Op een hoge rots, die van de bovenkant plat was, lag een prachtige, witte Nintales. De rots werd verwarmd door de hete grond eronder die op zijn beurt werd verwarmd door de ondergrondse lavastromen. Teresiá lag met haar kop tussen haar poten en genoot van de warmte. De lucht was bewolkt en de zon kon haar nu niet verwarmen. Teresiá hield van hitte, maar ze was dan ook een vuurpokémon. Haar blik was gericht op de horizon, het onbekende. Haar hele leven, op een klein gedeelte na, had zich afgespeeld in pokerpg. Ze wilde meer. Ze had genoten van haar korte periode buiten het gebied. Misschien was het tijd dat ze meer van de wereld ging zien. Teresiá stond op en keek verlangend naar de horizon. Toen begon ze te draven, daarna te rennen en daarna te sprinten. Ze ging er vandoor.

Teresiá is het gebied uit.