Het begon tegen de avond te lopen. De rivier kabbelde rustig en ving nog de laatste zonnestralen van de dag op. Woopers en Quagsires foerageerde in het water naar laatste beetjes voedsel die ze misschien nog gemist hadden, voordat ze gingen slapen. Magikarp zwommen tegen de stroming in om bij hun broedgronden te komen.
Opeens werden de magikarp opgeschrikt door iets wat stroomafwaarts dreef.
Het object botste tegen de zandbank op. Het was een gedaante die helemaal uitgeput was en het leek erop dat het zijn laatste adem zou uitblazen. Met al zijn laatste krachten wat ie nog in zich had klom de gedaante de zandbank op. Hij klauterde zich naar het hoge gras. Hier lag hij uit de wind en raakte hij dus niet onderkoeld.
De gedaante was een Grovyle, hij zag eruit als elke andere Grovyle. Toch zag het er naar uit dat ie al veel meegemaakt had. Zijn graszwaarden zagen er gehavend uit en bevatten hier en daar kleine inkepingen. Mogelijk ten gevolge van een zwaar gevecht. Om zijn nek het hij een ketting met daaraan de schedel van een Ratatta. Over zijn linker oog zijn een litteken wat ernaar uitzag alsof hij deze al jaren had. Maar het meest bijzondere was nog wel dat hij lucht blauwe heldere ogen had.
Helemaal uitgeput viel de Grovyle in slaap. In zijn dromen begonnen er allerlei vragen in zijn hoofd rond te spoken: "Waar ben ik?" "Wat voor dag is het?" Maar vooral: "Wie ben ik?!". Vervolgens ziet hij in zijn droom twee zeer kwaadaardige met haat gevulde ogen van een Gallade die hem aankeken. Hij strook wakker. Het was ondertussen alweer ochtend geworden. Nu keken hem twee anderen ogen aan, maar deze waren veel vriendelijker.

Melodie stond in de nacht, kniehoog gras wuifde om haar heen en streek over haar handen. Ze rees deze en vouwde ze tegen elkaar aan. Haar ogen waren gesloten, het maalicht bescheen haar blauwe gedaante. Ze strekte haar aura uit, spoedde over de velden en voelde de krachtvelden van alle pokémon die zich daar bevonden. Zo waakte ze over de nacht, over de pokémon die er vredig sliepen of de nachtwezens die hun voedsel verzamelden. Melodie hield van de rust die de nacht met zich mee bracht. Maar niet elke nacht was vredig.

Een nieuw aura drong haar veld binnen. Het was groot, maar laag bij de grond en had een vale, groene kleur. De Gardevoir voelde dat de pokémon was verwond. Melodie trok haar aura terug en verhelderde haar geest. Ze deed haar ogen open en keek de maanverlichtte nacht in. Er kroop een gedaante vanuit de rivier naar het hogere gras en bleef daar ligging. Geruisloos liep Melodie naar hem toe. De Grovyle sliep toen ze hem bereikte. Nieuwsgierig bestudeerde ze de pokémon, zag het litteken over zijn oog en speurde zijn lichaam af naar andere verwondingen. De ketting om zijn nek weerhield haar ervan hem meteen te wekken en hem te verzorgen. De schedel had iets duisters, misschien was het een lid van de Lustro of een andere pokémon met duistere plannen. Melodie zonk neer op de harde grond en kruisde haar benen. Zo waakte ze over de Grovyle.

De ochtend brak aan, de zon klom aan de hemel en liet de rivier schitteren. Melodie bestudeerde het schouwspel van de flonkeringen een tijd lang, totdat de Grovyle wakker leek te schrikken. Ze zond hem een vriendelijke blik, nog altijd zat ze met gekruiste benen op de grond. “Goedemorgen. Mijn naam is Melodie. Ik zag je uit de rivier komen vannacht. Ben je gewond? Ik kan je genezen, als je wil.” Haar stem was vriendelijk, net als haar blik. Ondanks haar zorgen om de lugubere ketting zat ze maar een meter van hem verdaan. Ze kon nog altijd weg teleporteren.

De Grovyle schrok wakker. Met zijn linkerhand greep hij naar de ketting om zijn nek. Toen zijn hand deze vond ging er een golf van geruststelling door hem heen.
De Grovyle keek om zich heen. Een meter van waar hij lag, zat een Gardevoir in kleermakerszit hem aan te staren. Ze was zeer elegant en haar haren waren blauw, net als een deel van haar mantel.

Met volle verbazing keek de Grovyle de Gardevoir aan. “Goedemorgen. Mijn naam is Melodie" zei de Gardevoir. "Goedemorgen" stamelt de Grovyle. "Ben je gewond? Ik kan je genezen, als je wil.” vroeg Melodie. "Het valt wel mee, buiten wat schrammen en blauwe plekken en een gekneusde schouder is er niks aan de hand" zegt de Grovyle. Langzaam stond Grovyle op, maar zodra hij recht stond zakte hij door zijn benen. "Misschien moet je me toch maar genezen" zei de Grovyle. "Als bedankje zal ik dadelijk wel voor een ontbijt zorgen" zei hij. Grovyle ging met zijn rug naar de zeer vriendelijke Gardevoir zitten. Met zijn twee handen hield hij de ketting stevig vast.

De Pidgeys in de bomen vloten een vrolijk liedje. De Woopers en Quagsires zwommen vrolijk rond in de rivier. Het was een mooie ochtend, maar zou dit zo blijven?

Melodie glimlachte toen de Grovyle een begroeting terug stamelde. "Het valt wel mee.” Zei de groene pokémon, waarop de Gardevoir hem afkeurend aankeek. Stond hij nou te liegen? Zij wist waarschijnlijk nog beter waar zijn lichaam beschadigd was dan hij. “Buiten wat schrammen en blauwe plekken en een gekneusde schouder is er niks aan de hand.” De Grovyle stond op, langzaam. Melodie tuitte even afkeurend haar lippen en stond in een vloeiende beweging op zodat haar mantel om haar enkels ruiste. Ze zag hoe de pokémon op één knie neer zonk, maar hielp hem niet. Hij moest maar tot de ontdekking komen dat hij meer pijn had dan hij toe wilde geven. "Misschien moet je me toch maar genezen." Gaf de Grovyle toe. Melodie glimlachtte breed naar hem. "Als bedankje zal ik dadelijk wel voor een ontbijt zorgen." Verzekerde hij haar. “Dat is erg aardig.” Zei de Gardevoir terwijl ze op haar knieën achter de Grovyle ging zitten.

Ze hief haar handen en plaatste deze boven zijn schouders. Ze maakte geen contact met hem. Dat was niet nodig en in een zekere mate ongepast, ten minste, dat vond zij. Even sloot ze haar ogen en concentreerde ze zich. Van haar moeder had ze een zeer effectieve manier geleerd om een Recover, wat normaal alleen jezelf genas, over te dragen naar een andere pokémon. Ze ademde uit, opende haar ogen en zag de gele gloed die om haar handen zweefde. Ze liet het geel over zijn schouders glijden, omhulde ze en genas eerst zijn gekneusde schouder. Daarna gleed de gloed verder, genas ze de blauwe plekken en dichtte ze de schrammen. Toen zijn armen waren genezen trok ze het geel terug en stuurde ze het nu naar beneden. Terwijl ze zijn zij en benen genas zei ze vriendelijk: “Je roept veel vragen op, weetje. Hoe ben je zo gewond geraakt? Je lijkt niet echt uit de buurt te komen.” Ze was klaar, liet de gloed spoedig terug trekken tot enkel haar handen nog geel gloeiend en klapte ze toen tegen elkaar, zodat de gloed verdween in gouden glitters.

Melodie stond op en liep om de Grovyle heen. Ze bestudeerde zijn aura, dat nu diep groen was, maar een zwarte streep had ter hoogte van zijn oog. Melodie bekeek het litteken even en stak toen haar hand uit om de pokémon overeind te helpen. “Je schouder zal nog een tijdje stijf aanvoelen, maar hij is genezen. Mag ik je naam weten? Als je dat liever niet verteld houdt ik het gewoon bij Grovyle.” Melodie begreep dat de pokémon een verleden had, een verhaal. Niet iedereen deelde zichzelf graag met de wereld. Ze wachtte af of de Grovyle haar hand aan zou nemen.

Terwijl de Grovyle zijn ogen sloot ging Melodie achter hem zitten. Melodie had van haar moeder de techniek geleerd om met Recover anderen te genezen. Deze techniek werd door de eeuwen van moeder op dochter doorgegeven.

Toen de warme gloed zijn gekneusde schouder omhulde ontspande de Grovyle. De warme gloed verspreidde zich om zijn lichaam. Maar ondanks de ontspanning die deze gloed creëerde bonsde zijn hoofd nog steeds als een gek. De vragen die voorheen door zijn hoofd spookte deden dat nu weer. En weer kwamen kille ogen in zijn gedachten op. Maar deze keer waren het niet alleen die van de Gallade. Er waren twee nog duistere, moordlustige ogen.

Opeens zei Melodie “Je roept veel vragen op, weetje. Hoe ben je zo gewond geraakt? Je lijkt niet echt uit de buurt te komen.” De Grovyle schrok op en opende zijn ogen. Melodie was klaar met het genezen. "Ik heb geen idee, ik herinner me niks meer" zei de Grovyle. Melodie reikte haar hand uit naar hem. Voorzichtig nam hij deze aan. Melodie hielp Grovyle overeind. "Mag ik je naam weten? Als je dat liever niet verteld houd ik het gewoon bij Grovyle." vroeg ze. Grovyle keek haar aan en dacht na. "Ik heb geen idee wat naam is. Heb ik überhaupt een naam?" zei hij. "Maar Grovyle klinkt goed" zei hij met een lach op zijn gezicht. "Momentje, ik had je een ontbijt beloofd" Vlug rende hij richting de bomen, struikelde en stond weer op. Zijn benen waren nog steeds een beetje stijf, maar het was wel duidelijk dat hij hard kon rennen. Behendig sprong hij in de bomen, plukte hier en daar wat appels en bessen. Hij kreeg zelfs nog een Bullet seed tegen zich aan door een Cherubi die er niet van gediend was dat hij aan haar zat. Hij zag haar aan voor een kers. Al snel was hij terug bij Melodie. "Het minste wat ik kan doen. Misschien kun jij me een beetje helpen met wat vragen?" zei hij. "Kun je me vertellen waar ik ben, wat voor dag is het?"

Grovyle had vele vragen, misschien kon deze vriendelijke Gardevoir hem helpen. Ze had duidelijk niks kwaads in de zin. Misschien kon zij hem verder helpen of in de richting wijzen om zijn geest een beetje te ordenen. Iets was er gebeurd waardoor hij zijn geheugen kwijt geraakt was.
De zon scheen helder over het tweetal wat aan het ontbijten was.

Verbaasd hield Melodie de Grovyle overeind. Hij herinnerde zich niks meer? Ze was nog nooit een pokémon tegen gekomen met geheugenverlies. Was dat wel te genezen? In elk geval niet met de technieken die zij kende. Vaak werden herinneringen opgeroepen door deja vu’s, geuren of soms zelfs geluiden. Ze trok zichzelf uit haar overpeinzingen en vroeg of hij zijn naam nog wist. Het antwoord was nee. Die had ze wel aan zien komen. Namen en gezichten waren meestal niet de meest intense of relevante herineringen. "Maar Grovyle klinkt goed." Grinnikte de pokémon. Melodie glimlachte. “Dan houden we het daar op.” Zei ze instemmend. "Momentje, ik had je een ontbijt beloofd." Verbaasd keek ze de Grovyle na. Hij struikelde, waarschijnlijk door de stijfheid in zijn pas genezen benen. Of misschien moest hij even bedenken hoe dat ook al weer ging, rennen. Ze wist niet in hoeverre geheugenverlies invloed had op je handelingen. Grovyle was al gauw weer terug met verschillende bessen en appels in zijn armen. "Het minste wat ik kan doen. Misschien kun jij me een beetje helpen met wat vragen?" Melodie glimlachte opnieuw vriendelijk, pakte een Cherry Berry en draaide deze rond in haar handen. “Dat is erg aardig van je. Vraag maar wat je wil.” Ze stopte de bes in haar mond, beet hem kapot en genoot van het sap dat door haar mond stroomde.

"Kun je me vertellen waar ik ben, wat voor dag is het?" vroeg de Grovyle. Ze had het gevoel dat dit pas het topje van de ijsberg was, maar ze wist niet in hoeverre ze hem van dienst kon zijn. “Even zien. Het is momenteel woensdag. We zijn hier bij de Untamed Rivers. Je bent hierheen gedragen door de stroming. Dus ik denk dat, wat er ook met je gebeurt mag zijn, ergens bij de rivier of bij zee is gebeurt.” De Gardevoir keek op en zag de zon bleek op het neer schijnen.Dat was een logische verklaring, behalve als iemand hem erhen had gedragen en hem toen in het water had gelegt. Maar dat leek haar inwaarschijnlijk. Met een schuin oog gluurde ze naar de ketting. “Wat is dat voor ketting die je dara draagt? Roept het enige herineringen op?” Nieuwsgierig en afwachtend keek ze naar Groyvle.

Grovyle pakte een appel, die hij meegenomen had uit het bos, at deze op. Hij kon zich zoals verwacht niet herinneren wanneer hij voor het laatst gegeten had. Al snel was de appel op en pakte hij een Oran bes. Hij wist dat deze bessen je gezondheid verhoogde, daarom had hij deze meegenomen. Hij had ook wat Sitrus en Pecha bessen meegenomen voor zijn gezondheid en voor een mogelijke vergiftiging die hij had opgelopen, maar niks van afwist. Waarom wist hij dit soort dingen wel, maar zijn naam was hij kwijt.

“Even zien. Het is momenteel woensdag. We zijn hier bij de Untamed Rivers. Je bent hierheen gedragen door de stroming.” beantwoordde Melodie op de vragen die Grovyle stelden. Melodie leek even na te denken, vervolgens sprak ze “Wat is dat voor ketting die je daar draagt? Roept het enige herinneringen op?” Verbaast keek Grovyle naar de ketting die om zijn nek had, hij was zich er niet echt van bewust dat hij deze droeg. "Vriendschap." zei Grovyle. "Het is geen herinnering, maar een gevoel wat de ketting bij mij opwekt" zei hij. In het struikgewas brak een tak, Grovyle's ogen flitste naar waar het geluid vandaan kwam.

In het struikgewas zat een Mightyena het tweetal in de gaten te houden. Hij sprong vanuit het struikgewas en rende op het tweetal af. Hij had bloed doorlopen ogen, zijn vacht was ruig en stond alle kanten op en hij schuimbekte als een bezetene. Hij sprong op richting Melodie en wilde een Bite uitvoeren. Grovyle sprong op en gaf een atemi naar de kin van de Mightyena. Waardoor deze uit balans gebracht werd. Met zijn vrije hand deed Grovyle een Leaf Blade op de borst van de aanvaller. De schuimbekkende Mightyena vloog naar achter, maar haakte met zijn poot aan de ketting van Grovyle en trok deze mee. "Horus!" riep Grovyle. Grovyle kreeg een waas voor de ogen, zijn ogen gloeide lichtelijk. Hij sprong richting de Mightyena, die terug op aan het krabbelen was van de klap die hij had gehad. Grovyle's klauwde gloeide blauw op en hij voerde op een Dragon claw uit op het hoofd van Mightyena. Het werd Mightyena donker voor de ogen en viel bewusteloos. Terwijl Grovyle zijn ketting opraapte en deze weer terug om deed bestudeerde hij de Mightyena.

Grovyle creëerde opnieuw een Leaf Blade en hij sneed de halsslagader (a.carotis communis) door waardoor Mightyena leeg bloedde en uiteindelijk stierf. Grovyle keek Melodie aan en zag de verbaasde blik in haar ogen. "Rabies." zei Grovyle. "Hij was geïnfecteerd met het rabiesvirus, daarom kon hij er niks aan doen dat hij ons aanviel. Zijn hersenen zijn momenteel één grote pulp." Door de plotselinge shock van het verlies van de ketting was zijn hoofd beginnen spinnen en kwamen er sommigen herinneringen terug, maar ook meer vragen. Waarom wist hij dit allemaal? Waarom kende hij de aanval Dragon Claw die hij pas kon leren als hij een Sceptile was? Kwam hij misschien uit de toekomst?

Grovyle zakte door zijn knieën, met een radeloze blik keek hij Melodie aan. "Alsjeblieft, kun je me helpen? Je hoeft me niet de antwoorden te geven. Maar je weet niet toevallig een plek waar ik naartoe kan, waar ik misschien achter mijn identiteit kan komen?" zei hij. Hij was ten einde raad.

(Een atemi is een slag, stoot of trap naar een kwetsbare plek van de aanvaller tegen wie men zich verdedigt, gebruikt bij aikido of jiu-jitsu. Ik wist niet hoe ik het anders moest beschrijven, sorry!)

Grovyle’s reactie verbaasde Melodie een beetje. De ketting, de kale schedel van een Rattata, riep het gevoel van vriendschap bij hem op. Ze moest enige moeite doen haar gezicht in de plooi te houden. Nog altijd had ze het gevoel dat deze pokémon niet goed was, ookal wist hij het zelf niet meer. Ze liet haar ogen afdwalen, net als haar aura. Plotseling voelde ze iets vreemds. Een vuile, zwarte waas van een zwaar beschadigd aura. Met een ruk keek de Gardevoir op en op dat moment sprong er een verwilderde Mightyena uit de bosjes. Nog voor ze iets kon doen had Grovyle al gereageerd. Een rake kaakslag gevolgd door een Leaf Blade deed de grote pokémon achteruit vliegen. Getergt sloot Melodie even de ogen. Ze voelde zijn pijn, omdat ze zojuist zijn aura aan het onderzoeken was. Snel koppelde ze zich los, trok haar eigen aura terug, tot deze veilig in haar zat opgeborgen. Een schreeuw deed haar opkijken. “Horus!” schreeuwde Grovyle, waarna hij zich weer op de Mightyena stortte. Verward keek Melodie naar de nu bewusteloze wolf en naar de Grovyle die zijn ketting weer om deed. Wie wás deze pokémon? Waar kwam hij vandaan? Hoe had hij zo leren vechten? Zo veel vragen, maar niemand die ze kon beantwoorden.

Groen, gloeiend licht drong haar ooghoek binnen en ze keek net op tijd op om te zien wat Grovyle deed. Vol afschuw keek ze toe hoe de Mightyena leeg bloedde, wetend dat ook zij hem niet zou kunnen redden. Waarom deed hij dat? Was dat nou echt nodig? Met grote, verschrikte ogen keek ze de Grovyle aan, ze had niet eens doorgehad dat ze overeind gesprongen was. "Rabies." zei Grovyle mat. Melodie keek hem eerst verward aan en keek toen weer naar de wolfpokémon. De aarde rond het lichaam was doorweekt door het donkerrode bloed. Een misselijk gevoel kroop in haar keel en snel wendde ze haar blik af. "Hij was geïnfecteerd met het rabiesvirus, daarom kon hij er niks aan doen dat hij ons aanviel. Zijn hersenen zijn momenteel één grote pulp." Melodie knikte even kort, zonder de Grivyle aan te kijken. Dus het was wél nodig geweest. Maar hoe wist hij het? Hoe kende hij het virus en hoe had hij het zo snel herkend?

Grovyle ging weer zitten. Langzaam, op haar hoede door zijn plotselinge uitval, zakte zij ook weer neer in haar kleermakerszit. De blauwe ogen van de Graspokémon keken haar doordringend, haast smekend aan. "Alsjeblieft, kun je me helpen? Je hoeft me niet de antwoorden te geven. Maar je weet niet toevallig een plek waar ik naartoe kan, waar ik misschien achter mijn identiteit kan komen?" Even keek ze weg. Wilde ze deze pokémon nog wel helpen? Wat als hij weer een wilde pokémon zag en besloot dat deze dood beter af was? Dan zou ze hem stoppen. Maar ze had het verdorven aura van de Mightyena gevoelt. Rechtvaardigde dat zijn actie niet? Melodie zuchtte. “Goed dan, ik zal je helpen. Maar voordat ik je naar een plek toe kan brengen dat je geheugen zal helpen, moet ik een beetje weten waar je vandaan komt.” Ze gaf hem een schattende blik. “Misschien helpt het als we naar het bos gaan. Je blijf een Graspokémon.” Resoluut stond de Gardevoir op, haar gezicht van het lijk afgewent. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg.

OOC: Kleine godmode. Je zei dat ik verbaasd keek, maar ik vergeef het je Draaf trouwens niet te ver door met dat toekomstgedoe, want dan wordt het net als mystery dungeon..?

“Goed dan, ik zal je helpen. Maar voordat ik je naar een plek toe kan brengen dat je geheugen zal helpen, moet ik een beetje weten waar je vandaan komt. Misschien helpt het als we naar het bos gaan. Je blijf een Graspokémon.”
Een zware geruststelling ging door Grovyle heen toen Melodie hij dit antwoord kreeg.
Hij was zelf erg geschrokken van wat hij gedaan had, maar hij vond het erger voor Melodie. Zo'n lieve pokémon zou zoiets niet mogen meemaken. Ook al vond hij dat zijn actie terecht was, de Mightyena was beter af dood dan levend. Hij kon anderen pokémon zwaar leed aandoen.

De shock had zijn geheugen wat opgefrist. Hij wist weer wat de ketting was. Het was vroeger zijn beste vriend Horus geweest. Maar hij werd vermoord door een kwaadaardig wezen, was dat misschien die Gallade die hij steeds in zijn dromen zag of was het die anderen pokémon, die hij niet goed kon zien. Het was allemaal nog een beetje vaag, maar hij wist wel dat hij moest vluchtte toen het gebeurd was. Daarna had hij de schedel van Horus als een talisman gebruikt. Het was een lugubere idee, maar het waren zware tijden toen en hij wist geen betere manier om zijn vriend te kunnen blijven herdenken. Als hij het zich toch maar kon herinneren.

"Prima, dat is een goed idee." zei Grovyle. "Maar ik weet natuurlijk de weg niet in dit gebied. Als je me de richting zou kunnen wijzen of je kunt me voor gaan en dan zal ik wel volgen." Grovyle had het idee dat Melodie hem wantrouwde, wat natuurlijk vrij logisch is. Hij ziet eruit als een kwaadaardige pokémon en hij dode een andere pokémon. Misschien was hij ooit wel kwaadaardig geweest. "Maar eerst moeten we die Mightyena een gepaste begrafenis geven." zei hij. Hij hoopte dat dit een beetje een goedmakertje zou zijn, hij had Melodie's hulp heel hard nodig. De enige vriendin die hij had moest hij niet verliezen.

Hij liep naar de dichtstbijzijnde boom en hakte grote stukken van schors af. Met lianen die in de bomen hingen bond hij de stukken aan elkaar en maakte een simpel vlot. Hij sleepte de Mightyena naar het vlot en legde hem hierop. Vervolgens duwde hij het vlot in de rivier. Terwijl het vlot wegdreef zei Grovyle "Vaarwel, broeder." Hij draaide zijn hoofd richting de elegante blauwe Gardevoir en keek haar aan met een afwachtende blik.

OOC: Het was misschien stom om over de toekomst te beginnen, maar mijn karakter heeft geheugenverlies en dan ga je volgens mij allemaal gekke dingen denken. Wees gerust geen Mystery Dungeon.

Een licht gewonde Electrike wierf door het gebied en zuchtte van eenzaamheid. Waar is Mistake? dacht hij en bedachtte zich toen pas aan de betekenis van haar naam. Mistake oftewel verkeerd gekozen dacht hij met zijn bek open van uitputting. Waar hij was wist hij niet,hij volgde enkel een lang,snel stromende rivier die ergens verderop uitmondde.

Zijn poten zakte in elkaar en uitgeput hief hij voor de eerste keer zijn kop op. Hij zag een boom met vele verse rijpe appels maar toch vertrouwde hij het niet. Alsof er een pokemon achter zat. Voorzichtig en behoedzaam liep hij er heen en greep vlug een appel en verdween in wat dichte,stekelige struiken. Hij had een veiliggevoel maar hij raakte nou wel gewond door de stekels.

Nu hij voedsel had was hij tevreden en nam hij dus al vlug een hap uit de appel tot er niks over was. Hij merkte op dat het gekauw van hem teveel geluid maakte dus vertraagde hij al zijn bewegingen maar hij wist dat hij ontdekt was. Hij stond op en deed een Graaf aanval om niet meer wonden op te lopen door de stekels van de struiken.

Toen hij weer boven grond was liep hij langs de boom. Hij zag daar 2 pokemons,1 Grovyle en een Shiny Gardevoir. Zelf had hij wel eens Shiny pokemon gezien dus hij had wel veel geluk."Hallo....Ik ben Douza"stamelde hij zacht en merkte hoe klein hij was,en hij kon nog steeds geen elektriciteit aanvallen door die bliksem van laatst. "Hoe heten jullie?"vroeg hij om beleefd over te komen,hij wist immers dat je altijd beleefd moest zijn tegen sterkerer pokemons.

Grovyle leek wat teleurgesteld, iets wat Melodie niet goed begreep. Verwachtte hij soms dat zij zijn volledige geschiedenis zou opratelen? Ze had bepaalde gaven, maar dat viel er toch echt buiten. Ze kon de aura’s van andere pokémon voelen en dat aura vertelde haar of de pokémon gewond of gezond was. Bovendien kon ze boodschappen doorgeven via beelden en gevoelens, zoals ze had gedaan toen haar zuster tegen was gekomen. Ze kon ook andere pokémon genezen en soms zag ze beelden van de toekomst. Ze had de kunst van het Zien nog niet zo gespecialiseerd als Music, omdat ze zich altijd meer op het genezen en de aura’s had gericht. Daar kon ze pokémon werkelijk mee helpen. "Prima, dat is een goed idee." Stemde Grovyle in. Melodie keek hem aan en glimlachte aarzelend. Opnieuw vroeg de pokémon om haar hulp. Was zijn korte termijn geheugen soms ook aangetast? Wanneer zij instemde om iemand te helpen, dan ging ze daar helemaal voor. "Maar eerst moeten we die Mightyena een gepaste begrafenis geven." Zei de graspokémon vastbesloten. Verbazing golfde door haar heen, samen met verwarring. Wat moest ze nou van deze Grovyle denken? Was hij nou goed of slecht? Ergens wilde ze geloven dat hij een goed hart had, maar iets aan hem deed haar twijfelen.

Met bedreven hand vlocht haar nieuwe vriend een vlot en opnieuw vroeg Melodie zich af hoe hij aan die kennis kwam. Waarom kon hij zich zulke dingen wel herinneren? Hoe had hij de ziekte herkend? Het duizelde haar door alle vragen. Even sloot ze haar ogen en ademde diep in. De scherpe geur van bloed gierde door haar neus en meteen schoot de misselijkheid weer omhoog. Zelfs Grovyle’s stem, die zo eerbiedig gedag zei tegen de Mightyena, kon haar nu even niet terug brengen. De Gardevoir ademde nogmaals diep in, slikte en opende haar rode ogen weer. Melodie keek recht in de blauwe ogen van Grovyle. Het beeld flikkerde, zijn omtrekken vervormde, samen met de omgeving. Het werd een grot en een wazig gestalte stond nu tegenover haar. Ze werd niet wijs uit zijn silhouet, wat voor pokémon was het? ."Hallo....Ik ben Douza." Klonk er plotseling. Melodie knipperde met haar ogen en het beeld verdween. Nu zag ze enkel Grovyle en de flonkerende rivier achter hem. "Hoe heten jullie?" vroeg de stem. Gedesoriënteerd keek ze om zich heen. Wie was dat? Sinds wanneer praatten haar visioenen tegen haar? Toen vonden haar ogen een Electrike die hun verwachtingsvol aan keek. “Ik uh, ben Melodie.” Antwoordde ze wat verward. Toen zag ze zijn aura. Het was zacht geel, maar wazig. “Ben je gewond, klein Douza?” Vroeg ze bezorgd. Ze schudde het beeld van zich af en bekeek de pokémon nu pas echt. Grovyle moest maar even wachten.

"Ja,mijn elektrische krachten werken niet meer"floepte Douza eruit en beet op zijn lip. Nu wisten ze dat ook maar hij velde zich wel wat opgeluchter. Net voor hij eigenlijk de 2 pokemon zag kreeg hij ook kippenvel ,maar met een psychische soort pokemon wit je het maar nooit. "Stoor ik..?"vroeg hij terwijl hij ging zitten. Hij had een gevoel van dat hij iets had gestoord wat belangrijk was voor een andere pokemon. Zijn ogen bekeken toen de Grovyle die vreemd genoeg,blauwe ogen had. Ook had hij een schedel van een Rattata om zijn nek hangen.

Douza voelde zich nog steeds veilig maar de geluiden om hem heen werden zachter waardoor de stilte erger werd als je niet sprak. Hij zuchttte even en keek de Shiny Gardevoir weer aan en vroeg"Kunt u me genezen?". Hij bleef naar haar kijken en bedachtte zich iets. De Gardevoir wou waarschijnlijk de Grovyle genezen en misschien ook hem zelf. Was de Gardevoir dan geen zogenoemde dokter of genezer van de PokeRPG?En was ze goed ,neutraal of slecht?.Dat soort vragen kwamen in zijn kop maar door enige koppijn schudde hij zijn kop heen en weer totdat het verdwenen was. Hij opende zijn ogen weer maar nu werd hij wat onrustiger door die soorten vragen. Zijn lichaam trilde lichtjes en zijn ogen leken wel rustig.

Melodie had ingestemd om Grovyle te helpen. Grovyle had misschien iets te veel om hulp gevraagd elke keer nadat Melodie hem weer geholpen had. Maar hij vond dat het nooit verkeerd was om steeds opnieuw te vragen, je moet ten slotte beleefd blijven. Hij had het idee dat hij Melodie volledig kon vertrouwen. Maar er was iets waar wat haar dwars leek te zitten. Ze probeerde het te verbergen, maar hij haar gezicht sprak boekdelen. Terwijl Melodie hem rechtaan keek slot ze haren ogen.

Grovyle staarde de Gardevoir aan en bestudeerde haar. Iets aan haar kwam hem toch enigszins bekend voor of verbeelde hij dat nou. Het spookte hem toch een tijdje door zijn hoofd, in de droom die hij laatst had kwam een Gallade voor. Hij moest natuurlijk niet snel conclusies trekken. Ze behoren tot dezelfde soort maar de een was duidelijk kwaadaardig en de ander kon haast niet nog goedaardiger worden.

Opeens hoorde Grovyle een stem: "Hallo....Ik ben Douza" Daar stond een kleine Electrike. Grovyle had hem helemaal niet horen aankomen. Schijnbaar was deze Electrike zo lichtvoetig dat hij perfect was in het sluipen. "Hoe heten jullie?" vroeg Douza beleefd Melodie opende haar ogen en zei “Ik uh, ben Melodie.” Ze leek verward en bestudeerde de Electrike. “Ben je gewond, klein Douza?” vroeg ze. "Ja,mijn elektrische krachten werken niet meer" flapte Douza eruit. "Dat is wel het stomste wat je kunt zeggen" dacht Grovyle. Er stonden twee onbekende pokémon voor zijn neus, en hij wist niet eens of ze hem wat aan wilden doen of niet. En hij vertelde meteen zijn grootste zwakte. Gelukkig maar dat ze niks kwaad in de zin hadden. Althans Melodie sowieso niet, hij misschien wel. Maar de Douza vormde totaal geen bedreiging voor hem vond hij, die Mightyena van net was natuurlijk een ander verhaal.

Toch vroeg Grovyle zich af of Melodie hem kon helpen met zijn elektrische krachten, het is duidelijk dat ze goed is met het genezen van normale wonden. Hij wist niet eens of ze in staat was status problemen te kunnen oplossen, laat staan het herstellen van krachten. Toen bedacht hij zich dat het misschien iets te maken had met de energiebanen in Douza's lichaam. Als je ki ergens geblokkeerd is dan stroomt deze energie niet goed en waarschijnlijk kon hij daarom geen bliksem aanvallen. Misschien kon acupunctuur het probleem verhelpen, maar die kennis had ie niet. "Ach, wat een stom idee." dacht hij "Mijn geest is weer eens een spelletje met mij aan het spelen." Wat kon hij doen, hij was de pokémon met geheugenverlies en Melodie was duidelijk een goede genezer. Grovyle keek van Douza naar Melodie en weer terug. Hij wachtte de diagnose van Melodie af.

Zoals ze al had gevoeld was er inderdaad iets mis met de kleine pokémon. Zijn elektrische krachten? Melodie dacht even na. Wonden en kneuzingen kan ze zelf genezen, maar een volt probleem? Misschien werd het enkel geblokkeerd, dat kon ze misschien wel verhelpen. Als hij herladen moest worden was een Shock Wave misschien de oplossing. Melodie glimlachte naar Douza die was gaan zitten. “Je stoort helemaal niet hoor. Mijn vriend hier heet trouwens Grovyle.” Ze gebaarde naar de graspokémon. Vreemd genoeg hield Grovyle zich stil en afwezig. Misschien wilde hij zich er gewoon niet mee bemoeien. Of misschien was er iets totaal anders, maar veel zin om er over na te denken had ze niet. "Kunt u me genezen?" vroeg de Electrike aan haar. Melodie knikte. “Ik kan het in elk geval proberen.” Wel vreemd dat de pokémon dat meteen aan haar vroeg. Het was geen bekende techniek, ten minste, niet voor zover zij wist. De Gardevoir zakte op één knie en liet haar handen een paar centimeten boven Douza’s rug zweven. Ze sloot haar ogen en onmiddellijk voelde ze zijn vaal gele aura. Lichamelijk leek hij in orde. Misschien wat moe en toe aan een maaltijd, maar niet gewond. Dus drong ze door zijn huid en onderzocht zijn energiebanen, zijn voltniveau. Deze leek in orde, maar werd geblokkeerd bij zijn borst. Haar blauwe aura wikkelde zich om de knoop en wrikte net zolang totdat deze volledig weg was. Toen trok ze zich weer terug en stond in een soepele beweging op. De gehele behandeling had nog geen minuut geduurd en als het goed was had de Electrike er niks van gevoeld. “Okee, je moet nu weer in orde zijn.” Ze richtte haar rode ogen op Grovyle. “Wij moesten maar eens gaan?” zei ze vragen, terwijl ze haar lichaam naar het westen richtte. Over de rivier zouden ze gaan, op weg naar Timerise Forest.

Douza lette op de soepele bewegingen van Melodie en hoe snel hij zich weer beter voelde. "Bedankt!"sprak hij gelijk uit en probeerde een simpele Bliksemstraal uit op een blaadje die totaal in as was veranderd. Hij was er totaal verbijsterd van hoe Melodie hem had genezen. Zoiets als dit zou hij nooit vergeten ,want de volgende keer kon het weer eens gebeuren en dan wist hij bij wie hij moest zijn. "Nogmaals Bedankt"sprak hij terwijl de Grovyle zweeg. Heet hij echt gewoon 'Grovyle'? dacht hij voor eventjes,meestal hadden pokemons wel wat orginelere namen.

Melodie zei opeens dat ze ergens naar toe ging met de Grovyle doordat ze naar hem keek. Hij zat nog steeds op de grond en bleef naar de Grovyle kijken die antwoordt zou moeten geven op de vraag van haar. Hij wist eigenlijk de naam van de Gardevoir niet maar dat hoefde niet ,want een Shiny kleur herken je wel meteen.

Douza stond eindelijk toch maar op en liep weer naar de appelboom. Hij wou enkel de rode en de gele ,want die groene waren wat te zuur voor deze tijd van het jaar. Hij begon in een aanval positie te staan en deed een kleine Bliksemstraal op de takken waar de appels aan hingen waardoor die naar beneden vielen. Tevreden stopte hij met zijn aanval waarna er nog enkele kleine elekticiteit bliksemtjes langs zijn vacht ging. Hij wachtte tot die weg waren en greep toen de appels ,omdat hij geen geroosterde appels lustte. Tevreden at hij zich vol met de appels totdat hij weer eens achterom keek ,of ze er nog waren.

Grovyle's mond viel open en zijn pupillen verwijden van verbazing toen hij de kleine Douza een bliksemstraal zag uitvoeren. Melodie was echt een wonderbaarlijke pokémon, haar geneeskrachten leken wel ongelimiteerd. Ze was een zeer machtige pokémon, misschien nog wel machtiger dan de meeste legends. Ten slotte macht zit hem niet in hoe sterk een pokémon is, maar hoe goed zijn skills zijn. Grovyle had echt geluk dat hij net Melodie tegen het lijf was gelopen en geen andere pokémon. Als één pokémon hem kon helpen was zij het wel.

Geamuseerd keek Grovyle hoe Douza verschillende appels uit de boom haalde door gebruik te maken van bliksemstraal. Toen sprak Melodie: “Wij moesten maar eens gaan?” terwijl zij naar het westen keek. Grovyle knikte goedkeurend. Hij liep richting Douza die zat te eten van de appels. Van een struik die aan de rivierzijde stond plukte hij twee leppa berries. Gaf deze aan Douza en aaide hem over zijn hoofde. "Hier eet deze, die zullen zorgen dat je energie blijft stromen door je lichaam. Dan wordt je ki-stroom niet zo snel meer geblokkeerd. Vaarwel!" Hij draaide zich om en keek Melodie aan en liep naar de rivier. Hij keek naar de rotsen die door het water omhoog staken en koos een geschikte route om van rots naar rots te springen om aan de overkant te komen. Dit deed hij dan ook. Bij één rots gleed hij bijna uit, maar hij herstelde zich en sprong al snel verder. Een Barboach sprong onder een rots vandaan toen Grovyle erop landde. Aan de andere kant aangekomen, wachtte hij op Melodie. Zij kon vast hierheen teleporten of zweven.

Op weg naar Timerise Forest, op weg naar nieuwe avonturen en hopelijk antwoorden. Uit het bos vloog een zwerm Beautifly en Butterfree, Grovyle volgde ze met zijn ogen toen ze richting het westen vlogen.

OOC: Ik weet dat Leppaberries eigenlijk PP herstellen. Maar ik vond het belachelijk omdat te hebben in pokéRPG. Vandaar dat ik het gebruik om energie/ki te herstellen.

Douza voelde opeens iets op zijn kop en keek om. Het was de Grovyle en glimlachend keek hij hem aan. "Hier eet deze, die zullen zorgen dat je energie blijft stromen door je lichaam. Dan wordt je ki-stroom niet zo snel meer geblokkeerd. Vaarwel!"sprak hij vriendelijk en gaf hem een paar Leppaberries. Voordat hij hem kon bedanken stak hij de rivier al over. Met een glimlach keek hij toe hoe de 2 pokemon het gebied verlieten. "Ik zal jullie niet vergeten"zei hij nog maar of ze het nog konden horen maaktte niet veel uit.

Tevreden pakte hij de Leppaberries en nam er een voorzichtige hap uit van. Het smaakte wel lekker maar had een rare na smaak. Hij greep de andere Leppaberry maar besloot die te bewaren dus greep hij het met zijn bek en groef een klein gat waar hij zijn bes zou begraven. Maar toch bedacht hij zich dat andere pokemons het toch nog konden vinden dus bedacht hij iets anders. Hij liet zijn bes los en ging op zijn rug liggen en greep de bes en legde het in zijn achterhoofd's vacht waar weinig pokemon aan kunnen zitten. Hij moest nu wat rechter lopen maar zo kon hij het bewaren.

Douza wou nog de na smaak wegspoelen met wat vers water dus liep hij naar de rivier en dronk er wat van. Maar tot zijn schrik viel de Leppaberry in het rivier. Snel probeerde hij het nog te grijpen maar een Carvanha kwam op zijn bes af. Snel deed hij een bliksemstraal op de Carvanha die weer weg zwom. Helaas dreef zijn bes te ver weg van de kant dus moest hij over de stenen om het bes te pakken te krijgen. Heel voorzichtig liep hij op de 1e steen en toen de volgende totdat hij bij zijn bes was en hem greep. Toen hij terug liep over de stenen had de Carvanha wat soortgenoten meegenomen. Hij schrok ervan en wierp zijn bes naar de kant en deed een Donder aanval op de school Carvanha's en maakte vaart om aan de overkant te komen.

Eenmaal an de overkant schudde hij zich uit en at de Leppaberry op voordat hij weer dit zou meemaken. Maar waarom deed hij zoveel moeite om zijn Leppaberry terug te krijgen terwijl er heel veel in een struik naast hem waren.

(Ik had eens inspiratie !)

Douza bedankte haar en vuurde een Bliksemstraal af. Melodie glimlachte naar hem. Gelukkig was het geen moeilijk probleem geweest. Nogmaals bedankt de Electrike haar en nu antwoorde ze: “Graag gedaan. Het was geen moeite.” Ze keek toe hoe de kleine pokémon zijn herwonnen elektriciteit gebruikte om voor een maaltijd te zorgen. Opnieuw kroop er een glimlach over haar gezicht. Zo speels, maar een perfecte manier om sterker te worden. Toen keek ze naar de rivier en meldde dat ze maar eens moesten gaan. Grovyle knikte ter antwoord en Melodie richtte haar blik weer op de horizon. Hopelijk deed ze er goed aan om deze pokémon te helpen. Wie weet wat hij eigenlijk was. Ergens was ze er nog altijd niet volledig van overtuigd dat hij werkelijk goed was. Daarvoor was zijn vechtkunst te.. perfect en zijn kennis – ondanks zijn geheugenverlies – leek haar niet normaal voor een gewone pokémon.

Grovyle liep naar de Electrike toe en meteen verstijfde ze. Wat ging hij doen? Haar rode ogen vernauwden zich, terwijl ze de pokémon met haar blik volgde. Hij plukte twee bessen en gaf deze aan Douza. Melodie blies haar adem sissend uit. Goed, dit bewees hoe weinig ze deze Grovyle eigenlijk vertrouwde. Was het verstandig om zo tegen haar instinct in te gaan? Maar deze pokémon was hulp nodig en wie was zij om hem dat te ontzeggen? Grovyle nam afscheid van Douza en liep naar de rivier. Daar sprong hij behendig van steen naar steen en bereikte zo de overkant. Melodie keerde zich naar de kleine pokémon die van zijn maaltijd genoot. “Het ga je goed.” Sprak ze, waarna ze haar handen samenvouwde, haar ogen sloot en zich over de rivier teleporteerde. Toen ze haar ogen weer opende stond ze naast Grovyle. “Laten we gaan.” Ze begon te rennen, haar witte mantel wapperde achter haar aan en haar blauwe benen genoten van de inspanning. Op weg naar het bos.

-Einde topic-