Nieuwsgierig keek Kurai naar de woest stromende rivier voor haar neus. Ze had wel vaker rivieren gezien, maar nog nooit een rivier die zo wild was als deze. De kleine Pachirisu stak voorzichtig haar pootje uit om het water aan te raken. Zou het net zo aanvoelen als het water van de rivier in de buurt van haar ouderlijke huisje? Het was Kurai’s bedoeling geweest de rivier over te steken, maar de woestheid van het natuurverschijnsel had haar daarvoor afgeschrikt. Het had even geduurd voordat ze in de buurt van de rivier had durven komen, maar nu stond ze daar dan, naast het grootte gevaarte. Met één van haar pootjes dicht bij het water, voelde ze de spettertjes op haar witte haartjes vallen. Ze trok in een reflex haar pootje terug, toen ze het koude water voelde, maar al gauw bracht het nieuwsgierige Pokémonnetje haar pootje weer terug naar het water, deze keer om hem echt in het water te stoppen. De harde stroming trok aan haar pootje, maar met drie poten stevig in de grond langs de rivier geklemd wist ze zich staande te houden. Vertwijfeld keek ze naar de wilde golven voor haar. Ze wilde de rivier oversteken. Ze kon niet zomaar een idee van zich afzetten, alleen omdat het iets moeilijker was om het idee uit te voeren! Ze moest ergens een overgang vinden… wat stenen in het water bijvoorbeeld, of een smaller stuk rivier waar een tak overheen hing.

En dus ging de kleine Pachirisu op weg. Ondanks haar korte pootjes was ze behoorlijk snel. Ze volgde de rivier stroomopwaarts. Ze wist dat de rivier stroomafwaarts waarschijnlijk rustiger zou worden, maar ze was nieuwsgierig naar het begin van de rivier. Zou er een waterval zijn? Bij een smaller stuk rivier bleef ze staan. Ze hijgde van de lange afstand die ze in vrij korte tijd had afgelegd en keek naar de zon, die langzaamaan onder ging. Ze moest een plek vinden om te overnachten, want als kleine Pokémon was je met de nacht niet altijd even veilig. Met een langzame pas liep ze verder. Het gras was hier hoger dan meer stroomafwaarts, en kwam boven de Pachirisu’s korte pootjes uit, zodat ze moeite had met lopen. Dichter bij de rivier was het makkelijker lopen en dus begaf ze zich naar de rand van de gevaarlijke rivier. Ze zou er wel een beetje nat van worden, maar ze zou in ieder geval gemakkelijker vooruit komen. Of niet? Juist toen Kurai aan de rand van de rivier gekomen was, spatte het water nog hoger op dan eerst. Geschrokken sprong Kurai achteruit, met haar ogen angstig op het water gericht, waarin langzaam maar zeker een gedaante zichtbaar was… een pokémon!

OOC: Wie wil Kurai laten schrikken?

De rivier was vandaag een tikkeltje woest. De afgelopen dagen was het zeer warm geweest, dat had natuurlijk tot gevolg dat de sneeuw in de bergen was beginnen smelten. Daardoor was er meer water dan normaal en al dat water wilde tegelijk richting de zee stromen via de rivier.

Op een tak in hoge appelboom zat Grovyle een appel te eten. "Heerlijk." dacht hij: "Verse appelen zijn altijd het lekkerst na zo'n vermoeiende reis." Door de wind schudde de ketting om zijn nek een beetje heen en weer. Grovyle was opzoek naar zijn meester, door zijn geheugenverlies wist hij bijna niks van zijn verleden. Door de hulp van zijn goede vriendin Melodie had hij een flashback gehad over hoe zijn dorp was aangevallen ongeveer 20 jaar geleden. Met zijn helder blauwe ogen Grovyle keek om zich heen, tussen het kolkende water zag hij groepje Buizel de rivier stroomopwaarts zwemmen. Op de bodem van de rivier zag hij moeizaam, maar toch overduidelijk een Omanyte over de bodem kruipen. "Wauw, een fossiel pokémon. Die zie je ook niet vaak vandaag de dag." dacht Grovyle bij zichzelf.

Van de appel die hij aan het eten was was alleen nog maar het klokhuis over. Die hoefde hij niet dus wierp hij hem in het water. Waar het klokhuis het water raakte was een plons te horen. Vlak onder hem hoorde Grovyle opeens een geluid. Grovyle keek omlaag en zag een kleine Pachirisu angstig naar het water kijken. In het water was zijn reflectie te zien. "Oei, die kleine is een beetje bang van mijn reflectie. Dat is natuurlijk niet de bedoeling." dacht hij. Geruisloos sprong hij uit de boom en landde op zijn twee voeten. "Goeie dag kleine vriend. Ik heb je toch niet laten schrikken door mijn appel in het water te gooien." zei hij met een zo'n min mogelijke stem.

Kurai sprong geschrokken achteruit toen ze een stem hoorde. De stem kwam niet vanuit het water – daar was de gedaante overigens alweer verdwenen, zag ze – maar vanaf de bomen. Al snel wist het kleine Pokémonnetje zich te herstellen en durfde ze te kijken naar de plek waar de stem vandaan kwam. Een groene Pokémon stond naar haar te kijken. Hij had haar een “goede vriend” genoemd en hij had zich verontschuldigd omdat hij haar had laten schrikken door een appel in het water te gooien, dus waarschijnlijk was hij niet kwaadaardig. Maar wat was dat voor vreemd ding om zijn nek? Hoorde dat er te zitten? Kurai vond dat het er niet erg natuurlijk uit zag, maar besloot er maar geen aandacht aan te schenken. Ze wist dat er wel meer vreemde Pokémon rondliepen.

‘Je hebt me wel laten schrikken,’ zei Kurai verwijtend tegen de groene Pokémon. Het was niet haar gewoonte om beleefd te doen en dingen te ontkennen die wel waar waren, dus waarom zou ze dat nu wel doen? Gewoon alles eruit gooien wat je denkt, dan was je eerlijk bezig en eerlijkheid was goed. ‘Maar dat maakt niet uit,’ vervolgde de kleine Pachirisu, alweer wat vriendelijker. ‘Ik ben Kurai! En jij bent?’ Ze wachtte niet echt op zijn antwoord, maar kwetterde vrolijk verder. ‘Ik ben nog nooit bij zo’n wilde rivier als deze geweest, vandaar dat ik wat nerveus ben. Maar dat maakt niet uit, ik vermaak me hier wel. Kom jij hier wel vaker?’ Kurai gaf de grote Pokémon nauwelijks kans om te spreken. De volgende vraag vloog alweer uit haar mond. ‘Kun je me leren vissen? Ik eet geen vis hoor, maar ik ben altijd op zoek naar een nieuwe ervaringen en mijn ouders hebben me veel verteld over waterpokémon.’

Grovyle's mond viel open toen de kleine pokémon begon te spreken. Wat een woorden waterval kwam er uit die kleine. Grovyle was al een tijdje op reis geweest met Avix. Avix wilde wel vertellen, maar hij kan alleen herhalen wat iemand anders zei. Maar goed dat Avix er even niet was, anders moest hij dezelfde woorden waterval aanhoren voor een paar dagen. Toch voelde het vertrouwd aan.

Grovyle stond zo even voor zich uit te staren. Hij zag nu op de plek waar eigenlijk de Pachirisu hoorde te staan een kleine Treecko met dezelfde blauwe ogen als hijzelf. De mond van deze Treecko stond ook niet stil en bleef, maar vertellen en vertellen. Grovyle schudde met zijn hoofd en daar stond Kuria weer, nog steeds vrolijk te praten. "Weer een visioen, daar heb ik de laatste tijd wel vaker last van." dacht hij. Ondanks dat hij niet helemaal aan het opletten was, had hij Kuria haar naam horen zeggen en gevraagd naar de zijne. "Mijn naam is Grovyle." zei hij vriendelijk, hij gebruikte gewoon de naam die Melodie hem had gegeven. "Van wat ik me kan herinneren ben ik hier vaker geweest, maar de stroming was niet zo sterk toen ik hier de laatste keer was." zei hij. Grovyle wilde er eigenlijk nog bij zeggen, dat hij vanwege zijn geheugenverlies nog niet zo'n lange herinnering had. Maar daar wilde hij de in zijn ogen zorgeloze pokémon niet mee lastig vallen.

"Je wilt leren vissen. Kan. Ik heb het volgens mij ook nog niet zo vaak gedaan. Maar eerst hebben we een hengel nodig, maar we kunnen er wel één maken." zei Grovyle met een lach op zijn gezicht. Avix was toch nog niet terug van zijn vlucht, dus hij kon vissen als een goed excuus gebruiken om de tijd te doden. Er stonden aan de waterkant een paar jonge beukenboompjes, die konden als hengel dienen. Met een Leaf Blade hakte hij er twee om. Uit zijn schoudertas haalde hij zijn tanto en sneed daarmee de overtollige takjes en blaadjes van de stammetjes af. Verderop stonden een paar kleine palmen met grote bladeren. Hij hakte nu met zijn tanto een paar bladeren af. Hij rafelde de bladeren uit elkaar en vlechtte daar een vislijn van. "Nu nog een haak, maar waar haal ik die vandaan?" dacht hij. Toen zag hij een acacia staan. Hij klom voorzichtig via de stam omhoog en plukte wat takjes af. Hij haalde uit de takjes wat doornen en maakte er een paar vast en elke hengel. Lachend liep hij op op Kuria af. "Alsjblieft, hier is je eigen hengel." zei hij terwijl hij de hengel aan Kuria overhandigde. "De stroming is hier te sterk, maar verderop is een kleine inham. Daar is de stroming niet zo sterk, dat is ideaal om te vissen. Kom je mee? Dan laat ik zien hoe het moet, misschien vangen we nog wel wat."

Grovyle liep alvast naar de inham toe, ondertussen griste hij een oran berry van een struikje en at deze op. "Yup, het is een mooie dag om te gaan vissen." dacht hij.

‘Mijn naam is Grovyle,’ zei de Pokémon voor Kurai’s neus. Kurai moest omhoog kijken om hem aan te kunnen kijken, maar dat vond ze niet erg. Ze was er inmiddels al wel aan gewend dat de meeste Pokémon groter waren dan haar. De Pokémon zei dat hij hier al wel vaker was geweest, maar dat de stroming toentertijd nog niet zo sterk was geweest. Kurai keek nieuwsgierig de rivier af. Kon de stroomsterkte veranderen? Lag dat aan Pokémon? Of was het een natuurlijk proces? Kurai besefte dat ze eigenlijk nauwelijks iets over rivieren wist. Ze wist dat ze water bevatten, maar veel verder kwam ze ook niet. Ze had zelfs nog nooit een waterpokémon gezien. Ja, als ze hier het water in zou kijken zou ze er vast wel eentje zien, maar ze durfde niet zo goed voorover boven het water te hangen. Ze wist dat ze niet kon zwemmen. Of misschien kon ze het wel – wie weet had ze wel talent voor zwemmen! – maar ze had het nog nooit gedaan, dus ze kon het nooit zo goed dat ze boven zou kunnen blijven bij deze stroming en ze was ook zéker niet groot genoeg om hier in het water te staan.

‘Je wilt leren vissen. Kan.’ zei Grovyle, nadat Kurai had gevraagd of hij haar kon leren vissen. ‘Ik heb het ook nog niet zo vaak gedaan,’ gaf de graspokémon toe, maar hij maakte duidelijk dat hij wel wist hoe je moest vissen en hoe je een hengel kon maken. Kurai hupte de grote Pokémon achterna, terwijl deze met een of ander voorwerp aan de slag ging en takjes en blaadjes van een jong boompje afsneed. Met grote ogen keek Kurai naar de vaardigheid waarmee Grovyle het voorwerp hanteerde. Zelf had ze nog nooit zo’n voorwerp gezien, dus ze had geen idee wat het was. Laat staan dat ze wist hoe je ermee om kon gaan! Ze vond het wonderbaarlijk te zien hoe Grovyle aan het werk was. De Pokémon zei niets, maar leek precies te weten waar hij mee bezig was. Kurai besloot voor één keertje stil te blijven en de rust niet te verbreken. Kurai’s blik volgde Grovyle, die een boom in klom en wat takjes plukte. Hij deed nog iets, maar Kurai kon niet precies zien wat. Toen kwam de Pokémon lachend naar haar toegelopen. ‘Alsjeblieft, hier is je eigen hengel,’ zei hij. Kurai pakte hem dankbaar aan, terwijl Grovyle haar vertelde waar ze zouden gaan vissen.

Kurai probeerde het tempo van de Pokémon bij te houden terwijl ze naar een inham toeliepen. Ze wist nu al dat dit heel leuk ging worden. Ze vond haar hengel er geweldig uit zien en ze twijfelde er niet aan dat ze een hele grote vangst zou doen. Misschien ving ze wel zo’n legende waar haar moeder haar over had verteld! Die Kyogry ofzo. Dan moest Grovyle haar wel helpen, want anders zou ze de Pokémon niet op de kant krijgen. Haar moeder had namelijk verteld dat het een héle grote Pokémon was. Bij de inham aangekomen zette Kurai de hengel als een staf naast zich op de grond en keek naar het woeste water. Ja, vandaag ging ze zelf een legende worden. Zij zou de eerste Pachirisu – nee, wat zei ze – de eerste Pokémon worden die Kyo-nogwattes zou vangen. Met een geconcentreerde blik die je maar zelden op het gezichtje van de Kurai kon zien, draaide de Pokémon zich naar Grovyle toe. ‘Ik ben er klaar voor,’ zei ze met een stem alsof ze op het punt stonden een oorlog te gaan voeren. Ja, Kurai nam haar taken serieus en dat liet ze graag merken.

(OOC: Als je Kurai wilt godmoden voor je post moet je dat maar gewoon doen hoor )