Op vier poten was ze sneller uit, deze vaardigheid gebruikte ze dan ook niet alleen voor gevechten en trainingen. Met soepele sprongen sprong ze van rots naar rots. De kleine vallei kwam dichterbij met dat ze afstand vorderde. Oppeens moest ze afremmen en nog net voor de afgrond stond ze stil. 'Afgrond? Sinds wanneer?'Ze keek naar beneden, was ze vanuit een andere hoek gekomen? Hoe kon dit, er waren toch geen aardbevingen geweest? Ze haalde diep adem, snoof en sprong. 'Op hoop van zegen'In de lucht draaide ze en gebruikte ze Crush Claw om zich beter in de rotswand te kunnen vastgrijpen. Har remde veel af in haar val die nu niet dodelijk eindigde. Met een soepelde laatste sprong landde ze in het gras tussen de rotsen. Ze grijnsde breed en blies over een ene poot alsof ze net een geweer gebruikt had. Dat was beter gegaan dan verwacht. Toen ze overijnd kwam verstomde haar grijns, het was nog beter dan vorig jaar: Overal waren bessen. Van groot naar klein en terug. Met Slash sloeg ze een aantal bessen uit een boom waarvan ze de smaak kende. Ze ving ze op en verorberde er ter plekke een. Net toen ze aan een volgende zoetzure bes begon klonk er een geluid dat ze herkende als een andere pok'emon. Raven snoof, ze hield niet van gezelschap zeker niet op dit soort momenten.

Het westen van het land bleek al gauw heel anders te zijn dan het oosten, merkte Kurai toen ze haar eerste stap op het voor haar nieuwe grondgebied zette. In de afgelopen dagen had ze heel wat rondgelopen en meegemaakt. Ze was vanuit het oosten van het land naar het westen gegaan, dwars door Pokémon City heen. Ook dat dorpje was voor de kleine Pachirisu een enorme beleving geweest. Ze was nog nooit in een dorpje geweest. Ze had haar ogen uitgekeken, maar tegelijkertijd beseft dat ze er niet wilde blijven. Na enkele dagen al was ze weer verder getrokken en nu was ze dan eindelijk in het westen van het land beland. Kurai vroeg zich af wat voor avonturen haar hier allemaal te wachten stonden en wat voor Pokémon ze hier allemaal tegen zou komen.

Kurai zag al gauw dat het landschap een stuk ruiger was dan in het oosten. Het duurde niet lang of ze was aangekomen bij de Marble Mountains. De kleine Pokémon keek omhoog. De bergen waren hoog, maar schrokken haar niet af. Nieuwsgierig en avontuurlijk als ze was zette Kurai haar eerste stapjes in de bergen. Ze was opgegroeid in een vlak bos en was niet gewend aan het klimmen dat de berg met zich meebracht. Het vergde veel van haar energie en al gauw stopte ze even om aan een besje te knabbelen. Altijd opfrissend, die bessen. Het zachte knabbelen veranderde al snel in een luidruchtig smakken en toen Kurai merkte dat er echt geen besje meer bij kon, besloot ze een plekje op te zoeken om even te gaan liggen. Op haar korte pootjes begaf ze zich tussen de struikjes. Om vervolgens oog in oog te komen staan met een Pokémonsoort dat ze nog nooit eerder gezien had. Het was groter dan haar, misschien had hij – of zij – zelfs wel drie keer haar lengte. De pokémon zag er beangstigend uit, met die rode en witte kleuren en die grote klauwen. Maar Kurais nieuwsgierigheid won het van haar angst en schrik en met haar zachte piepstemmetje zei ze opgewonden: “Hallo! Ik ben Kurai! Ik ben voor het eerste in de bergen!”


(OOC: Je mag d'r gerust een klap geven hoor, als ze irritant is " longdesc="22" /> )

Haar boze blik maakte plaats voor een misschien nog angsaanjagendere blik: Haar droge. Ze leek totaal niet onder de indruk van de kleine pokémon voor haar. Als ze op haar achterpoten stond - zoals het geval was - was ze zeker drie keer zo groot. Ze had een bes tussen haar lange grijze nagels van haar ene poot en had er een stuk of drie naast zich liggen. Een hyperactief gezelschap was het laatste wat ze wilde. Ze nam een hap en keek neer op de kleine electrische pokémon. Ze kende het soort en wist dat het vaak energieke, nieuwschierige en vrolijke types waren. Ze wist dat als een Patchiritsu (toch?) nog wel eens ontlading kon gebruiken als ze schrokken en omdat ze niet graag een schok kreeg mepte ze de Pokémon maar niet naar de andere kant van de vallei waarin ze zich bevonden maar negeerde ze het wezentje gewoon. Ondertussen had de Pokémon zijn of haar angst overwonnen en begon deze hard tegen haar te preten: “Hallo! Ik ben Kurai! Ik ben voor het eerste in de bergen!” klonken de woorden van de kleine Pokémon. Raven trok een wenkbrouw op en at de rest van de bes die ze tussen haar lange, scherpe nagels had.

(@Kurai: Er zijn geen mensen in PokéRPG, dus ook niet in PokéCity )

Dit was vreemd. Bizar gewoon. Altijd al hadden de bergen één en al steen geleken voor de 15 jaar oude Flareon. En nu, nu was ze opeens in een soort vallei vol met bessen beland. De bessen roken echter lekker en er was duidelijk niks mis mee. Het vallei'tje rook ook nog eens flink naar Pokémon, wat betekende dat Zira niet als eerste deze plek ontdekt had. Onder de indruk keek ze om zich heen terwijl ze zich een weg tussen de planten door baande. Ze nam expres niet het pad, omdat.. Omdat ze daar geen zin in had. Bovendien kon ze nu meteen bij lekkere bessen, als ze die tegenkwam. En ze moest soms vreemd om takken heen buigen zodat ze geen schrammen zou krijgen. De geuren van Pokémon werden bijzonder veel sterker en voor ze het wist, verscheen er een rode gedaante die duidelijk te zien was tussen de struiken door. Een nieusgierigheid trok door Zira heen toen ze ook iets kleiners zag, iets met blauw. Haar neus liet haar vaak in de steek bij het herkennen en ook deze keer kreeg ze het niet voor elkaar om te ruiken wat voor Pokémon er een eindje van haar af stonden. Zira kon niet anders dan de twee naderen en te kijken wat ze nou eigenlijk waren. Ze baande zich een weg tussen de laatste struiken door en zag nu een Zangoose en een Pachirisu. Haar staart zwaaide sierlijk even heen en weer toen ze zich bij de twee voegde en een bes van een struik plukte met haar tanden. Omdat haar mond vol was kon ze even niks zeggen, maar zodra ze de bes had doorgeslikt opende ze haar mond en stelde ze zich voor. ''Hallo,'' groette ze eerst, ''Zira, aangenaam.'' Opnieuw zwierde haar staart even heen en weer, terwijl ze de twee Pokémon rustig bestudeerde.

Niet veel later verscheen een volgende Pokémon die duidelijk ook op bessen uit was. De Flareon plukte een bes van de struik waarvan Raven al twee bessen had verorberd voor deze iets zei. Haar woorden bevatte alleen haar naam en een opeenhoping van klanken die voor aangenaam stonden. Zelf nam ze net een hap van een derde bes toen de vuur pokémon verscheen. De vallei was dus niet voor haar alleen, ach je kon niet alles hebben in het leven... Of wel? Ze slikte door en besloot toen maar te doen of ze een begaafte en redelijk vriendelijke Pokémon was. "Raven" zei ze kort voor ze de rest van de redelijk grote bes zonder veel moeite naar binnen werkte. Ze hield niet van drukte maar ook niet van vluchten. Ze wou haar stekkie niet verlaten omdat er toevallig twee andere Pokémon waren ookal vind ze een van de twee - de pachirisu - bij voordaat al irritant. Ze liet niets merken van haar irritatie, wel liet ze iets zien in haar blik zodat duidelijk was dat ze niet blij was gezelschap te hebben: Ze lachte niet. Eigelijk lachte ze heel weinig, er was een andere naam voor de manier waarop ze haar mondhoeken omkrulde 'grijnzen' noemden de meeste het, of eigelijk... iedereen.

(@Zira: Oeps, sorry... Ik zal het even aanpassen. Dacht in een andere post namelijk gelezen te hebben dat er juist wél mensen waren. )

“Hallo! Ik ben Kurai! Ik ben voor het eerste in de bergen!” had Kurai opgewonden geroepen toen ze voor de neus van de grote, rood met witte Pokémon stond. Ze had er niet bij stilgestaan dat andere Pokémons wel eens wat rustiger konden zijn en niet zo hielden van herrie tijdens hun maaltijd. Het viel haar dan ook behoorlijk tegen dat de Pokémon haar negeerde. Het wezen keek haar ongeïnteresseerd aan en at rustig verder, alsof ze niet bestond. Kurai keek even naar beneden, naar haar kleine lichaampje. Ze kon zichzelf zien, dus ze bestond in ieder geval wel. Misschien was ze zo klein dat de Pokémon gewoon over haar heen keek? Nee… hij – of zij – had haar aangekeken, dus hij zag haar wel degelijk. Maar waarom negeerde hij haar dan? Dat was toch niet beleefd?

Kurai had niet lang de tijd om hierover na te denken. Vanuit de bosjes kwam een andere Pokémon tevoorschijn. Dit soort Pokémon kende Kurai wel. Het was een Flareon, een evoluatie van de kleine Eevee. Kurai had altijd respect gehad voor de stijlvolle evoluaties van de Eevee’s. Vooral Jolteons vond ze natuurlijk helemaal geweldig. Die stoere stekels en felle blik! En dan de kracht die er in zo’n Pokémon huisde. Soms vond de Pachirisu het maar jammer dat ze zelf niet als een Eevee geboren was. Maarja, je kon niet alles hebben hè, en ze vermaakte zich prima als Pachirisu.

‘Hallo,’ groette de Flareon. ‘Zira, aangenaam.’ Haar staart maakte een gracieuze beweging, die nauwlettend gevolgd werd door Kurai. Ze was jaloers op het mooie uiterlijk van de Pokémon, zoveel mocht wel duidelijk zijn. Ze keek naar haar eigen staart, die wit met blauw was, en probeerde deze net zo sierlijk te bewegen als de staart van Zira. Haar poging mislukte echter meesterlijk en met een kleine teleurstelling richtte ze zich op het nog niet zo gezellige gesprek. Die sierlijke staartbeweging zou ze later nog wel eens oefenen.

De andere Pokémon had zich inmiddels voorgesteld als Raven. Aan de stem maakte Kurai op dat het een vrouwtje was, maar ze was er nog niet achter hoe het soort Pokémon heette. ‘Ik ben Kurai!’ zei ze vrolijk tegen de Flareon. De ander wist immers al wie ze was. ‘En jij hebt een mooie staart!’ Vervolgens richtte Kurai zich tot Raven. ‘Wat voor Pokémon ben jij?’ vroeg ze, hopend dat er nu wel meteen gereageerd zou worden. Ze vond Raven niet erg hartelijk, maar wist niet zeker of de Pokémon dat bewust zo deed, of dat ze er gewoon altijd zo uitzag.

Het was duidelijk dat de Zangoose niet genoot van de aanwezigheid van de Pachirisu en Zira. Iets waardoor er een frons op Zira's voorhoofd verscheen. Misschien was het toch niet zo slim geweest om naar deze Pokémon toe te gaan. Vooral niet na het.. akkefietje met die Golduck bij de rivier. Toch leek het er niet op dat de Zangoose ging aanvallen, en al helemaal niet toen zij zich kort maar krachtig voorstelde als Raven. Zira knikte, als vriendelijk gebaar. De staart van de Pachirisu bewoog zich opeens vreemd, wat haar aandacht trok. De beweging had ze niet goed kunnen zien doordat ze naar Raven gekeken had. Hoe heette die Pachirisu eigenlijk..? Die vraag werd al snel door de Pachirisu zelf beantwoord. ''Ik ben Kurai!'' Het was duidelijk dat de Pachirisu, Kurai, vol energie zat. Dat was vrij gebruikelijk voor een Pachirisu, en toch liet het Zira volstromen met net zulk soort vreugde. Opnieuw bewoog ze haar staart sierlijk heen en weer. ''En jij hebt een mooie staart!'' klonk toen de stem van Kurai weer. Zira grinnikte vrolijk. ''Bedankt,'' zei ze met een brede grijns. Vervolgens vroeg Kurai wat voor Pokémon Raven was. Zira wist het wel, maar besloot dat Raven zelf antwoord moest geven. Met haar bek plukte ze nog een bes van een struik, die ze zorgvuldig kapotkauwde tot een zacht soort mousse. Vervolgens slikte ze hem door. Het was een lekker zoette bes. En toch niet te zoet. Daar hield Zira wel van.

De Pechirisu vroeg wat voor Pokémon ze was. De vraag hoorde ze wel vaker omdat weinige haar soort kende. Zelf had ze nooit eerder soortgenoten ontmoet. Haat verleden was haar vaag. Ze besloot maar te antwoorden om niet helemaal gemeen en bot over te komen "Mijn soort noemt zich Zangoose" zei Raven. Ze nam nog een bes - waarscheinlijk haar laatste - en begon van de zoet-zuur smakende bes. Sap kwam al vrij toen ze haar scherpe hoektanden in de bas zette maar niet veel ging verloren. Ze had vaker Eevee's en hun evaluaties gezien. Flareon was vergeleken met de andere evaluaties erg... Pluizig, als ze het zo kon noemen. De Pachirisu - 'Zurai' - vertelde de Flareon dat ze een mooie staart had. Zelf had ze ook wel een grote staart maar ze gebruikte hem eigelijk alleen voor evenwicht en niet om mee te pronken. Misschien moest ze dat doen? Ze kon zichzelf wel slaan: Zo was ze helemáál niet. Soms leek ze meer op een mannelijk wezen dan op het vrouwelijk. Ze vroeg zich neit eens af of er soortgenoten in dit gebied waren, het liefst was ze alleen.

Kurai bewoog vrolijk en sprong van voetje op voetje terwijl ze wachtte op het antwoord van de Pokémon voor haar. Dat de Pokémon Raven heette wist ze inmiddels, nu wilde ze weten wat voor soort Pokémon het was. ‘Mijn soort noemt zich Zangoose,’ zei de Pokémon. De Pachirisu bekeek de Zangoose van top tot teen. Een Zangoose… ‘Nog nooit van gehoord,’ flapte ze er zonder pardon uit, nadat Raven had verteld wat voor soort Pokémon ze was. Ze liep rondjes om de Zangoose heen, de Flareon negerend. Ze moest zich inhouden om niet alles wat ze dacht hardop te zeggen. Ze had van haar moeder geleerd dat ze nooit zomaar alles kon zeggen wat ze dacht. Negen van de tien keer flapte ze alles eruit wat ze dacht, maar ze besloot een beetje voorzichtig te zijn tegenover deze Pokémon. De Zangoose was nou eenmaal erg groot en Kurai was nog veel te jong om te sterven. Daarbij was ze bang dat wat ze dacht weleens verkeerd opgevat kon worden: ze had namelijk de neiging om te zeggen dat ze de Flareon een mooiere Pokémon vond, omdat die er vrolijker uit zag en ze wist dat je ruzies kon veroorzaken als je zoiets zei. ‘Ben je volgroeit?’ vroeg ze daarom maar, puur uit nieuwsgierigheid. Ze vond de Zangoose nu al enorm, maar ze had gehoord dat er énorme Pokémon bestonden, die boven de bomen uitkwamen. Misschien was dit wel een relatief kleine Zangoose! Eentje die nog bij d’r ouders woonde of zo. Hoe je het ook wende of keerde: de Zangoose had met haar uiterlijke verschijning een flinke indruk gemaakt op de Pachirisu. Of dit positief of juist negatief was, wist Kurai nog niet.

''Mijn soort noemt zich Zangoose,'' was het antwoord van Raven. Hoewel Zira dat al geweten had, had ze toch haar blik redelijk geïnteresseerd op haar gericht. Een lichte frons ontstond op haar gezicht toen Kurai zei dat ze daar nog nooit van gehoord had. Dat klonk logisch; anders had ze wel geweten dat Raven een Zangoose was. Vervolgens begon ze rondjes om Raven te lopen. ''Ben je volgroeit?'' vroeg ze daarna. Zira wist dat het tegen de Zangoose was, omdat Kurai's blik op haar gericht was. Daarom besloot zij zelf geen antwoord te geven. Haar staart maakte opnieuw zo'n zwierige beweging. Zira wist even niet goed wat ze moest zeggen. Ze besloot eerst maar te wachten op het antwoord van Raven voor ze zelf weer iets zei. ''Hoe lang zijn jullie al in PokéRPG, als ik vragen mag?'' Haar stem klonk kalm en eenvoudig, heel anders dan de stem van de Pachirisu. Voor de twee Pokémon voor haar antwoord konden geven, besloot ze haar eigen zeggeding maar te doen. ''Ikzelf ben kortgeleden teruggekeerd. Ik ben hier eerder geweest, maar ik had hierbuiten nog wat te doen, dus vertrok ik weer..'' ze sloot haar ogen even, denkend aan haar oude thuis. Echter besloot ze dat het beleefder was om naar de antwoorden te luisteren, dus schudde ze die gedachte uit haar kop en liet ze haar blik over Raven en Kurai glijden.

Of ze volgroeid was, ze vond dit eigelijk een domme vraag en had nu al zin op de Pachirisu te doorboren. Ze haalde diep adem en zette de gedachte uit har kop. Ze wist nog heel goed hoe het de vorige keer afliep toen ze dat deed. "Misschien" antwoordde ze Kurai aangezien ze weinig Zangooses tegenkwam. Misschien was ze wel klein voor haar soort, misschien wel erg groot. Het maakte haar niet echt uit, kracht zat van binnen niet van buiten. Opnieuw een vraag, van Zira dit keer. Was dit een verhoor? Voor ze kon antwoordden begon Zira weer verder te praten. Raven luisterde nauwelijks naar haar. "Moet ik echt ál jullie vragen beantwoorden?" vroeg ze verveeld terwijl ze haar nagels langs elkaar haalde om zo het sap van de bessen ervanaf te halen en ze weer scherp te maken. De wind maakte dat er wat bessen uit de omliggende bomen vielen. Het was bijzonder goed weer, meestal als ze hier kwam regende het, daardoor had ze hier waarschijnlijk nooit eerder andere Pokémon ontmoet.

Kurai vond het maar vreemd dat de Zangoose zo weinig zei en als ze al iets zei, dan klonk ze helemaal niet vrolijk. In tegenstelling tot de Flareon, die een warme, kalme stem had. In ieder geval, de “misschien” die ze als antwoord kreeg op haar vraag, vond ze niet echt leuk klinken en ze besloot dat het waarschijnlijk veel gezelliger was om met Zira te praten.
De Pachirisu zat zich net te bedenken waarover ze het zou gaan hebben met de Flareon, toen de Pokémon zelf al een gesprekje opstartte. Ze vroeg hoe lang ze al in PokéRPG waren en vertelde dat ze zelf pasgeleden terug was gekeerd. Ze was even weg geweest om wat anders te doen. Dit maakte de Pachirisu natuurlijk nieuwsgierig, want de kleine Pokémon wilde eigenlijk wel graag weten wát de Flareon dan te doen had gehad. Ze besloot zich echter in te houden. Dit leek haar niet het geschikte moment om iemand de oren van het hoofd te vragen over persoonlijke dingen.
Kurai trok haar mond al open om te antwoorden, toen de Zangoose dat al deed. Raven klonk verveeld en vroeg of ze de vragen echt moest beantwoorden. ´Anders vroegen we het toch niet. Als we toch geen antwoord verwachten, kunnen we net zo goed onze mond houden,´ zei Kurai, lachend om Ravens reactie. Meteen daarna richtte ze zich tot Zira. ´Ik weet niet hoe lang ik al in PokéRPG ben. Heb niet zo veel verstand van grenzen, snap je. Ik kom net uit het oosten, daar ergens ben ik ook geboren. Het is erg mooi daar, maar ik hou wel van verandering, dus vandaar dat ik hier ben beland. Ik reis gewoon een beetje rond, en zo. In wat voor omgeving zijn jullie eigenlijk geboren?´

''Moet ik echt ál jullie vragen beantwoorden?'' Raven klonk verveeld en niet echt vrolijk. Zira wilde net haar mond open doen toen Kurai dat al deed. ''Anders vroegen we het toch niet. Als we toch geen antwoord verwachten, kunnen we net zo goed onze mond houden.'' Zira grinnikte. Daar had hij een punt, maar ze wilde zelf ook nog wat zeggen. Echter liet ze Kurai eerst zijn antwoord op haar vraag geven. ''Ik weet niet hoe lang ik al in PokéRPG ben. Heb niet zo veel verstand van grenzen, snap je. Ik kom net uit het oosten, daar ergens ben ik ook geboren. Het is erg mooi daar, maar ik hou wel van verandering, dus vandaar dat ik hier ben beland. Ik reis gewoon een beetje rond, en zo. In wat voor omgeving zijn jullie eigenlijk geboren?'' Zira knikte even naar haar, waarna ze toch even een punt naar Raven wilde richten. ''Raven, als je die vragen vervelend vind kan je ook weggaan. Kurai en ik vermaken ons volgens mij wel.'' Ze grijnsde, waarna ze haar blik op Kurai richtte om op zijn vraag antwoord te geven. Tja, waar was ze eigenlijk geboren? Dat was een zeer interessante vraag. ''Telt het bijzijn van een groep eevee-evoluties ook als een omgeving?'' vroeg ze, waarna ze een zachte grinnik liet klinken. Dat was het enige wat ze nog wist; dat ze in een groep leefde. Eigenlijk wist ze niet eens zeker of ze in zo'n groep geboren was. Alleen dat ze er een groot deel van haar leven in had doorgebracht. Misschien was ze wel in een koude grot uit haar ei gekomen, en toen gevonden door één van de Eevee-evoluties.. Zira sloot haar ogen, hopend dat ze zo beter na kon denken over haar verleden.

Raven gromde naar Kurai vanwege haar brutale antwoord tegenover haar maar stopte zodra Zira weer begon. Ze sneep haar ogen samen en gromde weer, ditkeer harder en dreigender. Ze stopte abrupt, draaide zich om, trok haar nagels in en ging op vier poten staan waarna ze met haar grote staart, die zeker haar eigen lichaamslengte was zwiepte en wegliep. Ze hoopte ooit iemand te vinden met wie ze het beter zou kunnen vinden. "Irritante kleine Pokémon" ze keek niet om en hield haar pas gelijk. Misschien had haar lange tijd alleen haar verbitterd. Vertrouwen bestond in haar wereld nouwelijks meer. Ze was voor niemand bang maar onderschatte niemand. Ze bleef solitair, voorlopig. Misschien zou ze ooit veranderen, ver in de toekomst of misschien al morgen. Voorlopig bleef ze de bittere Raven die ze was. Ze hield niet van vragen, zeker niet als ze van dit soort Pokémon kwamen. Wat ging hen haar verleden aan? Ze snoof, ze zouden het toch niet snappen...

(topic uit)