Voor de tweede keer in haar vijftienjarige bestaan lag de Umbreon, Akira, op een uitstekende rots aan de waterval. Dezelfde rots. Ze lag bijna hetzelfde als eerst, haar poten opnieuw half naar beneden hangend. Ze richtte haar blik op de lucht en herinnerde zich het lied wat ze destijds gezongen had. Ze haalde diep adem. “Staring at the blank page before you. Open up the dirty window. Let the sun illuminate the words that you could not find. Reaching for something in the distance so close you can almost taste it. Release your inhibitions. Feel the rain on your skin. No one else can feel it for you. Only you can let it in. No one else, no one else can speak the words on your lips. Drench yourself in words unspoken. Live your life with arms wide open. Today is where your book begins. The rest is still unwritten,” zong ze zacht. Ze herinnerde zich nog hoe ze zich afgelopen keer dat ze hier lag gevoeld had. Ze had op het punt gestaan om haar meester, degene waarvan ze ooit gehouden had, te vermoorden. Deze keer lag ze hier gewoon, omdat ze toch niks nuttigers te doen had op het moment. De woorden die toen ooit door haar kop gezweefd hadden lieten haar zacht grommen. Ze was niet zelfverzekerd geweest op het moment, stond op het punt om degene die altijd sterker geweest was te doden. Het wordt moeilijk. Misschien zal het mijn dood betekenen. Maar, wie geeft erom? had ze destijds gedacht, maar, nu dacht ze er niet meer zo over. Ze had hier al te veel meegemaakt om er nog zo over te denken. Ze grinnikte zacht en haalde diep adem. Haar gedachten schoten naar Shiny. Een kleine frons ontstond op haar gezicht. Nee, nee, nee, en nog eens nee, dacht ze bij zichzelf. Niet afdwalen. Je bent hier voor iets anders.. dacht ze toen. De oorlog. Waar waren Music en Secret? Ze waren nodig! Music voor haar toekomstblik, Secret voor haar voltexplosie. Akira liet een zachte grom horen. Als ze niet op zouden dagen voor de oorlog, zou ze hen persoonlijk laten zien wat ze ervan dacht als iemand de groep in de steek liet. Haar gedachten schoten opnieuw naar Shiny, naar wat hij ooit gedaan had. Maar, ze had hem vergeven. Ze haalde diep adem en legde haar kop naast haar poten, waardoor ze naar beneden kon kijken. Het was zo’n vijf á acht meter naar beneden.. Die afstand was geen probleem om te springen. Alleen, als ze van deze steen af zou vallen, en ze landde niet op haar poten, kon het pijn doen. Ze sloot haar ogen grijnzend. Maar, in dit gebied waren er geen etters.. Althans.. Geen etters die haar durfden te etteren. Iedereen die in dit gebied was, stond onder haar qua rang, zouden haar niks aan doen. Ze haalde een keer diep adem en probeerde in slaap te vallen.