Bang keek hij tussen de struiken door. Waar was Akira? Hij kende hier verder niemand en het was hier eng. Dash rilde, zijn oranje vachtje was nat door de dauwdruppels die op de struiken lagen. Hoe lang lag hij al onder die struik? Misschien al twee dagen.. De jonge Growlithe was zijn vriendin kwijt geraakt en sindsdien was hij op zoek. Zijn ouders waren weg, net als de rest van zijn familie. Wat kon hij anders? Dash richtte zich op, schudde zijn vacht uit en kwam de struiken uit. Hij bevond zich op Destroyed Fields, alles was er zwart en dood. Dash verzamelde het laatste restje moed wat hem nog restte en draafde over het dorre veld. Hij zag geen andere pokémon, geen water geen voedsel. In zijn hoofd had hij een plan bedacht. Hij kon het gebied verlaten, verre familie opzoeken. Het zou een verre reis worden en een zware, maar misschien was dat beter dan in zijn eentje rond te blijven zwerven. Een vastbesloten trek verscheen om zijn bek en zijn neusje richtte zich naar het westen. Zijn beslissing stond vast. Hij ging naar Kanto. Zijn kleine pootjes zetten zich in beweging en de kleine Growlithe draafde weg.

Dash is het gebied uit.