Chiara rekte zich uit en liet een gaap ontsnappen. Ze was net wakker geworden, nadat ze zich had verschuild in een van de grotten. Blijkbaar was ze in slaap gevallen, dat was maar goed ook, anders had ze zich kapot verveeld. Ze besloot om even een kijkje te nemen wat de regenbui had aangericht. Ze trippelde naar voren en zag door de opening dat er niet zo heel veel aan de hand was. Het was gewoon een beetje nat, meer niet. Ook de andere pokémon hadden gemerkt dat het voorbij was. Langzaam kwamen ze achter hun schuiplekje vandaan en keken vol glundering rond. Pas nadat ze hadden geconstateerd dat het veilig was liepen ze weg. Chiara keek ze scheef aan. Ze had werkelijk geen idee wat ze nu kon doen, maar zij blijkbaar wel. Honger had ze niet, dus eten zoeken zou zinloos zijn. Dorst had ze ook niet. Misschien kon ze haar training wat oppakken, ze had pas net Shadow Ball geleerd, dus het was handig om die een beetje onder de knie te krijgen. Behendig rende ze naar beneden, maar goed dat ze Quick Attack kon gebruiken, dat was soms wel handig. Het duurde dan ook niet lang voor ze beneden was. De Eevee keek rond, op zoek naar een doelwit. Die rots zag er stevig genoeg uit, daar kan ze haar Shadow Ball wel op afvuren. Chiara ging in een stevige houding staan. Vervolgens probeerde ze een donkere bol te vormen voor haar mond. Ze wilde hem afvuren, maar het ding ontplofte al. De Eevee schoot achterover en viel op de grond. Krampachtig stond ze op en probeerde ze het nog een keer. Deze keer lukte het wel hem af te vuren, maar zo krachtig was hij niet. Na een tijdje zakte ze zuchtend in elkaar. Het leek haar maar niet te lukken. Misschien had ze wel een trainingspartner nodig, iemand die zou zeggen wat ze moest doen. Niet dat ze iemand kent met de Shadow Ball-techniek. Achja, het was waarschijnlijk toch tijd voor een pauze.

Met kleine happen at Masuki van zijn appel. Hij genoot van de zoete smaak. Hij had al een tijdje gereis en nu was hij in het westen van het gebied. Al wist hij dat zelf niet. Kalm at hij verder. Hij had zijn ogen gesloten. Echter schoten ze open op het moment dat hij een ontploffing hoorde. De glaceon sprong overeind at nog een laatste hap en rende toen richting de ophef van het geluid. Hij zag een Eevee staan. Althans staan het was niet weggeblazen. Even bekeek Masuki de plek waar de ontploffing had plaats gevonden. "Schaduwbal..." mompelde hij. Hij kon hem zelf als Eevee ook maar had veel oefening nodig gehad om die onder de knie te krijgen. Met kalme blik keek hij naar de eevee. Hij glimlachte. Het was geen opgever moest hij toegeven. Masuki keek toe wat er gebeurde. Hij zag dat de Eevee het nu wel afschoot. Maar het was niet krachtig. Hij glimlachte. Het was in ieder geval een begin. Kalm ging hij liggen en keek met opgeheven kop naar de trainende pokemon. Hij glimlachte. Op een gegeven moment zuchtte ze in elkaar. Hij sprong via een aantal rotsen naar beneden en landde in de buurt van de eevee. "Je bent goed op weg..." zei hij kalm en glimlachte. "Je bent zoiezo al verder dan dat ik uberhaupt kwam na deze tijd..." zei hij met een kalme stem.

Een Glaceon sprong voor haar, wat haar verbaasd deed opkijken. "Je bent goed op weg..." sprak hij. Chiara hield haar kop wat scheef. Had hij haar bekeken? Hij glimlachte naar haar, waarop zij terug glimlachte. "Je bent zoiezo al verder dan dat ik uberhaupt kwam na deze tijd..." ging hij verder met een kalme toon in zijn stem. Ze keek hem verbaasd aan. Kende hij de techniek? Dan zou ze eigenlijk willen vragen haar te helpen, maar dat was onbeschoft. Chiara kende zijn naam niet eens. ''Dankje,'' sprak ze, waarvan ze niet eens zeker wist dat ze dat moest zeggen. ''Ik heet Chiara, trouwens. En jij?'' vroeg ze met een vriendelijk ondertoon in haar stem. Ze keek de Glaceon vragend aan. Misschien had hij niet de behoefte zijn naam te zeggen, maar dan zou hij in eerste instantie niet op haar zijn afgekomen, toch? Zou hij haar eigenlijk wel willen helpen?

Masuki keek glimlachend naar de eevee. "Bedank mij niet. Het is eenmaal zo." zei hij kalm en glimlachte. Hij keek even naar de rots. Je zag waar de shadowball had geraakt maar de rots was niet kapot. Niet dat deze rots erg veel kapot zou kunnen gaan. Hij zag er immers erg stevig uit. Kalm wendde Masuki zijn blik terug naar de eevee die zich voorstelde. Hij glimlachte. "Masuki is de naam..." zei hij kalm. "Maar Masu is ook goed hoor..." zei hij vriendelijk. "Het valt misschien te proberen om iets meer kracht in de bal te stoppen. Echter moet je je limiet wel bepalen. Als je er teveel instopt zou de kans zijn dat hij in je gezicht ontploft..." zei Masuki kalm en probeerde zo duidelijk mogelijk tips te geven. "Naar mate je meer traint zal de kracht die je in de bal kan stoppen ook groter worden..." zei Masuki vriendelijk. Hij keek naar de rots. Daarna ging hij uit de baan van Chiara en de rots staan. Hij keek glimlachend naar de eevee. "Probeer het nog eens..." zei hij kalm. Hij wilde eerst zien hoe Chiara het ging aanpakken en misschien kon hij dan nog wat helpen.

"Masuki is de naam...Maar Masu is ook goed hoor..." sprak hij kalm en vriendelijk. "Het valt misschien te proberen om iets meer kracht in de bal te stoppen. Echter moet je je limiet wel bepalen. Als je er teveel instopt zou de kans zijn dat hij in je gezicht ontploft..." Chiara grijnsde, dat had ze net al gevoeld. "Naar mate je meer traint zal de kracht die je in de bal kan stoppen ook groter worden..." ging hij weer verder. Masuki keek naar de rots, Chiara volgde zijn blik. Uiteindelijk ging hij wat verder aan de kant staan. De Eevee hield opnieuw haar kopje scheef. "Probeer het nog eens..." sprak hij, waarop Chiara knikte. Ze ging weer in de houding staan die ze net al had en maakte zich klaar voor de aanval. Ze opende haar bek, waar al meteen een zwart/paars achtig bolletje voor verscheen. Ze probeerde iets meer energie dan de laatste keer erin te stoppen, dat haar nog maar net lukte. Vol overtuiging dat het goed was vuurde ze hem af, maar helaas, hij kwam niet verder dan een paar meter, waar hij gelijk ontplofte. Beteuterd keek ze naar de plek. Het was best moeilijk om een nieuwe aanval te leren...