Op vier poten rende een niet al te grote Pokémon door het gebied. Ze rende sneller dan vele Pokémon konden rennen. Ook had ze een cape om, waardoor ze onherkenbaar was gemaakt. En, dat moest ook zo blijven. Niemand mocht haar, Amore, herkennen zonder dat zij diegene genoeg vertrouwde om het hem of haar persoonlijk te vertellen. De meeste Pokémon uit het gebied dachten namelijk dat ze dood was. En, dit kon in haar voordeel werken bij de oorlog, aangezien het feit dat de vijand haar dus niet zou verwachten. Bovendien had ze hun ‘geheime wapen’ uitgeschakeld, ook al was die al lang niet zo geheim meer. Secret. De kleine Pikachu met de voltexplosie. Haar dochter.

Ze stopte met rennen toen ze eenmaal aan was gekomen bij de grens van de Kleine Vallei, het Chiave Gebied. ‘Identificeer jezelf,’ zei een Golem. Ze grijnsde. Het was maar een illusie. Althans.. Het zag er echt uit, voelde echt, de klappen die hij uitdeelde deden echt pijn, maar.. Je kon hem niet uitschakelen zoals je kon bij normale Pokémon. “Ik ben het, Amore,” zei ze sissend. De Golemillusie hief zijn wenkbrauwen op. ‘Ja, vast, bewijs maar. Doe die cape eens af,’ zei hij lacherig. Ze gromde zacht. Ze keek om zich heen. “Luister naar me. Ik beveel je me door te laten. Akira denkt dat ik dood ben,” gromde ze. Haar ogen kleurden rood. De Golem knikte. ‘Je hebt het bewezen,’ zei hij. Ze fronste. “Ik wil dat je alleen de Pokémon die je kunt vertrouwen doorlaat. Alleen degene die een toekomst voor zich hebben als Chiave-leden,” zei ze toen. “In ieder geval Force, Riolu, Shadow en Evening,” zei ze toen rustig. De Golem knikte. Amore’s ogen kleurden weer normaal. “Dank je, Golem,” zei ze, voor ze zich omdraaide. Dit was het enige wat ze te zoeken had hier. Ze trok de capuchon van haar cape wat verder over haar kop heen en begon te rennen.

Het duurde niet lang voor ze aankwam bij het Crystal Lake. Ze liep op de rand van het meer af en keek naar haar spiegelbeeld. De capuchon zorgde ervoor dat bijna haar hele gezicht bedekt was met een donkere schaduw. Bij haar mond was het iets minder donker, maar je kon de kleur nauwelijks zien, waardoor ze alsnog onherkenbaar was.
Snel wendde ze haar blik af van haar spiegelbeeld en keek ze om zich heen. Toen ze een grote steen zag, liep ze er rustig op af. Toen ze er eenmaal naast stond, sprong ze er op. Vervolgens ging ze zitten. Ze pakte haar dagboekje.
“Dear Diary,” begon ze te spreken, te zacht om te kunnen verstaan. Tegelijkertijd schreef ze het ook op. “Vandaag ging goed, gelukkig. Ik kwam Force tegen. Alles gaat goed met hem, gelukkig. Hij was niet boos over zijn zus, en.. Hij had Riolu nog gezien, wat betekent dat alles ook goed met hem gaat. Ik weet dat ik dat van tevoren had kunnen weten. Ze kunnen het wel aan zonder dat ik hier ben. Misschien zijn ze zo zelfs beter af. Maar, ik kan ze niet in de steek laten. Ik zal die fout niet nog eens maken. Maar, dit is niet waarom ik je schrijf. Het is lastig om jezelf te verbergen, maar aan de andere kant is het ook makkelijker. Voor één keer kan ik me even laten gaan. Ik kan doen wat ik wil. Als de tranen over mijn wangen lopen, zal niemand het zien. Als ik huilend in een hoek wil zitten, maakt het niks uit. Niemand herkent me, dus waarschijnlijk komt niemand naar me toe. Maar, ik zal het niet doen. Ik zal een glimlach op mijn gezicht zetten, ook al kan niemand hem zien. Ik zal de Pokémon uit PokéRPG helpen, voor zover ik dat kan. Laatst dacht ik erover na dat ik misschien dingen niet goed deed, of dat ik niet genoeg deed. Ik weet niet waarom, maar een paar woorden die ik je al een keer geschreven heb schoten me toen te binnen. ‘Wat je ook doet in dit leven, zal onbelangrijk zijn. Maar, je moet het doen, want niemand anders doet het.’ Weet je dat ik er laatst over nadacht om een paar pagina’s uit je te scheuren om ze te laten lezen? Misschien kan ik zo aan hem, Riolu, uitleggen waarom ik bepaalde fouten heb begaan. Maar, ik doe het niet. Dit is van mij. Als hij wist van alles wat ik binnen in me opstapelde.. Nee. Ik wil het voor me houden. Misschien.. Misschien is deze cape nog zo erg niet, nu ik er over na denk. Ik leef toch al achter een masker.”
Ze las alles wat ze geschreven had even na, zette de laatste punt, en stopte het dagboekje weer weg.
Ze trok haar capuchon weer wat meer naar voren en snoof zacht. Ze was benieuwd wanneer ze de eerste bekenden zou tegenkomen. Of wanneer ze iemand zou zien die geschikt was om de Chiave te betreden. Ze haalde een keer diep adem. “I have to believe in myself. It’s the only way,” zong ze zacht. “Makkelijker gezegd dan gedaan,” mompelde ze toen droogjes.
Ze snoof eventjes, voor ze haar blik richtte op het water. Een Lumineon sprong omhoog uit het water. Het maanlicht scheen op zijn prachtige huid. Toen hij het water weer in viel, vlogen verschillende spetters omhoog. Het maanlicht weerkaatste hierin, waardoor het leek alsof het glittertjes waren. Van de verschillende vissen in het water zag je alleen het silhouet. Het zag er prachtig uit, die silhouetten in het heldere water.
Ze haalde een keer diep adem en snoof zachtjes. Ze keek hierna naar de maan. Ze zou vanaf nu wel vaker zo alleen moeten zitten. En niet alleen ’s nachts.. Ook in de ochtend.. De middag.. De avond.. Een frons kwam op haar gezicht. “Dat wordt gezellig, zeg,” mompelde ze zacht tegen zichzelf. Ze was benieuwd of er iemand zou komen. Ze hoopte van wel. En dan iemand wie ze kon vertrouwen, zodat ze niet geheimzinnig hoefde te doen, of zelfs moest vertrekken.

~ Geen Pokémon met slechte bedoelingen. Danke schön. ~
~ Handig voor de pkm die bij Chiave willen? x) ~

Melodie keek op en zag de maan. De zilveren schijf volgde zijn baan aan de hemel, zoals hij al vele jaren deed en ook vele jaren zou blijven doen. Om hem heen stonden de sterren, gaslichamen die zich duizenden, misschien wel miljoenen kilometers van haar bevonden. Haar rode ogen weerspiegelden de gele lichtjes terwijl ze daar stond. Ze bevond zich in het bos, de bomen wierpen schaduwen over haar heen en boden een slaapplaats aan de pokémon die in het bos woonden. Melodie fantaseerde over de planeten die zich in het heelal bevonden. Er moest toch wel een ster zijn die net als hun zon een sterrenstelsel had gevormd? Waar een aantal planeten in een baan rond de gloeiende bol draaiden en waar op één van die planeten toch leven mogelijk moest zijn. Wat voor wezens zouden daar leven? Ze wist niet waar de pokémon vandaan waren gekomen, maar de mens was geëvolueerd uit de aap. Misschien bevonden zich in het heelal wezens die waren voortgekomen uit vogels, of honden. Hoe zouden ze eruit zien? Melodie glimlachte om haar eigen gedachten en de beelden die haar fantasie erbij vormden. Ookal zouden er anderen zijn, daarbuiten, zij zou er toch niet mee te maken krijgen.

De Shiny Gardevoir begon te lopen. Het was meer schreiden, zoals ze daar in haar witte mantel door het bos liep. Opnieuw gingen haar gedachten met haar aan de haal. Dit maal naar haar familie. Haar ouders, die ooit zo vredelievend waren geweest. Haar moeder had haar alles geleerd en ze had het zelf verbeterd. Haar moeder had andere pokémon geholpen en haar vader had ze beschermd. Tot haar ouders zich als heersers gingen zien. Koning Lucario en koningin Gardevoir. Melodie snoof bij de gedachte. Het was vreemd dat zulke goede pokémon zo konden veranderen. Macht had een vreemde invloed op wezens, niet alleen pokémon, maar op alle wezens. Zo ook de mens. Bij de gedachte aan macht sprong het beeld van een Kirlia, gehuld in een zwarte mantel, meteen naar boven. Een verbeten trek verscheen op haar gezicht en ze zuchtte. Music. Ze moest haar zusje toch kunnen helpen? Ze waren zo verschillend opgegroeid, maar ze hadden hetzelfde bloed. Ergens moest haar zachte aard zitten. Het beangstigde haar dat dit ook andersom kon zijn.

Ze keek op en haar blik werd verbaasd. Dit gebied kende ze niet. Onderzoekend deed Melodie een paar passen naar voren, toen er plotseling een pokémon tevoorschijn sprong. “Indentificeer jezelf!” bulderde de Golem terwijl hij op haar af stormde en op een paar meter afstand bleef staan. Verbijsterd staarde ze naar de agressieve pokémon. “Mijn naam is Melodie.” Antwoorde ze toen ze haar stem hervonden had. “Ik ken geen Melodie.” Siste de Golem en hij deed dreigend een stap naar voren. “Dat is goed mogelijk, want wij hebben elkaar nog nooit ontmoet.” Zei Melodie, nog altijd verbijsterd door de vreemde reactie van deze Golem. Het antwoord was een woedende brul en in een snelle beweging greep de Golem het dichtstbijzijnde rotsblok en smeet hij het naar haar toe. Melodie gilde van schrik en teleporteerde weg. “Wat doe je?” riep ze verschrikt, maar de Golem leek niet meer voor rede vatbaar. Hij rolde zich op en denderde op haar af. Melodie sprong op en ontweek zo de Roll Out. Ze lande gracieus en draaide zich abrubt om. Golem begon allemaal scherpe stenen naar haar te gooien. De projectiele suisten door de lucht, maar weken toen opeens uiteen. Ze waren omgeven door een blauwe gloed, net als zijzelf. De stenen schoten om haar heen en boorden zich achter haar in de grond. Opnieuw brulde de Golem, nu helemaal buiten zinnen. Hij stormde op haar af, zijn armen geheven. Melodie hield haar armen voor haar gezicht, niet instaat te teleporteren en gilde: “Ik wil niet met je vechten!” Het geluid van denderende voetstappen verdween en verbaasd opende Melodie haar samengeknepen ogen. Was hij gestopt? Ze gluurde tussen haar blauwe armen door, maar zag niemand. Verbaasd liet ze haar armen zakken. Was dit een truuk? Ze draaide een rondje om haar eigen as, maar de Golem was nergens te bekennen. Ze bedacht zich geen moment en begon te rennen.

Nog altijd was het gebied haar niet bekend, totdat ze door een paar struiken rende en een meer zag. Het lag onbewegelijk in het maanlicht en weerspiegelde haar in een perfecte kopie van het orgineel. Opnieuw verbijsterd staarde Melodie naar Crystal Lake. Hoe was ze hier terecht gekomen? Haar rode ogen vonden plotseling een gedaante. Het was klein en gehuld in een zwarte mantel. Ze kon niet zien wat voor pokémon het was, voor hetzelfde geld was het een klein mensenkind. Melodie slikte en deed een paar passen zijn richting op. Was dit wel verstandig? Maar wat als het hulp nodig had? Het kon ook een slechte pokémon zijn.. Dan kon ze vluchten. Wat kon een pokémon nou tegen haar beginnen? In een seconde was ze weg. Deze gedachte gaf haar moed en ze deed nog een stap naar voren. Haar mantel ruiste en ze schraapte zachtjes haar keel. “Hallo?”

‘Amore, ik heb ene Melodie binnengelaten. Ze is goed,’ klonk de telepathische stem van de Golemillusie in Amore’s hoofd. Ze fronste. “En wie is dat, dan?” mompelde ze zacht tegen zichzelf. Ze had nog nooit van ene Melodie gehoord. Maar, een illusie maakte geen fouten. Een illusie wist wat te doen en wat niet te doen. Dus, zou ze deze Melodie vertrouwen.
Plots hoorde ze voetstappen. Ze kwamen van de grens van het Chiave-gebied. De Pokémon die er nu aan kwam was de kleine vallei niet in geweest, maar was langs de grens gerend. Het was dichterbij de vallei dan velen ooit waren gekomen, maar toch. Ze hoorde hoe de Pokémon dichterbij kwam. Toen het geluid van bewegende bosjes klonk, grijnsde Amore. Ze was benieuwd of dit die Melodie was. Zo ja, dan zou ze eens kijken waarom de Golem haar door had gelaten. Zo nee, dan zou ze ervoor zorgen dat deze Pokémon de Kleine Vallei nooit meer zou zien. De Kleine Vallei was geheim. Ze snoof zacht.
‘Hallo?’ klonk de stem van de Pokémon. Amore trok haar capuchon een beetje naar voren en draaide zich om. “Hallo,” zei ze grijnzend. “Wij hebben elkaar nog niet eerder ontmoet,” grijnsde ze tegen de Pokémon. “Maar, als ik het goed heb ben jij Melodie, en heb jij tegen mijn illusie gevochten?” Ze draaide haar kop een beetje naar links en keek Melodie vanuit haar ooghoeken aan. “Mijn Golem heeft mij laten weten dat jij doorgelaten werd, maar ik zie dat jij de vallei niet in bent geweest,” mompelde Amore zacht. “Nou, laat ook maar zitten,” zei ze toen. “Mijn naam is A-“ Ze maakte haar zin niet af. “Fokit,” mompelde ze zacht. Ze stond op en ging naast de steen staan. Ze haalde een keer diep adem. Ze is goed, had de Golem gezegd. Amore haalde een keer diep adem. Ze kneep haar ogen dicht. Wat moest ze zeggen? ‘Hallo, mijn naam is Amore,’ mocht niet. Er zou een Pokémon in de buurt kunnen zijn. Een Pokémon die naar Akira zou rennen en het zou vertellen. Ze keek even met een moeilijk gezicht naar de grond, blij dat Melodie haar gezicht niet kon zien. Ze keek even naar de grond, maar besloot toen iets te vragen. “Heb je ooit van de Suerte gehoord?” vroeg ze rustig. “De Golem die je hebt gezien was een illusie. Eén van de vele illusies uit de Kleine Vallei, die de Pokémon die niet bij de Suerte horen buiten moesten houden. Maar, er gaat een nieuwe groep komen. Alleen de geschikte Pokémon kunnen de vallei betreden. Een paar leden staan al vast, de rest wordt beslist door de illusies. Als ze je doorlaten, ben je geaccepteerd. Anders niet,” legde Amore uit. “De illusies luisteren alleen naar mij, omdat ik ze gecreëerd heb,” zei ze toen. Ze grijnsde. Misschien zou Melodie niet weten wat de Suerte was, dan had dit nog weinig nut. Als ze er wel van wist, dan had Amore nu verteld wie ze was: Iedereen wist naar wie de illusies zouden luisteren. Naar de leidster. Natuurlijk, Shadow en zij waren de leiders, maar.. Zelfs in deze cape leek ze niet op Shadow. Ze grijnsde licht. Misschien kon ze Melodie meenemen naar de vallei.. Dan konden ze rustig praten. Dan kon Amore haar cape af doen, vertellen wie ze was, en alles vertellen over de Chiave die er aan kwam. Maar, eigenlijk wilde ze wel eens zien wat Melodie al allemaal wist over de Kleine Vallei, de Suerte en... Haar.

~ Ik heb gedaan alsof Melodie alleen op de grens is geweest. Het Chiave-Gebied, wat de Golem bewaakte, is namelijk een vallei. ~
~ Je kan het gebied btw nu zien.. ~

De gedaante trok har kap iets terug en Melodie meende een gele kleur te herkennen. “Hallo,” zei de pokémon en ze zag kleine, witte tandjes die het maanlicht weerkaatsten. Was dit een bedreiging, of een glimlach? “Wij hebben elkaar nog niet eerder ontmoet,” vervolgde ze en de Gardevoir knikte. “Maar, als ik het goed heb ben jij Melodie, en heb jij tegen mijn illusie gevochten?” Ze verstijfde. Hoe wist ze dat? Hoe wist ze haar naam? Haar illusie? Bedoelde ze de Golem? Melodie wierp een blik achterom en keek toen met samengeknepen ogen naar de pokémon. “Ik heb niet gevochten.” Zei ze koel. Ze vocht niet gauw, alleen wanneer het nodig was. De gedaante, nog altijd verhuld in een cape, mompelde iets. Melodie hoorde iets over een vallei, maar het zei haar niks. Melodie slikte even. Dit was allemaal zo vreemd. Wie was deze pokémon? Waarom was ze hier en waarom wist ze haar naam? Was het soms een psygische pokémon? Opeens schoot haar iets te binnen. Music. Het zou echt iets voor haar zijn om zich te verstoppen en haar te misleiden. Melodie bestudeerde de houding van de gedaante, schatte de grootte in. Nee, dit was Music niet. Bovendien had ze een glimp geel gezien.

“Mijn naam is A-“ De gedaante kapta haar zin af. Vragend keek ze de pokémon aan. Waarom leek het alsof ze hier zoveel moeite voor moest doen? Alsof deze pokémon zijn of haar identiteit geheim wilde houden? A.. Opnieuw dacht ze terug aan Music en het gesprek dat ze hadden gehad. Ook zei had een A genoemd, om daarna gewoon op te biechten dat de naam Akira was, leidster van de slechte groep Guerra. Was dit deze Akira? Music had gezegd dat het een Umbreon was. De gedaante richtte zich op en liep op twee poten naar een steen. Nee, het was geen Umbreon. “Heb je ooit van de Suerte gehoord?” vroeg de onbekende pokémon na een lange stilte. Melodie dacht even na, maar schudde toen haar hoofd. “Nee, sorry.” Zei ze zacht. “De Golem die je hebt gezien was een illusie.” Vervolgde de gedaante. “Eén van de vele illusies uit de Kleine Vallei, die de Pokémon die niet bij de Suerte horen buiten moesten houden.” Opnieuw kreeg haar gezicht een verbaasde uitdrukking. De Kleine Vallei? Dat kende ze niet. “Maar, er gaat een nieuwe groep komen. Alleen de geschikte Pokémon kunnen de vallei betreden. Een paar leden staan al vast, de rest wordt beslist door de illusies. Als ze je doorlaten, ben je geaccepteerd. Anders niet,” Haar ogen werden even groot. Bedoelde ze nu haar? Die Golem was dus een illusie geweest, maar wat betekende dat voor haar? “De illusies luisteren alleen naar mij, omdat ik ze gecreëerd heb,” besloot de gedaante. Met een nieuwe blik keek de gardevoir naar haar gesprekspartner, toen alles als puzzelstukjes in elkaar viel.

Dit was Amore, leidster van de goede groep Suerte, die de oorlog had verloren van de Lustro, nu Guerra. Music had het haar allemaal verteld. Ze had Amore’s ouders gedood in opdracht van Akira, zodat ze afgeleid zou zijn. De Suerte was uit elkaar gevallen, maar nu kwam er blijkbaar een nieuwe groep. Een nieuw verzet, weer geleid door Amore. Melodie glimlachte, rechtte haar schouders en keek de Pikachu recht aan. “Ik heb me vergist, ik ken de Suerte wel. Ik ben na de oorlog in dit gebied gearriveerd, maar ik ken de verhalen. Ik weet over je ouders, dat heeft music me allemaal duidelijk gemaakt.” Ze grimaste even. “Je hoeft je naam nu niet te noemen, ik merk dat je je identiteit geheim wil houden.” Om welke reden dan ook. Dacht Melodie erachteraan. Ze vroeg zich af waarom Amore zo geheimzinnig deed.

‘Ik heb me vergist, ik ken de Suerte wel. Ik ben na de oorlog in dit gebied gearriveerd, maar ik ken de verhalen. Ik weet over je ouders, dat heeft Music me allemaal duidelijk gemaakt,’ zei Melodie. Amore fronste. ‘Je hoeft je naam nu niet te noemen, ik merk dat je je identiteit geheim wil houden,’ vervolgde Melodie. Amore haalde diep adem. “Music..? Mijn ouders..? Ik wist zelf een tijdje terug nog nieteens wie mijn ouders waren. Nu weet ik alleen wie mijn moeder is, en dat ze dood is.. De Pokémon waarvan ze denkt dat het mijn ouders zijn zijn mijn ouders niet,” zei ze rustig. Ze keek even om zich heen. “Ik wil mijn identiteit niet geheim houden, Melodie. Geloof me, ik wíl het niet,” zei ze kalm. “Maar ik moet. Nu de Guerra denkt dat ik dood ben, zal ik even in het geheim moeten leven tot het tijd is. Dan zal ik tegen ze vechten. Misschien zal ik dan wel sterven, maar het is mijn lot om hen te stoppen. En, daar zal ik niks aan veranderen. Ik heb mijn eigen dochter, één van hun sterke wapens, moeten doden om ervoor te kunnen zorgen dat de Guerra de macht in dit gebied niet over kan nemen,” zei Amore rustig. “Maar, nu je mijn naam kent, wil ik je vragen om dit aan niemand door te vertellen. Alsjeblieft, leef mee met wat de rest doet. Maar een paar enkele Pokémon zullen te weten komen dat ik nog leef. Tot nu toe weten alleen jij en mijn zoon, Force, het. Maar, ik denk dat ik je kan vertrouwen,” zei ze toen. Ze haalde even diep adem en keek naar de grond. Plots herinnerde ze zich iets. “Music?” vroeg ze toen. “Music..” mompelde ze hierna nog eens. Ze probeerde zich iets te herinneren, toen het haar plots lukte. “Music is de Pokémon die Akira gebruikt om in de toekomst te kijken. Ze heeft mijn mensenfamilie gedood. Degene die wist dat de Chiave zou komen voordat ik en Riolu het wisten. Maar, nu is ze even weg. Bovendien bekijkt ze mijn toekomst niet meer, omdat ik.. Ja.. Omdat ik dood ben, volgens haar,” mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Melodie. Hierna keek ze Melodie weer aan. “Melodie. Mijn Golem heeft jou toegelaten tot de Kleine Vallei, wat betekent dat je betrouwbaar bent. Daarom wil ik je iets vragen. De Chiave zal nu nog niet geopend worden, maar wel over een tijd, als ik alles weer op een rijtje heb, we de leden uit hebben gekozen, en ik weet waar Riolu is. Maar, ik wil vragen of jij mee wil vechten tegen de Guerra.” Amore keek even snel om zich heen. “Zo ja, dan zullen de illusies je nu niet meer lastigvallen als je de Kleine Vallei wilt binnentreden,” zei ze toen rustig.

(Ik wil wel in Chiave komen ,als het mag)
Douza had een enorme dorst en rook de geur van water. Het was een geur die hij vroeger afschuwde maar nu kon hij het wel weerstaan. "Water"zei hij terwijl zijn poten stoptte doordat hij iets hoordde. Het waren zeker pokemons maar welke soort was nog onbekend. Hij hield er niet van om achtervolgd te worden door onbekende pokemon dus begon hij sneller te lopen maar de voetstappen van de pokemons achter zich versneldde ook. Hij begon te rennen maar kwam in een dood lopende pad. Hij draaidde zich om en zag een Rhydon verschijnen. "Ai.."probeerdde hij uit de brengen waarna hij een Graaf aanval deed om te vluchten van de Rhydon. Helaas deed de Rhydon een Aardbeving aanval waardoor hij uit de grond terecht kwam en hard op de grond landde. Hij besloot toen om Sand Attack te doen. Het was een zeer zwakke aanval volgens hem maar het zorgde ervoor dat Rhydon even niets zag. Vlug rende hij onder de benen van de Rhydon door totdat hij een boom en een meer zag. "Is dat echt..?"vroeg hij totdat hij weer de Rhydon hoordde aankomen. "Zwak van je om een kleintje aan te vallen!"riep hij uit waarna hij op sprong en een Eenergy Bal wou gaan richten maar tot zijn verbazing verdween hij uit het niets waardoor hij zijn aanval op de grond uitrichtte en weer landde op de grond. "Vreemd.."sprak hij tegen zichzelf en bewoog lichtjes met zijn hoofd naar opzij. De boom was er nog ook het meer ,want hij wou het even zeker weten. Hij liep onzeker door en ademde diep in en uit om zichzelf te kalmeren. Hij kreeg zelfs hartkloppingen ervan maar toch liep hij nu wat steviger door. Hij dacht dat hij zelfs stemmen hoordde waarvan hij er 1 gelijk herkende. Zijn pas versneldde nogmaals maar hij kon ze niet vinden ,omdat zijn neus nog verstopt was door het zand van zijn Sand Attack.

Voetstappen klonken. Amore draaide zich snel om, waardoor haar capuchon van haar kop af viel. Meteen legde ze haar capuchon weer op haar kop en keek ze om zich heen. Toen ze niks zag, besloot ze dat ze haar oren zou gaan gebruiken. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich. Haar twee oren gingen even zacht heen en weer toen ze het geluid van voetstappen opvingen. Amore ging op vier poten staan en keek grommend in de richting van het geluid. “Wie is daar?” vroeg ze, haar stem laag. Ze zette voorzichtig een paar passen naar voren, en bleef zo langzaam doorlopen, tot ze aankwam bij Douza. Ze trok haar lippen omhoog en haar ogen lichtten rood op, zoals altijd wanneer er gevaar dreigde. Douza zou haar gezicht niet kunnen zien, maar wel twee oplichtende ogen en haar tanden, door het maanlicht wat er op scheen. “Wie ben je en wat doe je hier?” vroeg ze. Ze ging op twee poten staan, waardoor ze wat groter leek, en bleef Douza recht in de ogen aankijken. Iets in haar zei haar dat Douza geen gevaar betekende, dat ze haar kon vertrouwen. Maar, ze wilde niet blindelings op haar gevoel vertrouwen, ook al was dat vaak wel het beste. Amore haalde een keer diep adem, voordat haar ogen stopten met oplichten. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze kon Douza niet vragen of ze wat kwaads in de zin had. Dat was.. Vaag. Maar, wat moest ze dan wel zeggen? Ze snoof zachtjes en besloot te wachten tot Douza reageerde.

~Kortheid, sorry. ¬¬~

Douza zag een Pikachu met een capuchon op. Hij wou naar de Pikachu lopen en merktte gelijk de rode ogen en de tanden van haar.'Wie is daar?' vroeg de Pikachu met een wat lage stem. De Pikachu liep naar hem toe met een langzame pas.'Wie ben je en wat doe je hier?' vroeg ze vervolgens aan hem. "Ik ben Douza en ik wil wat drinken als het mag"zei hij kalm tegen de Pikachu. "En wat doet u met Melodie?"vroeg hij kalm en vervolgdde"En wie bent u?".
Hij wreef met zijn poot over zijn snuit en niestte even waardoor de zand uit zijn snuit verdween. "Da's beter"zei hij en keek weer naar de Pikachu. Hij dacht dat de Pikachu wel veilig zou zijn ,omdat ie Melodie niks had aan gedaan. Hij voeldde opeens water bij zijn poot en liep wat naar zijn-linkerkant. Het meer leek wel zich te verplaatsen wat uiteraard zeer vreemd was. Hij zag toen een Milotic verschijnen die naar hen toe zwom en zich voor over boog en iets op de grond liet vallen. Toen hij wou kijken naar wat het was verdween de Milotic weer onder water. "Nog vreemder"zei hij zacht en keek toen Amore wat aarzelend aan.

~Amore is onherkenbaar door een cape & capuchon. Je kan dus niet zien dat ze een Pika is.~

Amore reageerde nogal verbaasd. “Music..? Mijn ouders..? Ik wist zelf een tijdje terug nog niet eens wie mijn ouders waren. Nu weet ik alleen wie mijn moeder is, en dat ze dood is.. De Pokémon waarvan ze denkt dat het mijn ouders zijn zijn mijn ouders niet,” melodie fronste en voelde een blos op haar wangen verschijnen. Had ze Music verkeerd begrepen? Ze had het gevoel dat ze zich vreselijk voor schut had gezet. “Ik wil mijn identiteit niet geheim houden, Melodie. Geloof me, ik wíl het niet,” Vervolgde ze, alsof haar fout er niet toe deed. Ze vertelde haar dat de Guerra dacht dat ze gedood was door Secret, haar dochter, maar dat het eigenlijk andersom was geweest. “Maar, nu je mijn naam kent, wil ik je vragen om dit aan niemand door te vertellen. Alsjeblieft, leef mee met wat de rest doet. Maar een paar enkele Pokémon zullen te weten komen dat ik nog leef. Tot nu toe weten alleen jij en mijn zoon, Force, het. Maar, ik denk dat ik je kan vertrouwen,” Melodie knikte. “Ik beloof het.” verzekerde ze de pokémon. Ze glimlachte. Het was fijn dat Force in elk geval al wist dat hij zijn moeder niet was verloren.

Plotseling mompelde Amore Music’s naam twee keer. “Music is de Pokémon die Akira gebruikt om in de toekomst te kijken.” Zei ze plotseling. “Ze heeft mijn mensenfamilie gedood. Degene die wist dat de Chiave zou komen voordat ik en Riolu het wisten. Maar, nu is ze even weg. Bovendien bekijkt ze mijn toekomst niet meer, omdat ik.. Ja.. Omdat ik dood ben, volgens haar,” Melodie zuchtte opgelucht. Okee, ze zat er dus niet helemaal naast. “Music is mijn zuster.” Vertelde ze Amore. Ik heb haar opgezocht, omdat ze onze ouders heeft gedood. Ja, ze waren overmoedig, maar ze hadden de dood niet verdiend.” Melodie balde haar handen tot vuisten, vocht even tegen de tranen en richtte haar blik op de grond. “Melodie.”klonk er en ze richtte haar rode ogen op de verhulde pokémon. “Mijn Golem heeft jou toegelaten tot de Kleine Vallei, wat betekent dat je betrouwbaar bent. Daarom wil ik je iets vragen. De Chiave zal nu nog niet geopend worden, maar wel over een tijd, als ik alles weer op een rijtje heb, we de leden uit hebben gekozen, en ik weet waar Riolu is. Maar, ik wil vragen of jij mee wil vechten tegen de Guerra.” Melodie’s ogen werden groot. “Zo ja, dan zullen de illusies je nu niet meer lastigvallen als je de Kleine Vallei wilt binnentreden,” verzekerde Amore haar en een seconde viel de Gardevoir stil. Toen richtte ze haar blik vastbesloten op de Pikachu. “Ja, ik wil helpen. Ik zal me bij de Chiave voegen en jullie helpen met alle krachten die ik in me heb.” Melodie grijnsde. Nu kon ze werkelijk helpen.

Er klonken voetstappen en Amore draaide zich om, waardoor haar kap af viel. Melodie schoot haar aura het bos in voelde het vaal gele aura van een bekende pokémon, Douza. Amore vroeg om een naam en langzaam volgde Melodie haar nieuwe leidster. "Ik ben Douza en ik wil wat drinken als het mag." Antwoordde de Electrike nuchter. Melodie glimlachte en knikte ter begroeting. "En wat doet u met Melodie?" vroeg Douza plotseling. "En wie bent u?" Melodie deed nog een pas naar voren en stond nu naast Amore. “Het is goed Douza.” Zei ze sussend en wendde zich toen tot Amore. “Douza is een goede pokémon. Samen met Force en Blitzy hebben we het gebied bij Untamed Rivers behoed van een overstroming door een afvoer geul te maken.” Ze keek even zijdelings naar de kleine pokémon. “Ik denk dat hij ons kan helpen.” Zei ze tenslotte.

'Ik ben Douza en ik wil wat drinken als het mag. En wat doet u met Melodie? En wie bent u?' Net toen Amore wilde antwoorden, kwam Melodie. 'Het is goed Douza,' zei Melodie rustig voor ze zich tot Amore wendde. 'Douza is een goede Pokémon. Samen met Force en Blitzy hebben we het gebied bij Untamed Rivers behoed van een overstroming door een afvoer geul te maken. Ik denk dat hij ons kan helpen,' zei ze toen. Amore keek Douza rustig aan. "Als hij jullie heeft geholpen, en jij denkt dat we hem kunnen vertrouwen.." zei Amore zacht, "dan zal ik je op je woord vertrouwen, Melodie." Ze richtte haar blik op Douza. "Douza," zei ze kalm. Hierna begon ze zachter te praten. "Mijn naam is Amore, voormalig leidster van de Suerte. Alleen, volgens de geruchten ben ik dood. En, dat moet zo blijven. Pas bij de oorlog mag de Guerra weten dat ik leef. Zo staan ze voor een verrassing en kunnen we ze verslaan," zei ze rustig. "Ik hoorde dat je geholpen hebt bij een Bijna-Overstroming," ze wist niet eens of dat een woord was, "en Melodie hier zegt dat ik je kan vertrouwen. Bovendien ken je mijn zoon, Force, als het goed is al," zei ze toen. "Ik wil je vragen om mijn geheim niet verder te vertellen." Ze sloot haar ogen even en dacht na. "En.. Ik wilde vragen of je met nog iets mee wil helpen. De Guerra uitschakelen."

'Douza is een goede Pokémon. Samen met Force en Blitzy hebben we het gebied bij Untamed Rivers behoed van een overstroming door een afvoer geul te maken. Ik denk dat hij ons kan helpen,' zei Melodie waardoor Amore kalmer naar hem keek. Een glimlach verscheen op Douza's gezicht.'Als hij jullie heeft geholpen, en jij denkt dat we hem kunnen vertrouwen..'zei Amore'dan zal ik je op je woord vertrouwen, Melodie.'vervolgde ze. Ze noemde zijn naam en sprak verder met'Mijn naam is Amore, voormalig leidster van de Suerte. Alleen, volgens de geruchten ben ik dood. En, dat moet zo blijven. Pas bij de oorlog mag de Guerra weten dat ik leef. Zo staan ze voor een verrassing en kunnen we ze verslaan'.Goed idee dacht hij maar zweeg toen. 'Ik hoorde dat je geholpen hebt bij een Bijna-Overstroming'zei ze verder en hij zei enkel"De Pokemons daar moesten gewoon weer naar hun thuis". Ook verteldde Amore van dat hij Force al kende wat waar was. Toen vroeg ze om haar geheim niet door te vertellen. "Ik zal zwijgen als het graf"zei hij en bewoog zijn poot op een manier waardoor het leek op hij zijn bek dichtsloot en een sleutel weg wierp. Opeens vroeg Amore of hij wou helpen om Guerra te stoppen. "Graag zelfs!"sprak hij gelijk uit en begon zachtjes te kwispelen als een hond. "Maar heeft de Guerra nog een zwakte eigenlijk?"vroeg hij ,omdat hij altijd eerst een plan wou maken voordat hij iets of iemand aanviel. Maar hij viel zelden aan enkel als ze iets bij hem deden.

‘Ik zal zwijgen als het graf,’ zei hij waarna hij deed alsof hij zijn bek dichtmaakte en de sleutel weggooide. Amore grijnsde. Hij zei ook dat hij graag hielp om de Guerra te stoppen. ‘Maar, heeft de Guerra nog een zwakte, eigenlijk?’ Amore knikte. “Ja. Ze hadden een sterke schakel. Mijn dochter, Secret. Ze beschikte over de krachtigste elektrische move die je ooit zult zien, een move die maar een paar enkele Pokémon uit onze familie kunnen. De voltexplosie. Als ze dat in de oorlog zou doen, zou de hele Chiave meteen uitgeschakeld zijn, punt uit. Het is eerder gebeurd. Ze blies zelfs de hele grot op toen ze dat deed. Maar, ik heb haar gedood. Ze weten dat niet, dus rekenen erop dat ze er bij zal zijn. Verder zijn ze met een groter aantal, maar de meesten uit de groep zijn niet zo sterk. We moeten alleen oppassen voor de paar Pokémon met de hogere rangen, maar daar houdt het mee op. Als de zwakkelingen uitgeschakeld zijn, zijn wij alweer met een hoger aantal,” zei ze rustig. “Maar ja..” mompelde ze toen en ze keek om zich heen. “Ik moet ervandoor. Ik blijf liever niet te lang op één plek, als jullie snappen wat ik bedoel,” grijnsde ze. “Dag,” zei ze toen, voor ze zich op vier poten zette en begon te rennen.

~Amore is zogenaamd de volgende dag naar Riolu toegegaan. Hierna zal ze iedereen het Chiave-gebied in roepen, dus ook jullie, maar dat is dus zogenaamd de volgende dag. Ze weten dus in dit topic er niks vanaf.~
~Kortheid.~

Douza werd beantwoordt op zijn vragen en kniktte steeds. "Oke"zei hij toen Amore zei dat ze niet lang op 1 plek kon blijven. Hij hief zijn poot op en zwaaide maar ze was al verdwenen. "Ik ga maar eens wat drinken"zei hij waarna hij naar het meer toe liep en wat dronk. Even schoten zijn ogen naar het ding wat de Milotic liet vallen. Het was een kaart maar wel zonder legenda. Hij bekeek het even kort en herkendde er een paar dingen van. Zoals de Timerise Forest en de Untamed River. "Daar!"zei hij enkel en wees de rode kruis aan die op de kaart stond.
Hij deed een Volt tackle en rende weg van de plek en hooptte de Rhydon nog te kunnen ontwijken voordat hij terug zou keren. "Doei Melodie"zei hij nog waarna zijn stem vervaagdde.