Becky andelde rustig over de Peaceful pains. Ze was nog maar net in Pokérpg maar ze vond het al geweldig. Ze was alleen een beetje eenzaam en wou liever iemand ontmoeten. Ze keek over de vlakte vol met prachtige bloemen. Ze huppelde naar een witte bloem waaraan nog wat dauw zat. Ze rook er vrolijk aan maar moest niezen. "Bah, moet mij weer overkomen." Ze was al een stuk minder vrolijk. Er zat wat stuifmeel op haar blauwe neusje. Ze sniffelde. Verbaast keek ze op. Ze hoorde geritsel.Ze stond klaar bij het minste geluid dus spitste ze haar geel/zwarte oren. Ze gromde zacht. Er verscheen oppeens er een Heracross. Hij was reuzachtig tegenover haar. Ze bleef koppig staan op veiandelijke houding. Zo was ze maar dit betekende wel dat ze zou wantrouwig was. De Heracross was normaal een zachtaardige pokémon maar deze is blijkbaar met het verkeerde been uit bed gestapt. Hij keek kwaad en stormde op Becky af. Ze sprong op het nippertje opzij maar hij was al terug voor ze het wist. Hard botste de Heracross met zijn hoorn tegen Becky. Ze belande tegen een rots. "Hier kom je niet zomaar mee weg." Gromde ze. Ze stuurde een bliksemstraal op hem af en verwonden hem wat. De Heracross ging ervan door en liet Becky achter. Ze lag daar maar op de grond. Ze hoorde ander geritsel."Wie..wie...is daar?" vroeg ze uiteindelijk. Ze hoopte dat ht vriendelijker gezelschap zou zijn. Ze stond met moeite terug op haar 4 pootjes en er kwam wat elektrisiteit uit het bolletje op haar staart.

Wanneer Evening de Mareep had opgemerkt, en in de verte een woedende Heracross aan zag komen, wist hij dat er iets fout zou gaan. De meeste Heracross waren vredig, en kwamen hier enkel om het hars uit de bomen te drinken. Ze hadden een reusachtige hoorn bovenop hun kop, maar deze gebruikten ze alleen om andere Heracross mee te bevechten, tenzij die hoorn echt nodig was, bijvoorbeeld wanneer ze bedreigd werden. Maar deze was gewoon woedend. Waarom, dat vroeg Evening zich af. Was de Pokémon van streek door de natuurrampen van de laatste tijd? Of war hij gewoon met de verkeerde been uit bed gestapt, chagrijnig genoeg om een andere Pokémon aan te vallen? Wanneer de Heracross echt dichtbij kwam, verschool Evening zich achter enkele struiken. Hij was al gewond aan sommige delen van zijn lichaam, en hij kon er nu echt niks meer bij hebben, anders kon hij zijn gewonde partner niet helpen. Stormende voetstappen waren nu te horen, en Evening stak zijn kop door de bladeren om te kijken wat er aan de hand was. Hij zag de Mareep tegen een steen aan gebeukt worden, waarna ze zei dat hij er niet zomaar mee weg kon, en een bliksemaanval gebruikte. De Heracross was hierdoor genoeg afgeschrikt. Jammer dat het aan zijn neus voorbij was gegaan, want een Heracross was een goede Pokémon om zijn vuuraanvallen op te trainen. Evening keek weer terug naar de Mareep, die duidelijk wel echt een harde klap had gehad, want ze lag nog steeds op de grond. Zou hij haar naderen? Hij stapte wat naar voren, waardoor de bosjes begonnen te kraken. "Wie..wie...is daar?" zei de Mareep, die duidelijk een scherp gehoor had, en de ritselende bosjes had gehoord. Ze ging weer op vier poten staan. Evening kwam langzaam de bosjes uitlopen, en keek de Mareep zwijgend aan. Hij bestuurde haar van top tot teen, controlerend of hij haar niet al eens eerder had gezien. Maar nee, hij herkende haar niet. Evening besloot maar vriendelijk te zijn, en antwoord te geven op haar vraag. ''Ik ben Evening..'' zei hij, en had ingeschat dat ze niet zo'n gevaar kon vormen. Hij ging zitten, en staarde de schaap aan. ''En wie ben jij?'' vroeg hij daarna, waarbij hij zijn kopje een tikkeltje schuin hield.

Becky hoorde gekraak wand had inerdaad een scherp gehoor. Ze zag een Quilava verschijnen. Zwijgzaam bekeek ze de Quilava goed. Zou hij een bedreiging vormen.Hij keek vriendelijk en haar wantrouwig gezichtje verdween. In plaats daarvan verscheen er een schattige glimlach op haar snoet. ''Ik ben Evening..'' zei hij, Hij heette Evening. "Mooie naam." Antwoorde ze gelijk. twee roze bolletjes verschenen op de wangen van Becky. Ze bloosde. Heel vaak eigenlijk. Ze keek met een schuin hoofdje terug. "Ik ben Becky." Ze bloosde niet meer en voelde haar op haar gemak. Een pijnscheut voelde ze aan haar rug voorbijgaan. Het bleek toch een grote wond te zijn. Maar dat zal el over gaan. Ze viel op de grond.Ze probeerde terug op te staan maar dat lukte niet zo goed. Ze deed haar oogjes toe. Een tiental minuten later kwam ze weer bij. "Wat is ... er gebeurt?" Vroeg ze terwijl ze op wilde staan. Zou Evening haar hebben geholpen? Ze stond terug recht. Het gig al wat beter. "Hoe lang ben je al hier? In Pokérpg?" vroeg ze geïntereseert. Ze ging zitten.

"Mooie naam." zei de Mareep snel terug tegen Evening, waardoor Evening dacht dat het wel weer beter met haar ging. Ze leek vrolijk en... was ze nou aan het blozen? Evening tilde een wenkbrauw op, alsof hij op die manier het beter kon zien, en keek naar de Mareep. Daarna grijnsde hij. Blijkbaar had hij sjans. Ook al had hij een partner, hij vond het niet erg. Natuurlijk zou hij trouw blijven aan Shadow, maar meisjes achter je aan zonder dat het serieus werd was altijd grappig. ''Dankjewel..'' zei hij nog als antwoord op haar opmerking. Hij had nog nooit eerder hier een opmerking over zijn naam gehad, dus daar was hij wel verrast over. Evening, het Engelse woord voor avond, was op zich wel een mooi woord, en paste goed in de familie thuis, want zijn ouders waren ook naar dagdelen vernoemd. "Ik ben Becky." zei de Mareep daarna. Evening knikte. Becky klonk niet echt bepaald mooi, het klonk eerder grappig. Net toen Evening zijn mond wou openen om te gaan spreken, leek de Mareep door iets te schokken, en viel ze op de grond neer met een doffe klap. Evening opende zijn ogen wijd van schrik en liep een paar passen richting Becky. Hij zuchtte licht. Weer iemand die bewusteloos viel. De laatste tijd was er echt een forse toename van dit soort gevallen in PokéRPG. Kwam het door het warme, haast hete weer, of was het telkens een geval apart? Iniedergeval begon het Evening erg te vermoeien om steeds hetzelfde mee te maken. En hij had hier echt geen tijd voor. Hij moest weer terug naar Shadow toe. Een tweestrijd ging door zijn hoofd. Moest hij hier blijven, en haar verzorgen tot ze weer wakker werd, of moest hij haar hier achter laten, wie weet wat er met haar zou gebeuren? Evening ging zitten, en dacht na. Hij had echt geen zin om de hele tijd niets te gaan doen. Misschien was er een manier om haar eerder uit haar bewusteloosheid te halen. Water? Soms gooiden Pokémon water over je gezicht, waardoor je wakker werd. Maar zou dat ook zo werken bij een bewusteloosheid? Evening twijfelde geen moment, want het was het altijd waard om te proberen. Evening liet nog een blik vallen op de Mareep, maar deze vertoonde nog geen teken van leven. Daarna draaide hij zich om, en spurtte weg, richting de rivieren. Een paar minuten later kwam hij terug met in zijn voorpoten een groot blad, die normaliter langs de rivieren groeiden, zeker in deze tijd van het jaar. Deze bladeren waren erg sterk door de stevige vezels die in de bladeren zaten, waardoor je ze goed kon gebruiken om water mee te vervoeren. En dat was precies wat Evening had gedaan. Met een zekere blik op zijn gezicht liep hij richting Becky, en hij gooide het blad water over haar gezicht leeg. Meteen leek ze wakker te schrikken, wat een hele opluchting was voor Evening. "Wat is ... er gebeurt?" vroeg ze, terwijl ze moeizaam probeerde weer op haar vier poten te blijven staan. Evening ondersteunde haar aan een kant, waardoor het haar beter lukte. Toen de Mareep weer stond leek ze het hele bewusteloze gedoe vergeten te zijn, want ze vroeg ineens hoe lang hij hier al was, met een duidelijke interesse in haar stem. Evening gaf geen antwoord, maar tilde in plaats daarvan zijn beide wenkbrauwen raar op. ''Euhm..'' mompelde hij verbaasd. ''Gaat het wel helemaal lekker met je? Je bent net ruim tien minuten bewusteloos geweest?..'' zei hij dom, terwijl hij haar vragend aanstaarde.

Becky keek Evening raar aan. Dit had ze nog nooit meegemaakt. Tien minuten lang bewustenloos geweest. "Kwam zeker door die klap." Ze was nog nooit bewustenloos geweest. Ze verloor haar interessen in Evening en knipperde met haar ogen. "Het gaat wel." Ze glimlachte vaagjes. Ze ging zitten en keek richting Evening. "Je hebt presies haast."Zei ze onverschillig. Het was weer helemaal in orde met haar. Ze had alleen een beetje hoofdpijn. Maar dat ging wel weer weg. "Moet je naar iemand toe?"Herhaalde ze. Ze vond het niet zo erg als hij weg ging. Hij was gezellig maar niet haar type. Ze zag hoe hij altijd zo raar keek met zijn wenkbrouwen. Rustig bleef ze zitten. "Ik moet trouwens ook weg."Zuchtte ze. Ze loog maar wat kon het Evening schelen? Rustig stond ze op en rende er met haar korte beentjes ervan door. Evening vond dit waarschijnlijk raar. Maar ze was zo Hyper de laarste tijd dat ze zelf niets merkte dat ze zo raar deed. Ze stopte en keek achterom. "We zien elkaar nog wel eens." Ze rende er vandoor. En verdween achter de bosjes.