Een levenloos lichaam, omgeven door een blauwe gloed, zweefde voor haar uit. Met een van pijn vertrokken gezicht legde Melodie de Bellossom aan het eind van de derde rij neer. 24 pokémon, netjes onder elkaar geschikt in rijen van tien, lagen roerloos in het groene gras. 24 pokémon die hun leven hadden verloren bij één van de vele natuurrampen die het land teisterden. Melodie slikte even en wendde haar blik af van de Buizel en Squirtle die de lijken aan het schoonspoelen waren. Tussen de doden door liepen enkele pokémon die de tornado’s overleefd hadden en nu naarstig op zoek waren naar vrienden en familieleden. Onder de doden waren voornamelijk veel kleine pokémon, zoals Caterpie, Pineco en Butterfree. Veel van hen waren verpletterd door rondvliegend pijn en grotere pokémon. Ze slikte bij het zien van zoveel leed, sloot haar ogen en speurde met haar aura de omgeving af. Veel pokémon die gewond waren geraakt door de ramp hadden zich in het omliggende bos verscholen. Pokémon die haar hulp konden gebruiken.

Een zwak, roze aura gloeide zwak achter de bomen rij ten westen van haar. Met plechtige passen liep ze naar het bos, keek zoeken tussen de bomen en vond een Nidoran (m) angstig tegen een boom aangedrukt. “Wees niet bang. Ik kom om te helpen.” Zei ze zacht en vriendelijk. De Nidoran keek haar met grote ogen aan, slikte toen en knikte. “Mijn naam is Youri. Mijn poot doet zeer.” Zei hij zielig en zijn onderlip trilden door de tranen die hij binnen probeerde te houden. Melodie knielde bij hem neer en bestudeerde zijn linkerachterpoot. Een rafelige snee liep overdwars over zijn bovenbeen, maar leek niet zo diep dat het spieren had beschadigd. De Gardevoir glimlachte naar hem. “Ontspan je even, dan zal ik hem voor je genezen.” Youri knikte geestdriftig en probeerde zijn lichaam te ontspannen. Melodie liet haar handen boven het been zweven, concentreerde zich en liet een Recover uit haar handen lopen. Het gele aura druppelde op zijn been en omhulde het. Na een minuutje trok ze het aura terug en liet een geheeld, maar nog altijd bloederig been achter. “Het is genezen.” Glimlachte ze voldaan. “Het zal nog een tijdje stijf aanvoelen. Was het en eet een Oran berry. Dan zal je je snel beter voelen.” “Dankjewel.” Fluisterde youri, ze herkende ontzag in zijn stem. “Het was niks.” Zei ze sussend, waarna ze opstond en het veld wee rop liep. Misschien kon ze nog meer pokémon helpen.