Met nog steeds haar duim in haar mond gestopt hief Pucca haar kop om naar haar moeder te kunnen kijken. Diens hand gleed liefkozend over haar kop, waardoor haar mondhoeken zich tot een brede glimlach krulde. "Mmmama," sprak ze toen op een schattig toontje, haar stem nog ietwat onhandig vanwege de duim in haar mond en haar gebrek met ervaring. "Hmmm.." Ze sloot haar oogjes en kroop dicht tegen haar mama aan, haar kop leunend tegen haar zij. Ze kon zo wel uren blijven liggen, luisterend naar haar ademhaling.
Plots kwam haar kleine zwarte staartje in aanraking met de lange staart van haar moeder. "Pi?" Ze opende haar ogen en spitste haar grote oren bij het voelen van de lichte elektrische schok die door haar lichaam schoot. Vervolgens barstte ze in lachen uit, dat kietelde! Het voelde grappig en ook op een vreemde manier fijn vertrouwd. Pucca bracht haar blik naar achter en deed het nogmaals, dit keer met opzet. Weer schoot er een schok door haar lichaam en giechelend trappelde ze met haar voetjes. Kleine schokjes ontsnapte uit haar roze wangen en lachend keerde ze haar blik weer naar haar moeder. Vervolgens haalde ze haar duim uit haar mond en sloeg ze, voor zover dit zittend kon, haar armpjes vrolijk om haar heen. Mama was lief en dit wilde ze op deze manier aantonen.

'Mmmama,' zei Pucca. Amore grijnsde breed. Hierna kroop ze dichter tegen haar aan. Het enige wat Amore deed was haar houding aanpassen zodat Pucca lekker lag. Het duurde even voordat Pucca's staart tegen de hare aankwam, waardoor er een elektrische schok oversprong. Ze barstte in lachen uit, waardoor er een grijns op Amore's gezicht kwam te staan. 'Eefwwwaaaa!' riep Evora ineens uit. Amore tilde Pucca op en ging bij Evora zitten, met Pucca weer op haar schoot. Ze bewoog zacht heen en weer, wat iets was wat de meesten automatisch deden met een kleintje op hun schoot. Ze haalde een keer diep adem, hopend dat Riolu snel terug zou komen. Ze sloot haar ogen even. Het duurde even voor ze ze weer opende. Pucca en Evora hadden beiden groene ogen. Voor Pucca betekende dit dat ze hoogstwaarschijnlijk geen zogeheette Voltexplosie kon, een aanval die Secret wel kon. Amore haalde diep adem. Ze gunde haar dochters best een sterke move. Maar, geen voltexplosie. Een jonge Pokémon hoort dat niet te kunnen, dacht ze. Ze keek even achterom. "Nou, Force," begon ze, "wat vind je van je broertjes en zusjes?" vroeg ze toen grijnzend.

~flut.~

Force bleef voor zich uit staren.. De gezellige sfeer van daarvoor was een beetje verpest omdat een van de baby's weg was. En Force had niet meer veel te zeggen. ''Hmm,'' mompelde hij. Hij keek Amore even aan. Deze zat naast Evora, de groenogige Riolu en op haar schoot zat Pucca, de groenogige Pichu. 'Nou, Force,' begon ze, 'wat vind je van je broertjes en zusjes?' vroeg Amore toen grijnzend. ''Ze zijn wel schattig,'' grijnsde Force droog terwijl hij richting Evora keek. Het viel Force nu pas op dat Amore broertjes en zusjes had gezegd. Waren er meer baby's die niet waren uitgekomen? Zover Force wist waren het alleen maar 3 meisjes maar hij kon zich vergissen. Of Amore bedoelde zijn broertjes, Smile en Trouble. Maar waarom zou ze dat nu pas vragen terwijl een van de twee zelfs ouder dan hem was? Force schudde zijn hoofd om uit de gedachten te komen waarna hij Amore weer aan keek. ''Best wel grappig, de vorige keer had je 4 kinderen waarvan 1 maar groene ogen had en nu heb je er 3 waarvan 2 groene ogen hebben.'' Force keek even naar de opening waarna hij zijn blik weer op Amore richtte. ''Eerst heb je meer kinderen maar nu heb je meer groene ogen,'' sprak hij snel daarna.

~Tuuwt: Ik voel me dom. Negeer die fout. xD~

Helaas, de gele Pokémon voor mij reageerde niet op mij. Mama wel, die kwam naast me zitten. Ik keek haar even aan. Op haar schoot had ze mijn zusje. Ze sprak woorden tegen de mama-lookalike die ik niet begreep. Hij praatte terug. Ik vind het niet leuk dat ze die vreemde taal spraken. Ik wilde begrijpen wat ze zeiden. Waarom konden ze niet iets zeggen wat ik wel begreep? Mijn handjes reikten naar de voeten van mama. Mijn eigen voeten waren.. anders. Mijn beentjes waren ook langer. Hoe kon dit wezen mijn moeder zijn? Ik leek totaal niet op haar. Toch wist ik dat zij mijn moeder was. En dat wezen wat wel op mij leek mijn vader. Voorzichtig drukte ik mijn handje tegen haar tenen aan. Waarom wist ik niet, maar zo'n aanraking voelde vertrouwd. Alsof ik zo beter contact met haar kon krijgen. Ik kroop iets verder naar haar en mijn zusje toe. Het viel mij nu pas op dat haar oren heel lang waren. Zóóóóó lang! Ik voelde op mijn kop, om te weten te komen of ik ook lange oren had. Maar nee, die van mij vielen mee. De oren van mijn zusje waren ook enorm. Waarom had ik niet van die mooie grote oren? Ik piepte zachtjes, met mijn blik nog steeds op die grote oren gericht. Het was niet eerlijk.. Ik wilde ook grote oren..

- Vaagheid. O_O -