- Toegang voor iedereen =D -

Alles leek deze dag rustig op de Peaceful Plains. De plek deed zijn naam echt eer aan. Een zacht briesje ziet het gras rustig heen en weer bewegen en de bloemen stonden in bloei. Vele Pokémon hadden besloten van de zon te genieten die de grond heerlijk verwarmde. Zo'n perfecte dag kwam niet vaak voor, dus besloot ook een Delcatty er van te genieten. Rustig stapte ze de velden op. Haar ogen gesloten en haar passen regelmatig. Een tevreden grijnsje sierde haar gezicht. De andere Pokémon konden haar niks schelen. Het ging nu om haar, en dat zij een goede dag zou hebben. Even een dagje rust en vrede. Daar had ze behoefte aan. Om een mooi plekje uit te kiezen opende ze haar ogen. Ze gleden rustig over het veld. Ze zag Pokémon van alle soorten; gras, vuur, water, kever, vlieg.. écht alles. Ze snoof zachtjes. Straks waren alle goede plekjes al bezet. Ze had geen zin in ruzie op deze perfecte dag. Niet veel verderop zag ze een plekje met gras dat er heerlijk zacht uitzag. Er zaten wat bloemen omheen, alsof het een soort bed was. Vlug rende ze er op af, voor het plekje werd ingepikt.

Haar naam was Julia. Ze was een gewone Delcatty met een vrij normaal leven. Als Skitty was ze vrolijk en enthousiast, maar als Delcatty was ze serieus. Als Skitty was ze eens lid geworden van de Suerte groep. Maar, ze was geen echte groeps-Pokémon. Ze was meer geschikt voor het solitaire leven wat ze nu had. Ze kon doen wat ze wilde, wanneer ze het maar wilde. En nu wilde ze eens lekker gaan liggen op dat stukje gras dat ze had uitgekozen. Ze zakte rustig door haar benen en sloot haar ogen. De zon was heerlijk op haar gezicht en in haar vacht. Ze opende haar ogen even om te zien hoeveel wolken er waren. Helemaal geen. Tevreden legde ze haar kop op haar voorpoten. Nog steeds leek alles perfect. Het deed haar denken aan een liedje, Perfect Day. It's the Perfect Day. The coolest breeze.. Not a cloud in the sky casts a shade on me.. Grappig, precies zoals in het echt. Het liedje ging echter over een zwaar verlies op die perfecte dag. Julia kende amper iemand, dus zij zou geen verlies lijden. Ze zuchtte diep, waarna ze met het liedje nog in haar kop in slaap viel.

Een luide gil maakte de Delcatty wakker. Meteen waren haar ogen helemaal open en haar oren gespitst. Nog een gil klonk, en ze voelde dat er een Pokémon wegrende door de grond. Wat was er aan de hand? Julia merkte dat het niet meer zo zonnig was en dat de wind erg sterk was toegenomen. Verderop leek de wind nog harder te zijn. Ze stond op en keek in de richting. Haar ogen werden meteen groot en haar oren gingen wat omlaag hangen. Nee.. Dat kon niet.. Voor haar ogen vormde zich een slurf uit de wolken. Deze slurf was nu nog smal, maar raakte de grond al wel. Voor zover Julia wist kwamen tornado's nooit voor in PokéRPG. Waarom nu opeens wel? Ze voelde de wind aan haar trekken en zag dat andere Pokémon er in getrokken werden. Pokémon die weg probeerden te rennen konden zich meestal niet goed genoeg vastpakken om niet er in gesleurd te worden. Julia zakte een beetje door haar poten. Zo had ze meer grip, dus kon ze beter blijven staan. Voor haar ogen zag ze de tornado in kracht toenemen. Steeds meer rommel werd de lucht in geslingerd. Het kostte ook steeds meer moeite om te blijven staan. Voor haar ogen probeerde een Skitty de kracht van de tornado tegen te gaan. Helaas had zij niet zoveel grip en werd ze de tornado in gesleurd. ''Help!'' gilde het hulpeloze wezentje. Dit was de druppel.. Julia kon de Skitty niet laten sterven. Later zou deze ook een Delcatty worden, zoals zij. Ze liet de grond los en rende op de tornado af. Ze werd meegetrokken en tuimelde al snel door de lucht. Puin kwam in haar ogen en schraapte langs haar huid. Het was moeilijk om de Skitty terug te vinden en Julia kreeg bijna spijt van haar actie. Dat werd versterkt toen er een dode Ratatta tegen haar aan kwam. Net toen ze een plan probeerde te bedenken om er uit te komen zag ze het kleine roze katachtige wezen. Door een soepele beweging wist Julia zich naar een Tauros te verplaatsen. Haar spieren waren moe en ze had pijn, maar ze wilde de Skitty niet alleen laten. Ze zette zich af tegen de Tauros en kwam zo bij de Skitty. Ze nam haar in haar bek, om vervolgens wee een uitweg te vinden. Net op dat moment kwam dezelfde Tauros weer langs. Julia zette haar poten er tegenaan en zette zich zo hard mogelijk af. Aan de buitenzijde van de tornado waaide de wind wat meer naar buiten. Puin werd hard tegen Julia en de Skitty geslagen voor ze een windstroom hadden gevonden die hun echt ver weg slingerde. Door de lucht zweven voelde niet zoals Julia had verwacht. Misschien kwam het wel omdat ze wist waardoor ze nu 'vloog'. Ze had er van gedroomd om te vliegen, maar niet zo. Ondanks de draaierigheid door de tornado wist ze zich zo te draaien dat de Skitty niet op de grond zou vallen, maar zij. Een snijdende pijn in haar rug betekende niet veel goeds. Ze beet hard op haar tanden om de Skitty te kunnen bekijken. Bewusteloos en gewond, maar ze leefde. De Skitty moest naar een veilige plek gebracht worden. Julia richtte haar blik op de tornado. Ze waren ongelofelijk ver weg gegooid. De tornado was een stuk groter dan eerst. Het leek er niet op dat hij snel weg zou gaan. De Skitty werd plotseling wakker en keek Julia aan. ''Je kan beter vluchten.'' Julia's stem klonk streng. Ze wilde dat de Skitty veilig was en een Delcatty kon worden. Zwijgend knikte ze, waarna ze haar rug naar de tornado toe draaide en zo snel ze kon – wat niet heel snel was – wegrende. Julia bleef zelf liggen kijken naar de tornado. Ik wist het, dacht ze. Ze snoof luid. Ik wist dat deze dag te perfect was. Ze sloot haar ogen en probeerde de pijn even te vergeten. Daarna ging ze zitten en keek ze van een afstandje naar de tornado. Zouden er Pokémon komen die de tornado wilden stoppen? Julia had de kracht ervan gevoeld en wist dat dat vrijwel onmogelijk was. Maar, misschien kwam er een slimme Pokémon die wel iets wist te verzinnen. Ze sloot haar ogen weer en zuchtte diep. Het zal wel..

Met steeds sneller wordende passen maakte Houndoom zich uit de voeten. Achjter haar klonken langgerekte gillen, die langzaam wegstierven, en werden opgeslokt door het lawaai dat de ongenadige tornado veroorzaakte. Houndoom klemde haar kaken op elkaar, alsof ze dacht dat ze daardoor harder ging. De tornado haalde haar in. Hoe hard ze ook zou gaan, ze zou er niet aan kunnen ontsnappen. Een licht zuigend gevoel trok langzaam door haar achterste. “Damn…” mompelde Houndoom. Ze probeerde verder te gaan, maar bij elke pas die haar achterpoten zetten voelde ze dat deze steeds verder de lucht in werden getild. Grote stukken aarde stortten neer om Houndoom heen, en aan het zoevende geluid dat ze boven zich hoorde scheerde er zojuist een ontwortelde boom over haar heen. Met een hard gekraak kwam de boom neer, en hij werd door de kracht van de tornado in vele stukken gespleten. Zou zij er ook zo vanaf komen als de tornado haar zou bereiken? Haar achterste werd de lucht in getild, en ze voelde de aarde onder haar voorpoten wegglippen. Ze begon te spartelen in de lucht, vuurde aanvallen om zich heen af, maar ze bleef verder de tornado in gezogen worden. Een projectiel vloog recht op haar af.

Houndoom kneep haar ogen samen, in een poging te zien wat het was. Het projectiel was sneller dan haar zicht, en ze voelde het met een harde klap tegen haar aan komen. Een Donphan die ook door de tornado was gegrepen, was op zijn weg om er weer uit geslingerd te worden. Als een blok beton dat op haar borstkas viel, werd alle lucht uit haar longen geperst. Tijd om een kreet van pijn te laten horen kreeg ze niet, want vervolgens stompte de Donphan haar in haar gezicht in een poging om zich van Houndoom weg te kunnen draaien. “Jij vuile…” siste ze kwaad. Ze voelde een tweede stomp in haar gezicht, veroorzaakt door de andere poot van de pokémon. Een schok van pijn schoot door haar neus heen. Houndoom liet een schelle piep van de pijn horen, en bracht haar voorpoten schokkerig naar haar neus toe. Het voelde nat aan, en een sterke bloedgeur drong haar neus binnen. Een geur waar ze misselijk van werd, omdat hij van haar neus zelf afkomstig was. De Donphan die niet alleen zwaarder was maar ook een krachtiger pantser had dan Houndoom, slingerde haar mee uit de tornado. Betekende dit dat ze kon ontsnappen van de tornado? Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de grond, die steeds verder van haar vandaan was. Ze gingen hoger en hoger, maar de zuigkracht scheen af te nemen. “Gha .. van… me.. haf…” grauwde Houndoom naar de Donphan. Ze likte met haar tong het bloed van haar neus af, wat behoorlijk nutteloos bleek te zijn. Het bloed stroomde gelijk weer uit haar neusgaten. Haar staart kreeg een helder witte gloed, wat gebruikelijk was als ze haar ijzerstaart wilde gebruiken. Met haar staart haalde ze uit naar de Donphan, en haar actie had het gewenste effect. Met een harde klap zette ze zichzelf van de Donphan af. Hij werd weer verder de tornado in geslingerd, terwijl ze er zelf juist vandaan ging.

Tranen van de wind sijpelde uit Houndoom’s ooghoeken. Met moeite hield ze haar ogen open, om alleen nog te kunnen zien dat de grond steeds sneller steeds dichterbij kwam. Zou ze het eigenlijk wel overleven als ze neerkwam? De kans was klein, gezien haar hoogte en snelheid. Was er een kans dat ze zichzelf kon afremmen? Ze ademde diep in, en probeerde haar vlammenwerper. Slechts een klein vlammetje was zichtbaar, voor hij weer was verdwenen. Het werkte niet. Houndoom sloot haar ogen, en klemde haar kaken op elkaar. Ze wilde niet dood. Niet op deze manier, tenminste. Als ze al zou sterven, zou ze daarbij ook iemand anders willen neerhalen. Maar een tornado? Dat weigerde ze. Houndoom opende haar ogen weer, en keek recht naar de naderende grond. Nog twintig meter. Nog tien meter… Houndoom liet een grom horen, alsof ze de grond uitdaagde om het gevecht met haar aan te gaan. Een gevecht dat ze niet kon winnen, maar waar ze wel aan deel wilde nemen. Alsof ze een kanonskogel was, voelde ze zichzelf op de grond neerstorten. Haar hoorns en kop eerst, en vervolgens de rest van haar lichaam. De grond onder haar spleet eerst open, maar gaf Houndoom geen toestemming om zich in de grond te boren. Ze stuiterde, zogezegd. Ze bleef niet doorgaan bij haar eerste inslag, maar er kwamen meerdere kleien inslagen, net zoals je een steen over het water keilt. Meer dan dat ze de grond had geraakt wist Houndoom niet. Ze was bewusteloos door de klap. Eigenlijk was het misschien beter geweest als ze was gedood door de tornado. Er zat een diepe snee in haar hals, en nog verscheidene andere sneeën, sommige groter dan andere, over de rest van haar lichaam. Haar linker hoorn was voor de helft afgebroken, en in de rechter zat een grote barst. Sommige van haar ribben waren gebroken, en andere waren alleen maar geneusd. Haar poten zaten, net zoals de rest van haar lichaam, onder de sneeën, en er zaten wonder boven wonder geen breuken in. Haar rug en nek waren beschermd geweest door haar hoorns en de botten op haar rug, en haar staart was er ook ongedeerd vanaf gekomen. Houndoom’s kop zag er vies uit door het bloed en ander vuil, waardoor je haar niet meer aan haar gezichtsuitdrukking zou kunnen herkennen. Ze ademde zachtjes in en uit, wat een teken was dat ze nog leefde.

De kleine Eevee hief haar kop op toen ze het geschreeuw van verscheidene pokémon hoorde. Zelf was ze net uit de Peacefull Plains vertrokken, omdat het een beetje bewolkt werd, dus wilde ze schuilen. Helaas waren het niet de wolken die de problemen veroorzaakte.
Chiara draaide zich met een ruk om en schrok zich lam. De Eevee zag een enorme tornado op zich af komen. Wegrennen had niet veel nut, ze was zo al niet snel genoeg om de tornado te ontkomen, maar ze kon ook nog maar nét op haar gewonde voorpoot staan. Wat moest ze doen? Verlamd bleef ze staan, denkend over wat te doen.
Uiteindelijk kreeg ze een idee; ze moest niet ervan wegrennen, maar eromheen. Tenminste als de tornado haar niet alsnog kon meetrekken, maar dan zou ze toch gewoon met een hele grote boog eromheen gaan? Vastbesloten rende ze naar de tornado toe en draaide haar pad ietsje verderop. Nu rende ze rechts van de tornado. Haar kleine hartje klopte als een gek, terwijl haar ademhaling ook sneller werd. Maar dat boeide haar nu niet, haar ogen stonden strak gericht op de tornado, alsof hij elk moment op haar af kon komen. Ze voelde de sterke wind aan haar trekken. Helaas besefde ze niet dat ze steeds meer naar links ging.
De wind begon steeds harder aan haar te trekken. ''Ik ben te kortbij,'' mompelde ze in zich zelf. Haastig greep ze een uit de grond stekende tak vast. Gelukkig voor haar was het een vrij stevige tak, misschien was het zelfs een wortel van een boom, maar daar dacht Chiara nu niet aan.
Haar leven hing nu van de tak en haar tanden af. Als ze losliet werd ze de tornado ingesleurd door de wind, maar eveneens als de tak het begaf. Haar hart bonsde inmiddels in haar keel. Angstig beet ze nóg harder in de tak. Wat was nu het plan? Op dat moment kreeg ze kramp in haar kaken en wilde loslaten. Snel schoof ze die gedachte van zich af. Liever pijn in je kaken dan in een tornado rondvliegen.
Opgelucht liet Chiara de tak los. De tornado was nu te ver om haar mee te kunnen sleuren. Ze had geluk gehad, als ze echt in de buurt van dat ding was geweest, was ze meegesleurd. Was het toch een goed idee geweest om eromheen te rennen. Haar benen trilde nog na. Zouden nog meer pokémon het overleefd hebben? Dat zou ze later wel uitvogelen, maar eerst even liggen. Hopelijk draaide de tornado zich niet, anders was ze echt in de problemen.

De tornado liet een gigantisch spoor van verderf achter. Bomen die uit de grond waren gerukt, Pokémon die weg waren geslingerd en het niet hadden overleefd. Zelfs de Pokémon die het meest van moorden hielden zouden dit akelig vinden. Julia's staart ging zachtjes heen en weer. Wat moest ze doen? De Pokémon die overal lagen waren geen bekenden van haar. Ze had dus ook geen echte reden om ze te helpen. Natuurlijk was het wel zielig dat ze zo lagen, een beetje halfdood of helemaal dood.. Julia sloot haar ogen en draaide haar kop weg. Direct daarna hoorde ze een geluid. Meteen schoten haar ogen open en stond ze recht overeind. Maar, het was slechts een Eevee. Een Eevee, en ze had het overleefd! Julia vroeg zich af hoe. Ze zag er niet zwaargewond uit. Het leek er niet op dat ze echt midden in de tornado had gezeten. Maar, misschien had ze wel gewoon geluk gehad. Julia fronste. Ze besloot eens met de Eevee te praten. Ze stapte voorzichtig van haar plaats. Meteen toen haar linker achterpoot de grond raakte tilde ze hem weer op. Een snijdende pijn ging door haar hele lichaam. Damn! Gebroken! Ze vloekte zachtjes. Ach, ze kon wel een tijdje met één poot omhoog lopen. Er waren ook Pokémon die drie poten hadden. Ze had geluk dat haar poot er nog aan zat! Haar blik gleed weer naar de Eevee. Wacht eens.. Dat was toch.. Julia stopte bij de Eevee. Ja, dat was zij. De Eevee met wie ze naar Pokécity was geweest. ''Chiara,'' sprak ze, met een lichte grijns. Waarschijnlijk zou Chiara haar niet herkennen. Grijnzend liet ze haar kont op de grond zakken. Ze negeerde de pijn in haar achterpoot.

Chiara ging even rustig liggen, terwijl ze rondkeek. Wat ze zag was misselijkmakend, maar ook heel zielig. Ze voelde zich schuldig, zij was degene die er zonder schrammen vanaf was gekomen. De Eevee keek even naar haar gewonde voorpoot. Direct daarna staarde ze weer rond. Chiara trok een wenkbrauw op, ten teken van verbazing. Kwam er nou een Delcatty op haar afgelopen?
Er kroop een bekende geur Chiara's neus binnen, maar ze kon echter niet thuisbrengen van wie. De pokémon stopte bij haar,''Chiara,'' grijnsde ze. Verbaasd keek Chiara naar boven, want de Delcatty was immers groter dan haar. Kende ze soms een Delcatty? Nee, niet echt, toch? Hoe wist die pokémon dan haar naam?
De Delcatty ging grijnzend zitten. ''Sorry, maar ik ken geen Delcatty,'' sprak Chiara langzaam. Ze wilde de pokémon niet beledigen. Toch bracht de bekende geur haar in verwarring, of ze de Delcatty nou kende of niet. Misschien was het dan toch een bekende.

(flutpost >.>)

''Sorry, maar ik ken geen Delcatty,'' sprak Chiara langzaam. Julia grinnikte. zoals ze verwacht had herkende Chiara haar niet. Wat evolutie wel niet kon doen. Natuurlijk was haar gedrag ook flink veranderd. Maar, Chiara kon wel ruiken. ''Het is vrij lang geleden dat we elkaar voor het laatst gesproken hebben,'' sprak Julia rustig. Ze sloot haar ogen. Haar linker achterpoot hield ze in een vreemde houding. In deze houding deed hij echter geen pijn, dus bleef ze zo zitten. In de verte kon je de ruisende wind van de tornado nog horen. Waar hij heen ging kon Julia niks schelen. Zolang hij maar niet terug kwam. ''Misschien ken je geen Delcatty, maar.. wel een Skitty.'' Opnieuw grinnikte ze. Ze opende haar ogen weer en keek Chiara doordringend aan. Als ze het nu nog niet wist, zou ze het zeggen. Een diepe zucht verliet haar mond. Ze besloot even rond te kijken. Verderop lag een Houndoom wiens linker hoorn was afgebroken. Het leek er niet op dat er veel leven in het wezen zat. Ach, zo was het leven.. Alleen de sterksten en slimsten overleefden. Julia en Chiara waren blijkbaar twee van hen. Voor de rest waren er maar weinig die het hadden overleefd. verder weg dan de Houndoom lag een Butterfree. Het leek er op dat één van zijn vleugels er af was gescheurd. De losse vleugel die in de boom hing bevestigde dat. De Butterfree bewoog niet, dus was hij waarschijnlijk dood. Dat had Julia liever dan dat hij nog op de grond lag met enorme pijn. Dat gunde ze zelfs de Lustro niet.

''Het is vrij lang geleden dat we elkaar voor het laatst gesproken hebben,'' sprak de pokémon. Ze sloot haar ogen en ging in een aparte houding zitten. ''Misschien ken je geen Delcatty, maar.. wel een Skitty.'' De Delcatty begon te grinniken en opende haar ogen weer. Chiara trok een nadenkend gezicht, maar wist echter gauw het antwoordt. ''Julia?'' mompelde de Eevee zacht. Ze kon zich het gesprek van hun nog herrineren voor de Abandoned Factories. Julia had gezegd dat ze wilde evolueren in een Delcatty en blijkbaar was haar dat gelukt. ''Wat goed! Je bent geëvolueerd,'' sprak Chiara enthousiast. Tenminste één iemand die haar doel had bereikt. Julia keek echter de andere kant op. Chiara volgde haar blik en zag daar een Houndoom liggen. Toen ze goed keek zag ze de buik van he beest nog bewegen, wat een teken was dat ze ademde en nog leefde. Wat een tornado wel niet aan kon richten...
Chiara draaide haar kop weg, ze had nu echt geen zin om naar dode en gewonde pokémon te staren. Helaas was dat moeilijk, want er lagen overal pokémon. Hoe was Julia eigenlijk aan de tornado ontsnapt? Of had ze de tornado van veraf gezien en kwam ze kijken of er nog overlevende waren? Chiara zuchtte diep. Er spookte teveel vragen door haar hoofd.

Het eerste wat Houndoom voelde, was een steeds sterker wordend gebonk in haar voorhoofd. Hoofdpijn. Perfect. Het betekende dat ze nog leefde, dat wel. Maar kon je haar situatie echt als levend zien? In ieder geval niet levendig. Alles deed pijn, en voelde aan alsof iemand er met een hamer op had zitten slaan. Langzaam en voorzichtig opende Houndoom haar ogen. Het felle licht maakte de stekende hoofdpijn erger. Een geïrriteerde kreun van de pijn ontsnapte uit haar bek. Alles begon vorm te krijgen, en Houndoom kon langzaam weer dingen van elkaar onderscheiden. Bijvoorbeeld de halfdode Butterfree die een paar meter van haar vandaan lag, met slechts een vleugel. Houndoom fronste. Waarom had ze zo’n hoofdpijn? Ze had nooit zomaar hoofdpijn, zelfs niet van een klap op haar hoofd. Haar blik gleed over haar lichaam, dat er behoorlijk gehavend uit zag. Fijn, had ze zich eens voorgenomen om niet gewond te raken… had ze dit weer. Krampachtig bewoog ze haar poten naar elkaar toe. Haar borst deed het meeste pijn, merkte ze op. Alsof er bij elke beweging een mes in haar borstkas werd gestoken. Langzaam, millimeter voor millimeter, probeerde Houndoom te gaan verliggen. Een sterke bloedgeur drong haar neusgaten binnen. Haar eigen bloed. Ze opende haar bek, en likte met haar tong het gestolde bloed rond haar neus en lippen af. Geweldig, haar tong was tenminste onbeschadigd gebleven… Houndoom verschoof haar poten, zodat ze op een normale manier kwam te liggen. Versuft keek ze om zich heen. Bijna alles was verwoest. De tornado had een spoor van vernieling achtergelaten. Zwakke stemmen drongen tot Houndoom door. Het klonk als gebrabbel in een vreemde taal die ze niet kende. Voorzichtig draaide ze haar kop in de richting van het geluid. Twee pokémon waren met elkaar aan het praten. Overlevenden. Zouden er meer zijn? Elk woord klonk als een slag van een gong. Ze sloot haar ogen weer, en klemde haar kaken op elkaar. Waarom had ze die verdomde hoofdpijn? Ze had nooit zomaar hoofdpijn. Haar hoorns beschermden haar tegen alle klappen op haar hoofd, waardoor ze nooit hoofdpijn had door een of andere klap tegen haar hoofd. En wanneer ze al hoofdpijn had, kon je het beste een paar meter bij haar uit de buurt blijven. Een frons verscheen op Houndoom’s voorhoofd. Haar hoorns. Verbaast knipperend opende Houndoom haar ogen weer. Waarom voelde haar hoofd minder zwaar aan? Haar blik schoot rond, zoeken naar datgene waar ze bang voor was. Daar lag het. Een paar meter van haar vandaag, lag de afgebroken top van haar hoorn. Houndoom beet op haar onderlip. Daarom had ze hoofdpijn. Haar hoorns hadden haar niet tegen de hele klap kunnen beschermen, omdat ze waren afgebroken. “Nee…” jammerde ze zachtjes. Haar hoorns waren wat haar een Houndoom maakte. Een Houndoom zonder hoorns? Nee, dat kón gewoon niet.

Een Golduck sprong met zijn gespierde lichaam uit het water. Zijn sterke poten landde op de grond en zijn borst maakte zwaar op en neergaande bewegingen. Hij hijgde. Ook zater er overal op zijn lichaam krassen en doordat hij het water in was gesprongen, stroomde dit nu met de druppels mee naar beneden, wat een nog angstaanjagender gezicht gaf. Er ontsnapte een "Hmpf," uit zijn bek. Hij leefde tenminste nog.
Het was nog maar kort geleden dat de enorme tornado over het land raasde. Taresh had hem gelukkig op tijd weten op te merken, maar dit betekende niet dat hij op tijd weg kon komen. De Tornado was met een enorme noodgang op hem afgestromd en had alles op zijn pad met zich meegesleurd. Taresh stond als Golduck nou niet bekend als één van de snelste renner, dus te voet zou hij het nooit overleven. Daarom had hij een ijstraal op de grond afgevuurd en was er over heen gaan glijden, proberend de tornado zo achter zich te kunnen laten. Deze was echter te krachtig, en had zijn ijsbaan binnen mum van tijd tot scherven gebracht, waarvan er een aantal in zijn lichaam terecht waren gekomen, wat tot diepe sneeën ten gevolge had. Toch had Taresh de rivier weten te bereiken en was hij, voordat zijn lichaam zou worden meegezogen, het water in gesprongen.

Pijnzend keek hij om zich heen, de diepe wonden negerend. Hij was wel erger gewend en had geluk dat hij er zo goed van af was gekomen. Dit kon je echter niet zeggen van veel andere Pokemon. Tientallen, misschien wel honderden doden of zwaargewonden lagen op de met puin bedekte bodem. Waaronder een Houndoom. Er verscheen een frons op Tareh's gezicht. Niet eèn Houndoom, maar dè Houndoom. Zijn leider. Zo goed als hij kon rende Taresh naar haar toe.

"Verdomme," mompelde hij toen hij haar zag. Ze was gewond, echt zwaargewond. Ook viel zijn blik op haar afgebroken hoorn en het stuk dat verderop lag. Dit was niet best. Taresh twijfelde, wat moest hij doen? Haar doden? Of juist helpen? Hij besloot uiteindelijk dit laatste te doen. Als hij haar zou doden zou dit voor heel wat problemen zorgen, dit wist hij nu al. Bovendien was het zwak om een Pokémon te doden, die al in een slechte conditie was. Kalm boog hij voorover en ging hij even met zijn nagel langs de diepe snee in haar nek. Dit deed hij niet op een pijnlijke manier, maar wel zo om te kunnen kijken of het gehecht moest worden of niet. Gelukkig was dit niet het geval, tenminste, dit dacht hij. "Houndoom.." begon hij kalm met zijn oh zo kille stem, "Kun je nog lopen? Zoja.. Er is hier niet veel verderop een rivier, daar kunnen we je wonden schoonmaken."

Houndoom had haar ogen dichtgeknepen. Ze wenste dat het voorbij was. Dat alle ellende op zou houden. Ze bleef stilzwijgend liggen, tot ze een prikkende aanraking voelde in haar nek, die langs een van haar sneden ging. Ze opende haar ogen, en voorkwam op het laatste moment dat ze een waarschuwend gegrom liet horen. Wat zou het ook als ze begon te grommen? Ze was verzwakt. Eigenlijk zou het haar niet eens meer moeten uitmaken of iemand haar aanraakte of niet. "Houndoom.." klonk een kille stem. De stem kwam haar bekend voor. Ze had hem niet vaak gehoord, maar dat was voor haar geen reden om hem niet te herkennen. Het was de stem van een van de Lustro leden. Fijn, iemand die kon zien hoe ze als een hoopje ellende in elkaar gezakt op de grond lag. "Kun je nog lopen? Zoja.. Er is hier niet veel verderop een rivier, daar kunnen we je wonden schoonmaken." zei de pokémon opnieuw. Houndoom draaide haar kop langzaam in de richting van de pokémon.

Ze had gelijk gehad. Het was inderdaad een van de Lustro leden geweest. Een Golduck. Wat was zijn naam ook weer? Houndoom pijnigde haar hersenen in een poging zijn naam weer te herinneren. Tevergeefs, het enige resultaat was dat haar hoofdpijn haar nog meer irriteerde dan hij al deed. Dat zijn naam met een T begon, kon ze zich vaagjes herinneren. Houndoom richtte zich weer op zijn vraag. Of ze nog kon lopen? Ze had het nog niet geprobeerd, en was eigenlijk niet van plan geweest om het uit te proberen. Aan de andere kant zou ze natuurlijk een belediging voor zichzelf zijn als ze het niet op zijn minst zou proberen. Voorzichtig schoof ze haar poten in de juiste houding, om vervolgens zichzelf langzaam omhoog te hijsen. Houndoom klemde haar kaken op elkaar en verbeet de stekende pij in haar borstkas. Eigenlijk was dat zelfs de enige plek waar ze echt letsel had, vond Houndoom. Snedes konden makkelijk helen, en deden vaak alleen pijn als je er aan zat, of als ze waren ontstoken. Nee, daar maakte ze zich geen zorgen over.

Eenmaal overeind, schonk Houndoom een trillerige glimlach naar Taresh. “Ik denk… dat ik nog wel kan lopen,” zei ze. Haar stem klonk zowel twijfelend als vastberaden. Twijfelend omdat zelfs opstaan al pijn had gedaan, en vastberaden omdat ze er erger aan toe had kunnen zijn. Kort liet ze haar blik over de Golduck glijden. Zijn lichaam zat onder de sneeën, net als dat van haar. Blijkbaar was ook hij niet ontkomen aan de tornado. Een lichte frons verscheen op Houndoom’s voorhoofd. “Is alles verder ook in orde met jou?” vroeg ze. Op de een of andere manier was ze het beginnen te haten als alle aandacht naar haar uitging. Anderen waren even belangrijk als haar, wat hun titel ook zou mogen zijn. Het tweede deel van Taresh’ suggestie negeerde Houndoom. Ze haatte water, of het nou reinigend en genezend was of niet. Als ze er uit de buurt kon blijven, dan deed ze dat met alle plezier.

Houndoom leek te reageren. Niet met woorden, maar wel door middel van beweging. Ze schoof haar poten onder haar lichaam en probeerde zich zo omhoog te hijsen. Haar hierbij helpen deed Taresh niet. Hij verwachtte van een leider dat ze dit zelf wel kon. Tenminste, als je geen botbreuken in je poten had. Maar, Houndoom leek deze in dit geval niet te hebben. Geduldig wachtte hij totdat ze overeind had weten te komen. In haar blik stond pijn, wat ook niet gek was. Taresh fronste bij het zien van haar schokkende ademhaling. Zou ze soms ribben gebroken hebben? Als dit zo was, kon hij niet veel doen. Ribben moesten uit zichzelf genezen, je kon ze moeilijk verbinden. 'Ik denk… dat ik nog wel kan lopen,' wist ze uit te brengen, nadat ze naar hem had geglimlacht. Taresh glimlachte niet terug, maar schonk haar ook geen minachtige blik. Hij had respect voor de Houndoom, het was tenslotte zijn leider, en dit liet hij alleen merken door respectvol en vriendelijk te zijn. Nouja, vriendelijk.. Voor zover hij dit kon. 'Is alles verder ook in orde met jou?' Taresh hief een wenkbrauw op bij het horen van haar woorden. Met hem? Zijn merkwaardige zwarte ogen gleden even over zijn eigen lichaam. Bedoelde ze die sneeën? Er verscheen een grinnik uit zijn snavel. "Met mij gaat alles prima, ik ben erger gewend," sprak hij vervolgens. Het litteken dat op zijn oog zat was hier een bewijs van. Één millimeter verder.. ééntje maar, en hij was zijn oog kwijt geraakt. En zijn oog was niet het enige zwaargewonde geweest. Taresh gromde bij de gedachte aan de vele breuken en wonden die hij toen had opgelopen, slechts op 1-jarige leeftijd. Zijn klauw balde zich even tot een vuist. Zo jong werd hij met de duistere kant van het leven geconfronteerd. Meteen al had hij oog in oog gestaan met de dood. Taresh zuchtte en richtte toen zijn blik weer op Houndoom. Wachtend op hetgene wat ze zou gaan ondernemen.

"Met mij gaat alles prima, ik ben erger gewend." Was het antwoord van Taresh. Houndoom knikte goedkeurend. Op het moment was niet alleen haar eigen gezondheid belangrijk, maar ook die van anderen. Kort zag Houndoom hoe Taresh’ klauw zich tot een vuist balde. Hij dacht ergens aan, besefte Houndoom. Wat het ook was, het ging haar niks aan. Als het haar aanging, zou hij het waarschijnlijk wel hebben gemeld. “Zijn er zover jij weet nog meer Lustro leden gewond geraakt door deze tornado?” informeerde Houndoom. Ze rechtte haar rug, en liet haar blik langzaam ronddwalen. Op het eerste gezicht zag ze niemand liggen die ze herkende. Taresh had ze ook niet gezien toen ze nog op haar plek lag. Misschien had hij wél iemand anders gezien. Ze hoopte in ieder geval van niet, want zoiets kon maar weinig goeds betekenen. Hoe meer Lustro leden er gewond zouden zijn, hoe zwakker de groep in feite zou zijn. natuurlijk zouden ze weer op volle kracht zijn als iedereen genezen was, maar wat zou er gebeuren als ze werden aangevallen voordat iedereen was hersteld? Hopelijk zou zoiets niet gebeuren. Bovendien zouden er toch weinig pokémon zijn die wisten van de gewonden. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de Delcatty en de Eevee die iets verderop stonden. Zouden zij weten wie ze waren? Houndoom hoopte ergens van niet. Ze slaakte een zachte zucht. “Je zei net iets over mijn wonden wassen, toch?” vroeg Houndoom, “waar is die rivier precies?” Een vage uitdrukking stond op Houndoom’s gezicht. Ze hield niet van water. Alleen zouden de wonden alleen maar meer pijn doen als ze niet werden schoongemaakt, en dan was ze nóg verder van huis. Het enige probleem was dat ze nog niet had uitgevonden of ze wel op een normale manier kon lopen. Ze kon opstaan, dat wist ze. Maar zelfs dat had al pijn gedaan. Hoe zou een stuk lopen dan wel niet aanvoelen?

'Zijn er zover jij weet nog meer Lustro leden gewond geraakt door deze tornado?' De stem van Houndoom deed Taresh opkijken. Hij fronste, en schudde toen zijn kop. "Niet dat ik weet," mompelde hij vervolgens. Het kon best zo zijn dat andere leden waren gegrepen door de Tornado, maar Taresh had er nog geen op de grond zien liggen. Dit betekende dat ze op het moment van de tornado ergens anders waren of wel waren gegrepen en een andere kant op waren geslingerd. Ach, het intresseerde hem niet zoveel. Er zat geen lid tussen waar hij respect voor had, tenminste, nog niet. Hij kende ze dan ook nog niet echt goed, dit vanwege zijn nog korte lidmaatschap in de Lustro. Dat Houndoom zich om de leden bekommerde was natuurlijk logisch, zij was de leider. 'Je zei net iets over mijn wonden wassen, toch? waar is die rivier precies?' vroeg Houndoom. Op Taresh snavel verscheen een kille grijns. Vervolgens richtte hij zijn klauw zijwaarts, wijzend naar de rivier. "Het is niet ver hiervandaan," sprak hij toen. Hij draaide zich om en wenkte Houndoom met zijn kop. Hij wist niet of ze kon lopen, maar hier zou hij snel genoeg achter komen.

Chiara schreef:

''Het is vrij lang geleden dat we elkaar voor het laatst gesproken hebben,'' sprak de pokémon. Ze sloot haar ogen en ging in een aparte houding zitten. ''Misschien ken je geen Delcatty, maar.. wel een Skitty.'' De Delcatty begon te grinniken en opende haar ogen weer. Chiara trok een nadenkend gezicht, maar wist echter gauw het antwoordt. ''Julia?'' mompelde de Eevee zacht. Ze kon zich het gesprek van hun nog herrineren voor de Abandoned Factories. Julia had gezegd dat ze wilde evolueren in een Delcatty en blijkbaar was haar dat gelukt. ''Wat goed! Je bent geëvolueerd,'' sprak Chiara enthousiast. Tenminste één iemand die haar doel had bereikt. Julia keek echter de andere kant op. Chiara volgde haar blik en zag daar een Houndoom liggen. Toen ze goed keek zag ze de buik van he beest nog bewegen, wat een teken was dat ze ademde en nog leefde. Wat een tornado wel niet aan kon richten...
Chiara draaide haar kop weg, ze had nu echt geen zin om naar dode en gewonde pokémon te staren. Helaas was dat moeilijk, want er lagen overal pokémon. Hoe was Julia eigenlijk aan de tornado ontsnapt? Of had ze de tornado van veraf gezien en kwam ze kijken of er nog overlevende waren? Chiara zuchtte diep. Er spookte teveel vragen door haar hoofd.

''Julia?'' Julia begon spontaan te glimlachen. Ja, nu herkende de Eevee haar wel. Haar glimlach veranderde al snel in een zelfvoldane grijns. ''Wat goed! Je bent geëvolueerd,'' sprak Chiara enthousiast. ''Tja, zo moeilijk was het niet. Ik moest alleen maar een maansteen aanraken.'' Ze sloot haar ogen en dacht terug aan toen, die dag dat ze de maansteen in de grot vond. Hij was ongewoon groot en schitterde prachtig in het maanlicht. zou dat wat te maken hebben met de verandering van Julia's karakter? Nah, vast niet. De maangloed had haar in elk geval wel krachtiger gemaakt. Hoe dat kon wist ze niet. Toch wist ze het zeker. Ze voelde het gewoon. Julia richtte haar blik op Chiara. ''En, waarin wil jij evolueren?'' vroeg ze vervolgens. Eevee had een geweldige keuze, wat evolutie betrof. Flareon, Vaporeon, Jolteon, Espeon, Umbreon, Leafeon, Glaceon.. Allemaal hadden ze een ander type. En dus hadden ze ook allemaal hun eigen voordelen. Julia had die keuze niet gehad. Zij kon alleen een Delcatty worden. En dat was precies wat ze was geworden. Julia sloot haar ogen. Ze hoorde zachte stemmen. Ze richtte haar blik op de Houndoom, wiens hoorn was afgebroken. Er stond nu een Golduck bij haar. Blijkbaar kenden ze elkaar, want ze hadden een soort gesprek. De Golduck leek haar aangespoord te hebben om op te staan. Ze waren net te ver weg voor Julia om de woorden goed op te kunnen vangen. De twee waren voor haar niet super interessant. Natuurlijk was ze wel benieuwd wie ze waren, maar ze wilde niet naar ze toe om het te vragen. Als ze belangrijk waren zou ze ze nog wel eens tegen komen. En anders.. Anders niet. Dan zou Julia ze hoogstwaarschijnlijk gewoon vergeten.

''Tja, zo moeilijk was het niet. Ik moest alleen maar een maansteen aanraken.'' Julia sloot haar ogen en het leek erop dat ze ergens aan dacht. Het duurde even voordat Julia haar ogen opnieuw opende, maar dat maakte Chiara niks uit. ''En, waarin wil jij evolueren?'' Verbaasd keek Chiara Julia aan. Daar had ze eigenlijk nog niet aan gedacht. Tja, waar zou ze in evolueren? er waren genoeg keuzes met ieder hun eigen voordelen, maar ook nadelen. Als ze een Flareon werd, was ze een vuurtype. Het nadeel daarvan was dat ze niet echt in de buurt van water kon komen. En als Jolteon kon ze ook niet in de buurt van water komen.
Chiara werd gek van al die gedachtes. Ze ademde even diep in en uit. Vervolgens keek ze Julia weer aan. ''Ik weet het nog niet, eigenlijk. Ik heb niet eens een idee wat de voordelen zijn van sommige soorten.'' Chiara dacht opnieuw even na. Het leek wel alsof ze genoeg keuzes had, maar in feite vond ze het teveel. Ze zuchtte diep, waarna ze naar de grond staarde.

"Het is niet ver hiervandaan," sprak Taresh. Houndoom knikte. Kort liet ze haar blik over haar lichaam heen glijden. De sneden waren vuil, en zouden absoluut schoon gespoeld moeten worden. Met zijn kop wenkte Taresh welke kant Houndoom op zou moeten gaan. Langzaam begon Houndoom in beweging te komen. Zelf bij het optillen van haar poot, schoot er al een pijnsteek door haar borstkas. Ze klemde haar kaken strak op elkaar, vastberaden om de pijn te kunnen negeren. Stap voor stap liep Houndoom in de richting die Taresh had aangewezen. Haar hele lichaam was stijf door de klap, en weigerde om mee te werken met de bewegingen die ze wilde maken. “Godver…” gromde Houndoom geïrriteerd. Ze wilde kunnen blijven bewegen, hoeveel schade ze ook had opgelopen. Als ze niet meer kon lopen, was ze afgeschreven. Dan was ze een zwakkeling die gedoemd was om altijd achter te blijven. Haar poten voelden met elke stap zwaarder, alsof er steeds een ijzeren ring bij werd geschoven. Bah. Met samengeknepen ogen probeerde Houndoom de rivier te vinden. het enige wat ze zag, was verwoesting. Vaagjes herinnerde Houndoom zich waarom ze eigenlijk naar de Peaceful Plains was gegaan. Ze had Berry’s gezocht voor Lunaria, zodat haar wond behandeld kon worden. Best ironisch, gewond raken als je een medicijn zocht. Vanuit haar ooghoeken keek Houndoom naar Taresh. Hij was zichtbaar minder gewond dan haar. Misschien kon hij de bessen gaan halen in plaats van haar… Houndoom was gestopt, om kort op adem te kunnen komen. “Taresh? Zou je misschien iets voor me kunnen doen?” vroeg ze.

Houndoom kwam in beweging, maar erg langzaam. Dit gaf niks, Taresh had geduld. Tenminste, met zijn leiders wel. Andere, vooral vreemden, moesten hem niet laten wachten. Dit zou hen duur komen te staan. 'Godver...' hoorde hij Houndoom ineens geïrriteerd grommen. Ze leed overduidelijk veel pijn. Taresh overweegde enkele seconden om haar te helpen, maar deed dit niet. Hij verwachtte dat Houndoom dit niet zou willen, bang dat ze zwak werd gevonden. Daarom bleef hij gewoon naast haar staan en leidde hij naar de rivier, die nu nog enkele passen van hen was verwijdert. Het water maakte klotsende bewegingen tegen de oever. Nouja, oever.. Wat hier van was over gebleven. Net toen hij naar voren wou lopen om water te halen, hoorde hij Houndoom zijn naam roepen. Kalm draaide hij zijn gespierde lichaam om en liet hij zijn blik op haar rusten. 'Zou je misschien iets voor me kunnen doen?' klonken haar woorden. Taresh maakte een knikkend gebaar. Hij vond het wonderbaarlijk dat ze de zin vragend stelde, in plaats van bevelend. Houndoom was een merkwaardige leider. Resoluut en krachtig, maar vriendelijk tegenover haar leden. Een leider die hij nog nooit in zijn 16-jarige leven had gezien, laat staan gevolgt. Niet dat Taresh andere leiders had gekent. Hij had er al die tijd alleen voor gestaan, tot nu toe.

Taresh maakte een knikkend gebaar, waaruit Houndoom opmaakte dat hij akkoord ging. “Toen ik hier naartoe kwam, was ik opzoek naar bepaalde bessen voor Lunaria.”Houndoom stopte kort, en ze grijnsde aarzelend. Wie had ooit gedacht dat een bessen zoektocht zou kunnen leiden tot zulke verwondingen? “Zou jij in mijn plaats deze bessen willen zoeken, en ze naar de Lustro grot brengen?” vroeg Houndoom. Ze was niet zeker over de reactie van Taresh. Welke leider ging er opzoek naar bessen voor een van haar zogenaamde onderdanen? Precies, vrijwel geen een. “De bessen waar ik naar zocht waren… ehm… Lum Berry’s en Oran Berry’s.” Herinnerde Houndoom zich. Kort wachtte ze op een antwoord, voordat ze besloot om weer naar het water te lopen. Nou ja, waggelen. Daar leek het meer op. Een diepe frons bedekte haar voorhoofd bij het zien van het water. Waarom moest zoiets als water eigenlijk reinigend zijn? Waarom konden haar wonden niet worden schoon gemaakt met iets als zand? Dat voelde tenminste een stuk minder ongemakkelijk aan. Maar nee, het moest weer water zijn. Houndoom haalde diep adem, terwijl ze langzaam het water in stapte. Bij elke stap die ze verder ging, liep er een huivering over haar rug. Niet van de pijn, maar van ongemak. Haar wonden begonnen lichtjes te prikken. Blijkbaar was het schoonmaken inderdaad nodig geweest. Voorzichtig draaide ze zich weer om, in de richting waar ze vandaan was gekomen.

'Toen ik hier naartoe kwam, was ik opzoek naar bepaalde bessen voor Lunaria, zou jij in mijn plaats deze bessen willen zoeken, en ze naar de Lustro grot brengen?' sprak de Houndoom. Een bedenkelijke frons verscheen even boven Tareh's ogen. Lunaria.. ja, hij herinnerde haar zich nog wel. De blinde noctowl die ook aanwezig was geweest toen hij zich bij de Lustro voegde. Er ontsnapte een zachte "hmpf," uit zijn snavel terwijl zijn gedachtes de herinnering verwerkte. Lunaria had overduidelijk laten merken dat ze hem niet had gemogen, mede doordat hij één van haar 'wachters' had vermoord. Bessen voor haar halen was wel het laatste dat hij wilde. Maar, Houndoom verwachtte duidelijk van hem dat hij ermee akkoord ging, aangezien ze hem vertelde welke bessen hij moest nemen. Ach ja, het was niet anders. Hij kon moeilijk tegenspraak bieden. Houndoom was zijn leider en bovendien, had hij geknikt toen ze vroeg of hij wat voor haar wilde doen. "Oke, ik zie jou zo bij de grot neem ik aan?" sprak hij kalm. Zonder nog echt op antwoord te wachten, draaide hij zich om en sprong hij het water in. Dit deed hij zonder een enkele druppel omhoog te laten spatten. Met zijn gestroomdlijnde lichaam begon hij krachtige slagen in het water te maken. Het duurde dan ook niet lang voordat hij met hoge snelheid door het water scheerde. Houndoom liet hij alleen op de Peaceful plains, hij wist dat ze het wel zou redden. De Lustro grot was hier niet ver vandaan. Waar Taresh echter heen ging was een stuk verder. Hij verwachtte niet dat er nog bessen op de velden waren. De Tornado had deze allemaal met zich meegenomen. Daarom zette hij koers naar een ander vruchtbaar gebied, dicht bij de plek die de Lustro had overgenomen. The wild rivers. Nu maar hopen dat de tornado dit gebied gespaard had gelaten. En anders had hij een goede smoes om Lunaria geen bessen te geven. Er ontsnapte een grinnik uit zij snavel waarbij verscheidene belletjes omhoog druppelde en uit elkaar knapte toen deze eenmaal de oppervlakte hadden bereikt.