z'n ogen scherp. Daar stond het.. een bekende vijand genaamd Blitzy. Aleran wist niet meer waarom ze vijanden waren geworden. Waarschijnlijk was de Monferno uit op wraak. Hij had daar totaal geen zin in, het was trouwens toch al donker aan het worden. Lui stond hij rustig op en ging zitten. Hij gaapte en rekte zich uit, alsof hij dat al in tijden niet had gedaan. Uitgebreid hoorde je een grote gaap, als teken dat hij totaal geen zin had om te vechten. Naja, als Blitzy het écht wou.. dan zou hij het wel doen. Een kleine hoeveelheid haat borrelde al op in z'n lijfje. Hij zou toch eens goed die aap een les willen leren hoe belangrijk het is om z'n relaxte dagen NIET te verstoren. Bij die gedachte werd hij al een beetje kwaad. Aleran had geen zin om naar die verrekte aap toe te lopen, dat deed hij zelf maar. Wel trok hij z'n lippen van elkaar zodat je z'n geslepen hoektand zag aan een kant. Hierna volgde een luide grom.

Aleran opende zijn ogen. Hij bekeek hem even alsof hij een stuk afval was, maar stond traag recht. Ze gromde luid en liet een hoektand zien. ''Als je écht wilt vechten.. mij best.'' zuchtte hij. De lucht werd een beetje grauw. Aleran ging op zijn kont zitten. Blijkbaar had ze geen zin. De enige aanval die hij kende die super effectief was, was Mach Punch.. Maar daarvoor moest hij helemaal naar hem toe lopen. Daar had hij geen zin in. ''Wil je nog vechten of wat?'' zei Blitzy vlug. Vlug deed hij wat zwakke Embertjes, niet de bedoeleling dat die zouden raken, maar net naast hem te vliegen om hem kwaad te maken dat ze zou aanvallen. Blitzy grijnsde. ''Komaan,'' sprak hij in zichzelf. ''Sta recht en vecht..'' Hij voelde opnieuw kracht in zijn lichaam stromen, hij was er klaar voor om te vechten, Alerans tanden in zijn lichaam te boren. Stiekem deed hij een verborgen aanval; hij laadde opnieuw een Mach Punch achter zijn rug. Als Aleran kwaad zou worden, en naar hem toe zou rennen, zou hij een soort terugslag uitvoeren. ''Kom op..'' zei hei uitdagend terwijl hij breed grijnsde.


[korte post, sorry xD]

[Wtf? Jij maakt Aleran af en toe een mannetje en dan weer een vrouwtje? Het is een mannetje btw o.0 En wat boeit het dat het een korte post is, die van mij zijn toch ook kort xD]

''Wil je nog vechten of wat?'' riep Blitzy vlug naar hem. En deed snel wat kleine Ember vlammetjes naar Aleran, maar hij verroerde geen vin. Eigenlijk zat hij wel lekker en gaapte nogmaals. Al was hij van binnen puur kwaad. De zwakke en rode vlammetjes vlogen net langs hem. Totdat er ééntje net een haartje van zijn vacht geraakt werd en een roetzwarte kleur kreeg. Op dat moment opende hij z'n bek en schreeuwde woest naar Blitzy, maar bleef zitten. Een grote trillingsgolf vloog naar Blitzy toe. Wanneer hij had geschreeuwd werden ook op dat moment zijn ogen rood en schoot de adrenaline z'n lijf in. Dat kwam ervan als je schreeuwde en je tegelijkertijd sterk voelt. De zon was inmiddels helemaal onder gegaan. De wolken in de lucht waren al gauw grauw en grijs. Het was alweer aardig donker. Zijn ogen wendden langzaam aan het duister. Alleen zijn ogen waren in het donker te zien, vanwege de rode gloed. Elke keer wanneer hij knipperde was het donker en daarna angstig bordeau-rood. Op de vraag, die Blitzy had gesteld, had Aleran nog steeds niet geantwoord. En hij was ook niet van plan om op die vraag te antwoorden. Precies boven hem klonk een harde donder en een grote bliksemschicht schoot precies tussen de Monferno en de Mightyena in, in het midden. Aleran schrok er niet van, keek alleen vol passie toe hoe de bliksem het gras roosterde. Een klein dampwolkje kwam er vanaf. Eventjes hield hij z'n kop schuin en rolde met z'n ogen. Langzaam stond hij zelfverzekerd op en keek achter zich. Blijkbaar kwam de donder vanuit het westen vandaan. Het water klonk woest, ookal was dat kilometers verder. Aleran had tenslotte scherpe oren, een goede zintuig van hem. Daarna draaide Aleran z'n kop weer om naar Blitzy. ''Je hebt een grote fout gemaakt.'' Siste hij duister met half dichtgeknepen ogen. Het leek erop alsof hij naar de Aap-Pokémon toe zou rennen en aan zou vallen maar hij bleef kalm en draaide z'n kont om naar hem. Daarna rende hij niet te snel, zodat de Monferno hem bij kon houden, verder over het gras heen. Hij was iets van plan, iets wat Blitzy niet zou verwachten.

Een donderschok sloeg in midden op het veldje, tussen hen in. Aleran keek eerder blij naar het geroosterde gras, dan pas leek hij zijn aandacht terug op Blitzy te richten. Blitzy, die ook naar het gras had gekeken, dat zo zwart als het Donkere Gebied kleurde, keek scherp in de ogen van Aleran. 'Je hebt een grote fout gemaakt..' siste Aleran woest. ''Jij wou vechten..'' siste Blitzy op zijn beurt. Het werd steeds donkerder en donkerder, zodat Blitzy's staart het meeste licht begon te geven. Het leek zelfs alsof er in de verte water te horen was. Niet zomaar rustig water, het leek meer op de zware stroming van een vloedgolf. Eerst dacht hij dat het eindelijk gelukt was en hij hem zou aanvallen, maar Aleran draaide zich om en stapte traag weg. ''Hé!'' schreeuwde Blitzy. ''Lafaard..'' zei hij met knarsende tanden. Blitzy zette zijn voeten in beweging, om achter Aleran aan te rennen. Op dat moment klonk er nog een donderslag, alsof er iets in de wolken op een grote trommel speelde. Aleran liep verder. ''Wat is hij van plan?'' zei Blitzy onzeker, hij was iets van plan, hij was het zeker.

'He!' schreeuwde de aap nog naar hem maar Aleran was al halfverwege weggerend. Iets zachter hoorde hij nog een woordje knarsen tussen de tanden van Blitzy maar trok zich er niks van aan. Vanuit de verte klonk een woest geluid. Het klonk als water wat zich wou laten stromen over heel PokéRPG. Het was kwaad. Het voelde ook alsof er elk moment een harde vloedgolf pijnlijk over je heen kon kletsen. 'Wat is hij van plan,' zei Blitzy daarna nog zachtjes achteraan. Dat zou hij snel genoeg merken, dacht hij. Hij was nu op een stuk grond gearriveerd waarbij geen enkele pokémon nog te zien was. Het was een zwarte plek, alsof er hier een brand was geweest wat alles verschroeid en weggefikt had. Je zag niet veel maar vanwege de maan zag je wel dat er een paar meter verder flink veel bomen stonden, alsof ze naar hem stonden te kijken, en voor de rest was het leeg. Het was stil, zo ongelofelijk stil dat hij Blitzy achter hem kon horen rennen. Snel stopte Aleran met rennen, slipte met z'n poten nog een stukje over de grond en draaide zich snel om. Hij zou, terwijl de aap dan nog hard aan het rennen was om hem bij te houden, hem een verassingsaanval geven en hem volop bijten als hij hem tegemoet rende. Een dikke grijns verscheen op z'n kop en hij sprintte terug naar de richting waar hij ook vandaan kwam met rennen. Hij zag een vaag vlammetje steeds dichterbij komen. Het ging opeens allemaal heel snel. Blitzy kwam richting Aleran. De Mightyena richtte zich op het linkervoorpootje van de Monferno. Binnen een aantal seconden had hij de poot al in z'n bek. Hard beet hij erop, alsof hij op een taai stuk vlees aan het kauwen was. Snel liet hij weer los. Aleran kneep z'n ogen halfdicht. Het vlees smaakte niet slecht, voor een Monferno.

Blitzy liep verder en verder, totdat de weg doodliep bij een stuk terrein waar het afgebrand leek te zijn. ''Waar zit je..?'' riep hij erg luid. Net nadat hij dat gezegd had, ritselde er gras, van poten die er snel op liepen. Blitzy keek die richting uit, en net op dat moment zag hij twee enorme ogen, de ogen van Aleran, die hem leken te doorboren alsof er laserstralen inzaten. Meteen daarna voelde hij een stekende pijn in zijn linkerarm. Aleran had zijn tanden recht in zijn arm gepland. Hij voelde zijn arm warmer worden van het bloed. Blitzy kreunde pijnlijk, maar besloot vooral niet om toe te geven. Net toen Alerans tanden uit zijn arm kwamen, sloeg hij hard toe met zijn vlammende staart tegen haar oog. Hij wou een Mach Punch tegen haar gezicht toen, maar toen viel zijn blik op de bijt wonde, waarvan de vacht er rond inmiddels al helemaal rood gekleurd werd. Hij sperde zijn mond wijdopen waaruit een steekvlam kwam, in de hoop dat hij zijn staart zou raken, en dat haar kont verbrand zou worden. Toen hij gestopt was met de Vlammenwerper, sprong hij een metertje van Aleran weg. Zonder te kijken of zijn beide aanvallen hun doel hadden getroffen, keek hij terug naar zijn eigen arm. De vormen van Alerans tanden stonden als een tatoeage op zijn arm gedrukt, waarrond de rode vlek zich steeds verder uitbreidde. Opeens kreeg Blitzy het gevoel dat de grond trilde. Een krachtig iets kwam van rechts. Blitzy draaide zijn kop onmiddellijk naar rechts en hij kreeg het gevoel dat zijn hart stopte met kloppen. Een enorme golf van minstens dertig meter, vloog de richting van Blitzy en Aleran op. Pidgeys probeerden zo snel mogelijk uit hun bomen te vliegen, maar de golf was te snel, ze werden meegesleurd, net zoals de bomen die werden ontworteld. . Het was alsof alle haat en woede in zijn lichaam veranderden in angst en medeleven. ''Wat is dat..?'' zei Blitzy verbaast. Toen besefte hij dat hij hier niet moest blijven staan. Hij zou niet sterven door zo'n stomme vloedgolf, vluchten was de enige optie.. Maar naar waar, de golf was zeker sneller dan hem. ''Aleran, lopen!'' zei hij vlug tegen hem. Na die woorden sprintte hij weg, hij keek af en toe achter zich of Aleran hem nog volgde, hij wou hem gewond hebben, laten inzien dat het fout was om te vechten, maar hem vermoorden was nooit zijn bedoeling geweest. Hij voelde zichzelf moe worden, maar hij moest doorlopen. Het was alsof hij de pijn in zijn arm niet meer voelde, er was nog maar één ding in zijn kop dat telde; lopen! ''Aleran!'' riep hij achter zijn rug. Maar hij zou die woorden waarschijnlijk nooit horen, ze werden overstemd door het woedende geraas van de vloedgolf.

[Yeah,ik heb een inspibom.. o-o]

Aleran had z'n ogen op Blitzy gericht. Snel reageerde de aap en duwde z'n vlammende staart recht in Aleran's oog alleen mistte hij net een paar centimeter. Even snel knipperde hij. Het deed verschrikkelijk veel pijn, die hitte in z'n oog. Nog geen seconde later hoorde hij de voetstapjes achter hem van Blitzy. Hij was niet snel genoeg om zich om te draaien en voelde een vlammenwerper tegen z'n staart aan, wat alleen tot het middelste gedeelte van z'n staart bereikte. Hard begon Aleran te krijsen van pijn. Zijn staart stond in de fik en hij zag een zwarte waas op z'n rechteroog. De tranen sprongen in z'n ogen van de pijn. Z'n staart.. Snel wreef hij z'n achterste over de grond heen. Het vuur ging uit en er kwam zwarte rook van z'n kont af. Het water stroomde uit z'n ogen, richting z'n wangen. Een licht gepiep van pijn verliet z'n bek. Achter hem hoorde hij voetjesgetrappel, Blitzy rende blijkbaar weg van hem. 'Wat een lafaard, ik zal hem grijpen,' had hij in z'n gedachten. Die gedachte verdween snel. De grond trilde. Het voelde alsof het van rechts kwam. Snel draaide hij z'n kop om en zag een enorme vloedgolf wat elke boom verscheurde en tenslotte meesleurde in het krachtige water. Z'n ogen sperden wijd open en hij stopte met ademen. Zijn hart bonkte als de tierelier, alsof het niet meer kon stoppen en elk moment zou ontploffen. Hij wou wegrennen, maar het lukte hem niet. Alsof z'n lichaam wou rennen, maar z'n poten niet wouden meewerken. Hij stond vastgenageld aan de grond. Het gevoel dat de natuur hem de grond in sleurde. Aleran raakte in paniek van binnen en kon niet loskomen. Het zweet stond op z’n vacht. Z’n ogen rolden overal heen, alsof hij daarbij een uitgang kon vinden. In de verte zag hij Blitzy al wegrennen. ‘’Aleran, lopen!’’ hoorde hij nog de aap roepen. En op dat moment schoot er een energiebom door z’n lijf, die twee woorden maakten hem los van de grond. Zo snel als hij kon rende hij achter de Monferno aan, niet van woede, maar van pure angst. Het duurde maar even en hij kwam al dichter bij Blitzy in de buurt. Hij zag de aap al steeds meer moe worden. De grond trilde steeds harder, als teken dat het sterke water meer dichterbij kwam. Achter hem klonken gillende Pokémon die in paniek raakten. Aleran gaf er niks om, die waren toch al geraakt. Aleran moest heel goed kijken waar Blitzy heen ging en alle bomen ontwijken, wat erg moeizaam ging aangezien hij alleen nog maar met z’n linkeroog goed kon zien. Z’n linkervoorpoot begon inmiddels erg veel pijn te doen. Dat kwam vast omdat hij bleef haken toen hij Blitzy in z’n poot beet. Er schoten een heleboel steken door z’n poot heen waardoor z’n gezicht vertrok. De grond begon nu bijna uit elkaar te scheuren, zo voelde het tenminste. Een klein straaltje viel op Aleran. Voor hem zag hij het allemaal al gebeuren; hij zou verslonden worden door de vloedgolf… Maar dat was het laatste wat hij wou, zichzelf toegeven aan de natuurrampen, die tegenwoordig steeds vaker gebeurden. Even keek hij niet zo goed uit en kreeg hij een tak in z’n rechteroog, wat z’n vaart iets deed minderen. Z’n achterpoten werden al nat van het water, wat steeds dichterbij kwam. Er schoten weer tranen uit z’n ogen, niet van angst maar dit keer van de tak. Hij moest nu echt beter uitkijken en snel weer vaart maken. Het water reek al hoger bij z’n achterpoten. Op dat moment schoot er een pijnlijke steek van woede door z’n lijf heen. Hij knipperde met z’n ogen en ze werden binnen een flits bordeaux rood. De zwarte waas en de steek van de tak in z’n rechteroog verdween met een seconde. Een enorme wolvenbrul kwam uit z’n bek. Het echode door het bos heen, het overstemde zelfs het water. Bij dat moment had hij een sprenkeltje hoop, schoot er adrenaline door z’n lijf heen en had hij een nieuwe aanval geleerd: Quick Attack. Z’n lichaam kleurde wit en er schoot een witte straal achter hem. ‘’Niet schrikken!’’ Riep hij naar Blitzy. Bij deze sprintte hij naar hem toe en pakte hem zachtjes met z’n bek bij z’n nekvel beet. Daarbij gooide hij hem voorzichtig op z’n rug. ‘’Hou je goed vast,’’ vervolgde hij daarna nog. Hij vertrouwde op z’n instinct en sloot z’n ogen. Kalm slalomde hij om alle bomen en sprong over wilde doornbossen heen.

Uitgeput lag hij op z’n zij op de grond. Z’n vacht was doorweekt van het zweet, hij had nog nooit zo hard gerend en dat met een aap erbij. Hoever hij ongeveer had gerend wist hij niet. Het enige wat hij wel wist was dat hij van de vloedgolf af was. Z’n hart bonkte zo hard dat hij zich voelde alsof hij elk moment z’n hart uit z’n lichaam kon kotsen. Rustig sloot hij z’n ogen. Het enige wat hij nu wou was rust.. een hele lange rust… Het laatste wat hij voelde was dat z’n linkervoorpootje flink aan het steken was. Het laatste wat hij rook was bloed... Lekker sappig bloed, van hemzelf.

Het geluid van de golf kwam dichter. Water was zijn hele leven al zijn doodsangst geweest. ''Blijf lopen......'' bleef hij maar zeggen tegen zichzelf. Er klonk een luid gebrul achter hem. ''Aleran?'' riep Blitzy geschokt. Opeens hoorde hij gedreun achter zich. Niet het gedreun van de golf, maar het gedreun van voetstappen die razendsnel over de grond raasden. Aleran haalde hem in. Natuurlijk, hij was sneller. Maar toen gebeurde het laatste wat hij verwacht had; Aleran beet in zijn nekvel en zette hem op zijn rug. Nog voor dat Blitzy kon vragen wat er aan de hand was, kreeg hij een volle windvlaag in zijn ogen. Aleran ging echt razendsnel. Er was maar een oplossing voor. ''Je kan Quick Attack?'' zei Blitzy verbaasd. ''Hou je goed vast!'' zei hij enkel. na die woorden flitste Aleran door de bomen alsof haar staart in brand stond. Sommige bomen miste hij op twee centimeter na. De grond liep zelfs een stukje omhoog, op een grote heuvel. Na een tijdje stopte Aleran met lopen. Hij viel hijgend op de grond. Ze waren buiten bereik van het water. ''Je.. je hebt me gered hijgde Blitzy. ''Het was niet zo'n grote vloedgolf..'' zei hij even later. Zijn blik viel op Alerans linkervoorpoot. ''Je hebt gewond..'' zuchtte Blitzy. Opeens hoorde hij het geluid van het water dat aan het terugtrekken was. Het was een echte ravage. Overal lagen er bomen op de grond geslingerd. De grond was bezaaid met lijken van kleine vogel-Pokémon, die niet snel genoeg konden vliegen en van land-Pokémon. Die niet snel genoeg waren. ''Dit is verschrikkelijk!'' zei Blitzy met tranende ogen.

[ Omg, je maakt Aleran een manwijf o.O 'na die woorden flitste Aleran door de bomen alsof haar staart in brand stond. Sommige bomen miste hij op twee centimeter na.' WTF?! ]

'Je.. je hebt me gered,' hijgde een bekende stem. Hij voelde een warme adem over z'n koppie heen stromen. Daar werd hij wakker van, opende snel z'n ogen en schoot overeind. Was hij lang bewusteloos geweest? Blijkbaar niet, want Blitzy scheen het niet eens gemerkt te hebben. 'Het was niet zo'n grote vloedgolf..' vervolgde hij op z'n dankbaarheid. Vlak daarna zag hij dat Blitzy z'n blik viel op zíjn linker voorpoot. 'Je bent gewond..' zuchtte die. Daarna keek hij zelf er ook naar. Het bloed stroomde er nog steeds uit. Nog geen seconde later begon het pijnlijk te steken. ''Oh, het is maar een schrammetje. Het is niets.'' Het deed verschrikkelijk veel pijn, maar Aleran vertrok geen spiertje, hij wou niet toegeven. Hij hief z'n kop op en keek naar de lijkjes die nog geen paar meter verder lagen dan hun, maar dan dood. ''Oh god,'' kreunde hij. ''Wat heeft deze natuurramp hun aagedaan?'' Fluisterde hij vervolgens zachtjes er achteraan. Het water keerde terug naar waar het vandaan kwam. Blitzy bleek het ook te zien. 'Dit is verschrikkelijk!' zei Blitzy. Maar Aleran luisterde er niet naar. Het lag nogal gevoelig voor hem. ''Ooh, ooh, dit wordt nog veel erger. Dit is nog maar net het begin. We moeten hier niet blijven, wie weet wat er straks komt. Een tornado? Onvoorspelbare onweer? Windkracht 10? Niemand die het weet. Laten we verder gaan, op zoek naar een grot of wat dan ook.'' Daarbij draaide hij zich om en kneep z'n ogen dicht. De tranen die in z'n ogen zaten rolden over z'n wangen en vielen op de grond. Hij hoopte dat Blitzy het niet zag. Hij had erg veel moeite om zich te beheersen. Wie weet waren z'n vrouw en dochter gewond. ''Laten we gaan, we kunnen hier niets meer doen. Het enigste wat we moeten doen is overleven,'' zei hij kalm, alsof er niks aan de hand was. Daarbij stond hij op, had niet door dat z'n voorpoot verzwikt was en draaide zich om naar Blitzy. ''Ik wil niet veel zeggen maar.. het was nooit m'n bedoeling geweest om te vechten met je. Ik zou graag vrede willen sluiten. En als je dat niet wilt, dat maakt mij niks uit. Maar zou je dan op z'n minst astjeblieft met mij samen willen werken om deze ramp uit te komen? Daarna zien we wel verder.'' Hij sloot z'n ogen, ging weer zitten op z'n kont en stak z'n rechter voorpoot uit als teken in de hoop dat Blitzy zijn poot op de zijne zou leggen.

'Ooh, ooh, dit wordt nog veel erger. Dit is nog maar net het begin. We moeten hier niet blijven, wie weet wat er straks komt. Een tornado? Onvoorspelbare onweer? Windkracht 10? Niemand die het weet. Laten we verder gaan, op zoek naar een grot of wat dan ook.' zei Aleran. En hij had gelijk, de lucht zag er nogal grijs uit. Opeens hoorde hij gekreun. Een kleine Pidgey lag op de grond. Bloed stroomde uit zijn kleine borstje en zijn vleugels lagen gevoelloos op de grond. 'Mama.. Papa.. H-help me!" huilde ze. Tot Blitzy's afschuw miste de Pidgey een oog, en de kop zag er anders uit; de was schedel gebroken. ''Hoe heet je?'' vroeg Blitzy terwijl zijn stem trilde. 'Kurru..' bracht de Pidgey zwakjes uit. ''Kurru,'' reageerde Blitzy. ''Je bent dapper geweest, nu moet je nog één keer dapper zijn.'' De Pidgey reageerde niet, ze kreunde en kwetterde. Blitzy's vingers gleden over de slagader in de bebloedde nek. ''Er staat je een veel betere wereld te wachten, rust in vrede, Kurru.'' In een vloeiende beweging boorde Blitzy zijn klauwen in de hals van de Pidgey. Nog meer warm bloed sproeide zijn vingers onder. De Pidgey maakte een zacht, gorgelend geluid, en bewoog daarna niet meer. Blitzy legde de vleugels van de Pidgey in een houding, zodat het leek alsof ze sliep, als je al dat bloed niet zou meerekenen. ''Het spijt me dat je dat hebt gezien, Aleran..'' zuchtte Blitzy. ''Ze zou in een langzame pijnlijke dood gestorven zijn..'' 'Laten we gaan, we kunnen hier niets meer doen. Het enigste wat we moeten doen is overleven,' zei Aleran. ''Goed.'' zei Blitzy. ''Maar ik wil me niet verbergen als een lafaard. Deze rampen zijn niet door de natuur veroorzaakt.. Ik zal uitzoeken wie of wat die rampen veroorzaakt..'' 'Ik wil niet veel zeggen maar.. het was nooit m'n bedoeling geweest om te vechten met je. Ik zou graag vrede willen sluiten. En als je dat niet wilt, dat maakt mij niks uit. Maar zou je dan op z'n minst alsjeblieft met mij samen willen werken om deze ramp uit te komen? Daarna zien we wel verder.' Aleran schoof zijn linkervoorpoot iets meer naar voor. ''Mijn bedoeling was het ook niet.. Sorry.'' Hij legde zijn voorpoot op de zijne. ''Vrede...'' voegde hij er zachtjes aan toe.

Hij scheurde zijn blik los van Aleran en zijn poot. Hij speurde meteen de omgeving af. Geen enkel teken van leven was nog zichtbaar. Iedereen was verdronken, of doodgedrukt door de druk van het water. Het water van de golf trok nog langzaam weg. Zodat er nog meer lijkjes zichtbaar werden. ''Zouden we ze niet beter begra-?'' Hij besloot zijn zijn niet af te maken. ''Nee dat zou dagen duren..'' mompelde hij hardop. ''Dus, je wilt een tijdelijke schuiplaats vinden?'' vroeg hij tegen Aleran. ''Waar wil je dan heen? Op lagere plaatsen, zoals hier kunnen er vloedgolven komen. Ik heb zelfs iets gehoord van tornado's in het Timerise Forest, zware sneeuwstormen bovenop de Marble Mountains, stijgende temperatuur, en een gigantische aardbeving in Pokémon City.'' somde hij op. ''In de Suflur Caves kunnen we ons beter ook niet verbergen, als er daar water binnenstroomt, zitten we in de val.. Het eerste wat we kunnen doen is zoveel mogelijk levens redden, ken jij iemand die je absoluut in veiligheid wilt brengen?''

Aleran sloot z'n ogen en zuchtte. Nadat Blitzy ook zijn vrede had besloten was het eigenaardig stil. De golf was nog steeds te horen, dat hij wegtrok over het landschap. Steeds meer lijkjes werden zichtbaar, waarbij hun zwakke hartjes steeds langzamer bonkten. Natuurlijk kon hij dat niet horen, maar dat was wel logisch. Veel jonge Pokémon waren nu aan het opgroeien, rond deze periode. Maar dankzij deze natuurrampen schenen het er steeds minder te worden, die overleefden. 'Zouden we ze beter niet begra-?' beëindigde de Monferno de pijnlijke stilte. Verder kwam hij eigenlijk niet, al die lijkes.. waren te zielig voor woorden. 'Nee, dat zou dagen duren.' vervolgde de aap daarna nog zijn zin. Dat Blitzy dat over zijn hart kon krijgen om dat te zeggen. Aleran liet z'n kop teneer geslagen hangen. Hij wist zelf ook geen oplossing om al die duizenden kleine lichaampjes te begraven, dat zou de natuur zelf wel uiteindelijk doen. Hij opende z'n ogen en keek Blitzy aan. 'Dus, je wilt een tijdelijke schuilplaats vinden? Waar wil je dan heen? Op lagere plaatsen, zoals hier kunnen er vloedgolven komen. Ik heb zelfs iets gehoord van tornado's in het Timerise Forest, zware sneeuwstormen bovenop de Marble Mountains, stijgende temperatuur en een gigantische aardbeving in Pokémon City.' Somde hij een voor een op, wat Aleran een onrustig gevoel gaf. Des te erger de natuurrampen klonken des te meer hij zich zorgen begon te maken over Feathers en Nouki. Hij moest ze zien te vinden! 'In de Sulfur Caves kunnen we ons beter ook niet verbergen, als er daar water binnenstroomt, zitten we in de val.. Het eerste wat we kunnen doen is zoveel mogelijk levens redden, ken jij iemand die je absoluut in veiligheid wilt brengen?' Meteen wist Aleran daar een antwoord op. ''Feathers en Nouki. Mijn twee dierbaarste leeuwtjes van de hele wereld. Voor geen goud wil ik ze verliezen. Feathers, een Arcanine en Nouki, een Growlithe. We moeten ze zien te vinden, voordat het misschien wel uit de hand loopt.'' Bij die woorden liet hij een traan vallen, wat tussen de grassprietjes op de natte grond viel en verdween uit het niets, alsof het nooit gevallen was. De ergste dingen konden nu al wel met hun gebeuren of gebeurd zijn. Maar daar moest hij niet aan denken, altijd positief blijven, no matter what! ''Heb jij nog dierbare die jij niet graag kwijt wilt?'' Vroeg hij onschuldig en draaide dommig z'n kop waardoor z'n oortjes schuin neervielen op z'n kop.

[ Hihi inspiratieloos -.-' ]

'Feathers en Nouki. Mijn twee dierbaarste leeuwtjes van de hele wereld.' zei Aleran meteen. 'Voor geen goud wil ik ze verliezen. Feathers, een Arcanine en Nouki, een Growlithe. We moeten ze zien te vinden, voordat het misschien wel uit de hand loopt.' vervolgde hij waarna zijn stem wegviel. Er glinsterde iets door zijn vacht, dat op de grond viel en verdween. 'Heb jij nog dierbare die jij niet graag kwijt wilt?' ''Uh- nee.'' Dat was gelogen, er was wel iemand die hem dierbaar was, maar die toch niet meer leefde. Hij schudde zijn kop en scheurde zich los van zijn gedachten. ''Eh, weet jij waar je ze laatst hebt gezien?'' vroeg hij twijfelend aan Aleran. Meteen achter die vraag kwam er een tintelend gevoel op z'n poot. Zijn blik flitste omhoog. ''Oh nee, hebt begint al te regenen.'' zuchtte Blitzy. ''Kom, we kunnen hier beter weggaan en naar Feathers en Nouki zoeken.'' Hij zuchtte naar de hemel, die grijs was van de donkere wolken, het was alsof het einde van de wereld dichterbij kwam...

'Uh- nee.' Reageerde Blitzy op zijn vraag. ''Okay.'' Antwoordde hij daar weer op. 'Eh, weet jij waar je ze laatst hebt gezien?' Vroeg Blitzy meteen weer. Er schoten gelijk gedachten door Aleran z'n kop heen. Het Crystal Lake! Daar had hij Nouki voor 't laatst leren jagen, en dat was nog niet zo heel lang terug. Maar of ze daar nog steeds is betwijfelde hij, en niet zo'n beetje ook. ''Ehhm, het Crystal Lake. Daar heb ik Nouki voor 't laatst gezien. Van Feathers weet ik 't niet meer. Maar misschien komen we haar onderweg wel tegen. Laten we als eerst naar het meer gaan, ik hoop dat Nouki er nog steeds is. Al betwijfel ik het heel erg.'' Daarbij beet hij even op z'n onderlip. Ineens werd alles om hun heen grauw en grijs. De Monferno keek omhoog, naar de hemel. De blauwe lucht werd bedekt met grijze wolken. ''Ohnee, de volgende natuurramp komt eraan. De een is nog niet over en de andere begint alweer.'' Zei hij een klein beetje angstig, bang of hij deze natuurrampen zou overleven als hij elke keer gewond zou raken. 'Ohnee, het begint al te regenen,' zuchtte Blitzy. 'Kom, we kunnen hier beter weggaan en naar Feathers en Nouki zoeken.' Hierbij stemde Aleran in en knikte even richting Blitzy. Dat was het teken dat ze richting het Crystal Lake konden gaan.

[ Omg, ik weet gewoon niet meer wat er in de post stond die ik eerst had getypt.. dus dit is nogal een flutpost, sorry daarvoor! ]