Hammett opende zijn ogen, maar zag alleen duister. Hij was bij bewustzijn, maar er was duister; duister voor zijn ogen en duister in zijn geheugen. Hij wist niet waar hij was en het was onbekend hoe lang hij zich al in deze positie op deze plaats bevond. Langzaam begon hij rond te draaien en wrikte zich los.
Nu er weer licht viel op zijn ogen, zag hij dat hij had vastgezeten in een rotswand. De rotswand ging compleet rond en het grootste deel ervan was niet om naar te kijken, omdat het zo fel was. Overal lagen diamanten en andere glimmende dingen. Ze reflecteerden het licht dat door de enige opening kwam, namelijk van boven.
Nu pas besefte Hammett dat het een vulkaan was waarin hij zich bevond. Als hij ook maar enige emotie kon ondervinden, dan zou hij blij zijn geweest dat hij hittebestendig was. maar elk teken van emotie bleef uit. Alles van emoties was vaag geworden. Dat niet alleen; ook zijn herinneringen waren vaag. Hoe en wat er gebeurd was, wist Hammett niet. Alles rondom de plaats waar hij zich nu bevond was bijster onbekend voor hem.

Becky wandelde in het Magma Terrain . Hier kam ze helemaal niet vaak maar ze wou graag eens wat meemaken. Het werd warmer en warmer en Becky begon te zweten. gelukkig zit er veel lucht tussen haar wollige haren. Dat dient als isolatie waardoor hij het in de zomer lekker koel heeft en in de winter juist lekker warm. Dat was wel handig. Ze stond voor een vulkaan. Ze bekeek het eens goed. "Wat groot..." Zei ze tegen haarzelf. Ze klom op de vulkaan. Soms gleed ze eens uit maar met haar kleine pootjes probeerde ze zich vast te houden. "Ik ben benieuwd wat daar boven is."Zuchtte ze. Ze keek emotieloos naar de top. Ze was niet dichtbij maar na een kwartiertje zwoegen was ze eindelijk boven. Ze keek naar een enorm gat. Het was heel donker binnen. Maar ze zag vanalles glimmen. Het waren diamanten en andere dingetjes waarvan ze niet presies wist wat het was. Er was ook iets anders. Het bewoog nog ook. Wat zou het zijn? Ze schrok niet zo toen het een pokémon bleek te zijn. Wat zou het anders zijn geweest? Ze keek verbaast. "Hallo daar." Ze durfde niet naar beneden springen dus bleef ze gewoon bij dat gat staan. Aan de schim kon de pokémon waarschijnlijk goed zien dat het een Mareep was. Ze keek strak naar benede en zag dat het een bronzor was. "Hoelang zit je aar al?" Vroeg ze uiteindelijk. Ze deed haar ogen even dicht. Ze glimlachte zachtjes , niet dat de Bronzor dat zou kunnen zien, of misschien toch? "Ik ben Becky" stelde ze zich voor. Ze hield haar kopje scheef. "En jij bent..." Vroeg ze met een lief stemmetje. Ze was altijd eerst lief tegen de pokémon waartegen ze sprak. Maar als ze merkt dat dat het een irritante stomkop is werd ze kwaad. Ze was ook altijd erg wantrouwig. Soms kon je dat zien en soms was dat gewoon niet te zien. In dit geval niet.

De bronzor keek omhoog toen hij opeens iemand hoorde praten. Er stond een mareep naar hem te kijken. De schaduw die de zon maakte kwam tot aan de andere kant van de krater. Zonder iets te zeggen wendde de bronzor zich tot de pas gearriveerde pokemon. Langzaam begon deze langs de kraterrand omhoog te zweven, totdat er opeens een klein stukje metaal, dat in de kraterwand was blijven steken, regelrecht op hem af kwam.
Bronzor vloog achteruit en zweefde hoog boven de bodem van de vulkaan. Het stuk metaal was verdwenen. De bronzor had het stuk metaal opgenomen en had zo een klein gedeelte van zijn herinneringen terug. Snel zweefd hij de vulkaan uit en maakte een looping boven de mareep. Daarna lande bronzor achter haar en zij met een monotone stem "Ik ben Hammett"
Zonlicht schitterde van Hammett af. Hij draaide een paar rondjes om de mareep heen. Onder het draaien vroeg hij: "Wie ben jij als ik vragen mag? En waarom heeft jou vacht zo'n kleur?"

Ze zag de bronzor zweven. Hij maakte een looping en landde achter haar. "Ik ben Hammett" Zei de pokémon met een monotone stem. Hij draaide een paar rondjes om haar heen. Ze keek verbaast naar Hammett. Hij bleef draaien en tegelijkertijd vroeg hij: "Wie ben jij als ik vragen mag? En waarom heeft jou vacht zo'n kleur?" Ze keek nog steeds even verbaast. "Zoals ik al zei, ik ben Becky en mijn vacht..."Ze probeerde naar haar wol te kijken. "Wat bedoel je? Het is toch een normale Mareep-vacht?" Ze keek raar naar de Bronzor. Ze snapte er niets van. "Hoe lang zat je daar vast?"Vroeg ze bezorgd. Ze zag de achterkant van Hammett. Het was niet zoals andere Bronzor. Het was vlak. Niets stond erop. Normaal stond er toch iets op? "Kan je je iets herrineren? Ik wil graag helpen!"

De marreep keek raar naar Hammett. Bezorgd vroeg deze "Hoe lang zat je daar vast? Kan je je iets herinneren? Ik wil graag helpen!" Hammett bleef zijn draaiende beweging voortzetten en probeerde iets te herinneren, maar er kwam niets naar boven. Na een lange tijd stilte en veel draaien zei Hammett "Eigenlijk heb ik geen idee hoe lang ik daar vast zat. En ik heb ook geen idee wat er gebeurt is; ik herinner totaal niets."
Daarna voegde hij eraan toe "Ik voel me ook een stuk lichter, misschien moet ik wat eten, ik denk dat ik wel een aantal kilo van mijn rug geschraapt heb zo tussen die juwelen." Rustig begon hij de berg af te zweven, zonder te denken of the vragen of Becky mee liep. Zijn gedachten waren nu gericht op eten, in plaats van gericht op zijn omgeving.

Het was stil. Hammett bleef rondjes draaien om haar heen. Ze werd er gestoord van. Hammett kon zich niets herinneren. becky vond het maar een rare pokémon. Maar misschien is er iets ergs gebeurt. Ze bleef dus bij de Bronzor om hem in het oog te houden , voor het geval dat er iets zou gebeuren. "Ik voel me ook een stuk lichter, misschien moet ik wat eten, ik denk dat ik wel een aantal kilo van mijn rug geschraapt heb zo tussen die juwelen." Zei Hammett.Hammett zweefde ervan door. Ze keek even raar op. "Eurm... Hammett , wacht even op mij!" En ze huppelde hem achterna.

"Ik denk niet dat we in dit gebied voedsel vinden. Hier groeien namelijk geen planten." Nadat ze dat had gezegt zag ze een klein sruikje met 2 berry's. "Of als je geluk hebt wel..." zei ze verbaast. Ze keek naar de berry. Het was een ronde ,blauwe. Waarschijnlijk een Oran berry. Ze smulde van de bes. Het was inderdaad een Oran berry. "Neem een hap. Dit is heerlijk!" Zei ze tegen Hammett terwijl haar mondje vol was. Ze had het warm. Maar nergeerde dat. Hammett had daar geen problemen mee. "Kijk Hammett , een stukje metaal." Zei keek naar het glimmende ding. Hoe zou dat hier komen?

Becky had twee bessen gevonden aan een struikje op de vulkaan. Het was een ronde ,blauwe. Waarschijnlijk een Oran berry. Ze smulde van de bes. Het was inderdaad een Oran berry. "Neem een hap. Dit is heerlijk!" Zei ze tegen Hammett terwijl haar mondje vol was. Ze had het warm. Maar nergeerde dat. Hammett had daar geen problemen mee. "Kijk Hammett , een stukje metaal." Zei keek naar het glimmende ding. Hoe zou dat hier komen?

Hammett zei "Geen idee, wat moet het voorstellen?" Nog voordat iemand daar antwoord op kon geven, begon het stukje metaal te bewegen op het pootje van de marreep. Langzaam draaide het ding in de richting van Hammett, die nu stil was blijven hangen in de lucht. Opeens ging het heel snel; het metaaldeeltje schoot op Hammett af. Hij tolde rond en bleef een ruim stuk verder op de vulkaan in de lucht hangen.

Hij wist het zelf nog niet, maar het was een stukje van hemzelf, een stukje met geheugen. Onder aaan de rug kon je alweer het patroon zien dat bij alle bronzor op de rug hoorde te staan. Hammett bleef even waar hij was, maar zocht toen Becky op, die met een geschrokken blik ook op hem afkwam.

Zonder iets te zeggen bevonden de twee zich weer naast elkaar. Hammett ging opnieuw rond Becky cirkelen, maar stopte toen hij de blik in de ogen zag, dat Becky het draaien zat was. Hammett stopte en kreeg een flits van vanalles wat hij had meegemaakt voor zijn benarde positie in de vulkaan en viel daarna als een blok omlaag. Hij lande op zijn zij en rolde steeds sneller naar de voet van de vulkaan, steeds verder van Becky die verbaast en bezorgd stond te kijken.

De bronzor rolde en rolde naar de voet van de vulkaan, toen hij opeens botste tegen een slakoth die in de weg lag.Ook al botste de bronzor super hard tegen de slakoth ,de slakoth bleef slapen en slapen.hij droomde over eten, dat hij maar bleef eten en eten tot hij genoeg van het eten had en tegen een boom ging liggen om te slapen.die droom had de slakoth tegenwoordig altijt ,vansinds hij verdwaald is in het magma terain.Dat vond de slakoth zelf ook heel gek, maar jah wat kan je doen aan die dromen,zekomen of ze komen niet zegt de slakoth altijt.

Hammett rolde door naar de voet van de vulkaan. Daar stuitte hij op een gulpin, die, door zijn blubberachtige lichaam, Hammett weer de lucht in slingerde. Hammett deed weer zijn ogern open en zag alles draaien. Door de harde klap tegen de gulpin was hij weer wakker.

Snel probeerde Hammett weer te zweven, maar hij was duizelig van het rollen en knalde keihard tegen de grond. Dat zal morgen wel blauw zijn dacht Hammett. Toen dacht hij verde: ik ben zo al eens eerder gevallen, toen ik jong was. Tijdens het spelen ben ik ook een heuvel afgerold. Mijn kammeraad Grutch de Slaking. Waar zou die nu zijn?

Hammett kon weer verbaast zijn en hij kon weer iets meer herinneren, door de aanvaring met een stukje van hemzelf. Wat hij niet wist is dat hij al tientalle jaren verborgen zat. Grutch was allang weg.

Hammett begon te roepen naar Becky: "Hey, heb jij Grutch nog gezien, ik weet weer dat hij me eens een heuvel heeft afgeduwd. Hij moet toch in de buurt zijn?" Hammett riep hard, zo hard dat de vulkaan zou zijn uitgebarsten, mits deze nog actief was geweest.

Becky kon haar ogen niet geloven. Wat was die Bronzor vreemd! Ze probeerde niet bezorgd te kijken maar daar was het al te laat voor. Ze zuchtte. Ze had een lekkere Oran berry gegeten. Ze zag dat Hammett weg rolde en wandelde rustig achter achter hem aan. Van een afstandje zag ze een Gulpin. Ze vond dat een grappige pokémon. Door zijn blubberachtige lichaam slingerde Hammett weg. Ze keek naar de Gulpin en daarna snel naar de Bronzor die nog steeds in de lucht was en bijna ging landen. Geschrokken rende ze naar de Hammett en zag hoe hij neer kwam. Ze keek verbitterd naar de grond. "Dat moet pijn gedaan hebben!" Dacht ze terwijl ze terug opkeek.Ze liep naar de Hammett toe en hij begon te roepen tegen haar. Een beetje heel hard! "Hey, heb jij Grutch nog gezien, ik weet weer dat hij me eens een heuvel heeft afgeduwd. Hij moet toch in de buurt zijn?" Ze keek vriendelijk naar de Bronzor. Maar toch heel erg bezorgd. Zonder dat te laten merken zodat de Bronzor zich op zijn gemak voelde zei ze vriendelijk: "Sorry, Ik denk niet dat ik weet wie Grutch is. Weet je zeker dat hij wel bestaat?Of misschien heeft hij bestaan maar nu... Niet... meer." Ze wist niet hoe Hammett ging reageren. Ze had hem alleen maar verbaast gezien. De hele tijd toen hij bij haar was , was hij emotieloos. Ze wachtte af... Ze was eigenlijk ook benieuwd wat er met de Gulpin was gebeurt.

De slakoth werd wakker van al dat geschreeuw.Hij was een beetje duizelig maar dat ging over toe hij rechtstond."Wie zijn jullie"?Vroeg de slakoth met een schore stem ,waardoor dat het bijna niet te horen was.De slakoth hoeste ,waardoor zijn stem weer hoorbaar was "wie zijn jullie"?Vroeg hij nog maals maar veel duidelijker en wachte op een antwoord.Ik ben Remy de slakoth ,aangenaam kennis maken.Ik heb honger en kroop met zijn bluberig lijfje verder.hij ging naar hetzelfde oran berry struikje en at de oran berry op die normaal gezien voor hammett was."njam njam dat is lekker" zei de slakoth smakelijk.Hij had zelfs zo een honger dat hij na de oran berry ook met zijn ongeloofelijk groote mond het struikje op at en had dan genoeg.De slakoth ging terug naar hammett en becky en wachtte op een antwoord van zijn eerste vraag.