“Het spijt me zo vreselijk erg,” zei Amore zacht tegen de Pokémon verderop. Het waren drie Pokémon, die ze nu in de steek ging laten, omdat ze niet langer zo door kon gaan.
Als eerste had je een grijze Raichu, die zwaargewond was. Haar naam was Shadow. Shadow en zij waren geen bloedverwanten, maar ze zag haar als familie, omdat haar moeder dit ook had gedaan, en omdat ze om Shadow gaf. Shadow zag er op het moment slecht uit, wat het voor Amore moeilijk maakte om te vertrekken. Maar, ze kon nu toch niet veel meer doen. De andere twee zouden de auto bouwen.
Bij Shadow zat een Quilava. De band tussen hem en Shadow was sterk. Hij zou haar niet laten stikken. Daarom mocht Amore hem wel. Ze kende hem niet goed, maar vertrouwde hem omdat Shadow dit ook deed.
En, als laatste had je Riolu. Voor haar zeker een belangrijk persoon. In het verleden had hij haar vaak geholpen. En, ze wist dat wanneer het nodig was, hij dat weer zou doen. Ze beet op haar lip. Hoe vaak ze zichzelf al niet gezegd had dat ze hem niet waard was.. Maar, ze was niet gek. Ze zou niet doen wat ze ooit eerder had gedaan. Om hem van haar problemen weg te houden. Ze fronste bij de gedachte aan toen. Ze had hem verlaten, had gedaan alsof ze niks meer voor hem voelde. Dat kon niet, dat was onmogelijk. Nooit zou ze vergeten wat hij voor haar betekende. Nooit.
Maar, hoe ze zich ook voelde.. Hoe erg ze het ook vond om Shadow nu in de steek te laten, hoe erg ze het vond om Riolu voor de zoveelste keer te verlaten.. Ze moest weg. Dat was de reden waarom ze zich omdraaide, waardoor ze met haar rug naar de rest toe stond. “Dag,” zei ze zacht, voor ze zich afzette en de wind door haar vacht voelde strijken toen ze op volle vaart door het gebied heen racete.
Door haar tempo duurde het niet lang voor ze aan was gekomen bij de bergen. Ze stond op ongeveer twee kilometer hoogte, nu. Ze had de steilste hellingen vermeden en had dus nauwelijks gemerkt dat ze zo snel omhoog was gegaan. Ze haalde diep adem en keek naar het uitzicht: De bergtoppen die hoger dan drie kilometer boven de grond uitstaken, hadden sneeuw op de toppen liggen. Het was niet veel, maar het zorgde voor een kleine glimlach op Amore’s gele kop. De bergen met de vele bomen en het sneeuw op de toppen waren prachtig, maar vanaf hier was de vallei mooier dan alles.. Nee, bijna alles wat ze ooit had gezien. Ze grinnikte even zacht, waarna ze keek naar de plek waar Shadow, Evening en Riolu zouden moeten zijn.
“Iloveya,” sprak ze zacht. “Riolu, wanneer ik terug kom..” begon ze zacht te zeggen, ook al wist ze bijna zeker dat hij haar niet kon horen, of ze moesten ineens telepathisch kunnen communiceren, wat natuurlijk niet zou gaan gebeuren, “zal ik je nooit meer laten stikken. Ik zal er voor je zijn.” Haar zwarte ogen kregen een vage rode gloed door de herinneringen die allemaal even snel langs kwamen. “Niemand zal jou iets kunnen doen, fysiek of psychisch, en er heelhuids vanaf komen,” siste ze zacht. Ze schudde haar kop heen en weer. “Nee, focus,” siste ze tegen zichzelf. Ze draaide zich om en rende snel door, PokéRPG uit.

Nadat ze PokéRPG verlaten had, gebeurde er een lange tijd niet veel interessants, totdat.. ‘Hé, Amore, wacht eens!’
Amore draaide zich om met een valse blik in haar ogen, terwijl ze recht in de ogen keek van degene die haar had geroepen. Omdat ze tijdens haar reactie op deze stem op twee poten was gaan staan, en de Pokémon een beetje door haar voorpoten zakte, zaten zij en de Pokémon op dezelfde ooghoogte. Amore gromde zacht, terwijl ze in de bloedrode ogen van Akira keek..
‘Wacht,’ hijgde iemand, ‘ik heb een grotere massa die ik mee moet nemen..!’ Amore keek vol verbazing naar de dikke Raichu die er aan kwam rennen. ..Als je dat rennen wilde noemen, tenminste. Amore zou het joggend bij houden, op gemak. ‘Eet minder, sport meer, Tora,’ siste Akira nijdig tegen Tora.
“Wat doen jullie hier..?” vroeg Amore verbaasd. ‘We zijn hier om jou iets te vertellen,’ zei Akira. ‘Meer dan één ding, eigenlijk,’ vervolgde Tora. Amore knikte vaagjes. “Vertel het eens..”
‘Zoals je misschien weet, ben ik lid van de muizenfamilie, the Mouse Family,’ begon Tora rustig. Amore fronste. Wat was Tora van plan? ‘Jij komt uit de Cloud Valley, een vallei waar de zon de aardbodem nooit raakt. Een vallei waar de Pikachu’s de lichtgevende ogen nodig hebben om iets te kunnen zien, en om iets te hebben waardoor ze elkaar kunnen herkennen,’ ging Tora door.
‘Er waren twee stammen. De ene kant zat vol met Raichu’s en Pikachu’s, allemaal groot en gespierd. Ze leefden in het midden van de vallei, waar ze veel vochten tegen indringers. De volbloeden, wat inhield dat beide ouders van de clan kwamen, en dus blauwe ogen hadden.’ Even was Tora stil, zodat Amore alles even snel kon verwerken. ‘Aan de andere kant had je de Pikachu’s en Raichu’s die kleiner en sneller waren, waar de volbloeden groene ogen hadden. Ze kwamen uit de bergen. Ze hadden snellere reflexen dan de anderen. Ook waren ze slimmer, wisten ze hun ruimte beter te benutten. In de laatste oorlog, hebben de groentjes de blauwtjes verslagen,’ sprak Tora, terwijl ze keek alsof ze er zelf bij was. Ze merkte niet hoe droog haar bijnamen voor de groepen klonken. ‘De blauwtjes gaven zich over en de groentjes zeiden dat ze vrede wilden. De groentjes kwamen meer in de vallei, en de blauwtjes gingen zich ook vestigen in de bergen. Zo werd het verschil steeds minder. De groentjes en blauwtjes fokten. Het vreemde was dat als een groentje en een blauwtje een kind kregen, deze meestal zwarte ogen had.’ Amore fronste, terwijl ze aandachtig luisterde naar Tora. ‘Ik.. Ik ben een afstammeling van de blauwtjes. Amor wilde geen oorlogen meer, was het vechten beu, dus ging ze weg, weg van de Cloud Valley. Ze kreeg aardig wat kinderen zo, waarvan ik de helft nog niet eens ken, maar ik weet dat er wat blauwtjes tussen zitten... Maar, Amor was natuurlijk niet de enige. Er waren meer die zich verspreidden en voortplantten, maar ik denk dat deze familie nu wel het grootste is..’
“Ja, wat wil je hier nou mee zeggen?” vroeg Amore, haar stem klonk zacht en nieuwsgierig. Ze wilde Tora niet onderbreken, maar ze wilde weten wat het nut van dit verhaal was. ‘Dat vertel ik je..’ sprak Tora.
‘De groentjes vergaven de blauwtjes vaak te gemakkelijk, omdat ze veel vrediger waren dan de blauwtjes. Daardoor was de kleur bijna verdwenen. Maar, er was een stel dat het groene intact wilde houden. Ze kregen één kind. Maar, niet alles ging goed. De normale Pikachu’s kwamen Cloud Valley in. Ze hadden wel vaker een Pikachu gezien met blauwe ogen, of een andere Pokémon met blauwe ogen. Maar, een Pikachu met groene ogen hadden ze nog nooit gezien. Ze werden gezien als buitenstaanders. Ze werden vermoord omdat ze anders waren. Omdat hun ogen niet de juiste kleur hadden,’ zuchtte Tora, die zacht met haar hoofd schudde.
‘Dat ene stel had echter hun kind verstopt. Niemand weet waar.. Ze wilde het niet vertellen. De schuilplaats is altijd geheim gebleven. Maar, zij was dus op jonge leeftijd weggegaan. Ze kreeg een kind. Een meisje. Deze groeide op en kreeg ook een kind. Maar, toen gebeurde er iets wat haar bang maakte. Ze ging naar mij toe, Amore. Naar mij,’ sprak Tora, die Amore ineens met een valse blik aankeek.
‘Ik vertelde haar dat ik van de andere kant was, maar ze zei dat het haar niets kon schelen. Ze zei dat ze Amor mocht, ze dacht dat ik net als Amor was. Ze vertelde me dat jij Amore heette, vernoemd was naar Amor. Ik wist nog niet waarom ze de blauwtjes zo erg haatte, en waarom ze Amor zo geweldig vond om jou naar haar te vernoemen, maar ze deed het. Ze liet jouw ei achter bij mij. Ik verstopte het ei en zorgde dat het leek alsof ik het vergeten was. Night vond het, en ik speelde mijn rol goed. Iedereen geloofde dat jij echt mijn dochter was, omdat je op me leek.’ Tora haalde diep adem..
‘Het was waar. We leken op elkaar, afgezien van het feit dat ik groot en breed was, en jij klein en slank. En.. Afgezien van de ogen. Maar, toen kwam ik erachter. Amor en zij waren familie. Ze hadden dezelfde vader. Hij had zwarte ogen. Hij ging met een blauwtje en met een groentje. Beiden kregen ze kinderen met de kleur ogen van de moeder, maar met het uiterlijk van de vader. Amor is je tante, je moeder is haar nichtje. Ik heb het je nog nooit verteld, maar nu weet je het dus,’ zei Tora, haar stem emotieloos. ‘Als je wilt weten waar je moeder nu is.. Ik weet het niet, maar.. Misschien weten de Pokémon uit de Cloud Valley het,’ zei ze, voor ze naar Akira knikte en weg liep.
‘Verder,’ zei Akira, ‘wil ik dit emotionele moment niet verpesten, maar ik zal je persoonlijk martelen als jij die Chiave opent. Ik zal zorgen dat je pijn voelt op plekken waarvan je niet wist dat ze bestonden. Ik zal ervoor zorgen dat je smeekt, bidt, jankt. Ik zal ervoor zorgen dat je dood wilt. En, ik zal je langzaam laten sterven, in een pijnlijke, langzame, vernederende dood..’ zei ze duister. ‘Dag.’
Verbijsterd keek Amore haar na. “Oké..” mompelde ze vaagjes, waarna ze zich omdraaide. Tora had haar veel stof tot nadenken gegeven, wat haar afleidde van het doel dat ze eerder vandaag voor ogen had gehad. Ze grijnsde licht. Ze zou naar de Cloud Valley gaan om te weten te komen wie haar moeder was.. Om wat meer over haar familie te weten te komen.
Hierna zou ze haar training gaan beginnen. De training die ze moest volgen om Secret te kunnen verslaan.. Haar eigen dochter, van nog niet eens een jaar oud. Het was niet zo dat haar dochter zo veel training had gehad dat ze zo krachtig was geworden, nee, in tegendeel. Secret had de zogenaamde voltexplosie onder controle gekregen.
De meeste Pokémon zouden niet weten wat een voltexplosie precies inhield, maar vele Pokémon uit PokéRPG wisten het nu wel. De eerste keer dat Amore een voltexplosie zag, was de keer dat ze hem zelf had gebruikt. Ze wist niet hoe, ze wist ook niet of ze het ooit onder controle zou krijgen, maar ze had hem gebruikt, om zichzelf te beschermen tegen Riolu. Ze snoof zacht bij de herinnering hieraan. De voltexplosie die Secret had gebruikt in de grot waar de Lustro en Suerte een gevecht zouden gaan houden, was.. Groter. De kracht die het had was onmogelijk voor een kleintje als zij, maar het was gebeurd. Ze had (bijna) iedereen uit de grot flink geraakt toen. De grot was er zelfs niet heelhuids afgekomen. Amore beet op haar lip.
Nu zou ze doen wat ze nooit eerder had gedurfd, iets wat tegen al haar normen in ging. Ze zou haar dochter vermoorden. Even dacht Amore dat ze het uit zou gaan gillen toen ze het beeld voor zich zag van hoe Secret levenloos op de grond lag. Maar, het kon niet anders. De kleine Pikachu zou er aan gaan, hoe dan ook. Ook al moest ze er zelf voor sterven, wat hoogstwaarschijnlijk nodig was ervoor, ze zou Secret doden, zodat de Lustro haar kwijt was. Daarna zou ze Tora voor haar rekening nemen. Tora zou niet al te moeilijk te doden moeten zijn; ze was al een keer gestorven, vermoord. Tora had haar kracht verloren doordat ze te lui was om te trainen. Amore zou het gemakkelijk redden, met haar snelheid. Tora zou geen kans hebben.
Ze snoof zacht bij het idee aan moorden. Ooit, vroeger, had ze het niet erg gevonden om haar vijanden uit te roeien. Ze had destijds best bij de Lustro-leden gepast, maar toch had ze een hekel aan hen. Ze vocht tegen hen, omdat ze niet wilde dat Pokémon zoals zij PokéRPG over zouden nemen. Ze wist toen niet dat ze hetzelfde aan het worden was. Later, toen ze wat ouder was, wist ze wat ze moest doen. Ze besloot geen onschuldige Pokémon meer te vermoorden. Langzaam was ze van binnen helemaal veranderd, was ze geworden zoals de leider van de Suerte altijd al had moeten zijn.
Maar nu.. Nu moest ze wel. Tora en Secret waren niet onschuldig. Secret zou de Guerra de oorlog misschien nog wel kunnen laten winnen, als ze haar voltexplosie zou gebruiken. Amore zou het niet verder dan dat laten komen. Ze zou alle kracht die Secret in die voltexplosie had gestoken lijdzaam ondergaan, maar ze zou zorgen dat Secret het ook zou voelen.
Ze haalde diep adem en keek naar de zon, die langzaam onderging. Ze keek even om zich heen, maar liep toen op een Raichu af.
“Hallo,” zei ze vriendelijk. “Mijn naam is Amore.. Ik zoek de Cloud Valley..”

‘Je gaat hier naar rechts, volgt de zon, tot je bij een rivier aan komt. Deze moet je niet oversteken. Je moet daar naar rechts gaan. Blijf precies rechtdoor lopen, tot je niet meer rechtdoor kan. Neem het pad naar links. Dit pad is achttien kilometer lang. Hier kom je aan tussen de bergen. Dit is de toegang tot het gebied,’ had de Raichu haar verteld. Hij had haar ook gevraagd wat ze in de Cloud Valley wilde doen. ‘De geschiedenis van het gebied te weten komen,’ had ze geantwoord, voor ze beleefd knikte en rechts afsloeg.
De zon was bijna onder, maar ze bleef het pad rechtdoor volgen, terwijl ze haar blik naar voren gericht hield. Ze had het gevoel alsof de zon echt op de grond stond, zo leek het nu hij bijna onder was. Alleen kwam de zon niet dichterbij. Hij bleef altijd miljoenen kilometers van haar vandaan.
Plons was het geluid wat vele Pokémon geschrokken op deed springen. Vloekend kwam Amore weer boven water. Ze had niet goed opgelet, waardoor ze zo het water in was gelopen. Snel klom ze de kant weer op, blij dat er geen sterke stroming was in deze rivier. Ze schudde haar vacht uit en hoorde hoe een paar Pokémon haar zacht uitlachten. Ze rolde met haar ogen en probeerde te herinneren welke kant ze op moest. ‘Je moet daar naar rechts gaan,’ hoorde ze de stem van de Raichu in haar hoofd zeggen. Ze grijnsde licht en ging naar links, omdat ze nu niet met haar neus maar met haar rug naar de rivier stond.
Het pad waar ze op aan kwam was lang en recht. Amore ging op vier poten staan en zette zich af. Een witte straal volgde haar terwijl ze snel over het pad rende. Ze negeerde het prachtige bloemenveld waar het pad doorheen was gemaakt. Ze negeerde het dat het al donkerder werd nu de zon bijna onder was.
Na een tijd gerend te hebben, zag ze de bergtoppen in de verte verschijnen. Ze begon steeds sneller te rennen, waardoor de bergen groter leken te worden omdat ze dichter bij kwamen. Toen ze eindelijk bij de bergen aankwam, grijnsde ze. Ze begon een rotswand op te klimmen door haar Agility te gebruiken en zo elke keer op een rots te springen.
Eenmaal boven aangekomen, kreeg ze bijna een hartaanval. Het gebied leek precies op het Guerra-gebied; dood en verdorven. Je had een dood bos, waar veel bomen omgevallen lagen, en degene die nog recht stonden zagen er niet levendiger uit dan die op de grond. Er was een plek waar een rivier moest zijn geweest, maar er liep geen water meer doorheen. Het gebied was kaal en lelijk. Ze keek omhoog, waar de wolken zich verzameld hadden. De zon was door de bergen ook niet tijdens de ondergang zichtbaar, maar Amore zag dat de wolken geen enkel zonnestraaltje door zouden laten. “Is het hier altijd al zo geweest?” vroeg ze zichzelf hardop af. ‘Nee,’ klonk een stem.
Amore keek om. Een Pikachu met groene ogen stond daar. Ze keek haar grijnzend aan. “Hallo,” zei ze rustig. ‘Hallo,’ zei Amore. Ze fronste. Ze zag hoe de Pikachu recht in haar ogen keek, in de zwakke groene en rode gloed die hier in zichtbaar was. De Pikachu fronste terwijl ze haar aan bleef kijken. ‘Myra?’ vroeg de Pikachu voorzichtig. “Amore,” zei Amore zacht. ‘Amore..’ fluisterde de Pikachu haar zacht na. ‘Amore!’ riep ze toen uit, haar ogen groot. Amore hief een wenkbrauw op. “Eh, ja..” mompelde ze zacht. ‘Je ogen,’ zei ze tegen Amore. Amore fronste. “Hè?” ‘Je ogen.. Ze waren groen, maar nu niet meer,’ zei de Pikachu. ‘Mijn naam is trouwens Nyala,’ zei de Pikachu toen. ‘Myra is mijn zus,’ legde ze snel uit. ‘Je lijkt op Myra..’ mompelde ze hierna. Amore fronste. “Nee, ik ben Myra niet. Mijn naam is Amore. Mijn moeder leefde hier, maar heeft mij afgestaan aan Tora, omdat ze bang was voor.. ik weet niet waarvoor, maar ze was bang toen ze mij afstond,” zei Amore zacht. ‘Natuurlijk was ze bang! Ze vermoordden ons!’ riep Nyala ineens uit. Amore hief een wenkbrauw op. “Hè?” ‘Als ik het goed heb ben jij Myra’s dochter, Amore. Ik weet dat ze haar dochter naar Amor wilde vernoemen, dus qua naam klopt het. Verder zijn er bijna geen Pikachu’s met groene ogen die ik niet ken, en je lijkt zo veel op Myra..’ legde Nyala uit. Amore beet op haar lip. “Vertel me meer over.. Myra,” zei ze. ‘Dat zal ik doen,’ zei Nyala.
‘Myra was de jongste dochter van Latina en Isiro. Dat waren twee krijgers van de oorspronkelijke Cloud Valley bewoners. Latina was zegmaar de Prinses, haar ouders de Koning en Koningin van de vallei. Drie dagen voordat Latina en Isiro de troon over zouden nemen, kwamen ze. De Pikachu met de blauwe ogen. Ze drongen ons gebied binnen en vermoordden de Koning en de Koningin. De hele vallei rouwde. Toen wilden ze wraak.
Een oorlog ontstond. Wij waren sneller, slimmer. Maar, zij hadden de kracht. Helaas wist onze stam niet meer zo goed wat we moesten doen, omdat de Koning en Koningin gestorven waren, en Latina en Isiro hun leiderschap nog niet op hadden geëist; ze wisten net zo min als de rest van de stam wat ze moesten doen.
Toen kwam er een Pikachu aan. Haar vacht was zo wit als sneeuw, met grijze strepen op de rug, staart en oren. Haar ogen waren bloedrood en er liep een groot litteken over de rechterkant van haar gezicht dat haar rechter mondhoek naar beneden trok. Ze zag er uit als een duivel, maar tegelijkertijd als een engel. Niemand wist haar naam, en ze was ook niet van plan hem te vertellen..’
Amore begon langzamerhand alles voor zich te zien, terwijl Nyala alles uit bleef leggen..
‘Mijn naam is Latina, Prinses van deze vallei,’ stelde Latina zich voor aan de Pikachu. ‘En dit is mijn partner, Isiro, Prins van deze vallei,’ zei ze toen. ‘Ik weet wie jullie zijn,’ zei de Albino-Pikachu. ‘Ik ben hier om jullie twee te helpen. Nemen jullie mijn hulp aan?’ Latina knikte en keek de Albino aan. ‘Zou ik u kunnen verzoeken om uw naam te vertellen, Albino?’ vroeg Latina. ‘Nee. U mag mij noemen zoals u wilt, maar mijn naam zal ik u niet vertellen. U mag me Albino noemen, als u wilt,’ zei de Albino. Latina knikte, maakte er verder geen probleem van. ‘Hoe wil je ons helpen, Albino?’ vroeg de Prins, Isiro. ‘Makkelijk,’ grijnsde Albino. Ze snoof. ‘Ik ben een krijger uit een ander gebied. Ik heb vaker Pikachu’s met blauwe ogen gezien, niets speciaals. Maar jullie.. Ik wil niet dat het groene genotype verdwijnt uit deze wereld. En, omdat jullie beiden volbloeden zijn, besloot ik dat jullie de twee zijn die gered moeten worden. Jullie hebben koninklijk bloed in je. De Pokémon die jullie voortbrengen zullen kunnen leiden. Misschien kunnen ze nog wel wat veranderen in deze wereld, als ze goed hun best doen,’ zei de Albino toen en ze grijnsde. ‘Dit is voor je eigen bestwil,’ zei ze toen. Ze pakte modder en gooide het in het gezicht van de prinses, en ook in dat van de prins. Hierna bekogelde ze hen nog meer. ‘Whatthe..?’ snauwde de Prinses. ‘Jullie mogen niet herkend worden,’ zei de Albino enkel, voor ze zich omdraaide. ‘Kom mee..’
‘Niemand weet waar de schuilplaats was en wat er hierna gebeurd is. Alleen dat Latina en Isiro de Albino beloofd hebben de schuilplaats nooit te verraden,’ zei Nyala. Amore knikte vaagjes. ‘Ze kregen twee eieren. Ik en Myra, dus. We waren goede vrienden..’ zei Nyala toen.
Amore fronste. “Tora vertelde mij dat Myra’s vader ook met een blauwtje ging,” zei ze zacht. Nyala keek haar verbaasd aan. ‘Blauwtje? Oh!’ Ze lachte. ‘Nee. De vader van Myra’s vader was met een blauwtje gegaan. Ze kregen een kind met groene ogen en één met blauwe ogen. Degene met de blauwe ogen was Amor, als ik het goed heb Tora’s oma..’ legde Nyala snel uit. “Oké,” zei Amore.
“Waar is Myra nu?” vroeg ze toen voorzichtig. “H-Hoe is het met haar?” vroeg Amore toen. Misschien was ze dood.. ‘Myra is niet meer,’ zei Nyala zacht. ‘We zeggen altijd dat ze in de hemel is, maar ik weet niet of ik daarin geloof,’ zuchtte Nyala. “En.. Mijn vader?” vroeg Amore. ‘Je vader.. Liefje, jouw vader was één van de andere stam. We kenden hem toen nog niet, want Myra wilde niet vertellen wie hij was, omdat hij anders misschien in de problemen zou komen. Ze kregen een lange relatie en één kind. Maar, toen kwam iemand er achter. Hij waarschuwde beide stammen. Ze wilden het kind, dat nog in het ei zat, vermoorden. Jou, dus,’ zei Nyala. Ze haalde diep adem, zodat Amore het even tot zich kon laten doordringen. “Waarom?”
‘Ze wilden niet dat er een halfbloed van de andere kant bij hun troep zou horen, en ze wilden iedereen van de andere kant vermoorden, ook al was het iemand die ook half aan hun kant hoorden.. Myra vluchtte, ze gaf jou af bij iemand die ver uit het gebied was. Het was verre familie. Niemand zou er achter horen te komen dat jij niet echt de dochter van die Tora was,’ zei Nyala toen en ze zuchtte. ‘Onze troep maakte je vader af, hun troep je moeder. Isiro en Latina zijn spoorloos verdwenen,’ zei ze. ‘Maar, ik had nooit verwacht dat onze bloedlijn door zou gaan tot in PokéRPG. Heb jij al.. Nee, laat maar,’ zei ze en ze zuchtte. “Ja, ik heb al kinderen. Eén hiervan heeft het groene gen in zich,” zei Amore. “Een andere heeft rode ogen,” zei Amore toen ietwat verbaasd. Nyala knikte. ‘En ze kan een voltexplosie, zeker?’ grijnsde ze. Amore knikte nogmaals. “Dat verhaal gaat terug naar Latina’s ouders. Ze waren echte strijders. Ze zijn ook de stichters van de Cloud Valley. Natuurlijk, het was er al lang, maar.. Zij hebben gezorgd voor leven in de vallei. Ze vochten veel.
Er kwam een Pikachu met roodgloeiende ogen de vallei binnen. Rode schokken schoten over haar hele lichaam en ze daagde de Koning uit voor een gevecht. Ze viel hem aan met een bliksemstraal, die zijn volt drastisch liet stijgen. Hij werd bijna uitgeschakeld, maar toen knapte er iets binnen in hem. Hij verloor de controle heel even over zijn volt, maar kreeg de controle toen terug. Alle volt barste uit zijn lichaam en een explosie ontstond. De Pikachu werd naar achteren geblazen en viel dood neer tegen een boom. De ogen van de koning waren rood gekleurd, even als de elektriciteit in de voltexplosie. Zijn ogen gaven ook licht, maar stopten hier al snel mee. Zijn oogkleur bleef echter altijd nog een rode gloed houden, zoals jij dat ook hebt. We wisten dat er in de toekomst iemand zou komen die dat gen aan had staan, waardoor deze de voltexplosie zou erven. Als een Pokémon het geërfd heeft, zijn de ogen permanent rood. Het rood verdwijnt pas als de volt verdwijnt. En, dat kan niet, want dan sterft hij of zij.’
“Ik heb inderdaad ooit een Voltexplosie gebruikt. Dit was om me te beschermen tegen iemand. Anders had ik waarschijnlijk geen kans gehad..” zuchtte Amore. Nyala grijnsde.
‘Vertel eens wat meer over jezelf.. Ik ben nieuwsgierig,’ grijnsde Nyala. “Ehm, oké..” mompelde Amore onzeker.
“Mijn naam is Amore, zoals je weet. Ik ben opgevoed door Tora, opgegroeid in PokéRPG. Ik vecht tegen een ‘slechte’ groep. Ik ga binnenkort zelf opnieuw een groep stichten. Mijn vorige was niet goed afgelopen, maar ik wil een aantal leden die we destijds in onze groep hadden terug halen in deze groep. Mijn dochter en haar vader, mijn ex-partner, zitten echter in die groep. Ik weet dat ik mijn dochter moet vermoorden, omdat ik de enige ben die dat kan,” zei ze zacht.
“Maar ik ben geen moordenaar meer. Ik weet niet of ik het kan, maar het moet, want ik doe alles om de rest van mijn familie te beschermen.” Even dacht ze aan wat ze allemaal gehoord had. Shadow was geen familie. Althans.. Het was zo ver weg dat je het geen familie meer kon noemen. “Maar niet alleen mijn familie,” vervolgde ze daarom zacht.
Er waren niet veel Pokémon die zij persoonlijk goed kende. Of die haar persoonlijk goed kenden. De meeste dachten als ze aan haar dachten aan de voormalige leidster van Suerte, meer waarschijnlijk niet. Maar, de Pokémon die ze goed kende, die iets voor haar betekenden, daar zou ze alles voor doen, en dat wisten de meeste ook wel. Ze haalde diep adem en snoof zachtjes.
“Nyala, het was fijn je gezien te hebben. Bedankt voor al de informatie die je mij gegeven hebt. Je bent geweldig. Ik ben blij dat ik nu weet hoe alles zit. Kom een keer langs in PokéRPG,” sprak Amore tegen de Pikachu, terwijl ze haar hand uitstak. Nyala nam deze aan, trok Amore naar zich toe, en knuffelde haar toen. Amore sloeg voorzichtig haar armen om Nyala heen. ‘Ik kom zeker een keer langs,’ verzekerde Nyala haar. Amore knikte. “Dat zou ik fijn vinden,” zei ze. Ze deed een stap naar achteren, zodat ze los kwam uit Nyala’s stevige omhelzing, en keek om zich heen. “Nu moet ik echt gaan,” zei ze rustig, voor ze zich omdraaide en weg liep, om eindelijk te gaan beginnen met de training die ze moest gaan volgen. Ze zette zich op vier poten en begon te rennen.

‘Amore.. Verrassing..’ klonk een maar al te bekende stem. Een kleine Pikachu kwam op haar af lopen. Haar bloedrode ogen stonden op Amore gericht, terwijl een vals grijnsje op haar gezicht kwam te staan. Er zat wat bloed aan haar hoektand, en Amore wilde niet weten hoe het daar was gekomen.
“Wat een verrassing, zeg,” mompelde Amore, terwijl ze zag hoe de kleine Pikachu op haar af liep. Zelf was Amore ook klein, maar deze Pikachu was negen jaar jonger, dus veel kleiner. Amore rolde met haar ogen. “Wat wil je?” snauwde ze. ‘Een één op één gevecht tegen mijn moeder,’ zei ze. ‘Op leven en dood..’
Het gevecht begon.
Secret sprong op Amore af en beet haar hard in haar schouder. Amore voelde hoe de scherpe hoektandjes van Secret in haar vacht sneden, en vervolgens erdoorheen scheurden. Amore liet zich plat op haar rug vallen, waardoor Secret met haar tanden dieper door haar vlees heen boorde, maar wel los liet toen Amore boven op haar landde. Een grote elektrische schok sprong van de twee af, tegen elkaar aan. Amore legde haar hand op Secret’s keel en liet haar nagels er doorheen gaan, om Secret te laten stikken. Maar, Secret deed haar benen omhoog en Amore werd omhoog getrapt. Met pijn in haar maag, waar Secret’s voeten haar hadden geraakt, viel ze naar beneden. Stof vloog omhoog toen ze neer kwam en ze slaakte een kreet toen haar rug de grond raakte. Ze sloot haar ogen van de pijn en beet op haar lip. Ze hoorde hoe Secret kuchend opstond en op haar af liep. “Hallo Mama,” zei Secret. Een valse grijns kwam op haar gezicht en haar ogen begonnen rood licht te geven. “Vaarwel Mama.” Secret gooide haar hoofd in haar nek, waardoor ze omhoog keek. Amore sloeg haar kans. Tijdens de paar tellen die Secret nodig had om de voltexplosie te laden, rende Amore op haar af en legde ze haar hand op Secret’s voorhoofd. Secret keek haar verbaasd aan, maar toen was het te laat. Alles werd zwart voor Amore’s ogen..

Geschrokken opende ze haar ogen. Ze wilde overeind schieten, maar viel meteen weer op haar rug van de pijn. Langzaam, zodat ze zichzelf geen pijn zou doen, ging ze weer zitten. Ze legde voorzichtig haar hand op de achterkant van haar hoofd. Toen ze haar hand voor haar gezicht hield, zag ze het bloed wat eraan zat. Ze keek naar haar schouder, die ook bloedde. Ze hoefde niets te doen om te weten dat haar hele rug opengescheurd was. Ze haalde diep adem en beet op haar lip. Ze probeerde zich te herinneren wat er gebeurd was.
De voltexplosie waar zij en Secret al op wachtten kwam er aan. Ze had haar hand op Secret’s hoofd. Vluchten zou al niet meer helpen, dat zou nog meer pijn opleveren. Nu kon ze misschien nog wel een deel van de klap absorberen, en een deel kon ze naar Secret terugschieten. Ze voelde hoe Secret’s volt ineens omhoog sprong, en voelde het naar haar lichaam schieten. Haar ogen kleurden rood en de volt draaide om haar en Secret heen, maar een explosie kwam er niet meer. Deze was binnen in haar en Secret al gekomen. Vanuit het niets leken ze beiden neer te vallen, want het volt wat binnen in hen stroomde was niet te zien. Ze konden het alleen maar voelen. En het deed pijn. Ze wilde dood. Wilde dit allemaal niet meer voelen. Ze wist dat de dood dichtbij kwam. De voltexplosie alleen al was dodelijk. Het bloedverlies zou het nog sneller laten komen, en.. Desnoods zou Secret haar vermoorden. Secret was er veel beter aan toe. Het spijt me Riolu, Shadow, Force.. PokéRPG. Ik heb gefaald, dacht ze bij zichzelf. Ze hoorde hoe zes voeten naar haar toe kwamen. ‘Dus het is ons gelukt. We hebben Amore verslagen..’ Natuurlijk, ik had het kunnen weten, dacht Amore. Akira is erbij. ‘Weet je zeker dat ze dood is?’ klonk een andere stem, een stem die Amore zonder moeite herkende. Tora. Ze voelde hoe Akira haar een trap gaf. Maar, haar lichaam leek dood te zijn. Ze had er geen controle over, dus kon ze niet reageren op de trap, ook al deed het nog zo veel pijn. ‘Heel zeker,’ zei Akira grijnzend. Tora knikte. Gekreun klonk van verderop. ‘Tora, neem Secret op je rug,’ beveelde Akira Tora. Amore hoorde Tora naar Secret toe lopen en weer terug. Amore wist wat Tora had gedaan, ook al kon ze het niet zien. ‘We zullen Riolu, Shadow, je zoontje Force, en de hele Suerte en toekomstige Chiave afmaken. Eén voor één zullen we ze laten lijden. We zullen zorgen dat ze sterven, en zullen hun ledematen van hun lichaam af scheuren en ze achterlaten, als waarschuwing voor de Pokémon die met de Guerra willen sollen.’ Guerra? dacht ze, Is dat de nieuwe naam voor de Lustro? vroeg ze zich af, ook al wist ze zeker dat het antwoord op die vraag ja zou zijn. ‘We gaan. Het goede nieuws verspreiden,’ zei Akira, voor ze Amore nog eens trapte, deze keer viel Amore naar beneden. Ver naar beneden.
Geschrokken opende ze haar ogen en keek ze omhoog. Ze was een flink eind naar beneden gevallen. Ze voelde de ongelofelijke pijn aan haar twee armen, waarmee ze de val had gebroken. Met haar linkerarm viel het wel mee, maar haar rechterarm..
Amore beet op haar lip en gleed er met de vingertoppen van haar linkerhand langs. Toen ze merkte dat haar pols gebroken was, beet ze op haar lip. Maar, haar elleboog was er niet veel beter aan toe. Toen ze met haar vingers langs haar arm gleed, de pijn negerend, voelde ze dat er iets in haar onderarm niet meer helemaal goed zat. Door het plotselinge gewicht op haar rechterarm, die duidelijk de klap bijna geheel gebroken had, was er een botje in haar arm een beetje naar achteren geschoten en was haar pols gekraakt.
Met behulp van haar linkerhand stond ze op en schudde ze voorzichtig haar vacht uit. Ze keek even snel om zich heen, maar zag niets wat haar kon helpen. Met een hopeloze blik keek ze omhoog..
Omhoog klimmen gaat denk ik niet lukken met een gebroken arm, dacht ze. Ze ging weer zitten en sloot haar ogen, om na te denken. Vliegen kan ik niet en teleporteren ook niet. Om hulp roepen is dom; dadelijk hoort Akira het, en dat motten we niet hebben, hmmn? Maar, wat wel?Misschien is er nog ergens een pad waarmee ik omhoog kan..
Toen ze na een tijdje geen beter idee meer kon verzinnen, draaide ze zich om en liep ze een doorgang in. Haar ogen kleurden automatisch rood zodat ze in de duisternis kon kijken. Ze vroeg zich af of het voor Secret makkelijker was om altijd in de duisternis te kijken, maar ze betwijfelde het. Haar ogen waren hetzelfde als die van Secret, alleen hadden die van haar nog een groene gloed, die de rode wegduwde, zodat het bruinachtig werd, wat meestal niet zichtbaar was. Bij Secret was er alleen het rode, wat je altijd en overal kon zien. Het zag er best.. Angstaanjagend uit, eerlijk gezegd.
Ze haalde een keer diep adem toen ze een lichtpuntje zag verderop. Rustig liep ze door. Ze kwam uit op een soort open plek. Overal liepen Pokémon. Verbaasd hief Amore een wenkbrauw op, maar ze reageerde er verder niet op.
Een Bibarel kwam op haar af. De Bibarel zat onder de littekens en leek blind te zijn aan één oog. Amore fronste bij het zien van de Pokémon. ‘Oh mij, oh mij,’ mompelde hij. ‘Kom mee, meisje,’ zei hij, waarna hij haar linkerhand beetpakte en haar meesleurde naar een soort grotje. Hier zat een Gardevoir. ‘Dit is dokter V.,’ zei de Bibarel, waarna hij weg liep. ‘Welkom,’ zei de Gardevoir. Amore knikte verbaasd. ‘Oh mij,’ zei ze toen. ‘Wat is er met je arm gebeurd?’ vroeg ze vol afschuw. Amore grinnikte. “Naar beneden getrapt,” zei ze rustig. De Gardevoir fronste. ‘Kom, wijfie, daar gaan we iets aan doen..’ zei ze grijnzend.

Toen Amore het grotje uit liep had ze net zoiets als wat Riolu destijds had gehad. Ze schaamde zich er een beetje voor, omdat ze het er niet uit vond zien, maar de dokter zei dat het zo sneller zou genezen. Amore rilde bij het idee aan wat de dokter allemaal had gedaan. Ze had het bot in haar arm teruggeschoven door er vanaf de zijkant hard tegen aan te duwen. Ze had ook in haar pols zitten duwen, maar daarvoor had ze nu dat.. Ding. Gelukkig zou haar pols na een week al weer aardig geheeld zijn, omdat de dokter er iets mee had gedaan. Amore had werkelijk waar geen idee wat, maar het deed al minder pijn. De dokter had ook iets op haar wonden gedaan, waardoor ze niet zouden ontsteken.
“Pardon,” zei ze tegen een Shinx. “Weet je hoe ik hier uit kom?” vroeg ze. De Shinx knikte en wees met een poot naar het Westen. ‘Daar loopt een pad omhoog,’ zei hij, voor hij weer door liep. “Bedankt,” zei Amore, waarna ze de richting op liep waar het pad was, volgens de Shinx.
Er was inderdaad een pad dat omhoog liep. Eenmaal boven aangekomen ontstond er een kleine grijns op Amore’s gele kop. Ze zou een week rusten. Daarna zou ze haar training gaan volgen. Nu kon ze toch niet veel..

“Dank u wel,” sprak ze tegen Nyala. ‘Ach.. Je mag hier altijd komen logeren. Zo lang als je maar wilt,’ zei Nyala. Amore knikte. “En nog bedankt voor de cape.” Hierna draaide ze zich om en liep ze weg.
“Pardon,” zei ze. Een Wigglytuff draaide zich om. ‘Ja?’ Amore haalde een keer diep adem voor ze begon. “Ik zoek het Lightning-gebied,” zei ze zacht. De Pokémon fronste. ‘Volg dit pad, ga naar links, en je komt uit tussen de bergen. Blijf rechtdoor gaan en je komt aan in het Lightning-District,’ zei hij verbaasd. Amore kon zijn gedachten bijna horen. ‘Waarom zou iemand eerst naar het gebied van de Pikachu met de groene ogen gaan, en dan ineens naar het gebied van de vijand? En waarom die cape?’ Ze grinnikte, maar zei er niets over. “Danke schön,” zei ze, voor ze het pad verder volgde.
Onderweg zag ze verschillende Pokémon. Ze keken haar verbaasd aan. Maar, Amore wilde haar identiteit niet meer prijsgeven. Niemand mocht weten dat zij, Amore, nog leefde. Er zou geroddeld worden, Akira zou het horen, en haar plan zou niet meer werken. Dat mocht absoluut niet gebeuren, wist ze. Maar, als alleen Riolu zou weten wie ze was, zouden de Chiave-leden haar niet kunnen vertrouwen, toch? Moest ze de Chiave-leden niet gewoon vertrouwen? Riolu, Shadow en Force zouden het in ieder geval te weten moeten komen. En Evening vertrouwde ze ook.. En de rest.. Ach, als ze hen niet genoeg kon vertrouwen hadden ze nooit bij de Pokémon gezeten die ze wílde uitnodigen voor Chiave. Ze wist niet eens zeker of ze wel wilden.. Ze kon alleen maar hopen van wel, toch?
Het duurde maar een half uur voor ze aan was gekomen bij het Lightning-District. Grijnzend keek ze rond. ‘Kan ik u helpen?’ vroeg een Pokémon. Amore grinnikte. De Pikachu met de blauwe ogen regeerden hier al lang niet meer. De laatste was Candy geweest, maar die was dood. Niks meer mee te beginnen. “Ja, dat kan je,” zei Amore rustig. “Ik zoek de training van Amor,” zei ze grijnzend. ‘Wie ben je?’ vroeg hij. Amore gromde zacht. “Dat kan ik je niet vertellen, maar ik bén familie.” De Pokémon twijfelde, maar gaf toen toe. ‘Ach, wat maakt het ook uit. Je weet waar het is als je familie bent,’ zei hij. Amore knikte.

“Oké, ik ga beginnen met het parcours. Zo moeilijk kan het niet zijn,” zei Amore, toen ze eenmaal aangekomen was op de plek waar de trainingsplaats was. Je had een heel parcours, een trainingcenter waar je kon vechten tegen andere Pokémon, en nog veel meer, en dat allemaal in een bos. Zoiets had ze ook wel gewild in het Chiave-gebied. Ach.. Misschien konden ze een trainingsplaats maken.. De leden zouden het nodig kunnen hebben, en.. Het was leuk. Ze snoof zacht en keek om zich heen. Toen ze een bordje zag staan met ‘START PARCOURS’ erop, grijnsde ze. Ze ging er naast staan en keek vooruit. Je liep hier een heel dichtbegroeid stuk van het bos in, waar vele bomen omgekapt waren en/of scheef stonden. Amore keek een keer naar haar hand, maar daar had ze geen last meer van. Het was een rechte breuk geweest of zo, had de dokter gezegd. En ze had nog wat.. Dingen gedaan. Dus was het snel genezen. Amore snoof zacht. “In three.. Two.. One.. Start!”
Ze rende het bos in, op vier poten. Als eerste kwam er een scheefstaande boom, met een opening te klein om zo onderdoor te komen. Ze zette zich af en sprong sierlijk over de boom heen. Meteen hierna kwam er nog één, waar ze weer over heen sprong. Hierna moest ze door een heel dichtbegroeid stuk rennen. Ze stopte toen ze bijna tegen een boom aanknalde en snoof zacht. Ze wist hoe ze dit aan moest pakken. Ze ging weer op vier poten staan en rende tegen een boom op. Ze rende via de stam omhoog en kwam uit op een dikke tak. Vanaf deze sprong ze naar een ander, vanaf die weer naar een ander, et cetera. Zo kon ze over de eerstvolgende omgevallen boomstam heen springen zonder ook maar enige moeite te doen, en kwam ze aan bij het volgende onderdeel.
Het was een rivier. Ze hield haar kop scheef terwijl ze naar de rivier keek. Het water stroomde snel, te snel. Als ze er in zou vallen, zou ze meegesleurd worden. De rivieroever was bedekt met zeer gladde stenen. Bovendien was de rivier zo ongeveer dertig meter breed. Dus, ook al zou ze proberen er zo overheen te springen, het zou nooit gaan lukken. Een vlot zou ook niet kunnen helpen, want die zou meegesleurd worden met de stroming. Ze richtte haar blik op het snelstromende water en haalde diep adem, om vervolgens alle lucht in één zucht uit te blazen. “Hoe kom ik hier ooit overheen?” vroeg ze zichzelf hardop af. Plots wist ze het. Ze keek naar een niet al te dikke boom die langs de rand van het water stond. Als ze die om kon laten vallen, óp de rivier, zou het dienen als een brug, en zou ze erover heen kunnen gaan. Maar, hoe zou ze die boom om kunnen laten vallen? Zo veel fysieke kracht had een Pikachu niet in zich. Ze richtte haar blik op de grond en besloot toen dat het haar gewoon moest lukken. Haar staart gloeide wit en ze zette een valse grijns op haar kop. Als ze haar staart als bijl kon gebruiken, zou het werken. Haar staart was sterk genoeg om stenen te verpulveren, dus, dit moest haar zonder problemen kunnen lukken. Met haar staart horizontaal staand, zodat het leek op een bijl, sloeg ze tegen de boomstam. En nog eens. En nog eens. En nog eens. En zo ging ze maar door, tot de boom eindelijk omviel. Grijnzend sprong Amore erop en liep ze voorzichtig de rivier over, zodat ze aankwam bij het volgende onderdeel.
‘Hallo, ukkie,’ klonk een duistere stem. Amore gromde zacht bij het horen van de toon in de stem. Zonder respect. Ze was er niet aan gewend dat iemand zonder respect tegen haar praatte, behalve de Guerra-leden, maar die praatten nauwelijks tegen haar. Amore’s nekharen gingen overeind staan en ze nam een verdedigende houding aan. Haar ogen begonnen rood licht te geven en ze ontblootte haar scherpe tanden. “Laat je zien,” gromde ze. ‘Oké,’ klonk diezelfde stem, die haar de rillingen gaf. Een Grovyle kwam uit de bosjes. Amore haalde diep adem. “Wat moet je?” vroeg ze. ‘Dit hoort bij het parcours.. Een gevecht met mij,’ grijnsde hij. “Ehm, oké..” mompelde Amore fronsend. ‘Laten we dan beginnen,’ zei de Grovyle, waarna hij meteen op haar afrende. De bladeren aan zijn armen begonnen licht te geven en veranderden een beetje. Hij sprong omhoog en probeerde haar ermee te raken, maar ze glipte snel weg. Verward keek hij om zich heen. Snel en geluidloos klom Amore in een boom en kroop ze een tak op, zodat ze boven de Grovyle terecht kwam. ‘Waar is ze?’ siste hij. “Hier!” riep Amore uit, waarna ze zich liet vallen uit de boom. Een rode voltlaag kwam om haar heen en ze raakte de Grovyle met een rode volttackle. Zelf landde ze sierlijk op de grond, terwijl hij naar achteren geknald werd. ‘Mooie actie,’ complimenteerde hij haar. “Ik heb er wel meer,” grijnsde ze. Hij gromde zacht. ‘Eens kijken wat je hiermee doet,’ zei hij toen. Hij begon te graven en verdween ondergronds, maar vergat het gat te dichten. Langzaam en geluidloos liep Amore op het gat af en lachte ze hardop. “Domme Grovyle,” zei ze lachend. Een rode bliksemstraal schoot het hol in en ze hoorde een harde klap ondergronds. ‘Aaargh!’ hoorde ze de Grovyle roepen. Grijnzend sprong Amore het hol in, net toen de Grovyle er uit was. ‘Waar is dat kreng nou weer gebleven?’ snauwde hij. Hij nam het wel heel serieus. Amore rolde met haar ogen. Ze sloot deze hierna en luisterde. Ze kon de Grovyle horen lopen. Langzaam en geluidloos groef ze naar de plek toe waar de Grovyle had gestaan, wachtend tot hij weer in de buurt kwam. Toen hij net naast de plek ging staan waar zij onder stond, deed ze een ontlading. De grond boven haar vloog alle kanten op en ze zag hoe de Grovyle door stukken grond geraakt werd, en geëlektrocuteerd werd door de ontlading. Grijnzend keek ze toe. “Geef je al op?” vroeg ze fel. De Grovyle knikte. ‘Ja, ik geef me over!’ riep hij. Amore grinnikte. “Brave jongen,” sprak ze droog. Ze trok haar capuchon wat beter over haar kop. Zonder hem verder ook nog maar één blik te gunnen liep ze door, om bij het volgende onderdeel aan te komen.
Het was een ranzig moeras. Amore wist dat als je te lang op één plek bleef staan, je er zeker doorheen zou zakken. En, één seconde kon al te lang zijn. Ze haalde een keer diep adem en keek om zich heen. Ze kon niet zo door het moeras gaan, dat was gevaarlijk. Maar.. Hoe dan? Ze fronste even en zag het toen. Bomen. En stenen. Als ze via die dingen de overkant kon bereiken, dan moest ze die manier nemen, toch? Grijnzend sprong ze op een steen. Boven deze hing een laaghangende tak. Ze greep deze beet en sprong zo omhoog voor een hogere tak. En nog eens. En nog eens.. Tot ze eindelijk hoog genoeg was. Zo sprong ze naar de tak van een andere boom. Zo ging ze door tot ze aan het eind van het moeras was, en ze weer veilig op de grond landde. Ze liep rustig verder, op naar het laatste onderdeel.
Het was een open veld, waar verschillende traps verborgen zaten. Op het einde lag een soort schatkist. Amore wist dat ze geen bomen kon gebruiken om het veld over te gaan, maar zo erdoorheen lopen was te gevaarlijk. Ze keek even om zich heen, maar wist het toen. Opnieuw kleurden haar ogen rood en verschillende schokken kwamen van haar lichaam af. Als de traps op elektriciteit werkten, zouden ze af gaan als ze te dichtbij kwam, en zou ze de traps dus al zien voor ze erin trapte. Een grijns ontstond op haar gezicht toen ze merkte dat de elektriciteit de traps inderdaad liet flippen. Ze gingen af voordat ze hen raakte, en ze kon dus de traps ontwijken omdat ze de traps al zag. Het duurde zo niet lang voor ze aankwam bij de schatkist. Ze opende het. Wat erin zat was.. Een thunderstone. Amore deed een stap naar achteren. Wilde ze dat? Wilde ze evolueren? Nu had ze de kans. Het zou een heel verschil zijn. De Pokémon zouden haar geen kleintje meer noemen, maar ze zou minder snel zijn en kon niet meer zo geluidloos bewegen. Ze zou niet meer in de bomen zitten, want.. De takken zouden waarschijnlijk bezwijken onder haar gewicht. Ze schudde haar kop. “Nee, dat wil ik niet,” zei ze rustig, voor ze verder liep, het parcours af.

“Wie is de baas hier?” vroeg Amore rustig aan de eerste Pokémon die ze tegen kwam. ‘Ehm.. Hij zit daar,’ zei hij en hij gebaarde naar iets wat op een geverfde schuur leek, en het waarschijnlijk ook was. ‘Hoezo? Je gaat hem toch niet vermoorden? Nee! Help! Help, iemand, help!’ Amore gromde zacht en gaf hem een klap. “Doe normaal. Alsjeblieft,” gromde ze. “Ik mag mijn identiteit niet prijsgeven, maar geloof me, ik sta aan de goede kant,” sprak ze, voor ze zich omdraaide en naar de schuur liep. Hier trapte ze de deur open en keek ze de dikke Raichu aan. “Is er hier ook een soort machine? Iets wat op elektriciteit werkt en.. Kapot mag?” vroeg Amore aan de dikke Raichu, die een bepaalde autoriteit en arrogantie uitstraalde die ze echt niet mocht. ‘Eh, ja.. In het oude lab staan er genoeg.. Hoezo?’ vroeg hij. “Ik moet iets leren beheersen,” sprak ze zacht, voor ze richting het oude lab liep.
Eenmaal hierin aangekomen kleurden haar ogen automatisch rood door de grote lading elektriciteit om zich heen. Machines sloegen op hol, alleen al door de kleine schokjes die om haar heen dwarrelden. Ze liep rustig op één van de machines af en haalde diep adem. “Oké. Ik moet Secret verslaan, maar dan moet ik mijn volt perfect onder controle hebben,” zei ze tegen zichzelf. Ze raakte een machine aan. Meteen voelde ze hoe de volt van haar lichaam naar de Machine schoot, zodat de volt overal gelijk was. “Nu moet mijn volt dalen, zodat de volt van de machine naar mij toe komt,” sprak ze toen. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen. De volt in haar lichaam daalde, maar steeg tegelijkertijd. Natuurlijk steeg het minder dan dat het daalde, maar dat maakte niet uit. Toen de machine en zij bijna geen stroom meer overhadden, liet ze de machine duizelig los.
Dat was wat ze moest doen bij Secret. Haar volt stelen. Dan zou de voltexplosie mislukken en zou Amore haar makkelijk kunnen verslaan. Maar, ze wist niet of dit zou helpen bij een levend wezen. Ze keek om zich heen en zag toen een Mareep, die door het lab liep. “Wacht,” gromde Amore. “Je moet me helpen..” De Mareep hief een wenkbrauw op maar kwam toch op haar af, twijfelend. Een Pokémon die helder na kon denken was niet gekomen, maar deze Mareep was nog jong, zag ze. ‘Oké,’ zei de Mareep. Amore snoof. De Pokémon vertrouwden elkaar hier veel te makkelijk. “Dit kan pijn doen.” De Mareep schrok van Amore’s woorden, maar bewoog niet. Hij wist waarschijnlijk dat Amore hem toch wel in zou halen als hij zou vluchten, en.. Hij had gelijk. Amore legde haar hand op het hoofd van de Mareep. Ze liet haar eigen volt omhoog schieten, zodat dat van de Mareep ook omhoog schoot. Ze liet beide ladingen stijgen tot een hoog level, wat bijna gelijk was aan het level dat Secret had. Ze haalde diep adem, en blies de ingeademde lucht zorgvuldig weer uit. Zo bleef ze even rustig ademhalen, tot haar volt weer daalde, en dat van de Mareep dus ook. Ze opende haar ogen en liet haar volt dalen, zodat de volt van de Mareep weer naar haar kroop, tot ze beiden een mooi level hadden bereikt. “Dank je voor je hulp,” zei ze, voor ze langzaam verder de fabriek in liep.
Fronsend keek Amore voor zich uit terwijl ze door liep. “Jah,” mompelde ze tegen zichzelf, waarna ze stopte met lopen, “dit is een begin. Iets wat elke Pikachu die zijn voltpercentage onder controle heeft kan..” Want je beheerst je volt, en dat is wat je moet kunnen om het onder controle te houden, dacht ze er droogjes achteraan. “Een voltexplosie is anders. Je moet je eigen volt omlaag werken wil je dat het volt van de ander ook daalt. Maar, je moet het ver omlaag werken, en dat is bijna onmogelijk. Misschien..” Ze liep op een machine af. Schokjes kwamen van haar staart voor ze deze tegen de machine aanlegde. Toen wist ze het.
“Mijn staart,” fluisterde ze zacht. “Natuurlijk,” siste ze toen. Ze wist wat ze had geleerd. “Als een Raichu zijn volt wilt laten stijgen, stopt hij zijn staartpunt in de grond en neemt zo elektrische energie op. Maar, als een elektrische aanval op je afgevuurd wordt, terwijl je zo in verbinding staat met de grond.. Dan zal de elektriciteit in de aardbodem opgenomen worden, wat niks uit maakt, vooral niet op een zanderige grond, want zand is immuun voor elektriciteit,” mompelde ze tegen zichzelf. Een felle grijns ontstond op haar gezicht. Zij en Secret zouden hun revanche krijgen. Op het strand. En Amore wist hoe ze dit voor elkaar moest krijgen. Met een grijns op haar kop liep ze weg.

Eenmaal aangekomen op het strand keek ze met een vrolijke blik naar haar nageltjes en ging ze op een steen zitten. Ze had een brief geschreven waarin ze zei dat ze Secret wilde ontmoeten, op dit strand, bij de zonsondergang. Ze had er geen afzender bijgezet, want ze dachten dat ze dood was.
Secret kon nu elk moment aankomen. Ze pakte voorzichtig het boekje bij zich waar ze wel eens in schreef als ze dat nodig had. De mensen noemden het een dagboek, of in het engels een diary. Zelf vond ze het woord Diary mooi klinken, dus noemde ze het zo. Ze haalde diep adem toen ze aankwam bij een stuk dat ze had geschreven, een lange tijd geleden..

‘Vandaag overtuigde ik mezelf ervan dat ik het op mocht geven. Dat ik geen risico’s hoefde te nemen. Dat ik het mocht laten zoals het was. Geen drama. Nu is het de tijd niet daarvoor.
Maar mijn redenen zijn geen redenen.
Het zijn smoesjes.
Ik verberg me voor de waarheid, en de waarheid is dat.. Ik bang ben. Ik ben bang dat als ik gelukkig ben, ook al is het maar voor heel even.. De wereld instort. En..
Ik denk niet dat ik dat overleef, eerlijk gezegd.

Ik weet nog wat ik gezegd heb tegen Riolu. ‘Voordat wij iets kregen, Riolu, was mijn leven als de hemel. Er waren een paar dingen die licht gaven, maar het was niet genoeg. Toen kwam jij. Mijn hele wereld werd verlicht. Je was als een soort komeet, die zelfs de kleine sterretjes meer licht liet geven. Toen ging ik weg. Ik was verblind. Niks was meer goed genoeg. Het licht van de komeet had me zo verblind dat zelfs de grootste sterren niet zichtbaar waren. Toen kwamen we weer bij elkaar. De sterren lichtten weer op, maar de komeet kwam nooit terug.’
Natuurlijk. De komeet komt nooit meer terug. Hij is vlak voor me neergestort, en ik wil het niet verlaten, maar ik ben bang dat ook zijn wereld in zal storten als hij zich met mij bemoeit, en.. Dat wil ik niet.’

‘Ik had het niet fouter kunnen hebben. Ik dacht dat ik kon glimlachen, de dag zo door kon komen, alsof alles echt oké was. Ik had een plan, ik wilde zorgen dat niemand last van me had. Ik wilde mezelf veranderen.
Maar, hoe kan ik mezelf veranderen? Een nieuw persoon zijn. Iemand zonder verleden, zonder de pijn. Iemand die leeft.
Zo makkelijk is dat niet, weet je.
En nu, nu zie ik in wat voor vergissing ik heb gemaakt.
Het spijt me.’

‘Laatst is mijn enige dochter bij me weggegaan. Ik heb het gevoel dat ik iets heel erg fout doe in dit leven.
Het lijkt wel alsof alles om me heen mis gaat. Maar, ik wil er met niemand over praten, dus schrijf ik het maar op.
Trouble en Smile zie ik nooit meer. Betekent dat dat ik een slechte moeder ben?
Secret is overgelopen naar de kant van haar vader. Natuurlijk, ik kan haar niet stoppen als ze gaat doen wat haar vader doet. Maar, hoe kan ik hier mee leven?
Force is de enige die mij een beetje het idee geeft van wat het is om een ouder te zijn. Ik hoop maar dat ik dit niet verpest..’

Amore haalde diep adem. Natuurlijk was dit niet het enige wat er in stond, maar dit waren wel een paar dingen die haar altijd dwars bleven zitten. De keer dat ze Riolu voor de zoveelste keer verliet, maar deze keer met een leugen. En.. Haar kinderen.
‘Hallo..?’ klonk een maar al te bekende stem. Amore stond sierlijk op en trok de capuchon van haar cape iets verder over haar kop heen. “Hallo, Secret,” zei ze duister. ‘Wie ben jij?’ vroeg Secret. “Dat maakt niet uit..”
Met een snelle aanval sprong ze op Secret af en raakte haar met een ijzerstaart. Hierna sprong ze met een salto naar achteren en keek ze toe hoe Secret tegen een steen aan vloog. ‘Hé!’ riep Secret uit, maar meer zei ze niet. Haar ogen begonnen licht te geven. Goed zo, dacht Amore bij zichzelf. Schiet maar op met die voltexplosie. Het zal je zo verzwakken dat ik je daarna zonder problemen uit kan schakelen. ‘Jij zal boeten, wie je ook bent,’ gromde Secret. “Jij bent degene die vandaag zal sterven,” antwoordde Amore duister. Ze liet haar volt dalen, wachtend tot Secret op haar af kwam. Helaas kwam Secret op haar af met een volt tackle. Amore wist was ze daarmee moest. Toen Secret dichtbij genoeg was, vuurde ze een donder af. De donder voegde zich samen met de volt tackle en Secret viel neer door de plotselinge stijging van haar volt. ‘Verdomme,’ gromde ze. Amore grinnikte, maar zei niks. ‘Ik zal je eens laten zien wie hier de baas is,’ gromde Secret. “Doe je best.” Secret rende op haar af met een snelle aanval, maar Amore sprong sierlijk opzij, net voordat Secret haar raakte. “Lieve schat, zonder jouw almachtige voltexplosie ben je niks. Jouw techniek is waardeloos. Je kan niet vechten. Dus, geef het op.” Amore grijnsde. ‘Dacht het niet,’ zei Secret. Ze sprong op Amore af en greep haar capuchon beet. ‘Ik zal je mijn voltexplosie laten zien,’ zei ze. Amore knikte. Ze legde haar hand op Secret’s hoofd en deed haar staartpunt in de grond. Secret’s ogen kleurden bloedrood en begonnen nog meer licht te geven. Rode schokken kwamen van haar af. Amore sloot haar ogen, hopend dat het zou werken..
Toen ze de volt door haar lichaam voelde stromen deed het pijn. Haar eigen volt was zo laag, maar hetgeen wat door haar lichaam stroomde was zo sterk, zo.. Onwerkelijk. Het hoorde niet te bestaan. Secret’s volt bleef maar stijgen, wat Amore ook deed. Nee, nee, het moet lukken, dacht Amore bij zichzelf. Ze opende haar ogen en zag dat Secret’s ogen al minder rood werden. Alsnog kwam er toen een flits, de flits van een voltexplosie. Amore werd naar achteren gegooid, even als Secret. Ze schoof een heel stuk over het zand heen, tot ze eindelijk tot stilstand kwam. Ze kroop snel overeind en deed haar capuchon weer op. Maar, niemand had haar gezien. Toen merkte ze dat het geholpen moest hebben. Het had gevoeld als een donder, een redelijk sterke donder, maar meer niet. Ze zag dat Secret er wel slecht aan toe was; ze was moe van de explosie. Bovendien had ze haar volt blijkbaar niet meer zo goed onder controle, omdat er gele en rode schokken over haar lichaam liepen. Amore liep op Secret af. “Je bent dan misschien mijn enige dochter, maar ik zal er voor zorgen dat jouw leven hier eindigt. Je zult niemand meer pijn kunnen doen. Dat sta ik niet toe,” zei Amore. Ze ging naast Secret zitten, pakte haar handen beet in een soort houtgreep, ook al had ze de kracht niet meer om tegen te stribbelen, en zette haar tanden in Secret’s halsslagader. ‘M.. Mama..’ stotterde Secret hulpeloos. Amore zei niks. Ze voelde hoe het bloed door haar mond stroomde, hoe een deel ervan haar keel in liep, en een groot deel haar mond uit liep, over haar cape en vacht en over de vacht van Secret, zodat het vervolgens op het zand kon landen.
Net toen ze voelde dat Secret slap werd, dat ze niet meer leefde, was de zon helemaal onder gegaan, waardoor het donker werd. Amore sloot haar ogen. Ze stond op, pakte Secret’s staart, en liep naar het water, Secret meesleurend, waar ze haar spiegelbeeld zag. Ze knoopte de voorkant van haar cape voorzichtig los en maakte hem toen helemaal los. Ze gooide het aan de kant. Hierna liep ze het water in en beet op haar lip. Ze hield Secret’s staart vast terwijl ze haar het water in trapte. Misschien zou iemand haar vinden op zee, maar niemand kende hen hier, dus het zou niks uit maken.
Ze haalde diep adem en voelde toen hoe een traan over haar wang liep. Kwaad sloeg ze met haar hand op het water, waarna ze Secret een harde trap gaf. Ze zag hoe Secret verder weg dreef, en vervolgens zonk. Toen Secret eenmaal helemaal gezonken was, liep er opnieuw een traan over Amore’s wang.
“Mijn eigen dochter..” mompelde ze zacht. Haar ogen waren groot en hadden een helderrode gloed. “I’m sorry it had to be this way,” zong ze zacht. “Het moest wel,” zei ze hierna zacht. Ze schudde haar hoofd even heen en weer en begon toen het bloed uit haar vacht te wassen.
Toen ze hier even later klaar mee was, pakte ze haar cape en maakte ze die ook schoon. Hierna deed ze hem om en liep ze weg. Ze kon eindelijk terug naar PokéRPG..

“De slechte dingen zullen je voor altijd blijven volgen. De slechte herinneringen zul je niet meer vergeten. Je kunt niet ontsnappen, ook al doe je nog zo je best. Je kunt alleen maar door blijven gaan met je leven, hopend dat er iets goeds gebeuren gaat. En, gebeurt dit, dan houd je het zo lang mogelijk vast, omdat je dat nodig hebt, na alles wat er gebeurd is. Maar, ik zal een glimlach op mijn gezicht zetten, en het zal geloofwaardig zijn. Mijn glimlach zal zeggen: ‘Het gaat goed. Ik ben er al overheen.’ Ik zal doen of ik er overheen ben. Want, anders gaan de enige personen die ik kan spreken medelijden hebben. En, dat kan ik er niet bij hebben,” sprak ze. Ze zat tegen een boom aan en las alles wat ze in haar dagboekje schreef hardop voor. “Ik zal groot zijn, ik ben een volwassen persoon. Ik zal het zo lang mogelijk volhouden. Gisternacht verloor ik één keer de controle over mijn emoties. Alles wat ik in me begraven had, haastte zich naar boven. Maar, nu ben ik in staat het tegen te houden. Ik zal zorgen dat niemand medelijden heeft. De Pokémon die mogen weten dat ik nog leef zullen al hun concentratie nodig moeten hebben voor de aankomende oorlog. Als één van hun leiders niet goed oplet, zullen ze zelf er misschien ook minder vertrouwen in hebben, en vertrouwen is het enige wat sommigen op dit moment hebben,” zei ze hierna. Ze haalde diep adem en kraste haar handtekening onderaan de bladzijde. Hierna sloeg ze het boek dicht en stond ze op. “Daar gaan we,” zei ze, waarna ze begon aan haar reis, terug naar PokéRPG.
Het duurde lang. Ze rende door regen, bliksem, maar ook zonneschijn. Door de bergen, maar ook door lange vlakke velden. Elk gebied was anders. Normaal had ze de tijd genomen om het te bekijken, maar nu dacht ze maar aan één ding: terug naar het gebied waar ze al heel lang woonde, PokéRPG.

Toen, na een lange tijd, kwam ze uiteindelijk aan in de Marble Mountains. Ze beet op haar lip. “Eindelijk,” zei ze zacht en ze grijnsde. Ze rende op vier poten een berg op, die zo’n kilometer hoog was, en keek met een grote grijns op haar koppie uit over PokéRPG. Ze deed haar armen omhoog, haar ogen kleurden rood en ze wilde een rode donder de lucht in gooien..
Toen herinnerde ze zich plots dat Akira dacht dat ze dood was. “Verdomme,” gromde ze. Automatisch trok ze haar capuchon wat meer over haar kop heen, terwijl ze om zich heen keek. Ze ging met een zucht liggen, boven op de berg, met tranen in haar ogen. Hoe kon ze Riolu vinden, zonder hem te roepen? Was dat niet kinda onmogelijk? Ach, misschien kwam ze iemand tegen die ze genoeg vertrouwde om hem of haar het te vertellen, en kon die haar naar Riolu brengen..

-Van het dikgedrukte, gekleurde woord lezen, want dan pas is ze in PokéRPG. Danke schön. x3
Geen pkm met slechte bedoelingen, aub. x)-

Een kleine Pikachu werd wakker op een zonnige dag. Hij ging recht overeind zitten en wreef in zijn ogen. Daarna knipperde hij een paar keer om in het licht van de zon te kunnen kijken. Hij was de dag ervoor in slaap gevallen terwijl hij keek naar de zon die onder ging. ‘’Nog heel even,’’ mompelde hij tegen zichzelf. Hij ging in het gras liggen. Als hij vandaag zou beginnen training zou hij 30 dagen achter elkaar hebben getraind. Dus ongeveer 1 maand. Je kon zien dat hij steeds sterker en sneller werd. Maar hij stelde nog steeds niks voor tegenover Pokémon zoals Amore, Riolu en Levy. Hun hadden vast al vele jaren training achter de rug. Of alvast langer dan Force. Force stond traag op. Hij keek weer naar de zon. Daarna keerde hij de zon de rug toe en begon te rennen. Hij kwam langs verschillende plekken het begon met de Peaceful Plains. Deze waren nu zo goed als dood. Hij rende door het dorre gras met een witte straal achter hem aan. Al snel kwam hij bij de plaats waar hij wou trainen. De Marble Mountains. Hij sprong van rots naar rots om hoger te komen. Uiteindelijk kwam hij bij een grote grot in de Marble Mountains. Niemand wist er van. Hij had de grot gedeeltelijk zelf gemaakt zodat hij er in kon trainen. Hij sprong er in en zijn ogen gloeide gelijk groen zodat hij in de donkere grot kon kijken. Hij had allerlei dingen getraind in de grot. Alleen het graven van de grot was een training van zijn dig. Nu kon hij snel onder de grond bewegen. Ook had hij bijvoorbeeld zijn IJzerstaart en bliksemstraal hier getraind. Verder was hij eigenlijk niet gekomen. De grot graven duurde zelf best lang. Hij gokte op ongeveer 6 dagen.

Foce sloot zijn ogen. Wat zou hij vandaag doen? Hij keek rustig naar de muur. Deze had al vele aanvallen van Force moeten verdragen. Misschien.. Als hij een Thunder deed terwijl hij Volt tackle deed. Wat zou de uitkomst daarvan zijn. Zou de Thunder in de Volt Tackel komen zodat het een gigantisch grote volt Tackel werd. Of zou de Thunder alle kanten op vliegen terwijl Force in de Volt Tackle zat. Force wou het wel uittesten. Maar zou er geen kans zijn dat de grot zou instorten? Force keek met zijn groene ogen naar de plafond van de grot. Misschien kon hij dat later doen en kon hij nu eerst zijn Volt staart uitproberen. Volt Staart was gewoon een IJzerstaart omringd met volt. Het was vele male sterker dan een normale IJzerstaart. Ja, een Voltsrtaart was goed om mee te beginnen. Hij rende naar de muur toe en sprong in de lucht. Hij lande op zijn twee voorposten, een handstand, en maakte een halve draai terwijl hij met een IJzerstaart tegen de muur aan kwam. Daarna sprong hij in de lucht door zichzelf tegen de grond af te zette. Er verscheen een gele voltlaag om de Pikachu de heen. Hij concentreerde alle volt naar zijn staart toe. Daarna maakte hij een salto en sloeg met een Voltstaart tegen de muur aan. De muur brak bijna door midden. Force zuchte. In een grot trainen was goed en slecht tegerlijkertijd. Je had kans om onder een hoop stenen te belanden tijdens het trainen. Maar niemand kon stieken kijken hoe hij trainde. Force liep rustig uit de grot. Hij werd even verblind door het licht maar liep door. Hij zou buiten de grot trainen maar wel op de Marble Mountains Er verscheen een rode voltlaag om Force zijn lichaam heen. Hij rende naar voren toe op een hoge snelheid. De Volt laag werd iets groter. Daarna gebruikte hij zijn donder. Jammer genoeg schoot de donder niet uit de Volt Tackle. En de Volt Tackle werd zelf ook niet groter. Wat er wel gebeurde was een explosie. En Force was in de midden van de Explosie. Hij schoot naar achteren. Maar krabbelde al snel weer overeind. Dat deed pijn.. Hij strompelde weer naar voren. Hij moest het opnieuwe proberen. Weer verscheen er een volt laag om Force heen. Dit keer was hij normaal geel. Hij rende weer naar voren en gebruikte weer zijn donder. Maar weer kwam er niks anders dan een explosie. Hij probeerde het nog een paar keer. En steeds dezelfde uitkomst. Hij stromplede rustig de berg af. hij had het zo vaak gedaan dat hij nu kapot was. Hij zou een andere keer door gaan met zijn training.

Hij stopte bij de Timerise Forest. Daar plukte hij een Oran Berry en begon hij het op te eten terwijl hij naar een paar kinderen keek die aan het spelen waren. Hij gokte hun op dezelfde leeftijd al hem. Maar ze deden compleet verschillende dingen. Force nam enkele happen uit de Oran Berry waarna hij weer een nieuwe pakte. Dat ging een paar keer door toen er een derde Pokémon erbij kwam staan. Dit was een Buneary. 'Hebben jullie het al gehoord?' hoorde Force de Buneary zeggen. 'Amore is dood,' sprak de Buneary daarna. Force liet de Oran Berry in zijn poot vallen. Force zijn ogen kleurde velrood. In enkele seconde stond hij voor de Buneary. Deze pakte hij in zijn nekvel. ''Wie vesprijd die leugen.'' De Buneary keek bang naar Force. Je hoorde de 2 pokemon die er bij stonden roepen dat het de zoon van Amore was. ''Akira is het begonnen, ze zeggen dat Secret haar heeft vermoord,'' sprak de kleine Buneary bang. Force liet de Buneary los en liet zich op zijn knieën vallen. De drie pokemon rende alle 3 bang weg. Nee, dit kon niet waar zijn. Secret kon nooit zo snel sterk worden. Ze kon nooit hun moeder verslaan. Toch? Dit was gewoon een leugen om de Pokémon bang te maken. Maar als het waar was. Dan.. Zijn ogen waren ondertussen niet meer rood. Ze leken nu groot. Wat wist hij eigenlijk van zijn moeder? Minder dan de meeste Pokémon. Eigenlijk was de laatste keer dat hij haar had gezien zo'n 4 maanden geleden. Dus al voordat Suerte uit elkaar was gebroken hadden ze niet zo veel contact. Maar als hij zijn moeder maar een paar keer in een normale gesprek had gezien. Waarom voelde het dan zo erg om haar te verliezen? De laatste tijd waren er veel Pokémon dood gegaan. En dat boeide hem niet zo veel. Maar nu.. Hij strompelde weg. Weg waar de Pokémon hem konden zien. Na enkele minuten stond hij weer in de grot. Maar voor Force. Leek het alsof de wandeling uren had geduurd. Hij ging op zijn rug liggen in de grot. Wat moest hij nu doen? Zijn moeder was dood.

Hij had enkele dagen in zijn grot gezeten. Hij was alleen soms naar buiten geweest om wat te eten te halen maar daar bleef het bij. Hij was het trainen al een tijdje gestopt. En dat allemaal door de dood van zijn moeder. Force zuchtte luid. Hij kon niet in de grot blijven liggen. Dat zou niks opleveren. Hij zou gaan trainen. En zijn wraak krijgen. Hij liep voor de zoveelste keer uit de grot. Zoals gewoonlijk werd hij even verblind door het licht. Maar daarna liep hij door. 'Verdomme.' Hoorde hij iemand opeens grommen. Hij keek om zich heen. Hij wist zeker dat hij iemand gehoord had. Hij rende de richting op waar het geluid vandaan kwam. Hij kwam uit bij een gedaante. Deze lang met een capuchon op op de grond. Wie was dat? Raar had Force het gevoel dat hij de Pokemon kende.

-Kort vergelijke jou post. Maarja =o-

Amore hoorde het geluid van een naderende Pokémon niet. Dus ging ze rechtop zitten, waardoor ze met haar rug naar de Pokémon toe kwam te zitten, en pakte ze haar dagboekje. Ze begon weer te praten, waarschijnlijk net te zacht voor Force om alles te kunnen verstaan, maar hij zou wel íets kunnen horen.
“Ik ben eindelijk aangekomen in het bekende PokéRPG. Maar, wat nu? Ik weet dat ik het heel de Chiave wilde vertellen, maar wat als ze zich verspreken? Wat als iemand hen verteld: ‘Amore is dood,’ en ze zeggen: ‘Nee, hoor.’ Of als ze ineens zeggen dat ik iets gezegd heb, terwijl ik dood hoor te zijn? Ik weet het niet. Ik wíl ze vertrouwen, maar de kans dat één of meerdere personen zich verspreken is groot. Ik weet niet of ik dat risico wel wil nemen. Of ik het wel durf te nemen. Maar, vertel ik het niet aan iedereen, aan wie vertel ik het dan? Sowieso Riolu en Shadow. Die twee kunnen hun snater wel dichthouden, dat weet ik zeker. Force. Hij is nog jong, maar.. Ik vertrouw hem erop dat hij zijn mondje dichthoudt. Verder nog Evening.. Shadow vertrouwt hem, dus ik ook. Verder denk ik eerlijk gezegd niet dat iemand het te weten mag komen. Ik zou willen van wel, maar nee, het kan niet. Ik zal zorgen dat niemand van mijn comeback te weten komt. Ze zullen moeten denken dat ik dood ben, zodat Akira geen argwaan krijgt. Dan, tijdens de oorlog, zal ik vechten. Ik zal Akira laten boeten voor alles wat ze ooit gedaan heeft. En, ik zal mezelf laten zien. Ik zal iedereen vertellen dat Secret dood is gegaan. Dat ik mijn eigen dochter vermoord heb. Dit klinkt veel erger dan het is, want.. Ach ja.. Als het mijn dochter niet was zou ik haar sowieso vermoord hebben toen ze mij wilde vermoorden. En, ik mag geen uitzondering maken voor familie. Die fout heb ik eerder gemaakt. En, ik zal die fout niet nog eens maken. Zo dom ben ik niet.”
Na de laatste punt gezet te hebben stopte ze het dagboekje weer weg. Met een frons op haar kop keek ze voor zich uit. “Maar, als ik maar iets zeg is de kans er al dat men mij zal herkennen, en dat mag niet gebeuren. Maar, om nou de hele tijd mijn bek dicht te houden gaat ook moeilijk. Of.. Dat is onmogelijk,” ze hapte even naar adem, waarna ze verder praatte, tegen zichzelf, “misschien dat als ik probeer anders te klinken het helpt. Iedereen hier heeft me langer dan een maand niet gezien, sommigen zelfs langer. Dus, dat moet niet moeilijk zijn.” Ze haalde diep adem en moest toen bijna lachen. “Oké, laat maar. De Pokémon die mij goed genoeg kennen zijn de enigen die het zullen herkennen. Ik zal een beetje bij degenen die het niet mogen weten uit de buurt blijven, dan is het probleem opgelost.”
Ze grijnsde haar tanden bloot, waarna ze zich op haar rug liet vallen, waardoor haar cape deels van haar kop af viel. Meteen ging ze weer rechtop zitten. “Verdoemde cape,” mompelde ze. Ze keek schichtig om zich heen of iemand haar gezien had, toen ze plots een kleine Pikachu zag. Zijn groene ogen herkende ze maar al te goed. Snel stond ze op en keek ze de kleine Pikachu vol verbazing aan. “Force?” fluisterde ze en ze hief haar wenkbrauwen op. Natuurlijk, hij zou veel verbaasder zijn als hij haar zou zien dan andersom. Het was niks vreemds dat zij hem tegenkwam, hier, in zijn woongebied. Maar, waarschijnlijk dacht hij dat ze dood was, dus..
Ze liep op Force af en haalde diep adem. Fluisterend begon ze hem te vertellen wat er gebeurd was. “Er ging iets mis, waardoor ik tijdelijk uitgeschakeld was. Akira dacht dat ik dood was. Zo is die roddel er gekomen. Ik heb later Secret nog een keer gezien, en heb er een einde aan gemaakt. Het spijt me zeer als je het erg vindt dat ik je zus vermoord heb, maar.. Ik mag geen uitzondering maken voor familie. Als iemand één van ons aanvalt, zal ik deze aanvallen.”

- Sorry, heel kort. -

Force bleef naar de Pokemon met de cape om kijken. Deze had zo te zien nog niet door dat Force op het moment voor haar stond. Force bleef naar de Pokémon kijken. Hij kende de Pokemon. Dat wist hij zeker. De Pokemon was druk bezig met in haar dagboek te schrijven. Ook vertelde ze wat ze schreef . De helft kon hij niet horen. Wel hoorde hij een paar keer zijn naam voorbij komen. Dus ze moest hem kennen als ze hem in zijn dagboek vermelde. Al snel stopte ze de Dagboek weg, ‘Maar, als ik maar iets zeg is de kans er al dat men mij zal herkennen, en dat mag niet gebeuren. Maar, om nou de hele tijd mijn bek dicht te houden gaat ook moeilijk. Of.. Dat is onmogelijk.’ Force dacht na over wat de Pokemon zei. Hij herkende de stem. Hij wou weer kijken naar de Pokémon. Tijdens het nadenken over wat ze zei had hij een groot stukje gemist. De Pokémon liet ze zich op haar rug liet vallen. De cape viel deels van haar kop af. Ze ging gelijk weer rechtop zitten op de cape goed te zetten. ‘Verdoeme cape,’ mompelde de Pikachu. Dat was.. Amore… De Pikachu keek of iemand haar had gezien. Nu pas zag ze Force nu. Dus, alles wat Akira had verspreid een leugen? Ze probeerde de Pokemon gewoon bang te maken. Dat was het. Of Amore was ook uit de dood opgestaan. Net als Tora was. Nee, dat betwijfelde Force. ‘Force?’ fluisterde Amore en ze hief haar wenkbrauwen op. Wat kon hij zeggen. ‘Was jij niet dood?’ dat zou heel raar klinken. Dus besloot hij maar te wachten. Op het antwoord. ‘Er ging iets mis, waardoor ik tijdelijk uitgeschakeld was. Akira dacht dat ik dood was. Zo is die roddel er gekomen. Ik heb later Secret nog een keer gezien, en heb er een einde aan gemaakt. Het spijt me zeer als je het erg vindt dat ik je zus vermoord heb, maar.. Ik mag geen uitzondering maken voor familie. Als iemand één van ons aanvalt, zal ik deze aanvallen,’ fluisterde Amore hem toe. Secret dood. Hij had zijn zus altijd al gehaat. Dus dat boeide hem niet. Eerst deed ze zo aanstellerig. Daarna ging ze nog bij de slechte groep. Net als hun vader. En daarbij, toen hij gevangen was door Guerra, die toen nog Lustro heette, probeerde ze hem te stoppen te ontsnappen. En zei ze nog alsof ze stoer was dat ze hem als eerst wou doden. Dit was haar verdiende loon. ‘’Laat me raden, ik mag aan niemand zeggen dat ik jou hier hem ontmoet..’’ fluisterde Force terug. Het was een beetje logisch dat hij h aan niemand mocht zeggen. Het moest hoogstwaarschijnlijk geheim blijven omdat ze met een Cape om liep. Als ze wou dat iedereen wist dat ze nog leefde dan zou ze gewoon zonder Cape rondlopen of een rode bliksem de lucht in vuren.

- Ook kort =( -

‘Laat me raden,’ fluisterde Force na een tijdje, ‘ik mag aan niemand zeggen dat ik jou hier heb ontmoet.’ Amore grijnsde. “Je bent nu al slimmer dan je zus,” grijnsde ze. Ze keek om zich heen. “Maar een paar enkele Pokémon mogen weten dat ik nog leef, en Secret niet. Akira denkt nu dat Secret er zal zijn tijdens de oorlog, maar dat ik er niet zal zijn. We zullen haar eens teleurstellen.” Ze snoof zacht, toen ze zich plots herinnerde dat ze Force alles wel kon vertellen. “Ik en Riolu waren van plan samen een nieuwe Suerte op te richten, genaamd Chiave. We werken in het geheim, onze identiteit is voor buitenstaanders geheim. Daarom heb ik ook zo’n leuke cape.” Even grinnikte ze. “Wij nodigen de leden uit, want.. Je mag pas van de groep weten als de leiders je er bij willen. Helaas heeft de Guerra een lid dat in de toekomst kan kijken. Ze weet dat de Chiave komt. Haar toekomstblik heeft ze echter te vaak gebruikt nu, dus kan het even niet meer. Ik weet dat ze het gebied uit is, en weet dat ik nu dus veilig ben. Bovendien zal ze mijn toekomst niet meer afspeuren, omdat ik.. Dood ben, volgens haar.” Ze schudde even grinnikend haar kop. “Akira zal niet veel letten op de kracht van haar leden, ze denkt dat Secret’s voltexplosie de Chiave uit zal roeien. Ze heeft het echter mis,” zei ze grinnikend. “Maar, dat is van latere zorg..” mompelde ze hierna. Ze trok haar cape even iets meer over haar kop en keek om zich heen. “Heb jij Riolu gezien?” vroeg ze voorzichtig aan Force. “Ik denk dat het wel zo handig is als hij weet dat ik nog leef als ik mee doe aan de oorlog..” Ze snoof zacht en keek toen even met een haastige blik om zich heen. “En.. Oh god, ik ben veel te lang weggeweest..” mompelde ze hierna. Plots herinnerde ze zich iets. Force had het recht om te weten wie zijn familie was, niet waar? “Force,” zei ze hierna serieus. “Tora is je oma niet,” zei ze grijnzend. Behalve je broers en mij heb je hier geen bloedverwanten. Er is nog één iemand, genaamd Nyala. Dat is de zus van mijn moeder, Myra. Mijn moeder is echter dood. Niemand weet precies wie mijn vader is, dus ik weet niet of die nog leeft. Tora en zo zijn hele, hele verre familie.. De zus van een.. Over, over, nog wat over’s, grootmoeder is de oma van Tora,” zei ze zacht. Misschien kende Force Tora niet, maar hij kende Shadow waarschijnlijk. Maar, die was al nooit een bloedverwant geweest. Nu nog steeds zag Amore haar als familie. Dat zou ze altijd blijven doen. Tora zag ze niet als familie. Secret zelfs niet. Maar Shadow wel. Amore haalde een keer diep adem. “Maar ja,” mompelde ze zacht. “Ik hoop dat je goed getraind hebt, want ik zou het fijn vinden als jij mee zou vechten in de oorlog. Natuurlijk zal ik ervoor blijven zorgen dat je niks overkomt, ook al denk ik dat je nu onderhand wel oud genoeg bent om voor jezelf te kunnen zorgen. Secret kon het ook,” sprak ze zacht. Haar stem klonk neutraal, emotieloos. Maar toch oh-zo herkenbaar. Alle Guerra-leden die haar ooit hadden gesproken zouden haar zo herkennen. Amore onderdrukte een grom. Dit zou misschien nog moeilijker worden dan ze had gedacht.

‘Je bent nu al slimmer dan je zus,’ grijnsde Amore. Force zag dat als een ja. ‘Maar een paar enkele Pokémon mogen weten dat ik nog leef, en Secret niet. Akira denkt nu dat Secret er zal zijn tijdens de oorlog, maar dat ik er niet zal zijn. We zullen haar eens teleurstellen.’ Force knikte rustig, Akira en heel Guerra zou verliezen als ze hun geheimen wapen niet konden gebruiken. Een grijns verscheen op het gezicht van Force. Dat had haar moeder weer goed gedaan. ‘Ik en Riolu waren van plan samen een nieuwe Suerte op te richten, genaamd Chiave. We werken in het geheim, onze identiteit is voor buitenstaanders geheim. Daarom heb ik ook zo’n leuke cape. Wij nodigen de leden uit, want.. Je mag pas van de groep weten als de leiders je er bij willen. Helaas heeft de Guerra een lid dat in de toekomst kan kijken. Ze weet dat de Chiave komt. Haar toekomstblik heeft ze echter te vaak gebruikt nu, dus kan het even niet meer. Ik weet dat ze het gebied uit is, en weet dat ik nu dus veilig ben. Bovendien zal ze mijn toekomst niet meer afspeuren, omdat ik.. Dood ben, volgens haar.’ Force ging door met knikken terwijl hij alles wat ze zei in zichzelf opnam. ‘Akira zal niet veel letten op de kracht van haar leden, ze denkt dat Secret’s voltexplosie de Chiave uit zal roeien. Ze heeft het echter mis. Maar, dat is van latere zorg..’ mompelde Amore hierna. ‘Heb jij Riolu gezien?’ vroeg ze daarna aan Force. ‘’Ja, ik ben hem wel een paar keer tegen gekomen,’’ mompelde Force. ‘Ik denk dat het wel zo handig is als hij weet dat ik nog leef als ik mee doe aan de oorlog..’ Force knikte kort. ‘Force,’ zei Amore hierna serieus. ‘Tora is je oma niet,’ zei ze grijnzend. ‘Behalve je broers en mij heb je hier geen bloedverwanten. Er is nog één iemand, genaamd Nyala. Dat is de zus van mijn moeder, Myra. Mijn moeder is echter dood. Niemand weet precies wie mijn vader is, dus ik weet niet of die nog leeft. Tora en zo zijn hele, hele verre familie.. De zus van een.. Over, over, nog wat over’s, grootmoeder is de oma van Tora.’ Oké, dat had Force niet verwacht. Dus Tora was niet zijn oma maar ene Myra. En alleen Nyla leefde nog, ‘Maar ja,’ mompelde Amore toen zacht. ‘Ik hoop dat je goed getraind hebt, want ik zou het fijn vinden als jij mee zou vechten in de oorlog. Natuurlijk zal ik ervoor blijven zorgen dat je niks overkomt, ook al denk ik dat je nu onderhand wel oud genoeg bent om voor jezelf te kunnen zorgen. Secret kon het ook,’ sprak ze zacht. Haar stem klonk neutraal, emotieloos. Dus hij mocht meevechten in de oorlog? Dat was eigenlijk best kewl. Dan had hij niet de hele tijd voor niks getraind. Maar betekende de uitnodiging om mee te vechten in de oorlog dat hij werd uitgenodigd om bij de nieuwe groep. Chiave te komen? ‘’Oja, zal ik Riolu roepen?’’ sprak hij rustig. Als het goed was kon Force, Riolu wel roepen. Als hij hem riep dan wisten ze niet dat Amore nog leefde. Ze zouden gewoon denken dat Force met Riolu wou praten. En aangezien ze Force niet echt als een bedreiging zagen. Zouden ze er niks achter zoeken. ''Als je wilt weten wat er is gebeurd in PokeRPG kan ik je wel wat vertellen,'' mompelde hij rustig. ''Er is een nieuwe vijand gekomen, maar maak je daar geen druk over. Het is een Pokémon die hoogstwaarschijnlijk in elke legend en pokemon kan veranderen. Door dit te doen zorgt hij voor allerlei weer omstandigheden zodat er vele pokemon dood gaan,'' sprak Force daarna kalm. ''Het is de laatste tijd weer stiller geworden. Maar we weten nog niet precies wie het is dus zoeken een paar pokemon nu voor de antwoord. hebben we de antwoord eenmaal zouden we de pokemon killen.'' Force keek rustig naar Amore. ''Verder is Dustfire weer 'herleven' maar dat wist je al?'' sprak Force onzeker.

- De hele Post is bijna jou post waar Force op reageert. -

‘Ja, ik ben hem wel een paar keer tegengekomen,’ had Force gemompeld. Amore onderdrukte een grijns. ‘O ja, zal ik Riolu roepen?’ vroeg hij toen ze eenmaal klaar was met praten. “Nee,” was haar antwoord. Met een lichte grijns, waarbij maar één mondhoek omhoog trok, keek ze hem aan. “Ik wil dat ik hem zelf vind, of hij mij. Dat moet niet zo moeilijk zijn. Ik moet me nog even voorbereiden op wat ik tegen hem en de rest ga zeggen.” Ze haalde een keer diep adem. “Het is nog altijd makkelijker om tegen jou te praten dan tegen hem,” mompelde ze zowat onverstaanbaar. ‘Als je wilt weten wat er is gebeurd in PokéRPG kan ik je wel wat vertellen,’ mompelde Force toen, ‘er is een nieuwe vijand gekomen, maar maak je daar geen druk over. Het is een Pokémon die hoogstwaarschijnlijk in elke legend en Pokémon kan veranderen. Door dit te doen zorgt hij voor allerlei weer omstandigheden zodat er vele Pokémon dood gaan,’ zei Force. Amore onderdrukte een grinnik. “Ik, als voormalig leidster van de Suerte, zou me daar juist wél druk over moeten maken. Maar, nee, dat doe ik niet. Ik heb inderdaad belangrijker zaken aan mijn hoofd. De rest kan dit wel aan, zonder mijn hulp.” Ze snoof zacht. ‘'Het is de laatste tijd weer stiller geworden. Maar we weten nog niet precies wie het is dus zoeken een paar Pokémon nu voor de antwoord. hebben we de antwoord eenmaal zouden we de Pokémon killen.. Verder is Dustfire weer 'herleven' maar dat wist je al?’ sprak Force toen. Amore grijnsde licht. “Nee, dat wist ik niet. Maar, ik had al zoiets verwacht. Ze is een feniks, die herreizen wel vaker,” grijnsde ze. Ze sloot haar ogen even en dacht aan het feit dat Force Riolu nu kon roepen, dat ze hem nu al zou kunnen zien.. Snel schudde ze haar kop heen en weer en beet ze op haar lip. Nee. Dat mocht niet. Ze zou Riolu spontaan tegen willen komen, of in ieder geval zonder dat iemand hem zou roepen. Zo zou ze kunnen zien of hij al wist van haar zogenaamde dood. Het kon zijn dat hij het nog niet gehoord had, alhoewel ze dat betwijfelde. Ze wilde hem oh zo graag spreken, maar zou zichzelf tegenhouden. Ze wilde hem apart spreken, het liefste. Even alleen zijn met hem, zodat ze het even tot zich door zou kunnen laten dringen. Want, ze wist dat wanneer ze hem zag, ze het liefste in tranen uit zou willen barsten. Om een of andere reden liet ze zich bij hem makkelijk gaan, zou ze bij hem uit kunnen huilen; iets wat ze bij niemand kon. Maar, ze zou zich bedwingen. Ze zou niet het verdrietige meisje zijn, ze zou een zelfverzekerde leider zijn. Of tenminste doen alsof ze er een was. Ze zou hem alles vertellen wat hij moest weten. Haar emoties hield ze het liefste voor zich, want ze stapelde het al een tijdje op. Wanneer ze zich zou laten gaan, zou ze in tranen uitbarsten. En, dat was iets wat absoluut niet mocht gebeuren.

'Nee,' was haar antwoord toen Force vroeg of hij Riolu moest roepen. 'Ik wil dat ik hem zelf vind, of hij mij. Dat moet niet zo moeilijk zijn. Ik moet me nog even voorbereiden op wat ik tegen hem en de rest ga zeggen.' voorbereiden op wat ze zou zeggen? Force kon zich daar nu nog niks bij verzinnen. Maar ze wist wel wat ze deed. En als ze het liever alleen wou doen. Dan deed ze dat ook. 'Ik, als voormalig leidster van de Suerte, zou me daar juist wél druk over moeten maken. Maar, nee, dat doe ik niet. Ik heb inderdaad belangrijker zaken aan mijn hoofd. De rest kan dit wel aan, zonder mijn hulp.' Weer knikte Force. Force zou het zelf moeilijk vinden om in het geheim te leven. Al had je honger en ging je naar het bos om een paar bessen te plukken had je al een grote kans dat je werd ontdekt. En daarbij kon je niet meer om hulp roepen als je hulp nodig had. Want de tegenstander zou dan weten dat je nog leefde. Een zucht verliet Force zijn mond/bek. Nee, hij zou niet zo willen leven. Dat wist hij nu al. Nu moest hij ervoor zorgen dat hij het niet zo verpesten voor zijn moeder. Want als hij zich maar een keertje versprak dan zou dat rond gaan als een roddel. En in minder dan een dag aankomen bij Guerra. Even viel het Force op dat beide hij en Amore stil waren gebleven. Hoogstwaarschijnlijk waren ze nu bijna in gedachten weggezonken. Force in ieder geval wel. Waar konden ze het anders over hebben. Amore wist al wat er gebeurd was in PokeRPG en Force wist al wat er gebeurd was met haar en waarom en hoe de roddel was ontstaan. ''En wat ga je hierna doen?'' besloot Force maar te zeggen. Hij was best nieuwsgierig. Ze kon niet zomaar door de stad lopen. Dan zouden mensen zich afvragen wie de gemaskerde pokemon was. Ook al had ze niet letterlijk een masker om..

-Srry voor kortheid >.<-

Toen Amore Force hoorde zuchten, hief ze één wenkbrauw op. Hij scheen ergens over na te denken, ook al had ze geen idee over wat. ‘En wat ga je hierna doen?’ vroeg hij uiteindelijk. Amore keek naar de grond. “Ik..” begon ze, maar toen keek ze even naar de lucht, alsof haar woorden daar geschreven stonden. “Ik ben van plan dit even geheim te houden. Riolu en ik zullen samen de Chiave oprichten, maar iedereen zal denken dat Riolu het alleen doet. Akira denkt dat Secret ergens aan het rusten is, zodat ze hersteld is met de oorlog. Ik zal zorgen dat ze dat blijft denken. Ik zal me schuilhouden. Als de Chiave er klaar voor is, zullen we de oorlog houden, en zal ik laten zien dat ik nog leef. Akira trekt zich misschien zelfs terug, omdat ik zeker weet dat ze rekent op Secret,” zei ze met een zucht. “Het is lastig om je schuil te houden, maar ik denk dat het me wel lukt. Ik zal gewoon door het gebied blijven gaan, maar het grootste deel van de tijd zal ik waarschijnlijk in een boom doorbrengen, zo kan ik horen wat de Pokémon zeggen, maar zien ze mij niet,” grijnsde ze. Ze snoof zacht. “Ach ja,” zuchtte ze droogjes, waarna ze opstond. “Ik denk dat ik maar eens verder ga.. Als ik op deze berg blijf staan kom ik niet echt veel verder,” zei ze grijnzend. Ze keek even naar de grond. Ze had niet bepaald veel zin in het leven achter haar cape, maar meer kon ze niet doen. Ze zou zeker nog even moeten wachten. Misschien.. Misschien kon ze zelfs de Pokémon die toegelaten konden worden tot de Chiave testen! Ze onderdrukte een grijns. Als ze tegen hen vocht in een cape, zou ze wachten tot ze tevreden was. Was de Pokémon goed genoeg, zou ze hem laten zien wie ze was en toelaten tot de Chiave. Anders zou ze weglopen, zonder nog maar iets te zeggen. Het zou net zo iets worden als toen ze Levy en Blitzy testte, alleen toen mocht ze ontmaskerd worden. Nu mocht dat absoluut niet gebeuren voor ze zeker wist of ze diegene kon vertrouwen. Ze schudde haar kop heen en weer. “Als je iemand weet die het waard is om mee te vechten in de oorlog, met de Chiave, dan moet je Riolu roepen en hem inlichten. Als hij het ermee eens is, is het goed,” zei ze rustig. “Dag, Force,” zei ze toen, voor ze haar capuchon wat meer over haar kop heen trok en ze op vier poten weg rende.

~ Kortheid, mja, topic uit.. ¬¬ ~

'Ik ben van plan dit even geheim te houden. Riolu en ik zullen samen de Chiave oprichten, maar iedereen zal denken dat Riolu het alleen doet. Akira denkt dat Secret ergens aan het rusten is, zodat ze hersteld is met de oorlog. Ik zal zorgen dat ze dat blijft denken. Ik zal me schuilhouden. Als de Chiave er klaar voor is, zullen we de oorlog houden, en zal ik laten zien dat ik nog leef. Akira trekt zich misschien zelfs terug, omdat ik zeker weet dat ze rekent op Secret,' zei ze met een zucht. 'Het is lastig om je schuil te houden, maar ik denk dat het me wel lukt. Ik zal gewoon door het gebied blijven gaan, maar het grootste deel van de tijd zal ik waarschijnlijk in een boom doorbrengen, zo kan ik horen wat de Pokémon zeggen, maar zien ze mij niet.' Force luisterde goed naar wat Amore te vertellen had. 'Ik denk dat ik maar eens verder ga.. Als ik op deze berg blijf staan kom ik niet echt veel verder.' Weer knikte Amore. Amore ging weg op 4 poten en Force bleef alleen achter. Nu hij uitgenodigd was om mee te vechten. Zou hij extra gaan trainen. Hij zou hier weg gaan. Een grijns verscheen op Force zijn gezicht. Daarna ging hij op 4 poten staan en rende hij ook weg. We om zijn training te beginnen.