Het was een rustig dagje op de marble mountains. De zon scheen fijn, en een zacht briesje waaide soms over, wat wel lekker was als je het heet kreeg. Een groep Machops maakte vrolijk een beeld van een Machoke, en Staraptors vlogen rondjes boven de pieken. Door de bergen liep een Pokemon die er niet tuishoorde, namelijk een Dragonite die luisterde naar de naam Swift. Ze kwam fluitend langs de groep Machops, die het standbeeld al bijna afhadden. ''Waarom maken jullie dat?'' Vroeg ze. Een best grote Machop antwoordde vrolijk dat het voor hun leider was, die er zo wel aan zou komen. ''Oke!'' Zei Swift vrolijk, die weer weg liep. Ze klapte even met haar vleugels, maar opeens streek er een harde windvlaag over de bergen. Kwam dat door haar vleugels? Dat kon toch niet? Verbaasd keek ze om haar heen, en ze zag de groep Machop's wegvluchten met hun leider, die blijkbaar aangekomen was, de Machoke. Wat was er aan de hand? Ze keek verder, en zag iets in de verte. Het was lang en een beetje lichtbruin, en het kwam langzaam dichterbij. Hoe dichter het bij haar kwam, hoe meer wind ze voelde. Toen het gevaarlijk dichbij was, realizeerde ze het haar eindelijk dat het een tornado was. ''Waaaaaaah!'' Gilde ze, maar het was al te laat. Ze werd opgeslokt in de massa wind. Wild klapperend met haar vleugels probeerde ze eruit te komen. Het werkte niet. Zweet liep over haar gzicht, en werd meegesleurd door de tornado. Door een of ander iets vloog ze uit de tornado, en sloeg tegen een rotswand aan. Je hoorde wat kraken, en rode spetters bloed vespreidde zich op de plek op de rotswand waar ze tegenaan sloeg. Ze gleed naar beneden, met haar ogen gesloten. Het leek wel alsof ze dood was, maar ze was in coma...

Swift opende haar ogen. Het was wazig. Waar was ze? Was ze dood? Ze knipperde even met haar ogen, en het leek wel alsof ze op de top van een berg stond. Voor haar zwoven allemaal lichtgevende lichtblauwe treden, die een lange trap naar boven vormden. De trap naar... Dat kon toch niet? Zwijgend liep ze naar boven. Het was een lange trap, waar geen einde aan leek te komen. Ze klom nog een trede naar boven, en zag boven haar een altaar. Steeds sneller rende ze naar boven, tot ze eindelijk op het altaar stond. Ze zag niets, behalve een stenen dak boven het platform. Waarom had ze al die moeite hiervoor genomen? Een wind streek, en voor haar stond een Pokemon die ze nog nooit eerder had gezien. Hij was groot, en leek wel een god. Een stem weerklonk. ''Mijn naam is Arceus!'' Swift keek hem fronsend aan, en mompelde iets wat leek op: ''Emmm, mijn naam is Swift.'' De Pokemon, die dus Arceus was, antwoordde. ''Je bent in coma. Als je wilt blijven leven, moet je ervoor vechten.'' Verbaasd keek Swift de Pokemon aan. Vechten? Moest ze vechten voor haar leven?

Het geklap van reusachtige vleugels weerklonk boven de bergen en echode boven de dalen. Het vleugelgeklapper klonk echter niet sterk en machtig, maar soms onderbroken, alsof diegene die die vleugels bewoog er moeite mee had om ze in beweging te houden. En dat was ook zo. Zijn vleugels waren moe, omdat de rest van zijn lichaam er nogal slap onder hing, waardoor het gewicht niet goed verdeeld werd, en hij ongelooflijk veel moeite moest doen om zichzelf in de lucht te houden. Hij hijgde luid, en keek naar de Tornado die verder woedde, over de bergen. Pas toen hij zijn pas vervolgde, en naar een ander gebied raasde, Kon Silverbreeze wat in hoogte zakken. Hij moest nu echt proberen voorzichtig te landen, anders zou hij straks vanzelf neerstorten. En nadat hij Dustfire op die andere berg had zien neer storten op de scherpe en harde gesteenten, wist hij dat hij dat nooit meer wou zien of meemaken, op geen enkele manier. Hij zuchtte, en zorgde ervoor dat hij zijn vleugels steeds minder snel bewoog, zodat hij steeds dichter bij de grond kwam. Hij had geen kracht meer om zichzelf tegen te houden, zodat hij niet door kon schuiven, en hij viel dus neer tegen de stenen. Maar gelukkig had hij zichzelf al genoeg afgeremd in de lucht, waardoor de klap niet zo groot was. Maar het bleef pijnlijk natuurlijk, zeker omdat hij al vol met krassen en schrammen zat. Hij kreunde zachtjes en bijna onhoorbaar. Daarna hief hij zijn kop moeizaam op, en stond hij op met nog grotere moeite. Zijn benen trilden onder zijn gewicht. Niet omdat ze te zwak waren, maar omdat ze van de pijn hem niet meer wouden dragen. Silverbreeze zuchtte, en bewoog zijn staart heen en weer. Au! Hij stopte er ook gauw meer mee, en slikte. Dat deed pijn. Zijn benen en staart waren geraakt door een rond vliegende boomstam, en waarschijnlijk had hij zijn staart gebroken. Erg vervelend, want met zijn staart stuurde hij zichzelf beter door de lucht, en hij hield er zijn evenwicht mee. Een tijdje niet meer vliegen zou het beste zijn. Hij zuchtte, maar keek toen weer serieus en neutraal. Hij was al lang blij dat het zijn staart was, en niet zijn vleugels of poten. Dan was hij helemaal hulpeloos geweest. Hij liep verder, en zag iets oranjes liggen. Hij hief zijn wenkbrauw op. Wat was dat? Hij liep verder, en toen hij dichterbij kwam kreeg hij opnieuw de schrik van zijn leven. Maar dat was Swift??! Snel kwam hij dichterbij, zover hij snel kon zijn op dit moment. Swift lag onder het bloed, en ze leek buiten bewustzijn. ''Swift???..'' zei Silverbreeze licht in paniek. Hij was op het moment zo in de war dat hij niet nadacht over hoe hij Swift kon helpen, alleen over hoe hij haar wakker moest krijgen. ''Swift! Word wakker!'' gilde hij, terwijl hij met bange ogen naar haar keek. Een van zijn beste vrienden.. Hij wou na het geval met Dustfire niet weer iemand kwijtraken..

Met grote, bange ogen keek Swift naar Arceus, die in een aanvalspositie ging staan. Hij meende het! Swift wou net ook in de aanvalspositie gaan staan, toen hij razendsnel op haar afrende met extremespeed. Hij stootte tegen haar aan, wat veel pijn deed. Ze viel op de harde stenen onder haar, en ze zag dat Arceus weer opnieuw wou aanvallen. Met een klap van haar vleugels stond ze snel op. Arceus stond voor haar, en snel deed ze een thunderpunch. Haar klauw, die tot een vuist gebald was, klapte tegen Arceus aan, die dit keer op de grond viel met enkele schokken om zich heen. Krampachtig stond hij op. Was ze dan zo sterk? Met een zelfverzekerde blik keek ze naar de grote Pokemon, en ze vloog naar boven, net onder het stenen dak. Ze stuurde een hyper beam, die Arceus ook hard raakte, en weer op de stenen vloer viel. Ze landde voor hem, terwijl Arceus aandachtig naar haar keek. ''Je hebt goed gevochten. Ik zal je het leven teruggeven. Ga verder door het leven en wees er dankbaar voor.'' Sprak Arceus. Swift knikte. ''Ik beloof dat ik dat zal doen. Ze zag een flits, en opeens werd alles wit...

Swift opende haar ogen, en zag een wazige witte gestalte voor haar. Was dat Arceus? Was ze dan toch dood? Ze knipperde drie keer met haar ogen, en zag dat de witte gestalte een goede vriend was: Silverbreeze. ''Silverbreeze!'' Riep ze blij, maar het klonk alsof ze nog maar weinig levenskracht had. Ze probeerde op te staan, maar het lukte niet. Alles deed pijn. Haar vleugels waren gerafeld, en over haar hele lichaam had ze diepe wonden. Haar rug was ook nog eens gebroken, maar ze was blij dat ze leefde. Of was Silverbreeze ook dood? ''Silverbreeze... Leef ik? Of ben jij dood?'' Vroeg ze zacht, maar verstaanbaar. Als ze dood was, had ze toch nog een goede vriend. Er sijpelde wat loed uit een wond op haar arm, net zoals bij de vele andere wonden.

Na een tijdje opende Swift eindelijk haar ogen weer. Op Silverbreeze zijn kop verscheen een opgeluchte maar toch ietwat pijnlijke glimlach. Buh.. Zijn staart deed was echt pijnlijk. Hem over de grond slepen deed Silverbreeze ongelooflijk veel pijn, maar omdat ie gebroken was, en dus niet bewogen kon worden, was dit de enige manier. ''Silverbreeze!'' hoorde hij ineens van Swift. Hij schudde zichzelf wakker, en keek haar aan. Haar stem had enthousiast geleken, maar tegelijkertijd ook erg zwak. Ze probeerde daarna op te staan, maar door haar zwakheid lukte dit niet. ''Swift, rustig aan.. Straks bezeer je je nog meer..'' zei Silverbreeze bezorgd tegen de Dragonite. Hij kon er niet tegen om een vriend zo te zien leiden. Zijn gedachten over zijn andere vrienden die dood waren gegaan of gewond waren geraakt, werden onderbroken doordat Swift weer begon te praten tegen hem. ''Silverbreeze... Leef ik, of ben jij dood?'' vroeg ze erg zacht. Silverbreeze moest enige moeite doen om het te verstaan, maar hij verstond het gelukkig wel. Op zijn gezicht verscheen een moeilijke uitdrukking. Hij keek even naar zijn vleugels. Sommige wonden waren erg oppervlakkig geweest, en bloedden niet meer, maar de meeste wonden lieten nog veel bloed uit zijn lichaam stromen. Hij kreeg een zenuwtrekje in zijn ooglid, en walgde even van zijn wonden. Die moesten maar snel verzorgd worden. De wonden waren veroorzaakt door een rondvliegende boom, waardoor er nu piepkleine stukjes boomschors, mos en put in zijn wonden zaten. Als hij er niet snel iets aan deed, ging het ontsteken, en aangezien het zoveel wonden waren, zou hij dan waarschijnlijk een bloedvergiftiging krijgen, en snel doodgaan. Maar hij dacht daar nog even niet aan. Swift was nu belangrijker, vond hij. ''We... we leven nog, Swift...'' zei hij, en toverde een geruststellende glimlach op zijn bek. Maar ook die verdween weer snel. ''Gaat het wel?'' vroeg hij haastig en bezorgd, ook al was het antwoord wel duidelijk. Het ging totaal niet goed met haar, maar je moest met een gewond iemand blijven praten, anders kon ze misschien opnieuw haar bewustzijn kwijtraken, je wist maar nooit.

''Swift, rustig aan.. Straks bezeer je je nog meer..'' zei Silverbreeze bezorgd tegen Swift. Swift grijnsde zwak. ''H-Het gaat wel hoor... Het is n-niet zo erg...'' Ze stotterde zelfs van de vreselijke pijn, maar ze wou niet dat Silverbreeze zich zorgen om haar zou maken. Daarna gaf Silverbreeze een antwoordt op haar vorige vraag. Hij keek met een moeilijke uitdrukking naar haar. Betekende dat dat ze allebei dood waren? ''We... we leven nog, Swift...'' zei hij, en toverde een geruststellende glimlach op zijn bek. ''Oh, dat is fijn...'' Zei ze gerustgesteld. Opeens verdween Silverbreeze zijn glimlach weer. ''Gaat het wel?'' vroeg hij haastig en bezorgd. ''Je hoeft je echt geen zorgen om me te maken, hoor...'' Zei ze zonder te stotteren. Een goed teken? Opeens kwam het weer in haar hoofd op: Arceus. Mischien wist Silverbreeze iets over Arceus! ''Silverbreeze, ik wou je nog wat vragen...'' Silverbreeze was ook een legendarische Pokemon. En Arceus zag er ook uit als een legendarische. ''Weet jij mischien iets over een Pokemon, genaamd Arceus?'' Als hij er wat van wist zou ze wel vertellen wat ze had meegemaakt in haar coma-droom. Zo niet, dan zou ze het wel geheim houden. Anders werd ze mischien voor gek verklaard en bestond die Arceus helemaal niet. Ze keek even goed naar Silverbreeze, en zag dat hij ook gewond was! ''Silverbreeze, wat is er gebeurd met je?'' Vroeg ze snel en bezorgd.

''Je hoeft je echt geen zorgen om me te maken, hoor...'' zei de Dragonite deze keer zonder te stotteren tegen Silverbreeze. ''Hmm...'' bromde hij licht twijfelend, en hield zijn hoofd hoof terwijl hij zijn blik op Swift gevestigd had. Oke dan, als ze het zelf goed vond gaan, dan zou hij haar geloven. Ook al lieten die wonden hem het tegenovergestelde denken. Silverbreeze gaapte even, en veegde daarna het vocht uit zijn ogen weg. ''Silverbreeze, ik wou je nog wat vragen...'' Silverbreeze schudde zijn kop, en focuste zich daarna weer. 'Weet jij mischien iets over een Pokemon, genaamd Arceus?'' Silverbreeze bromde weer, maar deze keer op een andere toon. Arceus. Bij die naam kon hij niet echt een beeld krijgen, maar de naam kwam hem wel bekend voor. Als een Pokémon iets over een andere soort Pokémon wou weten, was het vaak een legendarische, aangezien deze zeldzaam en bijna altijd onbereikbaar waren. Silverbreeze snoof, en noemde alle namen in zijn hoofd op, tot hij bij Arceus kwam. Wacht, was dat niet die Pokémon waarvan ze zeiden dat hij oppermachtig was? Vast wel, anders kon hij het zich wel beter herinneren, over de andere Legendarische Pokémon wist hij meer. Over deze had hij enkel verhalen gehoord, en hij wist niet eens of deze klopten en waar waren. Hij zette een twijfelende blik op, maar begon toch te spreken. ''Arceus is een legendarische Pokémon...'' Hij kneep daarna een van zijn ogen half dicht. Ja, lekker logisch. ''Ik heb hem nooit ontmoet, maar wel verhalen gehoord. Ze zeggen dat hij de Pokémon is met de meeste macht, en dat hij zelf wezens en werelden kan schapen. Ik weet niet of die verhalen kloppen, en weet verder ook niks van deze Pokémon. Maar hij moet erg krachtig zijn, dat wel. Niet iemand om mee te sollen.'' Hij stopte even, en zuchtte. Wat stom dat hij er niet meer van wist. Dustfire was altijd zijn bron van kennis geweest, maar nu ze waarschijnlijk een kleine Ho-Oh was, was ze meteen alles vergeten. Aan die konden ze het dus ook niet vragen, als ze haar al een keer zouden vinden. ''Silverbreeze, wat is er gebeurd met je?'' vroeg Swift ineens gehaast. Silverbreeze keek weer even naar zijn staart. ''De tornado heeft een boom tegen me aan geslingerd.. En nu is mijn staart gebroken.'' Hij snoof even, en trok daarna zijn wenkbrauw op. ''Maar daar moet je niet over in zitten, jijzelf bent er slechter aan toe dan mij...''

''Hmm...'' bromde Silverbreeze. Het leek wel alsof hij het er niet mee eens was. Silverbreeze veegde wat uit zijn ogen, en gaf antwoord op Swift haar vraag: ''Arceus is een legendarische Pokémon...'' Hij kneep daarna een van zijn ogen half dicht. ''Ik heb hem nooit ontmoet, maar wel verhalen gehoord. Ze zeggen dat hij de Pokémon is met de meeste macht, en dat hij zelf wezens en werelden kan schapen. Ik weet niet of die verhalen kloppen, en weet verder ook niks van deze Pokémon. Maar hij moet erg krachtig zijn, dat wel. Niet iemand om mee te sollen.'' Swift knikte moeizaam. ''Ik heb Arceus gezien... Maar ik heb geen idee of het echt was of niet.'' Ze sprak er niet verder over. Eerst maar kijken wat Silverbreeze erover te zeggen had. Daarna gaf hij eindelijk antwoord op haar laatste vraag. ''De tornado heeft een boom tegen me aan geslingerd.. En nu is mijn staart gebroken.'' Hij snoof even, en trok daarna zijn wenkbrauw op. ''Maar daar moet je niet over in zitten, jijzelf bent er slechter aan toe dan mij...'' Swift schudde met haar hoofd van nee, wat veel pijn deed. ''We zijn het er allebei slecht aan toe. Eerst eens kijken of we ergens een oran berry kunnen krijgen...''

Silverbreeze keek Swift geïnteresseerd aan wanneer ze knikte. ''Ik heb Arceus gezien... Maar ik heb geen idee of het echt was of niet.'' Silverbreeze snoof, en richtte zijn driehoekige kop naar de hemel. ''Het was niet echt...'' zei hij daarna met een zware stem. Hij schraapte zijn keel daarna even, waarna zijn stem meteen een stuk minder zwaar en roestig klonk. ''Als Arceus de aarde binnenkomt, dan merken we dat wel..'' verder gaf hij haar geen uitleg, want zelf wist hij niet hoe hij dat uit moest leggen. Hopelijk vroeg ze er niet over door, en was ze blij met dit korte maar teleurstellende antwoord. Arceus was een machtige Pokémon, en Silverbreeze had gehoord dat als hij bij de aarde kwam, dat je dan een gigantisch portaal kon zien in de lucht. Dat viel wel op, maar hij had niks gezien. hij wendde zijn kop weer richting de Dragonite. Die schudde haar kop op Silverbreeze zijn opmerking dat ze er slechter aan toe was dan hijzelf. ''We zijn het er allebei slecht aan toe. Eerst eens kijken of we ergens een oran berry kunnen krijgen...''Silverbreeze snoof. Hij had gelijk, dat wist hij zeker. Hij had wel veel wonden, maar die zouden vast wel helen, aangezien de meesten maar een paar centimeter diep waren. En het enige wat hij gebroken had was zijn staart, al deden zijn achterpoten ook aardig pijn. Misschien licht gekneusd ofzo. Maar in ieder geval niet gebroken, want dan zou hij ze niet meer kunnen bewegen. Silverbreeze kuchte. ''hier in de bergen is het kaal, en moet je lang zoeken naar bessen.. Maar naar een andere plek kan je niet, want je bent te gewond..'' Silverbreeze plofte neer op de stenen nadat hij deze woorden gesproken had, en staarde levenloos voor zich uit.

''Het was niet echt...'' Zei Silverbreeze, met een zware stem, die nogal eng klonk. Hij schraapte zijn keel, en sprak wat normaler: ''Als Arceus de aarde binnenkomt, dan merken we dat wel..'' Een geheimzinnige grijns op verscheen op Swift haar gezicht. Wat bloed stroomde tussen de spleetjes van haar tanden naar haar nek. ''Het was ook niet in deze wereld...'' Meer vertelde ze niet, Silverbreeze zou haar toch voor gek verklaren. Silverbreeze snoof. ''hier in de bergen is het kaal, en moet je lang zoeken naar bessen.. Maar naar een andere plek kan je niet, want je bent te gewond..'' Silverbreeze ging op de stenen zitten. Swift slikte het bloed door dat in haar mond zat. ''Silverbreeze,'' Begon ze. Er stroomde alweer bloed uit haar mond. ''Kun je me dan mischien dragen naar timerise forest? Hier in de bergen is het gevaarlijk. Mischien is de tornado er nog... En in timerise forest kunnen we aan Oran berry's komen.

Mischien is dit een kleine post omdat ik bij deze layout opeens best kleine posten schrijf.

Op Swift's haar gezicht kwam een rare grijns te staan ''Het was ook niet in deze wereld...'' Silverbreeze keek haar onbegrijpend aan, en trok verbaasd een wenkbrauw op. Maar verder zei de Dragonite er niks over. ''Oke dan... het zal wel..'' zei Silverbreeze verward, en schopte een steentje de berg af, maar het geluid van een vallend steentje kwam er maar niet. Het was hier echt heel hoog, blijkbaar. Silverbreeze verbaasde zich erover, want van boven uit de lucht leek het niet echt superhoog. Maar dat lag aan het oogpunt waar vanuit je het zag. ''Silverbreeze,'' klonk er naast hem, en hij keerde zijn kop naar Swift, en schrok zich lam over het feit dat er bloed uit haar mond stroomde. Zijn ogen vergrootten, en hij stond meteen op. ''Ja? Wat is er?..'' vroeg hij snel. Hij moest haar snel helpen, anders zou het nog fataal voor haar worden. En dat kon hij niet laten gebeuren, want hij gaf te veel om haar. ''Kun je me dan mischien dragen naar timerise forest? Hier in de bergen is het gevaarlijk. Mischien is de tornado er nog... En in timerise forest kunnen we aan Oran berry's komen.'' Silverbreeze stapte rustig naar Swift toe, en keek haar aan. Het zou wel lukken om Swift te dragen, rekende hij uit. Lugia's waren normaliter erg groot, wel meer dan vijf meter. Silverbreeze was echter erg klein voor zijn soort, en was maar vier meter hoog. Hoe dat kwam, wist hij niet. Niemand wist dat. Misschien een groeistoornis, of zoiets. Maar gelukkig werd hij er vroeger nooit door uitgelachen door soortgenoten. Ze hadden hem altijd geaccepteerd zoals hij was. En Dustfire ook. Het was juist makkelijker geweest om met Dustfire om te gaan, aangezien ze ook tegen de vier meter aanlag met haar lengte. Daarbij had hij zich te groot gevoeld voor iedereen als hij vijf meter was geweest. Hij torende echter nog wel boven vele Pokémon uit. Maar evengoed kon hij met zijn 4 meter de Dragonite waarschijnlijk wel meedragen, al zou het erg pijnlijk worden met zijn wonden. Maar dat had hij er voor over. Silverbreeze nam een hap lucht, om zichzelf een beetje te kunnen kalmeren. Zijn blik viel nog eens op het bloed dat vanuit haar bek naar beneden stroomde, voordat hij begon te spreken. ''Natuurlijk Swift..'' sprak hij met een warme glimlach op zijn gezicht. ''In het Timerise forest kunnen zich ook natuurrampen voordoen, maar laten we maar hopen van niet..'' Hij stapte nog dichterbij, en tilde Swift heel voorzichtig op. Hij wou haar tenslotte geen pijn doen. Het viel hem daarbij erg mee hoe zwaar ze was. Hij tilde haar nog hoger, en legde haar neer op zijn rug. ''Dat gaat sneller'' legde hij uit. Kon hij wel vliegen in zijn toestand, met nog een wat zwaardere passagier op zijn rug? Ach, het zou wel moeten. ''Ben je klaar om te vertrekken?'' vroeg Silverbreeze nog.

''Oke dan... het zal wel..'' zei Silverbreeze verward. Swift lachtte moeizaam, en hield ook weer snel op, want met lachen kwam er allemaal bloed uit haar mond. Silverbreeze stond opeens op, met grootte ogen. ''Ja? Wat is er?..''Zei hij snel. Silverbreeze stapte naar haar toe, en gaf antwoordt op wat ze daarna ook nog zei. ''Natuurlijk Swift..'' sprak hij met een glimlach op zijn gezicht. ''In het Timerise forest kunnen zich ook natuurrampen voordoen, maar laten we maar hopen van niet..'' Hij stapte nog dichterbij, en tilde haar heel voorzichtig op. Het deed nog steeds wel pijn. Ze kneep haar ogen dicht van de pijn. Ze voeldde dat ze nog hoger werd getild, en op de rug van Silverbreeze werd gelegd. Ze deed haar ogen open. Ze keek naar beneden, en merktte op hoe hoog ze nu zat. ''Dat gaat sneller'' Zei Silverbreeze. Swift kniokte, maar vroeg haarzelf af of dat wel nodig was, omdat Silverbreeze haar alleen kon zien als hij naar achteren keek. ''Ben je klaar om te vertrekken?'' Zei Silverbreeze. Swift knikte weer. ''Ik ben gereed...'' Terwijl ze dat met moeite zei, vielen er wat druppels bloed uit haar mond op zijn rug. Met een stukje van haar poot die niet bloedde, veegde ze het er voorzichtig af.