De deur viel zacht achter haar dicht terwijl Melodie met ruisende mantel door de gang liep. Aan haar rechterhand waren ramen, van die brede met een vensterbank waarin je kon zitten. De bovenkant was gewelfd en het glas zat onder het stof en strepen. Links van haar waren deuren, ieder met roestige scharnieren en doffe deur knoppen. Geen van de deuren trokken echter haar aandacht. De Gardevoir liep verder en bestudeerde de oude wandkleden en schilderijen die ze tegen kwam. Velen representeerde Pokerpg in vroegere tijden, met vele, gelukkige pokémon. Ergens deed het haar zeer om dit te zien. Waarom zou de Guerra dit willen verwoesten? Waarom gunden ze het niet elke pokémon te leven zoals ze dat zelf wilden? Maar iedereen maakte zijn eigen keuzes en had zijn eigen ideeën over dingen. Zij zagen waarschijnlijk niet in hoe verkeerd de hunne waren.
Melodie ging de hoek om en stond plotseling in een brede hal. Een dof, rood kleed met franjes aan de zijkanten lag over de gehele lengte van de gang en eindigde bij een hoge, dubbele deur. De deuren waren elk rijkelijk versierd. Bewonderend liep Melodie naar de deuren, legde haar hand op de klink van de linkerdeur en drukte deze open. De scharnieren piepten verschrikkelijk en de onderkant van de deur schoof over de vloer. Waarschijnlijk omdat de deur wat verzakt was. Ze keek op en zag dat ze in een grote zaal stond. De vloer leek wel gepolijst marmer en was na al die jaren nog altijd niet zijn glans verloren. Aan weerszijden van de ruimte stonden hoge zuilen waar kunstig gesneden Dragonair zich omheen wikkelden. Helemaal achterin de zaal was een verhoging met daarom twee oude, stoffige tronen. Toen zag ze iets bewegen.
Melodie bleef als verstijfd staan terwijl ze naar de vage blauwe en roze aura keek die op de tronen zaten. Hun omtrek was duidelijk, maar de rest niet. Even kon ze niet bevatten wat ze zag, tot de oplossing haar zo te binnen schoot. Het waren aurageesten. Pokémon lieten een afdruk van zichzelf achter in deze wereld wanneer ze heen gingen en soms, wanneer ze grotendeels hun leven op dezelfde plek bleven. Deze aurageesten waren een Nidoking en Nidoqueen. Gefascineerd keek Melodie toe hoe de twee op hun tronen zaten, toen er plotseling een derde geest tevoorschijn kwam. Hij was fel rood en ze herkende de omtrekken van een Kingler. Blijkbaar stond de pokémon hoog in rang, want hij liep zo op de twee koningspokémon af, boog en leek iets te zeggen. Ze had het idee dat ze naar een gebeurtenis van lang geleden keek. Dat was iets wat aurageesten vaker deden. Ze waren geen denkende wezens, alleen een afdruk, zoals een voetafdruk in de sneeuw. De aura’s speelden belangrijke gebeurtenissen vaak af, zoals zij het zich herinnerden. Nog altijd stond de Gardevoir in de deuropening, tot ze neer zonk in een kleermakerszit. Ze wilde zien wat er gebeurde.
