Een tevreden borrelend gevoel verspreidde zich vanuit Houndoom’s maag. Ze had zojuist nog gejaagd, en was daar alles behalve ontevreden over geweest. Haar buik was rijk gevuld met vlees, en ze was overmeesterd door een heerlijk verdovend gevoel. Op de een of andere manier voelde ze zich niet meer schuldig als ze jaagde. Nee, ze dacht er alleen aan dat haar honger daarna weer een tijdje gestild zou zijn, en dat ze dan een nachtje heerlijk kon slapen, zonder door een rammelende maag gestoord te worden. Niet dat ze plotseling in een massa moordenares was veranderd die alles wat ze zag aanviel… Maar als ze honger had, zorgde ze ervoor dat ze haar buik weer zou vullen. Tenminste, zolang ze geen veel te vette papperige Houndoom zou worden die door haar poten zakte door haar veel te hoge gewicht. Ze grijnsde lichtjes. Ze was nu prima op gewicht, vond ze. Als ze zichzelf genoeg beweging gaf, zou ze zich ook daar niet druk over hoeven te maken.

Langzaam liet Houndoom haar blik ronddwalen. Nu ze haar buik rond had gegeten, was ze aan haar droomloze nacht toe. Ze was opzoek naar een grot, zodat ze daar ongestoord zou kunnen slapen. Een tevreden grijns van oor tot oor bedekte haar gezicht toen ze eindelijk een grot vond. Hij was niet al te groot, en aan de vergane geuren die er aan hingen, woonden er op het moment geen pokémon in. Kortom, het was een prima slaapplek. Eigenlijk zou ze een moeten proberen hoe het was om een nacht in de Guerra grot te slapen… Nah, dat kon ze altijd nog de volgende keer dat ze jaagde proberen. Dat zou vast niet erg lang duren. Een dag of drie, gokte ze. Misschien langer, als ze plotseling geen zin meer had in vlees. Dit zou erg onwaarschijnlijk zijn, vond ze.

Met slepende stappen sjokte Houndoom de grot in. Ze liet haar logge lijf eerst langzaam zakken, voordat ze het op de grond neer liet ploffen. Ze slaakte een tevreden zucht, voordat ze in slaap viel. Toen ze weer wakker werd, was het inmiddels een paar uur later. De zon stond inmiddels een stuk lager, en in de grot scheen alleen nog een schemerig rood gekleurd licht. Houndoom opende haar bek zo groot mogelijk, en liet een luide geeuw horen. Ze had heerlijk geslapen, vond ze. Toch had ze weinig zin om weer verder te gaan. Ze had een prima lig plek gevonden, en zag geen verdere reden om al weg te gaan. Ze liet een tweede geeuw uit haar bek ontsnappen, voordat ze haar kop weer op haar poten legde. Opnieuw sloot Houndoom haar ogen, en viel weer in slaap. Een droomloze slaap, net als de vorige.

Ik snoof de lucht op. Grashalmen, vochtige aarde, droog stuifzand, bloemen en de sterkere, zwaardere geuren van pokémon. Nogmaals snoof ik de lucht op en onderscheidde een Ampharos, Nidoran, Weedle, Dunsparce en Spearow. Ik draaide mijn oren in de richting van de sterkste geur en hoorde het zachtje geschuifel van kleine klauwen in het zand. De Spearow herschikt zijn verenkleed en ik hoorde elk veertje ritselen. Ik opende mijn ogen en zag de pokémon nu, tien meter van me vandaan. Hij pikte in de grond,keek daarna weer vluchtig op en spiedde in het rond met zijn zwarte ogen. Een fladderend geluid klonk achter me en een paar seconden later werd de Spearow van zijn foerageer plek verjaagd door drie Murkrow. Vervelende beesten waren dat. Ik spande mijn spieren en kwam overeind in uit mijn liggende houding. Meteen verstijfde de drie vogelpokémon en draaiden theatraal hun kop naar mij toe. Een grijns vormde zich op mijn bek, waarna ik een diepe grom door mijn tanden liet rollen. De Murkrow in het midden reageerde als eerste. Hij gilde in paniek en klapperde wild met zijn vleugels. De andere twee volgden een fractie van een seconde later en de drie vluchtten de lucht in. Ik snoof en draaide me om. Zwakkelingen.

Een grote Luxray liep langzaam over het kleine grasveld dat tussen twee bergen lag. Een groen dal, waar veel pokémon hun thuis hadden. Rowan liet zijn gloeiende, gele ogen over de rotswanden glijden en zag her en der grotten, spleten en kloven. Perfecte plekken voor een pokémon om zich te verstoppen. Een windvlaag danste speels over het veld en sloeg nieuwe geuren in zijn gezicht. Een spoor. Rowan keek twijfeld die richting op, maar negeerde het toen. Hij was wel gevoed. De Luxray rekte zich even uit als een kat en liep toen loom door het dal, richting de bergen.

Rowan liep eerst over een smal pad, maar verliet deze al snel. Behendig sprong hij van steen naar steen om hoger op de berg te komen. Op een plateau stopte hij en keek naar de lucht. De zon ging onder en was een trillende schijf van geel, oranje en rood. Het kleurde de wolken rood en roze en hij zag de duistere nachtlucht al hangen. Diep zwart boven het blauw en paars van de dalende daglucht. Zijn oren wiebelden heen en weer en vingen alle kleine geluidjes in zijn omgeving op. Zo ook het geeuwende geluid van een grote pokémon. Hij fronste en snoof de lucht op. Het was een bekende geur, de geur van een Houndoom.

Rowan draaide zich om en rende op de geur af. Hij klom op een stapel keien, sprong over een kleine kloof en vond toen een grot waar de geur het sterkst was. De Luxray hield halt op een hoge, platte rots. Zijn gezicht betrok, terwijl hij peinzend naar beneden staarde. Wilde hij daar wel heen? Niet dat hij iets had tegen de vrouwelijke pokémon, nee, hij vond haar juist te aardig. Hij had erkend, alleen tegen zichzelf, dat hij Houndoom niet als zijn leider, maar als een vriendin beschouwde. Dat hij haar misschien nog wel aardiger vond dan een vriendin. Maar dat wist hij niet zeker. De gevoelens maakten hem onzeker, omdat hij ze zo lang had verdrongen. Nu hij zo dichtbij haar was, trok iets hem naar haar toe. Alsof ze een magneet was en hij een onbeduidend stuk ijzer. Rowan schudde zijn kop bij die rare gedachten. Wat kon het ook voor kwaad.

Hij sprong van zijn rots en zocht zijn weg naar beneden. Langzaam liep hij de grot binnen en vond toen Houndoom. Ze leek hersteld te zijn van haar verwondingen, maar haar linkerhoorn was nog altijd afgebroken. Rowan slikte even bij het zien ervan. Ze had hem niet eerlijk antwoord gegeven toen hij haar ernaar had gevraagd. Misschien omdat hij op dat moment zelf zwaar gewond was geweest. De Houndoom leek te slapen, dus ging Rowan zwijgend naast haar zitten en staarde de grot uit, naar de zonsondergang.

OOC: De ik-vorm heerst 0.o

Langzaam maar zeker drong het geluid van gedempte voetstappen tot Houndoom door. Iemand had haar gevonden, en kwam recht op haar af. Ze bleef met haar ogen gesloten liggen, niet zeker wetend wie de ander was. Ze ademde diep in, en rook een bekende geur. Een geur die ze altijd wel wilde ruiken, als het maar even kon. Toch twijfelde ze er niet over om haar ogen gesloten te houden. Ze wilde het moment koesteren, op de een of andere manier. Zodat het misschien een herinnering werd waar ze niet knarsetandend aan terugdacht. Een fijne herinnering, die ze met alle plezier op kon roepen. Onwillekeurig trokken haar mondhoeken langzaam omhoog. Zou ze het moment verpesten als ze haar ogen opendeed? Of zou ze het juist verpesten als ze haar ogen dicht bleef houden?

Langzaam, op een manier alsof ze zojuist wakker werd, opende Houndoom haar ogen. Zonder eerst naar de bezoeker te kijken, liet ze een zachte geeuw horen. Ze haalde diep adem, en snoof daarbij zoveel mogelijk van de geuren op die zich om haar heen hadden verzameld. Een vaag vertrouwd gevoel ging door haar heen. Alsof het niet de eerste keer was dat ze deze grot binnen was gegaan. Een twijfelende grijns verscheen op Houndoom’s gezicht, toen ze opzij keek naar Rowan. “Ik heb je hopelijk niet al te lang laten wachten?” vroeg ze, haar kop vragend scheef houdend. Haar twijfelende grijns verscheen, en maakte plaats voor een zachte glimlach. Het vreemde was dat ze niet eens wist of de glimlach spontaan was geweest, of een automatische reactie.

Onwillekeurig liet Houndoom haar blik kort over Rowan heen glijden. Ze betrapte zichzelf erop, en sloeg haar ogen lichtelijk geïrriteerd neer. Het was al erg genoeg dat ze zichzelf erop betrapte dat ze naar hem keek. Hoe zou Rowan wel niet reageren als híj haar betrapte? Vreemd genoeg wist ze daar het antwoord niet eens op. Ze had nog maar twee keer een echt gesprek met hem gehad. Daarin was ze natuurlijk veel over zijn verleden te weten gekomen. En hij over dat van haar. Nadenkend kauwde Houndoom op haar onderlip. Eigenlijk had ze hem teveel verteld, vond ze. Maar misschien was dat juist goed geweest, zodat het als een waarschuwing kon dienen. Een waarschuwing, zodat hij op een klein afstandje van haar zou blijven. Maar had hij wel geluisterd naar haar waarschuwing?

Mijn ogen bleven gericht op de zonsondergang die de hemel kleurde. In zuchtte even en blies de lucht door mijn neus. Ik wist dat ik rustig oogde, maar binnen in mij woedde een storm. Ze had mijn emoties ontketend, de emoties die ik zo vaak onderdrukt had en vervangen had voor woede. Ze had mijn spijt losgewerkt, zodat ik nu gebukt ging onder de schaamte van mijn daden. Ook had ze vreugde toegevoegd aan mijn leven. Niet het prettige gevoel dat ik had als ik alleen was of als ik iets bereikt had, maar een werkelijk gelukkig gevoel. Ik zachtjes schudde mijn kop en hoorde mijn manen om mijn nek ritselen. Ooit waren die gevoelens normaal geweest. Ik was gelukkig geweest bij mijn eerste trainer, maar daarna volgde alleen maar wanhoop en verdriet. Naïef als ik was liet ik me nogmaals in met een mens, maar ook dat resulteerde in een geknakte geest. Mijn woede en geestdrift had me sindsdien op de been gehouden en nu.. Nu voelde ik iets voor een andere pokémon. Dat had ik nog nooit gehad..

Een zachtje geeuw weerklonk in de grot en Rowan keek naar Houndoom. Ze keek op en glimlachte twijfelend. “Ik heb je hopelijk niet al te lang laten wachten?” vroeg ze, met haar kop scheef. Hij glimlachte om het bekende gebaar en schudde zijn kop. “Nee hoor Doom, ik zit hier pas net.” Pas toen hij had gesproken realiseerde hij zich dat hij haar naam had afgekort. Even verstarde hij en wendde zijn blik resoluut af. Dat was dom geweest. Iets waar Houndoom vast niet op had zitten wachten. Zachtjes klapte hij zijn kiezen op elkaar en voelde de ergernis in zich opborrelen. Hij hield zijn blik strak op de horizon gericht en werd langzaam weer kalm.

Rowan haalde diep adem en keek weer naar Houndoom. Ze lag nog altijd op de grond, in het duister van de grot. Hij bestudeerde haar afgeknapte hoorn en merkte dat hij daarbij zijn kop scheef hield. Snel richtte hij zich wee rop en keek haar iet wat afkeurend aan. “Ga je me nog vertellen wat er écht gebeurt is?” vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. “Want je moet echt in een ravijn zijn gevallen om zo gewond te raken als jij was.” Een scheve grijns trok over zijn gezicht.

“Nee hoor Doom, ik zit hier pas net.” Antwoordde Rowan. Doom..? Gôh, het was lang geleden dat iemand haar zo had genoemd… Rowan verstarde, en wendde zijn blik af, blijkbaar doorhebbend wat hij had gezegd. Natuurlijk zou ze op een arrogante manier moeten snuiven, en hem er op moeten hebben wijzen dat hij haar zo niet moest noemen. Vreemd genoeg scheen ze daar niet toe te komen. Bij een ander Guerra lid? Ja, die zou ze daar vast wel op hebben gewezen. Met de andere leden had ze nooit een werkelijk gesprek gehad over koetjes en kalfjes, zoals ze met Rowan had. Slechts over verwondingen die zij had opgelopen, of die anderen hadden opgelopen. En andere formele dingen, die haar op het moment niet bepaald konden interesseren. Ze zou ze goed onthouden, voor als ze de kennis nodig had, maar verder deed het er voor haar niet toe. Ze keek schuin omhoog, alsof ze ergens over nadacht. Misschien zou ze iets meer van haar rang moeten waarmaken. Niet alleen het opdagen voor besprekingen, en het te woord staan van nieuwe leden, maar ook andere dingen. Zou ze dat kunnen? Nah, ze gokte van niet. Daar was ze door haar ouders niet voor opgeleid, zogezegd.

“Ga je me nog vertellen wat er écht gebeurd is?” Hoorde Houndoom Rowan zeggen. Ze werd ruw uit haar gedachten stroom gesleurd. “Hoe bedoel je?” vroeg ze, haar wenkbrauwen nu zelf ook optrekkend. “Want je moet echt in een ravijn zijn gevallen om zo gewond te raken als jij was.” Onwillekeurig begon Houndoom te grijnzen. Alsof ze aan een vaag geheim dacht, waar alleen zij vanaf wist. “Oh, bedoel je dat!” Zei ze. “Ik ben echt gevallen, hoor…” snoof ze uiteindelijk. Ze glimlachte zachtjes. “Alleen… was het uit een tornado.” Zei ze, op een zo opgewekte manier als maar mogelijk was. Ze probeerde te doen alsof het normaal was, zodat ze het als een flauwe grap zou kunnen afwimpelen. Ze was er prima van hersteld, op haar hoorn na, dus zag ze er geen reden voor om er weer aandacht aan te besteden. “Ik heb wel eens erger meegemaakt,” zei ze nog steeds glimlachend. Vaagjes begon haar iets te dagen. “Je maakte je toch geen zorgen om mij, of wel?” vroeg ze op een plagerige manier. Iemand die zich zorgen maakte om haar… Ze had medelijden met het persoon dat zoiets deed. Hij zou zich dan om de haverklap druk moeten maken, om elke kleine verwonding die ze had.

Houndoom, die geen antwoord verwachtte, rekte zich kort uit voordat ze zich langzaam overeind hees. Ze plantte zich neer op haar achterwerk, en keek naar de uitgang van de grot. Hoe lang geleden was het geweest dat ze oprecht had geglimlacht? Dat ze een paar stenen uit haar muur had verwijderd, zodat ze de vreemdeling had kunnen bekijken die erachter op haar wachtte? Lang, dat kon ze in ieder geval zeggen. Vreemd genoeg voelde het niet eens zo slecht als ze in eerste instantie had gedacht. Waarom had ze zich als die tijd achter de muur verborgen, als ze eigenlijk wist dat het aan de andere kant een stuk beter was? Ze draaide haar kop weer naar Rowan, alsof ze nu pas besefte dat hij nog steeds naast haar was.

- Sorry voor de laatheid xD -

Rowan hield zijn blik op de ondergaande zon gericht. De zon die hij al op vele plaatsen in deze wereld had gezien. Altijd dezelfde, gele schijf. De maan was heel anders. Die veranderde elke nacht. Hij begon als een kleine sikkel, groeide tot een halve en vervolgens tot een hele maan. Daarna kromp hij weer, om vervolgens helemaal te verdwijnen. Was de maan daardoor zwak en bang, of juist flexibel en strategisch? Rowan knipperde even met zijn ogen om de vreemde gedachtegang af te breken. Hij dacht teveel na de laatste tijd. Grotendeels van zijn leven had hij als een dier geleefd, enkel vertrouwend op instincten. Hij had gegeten, geslapen en gedronken, gewoon omdat het nodig was. De behoeftes die hij nu had waren heel anders en.. nogal raar. Hij had de behoefte bij Houndoom te zijn. Sterker nog, hij had de behoefte haar aan te raken.

Rowan richtte zijn blik op de pokémon naast hem en informeerde naar haar verwondingen. Zoals gewoonlijk reageerde Houndoom koeltjes. “Oh, bedoel je dat!” Hij trok een wenkbrauw op bij het zien van haar glimlach. “Ik ben echt gevallen, hoor… Alleen… was het uit een tornado.” Spontaan begon Rowan te lachen. Snel kapte hij het geluid af, het had zo droog geklonken! “Tsja, dat is niet zo verstandig.” Grijnsde hij, terwijl hij met een zachte blik naar haar keek. “Ik heb wel eens erger meegemaakt,” Houndoom glimlachte nog altijd, iets wat hem wel beviel. Haar gezichtsuitdrukking die volgde beviel hem echter niet. Alsof ze zich iets bedacht… “Je maakte je toch geen zorgen om mij, of wel?” vroeg ze plagerig. Rowan voelde zijn ogen even verwijden, maar trok snel zijn gezicht glad. Een betrapt gevoel kroop door zijn maag en hij voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen. Het was maar goed dat ze hem niet kon zien blozen, aangezien hij een dikke, zwarte vacht had.

Houndoom rekte zich uit en ging naast hem zitten. Hij bleef naar haar kijken, totdat ze haar kop draaide en hij haar in de ogen kon kijken. “Misschien wel een beetje.” Gaf hij toe. Hij grijnsde wat onhandig. Een stilte daalde neer en hij was zich extreem bewust van zijn lichaam en de hare die maar enkele centimeters van hem verwijderd was. Langzaam, aarzelend, boog hij wat naar voren en strekte hij zijn snuit uit, zodat deze naast die van Houndoom bevond. Er zat nog een beetje ruimte tussen, zodat ze zelf kon beslissen of ze hem aan wilde raken of niet. Hij voelde het bloed door zijn aderen pompen en voelde de spanning in zijn lijf. Nog nooit had hij zich zo kwetsbaar opgesteld..

“Misschien wel een beetje.” Gaf Rowan toe. Met moeite hield Houndoom een zachte grinnik in, toen hij onhandig grijnsde. Het leek net of ze terug was naar school. Tenminste, voor zover ze het school had kunnen noemen. Jongens die deden alsof ze meisjes verachtten als ze samen waren, terwijl ze plotseling een stuk aardiger waren als je alleen met ze was. Het enige verschil was dat Rowan haar niet verachtte. Nou ja, misschien op hun eerste ontmoeting. Houndoom snoof tevreden, alsof ze haar levensmissie eindelijk had volbracht. Normaal met iemand communiceren. Het leek op het moment zo normaal om met Rowan te kunnen praten over ditjes en datjes. Met wie deed ze dat tegenwoordig eigenlijk nog meer? Niemand, eigenlijk. Iets dat technisch gezien best triest was… Vroeger waren er niet meer dan ditjes en datjes om over te praten.

Langzaam strekte Rowan zijn snuit naar haar uit, tot ze zijn warme adem op haar bek kon voelen. Houndoom twijfelde. Ze zat in een tweestrijd. Ze wilde naar hem toe rijken, hem laten zien dat ze haar muur opzij kon schuiven. Maar wat als ook hij zou overlijden? Guerra was op het moment wel machtig, maar wat als er iets mis zou gaan? Ze beet zachtjes op haar onderlip. Ze groef met een grote schep in haar hart, zoekend naar wat ze werkelijk wilde. Ze vond kleine schatten, die ze bij zich zou houden voor later, maar de grote schat kon ze niet vinden. De grote schat had ze allang opgegraven, zonder dat ze het door had gehad. De grote schat waar ze naar zocht, had ze binnen handbereik.

Houndoom strekte haar eigen nek nu ook twijfelend naar voren, en ze duwde haar natte neus zachtjes tegen Rowan’s wang aan. Zijn vacht voelde warm en vertrouwd aan, alsof hij haar op had gewacht. Een zachte glimlach verscheen op haar gezicht. “Bedankt,” zei ze zachtjes. Ze trok langzaam haar kop weer terug, nog steeds glimlachend. Ze wilde niet meer twijfelen over haar besluiten. Ze wilde handelen met zekerheid, zonder zich volop mee te laten slepen door wat ze voelde. Een warm gevoel startte in haar maag, en borrelde verder door haar hele lichaam. Dat gevoel zou ze moeten koesteren. Als ze het losliet, zou het nooit meer terug keren. Maar als ze zich er teveel aan hechtte, zou ze er te afhankelijk van worden.

Hij zag de twijfel in haar ogen en beet zachtjes op zijn lip. Hij voelde zijn poten trillen van de spanning en ook van angst, ook al wilde hij dit niet toegeven. Net toen hij besloot zijn snuit terug te trekken, strekte Houndoom haar nek. Ze legde haar snuit tegen de zijn, haar vochtige neus tegen zijn wang en haar warme adem bij zijn oor. Rowan sloot even zijn ogen, terwijl zijn eigen neus ter hoogte van haar mondhoek zat. Hij voelde haar warmte, haar ademhaling. Rowan voelde hoe haar mondhoek omhoog kroop en hij wist dat ze glimlachte. Automatisch volgde hij haar voorbeeld en merkte hoe weinig moeite het hem kostte. ‘Bedankt.’ Klonk er zacht in zijn oor, waarna Houndoom haar kop terug trok. Rowan ging ook weer rechtop zitten, zowel tevreden als teleurgesteld. Hij had nog wel uren zo kunnen zitten. De glimlach stond nog altijd op zijn gezicht en hij wist hoe gelukzalig zijn ogen nu stonden, maar het kon hem niks schelen. Hij koesterde het warme gevoel dat door hem stroomde, alsof hij uren had gerend, waardoor zijn hart zijn best moest doen om genoeg zuurstof naar zijn hersenen te vervoeren.

Rowan keek haar in de ogen en probeerde te kijken wat erachter schuilde. Dit was een hele ander Houndoom, maar hij merkte ook hoeveel moeite het haar koste om zich te openen. Eigenlijk verbaaste het hem hoe makkelijk hij zich met haar in liet.Misschien kwam het doordat hij enkel teleurgesteld was door mensen. Hij had nooit genoeg vertrouwen gehad in pokémon. Houndoom had zich echter zonder problemen in zijn comfort zone gewerkt en eerlijk gezegd vond hij het niet erg. Zijn gele ogen bleven op die van Houndoom gefixeerd, terwijl hij diep ademhaalde om zijn stem te hervinden. “Houndoom.” Zei hij zacht, twijfelend over zijn vraag. Hij wilde de sfeer niet verpesten. “Wil je me iets over jezelf vertellen? Hoe je vroeger was? Over je familie?” Hij bleef haar aankijken, maar niet recht in haar ogen. Hij slikte even en voelde opnieuw hoe kwetsbaar hij zich voelde. Waarom deed hij zichzelf dit steeds aan?

Bedachtzaam keek Houndoom weg van Rowan. Ze kon zichzelf wel een stomp in haar gezicht geven. ‘Bedankt’, wie zei er nou iets op zo’n moment? Precies, zij, de Houndoom die alles weer voor zichzelf en voor anderen moest verpesten. Ze dwong zichzelf om Rowan weer aan te kijken, nog steeds nieuwsgierig naar zijn reactie. Ze ontmoette zijn blik, en probeerde daarbij op een normale manier terug te kijken. Ach ja, normaal… in ieder geval iets dat niet geforceerd was, zoals normaal. Geen geforceerde blijdschap, geen geforceerd verdriet. Nee, een gewone blik, waar ze niks aan had veranderd. “Houndoom.” Zei Rowan zacht. Houndoom hief haar kop een tikje scheef, terwijl ze hem onverstoord aan bleef kijken. De gele kleur van zijn ogen had haar tijdens haar eerste ontmoeting met hem hard geleken, en vervuld van irritatie. Nu leek de kleur zacht te zijn geworden, zoals de warme zonnestralen die elke dag haar vacht opnieuw verwarmden.

“Wil je me iets over jezelf vertellen? Hoe je vroeger was? Over je familie?” Vroeg Rowan. Hij keek nog steeds naar haar, zonder haar werkelijk aan te kijken. Houndoom wendde haar blik af, zoekend naar woorden. Hoe ze vroeger was… Het leek net of ze van plan was een oud foto album erbij te pakken, om alle vergeten herinneringen weer naar boven te halen. Het liefst zou ze geen antwoord hebben gegeven op zijn vraag, en hem hebben ontweken door hem af te snauwen. Het enige probleem was dat ze Rowan simpelweg niet af kon snauwen. Ze sloeg haar ogen neer, voordat ze hem weer aankeek. De gedachte aan het vertellen over haar zelf, beangstigde haar. Ze kon eigenlijk nauwelijks iets over zichzelf vertellen. Over een ander was tot daar aan toe…

“Ik zou je graag meer willen vertellen, maar…” begon ze twijfelend, “ik ben niet het geschikte persoon om te vertellen over hoe ik was.” Ze fronste, alsof ze zojuist een verschrikkelijke leugen had verteld. “Nou ja, ik kan dat natuurlijk wel… maar ik denk dat anderen je een stuk beter kunnen vertellen hoe ik vroeger was…” Houndoom glimlachte twijfelend. Alles was anders vanuit haar eigen perspectief. Als iemand anders zou vertellen hoe ze was geweest, zou hij daar waarschijnlijk veel meer aan hebben. Ze snoof lichtjes, als teken dat ze van plan was om weer verder te praten. “Mijn familie, eh?” Ze viel voor de tweede keer stil, zoekend naar woorden. “Mijn familie is redelijk groot…” zei ze. Wat kon ze eigenlijk over haar familie vertellen?

“Eigenlijk.. is mijn familie niet zo interessant.” Besloot Houndoom. “Ze zijn net als andere Houndoom. Ze leven in een roedel, met twee leiders, en twee bèta’s. Meer is het eigenlijk niet.” Knorrig wendde ze haar kop af. De laatste keer dat ze haar vader had gezien, had ze ruzie met hem gehad. Steeds weer trommelde hij haar op voor een zogenaamd bijzonder evenement waar alle familie leden bij zouden moeten zijn, om haar vervolgens steeds weer te treiteren met de nieuwe partner die hij had. Houndoom kon hem niet uitstaan, en dat wist hij. Natuurlijk was dat dan ook de reden waarom hij haar optrommelde… De enige reden dat Houndoom er nog op reageerde, was omdat ze haar andere familie leden dan weer te zien kreeg. De leden die ze niet haatte, in ieder geval. Ze keek Rowan weer aan, met een zure glimlach. “Het spijt me, maar volgens mij ben je niet echt veel wijzer geworden over mij, of wel soms?”

Houndoom keek weg en hij beet hard op zijn lip. Zijn scherpe tanden zakten door het zachte vlees en hij proefde bloed, zíjn bloed. Hij had het verpest, hij had het niet moeten vragen! Hij staarde naar buiten, waar de zon nu bijna achter de bergen verdwenen was. “Ik zou je graag meer willen vertellen, maar…” Haar stem klonk twijfelend, maar in elk geval niet boos. Opgelucht keek hij haar weer aan, met nieuwsgierige ogen. “ik ben niet het geschikte persoon om te vertellen over hoe ik was.” Rowan keek haar niet begrijpend aan en bestudeerde de frons op haar voorhoofd. Hoe vaak had ze dat al gedaan? Waarschijnlijk was het een wonder dat er geen permanente gleuf op haar voorhoofd zat. “Nou ja, ik kan dat natuurlijk wel…” Vervolgde Houndoom, waarna hij haar blik weer probeerde te vangen. “..maar ik denk dat anderen je een stuk beter kunnen vertellen hoe ik vroeger was…” Houndoom glimlachte, maar Rowan wist dat dit niet haar echte glimlach was. Zelf had hij die ook nog niet gezien, enkel een schim ervan. Hij vroeg zich af waarom ze er zo over dacht. Wat had ze in haar vroegere leven gedaan? Eigenlijk durfde hij er ook niet over door te gaan.

Houndoom stapte snel over op een ander onderwerp. “Mijn familie, eh?” Er viel opnieuw een stilte, maar deze was minder geladen. “Mijn familie is redelijk groot…” Rowan grijnsde, dat had hij ook wel kunnen raden. Houndoom’s leefden in roedels, net zoals Mightyena’s. “Eigenlijk.. is mijn familie niet zo interessant.” Rowan moest even lachen. Natuurlijk wel, het is jouw familie! had hij willen zeggen, maar eigenlijk klonk het hem heel dom in de oren. Alsof hij geobsedeerd was ofzo. “Ze zijn net als andere Houndoom. Ze leven in een roedel, met twee leiders, en twee bèta’s. Meer is het eigenlijk niet.” Opnieuw wendde ze haar kop af, ze had een zure uitdrukking. Rowan slikte even en keek opnieuw weg. Had hij weer. Waarom moest hij dan ook zo nodig naar haar familie vragen? Hij had een prachtig moment verpest. Hij knarste even met zijn tanden en likte het bloed van de binnenkant van zijn lip.

“Het spijt me, maar volgens mij ben je niet echt veel wijzer geworden over mij, of wel soms?” Hij keek opzij en zag haar zure glimlach. “Het spijt míj.” Zei hij gemeend. “Ik had er niet over moeten beginnen. Je bent gewoon een groot raadsel wat ik op wil lossen.” Rowan glimlachte en zwaaide even met zijn staart. Geheel per ongeluk [s]yeah, right[/s] liet hij met over de hare vallen en bleef zo zitten.

~Okee, hier heb je helemaal niks aan, sorry daarvoor en voor de laatheid ><~

“Het spijt míj.” Zei Rowan. Houndoom trok haar wenkbrauwen, op, en keek hem verbaasd aan. Waarom zou het hem spijten? “Ik had er niet over moeten beginnen. Je bent gewoon een groot raadsel wat ik op wil lossen.” Houndoom knikte, en ze glimlachte zachtjes. Een raadsel. Had ze zich de laatste tijd dan zo goed weten af te sluiten, dat ze zich in een raadsel had weten te veranderen? Een raadsel waarvan ze de oplossing zelf nog niet eens wist. Ze voelde Rowan’s staart over de hare heen vallen. Misschien was er wel geen logische oplossing voor het raadsel. Sterker nog, wilde de oplossing wel gevonden worden? Misschien was het juist beter als hij verborgen zou blijven, omdat de waarheid alleen maar anderen af zou schrikken. Zwijgend keek Houndoom voor zich uit. Ze zocht naar de juiste woorden om te zeggen, maar kon ze niet vinden. Waren er wel woorden voor wat ze wilde zeggen? Misschien waren er wel geen woorden nodig om duidelijk te maken wat ze bedoelde.

Houndoom sloeg haar ogen neer. Hoe lang was het geleden geweest dat ze geen woorden meer kon vinden om te zeggen? Als ze eraan dacht, eigenlijk niet zo lang geleden. Ze was toen samen met Rowan bij het Thunder Lake geweest. En daarvoor? Niet dat ze zich kon herinneren. Ze voelde zich tevreden. Tevreden over het feit dat ze weer kon glimlachen. Niet geforceerd, maar op een normale manier. “Wat heb jij bedacht… in de tussentijd?” vroeg Houndoom. Haar stem klonk niet meer vrolijk, maar was overgegaan naar twijfelend. Toen ze met Rowan had gepraat bij het Volt Lake, had hij gezegd dat hij haar tijd had willen geven. Ze had op dat moment ontkent dat er iets was waar ze tijd voor nodig had. Ze keek hem vragend aan. Zou hij het zich nog kunnen herinneren? Of zou hij geen idee hebben over wat ze het had?

Houndoom gokte het laatste. Ze begon, voor de zoveelste keer, te fronsen, en ze draaide haar kop weg. Zachtjes beet ze op haar onderlip. Twijfel. Had ze zichzelf niet beloofd dat ze niet meer zou twijfelen? Dat ze niet meer stil zou staan bij wat ze precies deed, maar dat ze gewoon zou doen wat haar het meest logisch leek? Waarom begon ze nu dan in hemelsnaam te twijfelen? Waarom verwarde het haar in hemelsnaam zo dat ze iets voor iemand anders voelde? Ze deed een poging om zichzelf te kalmeren, en dwong zichzelf om weer naar Rowan te kijken. Waar was ze zo bang voor? Haar beschermende muur was kapot, maar zou weer gemaakt kunnen worden. Gemaakt, zodat hij niet meer in zou kunnen storten. Zodat ze niet meer zou twijfelen. Zodat ze de vreemde gevoelens die door haar heen suisden zou kunnen verbannen. Misschien was ze wel beter af zonder.

[Lawl, het was genoeg.. Hopelijk heb jij hier nu iets aan, ofzo.. o-o]

Houndoom glimlachte en Rowan was blij dat ze het niet verkeerd opvatte. Hij wilde haar niet kwetsen, nu niet, nooit niet. Houndoom zweeg en hij volgde haar voorbeeld. Hij keek hoe de laatste restjes zonnestralen zich verborgen achter de bergtoppen en de donkerblauwe hemel zichtbaar werd. Ontelbare sterren sierden de wolkeloze hemel. “Wat heb jij bedacht… in de tussentijd?” zei Houndoom opeens. Rowan keek haar even niet begrijpend aan. De tussentijd? Toen herinnerde hij hun laatste gesprek bij Thunder Lake. Ze waren beide tijd nodig geweest om te bedenken hoe ze zich voelde, wát ze eigenlijk voelde. Rowan staarden en naar zijn poten en trok zijn nagels in en uit. Wat had hij eigenlijk bedacht? Hij begon steeds meer te erkennen dat hij haar zeer graag mocht, of haar eigenlijk niet alleen mocht, maar haar lief had.

Dit besef trof hem toch een beetje, ondanks alle gevoelens die toch al door hem heen woedden als een losgeslagen Tauros. Iets voelen was één ding, maar iets erkennen, iets toegeven was heel wat anders. Hij had aan zichzelf toegegeven dat hij haar lief had, dat hij haar wilde koesteren en haar bij zich wilde houden. Maar was hij daar toe in staat? Kon hij een.. een.. relatie aan? Rowan slikte even zacht. Een relatie. Hij had nooit een relatie gehad, afgezien van de banden die hij met zijn trainers had opgebouwd. Dat was niet al te best afgelopen? Waarom zou dit anders zijn? Het kón anders zijn, maar dan moest Houndom hem net zo onvoorwaardelijk liefhebben als hij haar lief had. Hem zijn kleine en grote fouten vergeven, aan zijn kant staan en nooit aan zijn oordeel twijfelen. Dat zou hij ook voor haar doen..

Met enige vastberadenheid keek hij en keek Houndoom aan. Ze had haar hoofd afgewend, dus streek hij zacht over haar nek met zijn neus. “Houndoom, ik heb inderdaad wat bedacht, maar het ligt allemaal zo ingewikkeld.” Rowan zuchtte even. Het lag eigenlijk helemaal niet ingewikkeld, het was heel simpel: hij hield van haar! Maar kon hij alle gevolgen aan? “Houndoom, ik heb je lief, niet alleen als vriend, maar meer dan dat. Ik weet alleen niet of ik hier verder in kan gaan. Ik heb veel fouten gemaakt en er zullen zeker nog veel volgen. De mensen waarmee ik banden ben aan gegaan hebben mijn vertrouwen beschaamd en die wonden zitten diep.” Rowan zoog opnieuw op zijn lip, waar nu een zacht, vlezige bultje zat van het wondje dat hij zelf had gemaakt. “Ik zal je onvoorwaardelijk liefhebben, je steunen en je fouten vergeven. Voordat we hier verder in gaan wil ik weten hoe ver jij bereid bent te gaan.” Zijn ogen waren nog altijd zacht en keken haar liefdevol, maar ook smekend aan. Hij had het gevoel dat hij zijn hele binnenste hier voor haar uitstalde. Als zijn kostbaarheden in haar handen legde, hopend dat ze het niet zou laten vallen..

Zachtjes voelde Houndoom hoe Rowan haar nek aanraakte met zijn neus. haar nekharen gingen overeind staan. Niet van angst, of irritatie, maar van verbazing. Verbazing door de zachtheid van de aanraking. Ze haalde diep adem, voordat ze haar kop weer naar hem omdraaide. “Houndoom, ik heb inderdaad wat bedacht, maar het ligt allemaal zo ingewikkeld.” Beantwoordde Rowan haar vraag. Ze liet haar kop naar rechts overhellen, terwijl ze hem vragend aan bleef kijken. Hij had dus inderdaad begrepen waar ze het over had. Ingewikkeld. Ja, dat was de beste manier om gevoelens te omschrijven. Je kon er niks mee, maar liet je er alsnog door lijden. Een gevoel dat sterk genoeg was om te moorden, om je leven te geven voor dat van een ander. Was ze bereid om zoiets te doen voor Rowan? Of zou ze als het erop aankwam eieren voor haar geld kiezen, en wegrennen als een lafaard? Nee, ze was geen lafaard. Tenminste, dat was niet hoe ze wilde zijn, noch hoe ze wilde worden. Misschien was het wel beter als ze hetzelfde bleef, precies zoals ze nu was.

“Houndoom, ik heb je lief, niet alleen als vriend, maar meer dan dat. Ik weet alleen niet of ik hier verder in kan gaan. Ik heb veel fouten gemaakt en er zullen zeker nog veel volgen. De mensen waarmee ik banden ben aan gegaan hebben mijn vertrouwen beschaamd en die wonden zitten diep. Ik zal je onvoorwaardelijk liefhebben, je steunen en je fouten vergeven. Voordat we hier verder in gaan wil ik weten hoe ver jij bereid bent te gaan.” Zachtjes beet Houndoom op haar onderlip. Rowan keek haar aan, op een manier die ze niet eerder had gezien. Ze wilde haar blik afwende, bang haar ogen zouden verbranden door de tederheid die ze zag. Maar, ze kón haar blik niet afwenden. Ze was gegrepen door wat ze zag, en wilde er niet meer van ontsnappen. Een glimlach trok langzaam over haar gezicht heen.

Zelf had ze ook nagedacht. Eerst had ze juist geprobeerd er niet aan te denken, de gedachte buiten te sluiten. Dat was echter niet gelukt. Ze had zich afgevraagd wat ze voor Rowan voelde, en wat het precies was wat ze voelde. Was het vertrouwde gevoel dat ze voelde slechts vriendschap? Of was het meer dan dat? Waren de gevoelens van genegenheid en affectie, in werkelijkheid meer dan dat? Nu ze hem zo zag, wenste ze met heel haar hart dat het inderdaad meer was. Een angstig gevoel besloop haar. Wat als het verkeerd zou gaan? Als Rowan iemand anders tegenkwam, die hij belangrijker vond dan haar? Nee, daar wilde ze niet aan denken. Hij was niet zo. Of wel? “Ik waardeer wat je zegt…” begon Houndoom twijfelend. Nee, het was niet dat ze twijfelde aan de waarheid achter wat hij zei. “Maar wat als ik jou uiteindelijk teleurstel? Als ik niet aan je zijde kan zijn, door welke reden dan ook?” Ze sloeg haar ogen neer. “Ik wil jou hetzelfde kunnen beloven als wat jij mij beloofd. Alleen… hoe weet ik zeker van mezelf dat ik het waar kan maken?”

Hij zag hoe Houndoom zachtjes op haar onderlip beet. Rowan glimlachte, ze deed hem met meer beleid dan hij zojuist had gedaan. Hij bleef haar aankijken, verdronk bijna in haar ogen, voelde de warmte van haar lichaam zo vlak bij de zijn, haar adem op zijn snuit en haar staart tegen de zijne. Het kon hem op dit moment niet schelen wat ze zou antwoorden, zolang hij dit moment maar kon behouden en voor altijd kon koesteren. Er trok langzaam een glimlach over haar gezicht, die hij gretig beantwoorde. Het trok hem een beetje los uit zijn trans en meteen begonnen zijn bedachten weer door zijn hoofd te zoemen als een horde wilde Beedrill.

Wat als ze hem niet lief had zoals hij dat deed? Nee, dat had ze wel, hij zag het in haar ogen, voelde het in haar aanraking. Hij mocht zichzelf geen dingen wijsmaken die niet waar waren. Maar wat als ze zich niet wilden binden? Niet vast wilde zitten aan dit gevoel, samen met alle onzekerheden die ermee gepaard gingen? Rowan slikte even zachtjes, maar zorgde ervoor dat Houndoom niks zou merken. Ze leek echter te zeer in beslag genomen door haar eigen gedachten. Hij bestudeerde haar omtrekken, haar zwarte vacht die nog veel donkerder was dan de duisternis die hem nu omhulde. De zon was onder gegaan, een koele wind waaide de grot binnen, maar kon Rowan niet deren. Hij had een dikke vacht en binnen in hem brande een reusachtig vuur, groter dan hij het ooit had gevoeld, gevoed door Houndooms aanwezigheid.

“Ik waardeer wat je zegt…” sprak ze uiteindelijk, waarna ze opnieuw zweeg. Rowan knipperde even met zijn ogen en staarde naar haar schouder. Ze ging hem afwijzen. Hij had zijn hele ziel voor haar open gelegd en ze zou hem vertrappen als een nietige Caterpie. “Maar wat als ik jou uiteindelijk teleurstel?” Rowan keek meteen op. Nee, dat was het niet! Ze had geen vertrouwen in zichzelf! Deze gewaarwording sloeg bij hem in als een bliksemschicht. Ze twijfelde niet aan hem, maar aan haarzelf. “Als ik niet aan je zijde kan zijn, door welke reden dan ook?” vervolgde ze, waarna ze haar ogen neersloeg. “Ik wil jou hetzelfde kunnen beloven als wat jij mij beloofd. Alleen… hoe weet ik zeker van mezelf dat ik het waar kan maken?” Rowan zette zijn neus onder haar kin en duwde haar zachtjes omhoog. Hij hield haar blik vast, zodat ze niet weer weg zou kijken. “Ik weet dat je me niet teleur zal stellen. Ik heb vertrouwen in je. Heb ook een beetje vertrouwen in jezelf.” Rowan slikte opnieuw. Hij wilde niks liever dan voor eeuwig bij haar blijven. “Houndoom, waar je ook gaat, ik volg je. Wat je ook beslist, ik sta achter je. Ik hou van je.” Die laatste zin bleef trillend in de lucht hangen, terwijl hij in haar ogen keek en opnieuw bijna verdronk.

Zachtjes voelde Houndoom Rowan’s koude neus haar kin aanraken. Hij duwde haar kop lichtjes omhoog, zodat ze gedwongen was om hem aan te kijken. “Ik weet dat je me niet teleur zal stellen. Ik heb vertrouwen in je. Heb ook een beetje vertrouwen in jezelf.” Vertrouwen in haarzelf. Was dat misschien wat er aan haar ontbrak? Ze wilde zichzelf vertrouwen, en herinnerde ze zich dat ze dat ooit had gedaan. Waarom was het nu dan zo anders. “Houndoom, waar je ook gaat, ik volg je. Wat je ook beslist, ik sta achter je. Ik hou van je.” Met moeite hield Houndoom een frons van haar voorhoofd. Nee, nu was niet het goede moment om te fronsen. Ze zou Rowan daardoor beledigen. Hij hield van haar. Ze dwong zichzelf om niet te fronsen, niet twijfelend op haar onderlip te bijten, en haar blik niet af te wenden. Alles wat ze zou doen om niet te hoeven zeggen wat ze eigenlijk wilde, eigenlijk.

Alsof Houndoom plotseling van gedachten was veranderd, draaide ze haar kop van Rowan weg. Haar gezicht vertrok. Nee, dat was niet correct. Ze was niet van gedachte veranderd. Zonder Rowan de kans te geven op haar terugtrekkende gedrag te reageren, zette ze een stap naar voren. Zachtjes duwde ze haar voorhoofd tegen Rowan’s gespierde, maar zacht aanvoelende borst. “Weet je?” zei ze zachtjes. Ze verzette haar andere poot ook, terwijl ze haar kop draaide, zodat ze zijn vacht tegen de zijkant van haar kop aan voelde kriebelen. Een glimlach verscheen langzaam weer over haar kop heen. “Ik begin zowaar te denken… dat ik ook van jou houd.” Een vreemde kriebel trok door haar buik heen. Zonder er echt bij na te denken, had ze gezegd wat ze had willen zeggen.

Ze haalde diep adem door haar neus, terwijl ze zwijgend naar het kloppende hart van Rowan bleef luisteren. Als het aan haar lag, zou ze voor eeuwig zo kunnen blijven staan. Een rilling ging door haar lichaam heen. Niet van de kou, of van angst, maar van verwarring. Ze voelde zich prettig, op een manier die ze al veel te lang niet had gevoeld. Om eerlijk te zijn, was dat vreemde aangename gevoel nog nooit zo sterk geweest. Ze nam de geur van Rowan in zich op, en koesterde hem, alsof ze niet zeker was hem ooit nog een tweede keer zou kunnen ruiken. Nee, dat klopte niet. Ze voelde nog steeds zijn sterke lichaam tegen haar wang aan. Als alles wat ze beleefde een droom was, wilde ze niet meer ontwaken.

- Sorry voor de laatheid.. x3 -

Houndoom had een vreemde uitdrukking op haar gezicht, geforceerd, rusteloos. Rowan hield zijn eigen gezichtsuitdrukking neutraal, maar zijn ogen waren hoopvol. Toen wende ze haar blik af. Geschokt keek Rowan naar haar, voelde iets in hem op komen wat hij lang niet gevoeld had. Zilt vocht achter zijn ogen, een prikkend gevoel wat hem angstig maakte. Hij wilde niet huilen, zeker niet waar zijn het kon zien. Hij slikte moeizaam, legde zijn kin op zijn borst en sloot zijn ogen om de tranen binnen te houden. Toen voelde hij haar. Haar voorhoofd naast zijn snuit, tegen zijn borst. Verbaasd keek Rowan op en zag dat Houndoom naderbij was gekomen. “Weet je?” murmelde ze zacht, waarna ze ging verzitten en zijn kop nu schuin tegen zijn borst aan drukte. “Ik begin zowaar te denken… dat ik ook van jou houd.” Een warm, tintelend gevoel verspreide zich vanuit zijn borst door zijn gehele lichaam. Ze hield van hem! Hij kon niks bedenken om te zeggen, dus legde hij enkel zijn kop op de hare en sloot genietend zijn ogen, zijn tranen vergeten.

Hij hoorde haar de lucht op snuiven en volgde haar voorbeeld. Haar geur was zoet, met iets kruidigs. Rowan zuchtte tevreden en schoof nog wat dichter naar haar toe. Hij voelde haar gladde vacht, haar ademhaling, haar kop tegen zijn borst. Hij wist niks te zeggen, maar dat deed er niet toe. Hij wilde enkel dat het moment eeuwig zou duren. De zon was ondergegaan, de wereld was ondergedompeld in duisternis en de geluiden van de nacht kwamen de grot binnen drijven. Het geluid van de wind, het geruis van het gras, de vleugelslagen van een voorbij vliegende pokémon. Dit alles ging aan Rowan voorbij, want hij zag, hoorde en voelde enkel Houndoom. Langzaam opende hij zijn ogen en zag de duisternis. Hij wilde zijn hoofd een klein stukje op om Houndoom aan te kijken. “Zullen we in de grot gaan liggen?” vroeg hij zacht, om de sfeer niet te verstoren. Hij wilde voor eeuwig bij haar zijn, en zeker vannacht. Vannacht zou het verschil maken.

~Laat, sorry! Wist niet echt veel meer, dus ze gaan maar slapen ofzo ~