Twee blauwe ogen leken op te lichten in de duisternis die de afwezige zon veroorzaakte. Hoewel de maan een deel van de duisternis opslokte, was dit niet genoeg om weer licht op het gebied te laten vallen. De meeste Pokémon trokken zich hier niks van aan en sliepen gewoon verder, maar sommigen waren bang voor de maan. Anderen, vooral wolfachtige Pokémon zoals de Houndoom, huilden naar de maan, maar niet iedereen begreep waarom. Dreigden ze naar de maan, of aanbaden ze deze? De twee blauwe ogen verdwenen af en toe, maar dit was niet iets waar de meesten zich zorgen over zouden maken. Opeens verdwenen de ogen, waardoor je alleen nog maar op het luide gekletter van de waterval verderop kon letten. Hier luisterde Danger ook naar. Hij gaapte licht, terwijl hij het geluid wat verstomde door zijn poot tegen zijn mond te houden. Het hielp wel wat. Opeens verschenen de twee blauwe ogen weer, waarna ze richting het water bewogen. Dit water was een plasje regenwater, dat vreemd genoeg bleef liggen. Wat ook vreemd was, was het feit dat Danger nog steeds wakker was. Het zou ook wel. Óf hij was een Houndoom dat 's nachts leefde, en niet overdag. Maar dit was onzin. Een kleine Poochyena had het water ook al opgemerkt, maar dat merkte Danger te laat. Danger grinnikte zachtjes, wat de Poochyena deed opschrikken. Hij zag de blauwe ogen, maar dat was meteen het enige. Hij zag verder de duisternis die overal leek te zijn. De blauwe ogen ontstelden de Poochyena een beetje, maar dat was wel genoeg om hem weg te jagen. Dat was niet wat Danger van plan was. Maar als de Poochyena bang voor hem was, had hij nu de juiste beslissing genomen. Hij hoefde niet de hele tijd bij hem te blijven, wel dan..?
Een ruwe, koude wind stoof door het bladerdek, wat het bekende geluid van ritselende bladeren veroorzaakte. Verbaasd keek Danger op, ondanks dat hij dit geluid wel herkende. Het kon voor hetzelfde geld een spion van de Lustro zijn, waarvan hij niet wist dat deze groep nu Guerra heette. De ruwe, koude wind raakte hem nu ook. Een onaangenaam gevoel bekroop hem, alsof hij geen vuuraanvallen meer kon uitvoeren en in de vrieskou moest lopen. Natuurlijk was de wind niet zó koud, anders was het wel abnormaal koud geweest voor dit seizoen. Maar toch. De wind leek steeds ruwer te worden, maar veranderde niet van temperatuur. Danger slikte toen hij dit opmerkte. Het leek alsof alle wind één kant opging. Een misselijkmakend gesis was al van ver te horen, ook al stond Danger dichtbij. Hier kon hij goed zien wat er aan de hand was. Er vormde zich een kleine tornado in de wolken, maar deze ging sneller naar de grond toe dan normaal. Dit was deels positief, omdat Danger dan het misselijkmakende gesis niet lang hoefde te horen. Maar aan de andere kant moest hij zo snel mogelijk wegwezen! De kans dat hij anders gepakt zou worden door de tornado, was heel groot. Daar had de Houndoom geen zin in. Vlug rende hij weg, althans, dat trachtte hij. Bij de eerste stap die Danger gezet had klonk het dreigende gebrul van de tornado die door het bos raasde. Ook al zou hij dit graag willen, Danger had niet veel tijd om een beslissing te maken. Hij sprong weg voor de tornado en miste deze op een haar na. De wervelwinden waren krachtig, maar Danger kon zich nog maar net vasthouden aan de grond. De tornado ging hem voorbij, alsof het een roofdier was die hem te moeilijk vond om te vangen. Danger hijgde, maar merkte een nieuw probleem te laat op.
Vlammen rezen in het bos op. Bosbranden deden een vuurpokémon niet veel, maar deze bosbrand zou zelfs een vuurpokémon kunnen verbranden. Dit had Danger niet door, maar toch was hij voorzichtig. De vlammen vraten aan de bomen, totdat deze op de grond vielen. Zelfs daarna vraten de vlammen verder, alsof ze een honger hadden die nooit gestild kon worden. De Houndoom rende verder, maar merkte nóg een bosbrand op aan de andere kant van het bos. Langzaam maar zeker werd hij ingesloten door de vlammen. Er kwam nóg een tornado de kant van Danger op, en omdat deze niet kon vluchten, werd hij meegenomen. Deze tornado was duidelijk zwakker dan de vorige, maar dat was wel vaker zo. Het gebeurde niet zo vaak dat er even sterke tornado’s achter elkaar verschenen, laat staan dat er twee verschenen! Wat nu gebeurde, was dus heel bijzonder. Natuurlijk vond Danger dit niet zo bijzonder nu hij zelf in zo’n tornado zat. De wind blies de vlammen weg, maar dit had niet veel nut. De vlammen gingen gewoon weer op hun plek branden, alsof ze een barricade vormden tegen alles wat naar de andere kant wou. Na een minuut, dat uren leek te duren, verdween de tornado. Danger kon niet vliegen, dus hij stortte naar beneden. Met een harde klap viel hij op de grond, dichtbij een boom die moeiteloos boven hem uit torende. Dit deel was nog niet aangetast door de vlammen, maar het lag wel binnenin het bos. Als er iemand zou zijn die hem zou willen helpen, dan zou die Pokémon door de vlammen heen moeten. Als het een vliegende Pokémon was, zou hij de tornado’s en wervelwindjes moeten ontwijken. Danger kon van ervaring spreken dat dat nogal moeilijk ging. Nu zou zelfs dát moeilijk gaan, door het feit dat zijn bewustzijn even weg was.
(Lol, ik was een keer inspiratievol, maar had dit bericht in Word opgeslagen. Ik moet vaker boeken lezen, misschien kan ik dan meer van dit soort berichten maken XD)
