2 Quilava’s liep van Crystal lake rustig naar Sulfur caves. Toen ze er waren vroeg van de Quilava’s “moesten we hier zijn ?” Vroeg Castor zo hete een van de Quilava het waren alle 2 neefjes. De andere van de 2 hete Evening. Of ook wel Avond.(toch) Ze liepen samen over de stenen van de Caves. Hij liep iets door wachtend tot zijn neef zei dat hij hier ergens een grot kon krijgen. De meeste grotten waren bezet door pokemon en de andere waren heel donker of waren in gestort. Heel raar vond Castor dat hij was er net en hij had in de verte al donder gezien en een grote vloedgolf ver weg. Een tornado was er ook al geweest. Hij vond dat hij zelf heel erg geluk had gehad dat hij nog geen ramp had meegemaakt ‘afkloppen’ Dacht Castor.

Hij keek rustig in het rond. Hij zag opeens dat er nog geen niet ingestorte grot was. Hij liep er naar toe en hij keek naar Evening.” Zullen we die grot in gaan?” vroeg Castor terwijl hij rustig naar de grot liep. Wachtend op Evening.

[Only evening en Castor ]

Na een reis van enkele kilometers kwamen ze bij hun eindbestemming aan; de Sulfur Caves. Onderweg hadden ze natuurrampen gezien en moeten ontwijken. Het was raar dat er ineens zoveel verschillende natuurrampen voorkwamen. Evening vroeg zich af wat er aan de hand was, maar wou nog grager naar de grotten toe, omdat ze daar waarschijnlijk ook beschermd waren tegen alle natuurrampen. Tenzij er een aardbeving kwam, dan. Maar Evening liet die gedachte snel varen. ''Moesten we hier zijn?'' vroeg Castor toen ze de enorme grotopening in het zicht hadden. Evening knikte met een neutrale uitdrukking op zijn gezicht, en liep daarna de grot in. ''Ja.. Dit zijn de Sulfur Caves'' Evening stak zijn neus opvallend in de lucht. Soms rook je een raar geurtje in deze grotten. Hem was verteld dat dat de geur van zwavel was, en dat de grotten daarnaar vernoemd waren. Hij keek terug naar Castor. ''Dit deel van de grot is onbewoond. We kunnen naar binnen..'' zei hij, en nam een snellere looppas om over de stenen te rennen. Wanneer hij ongeveer 10 meter de grot in was, ging hij neerzitten, terwijl hij naar buiten staarde. De natuur was onrustig. De bomen bogen heen en weer door de wind, ook al was er geen wolkje aan de lucht te zien. Hij beet op zijn lip. Hopelijk was iedereen net als hen in veiligheid gebracht..

Castor die ook weer over de stenen was gesprongen en nu zoon 9 meter in de grot zat. Ging ook zitten. Hij had ook nog voordat ze hier waren een paar kleine aardschokjes gevoeld. Waardoor sommige diglet en andere graaf pokemon niet meer naar boven konden komen. Castor vond het erg voor de pokemon dat ze hun leven niet gewoon hadden kunnen afmaken zoals alle pokemon dat wouden. Gewoon van ouderdom sterven. Maar sommige pokemon konden misschien leven of lachde om de dode pokemon. Die pokemon had hij een hekel aan. Maar hij kon hier de nacht door brengen. Er lagen ene paar besjes net genoeg voor 1 dag. Maar er lag geen water. Dat zou hij gewoon uit het meer moeten halen.” Is het normaal dat we die natuurrampen tegen komen?” vroeg castor. Kekend naar evening begon de vloer tetrillen heel hevig.” Wat is dit !” Castor keek geschrokken rond. Hij wou naar de uitgang rennen. Hij rende snel naar zijn neef toe en duwde hem mee. Tenminste dat probeerde hij. Toen ze bijna bij de uitgang waren. Storte de ingang in. Castor keek geschrokken rond. Hij zat nu vast. Hopelijk niet lang. Kijkend of hij evening ergens kon horen. Ondertussen was nog een klein stukje in gestort. En Castor kwam onder een paar stenen. Hij kon nu niks zien. Waar zou zijn neef zijn. Zou zijn neef nog wel leven.

Kleine aardschokken bewogen de kleine steentjes die voor Evening's poten lagen. Ze rolden heen en weer, en bleven af en toe weer liggen wanneer de bevingen even op hielden. Kleine rimpeltjes van zorgen stonden op Evening's voorhoofd. Het kon bij kleine bevinkjes blijven, maar het kon ook erger worden. En als dat zou gebeuren, dan zouden ze mooi de lul zijn. Van een hevige aardbeving kon de grot gedeeltelijk instorten, waardoor uitgangen geblokkeerd zouden worden, zodat je niet meer weg kon. Als je al niet was geraakt door een stapel los zittende stenen die van het plafond af kwamen vallen. ” Is het normaal dat we die natuurrampen tegen komen?” Evening keek met een bedenkelijke blik Castor's richting op. ''Nee..'' zei hij kortaf, en zweeg daarna weer. Hij wou nog meer zeggen, om het verder uit te leggen, maar de bevingen werden al gauw heftiger dan dat hij gewild had. ” Wat is dit !” schreeuwde Castor, die dit klaarblijkelijk nog nooit eerder meegemaakt had. Evening wel, maar niet zo heftig als het nu was. ''Een aardbeving..'' zei hij terwijl hij probeerde rustig te klinken, maar dat lukte hem niet goed. Je hoorde duidelijk dat zijn stem lichtelijk rilde, wat bange personen vaak hadden. Castor rende al snel instinctief weg, en probeerde Evening mee te trekken. Maar Evening was nog net iets groter dan Castor, en daarbij ook zwaarder. Het was onmogelijk voor hem om Evening mee te krijgen. Maar dat was ook niet nodig. Evening was allang opgestaan en rende net als zijn neef richting de uitgang, voordat er een deel van de grot in zou storten. Buiten zouden waarschijnlijk ook natuurrampen zijn, maar deze was dichterbij en dus ook dodelijker voor hem en Castor. Evening rende zo snel als zijn kleine pootjes hem konden voortbewegen, maar het was te laat. Vlak voordat ze de uitgang zouden bereiken stortte deze in. Evening remde zichzelf snel af, om niet onder de stenen bedolven te worden. Hij keerde zich om, en rende van de uitgang af. De Sulfur Caves waren grotten die in verbinding met elkaar stonden door grote tunnels. Als hij maar een andere tunnel vond, kon hij misschien door een andere uitgang naar buiten.. Maar wacht.. Waar was zijn neef? Evening keek vluchtig rond, en liet zijn grote rode ogen naar alle hoeken van de grot flitsen. Maar nee, hij zag zijn neef niet. Een paniekerig gevoel borrelde in hem op. Wat als zijn neef bedolven was geraakt? ''Castor!!'' riep Evening door de grot heen, die zijn stemgeluid liet echoën. Maar hij hoorde geen antwoord. Omdat Castor geen antwoord terug gaf, of misschien was het het geluid van vallende stukken steen die zijn stem onhoorbaar maakte. Evening rende door, deze keer niet om een uitgang te zoeken, maar om te zoeken naar zijn neefje. Bij elke hoop troep bleef hij stilstaan, om te kijken of hij zijn neef misschien zag liggen, maar tevergeefs. Toch gaf hij het niet zomaar op. Er waren genoeg hopen stenen, hij kon nog doorzoeken. Maar dat zou hij niet kunnen voltooien. Wanneer hij naar een volgende berg stenen rende, begon de aarde weer te schokken, en stortte een ander deel van de grot in. Evening keek naar boven, en was niet snel genoeg om de nu vallende stenen te ontwijken. Snel gebruikte hij een Protect, die een blauwachtig scherm om hem heen creëerde om de stenen tegen te houden. Maar de stenen bleven maar vallen, steeds meer. Hij kon de Protect niet langer aanhouden door een gebrek aan energie. Zijn voorhoofd en nek waren nat van het zweet wanneer hij koortsachtig de Protect probeerde overeind te houden. Na een paar minuten kon hij niet meer, en viel hij neer. Het blauwe scherm brak en verdween in het niets, en de stenen vielen genadeloos neer op het kleine wezentje. Ook Evening was nu bedolven, en bewegen was voor hem nu onmogelijk. Wel was hij nog bij bewustzijn. De stenen prikten in zijn lichaamsdelen, wat een ongelooflijke pijn gaf. Ook zijn gedachten gingen verder. Dit is het einde.. Het is over.. Je bent stom geweest.. Je had nooit die grot in moeten gaan.. Dit is je straf... deze gedachten vlogen door zijn kop heen, en tranen vormden zich in zijn ogen. Het was zo logisch. Als er overal natuurrampen waren waaronder aardbevingen, dan was de laatste plek waar je heen moest gaan een grot. Hij had niet nagedacht, en stuurde nu door zijn onbenulligheid zichzelf en zijn lieve neefje de dood in. En niemand zou onnozel genoeg zijn om hen te komen redden. Bij deze gedachten slaakte hij een zucht, en sloot hij moeizaam zijn ogen. Het was klaar..

Castor probeerde zijn ogen rond tekijken. Hier door schuurde hij een stukje van zijn oog. Opeens zag hij niks meer met dat oog.”NEEH HE OOK NOG ME OOG!” Riep hij op een schreeuwende toon die niet door de stenen tehoren was. Het was allemaals Castors fout. Hij had moeten weten dat hij die grot niet in moest gaan. Hij was erg dom geweest. En had hij zijn neefje de dood in gejaagd misschien. En hij zou de vrienden van Evening een ernstig verdriet. En als hij dit zelf zou overleven. Dan zou hij voor altijd aan zijn ene oog blind zijn. Maar dit zou wel het enige zijn waar hij nu aan kon denken. Hij probeerde een paar kleine steentjes weg tegraven met zijn pootjes. Maar dat ging niet goed. De stenen hoop werd erg versterkt. Hij moest eerst uit de stenen massa zien tekomen. Maar telkens als hij een steentje probeerde weg tekrijgen kwamen er meer stenen op zijn rug. Maar het moest toch een keer lukken die stomme stenen dacht castor.

Evening liet alles maar over zich heen komen. Het kabaal van scheurende aarde en vallende brokken steen deden pijn aan zijn kleine oren, en het stof en zand brandde in zijn ogen en mond. Maar hij had geen energie meer om zijn oren te beschermen door zijn poten er voor te houden, hij had geen energie meer om die prut uit te spugen. Hij had zelfs geen energie meer om wakker te blijven, door die enorme massa stenen die de lucht langzaam maar zeker uit zijn longen persten. Hij wou niet opgeven, maar deed dat uiteindelijk wel door zijn ogen te sluiten. Zijn beeld werd langzaam zwart, waardoor alle vreselijke stenen uit zijn gezichtsveld verdwenen. Het bleef even zwart, maar daarna kwam er weer vaag een beeld. Evening schudde verdwaasd zijn kop, waarna het beeld weer langzaamaan duidelijker werd.

Maar hij was helemaal niet meer in die grot die op instorten stond. Hij stond ineens op een groot groen grasveld. Het was er mooi en het rook er fris naar ochtenddauw en Insect-Pokémon waren al druk bezig met nectar verzamelen, om naar hun nest te brengen of eventueel te voeren aan hun jongen, de rupsen en larven. Het leken wel de Peacefull Plains. Maar hoe kwam hij hier ineens, terwijl hij net nog onder de stenen lag? Het leek niet op een droom, want hij rook het gras, en in zijn dromen rook of voelde hij nooit echt iets. Hij keek om zich heen, en zag dat er iemand op hem af kwam lopen. Een oude bekende.. Zijn liefste Shadow. Met een kleine vertrouwde glimlach op haar prachtige gezicht liep ze richting Evening. Ze was nog wel tientallen meters van hem verwijderd. Evening glimlachte eveneens, en liep met een snelle looppas vooruit. Ze was beter, ze kon weer lopen! Oh, hij wou haar zo graag weer normaal kunnen omhelzen.. Maar ineens stopte Shadow met lopen, en verdween haar glimlach. Ze keek gefocust naar links toe, en Evening keek ook die kant op, nieuwsgierig naar wat Shadow's aandacht getrokken had. Hij zag niks. Wel was de lucht ineens veel donkerder, omdat de wolken de zon geblokkeerd hadden. Een schaduw viel over de velden, en een koude wind stak op waardoor Evening de rillingen kreeg. Hij snoof, en keek toen weer terug naar de plek waar Shadow stond. Gestaan had. Want ze was verdwenen! Evening rende naar die plek toe, en keek vluchtig om zich heen. ''SHADOW?!'' gilde Evening in de rondte, in de hoop antwoord terug te krijgen. En dat kreeg ie, ook al was dat waarschijnlijk niet op de manier waarop hij het wou. Een luide en angstige gil weerklonk. Een gil van Shadow. Met behulp van een snelle aanval speerde Evening over de velden, haastig op zoek naar die plek waar de gil vandaan was gekomen. En daar stond ze. Met haar lichaam vol met bloedende krassen, terwijl ze vastgehouden werd door een spookachtige Pokémon die van oor tot oor grijnsde. ''Laat haar gaan!!'' schreeuwde Evening enigszins bang maar vooral woedend. Hij rende door, klaar om de Spook-Pokémon keihard aan te vallen. Maar terwijl hij rende merkte hij dat hij niet meer vooruit ging. Hij was in de lucht aan het trappelen. Een blauwkleurige gloed omringde Evening's lijf. Hij werd naar boven getild, en daarna hard tegen de ruwe grond aangesmeten met een enorme kracht. Een paar seconden lag hij onbeweeglijk op de grond omdat de val de lucht uit zijn longen geperst had, maar na een paar keer rustig en diep ademhalen lukte het hem weer om op te staan. Weer wou hij vooruit lopen, maar de Spookachtige Pokémon, een Gengar, begon te spreken. ''Stop..'' zei hij zonder enige emotie. Evening schudde lichtjes zijn kop. Stukken gras en zand vielen van zijn vacht af. Daarna keek hij de Gengar fel aan. ''Waarom zou ik?!'' riep hij hem toe, met zijn kleine tandjes ontbloot. De Gengar begon weer te grijnzen, en barstte daarna in lachen uit. ''Omdat als je dichterbij komt, ik haar afmaak..'' Shadow opende haar mond om iets te zeggen, maar de Gengar hield zijn poot voor haar mond, waardoor het onverstaanbaar werd. Evening voelde zijn kop langzaam heter worden van woede. ''Zwakzinnige debiel!'' riep hij op zijn hardst. ''Je zult Shadow nooit iets aandoen!'' Daarna rende hij op volle snelheid richting de Gengar, en een grote steekvlam verscheen op zijn rug. De Gengar keek hem niet onder de indruk aan. Zwijgend bewoog hij snel zijn poot langs de hals van Shadow. Evening minderde vaart, en keek naar Shadow, die langzaam slap werd, en daarna neerviel in het gras wat rood gekleurd werd door het bloed dat uit haar stroomde. De Gengar grijnsde alweer, en verdween in de vorm van zwarte rook. Maar dat interesseerde Evening niet meer. Hij had zich al omgekeerd, en kwam aan bij Shadow. Maar deze toonde geen enkel teken van leven meer. Evening sloot zijn ogen, en zijn gezicht was al snel nat van de tranen. Daarna opende hij ze weer, en keek hij naar beneden, naar zijn poten. Hmm?.. Hij stond in iets nats. Maar het was te donker om te zien wat. Hij tilde een van zijn poten op en keek er naar. Hij was rood. Evening verwijdde zijn ogen en keek om zich heen. Het hele grasveld was veranderd in een zee van bloed. Shadow dreef er op, maar zonk al gauw. ''Shadow!!!'' riep Evening overstuur. Hij wou richting de plaats zwemmen waar ze was gezonken, maar hij werd naar beneden getrokken. Door water had je heen kunnen kijken, maar door het bloed niet. Ook al had Evening zijn ogen wijd open, hij kon niks zien. Een snerpende pijn ging ineens door zijn onderlichaam, en daarna door zijn hele lijf. Het voelde alsof er duizenden messen in hem werden gestoken, of dat er dingen aan hem aan het knagen waren. Evening schreeuwde het uit van de pijn, maar het bloed voorkwam dat zijn roep hoorbaar werd..

Evening ademde zwaar en luid. Zijn ogen stonden wijd open van angst, en hij duwde de zware steen van zijn borst af. Eindelijk kon hij weer normaal ademen.. hij lag nog steeds tussen een berg van stenen, maar nu hij weer de mogelijkheid had om te ademen, vond hij dat hij zich minder zorgen hoefde te maken. Daarbij voelde hij geen vibraties meer in de grond, wat betekende dat de aardbevingen voorbij waren. Na een paar minuten te hebben gelegen was hij eindelijk op adem gekomen, en had hij weer energie om de resterende stenen van zich af te duwen. Hij wurmde zich tussen de stenen door, en schudde opgelucht zijn poten een voor een uit toen hij weer vrijuit kon staan. Wat was hij blij dat hij niets gebroken had. Morgen zou hij wel vol met blauwe plekken zitten waardoor alles pijn zou doen, maar blauwe plekken waren ongevaarlijk en bovenal verdwenen ze ook weer. Castor. Hij moest doorgaan met het zoeken naar zijn neefje, hoe gevaarlijk het ook was nu de rotswand beschadigd en zwak was. Zou hij überhaupt nog leven? Want hoogstwaarschijnlijk was hij ook onder de vallende brokken steen terecht gekomen. Door alle opwaaiende stof was het voor Evening onmogelijk zijn neef te zoeken door middel van geur, en doordat de grot dichtgevallen was was er ook erg weinig licht, waardoor zijn zicht erg slecht was. De enige optie was echt hem roepen. Maar dan moest zijn neef hem wel kunnen antwoorden. Maar toch, hij moest iéts proberen. Langzaam liep hij door de grot, langs alle wanden en hoeken. Elke keer als hij weer op een andere plek was riep hij de naam van zijn neef uit volle borst. Oh neefje, antwoord nou...

Castor die nog altijd onder de stenen lag. Hoorde een vaag geschreeuw. Het klonk hem heel erg bekent.”EVENING!” Riep hij. Maar door de stenen zou het klinken als ‘Eefging’ hij voelde nog een zware steen op zijn rug vallen. Zijn kleine rugje stond op punt van breken. Totdat alle kleine steentjes kapot gingen en de grote steen ook kapot ging. Castor kon zijn neef zien. Met zijn oog die het nog dee. De andere was hij blind mee geworden.”Hey neef. Je leeft nog.” Zei hij met een blije toon. Hij was zo blij dat zijn neefje nog leefde. Hij had hem bijna de dood in gejaagd.”hoe gaan we hier ooit uitkomen?” Vroeg Castor. En hij keek evening vragend aan. Het was koud in de grot en heel erg benauwd. Maar een gelukje was er, de besjes die er in het begin lagen waren er nog. Maar die waren wel geplet. Het was nu een soort bessensap. Gezond. Dacht castor.

(flut post sorry kim)