"NEE!!" Kwaad sloeg de blauwgloeiende Riolu zijn vuist in de grond. Er weerklonk een enorme knal, zo enorm dat vele Volgepokémon angstig opvlogen. Hijgend rechtte Riolu zijn rug en staarde hij naar het enorme gat dat hij zojuist gecreeërd had. Het kan niet waar zijn.. Het is gewoon onmogelijk. Hij kneep zijn gloeiende ogen dicht waardoor er zich een hoeveelheid water tussen zijn oogleden verzamelde en uiteindelijk over zijn wangen rolde. Op het moment dat de tranen op de grond vielen, hield hij op met gloeien. Uitgeput liet hij zich op de grond zakken. Onmogelijk...

Maar, Riolu wist dat het waar was. Niet alleen vanwege het feit dat vele Pokémon hier over spraken, maar ook omdat ze niet was komen opdagen. Ze had hem beloofd niet lang weg te blijven, maar er waren nu al maanden verstreken. Bovendien kwam de Guerra steeds meer in beweging, iets wat zij nooit zo ver zou hebben laten gaan. Ze was dood, vermoord door haar eigen dochter.
Riolu's wenkbrauwen vormde zich tot een kwade frons. Tranen biggelden over zijn wangen. Nee, hij mocht zijn zelfbeheersing niet verliezen. Maar, wat had het nog voor zin? Zonder Amore.. Zonder.. Hij snikte. Riolu kon zich geen leven zonder haar indenken. Zijn hart leek nu één grote gapende wond in zijn borst. Een wond die nooit meer zou genezen. En het deed pijn, zo pijn. Riolu onderdrukte een kreet en greep naar zijn hoofd. Zijn ogen had hij stijf dichtgeknepen en met alle macht probeerde hij zijn eigen ik onder controle te houden. Vermoorden.. De hele groep. Guerra zal boeten voor wat ze gedaan hadden! Hij zou ze allemaal stuk voor stuk verscheuren, ondanks dat hij dit zelf niet zou overleven. Het maakte niet meer uit. Amore was weg. Nooit meer zou hij in die lieve ogen kunnen kijken, nooit meer haar aanraking voelen of haar zuivere stem horen. Nooit meer.. Riolu opende zijn ogen, zijn gloeiende ogen waar puur verdriet in was te zien, en vuurde toen kwaad een enorme Aura sphere de lucht in.

-Kortheid, maar heb maar een bepaald aantal minuten voor internetverbinding.-

[Lawl, 800ste post, Riolu. ]

Alles leek stil in het bos. Alles leek weer te herstellen. Het zou zo blijven totdat..- 'NEE!' een stem schreeuwde over het bos waarna een harde dreun volgde. Enkele vogel-Pokémon vlogen verschrikt door de bomen heen. Bijna iedere Pokémon schrok en keek naar de richting van de stem. Ook een Monferno die aandachtig zijn oren spitste. Hij had die stem al veel eerder gehoord. Even later leek verscheen er een geschokte uitdrukking op zijn gezicht. "Riolu..?" Meteen kwamen de poten van Blitzy in beweging. Eerst gingen ze traag, maar daarna begonnen ze sneller te lopen.

De bomen en Pokémon leken in zijn ogen in waas voorbij te gaan. Net toen hij de richting van de stem kwijt was, klonk er nog een knal. Blitzy keek iets meer naar het westen. Daar zit hij. Opnieuw kwamen zijn voeten in beweging. Hij moest Riolu bereiken, want als hij zo door zou doen, zou hij waarschijnlijk de aandacht trekken van een Pokémon die het waarschijnlijk niet zo goed met Riolu kan vinden. Even later zag hij de blauwe gedaante, huilend. Voorzichtig benaderde Blitzy Riolu. "Riolu..?" sprak hij. "Wat is er..?"

Opus schrok op uit zijn dagelijks dutje en hij gromde luid toen iemand 'NEE!' schreeuwde. Hij begon te hyperventileren en heel het bos bijeen te gillen. Hij had daarnet nou even stilte. Hij sprong recht na zijn zoveelste paniekaanval van deze maand en hij liep onzeker op het geluid af, wat zou er aan de hand zijn..? Hij keek naar de Monferno en de Riolu die zo te zien het geluid had voortgebracht. Misschien zou Opus zich eerst moeten voorstellen? Hij haalde diep adem en zei zijn naam "Opus" zachtjes, daarna richtte hij zijn ogen op de Monferno "Wat is er aan de hand als ik vragen mag..?". Hij zette zich neer en likte aan een van zijn kleine wondjes aan zijn poot, die hij had opengehaald aan een struik. Dat gebeurde wel vaker. Hij richtte zijn aandacht nog steeds op de twee en wachtte rustig op enig antwoord...

[Kortheid o_o]

‘NEE!!’ klonk een maar al te bekende stem. Geschokt keek Amore om. Wat was daar aan de hand? “Riolu,” mompelde ze zacht, maar ze wist dat hij haar nooit zou horen. Ze zag hoe vele Vogelpokémon wegvlogen en beet op haar lip. Ze keek even naar de grond, bang voor wat er komen ging. Als Riolu nu in moeilijkheden was, en er waren Guerra leden bij, zou alles voor niks zijn geweest. Dan zou ze ontmaskerd worden. Maar, dat had ze er voor over. Ze zag hoe een Aura Sphere de lucht in werd geschoten. Het was een grotere dan dat ze ooit gezien had. Ze keek met een moeilijke blik naar de plek waar de Aura Sphere vandaan kwam. “Ik kom al,” mompelde ze zacht. Ze trok haar capuchon wat verder over haar kop heen, zette zich op vier poten, en begon te rennen. Ze wist dat hij ergens was in het Timerise Forest, en.. Ze wist zeker dat ze hem zou vinden.
Ze zag Riolu. “Wat is er!?” riep ze uit. Ze keek om zich heen, maar er was geen gevaar te bekennen. Ze rende op Riolu af en pakte zijn beide handen beet. “Riolu, Riolu, rustig maar,” zei ze zacht. Ze zag dat er iets was, waardoor ze alles vergat wat zij de laatste tijd mee had gemaakt, wat juist niet zo handig was. Ze dacht er niet aan dat dit misschien door haar zou komen, omdat zij zelf maar al te goed wist dat er niks mis met haar was. “Riolu,” sprak ze nogmaals en ze keek hem aan, recht in zijn ogen. Toen viel haar capuchon voor haar ogen, zodat ze zelf nog nauwelijks iets kon zien. En.. Toen vielen alle stukjes op zijn plaats. Ze deed haar capuchon een stukje naar achteren, zodat hij kon zien dat zij het was, maar dat de anderen het niet konden zien. “Rustig, Riolu, ik ben het,” fluisterde ze. “Alles is goed.. Rustig..” zei ze voorzichtig. Hierna liet ze zijn handen los en sloeg ze haar armen voorzichtig om zich heen. Ze haalde even diep adem.
Na een tijdje liet ze hem los, hopend dat hij weer een beetje rustig was. “Ik heb niet veel tijd om alles uit te leggen. Als iemand ziet dat ik nog leef kan dat grote problemen brengen,” zei ze snel, zo zacht dat alleen hij het horen kon. “Secret heeft mij niet gedood, zoals je ziet. Ik heb haar later moeten doden, zodat de Guerra haar niet meer kan gebruiken. Akira weet niet dat ze dood is en zal op haar wachten. Bovendien zal ze mij niet verwachten. Ik denk dat ik mezelf even geheim moet houden, iedereen die ik niet volledig vertrouw moet laten denken dat ik dood ben,” zei ze toen, opnieuw heel zacht. “Het spijt me zo, Riolu… Ik wilde wel eerder naar je toekomen, maar..” Ze maakte haar zin niet af, niet wetend wat ze zou moeten zeggen.

~ Het is niet de bedoeling dat Blitz & Opus weten dat dit Amore is. Danke Schön. ~

Er kwam geritsel achter Blitzy's hoofd. In een flits draaide hij zijn kop dreigend om. Een Luxray verscheen. Even was hij stil maar daarna begon hij toch te praten. 'Opus..' stelde hij zichzelf voor. "Blitzy" zei Blitzy met een knikkend hoofdgebaar. 'Wat is er aan de hand als ik vragen mag?' vroeg Opus. "Ik weet het niet." antwoordde Blitzy. "Ik liep rond en toen hoorde ik hem schreeuwen en dus..-" Blitzy was gewongen om zijn zin af te maken omdat er een gedaante naar Riolu afliep. Ze had een capuchon aan, dus niemand kon zien wie hij of zij was. 'Wat is er?' zei een bekende stem van onder de kap. Ze -dat vernam Blitzy aan die stem- greep Riolu met haar beide armen beet. Even dacht Blitzy dat het een slechte Pokémon was, totdat ze begon te praten. 'Riolu.. Riolu.. rustig maar.' zei ze heel zacht dat Blitzy haar moeilijk kon verstaan. Daarna sprak ze zijn naam nog een paar keer uit. Daarna liet ze hem los en deed haar capuchon ietsje naar achter ,zodat hij enkel haar gezicht kon zien, maar Blitzy en Opus niet, en begon ze zo zacht en snel te praten dat het onverstaanbaar in de oren van Blitzy klonk. Hij probeerde de gedaante te onderscheiden. "Wie.. bent u..?" vroeg Blitzy met een opgeheven wenkbrauw. Blijkbaar had ze nog niet door dat Blitzy en Opus een paar meter van haar afstonden. "Wat is er aan de hand met Riolu?" vroeg hij met een knikje op Riolu.

‘Wie.. bent u..?’ klonk de bekende stem van Blitzy. Amore’s ogen werden groot. Verdomme, dacht ze. Ze stond op. “Wacht even,” zei ze kalm tegen Riolu. Ze trok haar capuchon wat verder naar voren en keek Blitzy aan. Hij zou haar gezicht onmogelijk kunnen zien, dus herkenning was ook niet mogelijk. “Ik kan jou momenteel niet vertellen wie ik ben, Blitzy,” zei ze kalm, “maar, wees gerust. Ik ben een bekende.” Ze grijnsde even. Hij moest eens weten. ‘Wat is er aan de hand met Riolu?’ vroeg Blitzy vervolgens. “Riolu heeft net het nieuws te horen gekregen dat Amore vermoord is door Secret,” zei Amore. Ze moest zich inhouden om niet te lachen, omdat het natuurlijk heel vaag was als je tegen iemand moest zeggen dat jij dood was. Ze haalde een keer diep adem en wist toen al haar emoties weer te onderdrukken. “Ik denk dat ik Riolu zo even apart moet spreken,” zei ze kalm tegen Blitzy en Opus. Ze wist niet helemaal zeker of ze het Blitzy kon vertellen, maar Opus mocht het sowieso niet weten. Ze kende hem helemaal niet. “Het is belangrijk,” voegde ze nog even rustig toe. Voor mij is het belangrijk, dacht ze er achteraan. Ze had even wat tijd nodig om alles weer op een rijtje te zetten, om even alleen te zijn met Riolu. Daar had ze al die tijd op gewacht. Bovendien zou ze het fijn vinden als hij mee ging naar de Kleine Vallei, zodat ze haar cape af kon doen. Het irriteerde vreselijk dat haar oren de hele tijd plat tegen haar kop aan lagen door die capuchon.

~Kortheid. Maar, nu even wachten op Riolu. Bedankt. x)~

'Riolu..?' Zodra zijn blauwe oren de stem op pikte keerde de gloeiende Riolu zich woest om. 'Wat is er..?' Weer pikten zijn oren de woorden op, maar ze drongen niet tot hem door. Zijn fel blauw gloeiende ogen keken de Monferno aan, maar ook dit zintuig leek Blitzy, één van zijn beste vrienden, niet te herkennen. Hij was de controle over zijn lichaam kwijt. Alleen de enorme haat en scheurende verdriet waren nog te voelen, diep in zijn hart. De rest was .. weg, diep weggestopt, onbereikbaar. Dit maakte Riolu tot een monster, tenminste, zo beschreef hij zichzelf. Hij zag het verschil tussen goed en kwaad niet meer, alleen maar die waas van woede en verdriet.
De Monferno kwam dichterbij en Riolu laadde een krachtige Aura sphere op. Net toen hij op het punt stond de aanval af te vuren, ving hij weer wat op. Geritsel, kort hierna een stem. Een gedaante in de vorm van een Luxray verscheen in het zicht. Riolu gromde kwaad en vuurde de Aura sphere recht op de Luxray af. De Aura sphere was krachtig, vele malen sterker dan normaal. En, hier bleef het niet bij. Riolu's hand begon een merkwaardige gloed aan te nemen. Zijn poten maakten zich klaar om zich van de grond af te zetten, maar werden hier van weerhouden. De plotselinge aanraking op zijn handen was hier de oorzaak van. 'Riolu, Riolu, rustig maar.' Die stem... Riolu maakte een geschokte beweging en richtte toen zijn blauwe ogen op de gedaante die voor hem was verschenen. 'Rustig, Riolu, ik ben het. Alles is goed.. Rustig.' Er bevond zich een enorme tweestrijd in zijn lichaam. Iets schreeuwde hem toe dat hij haar niet mocht aanvallen, iets wat krachtiger was dan de haat en verdriet. De gedaante sloeg haar armen om hem heen en Riolu ontspande. Tranen ontsnapten uit zijn ogen, zijn ogen die weer normaal rood kleurde. Ook de gloed verdween. "Amore.." fluisterde hij zacht, bijna onhoorbaar.

Hoe was het mogelijk? Amore legde dit hem uit. Beetje bij beetje drongen de zachte woorden tot hem door en verward staarde hij in de donkere, maar vertrouwde ogen, die alleen voor hem zichtbaar waren. Ze was niet dood, Secret was dood. Akira wist dit niet en het was dan ook belangrijk dat dit geheim bleef. Amore moest een geheim blijven.. 'Het spijt me zo, Riolu… Ik wilde wel eerder naar je toekomen, maar..' "Ssst.." Riolu bracht zijn vinger naar haar lippen en drukte deze zachtjes tot stilstand, "H-het is al goed."

Blitzy en Amore gingen een gesprek aan, waar Riolu naar luisterde maar niks op antwoorde. De verdriet verdween en maakte plaats voor een enorm opgelucht gevoel. Ook kwam er iets anders bij, vreselijke vermoeidheid in de vorm van een plotselinge klap. Iets wat Riolu altijd kreeg nadat hij weer uit zijn 'trance' was gekomen. Met een ietwat pijnlijk gezicht greep hij voor enkele seconden naar zijn pijnlijke buik en moest hij moeite doen niet te vallen van duizeligheid. Hij sloot zijn ogen en ademde eenmaal diep in en uit. Het horen van stem deed hem echter weer opkijken. 'Wat is er aan de hand met Riolu?'
Blitzy.. Oh nee, hij had hem toch niet aangevallen? Gelukkig leek de Monferno in orde te zijn. Riolu besefte echter niet dat ze nog in het gezelschap van iemand anders waren. Iemand die hij wel zojuist had aangevallen, de Luxray. "Het spijt me," wist hij uiteindelijk schor uit te brengen. Verdere woorden kwamen niet. Hij kon alleen nog maar naar de gedaante in de cape kijken, bijna niet gelovend dat dit echt Amore was.

- Kort, (vergeleken met wat ik had kunnen antwoorden) but you know why. -

‘Het spijt me,’ zei Riolu. Amore haalde diep adem. “Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen, Riolu,” zei Amore rustig. Ze grijnsde haar witte tandjes bloot, waarna ze Blitzy aankeek. “Ik moet nu weg. Jij,” ze wees naar Blitzy, “en Riolu zullen mij later nog zien. Die andere niet, want, weetje.. Die ken ik niet,” merkte ze droog op. Ze liep op Riolu af. “Ik ga naar de Kleine Vallei. Ik heb wat gedaan en weet welke leden we kunnen vertrouwen en welke niet. Ik zal elke Pokémon die bij de Chiave mag roepen, en zal laten zien wie ik ben. Sommigen, jij, Force, Douza en Melodie, weten het al. De anderen niet,” zei ze kalm. Ze haalde diep adem en draaide zich om. “Het spijt me zeer dat ik zo onbeleefd ben dat ik gelijk moet vertrekken, maar het is belangrijk.” Ze keek even naar de stand van de zon en snoof. “Blitzy, waag het niet aan Riolu te vragen wie ik ben,” grijnsde ze droogjes. “Je zult er spoedig achter komen,” zei ze, waarna ze een veelbetekenende blik naar Riolu wierp. Blitzy mocht erbij. Ze haalde diep adem. “Ik roep jullie twee later,” zei ze, waarna ze zich op vier poten zette. Plots kreeg ze zin om een dramatisch effect bij haar vertrek te doen. Ze grijnsde. “Tot ziens,” zei ze, waarna ze een flash deed. Ze rende met een Quick Attack weg, waardoor zodra de flash weg was, zij ook uit het zicht was verdwenen.

~Kortheid, maar More gaat naar de Kleine Vallei en roept hier de Chiave-leden, om te vertellen wat er is gebeurd en wat er gaat gebeuren.~

De gedaante met de capuchon stond recht. Ze duwde daar kap iets meer voor haar gezicht. Die kap is creepy.. maar best cool. schoot er willkeurig door Blitzy's hoofd heen. 'Ik kan jou momenteel niet vertellen wie ik ben, Blitzy,' zei ze kalm, 'maar, wees gerust. Ik ben een bekende.' "Je kent m'n na-" Blitzy zweeg meteen omdat de gedaante verder sprak. "Riolu heeft het nieuw gehoord dat Amore gedood is de Secret." Blitzy's mond viel open. "Amore is- WAT?!" flapte hij eruit. Hij kon het niet geloven. Amore, ex-leidster van de Suerte en de sterkste Pikchu die hij kende. 'Ik denk dat ik Riolu zo even apart moet spreken,' zei de gedaante tegen hij en Opus. 'Het is belangrijk,' "..Oke.."'Het spijt me,' zei Riolu tegen de Luxray. 'Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen, Riolu,' De gedaante maakte aanstalten om te vertrekken. 'Ik moet nu weg. Jij,' Een mouw richtte op Blitzy, maar de gedaante wou waarschijnlijk wijzen. 'En Riolu zullen mij later nog zien. Die andere niet, want, weetje.. Die ken ik niet,' Blitzy grijnsde. 'Ik ga naar de Kleine Vallei. Ik heb wat gedaan en weet welke leden we kunnen vertrouwen en welke niet. Ik zal elke Pokémon die bij de Chiave mag roepen, en zal laten zien wie ik ben. Sommigen, jij, Force, Douza en Melodie, weten het al. De anderen niet,' Daarna liep ze terug naar Blitzy. 'Blitzy, waag het niet aan Riolu te vragen wie ik ben,' zei ze waarschuwend. 'Je zult er spoedig achter komen,' "Wat.. Maar.." stamelde Blitzy maar het was al te laat. 'Ik roep jullie twee later,' na die woorden verdween ze met een Quick Attack uit het zicht. "Wacht, nee! Ik heb nog zoveel vragen." Een flits verblindde Blitzy. "Wat.. was dat..?" zuchtte Blitzy. Blitzy keek naar Riolu. "Wie was d-.." zijn zin werd afgesnoerd omdat er de stem van de gedaante door zijn hoofd ging. Waag het niet om te vragen aan Riolu wie ik ben..

'Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen, Riolu,' weerklonk de stem van Amore. Er verscheen een scheef glimlachje op zijn gezicht, toch bleef hij zich schuldig voelen. Schuldig omdat hij Amore alleen had achter gelaten en omdat hij zijn vriend had bedreigd. Deze schuld werd alleen maar erger toen bleek dat er nog een 3e Pokémon was. 'Die andere niet, want, weetje.. Die ken ik niet.' Verbaasd keek Riolu op en nu pas viel hem de Luxray op. Hij herinnerde zich vaagjes dat hij hem had aangevallen. Niet helemaal op zijn gemak richtte hij zijn blik weer op Amore, zou hij nu kwaad zijn? Sorry zeggen had geen nut, dit had hij toch al gedaan..
'Ik ga naar de Kleine Vallei. Ik heb wat gedaan en weet welke leden we kunnen vertrouwen en welke niet. Ik zal elke Pokémon die bij de Chiave mag roepen, en zal laten zien wie ik ben. Sommigen, jij, Force, Douza en Melodie, weten het al. De anderen niet.' Riolu knikte, "Is goed," mompelde hij zachtjes. Chiave.. de groep die hij en Amore hadden bedacht en binnenkort tot stand zou komen. De groep die een einde zou maken aan Guerra! Dat Amore niet vermoord bleek te zijn veranderde niks aan het feit dat Riolu hen nog steeds door en door haatte.

Een plotseling fel licht verblindde het zicht voor enkele seconden. Nog ietwat suf knipperde Riolu met zijn ogen en richtte hij zich toen op Blitzy. Deze wilde net vragen wie 'die gedaante in de cape' was, maar scheen zich optijd de waarschuwing van Amore te herinneren. Riolu grinnikte zachtjes, "Ik ga ook maar." Het was misschien wat snel, maar Riolu wilde niets liever dan bij Amore zijn. Na nog een vriendelijk knikje naar de Monferno te hebben geworpen en de Luxray even aarzelend aan te hebben gekeken, draaide hij zich om en rende hij weg.

- Flutpost... -