Op vier poten kwam de kleine Pikachu aan bij het Rainbow Lake. Ze was zonder na te denken naar deze plek gegaan. Het was veilig, en.. Ze had hier eerder gezeten. Zonder erbij na te denken liet ze zich aan de kant van het water op haar knieën vallen en zette ze haar handen op de grond. Zo zat ze gebukt, met haar gezicht naar beneden. Door haar cape zou niemand haar gezicht kunnen zien, dus zouden ze haar uitdrukking niet zien. Maar, iedereen zou alleen aan haar houding al kunnen zien dat er iets mis was. Bovendien zag je haar rug schokken en vielen de tranen op de grond, waardoor het gras onder haar gezicht nattig aan het worden was. Verder kon je zacht gesnik horen. Ze hoopte dat niemand haar zo zou zien. Zo was ze niet. Dit klopte niet. Zonder het te willen schoten bepaalde herinneringen naar boven.
‘Hallo..’ zei ze, ‘hallo.. Mijn naam is Amore. Wie ben jij?’ had ze gevraagd aan de gewonde Riolu. ‘Gaat het eigenlijk wel?’ Riolu had zo geschrokken gereageerd, zo bang.. Amore probeerde hem gerust te stellen, wat niet al te makkelijk ging, maar, uiteindelijk lukte het een beetje. Ze hadden een gesprek over waar ze heen zouden gaan. Een Chimeco had wonderen verricht en Riolu genezen, en Riolu had vrolijk gereageerd. Hierna hadden ze een rustig gesprek gehad. Over familie, bijvoorbeeld. Uiteindelijk hadden ze besloten naar Tora’s grot te gaan.
Amore haalde diep adem en ging op haar kont zitten. De tranen bleven maar komen. Alsof ze al die tijd, al die jaren hadden zitten wachten op het moment dat het zou gebeuren. Dat de stapel om zou vallen. Dat ze zich zou laten gaan. Een andere herinnering, een minder fijne herinnering, schoot naar binnen. Het voelde alsof het allemaal opnieuw gebeurde. Ze zag de beelden langs flitsen, voelde de pijn, voelde het gapende gat in haar borstkas opnieuw komen.. Snel schudde ze haar kop heen en weer, waardoor de tranen alle kanten op vlogen. Het gat was weg, maar de pijn bleef. Ze sprak precies dezelfde woorden uit die ze hier eerder had uitgesproken. “Ik zal altijd van je blijven houden, Riolu,” snikte ze zacht, “altijd.” Hierna ging ze weer op haar knieën zitten en kroop ze dichter naar het meer toe. Ze keek naar haar spiegelbeeld. De tranen liepen nog steeds over haar wangen. Haar ogen waren net zo rood als die van Secret, door de emoties. Snel kroop ze weer naar achteren en ging ze weer op haar kont zitten. Ze probeerde na te denken, terwijl de tranen bleven stromen, zoals ze nog nooit gedaan hadden.
Wilde ze Riolu hier nu hebben? Ze wist het niet. Aan de ene kant wel.. Zelfs hij had haar nog nooit zo gezien. Ze had in haar bestaan zichzelf bijna nooit laten gaan. Daarom was het extra erg als ze het wél deed. Maar, aan de andere kant.. Ze wilde hem niet opnieuw meenemen in haar problemen.
Ze wist niet waarom, maar ze huilde nog steeds. Alle pijn van de afgelopen jaren kwam naar boven. De dood van haar moeder. Het feit dat haar familie haar familie niet was. Haar moord op Secret. Trouble en Smile die ze nooit meer zag. De keren dat ze Riolu pijn had gedaan. En.. Nog veel meer. Het wilde niet meer stoppen. Ze had het gevoel dat ze niks kon zeggen, zelfs al wilde ze het. Ze stond op, voelde haar poten trillen maar zette door, en deed haar capuchon langzaam naar achteren. Hierna liep ze opnieuw naar het meer toe. Ze keek naar haar spiegelbeeld. Haar ogen waren rood, haar gezicht betraand. Ze herkende zichzelf er nauwelijks in. Snel deed ze een stap naar achteren en gooide ze de capuchon weer over haar kop.
Plots herinnerde ze zich dat Riolu met haar had willen praten. Zou hij dat nog steeds willen? Zou hij achter haar aan zijn gekomen? Ze had geen idee. Ze wist ook niet hoe lang ze hier al zat, snikkend. Huilend. Ze hoopte dat hij niet achter haar aan zou komen, ook al betwijfelde ze het. Hij had vast wel gemerkt dat er iets niet helemaal klopte, en.. Hij had met haar wilde praten.
De tranen werden minder, alsof ze op waren. Nog steeds liepen er tranen over haar wangen, maar het was al een stuk minder dan net. Amore graaide in de binnenzak van haar cape en pakte haar dagboek. Ze begon te schrijven.
Dear Diary, begon ze te schrijven. Ik ben altijd geweest zoals ik dacht dat het beste zou zijn voor me. Ik verborg mijn gezicht.. Was bang om de wereld te laten zien wat er diep in mij omging. Ik ben nog steeds bang daarvoor. Ik weet niet hoe ik me vandaag zo heb kunnen laten gaan. Alles wat ik in die jaren opgestapeld heb viel om en haastte zich naar buiten. Ik wist niet hoe snel ik weg moest komen bij de rest. Ik wil niet dat iemand me zo ziet. Dit hoort niet bij me. Maar, voor wie het zich af vraagt.. Ja. Dit ben ik. Zonder masker. Dit is echt, dit ben ik. Ik wil niet meer verbergen wat ik voel, maar ik wil het ook niet laten zien. Soms, soms zou ik zo graag willen dat ik niks voelde. Sorry. Ik hoor niet in mijn dagboek te krassen, maar die zin klopt niet. Nooit, nooit kan ik het gevoel kwijtraken wat ik heb als ik hem zie. Nooit. Geloof me nou maar. Ik weet niet wat ik nu moet doen, maar ik durf niet naar iemand toe te gaan. Oh, ik hoop zo erg dat niemand me zo ziet. Niemand. Het mag gewoon niet.
Ze klapte het dagboek dicht en stopte het weg. Ze wist niet of iemand haar gevolgd was van het kasteel, durfde niet te kijken, bang dat er iemand stond, maar ook bang dat er juist niemand stond. Ze vouwde haar knietjes omhoog en sloeg haar armen eromheen. Vervolgens legde ze haar kop op haar knietjes en bleef ze voor zich uit kijken.

~Ehm, yeah, right. ~

De gedaante in een donkere cape knielde neer voor het meer en dompelde zijn blauwe handjes in het water. Na zijn gezicht eenmaal nat te hebben gegooid en even heen ne weer met zijn kop te hebben geschud, stond hij weer op. De zoekende beweging die hij vervolgens maakte, maakte duidelijk dat hij iets of iemand zocht. Maar, ze kon wel overal zijn..
Met een zucht liet Riolu zich op de grond vallen, zijn knietjes opgetrokken. Het zag er eigenlijk erg vreemd uit, een angstaanjagende gestalte in een cape, geknield in een schattige houding. Maar, hier dacht hij niet aan. Zijn gedachtes waren enkel bij Amore, waar kon ze zijn? En bovenal, wat was er met haar aan de hand? Hij wilde haar zo graag helpen, troosten.. alles om haar maar gelukkig te maken. Maar, op dit moment kon hij haar niet eens vinden. Weer zuchtte hij zacht. Ze was te snel weggerend om gevolgd te kunnen worden en ze had geen enkel spoor achter gelaten. Misschien wil ze wel niet gevonden worden. ging er door zijn kop. Maar, wat kon hij anders? Hij was de enige die ze nog had, op Force na dan natuurlijk. Haar echte moeder bleek dood te zijn, haar vader, Trouble en Smile waren spoorloos, Shadow was gewond en ze had haar eigen dochter moeten vermoorden. En, om eerlijk te zijn, had Riolu haar ook nodig.

Hij wende zijn blik naar boven, waardoor zijn kap naar beneden viel en zijn kop zichtbaar werd. Het gaf niks, er was hier toch niemand.
Hij staarde naar de heldere ochtendlucht. Ochtend.. hoe lang hadden ze wel niet in dat kasteel gezeten? Riolu wist het niet goed. Hij wist ook niet waarom hij naar het Rainbow lake was gerend, misschien omdat hij er zowiezo heen had gewild. Niet alleen natuurlijk, maar samen met Amore. Hij had haar iets willen laten zien, iets wat als verrassing bedoeld was, maar ze was weggerend voordat hij de kans had gekregen het überhaupt te vertellen. Bijtend op zijn lip keerde hij zijn blik weer naar het meer.

Gehuil. Zijn hart leek een slag over te slaan, zou het? Snel trok hij de kap van zijn kop en keek hij om zich heen. Zijn rode ogen lieten hun blik zoekend over het landschap glijden, hopend datgene op te vangen wat hij zo graag wilde zien. Ja, daar zat ze, aan de rand van het meer. Haar rug was naar hem toegekeerd en ze was onherkenbaar vanwege haar cape, maar Riolu wist gewoon dat zij het was. Met kalme zachte passen liep hij naar haar toe. Nog steeds hing de kap van zijn kap omlaag, om haar niet aan het schrikken te maken. Zacht legde hij zijn hand op haar schouder en vormde hij zijn mond tot een warme glimlach. Hij zij echter niks, ze moest zelf bepalen of ze hem wilde vertellen wat haar dwars zat of niet.

Zelfs nu haar oren omlaag hingen, door de capuchon, bewogen ze zacht heen en weer bij elk geluid dat ze hoorde. Voetstappen. Aan het geluid te horen een tweevoeter. Ze wist meteen wie. Riolu. Ze keek niet om. Dat wilde ze niet. Ze veegde snel met haar arm langs haar ogen en wangen en haalde diep adem. Kalmeer, beet ze zichzelf toe. NU! Ze kneep haar ogen dicht en begon rustig adem te halen. Adem in.. Adem uit.. Ze herhaalde die woorden een aantal keer in haar hoofd. Ze voelde hoe Riolu zijn hand op haar schouder legde, maar probeerde er niet op te reageren, ook al begon haar hart weer sneller te kloppen en stroomde het bloed weer sneller door haar aderen. Oké, misschien was dat niet echt zo, maar.. Het voelde wel zo. Ze bleef even doorgaan. Adem in, adem uit.. Toen ze uiteindelijk dacht dat haar stem betrouwbaar was, zette ze een glimlach op mijn gezicht. De glimlach was zo nep als kon zijn, maar, hoe lang was dat al zo? Ze had al tijden niet meer echt gelachen. Ze haalde haar kop van haar knieën en richtte haar ogen op Riolu, maar sloeg haar ogen al snel weer neer. “Weet je,” begon ze zacht, hopend dat haar stem rustig bleef. Wonder boven wonder was er aan haar stem niet te horen dat ze net gehuild had. Ze grijnsde haar tanden bloot en keek weer naar Riolu. “Het was niet de bedoeling dat ik me ineens zo liet gaan,” gaf ze toe. “Dat doe ik nooit. Het.. Het klopt gewoon niet. Maar, ik had het aan kunnen zien komen. Dom van me,” zei ze toen. Ze haalde diep adem en keek hem aan. “Ik houd me altijd groot, omdat ik het gevoel heb dat ik dat moet. Vooral nu ik moeder en leider ben. Ik kan me niet meer laten gaan. Nee. Dus, houd ik meestal alles voor me. Ik had moeten weten dat het ooit teveel zou zijn,” zei ze. “Ik weet niet waarom, maar ik rende meteen naar deze plek toe. Het is hier makkelijker om me te laten gaan dan op andere plekken,” zei ze toen fronsend. Ze wist de reden. Ze had zich hier eerder laten gaan. Ze haalde een keer diep adem. “Het spijt me van net,” zei ze toen. Het duurde even voor ze weer iets zei. Ze herinnerde ze zich dat Riolu had gezegd dat ze nog het een en ander te verwerken hadden. Ze richtte haar blik even op het water en snoof. “Je wilde het ergens over hebben,” zei ze toen.

~Flutpost. ¬¬~

Even hadden zijn ogen contact met die van haar, maar al snel sloeg Amore deze weer neer. 'Weet je,' begon ze. Haar stem klonk niet verdrietig, maar Riolu kon wel degelijk voelen dat ze verdriet had. Hij zei hier echter niks over, omdat hij wist dat Amore dit haatte. Het duurde eventjes voordat ze weer verder ging, en tegen die tijd had ze haar ogen weer op hem gericht. Ook was er een grijns op haar uitdrukking verschenen, wat hem een beetje gerust stelde. 'Het was niet de bedoeling dat ik me ineens zo liet gaan.' Riolu glimlachte, "Weet ik toch." Ze ging verder, 'Dat doe ik nooit. Het.. Het klopt gewoon niet. Maar, ik had het aan kunnen zien komen. Dom van me. Ik houd me altijd groot, omdat ik het gevoel heb dat ik dat moet. Vooral nu ik moeder en leider ben. Ik kan me niet meer laten gaan. Nee. Dus, houd ik meestal alles voor me. Ik had moeten weten dat het ooit teveel zou zijn.'
Terwijl hij luisterde zakte hij zachtjes door zijn benen en nam hij naast haar plaats op de grond. 'Ik weet niet waarom, maar ik rende meteen naar deze plek toe. Het is hier makkelijker om me te laten gaan dan op andere plekken,' zei ze. Hij knikte. 'Het spijt me van net,' sprak ze uiteindelijk, nadat ze diep adem had gehaald. Riolu glimlachte, "Het geeft niet, zoiets als dit kan iedereen overkomen. Op een gegeven moment kan het allemaal even teveel worden," sprak hij kalm.

'Je wilde het ergens over hebben.' Zijn glimlach ging over tot een brede grijns. "Nou, eigenlijk wilde ik je wat laten zien." Hij stond op en pakte haar handjes vast. Voorzichtig fierde hij haar omhoog, "Kom mee."
Riolu nam haar mee naar een plek niet ver van het meer verwijdert. Het was een plek waar wat meer begroeiing was, bijna een bos te noemen. Riolu herinnerde zich nog goed de eerste keer dat hij hier was verschenen en onderhand kende hij het uit zijn hoofd. Ze moesten over een omgevallen boomstam, langs een gebogen wilg en het pad volgen totdat..
Ja, hier was het. Riolu hield halt en liet Amore's handje los. "Oke, sluit je ogen," zei hij met een vrolijke ondertoon in zijn stem, hij kon niet wachten om het Amore te laten zien.
Erop vertrouwend dat Amore haar ogen zou sluiten stapte hij het pad af. De meeste Pokémon zouden niksvermoedend door hebben gelopen, maar Riolu niet. Grijnsend liep hij naar de vele lianen die zich langs het pad bevonden. Als je goed keek, en dan moest je echt je aandacht erop hebben gevestigd, zag je dat iemand de vele begroeiing had bewerkt. Als een soort gordijn schoof Riolu de lianen opzij. "Oke, je mag kijken."

Het geluid van vallend water weerklonk in zijn blauwe oren. Achter de lianen bevond zich een prachtig gebied, enkel nog bezocht door Pokémon die het vanuit de lucht hadden gespot. Op Riolu na dan. Het was zo goed verstopt dat hij het puur geluk kon noemen het gevonden te hebben.
"En, wat vind je ervan?" vroeg hij nieuwschierig toen hij de lianen weer op zijn plek zette. Er bevond zich een kleine waterval, die via grote glade stenen naar beneden viel en een beek vormde. Een beek die richting het meer stroomde.
In de beek lag een grote platte steen en verder bevonden zich overal bloemen die prachtig schitterde vanwege de dauwdruppels. Door het ochtendlicht, dat via het gat in het bladerdek naar binnen viel, was er ook een zachte regenboog bij de wateral zichtbaar. Riolu stapte naar voren en zijn blik viel op het van bloemen gevormde hart op de grond. De losgemaakte bloemen waren echter dood gegaan. "Eh.." hij veegde een beetje verlegen met zijn voetje over de grond, net een jong kind. "Ik had deze gemaakt voor als je weer thuis zou komen, alleen.. duurde dit een beetje lang." Het was niet lullig bedoeld, Amore kon er ook niks aan doen. Hij glimlachte kleintjes en wachtte op haar reactie, zou ze het hier mooi vinden?

Amore zag hoe Riolu grijnsde en ging daar automatisch zelf ook van grijnzen. ‘Nou, eigenlijk wilde ik je wat laten zien,’ zei hij. Hij stond op en pakte haar handjes vast. Vervolgens fierde hij haar voorzichtig omhoog. Ze keek hem grijnzend aan. ‘Kom mee,’ zei hij. Ze knikte en liep met hem mee.
Hij nam haar mee naar een plek die dicht bij het meer was. Het leek een beetje op een bos. Ze hief beide wenkbrauwen op en hield haar blik gefocust op Riolu, terwijl ze met hem mee bleef lopen. Uiteindelijk stond hij stil. ‘Oké, sluit je ogen,’ zei hij. Ze sloot verbaasd haar ogen, niet van plan te spieken, dat was doelloos. De vrolijke ondertoon in de stem van Riolu had haar automatisch weer laten glimlachen. Ze luisterde goed naar de stappen die Riolu zette en liep met hem mee. ‘Oké, je mag kijken.’
Het was prachtig. Er was een kleine waterval, een regenboog.. “Wauw,” mompelde ze droog. Hierna richtte ze haar blik op de grond, waar ze een van bloemen gevormd hart zag liggen. De bloemen waren echter dood. ‘Eh..’ zei Riolu, waardoor ze haar blik afwendde van alles om zich heen en hem verbaasd aankeek. ‘Ik had deze gemaakt voor als je weer thuis zou komen, alleen.. Duurde dit een beetje lang,’ zei hij. Amore sloeg haar armen om hem heen en grijnsde breed. Ze sloot haar ogen heel even. Ze zei niks, wetend dat dit makkelijker was dan iets zeggen. Ze liet Riolu weer los en liep langzaam op het beekje af. Ze ging aan de rand zitten en legde haar voeten voorzichtig in het water. Ze keek omhoog, waardoor haar capuchon van haar kop viel. Ze knoopte haar cape los en legde hem achter zich neer. Hierna keek ze weer om zich heen. Zij kende het Chiave-gebied hoogstwaarschijnlijk het beste van iedereen, omdat.. Zij het gevonden had, maar.. Dit had ze nog nooit gezien.. Ze haalde diep adem en keek Riolu aan.

~Mag eigenlijk niet posten, dus.. Srry voor fluttigheid. =3~

'Wauw.' Dit antwoord was goed genoeg, meer dan genoeg. Riolu glimlachte breeduit en keek toe hoe Amore haar cape uittrok en haar voetjes in het water dompelde. Uiteindelijk trok ook hij zijn cape uit, door middel van deze over zich heen te trekken, en legde hij hem neer op de grond naast die van Amore. Vervolgens ging hij op de oever staan en zette hij zich af. Netjes lande hij op de platte steen en wende hij zijn ogen, waar pretlichtjes in te zien waren, naar Amore. Hij was iets van plan, iets wat haar hopelijk wat meer opvrolijkte. "Hooggeërd publiek, ik zou graag van jullie allen jullie aandacht willen." sprak hij. Twee Butterfree's die zich toevallig ook op deze plek bevonden keken even verbaasd op, wie was die gek? Riolu grinnikte, negeerde het tweetal en vestigde zijn aandacht weer op Amore. "Vandaag zullen jullie iets te zien krijgen wat nog nooit eerder is vertoond. Alsjeblieft, laat mij jullie amuseren." Hij maakte een nette buiging en bracht toen zijn handjes bij elkaar. Tuurlijk, het was allemaal wat overdreven wat hij deed, maar hij had er lol in.
Riolu sloot zijn ogen en creeërde een Aura sphere. Kalm ademde hij even de frisse buitenlucht in, liet hij de zuurstof en tegerlijkertijd zijn concentratie door zijn lichaam vloeien en blies hij vervolgens weer uit. Nu. Riolu opende zijn ogen en gooide de Aura sphere in de lucht. Meteen zette hij zich af en sloeg hij er tegen aan met een Focus slag. Een spektakel van blauwe glitters spatte uit mekaar en verspreidde zich over het water. Riolu was ondertussen op één van de stenen van de waterval gesprongen en vuurde weer een Aura sphere af. Voordat deze ergens tegen aan zou knallen, verplaatste hij zich razendsnel naar de overkant en creeërde hij een tweede. Ze knalden tegen elkaar op en weer ontstond er een soort knallend blauw vuurwerk. Hij grijnsde, sprong weer op de platte steen in het midden en keek Amore ondeugend aan. "En dan nu, iets waar jullie allemaal op gewacht zullen hebben..." Weer vormde hij een Aura sphere, eentje groter dan normaal, en zorgde hij ervoor dat deze zorvuldig tussen zijn handen bleef zweven. Zijn vuisten begonnen een fel wit licht af te stoten en zodra ze voldoende opgeladen waren sloeg hij ze tegen de Aura sphere aan. Deze knapte meteen kapot, maar voordat hij tot glitters zou vergaan maakte Riolu snelle bewegingen met zijn nog gloeiende handen, zodat de delen weg schoten. Door de wind vormde de glitters zich tot kleine blauwe balletjes en op een gegeven moment bleven ze door de aantrekkingskracht stil hangen boven het water. Net vuurvliegjes, maar dan blauw. En, om het allemaal af te maken gooide Riolu nog twee Aura spheres tegen elkaar aan, zodat deze tot prachtige blauwe glitters vergingen en naar beneden vielen. Weer maakte Riolu een buiging, om aan te tonen dat het was afgelopen, en zodra hij dit deed kwam hij tot de ontdekking dat hij onder de blauwe glitters zat. "Eh.. oeps, dat hoorde er niet bij," sprak hij grinnikend. Hij sprong van de steen en ging naast Amore zitten, hopend dat de glitters snel zouden verdwijnen, hij leek wel een discobal! "Maarja.. ehh.. wat vond je ervan?" met een brede grimas keerde hij zich tot Amore, hopend dat ze zich een beetje had vermaakt. Het was namelijk ook belangrijk om lol te hebben in je leven, ongeacht hoeveel problemen of verdriet je had.

Riolu trok zijn cape ook uit, ging op de oever staan, en zette zich af. Amore fronste. Wat was hij in Arceus’ naam van plan? ‘Hooggeëerd publiek, ik zou graag van jullie allen aandacht willen,’ zei hij. Amore keek om zich heen, maar behalve hen waren er alleen twee Butterfree’s. ‘Vandaag zullen jullie iets te zien krijgen wat nog nooit eerder is vertoond. Alsjeblieft, laat mij jullie amuseren,’ zei Riolu. Hij maakte een nette buiging en bracht zijn handen bij elkaar. “Ksst,” fluisterde Amore zacht. De Butterfree’s keken haar kant op en Amore grijnsde haar tanden bloot, op een ietwat angstaanjagende manier. Haar ogen lichtten heel even rood op, en toen vlogen de Butterfree’s weg. Dit gebied was verboden terrein. Hierna richtte ze haar blik weer op Riolu. Hij maakte een hele show en Amore kon het dus niet laten om te grijnzen. Riolu leek er erge lol in te hebben, en dat was voor haar sowieso genoeg.

‘En dan nu, iets waar jullie allemaal op gewacht zullen hebben..’ zei Riolu. Amore keek hem verbaasd aan. Hij had al een hele show gegeven, dus ze was benieuwd wat hij nu van plan was. Hij vormde een aura Sphere, een grotere dan de vorige, en liet deze tussen zijn handen zweven. Van zijn vuisten kwam een mooi wit licht. Hierna sloeg hij ze tegen de Aura Sphere, die kapot ging. De delen schoten weg en door de wind vormden de glitters zich tot kleine balletjes en bleven op gegeven moment stil hangen boven het water. Amore’s ogen begonnen te glinsteren. Het zag er prachtig uit. Even later kwamen er nog een stel glitters bij, doordat twee Aura Sphere’s tegen elkaar knalden. Riolu maakte een buiging. ‘Eh.. Oeps.. Dat hoorde er niet bij,’ sprak hij, maar Amore kon niet zien waar hij het over had. Ze klapte lacherig in haar handen.

Ze zag hoe Riolu op haar af sprong en grijnsde haar tanden bloot. Hij kwam naast haar zitten. Toen pas vielen haar de blauwe glitters op die over zijn lichaam verspreid waren. ‘Maar ja.. Eh.. Wat vond je ervan?’ vroeg hij. Amore moest lachen. “Geweldig, Riolu,” zei ze grijnzend. Ze ging met haar hand even over zijn kop heen en zag dat haar hand hierdoor onder de glitters zat. “Haha,” grijnsde ze. “Je zit helemaal onder!” lachte ze. Hierna keek ze hem met opgeheven wenkbrauwen aan. Ze deed haar voet snel omhoog, waardoor er wat water naar Riolu toe vloog. Grinnikend keek ze hem aan. “Je vindt het toch niet erg om nat te worden?” vroeg ze, terwijl ze haar tanden grijnzend ontblootte. Hierna sprong ze overeind en pakte ze Riolu’s handjes beet. Alsof hij niks woog trok ze hem omhoog en keek ze hem grijnzend aan.
Ze vond deze plek prachtig. Niet alleen omdat het er zo mooi uit zag.. Nee. Riolu had deze plek gevonden en met haar gedeeld, wat zeker iets voor haar betekende. Deze plek zou ze niet snel vergeten, maar.. Ze wilde nog even terug naar het Rainbow Lake. Gewoon, omdat ze daar net gezeten hadden, en.. Omdat ze juist daar heen was gerend toen ze zich liet gaan. Die plek.. Het.. Het gaf haar een fijn gevoel. Dat klonk raar, aangezien daar aardig wat narigheid gebeurd was. Die keer dat ze Riolu verliet. En.. Toen hij haar zijn excuses aanbood maar zij zo ongeïnteresseerd had gedaan, zo egoïstisch. Juist daarom. Alles wat er fout was gegaan, was ook weer goed gekomen. Zij had die plek uitgekozen, eerder. En Riolu had haar ook op die plek geroepen om zijn excuses aan te bieden. En, hij had haar hier aangetroffen, huilend, vandaag. Ze haalde diep adem. “Kom mee,” zei ze. “Ik wil nog even terug naar het meer,” zei ze toen. Ze bleef zijn hand vasthouden terwijl ze, deze keer op twee poten, naar het meer toerende. Ze wilde zijn hand niet loslaten, wilde hem geen minuut uit het oog verliezen. Niet nu.

Toen ze eenmaal aan waren gekomen bij het Rainbow Lake, liet ze Riolu’s handje grijnzend los en keek ze hem aan. “Zin in zwemmen?” vroeg ze grinnikend. Ze deed een aantal passen naar achteren en zette haar Agility aan. Met een hoog tempo rende ze op het water af. Aan de kant zette ze zich af en sprong ze de lucht in, om vervolgens sierlijk het water in te duiken. De meeste vispokémon waren al vlug weggezwommen toen ze haar schaduw boven het water zagen, zodat ze niet de hele tijd vissen voor hun kop trapte, wat trouwens niet eens expres ging, tijdens het zwemmen. Ze ging op haar rug liggen in het water, maar zwom al snel weer naar de kant toe, waar ze haar armen op legde, gevouwen, en haar kop vervolgens op haar armen legde. De rest van haar lichaam lag te rusten in het water. Ze haalde diep adem. “Weet je,” zei ze kalm, “je bent echt heel veel veranderd sinds ik je ontmoette. Positief, trouwens. Destijds vertrouwde je niemand. Het duurde even voor je mij eindelijk durfde te vertrouwen, en.. Moet je jezelf nu eens zien.. Leider van de Chiave,” zei ze toen, grijzend. Ze haalde diep adem. Zij was destijds ook anders geweest. Alles was makkelijker als kind..

Amore zei dat ze het geweldig vond en grijnsde haar tandjes bloot. Ook Riolu moest grijnzen, het was lang geleden dat hij Amore had zien lachen. Dit gold waarschijnlijk ook voor hemzelf.
Haar gele pootjes gingen even over zijn kop waardoor zij ook blauwe glitters op haar vacht kreeg. 'Haha, je zit helemaal onder!' Riolu grinnikte en probeerde de glitters van zich af te krijgen door over zijn vacht te strijken. Dit zorgde er echter alleen maar voor dat de glitters opstoven en uiteindelijk weer op zijn lichaam terecht kwamen.
Plots werd er water over hem heen gegooit. "Hey!" riep hij lachend terwijl hij een schuddende beweging met zijn kop maakte. 'Je vindt het toch niet erg om nat te worden?' Riolu wilde haar terugpakken, maar voordat hij het wist werd hij door haar omhoog getrokken. 'Kom mee,' sprak Amore, 'Ik wil nog even terug naar het meer.' Hij knikte, "Is goed."

Terwijl hij Amore's handje bleef vasthouden, rende hij met haar mee naar het meer. Het zag er vertederend uit, maar toch wierpen passerende Pokémon hen vreemde blikken. Misschien vanwege de vele blauwe glitters die Riolu achterliet. Er ontsnapte een grinnik uit zijn mond, het maakte hem niet uit, zolang hij maar bij Amore was.
Al snel arriveerden ze weer bij het meer. De zon had nu al een kwart van haar dagelijkse route afgelegd en liet een prachtig schitterende weerspiegeling in het water achter. Ook bevond zich er een regenboog, hoog boven het water. Een verschijning die je hier wel vaker zag, vandaar de naam Rainbow lake.
Verwonderd bleef Riolu enkele seconden staan, starend naar het prachtige uitzicht. Zijn aandacht werd echter al snel op iets anders gevestigd. 'Zin in zwemmen?' Hij knikte en zette zich net als Amore af van de grond. Amore gebruikte een Agility, maar Riolu deed het gewoon op de simpele manier. Althans, wat je simpel kon noemen. Hij zette zich van de oever af, maakte een snelle luchtsalto en dook toen het water in. Meteen verschenen er een bauwe schittering op de plek waar hij zojuist onder was gedoken. Dit dankzij het water die de glitters van zijn lichaam waste. Met een brede grijns verscheen Riolu weer boven water, zijn poten rustig heen en weer trappelend om niet weer kopje onder te gaan. Hij zag Amore naar de oever toezwemmen en volgde haar voorbeeld. Eenmaal aangekomen hees hij zichzelf op en nam hij plaats op de kant.

'Weet je.' Riolu keek op. 'Je bent echt heel veel veranderd sinds ik je ontmoette. Positief, trouwens. Destijds vertrouwde je niemand. Het duurde even voor je mij eindelijk durfde te vertrouwen, en.. Moet je jezelf nu eens zien.. Leider van de Chiave.' Zijn mond vormde zich tot een glimlach, "Weet ik, met dank aan jou," zei hij, "Jij gaf me je hulp en vertrouwen, je vriendschap. Iets wat ik toen nog nooit had gehad, Amore. En uiteindelijk gaf je me iets waardoor je de belangrijkste persoon in mijn leven bent geworden." Hij had het natuurlijk over de liefde die vanaf dat moment tussen hen was begonnen te groeien. Tuurlijk, hun relatie had ook wel eens diepe dalen gekend, maar toch was zijn liefde voor haar altijd even sterk gebleven. "Dankzij jouw ben ik grotendeels geworden tot wat ik nu ben." Hij richtte zijn blik naar het water. Wow, dit begon wel plotseling een heel serieus gesprek te worden. Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht, "Trouwens, jij bent anders ook best veranderd," sprak hij toen. Zijn blik gleed weer naar die van haar, "En dan bedoel ik dat ook in de positieve vorm."

‘Weet ik, met dank aan jou,’ had Riolu gezegd. Amore had hem recht in zijn ogen aangekeken, wachtend op verdere uitleg. ‘Jij gaf me je hulp en vertrouwen, je vriendschap. Iets wat ik toen nog nooit had gehad, Amore. En uiteindelijk gaf je me iets waardoor je de belangrijkste persoon in mijn leven bent geworden. Dankzij jou ben ik grotendeels geworden tot wat ik nu ben,’ zei hij. Amore klom ook aan de kant en ging zitten. Ze haalde diep adem en richtte haar blik weer op Riolu. ‘Trouwens, jij bent ook best veranderd,’ zei hij toen, ‘en dan bedoel ik dat ook in de positieve vorm.’ Amore haalde diep adem en snoof zacht Ze was het niet helemaal met hem eens, maar had geen zin om tegen hem in te gaan. Natuurlijk.. Ze was veranderd. Deels door wat ze had meegemaakt met hem, door het gevoel wat hij haar gaf. Maar, niet helemaal. Ze had teveel meegemaakt om te blijven zoals zij vroeger was. Zorgeloos. Ze zou willen dat ze nu alles kon vergeten, maar.. De slechte dingen zouden voor altijd blijven volgen, wachtend op een moment om haar vast te grijpen zodat ze weer in huilen uit zou barsten. Het enige wat ze kon doen was zich vasthouden aan de goede dingen, zodat de slechte dingen minder erg leken. Ze haalde diep adem en keek Riolu aan. Een paar woorden van wat hij net had gezegd galmden na in haar hoofd. En uiteindelijk gaf je me iets waardoor je de belangrijkste persoon in mijn leven bent geworden. Plots voelde ze zich verplicht om daar ook op te reageren, dus keek ze even naar de grond. “Jij bent zeker speciaal voor me,” zei ze rustig, “meer dan dat.. Ik weet zeker dat ik alles zou doen om jou gelukkig te zien,” zei ze rustig. Geloof me. Echt alles, dacht ze er achter aan. “Maar.. Door wat er met Comet is gebeurd, ben je denk ik niet meer de enige. Force..” Ze sloot haar ogen even. Hoe moest ze dit uitleggen? Riolu had nog geen kinderen, wist ze. Dat was sowieso een onderwerp waar ze het met Riolu nog nooit over had gehad. “Wanneer je kinderen hebt,” besloot ze te beginnen, voor ze haar ogen weer opende en Riolu recht in zijn gezicht aankeek. “Dan lijkt het alsof er extra ruimte in je hart vrijkomt, extra ruimte om van hen te kunnen houden, maar niet minder te denken aan degene van wie je altijd al het meeste hield,” besloot ze toen te zeggen. “Door Secret en.. Het einde van mij en Comet zou men denken dat ik er spijt van heb. Maar, nee. Ik zou niet meer zonder willen. Althans.. Ik zie Smile en Trouble helaas nooit meer, Secret is dood, maar.. Ik denk dat Force het wel red,” zei ze rustig. Hierna keek ze weer omhoog, wachtend op Riolu’s reactie op het onderwerp wat ze ineens tevoorschijn had getoverd.

Een tijdje bleef het stil en Riolu kon niks anders doen dan haar aankijken. Dit had hij wel vaker, dat hij gewoon intens gelukkig naar haar kon kijken zonder last te hebben van tijdsbesef. Het was geen staren, gewoon.. kijken met een glimlach, een fijn gevoel.
Uiteindelijk reageerde Amore op zijn woorden. 'Jij bent zeker speciaal voor me,'zei ze rustig, 'meer dan dat.. Ik weet zeker dat ik alles zou doen om jou gelukkig te zien.' Een warme glimlach sierde zijn kop en hij pakte Amore's handje vast. 'Maar.. Door wat er met Comet is gebeurd, ben je denk ik niet meer de enige. Force..' Riolu knikte, tuurlijk, dat was logisch. Force was haar kind. Riolu zelf had dan geen kinderen, maar hij kon het toch goed begrijpen.
Kinderen... Er verscheen even voor enkele seconden een frons boven zijn kop, zich realiserend dat hij het nog nooit met Amore over dit onderwerp had gehad. Bovendien, was het onmogelijk. Althans, niet onmogelijk, maar wel erg riskant. Er was kans dat het erfelijke gen van koninklijk bloed in zijn eerstgeborene zoon of dochter terecht kon komen. En dit betekende, een Riolu net als hij. Bovendien, was de voltexplosie van Amore ook erfelijk. Riolu schudde eenmaal zijn kop. Nee, het kon gewoon niet. Maar, toch betrapte hij zichzelf erop dat de gedachte om vader te worden en kinderen te krijgen samen met Amore behoorlijk wat kriebels in zijn lichaam opleverde...
'Wanneer je kinderen hebt, dan lijkt het alsof er extra ruimte in je hart vrijkomt, extra ruimte om van hen te kunnen houden, maar niet minder te denken aan degene van wie je altijd al het meeste hield,' sprak Amore, terwijl Riolu al die tijd gebiologeerd naar haar luisterde 'Door Secret en.. Het einde van mij en Comet zou men denken dat ik er spijt van heb. Maar, nee. Ik zou niet meer zonder willen. Althans.. Ik zie Smile en Trouble helaas nooit meer, Secret is dood, maar.. Ik denk dat Force het wel red.' Riolu keek haar aan. "Ja, dat weet ik zeker," besloot hij toen te zeggen.

'Ik zou niet meer zonder willen.' Die zin bleef in zijn kop hangen. Riolu zuchtte. Het was zo zielig dat Amore Secret had moeten vermoorden en Smile en Trouble nooit meer zag. Gelukkig had ze Force nog, maar Riolu kon begrijpen dat dit niet genoeg was. Als je kinderen had hield je ze van allemaal even veel. Althans, zo zag hij het. Hij richtte zijn rode ogen naar de lucht, naar de regenboog en voorbijdrijvende wolken. "Eh.. Amore?" sprak hij zacht, ietwat onzeker. Hij draaide zijn kop weer haar kant op. "Heb jij ooit aan kinderen van jou en mij gedacht?" Hij glimlachte kleintjes. Het bedoelde er niet meteen mee dat hij ze wilde, al was hij wel nieuwschierig naar haar antwoord. Hij moest toegeven, zelf had hij er wel eens over nagedacht. Hij was er echter nooit verder op ingegaan. Waarom wist hij niet echt. Misschien gold dit voor Amore hetzelfde..

‘Ja, dat weet ik zeker,’ zei Riolu. Amore knikte. “Ja,” zei ze rustig. Ze hoorde Riolu zuchten en hief haar wenkbrauwen op. ‘Eh.. Amore?’ vroeg hij, nadat hij zijn rode ogen op de lucht had gericht. ‘Heb jij ooit aan kinderen van jou en mij gedacht?’ vroeg hij, nadat hij zijn kop weer haar richting op gedraaid had. Een frons ontstond op haar gezicht. Oké, ze had veel aan kunnen zien komen, maar.. Dat niet. Ze richtte haar blik even op de grond, maar besloot toen eerlijk te antwoorden. “Nee,” zei ze kalm. “Voor hen had ik nog nooit aan kinderen gedacht, geloof me. Ik weet niet waarom toen wel. Maar, daarvoor voelde ik me altijd te jong, denk ik. Bovendien.. Niemand ziet mij als moederstype.. Nu waarschijnlijk nog steeds niet,” zei ze rustig. “Verder heb ik na dit een beetje het gevoel gekregen dat ik heb gefaald als moeder. Dus, nee. Ik had er niet aan gedacht,” zei ze kalm en ze haalde diep adem, hopend dat Riolu haar woorden zou begrijpen, ook al was dat nog niet zo moeilijk. Hierna keek ze Riolu weer aan. “Jij wel, dan?” vroeg ze, waarna ze hem vanuit haar ooghoeken aankeek. Zou Riolu er weleens aan gedacht hebben? Ze fronste. Ze zag Riolu niet echt als vader, maar ook weer wel. Hij was zorgzaam, lief.. Snel schudde ze haar kop. Nee. Niet gaan zwijmelen. Hij was wel het verzorgende type, en zou zeker een goede vader zijn. Haar rode wangen kleurden wat roder omdat ze nog verder doordacht over dit onderwerp. Het was wel een spannend idee.. Met Riolu.. Maar ze was bang voor herhaling van wat er gebeurd was met haar drie kinderen, Force dus niet meegerekend.

~Flutpost..

Riolu voelde dat ze dit niet had zien aankomen en grinnikte. Zijn vraag was wat onverwachts ja, maar Amore was degene die over het onderwerp kinderen was begonnen. Zwijgend luisterde hij naar haar antwoord.'Nee. Voor hen had ik nog nooit aan kinderen gedacht, geloof me. Ik weet niet waarom toen wel. Maar, daarvoor voelde ik me altijd te jong, denk ik,' sprak ze kalm. Riolu knikte, jah dat had hij ook. Het was eigenlijk pas sinds kort dat hij er over had nagedacht. 'Bovendien.. Niemand ziet mij als moederstype.. Nu waarschijnlijk nog steeds niet. Verder heb ik na dit een beetje het gevoel gekregen dat ik heb gefaald als moeder.' Bij het horen van deze woorden liet hij zachte zucht horen, om aan te tonen dat hij het hier totaal niet mee eens was, en dit zou ze moeten weten.
'Dus, nee. Ik had er niet aan gedacht. Jij wel dan?'
Riolu had haar al die tijd aangekeken en maakte nu een kleine knikkende beweging. "Ja ik wel. Niet vaak hoor en ook pas sinds kort. Maar, om eerlijk te zijn.." Zijn mondhoeken krulde zich even lichtjes op tot een kleine glimlach. "Ik zou het wel heel leuk vinden... Alleen, ik weet dat het voor jouw moeilijk is, vanwege je vorige ervaringen. En, bovendien, is het riskant." Hij legde er voor enkele seconden het zwijgen op, nadenkend over wat hij had gezegd waar was. "Maar, Amore. Er is één ding dat ik jou duidelijk wil maken. Ik ken geen lievere, slimmere of zorgzamere Pokémon dan jij, dus maak je alsjeblieft niet druk over het moederschap. Het is niet jouw schuld en ik weiger dan ook om aan te horen dat jij een slechte moeder bent. Dit ben je absoluut niet, oke?" Hij glimlachte en gaf haar een kus op haar wang. Een herinnering schoot zijn kop te binnen, die keer dat Amore hem duidelijk maakte niet zo onzeker over zichzelf te zien. En nu, nu waren de rollen omgedraait. Maar, Riolu wilde gewoon dat Amore niet zo over zich dacht, want.. het was gewoon absoluut niet zo.

- Same here.. -

Riolu maakte een korte, knikkende beweging. Verbaasd hief ze haar wenkbrauwen op. ‘Ja, ik wel. Niet vaan hoor en ook pas sinds kort. Maar, om eerlijk te zijn.. Ik zou het wel heel leuk vinden.. Alleen, ik weet dat het voor jou moeilijk is, vanwege je vorige ervaringen. En, bovendien, is het riskant,’ zei hij. Amore had daar nog nooit over nagedacht. Riolu beschikte over de Aura Sphere. Zou dit erfelijk zijn? Haar voltexplosie zou niet doorgaan. Eén op de zoveel zouden het kunnen krijgen. Het zou wel heel wat zijn als zij twee kinderen zou krijgen met iets wat superzeldzaam was. Ze betwijfelde of het zo gevaarlijk zou zijn.. Ze zouden opgroeien in een goede omgeving, zouden alles leren wat ze moesten leren over wat er kon gebeuren. De voltexplosie zou niet komen, maar.. Riolu had ooit problemen gehad met zijn aura. Als dat erfelijk was, zou hij hen al vroeg kunnen leren hoe ze het konden beheersen, toch? Opnieuw kleurde ze rood, omdat ze er zo serieus over nadacht. ‘Maar, Amore. Er is één ding dat ik jou duidelijk wil maken. Ik ken geen lievere, slimmere of zorgzamere Pokémon dan jij, dus maak je alsjeblieft niet druk over het moederschap. Het is niet jouw schuld en ik weiger dan ook om aan te horen dat jij een slechte moeder bent. Dit ben je absoluut niet, oké?’ Amore begon te grijnzen. Oké, wat hij nu zei was een beetje overdreven.. Zo lief was ze niet, maar oké. “Zo bedoelde ik het niet,” zei ze rustig, “het gevoel komt automatisch. Best logisch, maar één van de vier heeft bereikt wat ik wilde.. Wat ik wilde voor hen.” Ze haalde diep adem. “Maar, toch bedankt voor de complimenten,” zei ze grijnzend. “En.. Riskant.. Het leven zit vol risico’s, Riolu,” zei ze rustig. “Verder.. Het kwam deels door de verschillen tussen mij en Comet. Dat van Secret, althans. En dat van Trouble en Smile.. Ze mogen hun eigen weg gaan. Dat deed ik ook. Dus, er is niks mis. Ik heb geen nare vorige ervaringen,” zei ze rustig. Ze haalde diep adem. “Het enige wat een beetje lastig voor mij zou zijn, is denk ik Force. Ik zou zijn gezicht weleens willen zien..” Ze grinnikte zacht.

'Zo bedoelde ik het niet,' zei ze rustig, 'het gevoel komt automatisch. Best logisch, maar één van de vier heeft bereikt wat ik wilde.. Wat ik wilde voor hen. Maar, toch bedankt voor de complimenten.' Weer knikte hij, om aan te tonen dat hij het begreep. 'En.. Riskant.. Het leven zit vol risico’s, Riolu.' Hij fronste, verbaasd om dat te horen. 'Verder.. Het kwam deels door de verschillen tussen mij en Comet. Dat van Secret, althans. En dat van Trouble en Smile.. Ze mogen hun eigen weg gaan. Dat deed ik ook. Dus, er is niks mis. Ik heb geen nare vorige ervaringen.' Hij glimlachte, "Ik ben blij om dat te horen," sprak hij vervolgens. Amore haalde diep adem, ze wilde nog iets zeggen. 'Het enige wat een beetje lastig voor mij zou zijn, is denk ik Force. Ik zou zijn gezicht weleens willen zien..' Oké, nu had Riolu genoeg gehoord. Zijn glimlach ging over tot een grijns die zo breed was dat zijn tandjes zichtbaar werden. "Weetje, het klinkt nu net alsof je mij ervan wilt overtuigen dat.. dat je het wilt," sprak hij vervolgens. Het was waar, alle nadelen die hij had opgenoemd had zij zojuist ... opgehelderd, om zo maar te zeggen. Zo beargumenteerd dat het geen grote nadelen meer waren. Hij grinnikte en wachtte haar reactie af.

Op Riolu‘s kop verscheen een brede grijns. ‘Weet je, het klinkt nu net alsof je mij ervan wilt overtuigen dat.. Dat je het wilt,’ sprak hij toen. Amore kleurde rood. En nu wist ze niks meer te zeggen. Ze haalde even een keer diep adem, zorgvuldig nadenkend over haar woorden. Het duurde even voor ze iets wist te zeggen. “Ik wilde je ervan overtuigen dat..” Ze sloot haar ogen even, maar opende ze al snel weer. “Als jij het wilt, ik ook,” zei ze rustig. Oké.. Ze keek even naar de lucht en haalde diep adem. Ze besloot verder na te denken. In deze tijden zou het waarschijnlijk minder handig zijn dan normaal, maar misschien ook juist weer handiger. Zij mocht zich namelijk niet laten zien zonder haar cape, buiten het Chiave-gebied, maar.. Als Riolu ineens kinderen had, zouden ze zich dan niet afvragen met wie? Maar.. Ze konden natuurlijk in het Chiave-gebied blijven, dat vond zijzelf sowieso al een beter idee.. Niemand die hen daar wat aan zou doen. Opnieuw kleurde ze rood. Verdomme, dacht ze bij zichzelf. Nu ze het er over hadden bleef ze maar nadenken.. Nadenken over of alles wel goed zou gaan. Maar, misschien.. Misschien wilde Riolu het toch niet. Hij had gezegd het wel leuk te vinden, maar.. Hij zou weten dat het ook niet alleen maar plezier zou zijn. Maar ja.. Aangezien ze de Kleine Vallei hadden, waar een baby-Pokémon niet zo makkelijk uit kwam, hadden ze het makkelijker dan wie dan ook. Zijzelf had de tijd.. Niemand verwachtte haar buiten de vallei. Alleen Shadow en Evening moest ze nog spreken. Ze haalde diep adem en snoof zacht.

Ze zweeg en kreeg een wat rodere kleur op haar wangen. Riolu glimlachte, waarschijnlijk wist ze even niet wat te zeggen. Toch kwamen er uiteindelijk woorden uit haar mond, woorden waarvan zijn hart sneller leek te gaan kloppen. 'Als jij het wilt, ik ook.' Betekende dit dat..? Wauw. Riolu wende even zijn blik naar de lucht. Het idee om vader te worden, kinderen te krijgen met Amore was enkel een verre gedachte geweest, een droom waar hij nooit echt bij had stil gestaan. Maar nu kwam het toch wel erg dichtbij. Wilde hij het wel? Hier hoefde Riolu niet lang over na te denken. Zijn kop had al geknikt voordat hij de vraag überhaupt in zijn gedachtes af had kunnen maken. Met een gelukzalige glimlach keerde hij zich weer tot Amore, pakte hij haar handje vast en gaf hij haar een zachte kus op haar voorhoofd. "Ja, ik zou het heel graag willen."

Wie had ooit gedacht dat een dag zoals deze tot zoiets als dit kon uitlopen. Zojuist had Amore nog huilend bij de oever gezeten. En nu... nu hadden ze besloten kinderen te nemen. Deze gedachte maakte Riolu gelukkiger dan ooit.
Hij stond op, nog steeds haar handje vasthoudend en haalde even diep adem. "Eh.. de capes liggen daar nog, zullen we ze gaan halen?" Hij kleurde ietwat rood, wetend dat er op die plek meer zou gaan gebeuren dan enkel het halen van de capes.

- Eh.. juist. Misschiens iets teveel informatie in die laatste zin, maar hier blijft het ook bij. xD (Ik ben ook niet echt in en handige bui om een bericht zoals deze te gaan typen. Suiker! «3) Maarja, kinderen voor wie dit niet bestemd is snappen het toch niet en anders kijken ze maar in hun bioboek. o.O -

Toen Amore Riolu zag knikken, richtte ze haar blik even op de grond. Ze voelde hoe hij haar handje vastpakte en haar een kus op haar voorhoofd gaf. ‘Ja, ik zou het heel graag willen,’ zei hij. Ze haalde een keer diep adem. Hij wilde het dus. Kinderen. Met haar. Ze grijnsde licht. Zelf had ze er hiervoor nog nooit aan gedacht. De kinderen zouden in een veilige omgeving opgroeien, met twee ouders met een zeer hoge rang. Ze zouden beschermd moeten worden door de groep, waardoor hen niks kon gebeuren. Door dit alles, zouden ze vast en zeker de richting kiezen die Force ook had gekozen. Ze grinnikte zacht. Hoe zou Force erop reageren? Wanneer zou ze het hem moeten vertellen? En.. Hoe? Hoe zou de groep reageren? Dat waren verschillende vragen die haar boeiden, maar het maakte haar niet uit. Ze had al kinderen. Met de vijand, zoals ze hem noemden. Secret was ook zo geworden en had voor verschillende problemen gezorgd. Ze wist zeker dat ze er nu minder geschokt op zouden reageren dan toen, want.. Ze kenden hem niet, maar iedereen wist dat het tussen Amore en Riolu erg goed ging, en.. Toen kwam er nog een vraag haar kop in. Zouden het Pichu’s worden of Riolu’s? Zou het wel.. Kunnen? Ze had nog niet gehoord van twee verschillende soorten samen.. Dat gebeurde niet zo vaak. Ze haalde diep adem. Ja, het moest kunnen. Tuurlijk.
Uiteindelijk stond Riolu op, met haar hand nog vast, waardoor zij ook op moest staan. ‘Eh.. de capes liggen daar nog, zullen we ze gaan halen?’ vroeg hij. Amore keek hem aan en zag dat hij rood kleurde, en ze wist precies waarom. “Ja,” zei ze grijnzend, waarna ze, met zijn hand nog vast, naar de plek liepen die Riolu haar net nog had laten zien..

En dan zeggen we lekker niks meer. XD