Het was een mooie dag in Timerise Forest. Door het dichte bladerdak probeerde verschillende zonnestralen tussen de bladeren door komen, om zo de planten aan de voet van de boom van licht te voorzien. De lucht tussen de bomen was dik, alsof hij er al eeuwen hing. In de schaduw van de bomen was het aangenaam koel, wat welkom was aangezien de zon zeer sterk was voor de tijd van het jaar. Hier en daar zat een Kricketune een liedje te zingen en vloten de Starly dit deuntje mee. Onder een dikke eik had een Umbreon en een Leafeon een nest gemaakt en keken ze toe hoe een jongen met elkaar aan het ravotten waren. Tussen de bomen vloog een Celebi die aan het genieten was van de rust in het bos. Opeens werd zijn aandacht getrokken door twee aura's die hij voelde. Een helder blauw en bladgroen aura kwamen snel zijn kant op. Het bladgroene aura bevatte een diep zwart aura in de vorm van een streep ter hoogte van het oog. Celebi wilde niet te maken hebben met deze twee, dus vloog ze tussen de bomen door weg van de twee aura's.

De twee aura's behoorde tot Melodie en Grovyle. Ze hadden besloten om samen op zoek te gaan naar antwoorden voor Grovyle die zijn geheugen was kwijt geraakt. Melodie rende voorop om Grovyle de weg te wijzen. Grovyle moest lichtelijk moeite doen om haar bij te houden. Zijn knie was de vorige dag beginnen pijn doen. Waarschijnlijk een gevolg van de onbekende reden waarom hij in de rivier was beland en meegevoerd werd met de stroming. Hij wilde niet dat Melodie zich zorgen om hem maakte, dus verbeet hij de pijn. "Voor dame die meestal gebruik maakt van teleportatie kan ze verdraaid hard rennen" dacht Grovyle.

Ze renden voorbij een rotsformatie. "Dat lijkt verdraaid veel op de kop van een Dragonite" zei hij tegen zichzelf. Opeens ging een golf van herkenning door hem heen. Zonder erbij na te denken sloeg hij rechtsaf na deze rotsformatie en rende richting het noordoosten. Hij hoopte dat Melodie dit in de gaten had en hem achter na kwam. Toen hij bij een open plek in het bos kwam hield hij halt.

In het midden van de open plek stond een grote dode baobab. Hij was een groot deel van zijn takken kwijt en de bast was er al helemaal af. De boom was van binnen helemaal weggerot waardoor er een grote holte was ontstaan. Op de kale boom waren verschillende sporen te zien van een gevecht: brandplekken door afgevuurde Flamethrowers en Embers; inkepingen door Slash en Leafblade; donkere plekken van Shadowballs. Tussen de bomen rondom de dooie boom stonden hutten die totaal overwoekerd waren door de lokale flora. De hutten waren volledig vervallen en deels weggerot daar ze gemaakt waren van bast en takken. Ook waren sommigen hutten deels afgebrand en de sporen van een gevecht waren hierop ook te zien. De appel- en berrybomen die normaal vol zouden moeten staan met vruchten in deze tijd van het jaar waren leeg. Alles zag ernaar uit dat hier vroeger een dorp was geweest met als centrum een grote baobab. Maar aan de sporen te zien werd het zo'n twintig jaar geleden helemaal vernietigd.

Grovyle bekeek de omgeving en liep langs de baobab en raakte deze aan. Met zijn vingers betastte hij de dooie boom, de inkepingen. Hij leek zeer geïnteresseerd in de plek die achter gebleven was door een Shadowball. Hij liet de boom links liggen en liep verder. Hij liep voorbij een hut in het struikgewas en stopte achter de hut. Met zijn Leafblade hakte hij op het struikgewas en het onkruid in. Hij verwijderde de losse stukken tot er een steen vrij kwam. Grovyle zakte door zijn knieën. De steen voor hem was ovaalvormig en aan de voorzijde was hij schuin afgeplat. De steen was gemaakt van klei die daarna afgebakken was, hierdoor was het mogelijk geweest om er een vorm in aan te leggen. Het schuine vlak was deels omhoog gericht, zodat je er van bovenaf maar ook van de zij op kon kijken. In de steen waren vijf handafdrukken te zien. Rechts bovenin een hand afdruk van een grote Sceptile, links daarnaast de elegante hand afdruk een kleinere Sceptile. Onder deze twee afdrukken waren drie kleine afdrukken van de handjes van kleine Treecko's. Grovyle legde zijn hand op de grootste van de drie en zei: "Dit ben ik." Er liep een traan over zijn rechterwang die belandde op de steen.

Met sierlijke sprongen rende een Shiny Gardevoir door het bos, gevolgd door een Grovyle. Melodie keek goed naar de bomen, zodat ze wist waar ze heen ging. Timerise Forest was groot en ze was van plan Grovyle naar één van de diepste delen te brengen. Daar zou hij misschien antwoorden vinden. Melodie wist niet waarom ze dit dacht, het was haar ingefluisterd door haar instinct. Ze wierp een snelle blik achterom om te kijken of Grovyle haar nog altijd volgde. Juist op dat moment sloeg hij plotseling af. Met een ruk kwam Melodie tot stilstand en staarde hem even verbijsterd na. Toen zette ze snel de achtervolging in. Dit moest te maken hebbenmet zijn geheugen. Had hij iets herkend? Haar blik viel op een rotsformatie dat veel weg had van een Dragonite. Was dat het misschien geweest? Ze versnelde haar pas, schoot over de takken en bladeren die op de grond lagen en sloeg lianen aan de kant. Waar was hij? Haar blik schoot door het bos, op zoek naar kleuren die eigenlijk perfect wegsmolten in deze omgeving. Toen weken de bomen opeens uiteen en stond hij daar.

Meteen stopte ze, haar voeten zakte een stukje weg in de grond om tot stilstand te komen. Haar borst ging vlug op en neer en ze haalde diep adem op weer tot rust te komen. Daarna kon ze pas zien wat Grovyle allang had ontdekt. Een dorp. Het was gebouwd rondom een grote baobab die al zijn glorie verloren was. De helft van de takken lagen eraf en zijn bleke huid was nu zichbaar, omdat al het schors verdwenen was. De binnen kant was verrot en het zou niet lang duren voordat je er recht doorheen kon kijken. Om de vergane boom heen stonden huizen, ten minste, Melodie nam aan dat het huizen waren geweest. Ooit waren ze opgebouwd geweest uit takken en boombast, maar het organische materiaal was nu vergaan en het bos eigende het zich weer toe.

Een hakkend geluid trok haar aandacht en nu pas zag ze Grovyle. Hij hakte onkruid opzij en verdween achter één van de huisje. Nog altijd verstijfd keek Melodie hem na. Hoe had hij dit gevonden? Was dit zijn dorp geweest? Ze had er nooit zo over nagedacht, maar het was logisch dat er meer dorpen dan alleen Pokémon City zouden zijn. Had zij ook niet in een dorp gewoond? Daar hadden haar ouders over geheerst.. Ze rilde bij het woord en proefde een nare smaak op haar tong. Bah, daar wilde ze nu helemaal niet aan denken. Met sierlijke stappen liep Melodie over de openplek en volgde het pad dat Grovyle had gemaakt. Hij knielde neer bij een steen die overduidelijk bewerkt was. Vijf handafdrukken stonden erin gegrift en Grovyle legde zijn hand op één van de afdrukken. “Dit ben ik.” Zei hij en Melodie zag een zilte traan zijn ooghoek verlaten. Medelijden welde in haar op en met twee passen stond ze naast hem. Ze zakte door haar knieën en legde haar linkerhand op zijn rechterschouder. “Grovyle, was dit jou dorp?” vroeg ze zachtjes. Ze kon zich er niet toe zetten harder te praten. Alsof dat de magie van het moment zou doorbreken.

Grovyle was even in gedachten verzonken. Toen vroeg Melodie “Grovyle, was dit jou dorp?”. En ze legde haar hand op zijn schouder. Grovyle schrok op uit zijn gedachten. "Ja, althans dat denk ik. Mijn gevoel zegt van wel, maar ik weet het gewoon niet." zei hij. De afgelopen dagen was het hem opgevallen dat met zijn kennis van dingen niks mis was. Hij wist nog altijd welke vruchten en planten eetbaar waren en welke effecten ze hadden. Schijnbaar wist hij ook nog alle zwakken plekken van elke pokémon, waar moest je hem raken zodat de schade fataal zou zijn. Maar al zijn herinneringen was hij kwijt, zo nu en dan kwamen flitsen terug. Maar het was één grote choas, niks was zeker. Alleen dat de ketting om zijn hals zijn vriend Horus de Rattata was. Ook nu weer, hij wist haast zeker dat dit zijn dorp en zijn huis was geweest. Maar alles was nog steeds vaag.

Grovyle stond op, woede begon in hem op te welen. Hij voerde een Dragon Claw uit op een jonge es waardoor deze versplinterde. Hij brulde uit woede. "Waarom is mijn hoofd zo'n choas, waarom weet ik niks zeker!" riep hij. Hij begon rond te lopen, hij stampte en sloeg tegen bomen en rotsen. Hij beukte met zijn rug tegen de dode baobab en zakte door zijn knieën. Hij zat en leunde nu tegen de boom aan en sloeg zijn armen om zijn opgetrokken knieën. Hij begon te snikken, het was hem iets te emotioneel geworden allemaal. Normaal werd hij nooit zo kwaad, maar dit dorp had hem erg aan gegrepen. Er moest hier iets gebeurd zijn wat hem heel erg pijn aan het hart had gedaan. Wat was hier gebeurd? En was hij er bij geweest? Had zijn familie dit overleefd? Doelloos staarde hij voor zich uit.

Grovyle leek volledig overmant door de emoties die het dorp in hem losmaakten. Hij brulde, sloeg bomen kapot en stampte nietsziend in het rond. Melodie bleef gehurkt bij de steen zitten en keek met grote ogen naar de Grovyle. Tsja, ze kon ook niet weten hoe hij zich voelde. Zijn had haar geheugen nog, plus enige kennis over de toekomst. Zij wist juist heel veel, maar dat was soms ook niet echt iets om blij mee te zijn. Grovyle ging wat hardhandig tegen de baobab zitten en begon te huilen. Met een ruisend geluid van haar mantel stond Melodie op en schreed naar hem toe. Voor de tweede keer in een paar minuten knielde ze bij hem neer, vlak voor hem en legde ze haar hand op zijn schouder. Met haar rechterkand streek ze over zijn gezicht, volgde zijn kaaklijn naar zijn kin in een troostend gebaar en liet haar hand toen weer op haar knie vallen. “Rustig maar Grovyle. Het komt allemaal goed. Je reageerd zo sterk op prikkels zoals deze dat ik zeker weet dat je je geheugen terug zal krijgen.” Ze glimlachte en bedacht zich iets. Vaak wisten pokémon zich meer te herinneren wanneer ze sliepen. Het onderbewust zijn was dan veel sterker. Als ze hem onder hypnose zou brengen..

Melodie keek op en zag een Chatot op een dikke boomtak van de baobab zitten. “Hallo.” Zong de vogel met melodieuze stem.“Hallo Chatot.”zei Melodie vriendelijk. “Hallo Chatot.” Herhaalde de pokémon met een perfecte kopie van haar eigen stem. “We moeten vluchten!” kraaide de Chatot plotseling met een zware basstem. Verbijsterd staarde Melodie de pokémon aan. “Ze vallen Chiya aan, we moeten haar beschermen!” riep die nu met een schelle vrouwenstem. “Niks zeggen.” Prevelde ze zo zacht mogelijk in Grovyle’s oor, zodat de Chatot het niet zou horen. “Chatot kunnen maar enkele zinnen onthouden. We zijn waarschijnlijk de eerste levende wezens die hier zijn geweest sinds dit dorp is verwoest.” Het was haar al opgevallen hoe stil het hier was. Er leefde geen enkele pokémon op deze plek. “Maple, het heeft geen zin. Haal Haruki en Nori en maak dat je weg komt!” brulde de Chatot vrolijk, terwijl hij op en neer de tak hipte. “Mag ik die bes?” zei hij opeens met een lichte kinderstem. Melodie zuchtte. Dat was blijkbaar alles wat hij zich herinnerde. “Dankje Chatot.” Zei ze oprecht. De vogel knikte, herhaalde haar zin en vloog toen weg.

Alsof de pijn in zijn hoofd nog niet erg genoeg was begon hij ook stemmen te horen die hem bekend voor kwamen. "Hallo" zei een stem die Grovyle hoorde. Deze stem kwam hem bekend voor. Melodie was in gesprek met iemand. Grovyle keek op en zag een Chatot zitten deze tegen Melodie praatte. Melodie fluisterde vervolgens tegen Grovyle “Niks zeggen. Chatot kunnen maar enkele zinnen onthouden. We zijn waarschijnlijk de eerste levende wezens die hier zijn geweest sinds dit dorp is verwoest.” Vervolgens begon de Chatot verschillende zinnen te zeggen, bij elke zin veranderde zijn stem.

De laatste zin had hem nog het meeste aangesproken. “Mag ik die bes?” had de Chatot gezegd met een kinderstem. Grovyle kreeg een flash-back van wat een paar dagen geleden was gebeurd. Toen waren hij en Melodie nog bij de untamed river en waren ze Douza tegen gekomen. Hij had toen een Leppa bes aan de kleine Douza gegeven. Maar in plaats dat hij Douza voor zich zag, zag hij een wazige schim van een Treecko. De schim was overduidelijk van een kleine vrouwelijke Treecko, ze had blauwe ogen net als hij. Wie was ze?

Grovyle werd uit zijn flash-back wakker geschud door het gefladder van de Chatot die wegvloog. Grovyle volgde de Chatot met zijn ogen. Het was een Chatot die rond de 30 à 40 jaar oud was. Zijn verenkleed zag er verwilderd uit wat natuurlijk het gevolg was van het leven in deze omgeving. Het viel Grovyle op dat de Chatot om zijn rechter poot een roze lint had, waar vroeger waarschijnlijk een bel aan had gehangen. De Chatot vloog naar een holle boom die gevuld was met verschillende vruchten. "Slim ventje, in dit dorp is geen voedsel te vinden dus heeft hij het verzamelt en daar opgeslagen." grinnikte Grovyle. "Niemand die hem zal storen op deze plek." zei hij.

Grovyle keek Melodie recht in de ogen en zei "Als je het niet erg vindt blijf ik hier nog een tijdje. Deze plek geeft me wel een barstende koppijn. Maar ik begin steeds meer het idee te krijgen dat er wat herinneringen beginnen terug te keren. Je bent natuurlijk vrij om te gaan, maar ik zou je aanwezigheid zeer op prijs stellen zolang ik hier ben"

Vanuit de boom keek de Chatot het tweetal aan en wachtte af.

Melodie volgde de Chatot met haar ogen en keek toen opzij. Grivyle had zijn ogen ook op de Chatot gericht. Ze dacht na over wat de de vogel allemaal had gezegt. Ze hadden ene Chiya willen beschermen.. Ze keek op naar de dode baobab. Misschien was dat de naam van deze boom. Het gebeurde wel vaker dat mensen een dorp bouwden om een centraal punt, iets wat ze aanbeden.Verder waren het vooral namen geweest die haar niets zeiden. Melodie bestudeerde Grovyle’s omtrekken. Misschien had het hem geholpen. Of misschien niet. "Slim ventje, in dit dorp is geen voedsel te vinden dus heeft hij het verzamelt en daar opgeslagen." Zei de pokémon opeens. Melodie keek op en zag dat de Chatot in een holle boom leefde de rijkelijk gevuld was met vruchten. "Niemand die hem zal storen op deze plek." Ze schudde haar hoofd. Nee, dat zou wel niet. Het leek wel of alle pokémon deze plek vermeden. Waarom was hij er nog wel? Ze keek opzij en vond de intens blauwe blik van Grovyle. "Als je het niet erg vindt blijf ik hier nog een tijdje.” Zei die. Melodie knikte, niet echt in staat haar ogen neer te slaan. “Deze plek geeft me wel een barstende koppijn. Maar ik begin steeds meer het idee te krijgen dat er wat herinneringen beginnen terug te keren. Je bent natuurlijk vrij om te gaan, maar ik zou je aanwezigheid zeer op prijs stellen zolang ik hier ben." Vertwijfeld keek de Gardevoir nu weg. Waar had ze zich nu weer in gewerkt? Wilde ze bij deze Grovyle blijven? Ze wilde hem helpen, maar tot hoe ver zou ze gaan?

Opnieuw keek ze opzij en ving zijn blik. “Ik blijf.” Zei ze vastberaden en een glimlach sierde haar gezicht. “Je denkt toch niet dat ik je in je eentje midden in een wild vreemd bos laat bivakkeren , hè?” vervolgde ze plagend, terwijl ze opstond. Melodie keek weer even naar de bouwvallige huizen. Velen waren al overgroeit, maar misschien zat er nog een geschikte tussen. Toen richtte ze haar blik op de lucht, maar die was niet goed te zien tussen alle boomtakken door. Ze hoopte dat het niet ging regenen. Haar idee van zonet kwam terug in haar gedachten en de elegante Gardevoir draaide zich weer richting Grovyle. “Grovyle, ik heb een ideetje wat misschien zou werken.” Ze stopte en keek naar de grond voor haar. “Wanneer je slaapt is je onderbewustzijn sterker aanwezig en het kan zijn dat er in je onderbewustzijn nog herinneringen zijn die je nu niet weet.” Melodie keek op. “Ik kan je op hypnose brengen. Dan zul je dromen, maar dan ben je je er veel meer van bewust.” Ze glimlachte. Hopelijk vond hij het een goed idee.

Grovyle kon wel een salto maken van blijdschap toen hij hoorde dat Melodie toch van plan was om te blijven. Maar aangezien hij op de grond zat liet hij dat maar achter wegen. Grovyle zag dat Melodie de omgeving aan het bestuderen was of ze niet een geschikte schuilplaats konden vinden. Grovyle vond dat dit geen probleem was, de baobab bood een geschikte schuilplaats aangezien hij deels hol van binnen was. Alleen waren ze dagen onderweg geweest en het was al een tijdje geleden dat ze gegeten hadden.

De blauwe Gardevoir draaide zich opeens om en zei “Grovyle, ik heb een ideetje wat misschien zou werken. Wanneer je slaapt is je onderbewustzijn sterker aanwezig en het kan zijn dat er in je onderbewustzijn nog herinneringen zijn die je nu niet weet. “Ik kan je op hypnose brengen. Dan zul je dromen, maar dan ben je je er veel meer van bewust.” Terwijl ze dit zei keek Melodie naar de grond, waarschijnlijk omdat ze onzeker was dat hij dit een gek idee zo vinden. Hypnose was iets waar hij nog niet aan gedacht had, het zou nog wel eens kunnen werken. "OK, laten we dat proberen." zei Grovyle. "Het zou nog wel eens kunnen werken. Door wat die Chatot daarnet zei begon het in mijn hoofd te spoken. Het zou misschien kunnen dat door hypnose deze herinneringen kan ordenen en dat ik ze me beter kan herinneren."

Grovyle speurde de omgeving af. Maar als hij onder hypnose was zou hij in een zeer diepe slaap zijn en er niet zomaar wakker kunnen worden. In de wijde omgeving was op Chatot na, geen pokémon te bekennen. Je weet maar nooit. Ze moesten een plek vinden waar ze veilig zouden zijn van een mogelijke aanval. Hoewel er nog niet veel gevaar was geweest, hij was wel altijd op zijn hoede. Grovyle keek omhoog naar de baobab, deze was ondanks dat hij dood was nog steeds een zeer indrukwekkende boom. Boven in de nok van de boom waar de takken zich opsplitste was een vlak stuk. Ideaal om te kunnen bivakkeren, je kon de omgeving in de gaten houden. En geen aanvaller kon hen daar zien zitten door het dichte bladerdek van de anderen bomen. Hoeveel hij Melodie ook vertrouwde dat ze hun twee kon verdedigen, hij wilde het zekere voor het onzekere nemen. "Laten we eerst een veilige plek zoeken voordat je me onder hypnose brengt" zei Grovyle terwijl hij naar boven wees. "Boven in de baobab zal het wel veilig zijn, daar is het ideaal voor onze hypnose sessie." Grovyle zette zich vast met zijn klauwen aan de boom en klauterde zo naar boven. Dit ging vrij gemakkelijk, de boom lichtelijk sponsachtig waardoor je je makkelijk kon vasthaken en optrekken. Dit was een typisch kenmerk voor elke baobab. Boven aangekomen keek hij naar onder naar Melodie. "Kom je? Of heb je hoogtevrees? Kun je überhaupt wel klimmen?" grapte hij. "Ze zal zo wel naast me teleporteren." dacht hij.

Grovyle ging in kleermakerszit zitten en sloot even zijn ogen. Chiya, Maple, Haruki en Nori: allemaal namen die hem zo bekend voor kwamen maar hij kon er geen gezicht bij plakken. Hij wachtte op Melodie, onbewust dat hij nu boven in Chiya's kruin zat.

Grovyle reageerde enthousiast en Melodie glimlachte breed. Het vergde toch aardig wat vertrouwen van hem. Want wat kon ze wel niet doen wanneer hij in zo’n magische slaap was? Tot haar genoegen had het gesprek met de Chatot toch nog iets opgeleverd. Ze was blij dat ze hem hierheen had gebracht. Ze keek naar de grovyle en volgde zijn blik. Die ging eerst speurend rond en richtte zich toen op de dode baobab. Net toen Melodie wilde vragen wat er nu in zijn hoofd omging, zei de pokémon: "Laten we eerst een veilige plek zoeken voordat je me onder hypnose brengt." Hij wees naar boven en Melodie fronste. In een boom? Wanneer je ging slapen? Dan flikkerde je toch zo naar beneden? "Boven in de baobab zal het wel veilig zijn, daar is het ideaal voor onze hypnose sessie." Grovyle leek overtuigt en klauterde naar boven. Melodie bestudeerde de dode boom. De stam was hol en de rechter kan van de takken waren grotendeels verdwenen. De linkerkant was nog redelijk intact en bedekt met dood gebladerte van de woudreuzen die hem overschaduwden. Voor haar leek het volstrekt onlogisch, maar het bleef een Grovyle. Misschien was hij het gewent om boven in bomen te slapen. "Kom je? Of heb je hoogtevrees? Kun je überhaupt wel klimmen?" klonk er van boven. Melodie keek op en zette een speelse grijns op. Zij hoefde niet te klimmen. Met haar ogen strak op grovyle gericht verdween ze en verscheen ze in een seconde vlak voor zijn neus. “Okee, als jij graag uit een boom wil vallen.” Zei ze plagerig. Toen haalde ze diep adem door haar neus en werd weer serieus.

“Grovyle, ik wil dat je goed naar me luistert.” De Shiny Gardevoir ging tegenover hem in kleermakerszit zitten. “Ik wil dat je je concentreert op mijn stem. Kijk in mijn ogen en luister naar mijn stem.” Ze ving zijn blauwe ogen in de blik van haar oplichtende rode en bleef op hem in praten. “Je gaat straks slapen, maar je zal je bewust zijn van je dromen. Die dromen zullen je de weg wijzen, je tonen wat je wilt dat ze je laten zien. Bepaal je droom. Je weet het allemaal. Laat het je overspoelen. Ga op zoek.” Zijn ogen vielen dicht en Melodie sloot glimlachend haar ogen. Ze had een band geschept tussen hun, haar Hypnose tot een nieuw level verheven. Als het goed was zag zij wat hij zag.

OOC: Godmode met toestemming.

Grovyle lag op zijn rug en het laatste wat hij kon zien was de azuur blauwe lucht boven Timerise Forest. Melodie was begonnen met de hypnose, voordat Grovyle het in de gaten had was hij in een trance.
Grovyle schrok wakker en zag weer de azuur blauwe lucht. "Shit, het heeft niet gewerkt." dacht hij, maar toch was er iets anders. Zijn gedachten werden helder en volgde alles wat er om hem heen zou gebeurde.

Grovyle zag de lucht, maar deze werd om cirkelt door de taken van de baobab. De bladeren waren groen en de boom stond in volle bloei. Grovyle was geen Grovyle meer, maar hij was nu een Treecko. Op zijn borst lagen twee hoofdjes van twee kleinere Treecko meisjes. Zelf lag hij met zijn hoofd op de buik van een Rattata met twee enorme oorschelpen. Even verderop zaten een Tangala en een Nuzleaf rug aan rug te slapen. Boven hen zat een Chatot op een tak het zestal in de gaten aan het houden. De Chatot had om zijn rechterpoot een roze lintje met een belletje, hij was het huisdier van Grovyle's familie. "Goeie middag Avix!" zei Grovyle tegen de Chatot. "Goeie middag Avix!" zei de Chatot vrolijk terug met dezelfde stem. "Het zou ideaal zijn als jij nou eens mijn naam uitspreekt als ik jouw gedag wens, dan klinkt het alsof je het echt meent" zei Grovyle met een lach op zijn gezicht. "Wat is er?" klonk op eens een kinderstem. "Goeie middag Nori, we zijn weer eens in slaap gevallen in Chiya's kroon." zei Grovyle tegen Nori. "Maar het is ook zo warm, pap en mam zeggen dat we moeten gaan spelen, maar daar is het veel te warm voor." zei Nori een beetje zeurderig. Nori was de jongste van de twee zusters, ze was een kop kleiner dan Grovyle (die nu nog een Treecko is). Net als haar broer had ze twee blauwe ogen, ze had van bloemetje een krans gemaakt die ze op haar hoofd droeg. Haar zus Haruki was ietsjes groter en had net als de anderen twee blauwe ogen. Ze had een litteken op haar rechter wijsvinger, deze had ze opgelopen toen Hortensia de Nuzleaf lomp was geweest met haar mesblad en per ongeluk Haruki had geraakt. Haruki werd ook wakker. "Zeg me dat we niet weer in slaap gevallen zijn op Chiya." zei ze. "Yup!" zei Grovyle. "Wakker worden allemaal, we zijn weer eens in slaap gevallen!" riep Grovyle. Edulis de Tangala en Hortensia schrokken wakker en keken nog een beetje slaap dronken om hen heen. "Hou je kop" klonk het aan Grovyle's hoofdeind. Grovyle ging rechtop zitten, nadat Haruki en Nori dit ook deden sprong hij op. "Wakker worden, Horus met de grote orus." terwijl Grovyle dit zei duwde hij met zijn Treecko voet tegen de slapende rattata. Deze werd vervolgens wakker. "???, je weet dat ik dat niet leuk vind, ik kan er toch ook niks aan doen dat ik zo'n grote oren heb" zei Horus. Op het moment dat Horus Grovyle's naam noemde viel het geluid weg, het werd even muisstil. Alsof een kwaadaardige kracht wilde verhinderen dat hij zijn naam zou weten. "Weet ik, maar ik bedoelde het ook als grapje. Je moet ook gewoon wakker worden." zei Grovyle. Het zestal was een groepje van kinderen uit het dorp, ze waren goede vrienden geworden terwijl ze opgroeide. Meestal brachten ze hun dagen spelend door en als ze moe waren of even weg van de "vervelende volwassenen" zaten ze verstopt in Chiya's kruin. Chiya was de heilige boom van het leven in het dorp. De bewoners geloofde dat Chiya de allereerste boom was van het bos en dat vanuit deze boom heel Timerise Forest was ontstaan.

Opeens klonk er een oude stem "Wat moet dat hier?! Zitten jullie nou alweer hier?!" Een oude kop van een Sceptile stak tussen de takken door. Het hoofd was van Linnaeus de dorpsoudste, hij was de beschermer van de boom. Volgens hem pestte de kinderen hem altijd door in Chiya te slapen. Maar ze bedoelde er niks kwaads mee en ze voelde zich daar veilig. Helaas had hen dit wel eens problemen opgeleverd. Zodra de kinderen Linnaeus zagen namen ze het op een lopen en klampte zich vast aan de lianen van Chiya of de Roedel aanval van Edulis. En sprongen zo omlaag. De kinderen rende door het dorp en ontweken de pokémon die hun dagelijkse werk waren aan het doen. Het dorp was voornamelijk bewoond door gras-pokémon zo hier en daar kon je een ander type pokémon zien. De kinderen rende tot aan de bessenstruiken. Ze begonnen zich te goed te doen aan de bessen die aan de struiken hingen. Tussen de struiken vond Grovyle een Rindo berry, dit waren bessen die een grasaanval verzwakte. Deze waren bijna nooit te vinden aangezien de volwassen pokémon deze meestal weghaalde zodat ze niet in kwaadaardige handen zouden terecht komen. Dit waren wel altijd super lekkere bessen, maar waren zeer zeldzaam in de streek. “Mag ik die bes?” vroeg Nori die naast Grovyle stond. Hoewel hij hem graag zelf wilde opeten zei hij "Maar natuurlijk, hier neem maar" en hij gaf de bes aan Nori. Hoewel Grovyle in Trance was, druppelde er een traan langs de wang van Grovyle

Het werd al laat en de kinderen keerde huiswaarts. "Gaan jullie maar alvast, Horus en ik gaan nog even langs bij meester Flygon." zei Grovyle tegen Haruki en Nori. "OK,zal het tegen mam en pap zeggen, maar blijf niet te lang weg. Anders wordt mam weer bezorgd, zoals de laatste keer dat jij je Agility aan het trainen was met meester Flygon tot midden in de nacht." zei Haruki. "Nee, nee, ik zal het niet te lang maken. We zouden sowieso niet trainen vandaag, maar ik moest mijn vooruitgang laten zien. Tot zo!" zei Grovyle. Grovyle, Horus en Avix gingen richting de hut van meester Flygon. Daar aan gekomen klopte Grovyle op de deur en ze traden binnen. Avix vloog over de hoofden van Grovyle en Horus naar de zitstok die speciaal voor hem gemaakt was. Meester Flygon zat aan het eind van de hut op een stro-bed. Hij was aan het mediteren toen ze binnen kwamen. Hoewel er niet veel licht in de hut was, kon je meester Flygon goed zien. Zijn vleugels, staartvleugels en ogen waren geel, zijn voelsprieten waren blauw en hij had verschillende blauwe strepen op zijn staart. Meester Flygon was dan ook een shiny, hij haatte dat nog wel het meest van zichzelf. Hij viel daardoor nogal op. Meester Flygon was een veteraan, hij had al meerdere veldslagen meegemaakt, hij kende veel technieken en aanvallen en was bedreven in de strijdkunst. Hij leefde als een kluizenaar ver weg van de rest van de wereld. Daarom was hij in dit dorpje komen wonen, aangezien het dorp ver afgesloten was van de rest van Pokérpg. "Wanneer gaan we beginnen met de training van die speciale techniek die u me wilde leren?" vroeg Grovyle de stilte doorbrekend. "Rustig, rustig kleine Treecko, we beginnen aan de training wanneer de tijd daar rijp voor is." zei de Flygon. "Hoe gaat het met je Agility? Je techniek was eergisteren bijna perfect, je moet nog een beetje trainen en dan is het goed." "Dank u, meester." zei Grovyle terwijl hij zijn hoofd boog.

Opeens was buiten geschreeuw en knallen te horen. Al snel daarna kwam er een geur in de hut die rook naar verbrand hout. Er stormde een vrouwelijke Grovyle de hut, Grovyle begon al snel te blozen. Ze heette Sora, ze was één jaar ouder dan Grovyle en zijn grootte liefde. Hij durfde haar nooit fatsoenlijk aan te spreken, hij werd altijd super nerveus wanneer hij haar zag. Ze was pas een paar weken terug geëvolueerd in een Grovyle. "Hoi" stampelde Grovyle. Sora negeerde Grovyle en Horus en zei tegen Flygon: “Ze vallen Chiya aan, we moeten haar beschermen!” Iedereen keek haar aan met grote ogen. "Snel naar buiten! Ga kijken wat jullie kunnen doen, jullie hebben allemaal goed getraind. Jullie zullen wel instaat zijn om te helpen!" riep meester Flygon en hij vloog naar buiten en snel gevolgd door Sora. "We moeten naar mijn huis, mijn familie is in gevaar!" zei Grovyle tegen Horus. Ze rende naar buiten gevolgd door Chatot. Buiten rende verschillende pokémon alle kanten op en liepen elkaar onder de voeten. Verschillende hutten stonden in brand en Chiya rookte. Pokémon die ze nog nooit gezien hadden vielen de dorpelingen aan. Als Melodie het zou kunnen, kon ze zien hoe zwart de aura's van deze slechte pokémon waren. Grovyle en Horus renden tussen de pokémon door naar de hut van Grovyle's familie. Ze gingen de hut binnen. Een grote Sceptile stond binnen en zei met een zware basstem: "Gelukkig daar zijn jullie, ik begon me zeer ongerust te maken." Het was Grovyle vader, Tsume was zijn naam, hij was één van de grote strijders van het dorp. Al gauw kwam Grovyle's moeder Maple de keuken ingesneld. Ze was ook een Sceptile, iedereen noemde haar de mooiste Sceptile van de wereld. Tsume draaide zich om en zei tegen Maple: “Maple, het heeft geen zin. Haal Haruki en Nori en maak dat je weg komt! We moeten vluchten!” "Nori is volgens Haruki, ??? achterna gelopen. Ze is dus nog buiten!" riep Maple. "Neem dan Haruki, Avix en vlucht, vlucht zover als je kan. ???, Horus jullie gaan met mij mee Nori zoeken!" zei Tsume.

Grovyle en Horus liepen achter Tsume aan naar buiten en riepen: "Nori, waar ben je Nori!" Al snel zagen ze haar bij Chiya zitten, ze was op weg naar huis bang geworden en had zich verstopt op de beste verstopplaats die ze kende. Ze snelden naar haar toe, toen opeens een groepje kwaadaardige pokémon opdook. Een grote Charizard stond voor hen samen met een Kirlia en een Houndoom. De Charizard vuurde een Flamethrower af, Tsume ontwijkte deze en viel aan met een Leaf Blade. Horus deed een Super Fang op de Houndoom. De Kirlia vuurde een Schadow Ball af op Grovyle, deze miste hem maar raakte Chiya. Met Pound sloeg Grovyle de Kirlia aan de kant. De Kirlia vuurde Psychic af en raakte Grovyle waardoor deze tegen Chiya aansmakte. Er stroomde bloed uit een snee op Grovyle's hoofd. Grovyle vond een scherpe tak waarmee hij vervolgens uithaalde naar de Kirlia. Hij raakte de Kirlia op zijn gezicht, hij maakte een diepe snee over het gehele gezicht van de Kirlia. Ondertussen het Horus de Houndoom uitgeschakeld met behulp van een Iron Tail. Terwijl Tsume verder vocht met de Charizard klommen Horus en Grovyle de baobab op. De Kirlia achtervolgde hen, maar was niet zo snel als het tweetal. Boven aangekomen in Chiya's kruin vonden ze Nori. Waar moesten ze heen, ze konden geen kant meer op en er zat een pokémon achter hun aan. Vanuit de lucht viel een grote schaduw over het drietal. De schaduw pakte hen op en vloog weg, het was meester Flygon. Onder hen stond de Kirlia: "Wacht maar Treecko, ik pak je wel terug voor wat je gedaan hebt. Al snel waren ze op een behoorlijke hoogte. Vanuit het niets doken twee Skarmory op en vielen de shiny Flygon aan. Ze stootte Nori uit meester Flygon's hand. "Help!" schreeuwde ze. "Nori, grijp mijn hand!" riep Grovyle. Maar het was te laat, Nori viel tussen de bladeren. Waarschijnlijk had ze de val overleefd, maar ze zou waarschijnlijk snel gevangen genomen worden door de kwaadaardige pokémon. Meester Flygon vuurde een Flamethrower op de twee belagers af. De twee Skarmory's werden geraakt en stortte neer.

Het drietal vloog door de lucht. "Het spijt me ???, ik kon haar niet meer redde. Het enige wat nu kunnen doen is vluchten, trainen en haar dan redden. Het wordt tijd dat we beginnen met een speciale training." zei de Flygon.

Doordat ze weg vlogen van de locatie waar Grovyle in trance zat kon de droom zich niet in stand houden en werd Grovyle wakker. Hij ging rechtop zitten en keek Melodie aan, hij knikte zijn hoofd als dank. Dikke tranen rolde over zijn wangen, hij moest even goed nadenken over wat hier allemaal gebeurd was. Dit was de plek waar hij zijn jeugd doorgebracht had en waar alle ellende begonnen was.

OOC: Een beetje lange post, maar ik heb een paar dagen de tijd gehad om na te denken.

Even was het zwart, maar toen zag Melodie de boom weer, maar er waren dingen anders. Tegenover haar zat geen Grovyle, maar een Treecko. Twee kleinere Treecko’s lagen op zijn borst, zijn hoofd rustte op het lichaam van een Rattata. Melodie draaide zich om en zag een Tangela en Nuzleaf op een andere tak liggen, allen diep in slaap. Ze keek omhoog en zag dat de lucht strak blauw was en dat de baobab nog levendig en vol leven was. Fronsend keek ze naar Grovyle. Ze had gedacht het door zijn ogen te zien, maar dit was klaarblijkelijk niet zo. Het was dan ook de eerste keer dat ze zoiets deed. "Goeie middag Avix!" klonk er plotseling en Melodie keek om. Grovyle de Treecko keek omhoog en ze volgde zijn blik. Boven hun hoofden zat een Chatot, om zijn poot zat een roze lint met een glanzende bel eromheen. Ze pokémon kopieerde zijn begroeting en Melodie glimlachte. Dit was dezelfde Chatot als die ze zojuist ontmoet hadden. Eén van de jongere Treecko’s werd wakker en Grovyle begroette haar met de naam Nori. Melodie legde even haar hand op de dikke tak naast haar hoofd. Dus dit was Chiya, de baobab zelf. Glimlachend keek Melodie toe hoe Grovyle de pokémon om hem heen wekte. Dit waren vrienden.

Ze hoorde het geplaag even aan, maar voelde toen iets door het visioen trekken. Horus sprak, maar het werd muisstil. Melodie kneep haar ogen dicht en omklemde met haar handen haar hoofd toen het duister in kracht toe nam. Het trok net zo snel weer weg als dat het gekomen was en de geluiden keerden terug. Gedesoriënteerd keek Melodie om zich heen. Alles leek weer normaal, maar ze voelde het duister sluimeren. Iets zat haar visioen te saboteren! Nog voordat ze zich er echt over op kon winden klonk er een mannenstem door de boom. "Wat moet dat hier?! Zitten jullie nou alweer hier?!" Een Sceptile stak zijn kop door het gebladerte en meteen zag ze dat hij al oud was. Zodra de oude Sceptile in zich nam namen de kinderen de benen. Lachend sprong Melodie achter hun aan en lande zacht als een zomerbries op de grond. In deze herinnering was ze niet meer dan een geest. Ze volgde de kinderen die tussen de huizen door renden. Hutten gebouwd van stro en takken met daarin vele bospokémon die met simpele taken bezig waren, zoals het bereiden van het eten, water dragen of manden vlechten. Dit was het dorp zoals Grovyle het zich herinnerde. Melodie stopte met rennen en liep langzaam achter Grovyle en de rest aan. Haar hart voelde zwaar als lood bij de gedachte dat dit dorp, al dit leven was verwoest. Het dorp was nooit vrijwillig verlaten, ze waren verjaagd. “Mag ik die bes?” klonk er plotseling en Melodie keek met een ruk op. Grovyle gaf een Rindo berry aan Nori en ze keek omhoog naar de bomen. Zoals ze al verwachtte hipte Avix daar rond. De kinderstem was van zijn zusje geweest.

De duisternis viel en de kinderen keerden huiswaarts. Melodie volgde de jonge Treecko’s al, maar Grovyle had andere plannen. Snel volgde de Shiny Gardevoir de pokémon naar het huis van ‘Meester Flygon’. Ergens was Melodie verbaasd dat Grovyle een meester had gehad, maar hij had al die vechtkunsten natuurlijk niet van zichzelf geleerd. De Flygon zat op een strobed in e hut, diep in zijn meditatie. Avix vloog dwars door haar heen toen ze naast Grovyle de hut binnen stapte. Verbaasd merkte ze op dat de Flygon Shiny was, net als zijzelf. Ze volgde de conversatie, maar die werd ruw onderbroken. Knallen en geschreeuw kwam van buiten, samen met de scherpe geur van brandend hout. Melodie’s ogen werden groot. Dit was de dag van de aanval. Een vrouwelijke Grovyle stormde zo woest binnen, dat ze haast Grovyle’s reactie niet zag. Toen de blos over zijn gezicht kroop grijnsde Melodie breed. Hij vond haar leuk! Opnieuw klonk er een bekende zin. “Ze vallen Chiya aan, we moeten haar beschermen!” Iedereen stormde weer naar buiten en, ook al had het geen zin, zo ook Melodie. Ze was klaar om te vechten, tot ze zich realiseerde dat het al gebeurt was. Tranen sprongen in haar ogen toen ze de gillen hoorde, pokémon zag vluchten, hutten zag branden. Met betraande ogen keek ze op naar Chiya. Haar groene bladerdak werd verteerd door vlammen en een dikke, zwarte rook steeg het luchtruim in. Ze rukte haar blik los en haastte zich achter Grovyle aan. Ze zag tussen de bange, verscheurde gezichten ook enkele duivelse. De kracht van hun aura’s klapten tegen haar op en versuft bleef ze staan. Elk aura was donker, diep, nachtelijk blauw of vuil geel of een ziekelijke kleur donkergroen.

Plotseling zette het sluimerende duisternis weer op en de kracht dwong haar op haar knieën. Enkele keren viel het geluid weg en haar blik ging naar de hut waarin Grovyle verdwenen was. Iets verhinderde dat ze Grovyle’s naam te weten zouden komen. De gehele familie kwam naar buiten rennen en vlug sprong ze op zodat ze Grovyle kon volgen. Hij rende samen met een grote Sceptile, die vermoedelijk zijn vader was, naar Chiya. Ze riepen Nori’s naam en Melodie beet op haar lip, de familie was dus niet compleet. De twee graspokémon snelden naar de jonge Treecko die zich in Chiya had verstopt, maar drie pokémon versperden hun de weg. De Sceptile dook op de gigantische Charizard en ze voelde hoe zijn felgroene aura op het dieprode van de Vuurdraak botste. Ook Horus en Grovyle vielen aan en het gevecht maakte haar misselijk. De aura’s van de slechte pokémon waren weerzinwekkend. Ze keek op en zag hoe Grovyle met een scherpe tak uithaalde naar de Kirlia. Een diepe, bloedende snee op haar gezicht was het resultaat en Grovyle en Horus klommen de baobab in. Melodie haalde diep adem en sprong omhoog. Ze zweefde door de lucht en langs in Chiya. Om haar heen vraten de vlammen, maar als geest voelde ze niks. Ze sprong nog verder omhoog en in de kruin van de boom vond ze de twee Treecko en de Rattata. De Kirlia volgde en opnieuw kokhalsde Melodie. De Kirlia deed haar aan Music denken, iets wat de situatie niet echt beter maakte. Boven haar verscheen een schaduw, de Shiny Flygon redde het drietal uit de boom en de duistere Kirlia deed een wrede belofte. Melodie keek hem verschrikt aan, maar zweefde toen weg, achter Grovyle aan.

Twee Skarmori doken plotseling op het viertal en Nori werd van Flygons rug gestoken. Geschokt keek Melodie de Treecko na, tot de pokémon uit haar zicht verdween. De twee belagers werden uitgeschakeld met een Flamethrower. Melodie keek naar beneden en zag hoe het dorp brandde. Uit Chiya’s kruin stegen zwarte rookwolken op, duistere pokémon plunderden de hutten en schreeuwen van angst en puin vulden de invallende avond. Tranen stroomden over haar wangen en ze hoorde Flygons laatste woorden. "Het spijt me ???, ik kon haar niet meer redde. Het enige wat nu kunnen doen is vluchten, trainen en haar dan redden. Het wordt tijd dat we beginnen met een speciale training." Ze zweefde weg, achter het drietal aan, totdat de duisternis hun opslokte.

Ze zat weer in Chiya’s kruin, een boom die nu oud en dood was. Ze voelde de oude bast op haar schenen drukken en ook al was het visioen voorbij, ze hield har ogen gesloten. Geluidsloos liepen tranen van intens verdriet over haar wangen. Die arme pokémon. Hun dorp, hun levens, zomaar verwoest. Waarom waren die pokémon gekomen? Iets in hun aura had haar ziek gemaakt, zo verdorven waren ze. Langzaam opende ze haar ogen en zag dat Grovyle haar aankeek. Hij knikte dankbaar, maar ook hij weende. Hij weende om het verlies van zijn familie, zijn vrienden, zijn dorp. En zij weende met hem mee. Ze richtte haar rode ogen op de boomstam onder haar. “Dat was.. verschrikkelijk.” Zei ze met verstikte stem. Langzaam werd ze wat rustiger en ze bedacht zich iets. “Er was iets mis met het visioen. Iets blokkeerde me.” Ze dacht terug aan het krachtige duister en een rilling liep over haar rug. “Kende je de pokémon die aanvielen?” vroeg Melodie en ze keek hem weer aan. “Waarom zouden ze dat hebben gedaan?”

OOC: Tadaa xD Als jij lang post, heb ik veel om op te reageren (a)

Grovyle hoopte dat hij door de hypnose de antwoorden kon krijgen die hij zocht. Maar helaas het mocht niet zo zijn. Hij was niet te weten gekomen waarom hij zijn geheugen was kwijt geraakt en hij wist nog steeds zijn echte naam of familie naam niet. Maar dat deed er helemaal niet toe. Hij had ten slotte een goede naam gekregen van zijn vriendin Melodie. Niet alleen had ze hem een naam gegeven, maar zij had hem ook het allerbelangrijkste van zijn leven gegeven. Hij herinnerde weer de gezichten van zijn familie en vrienden. Zijn vader Tsume, zijn moeder Maple en zijn dierbare zusjes Haruki en Nori. Natuurlijk zijn vrienden Edulis, Hortensia en niet te vergeten Horus zijn beste vriend. Grovyle's jeugdliefde Sora en meester Flygon. Grovyle wist niet of ze nog allemaal leefde, uitgezonderd Horus, maar dat deed er niet toe. Voor nu had hij hun gezichten in zijn herinneringen geprent.

"Maar wie waren toch die pokémon die het dorp hadden aangevallen en Chiya hadden vernietigd." dacht Grovyle. De Kirlia die hem aanviel had dezelfde ogen als de Gallade uit zijn dromen. Wie was hij? Waarschijnlijk als hij deze Gallade vond kwam hij er achter waarom hij zijn geheugen had verloren. Toch vond hij dat niet zo'n goed idee om deze Gallade te gaan zoeken. Hij hoorde vast bij een groep kwaadaardige pokémon. Plus wat Grovyle hem had aangedaan zal de Gallade niet in de stemming brengen om Grovyle te helpen. Nee, hij moest om zoek naar zijn meester Flygon. Helaas wist hij zijn naam niet van zijn meester, wat zijn favoriete plekken zouden zijn en of hij überhaupt nog leefde. Nee, hij wist zeker dat zijn meester nog leefde. Met het gemak dat meester Flygon de twee aanvallende Skarmory's versloeg. Meester Flygon was vast ergens levend als een kluizenaar ergens in Pokérpg. Dat was zijn doel voor nu. Hij moest meester Flygon vinden en hem vragen wat er gebeurd was. Hoe moeilijk is het om een shiny Flygon te vinden, er zijn vast wel ergens pokémon die zo'n pokémon hadden gezien. Zou hij de Dragon Claw van meester Flygon hebben geleerd. Uit de droom kon hij opmaken dat hij Agility had geleerd en toch al wat basis vechttechnieken. Waarschijnlijk wist hij ten tijde van de droom vast al veel van de natuur. Welke bessen hij waarvoor kon gebruiken. Zo zijn Grovyle een tijdje na te denken en de droom te verwerken.

Grovyle was even vergeten dat Melodie nog steeds bij hem was. Hij schrok even toen zij sprak: “Dat was.. verschrikkelijk.” Zij had de droom ook gezien. Grovyle had al de hele tijd het idee gehad dat er nog iemand mee het kijken was, maar hij realiseerde het zich niet echt. Hij wist alleen niet of zij vanuit zijn oogpunt of vanuit een ander oogpunt de droom had meegekregen. “Kende je de pokémon die aanvielen?” vroeg Melodie en ze keek Grovyle aan. “Waarom zouden ze dat hebben gedaan?” Grovyle keek in Melodie's rode ogen en zei: "Daarover weet ik net zoveel als jij. Ik weet niet wie het waren en wat hun bedoelingen waren. Dat zijn nog steeds vragen die onbeantwoord gebleven zijn. Ik wil er niet te lang over nadenken, alleen de gedachten maakt me erg kwaad en het doet een gevoel van wraak in me opborrelen." Maar voordat Melodie zou kunnen antwoorden voegde hij er gauw aan toe: "Maar wraak zou ik niet willen nemen, het maakt je blind. Ik zit in een situatie waar ik kalm moet blijven. Ik moet zorgvuldig mijn volgende stap overdenken." Grovyle keek nog eens om zich heen. Er was echt niks meer over van de glorie van het oorspronkelijke dorp. Misschien was er wel nog iets te vinden wat hij kon gebruiken. Grovyle stond op en liep naar de rand van Chiya's kruin. Hij draaide zijn hoofd naar Melodie en zei: "Kom je ook. Ik wil even mijn benen strekken. Even kijken of ik nog iets nuttigs kan vinden hier." Grovyle sprong naar beneden.

Zachtjes landde Grovyle op de grond. Hij keek omhoog en zag Avix nog steeds zitten op de tak van zijn holle boom. "Avix, kom eens hier jongen!" riep Grovyle. Zonder er bij na te denken strekte Avix zijn vleugels en vloog op Grovyle af. Niet veel later landde Avix op Grovyle's schouder en begon zachtjes aan Grovyle's hoofdblad te knabbelen. Dit deed Avix om te laten zien dat hij Grovyle mocht en hem waarschijnlijk nog steeds herinnerde. "Hoi Avix. Het gaat erg goed met je of niet ouwe jongen." zei Grovyle tegen Avix. Zoals verwacht herhaalde Avix de woorden die Grovyle sprak. "Jammer, je spreekt me nog steeds niet terug aan met mijn naam." zzei Grovyle. Toen bedacht Grovyle dat hij eigenlijk nog steeds niet zijn echte naam had gehoord. Terwijl er in de droom toch meerdere malen een kans voor was. Er was toch nog een kwaadaardige kracht die hem sommigen herinneringen verhinderden.

Opeens sprong Avix van Grovyle's schouder en hupte naar de plek waar de hut van Grovyle's familie had gestaan. Tussen de bladeren trok hij een leren band omhoog. Grovyle liep er naartoe en nam de leren band van Avix aan. Vanuit het gebladerte trok Grovyle een leren tas omhoog. De tas was op een paar kleine krasjes en scheurtjes na in een perfecte staat. Hij was van zijn moeder Maple geweest. "Ideaal die kan ik gebruiken om bessen, kruiden en voedsel mee te nemen als ik ze vind en nog even wil bewaren." zei hij. Hij zocht nog even verder of hij nog meer dingen kon vinden. Hij vond nog wat kraaltjes waar zijn zusjes vroeger kettingen van maakte. Grovyle schoof ze over zijn eigen ketting waar Horus zijn schedel aanhing. Tussen de bladeren vond hij ook nog een tanto. Deze kon hij gebruiken om touwen door te snijden of om makkelijk een stuk vlees te versnijden.

Zonder er bij na te denken of Melodie binnen gehoorsafstand was zei hij tegen haar: "Het was jouw toch ook opgevallen dat je mijn naam niet kon horen in de droom, of niet? Ik denk dat de beste stap is om op zoek te gaan naar mijn meester. En proberen te voorkomen dat ik die Kirlia of één van die anderen kwaadaardige pokémon tegen kom. Wat vind jij?" Ondanks de vele vragen die hij nog steeds had, was dit toch wel de beste dag die hij zich kon herinneren.

(Tanto: Klein samurai mes)

Melodie slikte even en knipperde haar tranen weg. Het had weinig zin om te treuren over gedane zaken. "Daarover weet ik net zoveel als jij.” Antwoordde Grovyle toen op haar vragen. “Ik weet niet wie het waren en wat hun bedoelingen waren. Dat zijn nog steeds vragen die onbeantwoord gebleven zijn. Ik wil er niet te lang over nadenken, alleen de gedachten maakt me erg kwaad en het doet een gevoel van wraak in me opborrelen." Melodie keek enigszins verschrikt op. Toch, na al die tijd die ze nu met hem had doorgebracht, vreesde ze alsnog voor zijn duistere zijde. Op een of andere manier had ze sterk het gevoel dat er iets duisters in hem schuilde. Maar nog voor de Gardevoir kon reageren sprak hij zichzelf snel tegen. Ze knikte, ja hij moest helder blijven denken. Het klonk misschien cliché, maar alleen kalmte kon hem redden. Melodie wreef even in haar ogen en dacht na. Wat was hun volgende stap? Ze moesten uitvinden waar Flygon, Grovyle en Horus heen waren gevlogen. Dat zou hun nieuwe bestemming worden.

Grovyle stond op en liep over een intacte tak naar de rand van de boom. "Kom je ook. Ik wil even mijn benen strekken. Even kijken of ik nog iets nuttigs kan vinden hier." Melodie knikte en kwam sierlijk overeind. Grovyle sprong al naar beneden toen zij langzaam over de tak naar voren schreed. Ze voedde haar aura en zond het toen door het dorp, op zoek naar andere pokémon. In een straal van tien meter rond het dorp was geen levende ziel te bekennen. Melodie rilde. Blijkbaar voelde elke pokémon het duister dat in het verlaten dorp sluimerde. De blauwe Gardevoir sprong naar beneden en ving de klap op door haar knieën te buigen. Ze keek opzij en zag dat Grovyle de Chatot op zijn arm had. Avix, de enige pokémon die zijn thuis nooit verlaten had. De vogelpokémon hupte plots naar een hutje toe. Zonder er verder bij na te denken liepen beide pokémon achter Avix aan.

Chatot trok aan een lederen band die verborgen lag tussen de bladeren. Grovyle haalde er een tas onder vandaan en begon die te vullen met andere nuttige dingen die hij in het huisje vond. Terwijl de Grovyle bezig was liep Melodie rond in het dorp. Ze ontdekte een halfvergane waterput, de stenen rand was grotendeels afgebrokkeld, maar de lier waar een broze, houten emmer aan hing was nog nagenoeg intact. Melodie pakte het handvat en draaide aan het krakende mechanisme. De emmer verdween in de diepte en raakte toen met een zachte plons het water. Ze takelde hem weer omhoog en keek in de emmer. Hij was half gevuld met helder water. Melodie glimlachte en schepte met haar handen wat van het vocht uit de emmer en dronk enkele teugen. Ze hoorde Grovyle wat zeggen en hield stil om hem te kunnen verstaan.

"Het was jouw toch ook opgevallen dat je mijn naam niet kon horen in de droom, of niet? Ik denk dat de beste stap is om op zoek te gaan naar mijn meester. En proberen te voorkomen dat ik die Kirlia of één van die anderen kwaadaardige pokémon tegen kom. Wat vind jij?" Melodie liep weer naar het huisje en sloeg haar armen over elkaar. “Sterker nog, Grovyle,” begon ze nukkig, “ik voelde degene die het voorkwam.” Melodie fronste boos. Het was buitengewoon irritant dat iemand met haar gaven zat te rommelen. “Hij moest geweten hebben dat we hierheen zouden komen. Ik dacht dat hij wel in de buurt zou zijn, maar ik kon niemand voelen.” Nog altijd fronsend staarde ze het bos in. “Maar dat hoeft niks te betekenen.” Melodie zuchtte en keek Grovyle weer aan, haar blik vriendelijk. “Ik had ook al bedacht dat we het beste die Shiny Flygon konden zoeken. Heb je enig idee waar jullie heen gegaan kunnen zijn?” Melodie keek hem vragend aan. Zelf dacht ze aan Marble Mountains, of misschien zelfs de Sulfer Caves die er diep in verborgen lagen. Dat was de meest beschutte plek in de omgeving.

Terwijl Grovyle sprak had Melodie een waterput gevonden. Ze had de emmer gebruikt om water op te halen en ze dronk ervan. Melodie vertelde Grovyle wat ze waargenomen had. Grovyle knikte instemmend en liep richting Melodie en de emmer met water. "Bezwaar als ik wat water drink, ik heb best wel een erge dorst." zei hij. Eigenlijk had hij op antwoord moeten wachten, maar hij had zo'n dorst dat hij de emmer oppakte en ervan dronk. Hij zette de emmer terug en veegde zijn mond af. Avix die verderop op een tak zat vloog naar het tweetal toe en landde op de rand van de emmer. Waarna hij net als Melodie en Grovyle ook van het water dronk.

"Zou het kunnen dat die persoon die je voelde die voorkwam dat wij mijn naam konden horen niet hier is? Misschien is mijn geheugenverlies wel een krachtige spreuk, aanval of vloek die verschillende niveaus heeft. Dan hoeft de pokémon die hem uitgesproken heeft niet hier te zijn. Misschien kan de blokkade op mijn naam en het verdere bereik van de droom niet worden vrijgegeven door een hypnose, misschien is er een krachtigere manier nodig? Of ik moet de pokémon spreken die meer weten over mijn verleden." zei Grovyle tegen Melodie.

Vervolgens sprak Melodie: “Ik had ook al bedacht dat we het beste die Shiny Flygon konden zoeken. Heb je enig idee waar jullie heen gegaan kunnen zijn?” Terwijl ze dit vroeg keek ze Grovyle vragend aan. "Hmmm, ik zou het niet weten. Misschien naar een berggebied of een woestijn. Het kan van alles zijn. We weten dat meester Flygon een pokémon is die graag alleen is, daarom was hij in het dorp. Maar hij droeg aan het eind van de droom twee jonge pokémon Horus en ik. Het lijkt me sterk dat hij naar een gebied gegaan is waar we moeilijk overleefde. Dus een gebied met extreme kou of hitte kunnen we uitsluiten. Wacht!" zei Grovyle. Grovyle keek naar de kant waar meester Flygon heen vloog toen ze vluchtte en met een vinger wees ie erna. Grovyle moest even zoeken, maar met zijn anderen hand wees hij naar waar de zon was. "Het is nu ongeveer half 1, dus de zon staat nu ruwweg in het zuiden. Mijn arm, die wijst waar mijn meester naartoe is gegaan, is een kwart draai met de wijzer van de klok mee. Dat betekend dat we naar het westen zijn gegaan." zei Grovyle. "Melodie!" riep hij met vreugde in zijn stem: "Welke gebieden liggen daar? Maakt niet uit, maar dat is mijn volgende bestemming!" Grovyle keek Melodie blij aan. Grovyle bedacht zich dat hij nu het beste alleen kon gaan, de reis zou waarschijnlijk gevaarlijk worden en hij vond dat hij haar dat niet aan kon doen. Ook had hij toen ze op weg naar hier waren twee pokémon horen spreken of verschillende problemen in pokérpg waar vele gewonden bij waren gevallen. Deze pokémon konden natuurlijk een fantastische healer als Melodie gebruiken.

"Melodie?" zei Grovyle zachtjes: "Ik wil je super bedanken voor alles wat je voor me gedaan hebt. Maar misschien is het beter als ik nu alleen verder gaan. Er zijn misschien pokémon die jouw hulp harder nodig hebben dan ik." Grovyle had een zeer grote glimlach op zijn gezicht. Hij was super enthousiast en blij van binnen. Hij had het idee alsof de hele wereld voor hem was open gegaan. Wat het tweetal niet wist was dat ze van uit het dicht begroeide struikgewas in de gaten werden gehouden.

OOC: Sorry, Grovyle praat een beetje veel deze keer. Hij had nogal veel opgekropt

Grovyle dronk van het water en zette de emmer terug op de rand. Melodie ging sierlijk op de rand zitten en sloeg haar benen over elkaar, waardoor haar mantel ruiste. "Zou het kunnen dat die persoon die je voelde die voorkwam dat wij mijn naam konden horen niet hier is?” Vroeg Grovyle, waarna Melodie knikte. Ja, dat had ze al gezegd, hoewel er ook een kans was dat hij zijn aura voor haar verborgen kon houden. “Misschien is mijn geheugenverlies wel een krachtige spreuk, aanval of vloek die verschillende niveaus heeft. Dan hoeft de pokémon die hem uitgesproken heeft niet hier te zijn. Misschien kan de blokkade op mijn naam en het verdere bereik van de droom niet worden vrijgegeven door een hypnose, misschien is er een krachtigere manier nodig? Of ik moet de pokémon spreken die meer weten over mijn verleden." Melodie glimlachte door de stortvloed aan woorden en antwoordde geduldig. “O, ik had al bedacht dat jou geheugenverlies niet natuurlijk was. Als je was gevallen of je hoofd had gestoten was je álles vergeten en niet alleen zeer persoonlijke dingen.” Hiermee doelde ze op het feit dat hij objecten, bessen en zelfs ziektes nog kon herkennen en benoemen. Ze zuchtte even en meldde toen dat ze het met hem eens was over de Flygon. Het was hun beste spoor. Helaas wist Grovyle niet waar ze heen waren gegaan. De pokémon redeneerde wat en Melodie knikte ter bevestiging.

Plots leek Grovyle zich iets te beseffen. De pokémon ging met zijn gezicht naar Chiya staan, volgde met zijn hand een baan in de lucht en wees toen met zijn andere hand de zon aan. "Het is nu ongeveer half 1, dus de zon staat nu ruwweg in het zuiden. Mijn arm, die wijst waar mijn meester naartoe is gegaan, is een kwart draai met de wijzer van de klok mee. Dat betekend dat we naar het westen zijn gegaan." Bewonderend keek Melodie hem aan. Wat knap dat hij dat zo kon zien! “Melodie!” riep grovyle uit en vreugde doorklonk in zijn stem. "Welke gebieden liggen daar? Maakt niet uit, maar dat is mijn volgende bestemming!" Ze beantwoorde zijn opgetogen blik en dacht toen even na. “Als je vanuit het bos naar het westen gaat zul je eerst bij Crystal Lake aankomen, maar daar zijn weinig echte verstop plaatsen. Grote kans dat jullie over het moeras naar de Marble Mountains zijn gevlogen en misschien zelfs jullie toevlucht hebben genomen in Sulfur Caves.” Dacht ze hardop met haar rode ogen op de lucht gericht. "Melodie?" klonk er toen zachtjes en Melodie richtte haar blik op haar partner. "Ik wil je super bedanken voor alles wat je voor me gedaan hebt. Maar misschien is het beter als ik nu alleen verder gaan. Er zijn misschien pokémon die jouw hulp harder nodig hebben dan ik." Ze beet even op haar lip. Eigenlijk wilde ze Grovyle niet alleen laten. Ze wilde hem helpen en bovendien vond ze hem aardig! Maar ze had meer verantwoordelijkheden. Er waren nog altijd veel slachtoffers door de onnatuurlijke natuurrampen en de oorlog met de Guerra loerde om de hoek. Ze moest aan de Chiave denken.

Een wild, ritselend geluid trok haar uit haar gedachten. Omdat ze zo in haar gedachten was opgegaan had ze de drie pokémon die nu uit de bosjes sprongen niet aan voelen komen. Ze vloekte zachtjes, terwijl ze overeind sprong. Een Croconaw, een Hitmonlee en een Mightyena kwamen dreigend op hun afgelopen. “Wegwezen juffie, dit is ons terrein.” Grauwde de Mightyena tegen haar. De Hitmonlee liep handenwrijvend en vals lachend op Grovyle af. Het was de Croconaw die als eerste aanviel. Hij hief zijn kop en schoot toen een krachtige Water Gun op haar af. Melodie bleef staan, haar ogen lichten blauw op en ze boog de straal af. Hij spoot de Migthyena van z’n sokken en Melodie glimlachte. “Ik vermaak me prima hier, dankje.” Zei ze koeltjes. De wolfpokémon sprong op en schudde zijn doorweekte vacht uit. Woest grommend sprong hij op haar af, snel teleporteerde ze weg en omvatte de pokémon met een Psychic. De wolf vloog over het veld en landde met veel kabaal in een huisje. Een stofwolk vloog op en Melodie keek snel achterom naar Grovyle. Daarna liep ze op het huisje af. De Mightyena sprong er al uit en stormde op haar af met een Crunch. Ze deed Dubbel Team en draaide in een cirkel om hem heen. Ze laadde een Hidden Power en schoot deze op hem af, maar de Mightyena schoot een Dark Pulse af. Hij sloeg de aanval opzij en raakte haar hard. Melodie gilde en voelde de pijn in haar ledematen. De aanval had extra veel effect op haar. Woedend stond ze op, voelde de kracht door haar armen stromen en liet alles samenkomen bij haar handen. Met een geweldige inspanning schoot ze een Hyper Beam af die de verraste pokémon vol raakte. De Mightyena bleef uitgeteld liggen en Melodie keek op. Van Grovyle en de andere twee belagers was geen spoor te bekennen..

OOC: eventueel godmode met toestemming.

Ver weg van het dorpje met de grote boom Chiya stond Grovyle alleen op een rots die boven de bomen uitstak. Aan de voet van de rots lag een levenloze Hitmonlee in een plas bloed. "Sorry broeder, je liet me geen keus." zuchtte Grovyle tegen het lijk.

Kort daarvoor waren Grovyle en Melodie in gesprek om te beslissen wat hun volgende stap zou zijn. Grovyle stelde voor om alleen verder te gaan, aangezien Melodie waarschijnlijk ergens anders harder nodig was. Wat Grovyle op dat moment niet wist was dat er overal natuurrampen gaande waren en er waren veel gewonden. Ook zou het niet lang duren of Chiave en Guerra zouden met elkaar oorlog voeren. En was Melodie als lid van Chiave was natuurlijk hard nodig. Ondanks dat Grovyle dit wist had hij toch het idee dat het het beste was om te splitsen.

Voordat Grovyle het in de gaten had sprongen er drie pokémon uit de bosjes. Het waren een Mightyena, een Croconaw en een Hitmonlee. “Wegwezen juffie, dit is ons terrein.” grauwde de Mightyena die op Melodie afstapte tegen haar. In zijn kielzog liep de Croconaw achter hem aan. De Hitmonlee stapte al handenwrijvend op Grovyle af. Deze jongens wilde duidelijk vechten en er viel niet met hen te praten. "Ik moet ze van Melodie weglokken, twee tegen één is niet eerlijk, maar hoe?" dacht Grovyle. Tegelijkertijd vielen de Croconaw en Hitmonlee aan. Croconaw vuurde een Water Gun op Melodie af en Hitmonlee opende met een Blaze Kick. Grovyle stapte schuin naar voor, waardoor hij uit de aanvalslijn van de Blaze Kick kwam en hem zo ontweek. Grovyle stond nu in Hitmonlee's dode hoek. Voordat Hitmonlee nog zijn been kon terugtrekken voor de nieuw aanval, deed Grovyle een Dragon Claw op hem. Hierdoor vloog de Hitmonlee meters ver terug de struiken in. Ondertussen had Melodie de Water Gun doorgestuurd naar de Mightyena. Croconaw wilde naar voren springen voor een Bite te kunnen doen, maar Grovyle klemde zijn bek dicht met zijn armen. Met zijn staart voerde hij een Slam uit op de knieholte van de Croconaw waardoor die in elkaar zakte. "Waarom vallen ze ons aan, er is totaal geen reden." dacht Grovyle. Iets verder op zag hij Avix bij de wortels van een dikke eik zitten. Avix zat op een kistje, uit het kistje had hij een gouden ring gehaald. "Maar natuurlijk, het zijn gewone bandieten. Ze zijn bang dat wij hun buit stelen." zei hij tegen zichzelf. En hij had gelijk, van achter de boom kwam de Hitmonlee te voorschijn die het kistje wilde pakken. Met behulp van Agility rende Grovyle op het kistje af, pakte het op en rende ermee de bos in. Hij riep tegen de bandieten: "Hier is jullie buit, kom maar halen!" Hij hoopte zo de bandieten van Melodie weg te lokken. De Hitmonlee en Croconaw volgde, maar de Mightyena bleef achter.

Na een tijdje gerend te hebben, stopte Grovyle op een open plek. Als snel kwamen zijn achtervolgers uit de struiken te voorschijn. De Croconaw viel aan met zijn rechter hand en deed een Ice Punch. Grovyle stapte schuin naar links uit en begeleidde met zijn rechter hand de Ice Punch verder. Hij draaide om zijn as en met zijn linker elleboog gaf hij een stoot naar de Croconaws kop. Door de krachtige stoot die volgde raakte de Croconaw bewusteloos. De Hitmonlee deed weer een Blaze Kick, maar Grovyle kon hem deze keer niet ontwijken en werd tegen een rots gesmakt. Het kistje met juwelen viel op de grond open. Nu deed de Hitmonlee een Double Kick, Grovyle ontweek deze door omhoog te springen. Via een boom belandde hij boven op de rots. Tussen uit de bomen sprong de Hitmonlee hoog boven Grovyle uit en hij wilde een High Jump Kick uitvoeren. Maar deze keer was Grovyle voorbereid, met een vlijmscherpe Leaf Blade sprong hij omhoog en sneed hij de Hitmonlee in de liesstreek van zijn aanvallende been. Op het eerste moment had Hitmonlee het niet in de gaten, maar zijn been voelde opeens warm en plakkerig aan. Vlak daarna stierf hij en stortte van de rots. Grovyle had de oppervlakkige slagader (a. femoralis) in de liesstreek doorgesneden. Doordat de snede vlijmscherp was konden de zenuwen het niet snel genoeg doorgeven aan de hersenen. En de Hitmonlee stierf door bloedverlies zonder daarbij ook maar pijn te voelen.

Daar stond Grovyle dan helemaal alleen, hij wist niet hoe het terug moest komen bij Chiya van hieruit. Hij hoopte dat alles in orde was met Melodie en dat ze veilig was. "Vast wel, één belager kan ze makkelijk aan." dacht hij. "Vaarwel goede vriendin, hopelijk zien we elkaar snel weer." zei hij tegen de wind. Tussen de boomtoppen bewoog iets, het was Avix. Hij kwam aangevlogen en ging op Grovyle's linkerschouder zitten en gaf hem een kopje. "Avix, jij gaat mij mee op reis." zij Grovyle tegen de Chatot. "Op reis, op reis." herhaalde deze. "Ik neem aan, dat dat een 'ja' is. De reis leidt naar het westen." zei Grovyle.

Hoog in de lucht vloog een zwerm Altaria richting het westen. De zon stond nog hoog en het was nog steeds een mooie dag.

[Einde van Grovyle's introductie verhaal. Ik zal zo snel mogelijk een verhaallijn posten bij plots. Als er meer animo is, kunnen we er nog een mooi verhaal van maken. Je kunt me nu ook al mailen.]