Hoe lang was het geleden dat ze hier geweest was? Nadenkend liep de kleine Cyndaquil door het gebied. Na lang nadenken had ze uitgerekend dat het zo’n twee en een halve maand geleden was. Ze was het gebied uit geweest. Haar gedachten schoten naar de Pikachu die haar geholpen had. Ze had hem al lang niet meer gezien. Te lang, naar haar smaak. Ze haalde diep adem. Hoe zou hij reageren als hij haar weer zou zien? Zou hij nog weten wie ze was? Haar ontwikkeling ging al goed. Ze kon al praten, begreep dingen veel beter dan eerst. Ze was een snelle leerling, hadden de Pokémon gezegd. Ze was slim, maar nog steeds speels. En.. Ze hield er nog steeds van om in ogen te prikken, ook al hadden ze haar dat geprobeerd af te leren. Ze grijnsde haar tanden bloot. Als ze ooit in een gevecht zou staan en ze zou haar handen in iemands ogen steken, zou dat toch wel een onverwachte actie zijn. Ze grinnikte even zacht en rolde toen met haar ogen. Ze was benieuwd waar Force was. Hij was de enige die ze zich nog goed kon herinneren, maar ze betwijfelde of hij zich haar nog herinnerde. Ze haalde diep adem en liep door. Ze was een tijd het gebied uit geweest om te leren. Te leren hoe ze zich moest gedragen. Nu.. Nu zou ze niet meer zo dom lijken als eerst. Want.. Als ze haar ouders wilde vinden.. Zou ze slim moeten zijn. Dat begreep ze gemakkelijk. En.. Ze wilde haar ouders vinden, ook al had ze het gevoel dat dat misschien nooit zou gaan lukken.. Ze beet op haar lip en schudde haar koppie heen en weer. “Nee,” zei ze, “het gaat me lukken!” riep ze toen uit en ze grijnsde. Ze wilde weten wie haar ouders waren, zodat ze wist wie zij was. Ze haalde nog een keer diep adem en liep een grot binnen. Hier ging ze om het hoekje liggen, hopend in slaap te kunnen vallen.

~Topictitelinspiratieloos.~
~Privé. =3~

Een Pikachu liep op een hoog tempo langs verschillende grotten. Hij kwam net van het Chiave gebied. Hier had hij zijn Cape om gedaan en was weggegaan. Nu moest hij een verstop plaats zoeken voor zijn Cape, hij mocht de Cape namelijk niet om doen als hij niks deed wat met Chiave te maken. Force schoot ongezien een van de grotten in. Zijn ogen gloeide groen op zodat hij in de donker kon zien. Hij liep naar de uiteinde van de grot. Hier stond een rots. Hij duwde de rots opzij en een gang werd nu zichtbaar. Hij schoot de gang in en kwam uit bij een andere grot, die geen ingang via de buitenkant had. Hij had de grot een paar maanden geleden, tijdens zijn training, gevonden. En nu gebruikte hij het om belangrijke of dierbare spullen te bewaren en soms sliep hij er zelfs. Hij zette de Cape op een van de planken en verdween daarna weer door de gang. Hij schoof de rots weer op zijn plaats en kwam daarna uit de grot. Het licht verblinde hem even maar hij kon al snel weer normaal kijken. Op een aardig tempo liep hij weer in de richting waar hij eerst was binnen gekomen toen hij opeens wat hoorde. Het kwam uit een van de grotten. Nieuwgierig keek Force naar de grot waar het geluid uit was gekomen. Hij liep de grot binnen. Weer gloeide zijn ogen groen. Zijn oog viel gelijk op een nog jonge Cyndaquil. Was dat Tear?

Voetstappen klonken. Tear keek geschrokken op. Op haar rug ontstond een vlam, die voor licht zorgde en ervoor zorgde dat ze ieder moment een vuuraanval af kon vuren. Een Pikachu, niet al te groot, kwam binnen. Toen zijn ogen groen oplichtten, ontstond er een grijns op het gezicht van de kleine Cyndaquil. “Fl..” Een frons ontstond op haar gezicht.. “Force!” verbeterde ze zichzelf grijnzend. Ze stond op. Haar rugvlam bleef branden, zodat ze de omgeving om zich heen kon zien. Het was best handig om altijd een vuurtje te hebben.. Zo had je nooit een lamp nodig. Ze kon het gewoon laten branden, veel moeite kostte het niet. Bovendien kon je het niet vergeten, zoals met een lamp kon. Ze haalde een keer diep adem en keek om zich heen, waarna ze haar blik weer richtte op Force. “Lang niet gezien,” zei ze kalm. Ze was benieuwd of hij haar zou herkennen, en.. Of het hem op zou vallen dat ze nu wel normaal kon praten. Ze grijnsde. “Rustig maar, ik zal je niet meer in je ogen prikken,” stelde ze hem toen grijnzend gerust, ook al was ze wel benieuwd of ze verschil zou voelen als zijn ogen oplichtten.. Snel schudde ze haar kop heen en weer en grijnsde ze haar tanden bloot. Ze haalde een keer diep adem, maar wist niet veel meer te zeggen.

De rugvlam van de Cyndaquil begon te branden en de grot werd weer verlicht. 'Fl..' Force keek de Cyndaquil even aan. 'Force!' verbeterde ze zich al snel. Wou de Tear nou Flos zeggen? 'Lang niet gezien,' sprak Tear al snel. ''Inderdaad,'' sprak Force snel daarna. ''En je kan al hele zinnen spreken!'' sprak Force snel daarna. 'Rustig maar, ik zal je niet meer in je ogen prikken.' Force keek haar grijzend aan. Dat kon hij zich nog goed herinneren. Hij had er pas nog over gepraat met een Thyplosion genaamd Nouz. Deze was haar zoon kwijtgeraakt en vroeg of hij een paar Cyndaquil's en Quilava's kende. En het eerste waar hij aan dacht was Tear. ''Voordat ik het vergeet,'' mompelde Force even. Zijn ogen stopte met licht geven en hij keek weer naar de Cyndaquil. ''Je bent groot geworden, Tear,'' sprak hij kalm. ''En, wat heb je gedaan in de tijd dat je weg was, op normaal leren praten dan,'' sprak Force snel daarna. Misschien had ze haar ouders gevonden. Daar was ze op zoek naar als het goed was.

-Kortheid -

‘Inderdaad,’ antwoordde Force. Tear grijnsde breed. ‘En je kan al hele zinnen spreken!’ Tear had zacht gegrinnikt. Goh, dat had ze zelf nog niet door. Even later begon hij weer te praten. ‘Voordat ik het vergeet,’ mompelde hij, waarna zijn ogen stopten met licht geven. ‘Je bent groot geworden, Tear. En, wat heb je allemaal gedaan in de tijd dat je weg was, op normaal leren praten dan,’ zei hij. Tear haalde diep adem. “Niks speciaals. Ik ben het gebied uit geweest om wat dingen te leren, want ik weet dat ik slim na moet kunnen denken wil ik mijn ouders kunnen vinden, alhoewel ik eerlijk gezegd nou niet het echt idee heb dat ik ze ooit kan vinden. Ik ken hen niet, zij weten alleen hoe oud ik ben. Hoe moet ik ze dan in godsnaam vinden?” Ze keek even om zich heen. Vervolgens haalde ze even diep adem en besloot van onderwerp te veranderen. “Jij? Heb jij nog wat..” Plots ontstond er een frons op haar gezicht. Wat was dat woord nou. Mee.. Meegedaan? Meege.. Ach, fokit. “Meegedingest?” vroeg ze droogjes. Wat was het woord nou? Meege.. Meege.. Meegedaan, meegewerkt.. Ik.. Maak! Meegemaakt! Ze snoof even hard, maar besloot dat het nu al te laat was om zichzelf te verbeteren.

'Niks speciaals. Ik ben het gebied uit geweest om wat dingen te leren, want ik weet dat ik slim na moet kunnen denken wil ik mijn ouders kunnen vinden, alhoewel ik eerlijk gezegd nou niet het echt idee heb dat ik ze ooit kan vinden. Ik ken hen niet, zij weten alleen hoe oud ik ben. Hoe moet ik ze dan in godsnaam vinden?' Force keek de Cyndaquil even droog aan. Het zag er zo raar uit om de Cyndaquil te zien praatte. De laatste keer waren het allemaal halve, rare zinnen zoals 'Jij moe ogen doezjen!', 'Ik wakker worde uit ei. Hiermaal allee!' en 'Flos izzum!' Force ging even op een steen zitten. Force wist nog dat ze steeds zei dat iemand zijn ogen moest wassen na het prikken in iemand de oog. Hij was dan niet de enige bij wie ze het deed. Ze had het ook bij Shiny gedaan. Maar die had anders gereageerd dan Force. Shiny had boos gereageerd, terwijl Force begreep dat hij niet boos moest worden op een baby. 'Jij? Heb jij nog wat..' Force wachtte op wat ze zou zeggen. Maar dit leek heel lang te duren. 'Meegedingest?' sprak de Cyndaquil na een tijdje. Dus ze kende nog niet alle woorden. ''Meegemaakt?'' gokte Force.. Het liefst zou hij willen vertellen over Chiave, zijn moeder en allerlei dingen. Maar dat kon niet. Tenminste, nog niet. ''Ik heb ook niks speciaals meegemaakt,'' sprak Force rustig. Hij staarde voor een moment voor zich uit. Daarna keek hij weer naar de Cyndaquil. ''Gewoon rondgereisd om het gebied beter te leren kennen, en ook heb ik heel veel Pokémon ontmoet,'' sprak Force daarna. ''Oja, als je hulp nodig hebt met je ouders zoeken, kan ik je wel helpen,'' sprak Force snel daarna.

‘Meegemaakt?’ vroeg Force, net nadat zij het zich had herinnerd. “Ja, ik herinnerde het me al,” zei ze grijnzend. ‘Ik heb ook niks speciaals meegemaakt,’ zei hij. ‘Gewoon rondgereisd om het gebied beter te leren kennen, en ook heb ik heel veel Pokémon ontmoet,’ zei hij. Tear knikte. Niet echt iets speciaals, dus. ‘O ja, als je hulp nodig hebt met je ouders zoeken, kan ik je wel helpen,’ zei hij toen. Tear haalde diep adem. Ergens had het wel wat om met hem te gaan zoeken.. Ze mocht hem wel. Waarschijnlijk omdat ze geen kwaad in hem kon vinden, waardoor ze hem wel kon vertrouwen. Maar, nee. “Nee,” antwoordde ze rustig. “Maar toch bedankt,” zei ze toen. Hierna besloot ze dat het wel zo.. Eh.. Bedingest zou zijn als ze hem zou vertellen waarom niet. “Zoals ik al eerder zei, weet ik niet wie ze zijn, waar ze zijn, et cetera. Dus.. Dit wordt een eindeloze zoek..” Opnieuw fronste ze. “Dinges,” besloot ze maar droogjes te zeggen. “Zoekdinges. Ik denk ook niet dat ik letterlijk ga zoeken. Ik hoop dat ik ze ooit tegenkom. Maar, op deze leeftijd.. Nee.. Ik heb te weinig.. Formatie om ze te kunnen vinden,” zei ze droogjes.

'Nee,' had de Cyndaquil gezegd. Force had haar alleen raar aangekeken. Waarom niet? Als je met meerdere Pokémon tegelijkertijd zocht zou de zoektocht toch veel sneller gaan. 'Maar toch bedankt,' zei ze daarna. 'Zoals ik al eerder zei, weet ik niet wie ze zijn, waar ze zijn, et cetera. Dus.. Dit wordt een eindeloze zoek..' Force knikte. Als ze ze alleen wou zoeken, zat hij haar niet in de weg. 'Dinges,' besloot Tear maar droogjes te zeggen. Force moest zich inhouden om niet te lachen. 'Zoekdinges. Ik denk ook niet dat ik letterlijk ga zoeken. Ik hoop dat ik ze ooit tegenkom. Maar, op deze leeftijd.. Nee.. Ik heb te weinig.. Formatie om ze te kunnen vinden,' zei Tear droogjes. ''Eh.. zoektocht en informatie?'' sprak Force rustig. Hij verwachte dat ze dat zou bedoelen. ''Misschien moet je rond vragen naar Thyplosion, Quilava en Cyndaquil die hun Eieren zijn verloren..'' stelde Force voor. Verder kon hij nu ook niet meer heel veel helpen. Hij had haar al voorgesteld om naar Shadow en Evening te gaan. En toen ze bij Castor waren zei Tear dat dat niet haar moeder was. Dus die kon het ook niet zijn. Nouz zou het ook niet meer kunnen zijn. Dus Force had geen idee wie het was. ''Oja!'' sprak Force opeens luid. Hij was nooit meegegaan met Tear om naar Shadow en Evening te gaan. Dus misschien had hij ze niet gevonden. ''Heb je Shadow en Evening al geprobeerd?'' vroeg Force.

‘Eh.. Zoektocht en informatie?’ vroeg Force droog. ‘Misschien moet je rond vragen naar Typhlosion, Quilava en Cyndaquil die hun eieren zijn verloren,’ stede Force voor. Tear slaakte een diepe zucht. ‘Oh ja!’ zei hij ineens luid, zo luid dat ze geschrokken een stap achteruit deed. ‘Heb je Shadow en Evening al geprobeerd?’ Tear grijnsde. “Ten eerste,” begon ze rustig, “heb ik in minder dan twee maanden tijd, want ik ben natuurlijk niet gelijk PokéRPG uitgegaan, deze taal onder de knie gekregen, dus maak ik nog veel fouten, wat mij zeer spijt,” zei ze, terwijl ze haar tanden met een grijns ontblootte. “Maar, ja, die twee woorden bedoelde ik. En.. Ik weet niet eens of mijn ouders uit dit gebied komen. Dus, dat gaat niet werken. En.. Als laatste.. Ik weet niet wie Shadow en Evening zijn. Wat had ik moeten doen? Gaan zoeken naar twee Pokémon die ik niet ken, in een vallei die ik nauwelijks ken, hopend dat het mijn ouders zijn?” vroeg ze. Ze haalde een keer diep adem. “Slecht idee, dus,” zei ze toen. Ze richtte haar blik op de grond en haalde diep adem. “Soms denk ik.. Dat ik mijn ouders niet eens wil vinden. Je bent wel erg dom als je een ei kwijt raakt, dus ik heb het gevoel dat het niet per ongeluk is gegaan,” zei ze toen en ze grijnsde licht. “Hoe zit het trouwens met jou en je.. Ouders?” vroeg ze toen geïnteresseerd. Ze wilde wel eens weten wat het verhaal van Fl-.. Force was.

'Ten eerste,' begon Tear rustig, 'heb ik in minder dan twee maanden tijd, want ik ben natuurlijk niet gelijk PokéRPG uitgegaan, deze taal onder de knie gekregen, dus maak ik nog veel fouten, wat mij zeer spijt,' zei Tear 'Maar, ja, die twee woorden bedoelde ik. En.. Ik weet niet eens of mijn ouders uit dit gebied komen. Dus, dat gaat niet werken. En.. Als laatste.. Ik weet niet wie Shadow en Evening zijn. Wat had ik moeten doen? Gaan zoeken naar twee Pokémon die ik niet ken, in een vallei die ik nauwelijks ken, hopend dat het mijn ouders zijn?' vroeg Tear. 'Slecht idee, dus,' zei ze toen. 'Soms denk ik.. Dat ik mijn ouders niet eens wil vinden. Je bent wel erg dom als je een ei kwijt raakt, dus ik heb het gevoel dat het niet per ongeluk is gegaan,' zei Tear. 'Hoe zit het trouwens met jou en je.. Ouders?' vroeg ze toen geïnteresseerd. Een zucht verliet Force zijn mond. ''Toen ik geboren was, was mijn moeder de leidster van de goeie groep in dit gebied, en mijn vader was de bèta van de slechte groep van dit gebied,'' begon Force zijn verhaal. ''Maar dat wisten ze niet van elkaar. En toen ze het uiteindelijk wisten moesten we kiezen, goed of slecht. Ik koos goed, mijn zusje koos slecht en de andere twee niks,'' ging Force door. ''Dus nu zie ik mijn vader niet meer als vader aangezien ik hem alleen maar 1 dag in mijn hele leven heb gezien,'' sprak Force droog. Force keek de Cyndaquil even droog aan. Moest hij er bij zeggen dat zijn moeder was vermoord door zijn zusje? Het was niet waar en hij hij wou eigenlijk niet liegen tegen Tear. Maar als hij er niks van zei. Zou ze er misschien achter komen. ''En mijn moeder is vermoord door mijn zusje,'' besloot hij toch maar te zeggen.

Force zuchtte voor hij antwoordde. ‘Toen ik geboren was, was mijn moeder de leidster van de goeie groep in dit gebied, en mijn vader was de bèta van de slechte groep van dit gebied,’ zei hij. Een frons ontstond op Tear’s koppie. ‘Maar, dat wisten ze niet van elkaar. En toen ze het uiteindelijk wisten moesten we kiezen, goed of slecht. Ik koos goed, mijn zusje koos slecht en de andere twee niks. Dus nu zie ik mijn vader niet meer als vader aangezien ik hem alleen maar 1 dag in mijn hele leven heb gezien.’ Tear keek even verbaasd naar de grond. ‘En mijn moeder is vermoord door mijn zusje,’ zei hij toen. “Wacht even..” Tear keek hem verbaasd aan. Suerte. De leiders. Amore en Shadow. Amore had kinderen. Vier. Dat wist ze. Met een frons keek ze Force aan. “Amore? Dood?” Hij zou vast en zeker niet weten hoe ze wist wie Amore was. “Ik weet van de Suerte af,” zei ze kalm. “De Pokémon waarbij ik verbleef heette Nyala. Destijds was ze op doorreis, zei ze. Ze nam me mee naar de zogenaamde Cloud Valley. Ik heb de gesprekken tussen Amore en Nyala meegekregen,” zei ze. “Nyala is haar tante, of zo, dacht ik..” mompelde ze toen droog. “Lieve, lieve Pikachu,” grijnsde ze. “Ik weet de geschiedenis van jouw familie.. Het is me verteld door Nyala,” zei ze toen. “Bovendien.. Is ze niet dood. Ze zei me het niet door te vertellen.. Alleen ik, Nyala en de Groep, meer wilde ze er niet over zeggen, weten dat ze leeft. Jij weet het ook,” zei ze rustig en ze grijnsde. “Dus.. Familie van Nyala.. Geweldig!”

~Yeay.~

'Wacht even..' Force keek de Cyndaquil raar aan. 'Amore? Dood?' Verbaasd keek Force naar Tear. Hoe kende zij haar moeder? 'Ik weet van de Suerte af,' zei Tear kalm. Force knikte droogjes. 'De Pokémon waarbij ik verbleef heette Nyala. Destijds was ze op doorreis, zei ze. Ze nam me mee naar de zogenaamde Cloud Valley. Ik heb de gesprekken tussen Amore en Nyala meegekregen,' zei Tear daarna. Wacht... Had Amore niet verteld dat zijn Oma dood was en de enige die er nog was Nyala, haar tante? 'Nyala is haar tante, of zo, dacht ik..' zei Tear al snel. 'Lieve, lieve Pikachu,' grijnsde Tear. 'Ik weet de geschiedenis van jouw familie.. Het is me verteld door Nyala,' zei Tear toen. 'Bovendien.. Is ze niet dood. Ze zei me het niet door te vertellen.. Alleen ik, Nyala en de Groep, meer wilde ze er niet over zeggen, weten dat ze leeft. Jij weet het ook,' zei ze rustig. 'Dus.. Familie van Nyala.. Geweldig!' Wow, Tear wist veel. ''Inderdaad,'' sprak Force rustig. ''Ook mij werd verteld dat ik aan niemand mocht vertellen dat m'n moeder nog leefde,'' sprak Force kalm. ''Daarom kon ik niks aan jou zeggen. Maar één ding vraag ik me wel af.'' Force keek even naar de opening van de grot, straks stond er iemand en zou hij alles horen. Dat was niet de bedoeling. Toen hij zag dat er niemand stond keek hij weer naar Tear. ''Je zei: Alleen ik, Nylala en de groep, weten dat ze leeft,'' begon Force ,''hoe weet jij dan dat ik in de groep zit? ''

‘Inderdaad,’ zei Force. Tear grijnsde. ‘Ook mij werd verteld dat ik aan niemand mocht vertellen dat m'n moeder nog leefde,’ sprak Force. ‘Daarom kon ik niks aan jou zeggen. Maar één ding vraag ik me wel af,’ zei hij toen. Tear keek hem geïnteresseerd aan. ‘Je zei: alleen ik, Nyala en de groep weten dat ze leeft. Hoe weet jij dan dat ik in de groep zit?’ vroeg hij. Tear grijnsde. “Je loog tegen me.. Als ik niet wist dat ze niet echt dood was, zou ik het geloofd hebben. Maar, ik weet beter dan dat. En, dan is het niet moeilijk om te merken dat je liegt. Je was te lang stil, dacht te lang na over je woorden. Bovendien denk ik niet dat jij er zo goed mee om zou gaan als je ma dood was,” zei ze kalm. Ze grijnsde opnieuw en haalde een keer diep adem. “Het was niet moeilijk om te raden. Misschien is het wel zo bedingest om haar even duidelijk te maken dat ik er ook ben.. Bovendien had Nyala een boodschap voor haar,” zei Tear, waarna ze even om zich heen keek, maar haar blik daarna weer richtte op Force. Ze haalde diep adem. “Het valt me op dat je wel wat op Nyala lijkt.. Haar ogen waren donkerder, maar dat kan ook komen omdat zij ouder is,” zei Tear toen grijnzend. “Haha, dat het me nu pas opvalt dat jullie familie zijn..” grijnsde ze.

'Je loog tegen me.. Als ik niet wist dat ze niet echt dood was, zou ik het geloofd hebben. Maar, ik weet beter dan dat. En, dan is het niet moeilijk om te merken dat je liegt. Je was te lang stil, dacht te lang na over je woorden. Bovendien denk ik niet dat jij er zo goed mee om zou gaan als je ma dood was,' zei ze kalm. Wow, als een Cyndaquil van ongeveer 3 maanden al kon zien dat hij loog. Dan moest hij echt werken aan hoe hij loog. Anders zou er kans zijn dat hij de gene was die het per ongeluk zei. 'Het was niet moeilijk om te raden. Misschien is het wel zo bedingest om haar even duidelijk te maken dat ik er ook ben.. Bovendien had Nyala een boodschap voor haar,' zei Tear. Moesten ze nu naar Amore gaan om de boodschap te vertellen? Zou dat wel zo slim zijn. Want als het goed was, zat Amore nu in het Chiave gebied. En als hij Tear er naartoe zou brengen, zou Tear van het Chiave gebied af weten. Ze wist al heel veel, dus misschien kon het geen kwaad. 'Het valt me op dat je wel wat op Nyala lijkt.. Haar ogen waren donkerder, maar dat kan ook komen omdat zij ouder is,' zei Tear opeens grijnzend. 'Haha, dat het me nu pas opvalt dat jullie familie zijn..' Force knikte kort. ''Je zei dat Nyala een boodschap voor Amore had. Moest jij dat vertellen of is Nyala zelfs ook in het gebied..'' mompelde Force kort. ''Anders breng ik je wel naar haar toe. Ook al is het gebied eigenlijk geheim en weet ik niet zeker of ik je mag brengen,'' sprak Force daarna. ''En dan kunnen we gelijk door naar Shadow en Evening, als het goed is moet zij weten waar Shadow en Evening zijn,'' sprak Force snel daarna.

‘Je zei dat Nyala een boodschap voor Amore had. Moest jij dat vertellen of is Nyala zelfs ook in het gebied..?’ vroeg Force. ‘Anders breng ik je wel naar haar toe. Ook al is het gebied eigenlijk geheim en weet ik niet zeker of ik je mag brengen..’ zei hij vervolgens. Tear haalde diep adem. “Nyala zei dat ze nog wat dingen moest regelen. Dit kon een paar uur duren, maar ook weken. Dus, ik weet het niet. Ik hoop dat ze op tijd aan komt om het Amore zelf te vertellen.. Ze heeft een betere band met Amore dan ik heb,” grijnsde Tear. “Ik wil me niet bemoeien met de geheime zaken, dus zal ik het gebied liever niet willen zien,” zei ze toen grijnzend. “Maar ik heb zo het gevoel dat jij Nyala spoedig zult gaan ontmoeten, en hetzelfde geldt voor Amore.” Ze grijnsde breed terwijl ze Force aankeek. “Ik ben benieuwd hoe ze zal reageren op je,” zei ze rustig. “Ik weet nog hoe vrolijk ze was toen Amore kwam.. ’t was gewoon eng,” grijnsde ze toen droogjes. Ze haalde diep adem en keek een keer snel om zich heen. Daarna liep ze op Force af en gaf ze hem spontaan een knuffel. Hierna deed ze weer een stap naar achteren. “Daar had ik even zin in,” zei ze grijnzend, waarna ze even omhoog keek. “Oh ja.. Als je Nyala ziet.. Ze gedraagt zich als een prinses.. Daar zul je haar vast wel aan herkennen,” zei ze droog, waarna ze even zacht grinnikte. Ze wist niet waarom, maar ze had het gevoel dat de boodschap die Nyala aan Amore zou brengen ook belangrijk zou zijn voor Force. Het enige wat zij tegen Amore moest zeggen was dat iemand eraan zou komen, en dat dit heel ongelukkig uit zou pakken voor haar familie. En dat Nyala zou komen om haar meer te vertellen.

'Nyala zei dat ze nog wat dingen moest regelen. Dit kon een paar uur duren, maar ook weken. Dus, ik weet het niet. Ik hoop dat ze op tijd aan komt om het Amore zelf te vertellen.. Ze heeft een betere band met Amore dan ik heb,' grijnsde Tear. 'Ik wil me niet bemoeien met de geheime zaken, dus zal ik het gebied liever niet willen zien,' zei Tear toen. Force knikte droogjes, oké. Dan kwam hij ook niet in problemen als het niet zou mogen. Alleen maar beter voor hem. 'Maar ik heb zo het gevoel dat jij Nyala spoedig zult gaan ontmoeten, en hetzelfde geldt voor Amore. Ik ben benieuwd hoe ze zal reageren op je,' zei Tear rustig. 'Ik weet nog hoe vrolijk ze was toen Amore kwam.. ’t was gewoon eng.' Force had wel vaker een Pikachu gezien die eng was of eng deed. Maar hij had nog nooit een Pikachu op een vrolijke manier eng zien doen. 'Oh ja.. Als je Nyala ziet.. Ze gedraagt zich als een prinses.. Daar zul je haar vast wel aan herkennen.' Force staarde zich voor uit. Een prinses hé? Force kon zich niet in beelden hoe Nyale haar zou gaan gedragen. ''Hoe heb je Nyala eigenlijk ontmoet? Gewoon een Pikachu die je tegenkwam en gevraagd of ze je wou leren praten of iets anders,'' sprak Force droog.

‘Hoe heb je Nyala eigenlijk ontmoet? Gewoon een Pikachu die je tegenkwam en gevraagd of ze je wou leren praten of iets anders?’ vroeg Force na een tijdje. Tear haalde diep adem. “Ze was op doorreis en ik kwam haar tegen. Ze vroeg me waar mijn ouders waren en ik vertelde haar het niet te weten. Toen, even later, zei ze dat ik haar mocht vergezellen naar de Cloud Valley. Ze had mij nog niet verteld dat zij daar de baas was, maar dat maakte niet uit. We kwamen daar aan en ze leerde me alles wat ik moest weten, zelfs wat regels uit de etiquette,” zei ze grijnzend. Rug recht, buik in, kin omhoog, dat was de manier waarop een prinses moest lopen. Nyala liep vaak zo. Zij.. Zij zou stikken als ze haar buik de hele tijd in zou houden. “Op het eind zei ze dat ik naar PokéRPG moest. Ze stuurde één van haar dienaren met me mee, zodat ik niet in de problemen zou komen,” legde Tear rustig uit en ze grijnsde. Ze haalde een keer diep adem voor ze naar de ingang van de grot keek. Ze was benieuwd wat het nieuws was wat Nyala wilde vertellen, maar, ze wist dat het niks met haar te maken had, dus zou ze zich er niet mee bemoeien.

'Ze was op doorreis en ik kwam haar tegen. Ze vroeg me waar mijn ouders waren en ik vertelde haar het niet te weten. Toen, even later, zei ze dat ik haar mocht vergezellen naar de Cloud Valley. Ze had mij nog niet verteld dat zij daar de baas was, maar dat maakte niet uit. We kwamen daar aan en ze leerde me alles wat ik moest weten, zelfs wat regels uit de etiquette,' zei Tear grijnzend. 'Op het eind zei ze dat ik naar PokéRPG moest. Ze stuurde één van haar dienaren met me mee, zodat ik niet in de problemen zou komen.' Force knikte even droog. ''Hmm..'' Tear liep naar de ingang van de grot. Force liep haar droog achterna. Vanaf de grotten kon je vele gebieden zien, wat er heel erg mooi uit zag. Abandoned Factories, Crystal lake.. Maar wat je niet zag was de Chiave gebied. Die was heel erg goed verborgen, het verbaasde Force dat hij het gebied zelf had gevonden. Een zucht verlaatte Force zijn mond. Het zou moeilijk voor Nyala worden om Amore te kunnen vinden, ze kon onmogelijk vragen naar Amore. Want iedereen dacht dat ze dood was, dan zou ze te horen krijgen dat Amore dood was en daar zou ze niks aan hebben. ''Wat is PokeRPG mooi van hier boven,'' mompelde Force bijna onhoorbaar. ''Maar ik denk dat ik weer ga,'' sprak Force droog. ''Al je hulp nodig hebt, kun je me altijd roepen hé,'' sprak Force daarna droog. Hij aaide even over Tear haar hoofd. Daarna rende hij op 4 poten weg..